Relaties
alle pijlers
We wonen net samen, maar de twijfel slaat toe...
donderdag 17 april 2008 om 12:27
Ik doe dit normaal nooit, maar ik heb even tips en begrip nodig van buitenstaanders.
Het zit zo: ik heb sinds 2 jaar een relatie met een fantastische vent. Hij is aardig, enthousiast, supersociaal en we hebben de grootste lol samen. Sinds dik 2 maanden wonen we samen. Dit stond niet op de planning, maar door omstandigheden (net afgestudeerd, studentenhuis beu zijn, reis naar het buitenland die uiteindelijk niet doorging) hebben we nu toch samen een appartementje in de stad waar hij vandaan komt. Resultaat: we wonen samen in een voor mij vreemde stad, waar ik niemand ken en ik mis mijn vrienden en familie verschrikkelijk (dichtsbijzijnde = 3 kwartier rijden).
Ik probeer me aan te passen, maar merk dat ik heimwee heb. Hij kan daar totaal niet mee omgaan en zegt dat ik me niet moet aanstellen, meer initiatief moet nemen en er zelf het beste van moet maken.
Wanneer we samen zijn en leuke dingen doen, is er niets aan de hand en gaat het fantastisch. Maar zodra het over onze gevoelens, verwachtingen en toekomstplannen gaat, loopt het mis. Er heerst wederzijds onbegrip, maar we willen allebei graag ons best doen. Alleen lukt dat niet en loopt het elke keer uit op ruzie.
Hoe fantastisch deze man ook is, ik merk dat ik steeds meer verlang naar mijn eigen leventje in mijn oude stad, dichtbij mijn vrienden en mijn werk. Daarbij komt dat hij een echte avonturier is, graag voor ontwikkelingswerk naar het buitenland wil en mij het liefste mee wil hebben. Aan het begin van onze relatie wilde ik dit ook allemaal graag, ik had tenslotte niets wat mij hier hield. Nu heb ik een geweldige baan en ben ik zo hard bezig een leven hier op te bouwen, dat ik dit niet zomaar wil achterlaten. Ook ben ik nu in de leeftijd dat ik begin te denken aan het stichten van een gezin, maar daar moet hij niet aan denken.
Ik zit zo in tweestrijd! Ik wil hem niet kwijt en vind het super om bij hem te zijn. Maar onze achtergronden en ideeen en idealen verschillen zo van elkaar, dat ik het steeds minder zie zitten. Ik ben zelfs al op zoek naar een eigen woning. Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om de stap te zetten.
Heeft iemand hier ervaring mee? Moet ik het nog aankijken, of voor mezelf gaan? Ik ben zo bang overhaaste beslissingen te nemen.
Het zit zo: ik heb sinds 2 jaar een relatie met een fantastische vent. Hij is aardig, enthousiast, supersociaal en we hebben de grootste lol samen. Sinds dik 2 maanden wonen we samen. Dit stond niet op de planning, maar door omstandigheden (net afgestudeerd, studentenhuis beu zijn, reis naar het buitenland die uiteindelijk niet doorging) hebben we nu toch samen een appartementje in de stad waar hij vandaan komt. Resultaat: we wonen samen in een voor mij vreemde stad, waar ik niemand ken en ik mis mijn vrienden en familie verschrikkelijk (dichtsbijzijnde = 3 kwartier rijden).
Ik probeer me aan te passen, maar merk dat ik heimwee heb. Hij kan daar totaal niet mee omgaan en zegt dat ik me niet moet aanstellen, meer initiatief moet nemen en er zelf het beste van moet maken.
Wanneer we samen zijn en leuke dingen doen, is er niets aan de hand en gaat het fantastisch. Maar zodra het over onze gevoelens, verwachtingen en toekomstplannen gaat, loopt het mis. Er heerst wederzijds onbegrip, maar we willen allebei graag ons best doen. Alleen lukt dat niet en loopt het elke keer uit op ruzie.
Hoe fantastisch deze man ook is, ik merk dat ik steeds meer verlang naar mijn eigen leventje in mijn oude stad, dichtbij mijn vrienden en mijn werk. Daarbij komt dat hij een echte avonturier is, graag voor ontwikkelingswerk naar het buitenland wil en mij het liefste mee wil hebben. Aan het begin van onze relatie wilde ik dit ook allemaal graag, ik had tenslotte niets wat mij hier hield. Nu heb ik een geweldige baan en ben ik zo hard bezig een leven hier op te bouwen, dat ik dit niet zomaar wil achterlaten. Ook ben ik nu in de leeftijd dat ik begin te denken aan het stichten van een gezin, maar daar moet hij niet aan denken.
Ik zit zo in tweestrijd! Ik wil hem niet kwijt en vind het super om bij hem te zijn. Maar onze achtergronden en ideeen en idealen verschillen zo van elkaar, dat ik het steeds minder zie zitten. Ik ben zelfs al op zoek naar een eigen woning. Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om de stap te zetten.
Heeft iemand hier ervaring mee? Moet ik het nog aankijken, of voor mezelf gaan? Ik ben zo bang overhaaste beslissingen te nemen.
donderdag 17 april 2008 om 12:40
Heb ik gedaan, maar hij snapt het niet. Al mijn gevoelens, twijfels etc, hij snapt het niet en zegt dat ik zelf een keuze moet maken. Ook zegt hij dat hij zo zijn best doet, terwijl hij me niet geeft wat ik nodig heb. Wanneer ik dat tegen hem zegt, vraagt hij telkens wat hij nog meer kan doen. Ik denk echter dat het een kwestie is van totaal verschillende opvattingen en achtergronden, wat je niet zomaar verandert.
Ik hou super veel van hem, maar merk ook steeds meer dat we geen toekomst hebben. Als ik dat zeg, vindt hij dat ik alles alleen maar negatief opvat. We kunnen onszelf niet veranderen en ik denk dat dit het probleem is.
Ook probeert hij me steeds om te praten om toch mee te gaan naar het buitenland. Daarbij komen de nodige emoties, waardoor het voor mij heel moeilijk is om voet bij stuk te houden.
Ik hou super veel van hem, maar merk ook steeds meer dat we geen toekomst hebben. Als ik dat zeg, vindt hij dat ik alles alleen maar negatief opvat. We kunnen onszelf niet veranderen en ik denk dat dit het probleem is.
Ook probeert hij me steeds om te praten om toch mee te gaan naar het buitenland. Daarbij komen de nodige emoties, waardoor het voor mij heel moeilijk is om voet bij stuk te houden.
donderdag 17 april 2008 om 12:43
Dan lijkt een LAT-relatie me inderdaad een betere optie. Kunnen jullie allebei de boel weer op een rijtje krijgen.
Hoe ernstig verschillen jullie achtergronden eigenlijk, want dat geef je nu 2x aan, en als het over achtergronden gaat krijg ik altijd wat rillingen....
Hoe ernstig verschillen jullie achtergronden eigenlijk, want dat geef je nu 2x aan, en als het over achtergronden gaat krijg ik altijd wat rillingen....
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
donderdag 17 april 2008 om 12:52
Jij reageert snel! Fijn hoor!
Ik zal t uitleggen. Ik heb mezelf altijd voorgenomen achtergrond geen rol te laten spelen, maar ik loop er nu keihard tegenaan en merk dat het wel degelijk een rol speelt.
Ik kom uit een welvarend gezin. Ouders nog bij elkaar, alles goed op een rijtje. Financieel alles geregeld. Heb altijd alles gehad wat ik nodig had. Mijn ouders hebben altijd een grote rol gespeeld in de keuzes die ik maakte en mij gestimuleerd om het -in hun ogen- goede te doen. Hij is het tegenovergestelde. Hij heeft een 'vrije opvoeding' gehad. Mocht altijd helemaal zelf bepalen wat hij wilde doen, als hij er zelf maar tevreden mee was. Zo zijn zijn ouders ook. Ze zijn inmiddels gescheiden, maar kunnen zelf hun leven niet op orde krijgen. Nooit was er bij hun geld, de kinderen moesten inleveren wat ze missen konden. Hij heeft nooit echt eigen spullen gehad en hecht hier dus ook geen waarde aan.
Ik merk dat ik het belangrijk vind om alles op orde te hebben. Hij is hier makkelijker in, laat dingen makkelijker los en wil graag dat ik er ook zo over denk. Ik dacht eerst dat ik dat wel kon, maar merk nu steeds meer dat ik dat niet goed kan.
Ik weet het, het is een jeukwoord, dat verschillende achtergronden, maar het speelt ons wel parten.
Ik zal t uitleggen. Ik heb mezelf altijd voorgenomen achtergrond geen rol te laten spelen, maar ik loop er nu keihard tegenaan en merk dat het wel degelijk een rol speelt.
Ik kom uit een welvarend gezin. Ouders nog bij elkaar, alles goed op een rijtje. Financieel alles geregeld. Heb altijd alles gehad wat ik nodig had. Mijn ouders hebben altijd een grote rol gespeeld in de keuzes die ik maakte en mij gestimuleerd om het -in hun ogen- goede te doen. Hij is het tegenovergestelde. Hij heeft een 'vrije opvoeding' gehad. Mocht altijd helemaal zelf bepalen wat hij wilde doen, als hij er zelf maar tevreden mee was. Zo zijn zijn ouders ook. Ze zijn inmiddels gescheiden, maar kunnen zelf hun leven niet op orde krijgen. Nooit was er bij hun geld, de kinderen moesten inleveren wat ze missen konden. Hij heeft nooit echt eigen spullen gehad en hecht hier dus ook geen waarde aan.
Ik merk dat ik het belangrijk vind om alles op orde te hebben. Hij is hier makkelijker in, laat dingen makkelijker los en wil graag dat ik er ook zo over denk. Ik dacht eerst dat ik dat wel kon, maar merk nu steeds meer dat ik dat niet goed kan.
Ik weet het, het is een jeukwoord, dat verschillende achtergronden, maar het speelt ons wel parten.
donderdag 17 april 2008 om 12:56
oei wat herken ik mij hierin..
Bij mij en mijn vriend is het uiteindelijk misgegaan maar:
dat was niet nodig geweest....zoek de gulden middenweg, anders blijft het een strijd.
hij moet begrijpen dat jij een heleboel concessies hebt gedaan, JIJ zit in een vreemde stad, JIJ zit ver van je familie vandaan, JIJ voelt de heimwee, en daarom sta je er nu heel anders in dan dat je voorheen bedacht had.
Dat hij dan vervolgens zegt dat jij je schouders maar eronder moet zetten is makkelijk praten, hij hoort je daarbij te helpen, alleen: het is ook weer niet de bedoeling dat je aan hem gaat "hangen"....hij moet er vertrouwen in hebben dat het je uiteindelijk ook best zal lukken maar dat het zeker een jaar duurt voordat je je eigen kringetje weer hebt opgebouwd! Daar moet je echt de tijd voor nemen, niet denken na 3 maanden: ik vereenzaam hier alleen maar....(dat was mijn fout)
Die heimwee kan vreselijk zijn, en je hebt nu het gevoel dat je moet kiezen tussen je oude leventje òf je vriend...ook omdat de toekomstverwachtingen verschillend zijn, daar zullen jullie afspraken over moeten maken, zoek de gulden middenweg...
bv: jij elke maand een weekendje naar je ouders of een vriendin in je "oude" stad om weer even bij te kletsen en je oude vertrouwde omgeving te proeven, dan leert hij ook hoe het voelt om alleen zijn tijd door te brengen...en dat dat heus niet altijd meevalt zonder partner.
hij kan wel als een avonturier naar ontwikkelingswerk willen gaan, maar hij zal er ook rekening mee moeten houden dat jij nu net iets aan het opbouwen bent.....
Kan hij zijn avontuurlijke leven niet in periodes van 3 maanden plannen? en dan zodanig dat jij dan in je vakantie een maandje langs kan komen.....
Probeer een afspraak te maken over het tijdstip van het stichten van het gezin...zodat jij zeker weet dat dat ook een intentie is van hem, om ooit een gezinnetje te stichten !!!!
het is echt een kwestie van het op elkaar afstemmen....maar dan zullen beide partijen concessies moeten doen, en ik denk in dit geval zeker van zijn kant omdat jij degene bent die weer helemaal overnieuw moet beginnen.
Bij mij en mijn vriend is het uiteindelijk misgegaan maar:
dat was niet nodig geweest....zoek de gulden middenweg, anders blijft het een strijd.
hij moet begrijpen dat jij een heleboel concessies hebt gedaan, JIJ zit in een vreemde stad, JIJ zit ver van je familie vandaan, JIJ voelt de heimwee, en daarom sta je er nu heel anders in dan dat je voorheen bedacht had.
Dat hij dan vervolgens zegt dat jij je schouders maar eronder moet zetten is makkelijk praten, hij hoort je daarbij te helpen, alleen: het is ook weer niet de bedoeling dat je aan hem gaat "hangen"....hij moet er vertrouwen in hebben dat het je uiteindelijk ook best zal lukken maar dat het zeker een jaar duurt voordat je je eigen kringetje weer hebt opgebouwd! Daar moet je echt de tijd voor nemen, niet denken na 3 maanden: ik vereenzaam hier alleen maar....(dat was mijn fout)
Die heimwee kan vreselijk zijn, en je hebt nu het gevoel dat je moet kiezen tussen je oude leventje òf je vriend...ook omdat de toekomstverwachtingen verschillend zijn, daar zullen jullie afspraken over moeten maken, zoek de gulden middenweg...
bv: jij elke maand een weekendje naar je ouders of een vriendin in je "oude" stad om weer even bij te kletsen en je oude vertrouwde omgeving te proeven, dan leert hij ook hoe het voelt om alleen zijn tijd door te brengen...en dat dat heus niet altijd meevalt zonder partner.
hij kan wel als een avonturier naar ontwikkelingswerk willen gaan, maar hij zal er ook rekening mee moeten houden dat jij nu net iets aan het opbouwen bent.....
Kan hij zijn avontuurlijke leven niet in periodes van 3 maanden plannen? en dan zodanig dat jij dan in je vakantie een maandje langs kan komen.....
Probeer een afspraak te maken over het tijdstip van het stichten van het gezin...zodat jij zeker weet dat dat ook een intentie is van hem, om ooit een gezinnetje te stichten !!!!
het is echt een kwestie van het op elkaar afstemmen....maar dan zullen beide partijen concessies moeten doen, en ik denk in dit geval zeker van zijn kant omdat jij degene bent die weer helemaal overnieuw moet beginnen.
donderdag 17 april 2008 om 13:04
@ honesty: Je slaat de spijker op zijn kop. Ik heb inderdaad het gevoel dat ik allerlei concessies doe. Hij van zijn kant denkt echter dat hij dat ook al doet, hoewel ik hier niets van merk. Daarbij komt dat hij telkens als ik erover begin, vindt dat ik zeur. Hij heeft een mentaliteit van 'hup de schouders eronder', terwijl ik juist hem keihard nodig heb. Ik ga op het moment heel veel weekendjes naar familie en vrienden. Daarbij werken we allebei onregelmatig en zien elkaar dus maar heel weinig. Dit verbetert de situatie echter niet. En als laatste, hij geeft aan echt nooit kinderen te willen!
@ eleonora: voordat we gingen samenwonen was van dit alles geen sprake. Wanneer we elkaar zagen was het alleen maar leuk en we maakten ons niet druk over dit soort zaken. Wanneer je echter samen woont moet je meer op elkaar afstemmen en dat lukt bij ons niet zo goed.
@ eleonora: voordat we gingen samenwonen was van dit alles geen sprake. Wanneer we elkaar zagen was het alleen maar leuk en we maakten ons niet druk over dit soort zaken. Wanneer je echter samen woont moet je meer op elkaar afstemmen en dat lukt bij ons niet zo goed.
donderdag 17 april 2008 om 13:11
Tricky83:
Eerst even een kritische kanttekening van mijn kant. Zoals je praat over jouw achtergrond en zijn achtergrond, daaruit spreekt een beetje dat jij jouw achtergrond beter vindt dan de zijne. Jullie hebben je leven voor elkaar, aan zijn kant is het een bende (even vrij vertaald). Hoed je voor waardeoordelen over zijn achtergrond: deze is anders dan de jouwe, maar daarom niet slechter!
Verder denk ik dat de post van Honesty heel veel goede informatie bevat. Jullie zullen inderdaad keuzes moeten maken en compromissen moeten sluiten waarmee jullie beiden kunnen leven. Niet gemakkelijk, maar als jullie echt van elkaar houden en een toekomst samen willen hebben, wel degelijk mogelijk.
Ik neem aan dat je wel degelijk van je vriend houdt, als je de stap al hebt gemaakt om voor hem in een andere stad te gaan wonen. Communiceer jij met je vriend over wat jij nodig hebt en wat hij voor je kan doen om je te helpen een nieuw leven in zijn woonplaats op te bouwen? En hoe reageert hij daar op?
Eerst even een kritische kanttekening van mijn kant. Zoals je praat over jouw achtergrond en zijn achtergrond, daaruit spreekt een beetje dat jij jouw achtergrond beter vindt dan de zijne. Jullie hebben je leven voor elkaar, aan zijn kant is het een bende (even vrij vertaald). Hoed je voor waardeoordelen over zijn achtergrond: deze is anders dan de jouwe, maar daarom niet slechter!
Verder denk ik dat de post van Honesty heel veel goede informatie bevat. Jullie zullen inderdaad keuzes moeten maken en compromissen moeten sluiten waarmee jullie beiden kunnen leven. Niet gemakkelijk, maar als jullie echt van elkaar houden en een toekomst samen willen hebben, wel degelijk mogelijk.
Ik neem aan dat je wel degelijk van je vriend houdt, als je de stap al hebt gemaakt om voor hem in een andere stad te gaan wonen. Communiceer jij met je vriend over wat jij nodig hebt en wat hij voor je kan doen om je te helpen een nieuw leven in zijn woonplaats op te bouwen? En hoe reageert hij daar op?
donderdag 17 april 2008 om 13:14
mmmmm...en jij wil duidelijk wel kinderen,
en hij doet geen concessies.....
dus al krijgen jullie samen ooit wel kinderen dan zal hij sowieso zeker niet degene zijn die ook een deel van de zorg op zich neemt, aan zo een vent heb je niets, echt niet!
trust me,
zoek naar eigen woonruimte.... (mijn advies)
en hij doet geen concessies.....
dus al krijgen jullie samen ooit wel kinderen dan zal hij sowieso zeker niet degene zijn die ook een deel van de zorg op zich neemt, aan zo een vent heb je niets, echt niet!
trust me,
zoek naar eigen woonruimte.... (mijn advies)
donderdag 17 april 2008 om 13:17
Ik snap het wel, je zorgen
Das ook exact de reden dat lief en ik nu zelf nog niet samenwonen
Hij en ik staan op een hele andere manier in het leven wat niets afdoet aan onze liefde voor elkaar
Wat we wel merken is dat we zo nu en dan vreselijk botsen
Dan kunnen we nu de "veiligheid" van ons eigen huis opzoeken
ongegeneerd boos op elkaar zitten wezen en zoeken naar een oplossing
Wij hebben nu ook bijna 2 jaar een relatie maar merken alletwee dat we nog niet klaar zijn voor de volgende stap
Raar eigenlijk bij jullie dat jullie voor die tijd helemaal geen problemen hadden
Je weet toch wat de ander denkt doet enz, hoe kan het dan zo zijn dat dat nu allemaal ineens zo helder wordt?
Ik bedoel, die verschillen waren er toen toch ook al?
Ik denk zelf dat latten voor jullie misschien wel gaat werken
Want zoals ik het lees houden jullie wel heel veel van elkaar.
Dus eerst zorgen dat de levens op elkaar worden afgestemd (als dat kan want soms werkt het gewoon niet) en dan pas de samenwoonstap.
Wat ik merk om me heen is dat samenwonen wordt gezien als hele makkelijke stap.
Maar samenleven met iemand die 180 graden anders is dan jij is dat niet.
Succes
Das ook exact de reden dat lief en ik nu zelf nog niet samenwonen
Hij en ik staan op een hele andere manier in het leven wat niets afdoet aan onze liefde voor elkaar
Wat we wel merken is dat we zo nu en dan vreselijk botsen
Dan kunnen we nu de "veiligheid" van ons eigen huis opzoeken
ongegeneerd boos op elkaar zitten wezen en zoeken naar een oplossing
Wij hebben nu ook bijna 2 jaar een relatie maar merken alletwee dat we nog niet klaar zijn voor de volgende stap
Raar eigenlijk bij jullie dat jullie voor die tijd helemaal geen problemen hadden
Je weet toch wat de ander denkt doet enz, hoe kan het dan zo zijn dat dat nu allemaal ineens zo helder wordt?
Ik bedoel, die verschillen waren er toen toch ook al?
Ik denk zelf dat latten voor jullie misschien wel gaat werken
Want zoals ik het lees houden jullie wel heel veel van elkaar.
Dus eerst zorgen dat de levens op elkaar worden afgestemd (als dat kan want soms werkt het gewoon niet) en dan pas de samenwoonstap.
Wat ik merk om me heen is dat samenwonen wordt gezien als hele makkelijke stap.
Maar samenleven met iemand die 180 graden anders is dan jij is dat niet.
Succes
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
donderdag 17 april 2008 om 13:30
quote:tricky83 schreef op 17 april 2008 @ 12:40:
Ik hou super veel van hem, maar merk ook steeds meer dat we geen toekomst hebben.
Heb je daar je antwoord eigenlijk niet al?
En daarbij, toen mijn vriend bij mij kwam wonen moest ie 200 km van zijn geboorteplaats verhuizen. Ik was zóó blij dat hij dat voor me overhad, dat we in het begin samen 2x per maand een weekend naar zijn moeder gingen. Nu gaan we nog 1x per 6 weken ongeveer.
Ik krijg het idee dat jouw vriend een heel ander beeld van jou had toen hij jou leerde kennen. Jij was vrij en onbevangen. Maar tijdens de relatie ben je veranderd, omdat je er stukje bij beetje achter kwam dat dit nieuwe leven toch niet helemaal is wat jij wil.
Dat is niet erg. Wees eerlijk naar jezelf toe en kijk diep in je hart wat je echt wilt. En dan zegt het bovenstaande geciteerde stukje best veel... Sterkte met je beslissing.
Ik hou super veel van hem, maar merk ook steeds meer dat we geen toekomst hebben.
Heb je daar je antwoord eigenlijk niet al?
En daarbij, toen mijn vriend bij mij kwam wonen moest ie 200 km van zijn geboorteplaats verhuizen. Ik was zóó blij dat hij dat voor me overhad, dat we in het begin samen 2x per maand een weekend naar zijn moeder gingen. Nu gaan we nog 1x per 6 weken ongeveer.
Ik krijg het idee dat jouw vriend een heel ander beeld van jou had toen hij jou leerde kennen. Jij was vrij en onbevangen. Maar tijdens de relatie ben je veranderd, omdat je er stukje bij beetje achter kwam dat dit nieuwe leven toch niet helemaal is wat jij wil.
Dat is niet erg. Wees eerlijk naar jezelf toe en kijk diep in je hart wat je echt wilt. En dan zegt het bovenstaande geciteerde stukje best veel... Sterkte met je beslissing.
donderdag 17 april 2008 om 13:46
Ik vind het best kwalijk dat je vriend geen begrip heeft voor je heimwee... Misschien kan hij niet invoelen wat het inhoudt (omdat hij er zelf bijvoorbeeld geen last van heeft), maar dan nog zou hij in ieder geval open moeten staan voor jouw verdrietige gevoel erbij. Ik zou er niet blij van worden als mijn vriend wéét dat ik niet lekker in mijn vel zit en daar gewoon helemaal niks mee doet.
donderdag 17 april 2008 om 13:51
Thanx voor al jullie reacties! Ik vind het fijn om even gehoord te worden en een frisse kijk op het geheel te krijgen.
Ik denk dat ik diep in mijn hart weet dat ik voor mezelf moet kiezen en dus bij hem weg moet gaan. Het moeilijke is dat ik zoveel om hem geef en hem geen pijn wil doen.
We hebben elkaar leren kennen toen we allebei stage liepen in het buitenland. Een heel andere situatie als hier in Nederland. In de tussentijd allebei afgestudeerd. Logisch dat onze idealen veranderen. Ik denk dat we (jeukwoord) uit elkaar gegroeid zijn, maar vast willen houden aan het beeld dat we in het begin van elkaar hadden.
Tijd voor een goed gesprek dus!
Ik denk dat ik diep in mijn hart weet dat ik voor mezelf moet kiezen en dus bij hem weg moet gaan. Het moeilijke is dat ik zoveel om hem geef en hem geen pijn wil doen.
We hebben elkaar leren kennen toen we allebei stage liepen in het buitenland. Een heel andere situatie als hier in Nederland. In de tussentijd allebei afgestudeerd. Logisch dat onze idealen veranderen. Ik denk dat we (jeukwoord) uit elkaar gegroeid zijn, maar vast willen houden aan het beeld dat we in het begin van elkaar hadden.
Tijd voor een goed gesprek dus!
donderdag 17 april 2008 om 14:20
quote:tricky83 schreef op 17 april 2008 @ 13:51:
Ik denk dat ik diep in mijn hart weet dat ik voor mezelf moet kiezen en dus bij hem weg moet gaan. Het moeilijke is dat ik zoveel om hem geef en hem geen pijn wil doen.
Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn geluk, maar wel voor het jouwe. Ik heb ooit in een soortgelijke situatie gezeten. Ik heb toen de keuze gemaakt om weg te gaan en de enige spijt die mij soms overvalt is dat ik niet eerder weg was gegaan.
Succes met je keuze!
Liefs Tadaa
Ik denk dat ik diep in mijn hart weet dat ik voor mezelf moet kiezen en dus bij hem weg moet gaan. Het moeilijke is dat ik zoveel om hem geef en hem geen pijn wil doen.
Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn geluk, maar wel voor het jouwe. Ik heb ooit in een soortgelijke situatie gezeten. Ik heb toen de keuze gemaakt om weg te gaan en de enige spijt die mij soms overvalt is dat ik niet eerder weg was gegaan.
Succes met je keuze!
Liefs Tadaa
