Relaties
alle pijlers
Weer samen met ex
dinsdag 16 september 2008 om 11:15
Zoals mijn titel al aangeeft: ik ben weer samen met mijn ex. Nu heb ik in het verleden ( jaren terug) een knipperlichtding gehad met hem er kwam nooit iets van de grond ( behalve een zoontje!).
Ik had al 1 kind uit een vorige langdurige relatie ( samengewoond).
Met vader van kind nr 1 al jaren een heel goed contact. Hij is snel gaan trouwen met een andere vrouw, heeft nieuw gezin.
We zijn nu 7 jaar verder, ( al die tijd alleen geweest) en vader van kind nr 2 bleef al die jaren toenadering zoeken en elk jaar meestal in de zomer gingen we paar weken intiem met elkaar om, zoals nu ook deze zomer..Als de herfst aanbreekt is het weer afgelopen door dat we ruzie krijgen enzov. Nu hadden we het al 2 zomers achter elkaar over samenwonen omdat we beiden dit gedoe zat zijn. Het liep steeds op niets uit omdat we ruzie krijgen na een tijd en dus nu weer. En dan zien we elkaar de rest van het jaar weer minimaal, tot de zomer weer aanbreekt...
Nu was het zo dat we weer op het punt stonden te gaan samenwonen en hij toonde nu voor het eerst in al die jaren zelf intiatief, wat mijn vertrouwen in hem versterkte. Dat ik ging denken hij wil het echt want roepen dat je iets wil en handelen zijn 2 verschillende dingen...Dus hij kwam nu zelf met huizen aan die hij had gezien ( ok de rest moest ik wel nog zelf doen).
Nu had ik met hem besproken dat ik best wel nerveus word van alles zelf moeten doen ( de hele zorg , regelwerk, kinderopvang, school van mijn zoontje komt al jaren op mij neer) en dat als we een geschikte woning zouden vinden ik wel van hem verwacht dat hij daarin ook een actieve rol gaat spelen ( schilderen, sjouwen, gesprek makelaar,hypotheker, regelzaken ) dat ik naast de zorg van mijn kinderen en mijn baan niet alles op mijn schouders kan nemen. Toen kwam het eruit eigenlijk wil hij niet samenwonen want hij ziet dat mijn kinderen veel tijd in beslag nemen en mijn werk ( ik werk parttime) is onregelmatig ( : avonddiensten, weekenddiensten) vind hij ook best vervelend kortom hij voelt zich tekort geschoten en wil meer aandacht van mij wat ik niet kan geven....Hij ziet dat ik erg moe ben na een werkdag , voor de kinderen heb gezorgd enzov en hij heeft heel eerlijk gezegd waar blijf ik dan? Nu hebben we het samenwonen-idee laten vallen want het was voor mij ineens helder hoe of wat. Het feit dat hij al die jaren mij zwaar onder druk had gezet omdat hij OF met mij wilde samenwonen OF helemaal niks ( lees: zichzelf niet betrekken in regelzaken wb onze zoon, alimentatie niet betalen of veel later dan afgesproken, ruzie met me maken enzov) valt me nu een beetje rauw op mijn dak omdat ik hem wel altijd erg serieus heb genomen ( in de trant van hij wil echt met mij en mijn kinderen verder) en er elke keer weer veel energie in heb gestopt om er wat van te maken.
Nu merk ik dat ik niet zo goed weet hoe ik erin moet staan , nu latten (?) we en ik ben dit jarenlange gezeur zo moe.
Wie heeft advies?
Ik had al 1 kind uit een vorige langdurige relatie ( samengewoond).
Met vader van kind nr 1 al jaren een heel goed contact. Hij is snel gaan trouwen met een andere vrouw, heeft nieuw gezin.
We zijn nu 7 jaar verder, ( al die tijd alleen geweest) en vader van kind nr 2 bleef al die jaren toenadering zoeken en elk jaar meestal in de zomer gingen we paar weken intiem met elkaar om, zoals nu ook deze zomer..Als de herfst aanbreekt is het weer afgelopen door dat we ruzie krijgen enzov. Nu hadden we het al 2 zomers achter elkaar over samenwonen omdat we beiden dit gedoe zat zijn. Het liep steeds op niets uit omdat we ruzie krijgen na een tijd en dus nu weer. En dan zien we elkaar de rest van het jaar weer minimaal, tot de zomer weer aanbreekt...
Nu was het zo dat we weer op het punt stonden te gaan samenwonen en hij toonde nu voor het eerst in al die jaren zelf intiatief, wat mijn vertrouwen in hem versterkte. Dat ik ging denken hij wil het echt want roepen dat je iets wil en handelen zijn 2 verschillende dingen...Dus hij kwam nu zelf met huizen aan die hij had gezien ( ok de rest moest ik wel nog zelf doen).
Nu had ik met hem besproken dat ik best wel nerveus word van alles zelf moeten doen ( de hele zorg , regelwerk, kinderopvang, school van mijn zoontje komt al jaren op mij neer) en dat als we een geschikte woning zouden vinden ik wel van hem verwacht dat hij daarin ook een actieve rol gaat spelen ( schilderen, sjouwen, gesprek makelaar,hypotheker, regelzaken ) dat ik naast de zorg van mijn kinderen en mijn baan niet alles op mijn schouders kan nemen. Toen kwam het eruit eigenlijk wil hij niet samenwonen want hij ziet dat mijn kinderen veel tijd in beslag nemen en mijn werk ( ik werk parttime) is onregelmatig ( : avonddiensten, weekenddiensten) vind hij ook best vervelend kortom hij voelt zich tekort geschoten en wil meer aandacht van mij wat ik niet kan geven....Hij ziet dat ik erg moe ben na een werkdag , voor de kinderen heb gezorgd enzov en hij heeft heel eerlijk gezegd waar blijf ik dan? Nu hebben we het samenwonen-idee laten vallen want het was voor mij ineens helder hoe of wat. Het feit dat hij al die jaren mij zwaar onder druk had gezet omdat hij OF met mij wilde samenwonen OF helemaal niks ( lees: zichzelf niet betrekken in regelzaken wb onze zoon, alimentatie niet betalen of veel later dan afgesproken, ruzie met me maken enzov) valt me nu een beetje rauw op mijn dak omdat ik hem wel altijd erg serieus heb genomen ( in de trant van hij wil echt met mij en mijn kinderen verder) en er elke keer weer veel energie in heb gestopt om er wat van te maken.
Nu merk ik dat ik niet zo goed weet hoe ik erin moet staan , nu latten (?) we en ik ben dit jarenlange gezeur zo moe.
Wie heeft advies?
dinsdag 16 september 2008 om 11:22
Als ik het goed begrijp wilde hij op zijn eigen onuitgesproken termen samenwonen en toen jij kenbaar maakte dat je ook van hem een actieve rol verwachtte in het gezinsleven, trok hij het ineens weer in?
Ik vind het goed van je dat eerlijk bent geweest in wat je nodig hebt om het tot een succes te kunnen maken. Hij laat jou nu weten dat hij daar niet aan toe is/niet wil/kan etc.
Ik weet verder niet wat ik je kan adviseren want uiteindelijk weet jij dat het beste, toch? Wat mij i.i.g. belangrijk lijkt, is een stabiele, gelukkige moeder die haar kinderen de zorg en aandacht geeft die ze nodig hebben. Kijk of je je eigen gezin niet tekort doet, door met zo'n onstabiel figuur te blijven omgaan. Vergeef me als dit een beetje te kort door de bocht is.
Ik vind het goed van je dat eerlijk bent geweest in wat je nodig hebt om het tot een succes te kunnen maken. Hij laat jou nu weten dat hij daar niet aan toe is/niet wil/kan etc.
Ik weet verder niet wat ik je kan adviseren want uiteindelijk weet jij dat het beste, toch? Wat mij i.i.g. belangrijk lijkt, is een stabiele, gelukkige moeder die haar kinderen de zorg en aandacht geeft die ze nodig hebben. Kijk of je je eigen gezin niet tekort doet, door met zo'n onstabiel figuur te blijven omgaan. Vergeef me als dit een beetje te kort door de bocht is.
dinsdag 16 september 2008 om 11:43
Hij heeft geen zin in gedoe, wil alleen maar de lusten maar niet de lasten. Uit jouw verhaal blijkt duidelijk dat hij geen zin heeft in verantwoordelijkheden, dat wordt nu nog duidelijker als het gaat om samenwonen. Wat had hij gedacht, dat hij alleen de leuke dingen ervan kon plukken en jou verder alles laat doen? Dit klinkt als een zeer onvolwassen man, je zou dus drie kinderen in huis hebben. Ik denk ook dat je niet verder met hem komt, dit zal altijd zo blijven. Wat jij wil, kan hij niet bieden. En wat hij biedt is voor jou niet voldoende. Hij gaat sippen als een klein kind als hij te weinig aandacht krijgt, omdat jij voor de kinderen moet zorgen...nee je hebt niks aan die man en dat gaat ook nooit komen. Zelfs als zou je gaan samenwonen dan word je ongelukkig. Jullie hebben al jaren veel ruzie, dat wordt alleen maar meer wanneer je verantwoordelijkheden hebt samen. Niet aan beginnen dus, en iemand zoeken die wel emotioneel volwassen is en verantwoordelijkheid wil delen!
dinsdag 16 september 2008 om 12:08
quote:Julus schreef op 16 september 2008 @ 11:43:
wil alleen maar de lusten maar niet de lasten.
wilde ik ook al schrijven... het is echt belachelijk dat hij zijn verantwoordelijkheden niet neemt. Behoorlijk egoistisch.
Laat deze man los en ga opzoek naar een ander. Want er zijn er zat die het wel fijn vinden om je te helpen en te steunen en van je te houden met alles wat er bij komt kijken.
Je verdient beter, echt.
wil alleen maar de lusten maar niet de lasten.
wilde ik ook al schrijven... het is echt belachelijk dat hij zijn verantwoordelijkheden niet neemt. Behoorlijk egoistisch.
Laat deze man los en ga opzoek naar een ander. Want er zijn er zat die het wel fijn vinden om je te helpen en te steunen en van je te houden met alles wat er bij komt kijken.
Je verdient beter, echt.
dinsdag 16 september 2008 om 12:36
Hoe kun je nu serieus samenwoonplannen maken met iemand waar je al jaren alleen maar in de zomer goed mee op kunt schieten? Denk je dat je van samenwonen opeens een droomprins van hem kunt maken?
Nou ja, je komt er nu al achter dat hij dat dus niet is. Een stabiele relatie is tussen jullie niet mogelijk, door verschillende verwachtingen van een relatie.
Je zegt nu latten jullie, maar tot hoelang? Sommige mensen hebben een weekendrelatie, jij hebt blijkbaar een zomerrelatie. De zomer duurt officieel nog 5 dagen.
Wil je zo'n onrustig leven voor je kinderen?
Nou ja, je komt er nu al achter dat hij dat dus niet is. Een stabiele relatie is tussen jullie niet mogelijk, door verschillende verwachtingen van een relatie.
Je zegt nu latten jullie, maar tot hoelang? Sommige mensen hebben een weekendrelatie, jij hebt blijkbaar een zomerrelatie. De zomer duurt officieel nog 5 dagen.
Wil je zo'n onrustig leven voor je kinderen?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 16 september 2008 om 13:52
Stoeptegel, meisje, gooi jij die tegel voor je hoofd eens heel snel weg
Misschien is het een goed idee om ons eens uit te leggen wat er leuk is aan samenwonen met een onverantwoordelijke puber? Wie denkt deze man te zijn? Gods gave aan de vrouw?
Wat maakt hem zo onweerstaanbaar voor jou?
Wil je niet liever met iemand samenwonen die leven met jou en de kinderen niet als een enórme opoffering ziet?
Meid, meid, wat een armoede en wat jammer dat je werkelijk je hoofd breekt over het al dan niet gaan samenleven met deze meneer. Hoe lang denk je dat dat leuk gaat zijn, leven met deze part-time lover?
Misschien is het een goed idee om ons eens uit te leggen wat er leuk is aan samenwonen met een onverantwoordelijke puber? Wie denkt deze man te zijn? Gods gave aan de vrouw?
Wat maakt hem zo onweerstaanbaar voor jou?
Wil je niet liever met iemand samenwonen die leven met jou en de kinderen niet als een enórme opoffering ziet?
Meid, meid, wat een armoede en wat jammer dat je werkelijk je hoofd breekt over het al dan niet gaan samenleven met deze meneer. Hoe lang denk je dat dat leuk gaat zijn, leven met deze part-time lover?
dinsdag 16 september 2008 om 15:22
Bedankt voor jullie reacties, erg prettig.
Waarom ik het steeds bleef proberen is omdat hij al die jaren beweerde er voor te willen gaan. ( alles incl mijn kinderen, een gezamenlijk huishouden voeren enzov) Plus het feit dat hij de vader is van mijn (2e , jongste) kind. Daar wilde ik maar al te graag mijn best voor doen zodat ik een normale situatie kon creeeren voor allebei mijn kinderen, een normaal gezin.
Ik zie nu ook in dat ik me daarop heb blind gestaard. Daarbij vergeet ik na een tijd zijn mindere kanten want in het begin als we weer met elkaar verkeren toont hij zich een actieve leuke man na verloop van tijd veranderd hij in een afhankelijke passieve man waarbij zijn behoeften voorop staan. Vervolgens begin ik weer af te knappen en de cirkel is weer rond, tot de volgende zomer maar weer. Mijn kinderen leiden geen rommelig leven zij blijven buiten dit gedoe ze zijn voor mij altijd het belangrijkste dus alles gaat gewoon door natuurlijk. Ik zie dit meer als een bijzaak nu wat speelt in mijn priveleven. Ik was alleen al die jaren in de veronderstelling het zou leuk zijn als we als gezin zouden kunnen functioneren, ooit. Daarom wilde ik het altijd rustig aan doen, om iets op te bouwen ( een basis) maar dat leverde altijd spanningen op en conflicten aangezien hij altijd er tegen in ging hij wilde zo snel mogelijk huisje boompje beestje. Dat riep hij altijd uit nu voor het eerst zegt hij dat hij het leuk en gezellig vind elkaar af en toe te zien en wat leuks te doen, maar liever in zijn eigen huis blijft wonen lekker zijn eigen leventje ernaast hebben. ( waar op zich helemaal niks mis mee is natuurlijk) Ons zoontje ziet hij nu 2 dagen in de week ( vroeger een stuk minder) en hij vindt het heerlijk de andere 5 dagen voor zichzelf te hebben.
Tja dat lijkt mij ook weleens heerlijk.
Goed het is me wel duidelijk, dit heeft geen kans en ik heb er totaal geen vertrouwen en zin meer in. Ik ga hier op langere termijn zeker niet gelukkig van worden.
Danivo kind nr 2 is inderdaad van hem.
Waarom ik het steeds bleef proberen is omdat hij al die jaren beweerde er voor te willen gaan. ( alles incl mijn kinderen, een gezamenlijk huishouden voeren enzov) Plus het feit dat hij de vader is van mijn (2e , jongste) kind. Daar wilde ik maar al te graag mijn best voor doen zodat ik een normale situatie kon creeeren voor allebei mijn kinderen, een normaal gezin.
Ik zie nu ook in dat ik me daarop heb blind gestaard. Daarbij vergeet ik na een tijd zijn mindere kanten want in het begin als we weer met elkaar verkeren toont hij zich een actieve leuke man na verloop van tijd veranderd hij in een afhankelijke passieve man waarbij zijn behoeften voorop staan. Vervolgens begin ik weer af te knappen en de cirkel is weer rond, tot de volgende zomer maar weer. Mijn kinderen leiden geen rommelig leven zij blijven buiten dit gedoe ze zijn voor mij altijd het belangrijkste dus alles gaat gewoon door natuurlijk. Ik zie dit meer als een bijzaak nu wat speelt in mijn priveleven. Ik was alleen al die jaren in de veronderstelling het zou leuk zijn als we als gezin zouden kunnen functioneren, ooit. Daarom wilde ik het altijd rustig aan doen, om iets op te bouwen ( een basis) maar dat leverde altijd spanningen op en conflicten aangezien hij altijd er tegen in ging hij wilde zo snel mogelijk huisje boompje beestje. Dat riep hij altijd uit nu voor het eerst zegt hij dat hij het leuk en gezellig vind elkaar af en toe te zien en wat leuks te doen, maar liever in zijn eigen huis blijft wonen lekker zijn eigen leventje ernaast hebben. ( waar op zich helemaal niks mis mee is natuurlijk) Ons zoontje ziet hij nu 2 dagen in de week ( vroeger een stuk minder) en hij vindt het heerlijk de andere 5 dagen voor zichzelf te hebben.
Tja dat lijkt mij ook weleens heerlijk.
Goed het is me wel duidelijk, dit heeft geen kans en ik heb er totaal geen vertrouwen en zin meer in. Ik ga hier op langere termijn zeker niet gelukkig van worden.
Danivo kind nr 2 is inderdaad van hem.
dinsdag 16 september 2008 om 22:18
Rocketgirl, ik denk aan mijn kinderen daarom heb ik ze afzijdig gehouden hiervan. Ik zie dat als mijn priveleven, net zo goed als dat ik ze niet mee neem als ik uit ga met vriendinnen..
Hebben mijn kinderen niks mee te maken. Ik ben naast moeder ook nog mens dus stel ik mezelf wel in de gelegenheid mensen te ontmoeten. Maar dat is iets van mij en hoeven mijn kinderen geen last van te hebben. Ik heb mijn eigen leven ook nog.
Hebben mijn kinderen niks mee te maken. Ik ben naast moeder ook nog mens dus stel ik mezelf wel in de gelegenheid mensen te ontmoeten. Maar dat is iets van mij en hoeven mijn kinderen geen last van te hebben. Ik heb mijn eigen leven ook nog.
dinsdag 16 september 2008 om 22:38
Stoeptegel, je kinderen vangen wel jouw moodswings op, die gevolg zijn van zo'n grotepiekendiepedalen-relatie. Je kan mij niet vertellen dat jij je eigen, vrolijke en geduldige zelfje bent, als het wéér mis gaat, als je wéér teleurgesteld wordt. Kinderen pikken meer op dan je denkt.
Natuurlijk heb je je eigen leven ook nog. Maar wat zich in jouw eigen leven afspeelt, heeft wel invloed op jouw houding, stemming en rol als moeder.
Je zegt dat je jongste zijn kind is en dat hij ook contact heeft met zijn kind. Denk je nu echt dat je kind niet merkt, dat het de ene keer balonnen en slingers is tussen jullie, en de andere keer prikkeldraad en landmijnen?
Natuurlijk heb je je eigen leven ook nog. Maar wat zich in jouw eigen leven afspeelt, heeft wel invloed op jouw houding, stemming en rol als moeder.
Je zegt dat je jongste zijn kind is en dat hij ook contact heeft met zijn kind. Denk je nu echt dat je kind niet merkt, dat het de ene keer balonnen en slingers is tussen jullie, en de andere keer prikkeldraad en landmijnen?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 17 september 2008 om 10:25
Poezewoes, ben ik helemaal mee eens. Hoewel ik goed in staat ben om de dingen te scheiden en de knop om te zetten. Het heeft zeker wel invloed op me ook al verval ik niet in een depressie /liefdesverdriet whatever voor drama. Kan mezelf wel snel eroverheen zetten wat waarschijnlijk ook komt omdat ik al zolang voor mezelf zorg een leuk leven heb, ook zonder hem of uberhaupt een man. Treurig ben ik er niet om , integendeel. ( wat misschien ook wel veelzeggend is )
Als het niet lekker op mijn werk gaat bijv door drukte of iets dergelijks heeft dat net zoveel tijdelijke invloed op me als verhaal van ex, om even een vergelijking te maken.
Hmm het zet me wel aan het denken eigenlijk...over mijn gevoel voor hem...de liefde van mijn kant zit kennelijk ook niet zo diep als ik misschien dacht ( of graag wilde)
Als het niet lekker op mijn werk gaat bijv door drukte of iets dergelijks heeft dat net zoveel tijdelijke invloed op me als verhaal van ex, om even een vergelijking te maken.
Hmm het zet me wel aan het denken eigenlijk...over mijn gevoel voor hem...de liefde van mijn kant zit kennelijk ook niet zo diep als ik misschien dacht ( of graag wilde)
