Relaties
alle pijlers
Weg bij mn ex omdat hij zo'n slechte vader is
zondag 4 januari 2009 om 13:08
Zoals het onderwerp al zegt, ik ben sinds een maand of 4 weg bij mn ex omdat hij zo'n slechte vader is. Maar ik blijf me er zo rot over voelen, zo machteloos, boos en verdrietig!
Ik heb ruim twee jaar een relatie gehad met een man die al een kindje had bij zijn ex. Maar al die tijd vond ik dat hij zo slecht voor het kind zorgde! Er waren geen duidelijke afspraken over omgang, en als er afspraken waren werden die weer net zo makkelijk verzet of afgezegd. Hij had zijn kind niet erkend en zag het eerst maar echt heel zelden, onder mijn invloed wel wat vaker (zo'n een keer per maand, wat ik nog steeds echt minimaal vind).
Hij had geen kinderkamer voor zijn kind, alleen een bedje in een rommelhok. Ik heb er een kinderkamer van gemaakt maar dan nog gebruikte hij die kamer steeds om allerlei troep in op te slaan. Als hij op vakantie ging kon hij zo een aantal weken geen contact hebben met zijn kind en feestdagen deed hij niets aan omdat hij daar zelf niets aan vond.
Als het kind een weekend bij hem was lukte het hem vaak niet om de dingen om het ritme dat een peuter nou eenmaal heeft van middagslaapje en op tijd eten heen te plannen. Daardoor werd het kindje hangerig en huilerig, en hij werd dan weer boos en geirriteerd.
Hij leek zo totaal ongeinteresseerd in zijn kind! Vreemde was dat hij 'droomde' van een gezin met mij. Dan had hij het er over hoe hij kinderen met mij wilde, en hoe hij graag een betrokken vader wilde zijn, met de opvoeding alles 50-50 verdelen enzo. Heel vreemd natuurlijk uit de mond van iemand die een kind heeft en er nauwelijks naar om kijkt.
Uiteindelijk vond ik het te moeilijk en daar is de relatie op stuk gelopen. Ik had te veel problemen met de manier waarop hij absoluut zijn verantwoordelijkheden niet nam. Ik vond dat hij zijn kind echt in de steek liet, er nooit wás, geen vader waar je op kan bouwen/vertrouwen. Iemand die zo omgaat met belangrijke dingen, dat is niet iemand waarmee ik de rest van mijn leven wil delen.
Maar wat voel ik me slecht, want ergens heb ik nu het gevoel dat ik minstens net zo erg dat kind in de steek laat als hij dat doet. Ik weet dat dat nergens op slaat, want het is niet mijn kind en wel het zijne. Maar het blijft zo moeilijk en pijnlijk.
We hebben er ook erg heftige gesprekken en ook ruzies over gehad, het is lastig je kan niet zomaar tegen iemand zeggen dat je vind dat iemand een slechte vader is. Ik weet dat veel van zijn vrienden ook vinden dat hij het echt niet goed doet, maar de meesten hebben de moed niet dat tegen hem te zeggen.
Ik denk dat er niets meer is wat ik kan doen. Ik dacht nog: als ik bij hem wegga dan gaat hij wel doorkrijgen dat ik het meen, dat er echt wel iets aan de hand is en dat het tijd voor hem is om volwassen te worden. Maar dat was natuurlijk ook niet zo.
Zijn er hier mensen die ervaring hebben met deze situatie? Misschien wat opbeurende woorden voor me hebben? Met deze man ben ik echt klaar, maar een vreemd schuldgevoel blijft knagen. Ik wou dat ik iets had kunnen doen, iets had kunnen veranderen.
Ik heb ruim twee jaar een relatie gehad met een man die al een kindje had bij zijn ex. Maar al die tijd vond ik dat hij zo slecht voor het kind zorgde! Er waren geen duidelijke afspraken over omgang, en als er afspraken waren werden die weer net zo makkelijk verzet of afgezegd. Hij had zijn kind niet erkend en zag het eerst maar echt heel zelden, onder mijn invloed wel wat vaker (zo'n een keer per maand, wat ik nog steeds echt minimaal vind).
Hij had geen kinderkamer voor zijn kind, alleen een bedje in een rommelhok. Ik heb er een kinderkamer van gemaakt maar dan nog gebruikte hij die kamer steeds om allerlei troep in op te slaan. Als hij op vakantie ging kon hij zo een aantal weken geen contact hebben met zijn kind en feestdagen deed hij niets aan omdat hij daar zelf niets aan vond.
Als het kind een weekend bij hem was lukte het hem vaak niet om de dingen om het ritme dat een peuter nou eenmaal heeft van middagslaapje en op tijd eten heen te plannen. Daardoor werd het kindje hangerig en huilerig, en hij werd dan weer boos en geirriteerd.
Hij leek zo totaal ongeinteresseerd in zijn kind! Vreemde was dat hij 'droomde' van een gezin met mij. Dan had hij het er over hoe hij kinderen met mij wilde, en hoe hij graag een betrokken vader wilde zijn, met de opvoeding alles 50-50 verdelen enzo. Heel vreemd natuurlijk uit de mond van iemand die een kind heeft en er nauwelijks naar om kijkt.
Uiteindelijk vond ik het te moeilijk en daar is de relatie op stuk gelopen. Ik had te veel problemen met de manier waarop hij absoluut zijn verantwoordelijkheden niet nam. Ik vond dat hij zijn kind echt in de steek liet, er nooit wás, geen vader waar je op kan bouwen/vertrouwen. Iemand die zo omgaat met belangrijke dingen, dat is niet iemand waarmee ik de rest van mijn leven wil delen.
Maar wat voel ik me slecht, want ergens heb ik nu het gevoel dat ik minstens net zo erg dat kind in de steek laat als hij dat doet. Ik weet dat dat nergens op slaat, want het is niet mijn kind en wel het zijne. Maar het blijft zo moeilijk en pijnlijk.
We hebben er ook erg heftige gesprekken en ook ruzies over gehad, het is lastig je kan niet zomaar tegen iemand zeggen dat je vind dat iemand een slechte vader is. Ik weet dat veel van zijn vrienden ook vinden dat hij het echt niet goed doet, maar de meesten hebben de moed niet dat tegen hem te zeggen.
Ik denk dat er niets meer is wat ik kan doen. Ik dacht nog: als ik bij hem wegga dan gaat hij wel doorkrijgen dat ik het meen, dat er echt wel iets aan de hand is en dat het tijd voor hem is om volwassen te worden. Maar dat was natuurlijk ook niet zo.
Zijn er hier mensen die ervaring hebben met deze situatie? Misschien wat opbeurende woorden voor me hebben? Met deze man ben ik echt klaar, maar een vreemd schuldgevoel blijft knagen. Ik wou dat ik iets had kunnen doen, iets had kunnen veranderen.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zondag 4 januari 2009 om 13:13
je hebt, wat mij betreft, de goede keuze gemaakt.
wat hij zegt over een gezin met jou stichten is niet meer dan lip-service, oftewel een leuk verhaaltje.....
hoe hij doet met met het kind dat hij al heeft, vertelt het echte verhaal...
petje af, goed gedaan...
en je had niets kunnen doen, je kunt iemand niet veranderen, dat moeten ze zelf doen.
wat hij zegt over een gezin met jou stichten is niet meer dan lip-service, oftewel een leuk verhaaltje.....
hoe hij doet met met het kind dat hij al heeft, vertelt het echte verhaal...
petje af, goed gedaan...
en je had niets kunnen doen, je kunt iemand niet veranderen, dat moeten ze zelf doen.
zondag 4 januari 2009 om 13:30
Wat ontzettend verdrietig dat je ziet dat dit kind zo te kort wordt gedaan! Je kan helaas niet meer doen dan je gedaan hebt, ben ik bang. Jij hebt in elk geval de ultieme grens aangegeven door bij hem weg te gaan. Het is aan de moeder van dit kindje om de grenzen aan te geven om ervoor te zorgen dat hun zoontje goed verzorgd wordt. Helaas is goed vaderschap op geen enkele manier af te dwingen.
Ik moet zeggen dat ik wel erg verdrietig word van de verhalen waarin de vader geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn kind...
Ik moet zeggen dat ik wel erg verdrietig word van de verhalen waarin de vader geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn kind...
Ga in therapie!
zondag 4 januari 2009 om 13:53
Ik heb (gelukkig) geen ervaring met een dergelijke situatie, maar ik denk dat je de juiste keuze hebt gemaakt.
Het is in mijn ogen een complete illusie dat je iemand kunt veranderen; die keus kan iemand alleen voor zichzelf maken. Uit jouw verhaal proef ik dat deze man die keus niet snel zal maken.
Voor zijn kind is dat ontzettend vervelend, maar jij kunt daar niets in veranderen. Niet alleen omdat het jouw verantwoordelijkheid niet is, maar ook omdat wat je ook zou doen, het lapwerk zou blijven.
Het is in mijn ogen een complete illusie dat je iemand kunt veranderen; die keus kan iemand alleen voor zichzelf maken. Uit jouw verhaal proef ik dat deze man die keus niet snel zal maken.
Voor zijn kind is dat ontzettend vervelend, maar jij kunt daar niets in veranderen. Niet alleen omdat het jouw verantwoordelijkheid niet is, maar ook omdat wat je ook zou doen, het lapwerk zou blijven.
zondag 4 januari 2009 om 13:56
Ik ook dubiootje, en daarom voelt het al helemaal zo schrijnend om er zo dicht bij te staan en er niets aan te kunnen doen.
Nou ja, ik heb wel het idee dat ik iets heb kunnen doen. Er is nu een kinderkamer en iets van een omgangsregeling.
Tja, de moeder... Dat is een verhaal apart, die weet volgens mij zelf niet eens of ze nou wil dat mn ex meer contact heeft met zijn kind of juist uit hun leven verdwijnt. Die verandert ook steeds de afspraken en houdt zich nergens aan.
Al met al ontstaat er zo'n onstabiele situatie voor het kind! Tenminste, dat denk ik. Maar wie ben ik, ik weet niets van kinderen, heb er geen. Ik heb geprobeerd er met mn ex over te praten, ik heb geprobeerd zelf initiatief te nemen, uiteindelijk hebben we er ruzies over gehad. Er is wel een klein beetje veranderd, maar naar mijn idee is hij nog steeds een slechte vader voor zijn kind. En kennelijk is dat bij mij een keiharde grens. Daar ben ik zelf ook nog steeds zo verbaast over!
Ik had zelf nog nooit echt serieus over kinderen en opvoeding enzo nagedacht, maar ik heb nu van mezelf ervaren dat ik niet van iemand kan houden die van het contact met zijn kind zo'n ontzettende troep maakt.
Nou ja, ik heb wel het idee dat ik iets heb kunnen doen. Er is nu een kinderkamer en iets van een omgangsregeling.
Tja, de moeder... Dat is een verhaal apart, die weet volgens mij zelf niet eens of ze nou wil dat mn ex meer contact heeft met zijn kind of juist uit hun leven verdwijnt. Die verandert ook steeds de afspraken en houdt zich nergens aan.
Al met al ontstaat er zo'n onstabiele situatie voor het kind! Tenminste, dat denk ik. Maar wie ben ik, ik weet niets van kinderen, heb er geen. Ik heb geprobeerd er met mn ex over te praten, ik heb geprobeerd zelf initiatief te nemen, uiteindelijk hebben we er ruzies over gehad. Er is wel een klein beetje veranderd, maar naar mijn idee is hij nog steeds een slechte vader voor zijn kind. En kennelijk is dat bij mij een keiharde grens. Daar ben ik zelf ook nog steeds zo verbaast over!
Ik had zelf nog nooit echt serieus over kinderen en opvoeding enzo nagedacht, maar ik heb nu van mezelf ervaren dat ik niet van iemand kan houden die van het contact met zijn kind zo'n ontzettende troep maakt.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zondag 4 januari 2009 om 14:04
Ja ik heb gemerkt dat het echt héél moeilijk is om iets te zeggen over de opvoeding van een ander, zelfs als die ander een heel goede vriend van je is.
Toen ik bij mn ex wegging heb ik veel met vrienden gepraat natuurlijk, ook veel met wederzijdse vrienden (dus ook goed bevriend met mn ex). Het shockeerde me hoeveel mensen uit zijn omgeving me helemaal gelijk gaven en hoeveel mensen er ook zagen dat er wel echt dingen fout gingen. (ook echt ernstige dingen die ik nog niet eens heb genoemd, die wel echt vallen onder je kind slecht verzorgen: niet koken, niet op tijd eten geven, vies huis, vies kinderkamertje)
Maar niemand doet iets, niemand weet wat te doen. Het is zo lastig tegen een ander te zeggen: zorg eens wat beter voor je kind.
Dit kindje kreeg ook het laatste jaar steeds meer moeilijke buien en echt woedeaanvallen. Ik was bang dat dat gewoon kwam door de slechte/onstabiele situatie. Maar mn ex zei: dat is heel normaal dat heet peuterpuberteit. Tja, daar weet ik dan niet echt iets zinnigs op te zeggen want ik heb helemaal geen ervaring met kinderen.
Wat ik ook echt erg vond is dat hij het kind niet heeft erkend. Ik denk dat een kind daarover later verdriet kan hebben. Het lijkt toch een beetje alsof je vader je dan niet 'wil'. Eerst wilde hij het niet erkennen en later zei hij dat hij het wel wilde, maar toen wilde zijn ex (dus de moeder) niet meewerken en kennelijk is het dan als man erg lastig om te erkennen. Dat snap ik ook niet, waarom zou je als moeder niet willen dat de vader je kind erkent? Erkennen levert toch alleen maar voordelen voor het kind op?
Nou ja, jullie zien, er zit bij mij veel verdriet en onmacht over de hele situatie.
Toen ik bij mn ex wegging heb ik veel met vrienden gepraat natuurlijk, ook veel met wederzijdse vrienden (dus ook goed bevriend met mn ex). Het shockeerde me hoeveel mensen uit zijn omgeving me helemaal gelijk gaven en hoeveel mensen er ook zagen dat er wel echt dingen fout gingen. (ook echt ernstige dingen die ik nog niet eens heb genoemd, die wel echt vallen onder je kind slecht verzorgen: niet koken, niet op tijd eten geven, vies huis, vies kinderkamertje)
Maar niemand doet iets, niemand weet wat te doen. Het is zo lastig tegen een ander te zeggen: zorg eens wat beter voor je kind.
Dit kindje kreeg ook het laatste jaar steeds meer moeilijke buien en echt woedeaanvallen. Ik was bang dat dat gewoon kwam door de slechte/onstabiele situatie. Maar mn ex zei: dat is heel normaal dat heet peuterpuberteit. Tja, daar weet ik dan niet echt iets zinnigs op te zeggen want ik heb helemaal geen ervaring met kinderen.
Wat ik ook echt erg vond is dat hij het kind niet heeft erkend. Ik denk dat een kind daarover later verdriet kan hebben. Het lijkt toch een beetje alsof je vader je dan niet 'wil'. Eerst wilde hij het niet erkennen en later zei hij dat hij het wel wilde, maar toen wilde zijn ex (dus de moeder) niet meewerken en kennelijk is het dan als man erg lastig om te erkennen. Dat snap ik ook niet, waarom zou je als moeder niet willen dat de vader je kind erkent? Erkennen levert toch alleen maar voordelen voor het kind op?
Nou ja, jullie zien, er zit bij mij veel verdriet en onmacht over de hele situatie.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zondag 4 januari 2009 om 17:56
Nou Spijker, het kan wel degelijk nadelen als de vader het kind erkent, als hij geen verantwoordelijke vader is. Hij heeft dan nl. wettelijk recht op een omgangsregeling en de moeder is verplicht die na te leven. Als hij een 'slechte vader' is, kan de moeder besluiten dat het beter voor het kind is dat zij indien nodig de omgang kan beperken. Dat kan niet (zomaar) als er een omgangsregeling is vastgesteld.
Ik denk dat je wel goed hebt aangevoeld dat de houding van je ex ten opzichte van zijn kind veel zei over hem als persoon.
Ik denk dat je wel goed hebt aangevoeld dat de houding van je ex ten opzichte van zijn kind veel zei over hem als persoon.
Ga in therapie!
zondag 4 januari 2009 om 18:19
Weet de moeder van de situatie? Aangezien hij het kind niet erkend heeft zou ik persoonlijk als moeder zoiets hebben van: leer eerst maar 's vaderen en prioriteiten stellen, dan zien we wel weer verder. Ik begrijp dat zij graag wil dat het kind zijn vader blijft zien maar dit klinkt behoorlijk schrijnend eerlijk gezegd. En ik vind dat ze daar consequenties aan zou mogen verbinden. Als contact met een ouder voor een kind schadelijk is, moet dat kind beschermd worden, dat kan het nog niet zelf.
Ik vind het sneu voor je, ik kan me voorstellen dat je je ergens schuldig en machteloos voelt. Je hebt je best gedaan en ik vermoed dat je een heel wijze keuze hebt gemaakt door bij hem weg te gaan. Maar dat dit blijft spoken is heel begrijpelijk.
Ik vind het sneu voor je, ik kan me voorstellen dat je je ergens schuldig en machteloos voelt. Je hebt je best gedaan en ik vermoed dat je een heel wijze keuze hebt gemaakt door bij hem weg te gaan. Maar dat dit blijft spoken is heel begrijpelijk.
