Relaties
alle pijlers
Wel of niet bij hem blijven?
woensdag 20 januari 2021 10:51
Hallo allemaal,
Ik ben een vrouw van 35 en mijn partner en ik hebben 2 kinderen van 5 en 9 jaar.
Nu is het zo dat ik al een hele tijd twijfel heb over de relatie voortzetten met mijn partner.
Wij zijn 16 jaar samen en hij was zo een beetje mijn eerste vriendje.
Ik heb hem leren kennen in een periode dat ik erg eenzaam was.
Ik was net als tiener verhuist met mijn ouders naar een ander dorp en al het contact met mijn vriendinnen die ik al mijn hele leven kon is hierdoor verwatert.
Wij zijn na 3 jaar gaan samenwonen en 4 jaar later werd onze oudste dochter geboren.
Je kent het wel, je leven draait om je kind en beland in een sneltrein.
Weer 4 jaar later werd de jongste geboren.
Nu de kinderen ouder zijn en dus iets zelfstandiger merk ik dat ikzelf meer rust vind en kritischer kijk naar wat ik heb, wil en niet wil.
Nu is het zo dat ik mij meer stoor aan mijn partner zijn doen en laten.
Ik was altijd de gezellige ik, in voor een dolletje, sociaal en ondernemend.
Mijn partner is erg introvert, van hem hoeft het allemaal niet zo uitbundig.
Ik voel mij hierdoor erg benauwd, het idee dat ik met mijn partner de rest van mijn leven moet doorbrengen.
Ik mis een spontane knuffel van hem, een kus, lieve woordjes, complimentjes en gewoon iemand die je blij maakt.
Dit alles is eigenlijk nooit geweest, en volgens hem is hij niet zo.
Het aard zit niet in het beestje zeg maar en denk dat dit eigenlijk nooit echt zou komen.
En dat besef heb ik nu gekregen nu ik iets meer rust krijg.
Ik heb afgelopen week na slapeloze nachten mijn twijfels bij hem uitgesproken en wat mij dwars zit en wat ik mis.
Zijn antwoord was dat we in een sleur zitten en dit normaal is en hij geen problemen zag.
Hij vond dat ik met een therapeut moest gaan praten en we elkaar de ruimte moeten geven.
Nu is het zo dat hij mij sinds het gesprek totaal negeert.
We eten samen met de kinderen maar als de kinderen slapen gaat hij naar boven.
Ik had gehoopt dat hij mij zou smeken bij hem te blijven, en dat hij van mij houdt en mij echt niet kwijt wil.
Dit alles heeft hij nooit gezegd waardoor ik nog meer ga twijfelen.
Ik weet je moet er voor vechten een huwelijk of relatie, maar wat als die basis vanaf mijn kant er niet meer is?
Ik hou van hem als persoon en als vader van de kinderen maar als levenspartner?
Hoe zien jullie dit, is het een fase? En zijn er meerdere vrouwen/moeder die zoiets hebben meegemaakt en hoe gingen jullie er mee om en hoe zijn jullie hier uit gekomen?
Liefs
Ik ben een vrouw van 35 en mijn partner en ik hebben 2 kinderen van 5 en 9 jaar.
Nu is het zo dat ik al een hele tijd twijfel heb over de relatie voortzetten met mijn partner.
Wij zijn 16 jaar samen en hij was zo een beetje mijn eerste vriendje.
Ik heb hem leren kennen in een periode dat ik erg eenzaam was.
Ik was net als tiener verhuist met mijn ouders naar een ander dorp en al het contact met mijn vriendinnen die ik al mijn hele leven kon is hierdoor verwatert.
Wij zijn na 3 jaar gaan samenwonen en 4 jaar later werd onze oudste dochter geboren.
Je kent het wel, je leven draait om je kind en beland in een sneltrein.
Weer 4 jaar later werd de jongste geboren.
Nu de kinderen ouder zijn en dus iets zelfstandiger merk ik dat ikzelf meer rust vind en kritischer kijk naar wat ik heb, wil en niet wil.
Nu is het zo dat ik mij meer stoor aan mijn partner zijn doen en laten.
Ik was altijd de gezellige ik, in voor een dolletje, sociaal en ondernemend.
Mijn partner is erg introvert, van hem hoeft het allemaal niet zo uitbundig.
Ik voel mij hierdoor erg benauwd, het idee dat ik met mijn partner de rest van mijn leven moet doorbrengen.
Ik mis een spontane knuffel van hem, een kus, lieve woordjes, complimentjes en gewoon iemand die je blij maakt.
Dit alles is eigenlijk nooit geweest, en volgens hem is hij niet zo.
Het aard zit niet in het beestje zeg maar en denk dat dit eigenlijk nooit echt zou komen.
En dat besef heb ik nu gekregen nu ik iets meer rust krijg.
Ik heb afgelopen week na slapeloze nachten mijn twijfels bij hem uitgesproken en wat mij dwars zit en wat ik mis.
Zijn antwoord was dat we in een sleur zitten en dit normaal is en hij geen problemen zag.
Hij vond dat ik met een therapeut moest gaan praten en we elkaar de ruimte moeten geven.
Nu is het zo dat hij mij sinds het gesprek totaal negeert.
We eten samen met de kinderen maar als de kinderen slapen gaat hij naar boven.
Ik had gehoopt dat hij mij zou smeken bij hem te blijven, en dat hij van mij houdt en mij echt niet kwijt wil.
Dit alles heeft hij nooit gezegd waardoor ik nog meer ga twijfelen.
Ik weet je moet er voor vechten een huwelijk of relatie, maar wat als die basis vanaf mijn kant er niet meer is?
Ik hou van hem als persoon en als vader van de kinderen maar als levenspartner?
Hoe zien jullie dit, is het een fase? En zijn er meerdere vrouwen/moeder die zoiets hebben meegemaakt en hoe gingen jullie er mee om en hoe zijn jullie hier uit gekomen?
Liefs
woensdag 20 januari 2021 10:55
Praten over wat je dwars zit en wat je mist, kan verwijtend overkomen. Daar wordt het niet beter van.
Ik adviseer je om in plaats daarvan je behoefte aan te geven en een verzoek te doen. Bijvoorbeeld: ik mis je aandacht en ik zou graag wat meer spontane knuffels willen krijgen. Dan houd je het positief.
Ik adviseer je om in plaats daarvan je behoefte aan te geven en een verzoek te doen. Bijvoorbeeld: ik mis je aandacht en ik zou graag wat meer spontane knuffels willen krijgen. Dan houd je het positief.
woensdag 20 januari 2021 10:58
Nog maar eens praten dus, en nog eens en nog eens. Kijken hoe deze relatie beter kan worden. Bespreek of relatietherapie een optie is.
Wil je je kinderen werkelijk in een gebroken gezin laten opgroeien?
Je zegt zelf al: hij was altijd zo. En jij hebt dus wel gekozen voor kinderen met een man die altijd al zo was. Zomaar nu de stekker eruit trekken lijkt me niet eerlijk voor je kinderen.
Wil je je kinderen werkelijk in een gebroken gezin laten opgroeien?
Je zegt zelf al: hij was altijd zo. En jij hebt dus wel gekozen voor kinderen met een man die altijd al zo was. Zomaar nu de stekker eruit trekken lijkt me niet eerlijk voor je kinderen.
woensdag 20 januari 2021 10:58
Tsja, het aard zit niet in het beestje.
Dat jij verwacht dat hij zich krijsend ter aarde stort en jou smeekt om voor eeuwig aan zijn zijde te blijven, is ook bijzonder. Je kent hem al zolang, dat is blijkbaar zijn manier niet.
Nu moet je gaan kijken wat je wilt. Scheiden omdat je man nog steeds hetzelfde is? Samen proberen er uit te komen? Niets doen?
Dat jij verwacht dat hij zich krijsend ter aarde stort en jou smeekt om voor eeuwig aan zijn zijde te blijven, is ook bijzonder. Je kent hem al zolang, dat is blijkbaar zijn manier niet.
Nu moet je gaan kijken wat je wilt. Scheiden omdat je man nog steeds hetzelfde is? Samen proberen er uit te komen? Niets doen?
woensdag 20 januari 2021 10:59
Logisch dat hij niet gaat smeken. Er is niks mis met hem, jij bent opeens ontevreden...
En ja dit is een normale fase. Doorgaans is er dan ook al, of bijna, iemand die je wél zo goed begrijpt en die wél z’n best doet, complimenten geeft en je ziet zoals je bent enzo.
Oplossing: je eigen leven leuker maken, relatietherapie en je man leren waarderen. Word een leukere partner voor hem (en niet de partner die je zelf zou willen hebben) en waardeer hem eens een beetje
En ja dit is een normale fase. Doorgaans is er dan ook al, of bijna, iemand die je wél zo goed begrijpt en die wél z’n best doet, complimenten geeft en je ziet zoals je bent enzo.
Oplossing: je eigen leven leuker maken, relatietherapie en je man leren waarderen. Word een leukere partner voor hem (en niet de partner die je zelf zou willen hebben) en waardeer hem eens een beetje
anoniem_64062c7ab7b55 wijzigde dit bericht op 20-01-2021 11:03
2.16% gewijzigd
woensdag 20 januari 2021 11:02
Oh en die basis, die heb je. Je zegt dat de basis er van jouw kant niet meer is en dat is onzin. Je basis is je lange relatie, je kinderen, je goed met elkaar overweg kunnen. Niet liefde. Liefde is een werkwoord en niet een gevoel. Dus als jij niks doet voor je partner en hem alleen beoordeelt dan voel je idd geen liefde. Doe anders en je voelt je anders. Niet volgende maand al maar wel volgend jaar.
En mensen denken altijd dat ‘in goede tijden en slechte tijden’ inhoudt dat het of goed gaat en dat de slechte tijden de tegenslagen zijn, ziekte, overlijden, ontslag. Dat is niet zo denk ik. De slechte tijden zijn dit soort tijden. Waarin je elkaar even kwijt bent, het niet meer weet de ander niet meer leuk vindt. Dát zijn de slechte tijden. En als je er wat van wilt maken, welke relatie dan ook, dan moet je dáár dus doorheen
En mensen denken altijd dat ‘in goede tijden en slechte tijden’ inhoudt dat het of goed gaat en dat de slechte tijden de tegenslagen zijn, ziekte, overlijden, ontslag. Dat is niet zo denk ik. De slechte tijden zijn dit soort tijden. Waarin je elkaar even kwijt bent, het niet meer weet de ander niet meer leuk vindt. Dát zijn de slechte tijden. En als je er wat van wilt maken, welke relatie dan ook, dan moet je dáár dus doorheen
woensdag 20 januari 2021 11:06
Maanden geleden heb ik het gesprek met hem ook gevoerd en aangegeven wat ik graag zou willen en mis bij hem.
Hij wist dat hij dit allemaal niet deed en zou eraan werken, maar dit is nooit gebeurt.
Ik gaf hem wel knuffels en kusjes en toonde interesse in hem.
Maar wanneer je een knuffel geeft en de andere persoon erbij staat van moet dit voelt het niet oké.
Moet ik bij hem blijven als ik ongelukkig ben? Dit voelen de kinderen ook..ik wordt er geen betere of gezelligere moeder op en al helemaal geen vrolijke ik.
Moet ik dan net zoals ik al jaren doe altijd aan andere denken? En mijzelf hierdoor verliezen? Dilemma’s
Hij wist dat hij dit allemaal niet deed en zou eraan werken, maar dit is nooit gebeurt.
Ik gaf hem wel knuffels en kusjes en toonde interesse in hem.
Maar wanneer je een knuffel geeft en de andere persoon erbij staat van moet dit voelt het niet oké.
Moet ik bij hem blijven als ik ongelukkig ben? Dit voelen de kinderen ook..ik wordt er geen betere of gezelligere moeder op en al helemaal geen vrolijke ik.
Moet ik dan net zoals ik al jaren doe altijd aan andere denken? En mijzelf hierdoor verliezen? Dilemma’s
woensdag 20 januari 2021 11:07
Rosalind schreef: ↑20-01-2021 10:58Nog maar eens praten dus, en nog eens en nog eens. Kijken hoe deze relatie beter kan worden. Bespreek of relatietherapie een optie is.
Wil je je kinderen werkelijk in een gebroken gezin laten opgroeien?
Je zegt zelf al: hij was altijd zo. En jij hebt dus wel gekozen voor kinderen met een man die altijd al zo was. Zomaar nu de stekker eruit trekken lijkt me niet eerlijk voor je kinderen.
Dit idd. Ik zou voor nu proberen er het beste van te maken. Praten is lastig met iemand die geen prater is, maar ik zou toch proberen aan te sturen op relatie therapie. En blijf vooral ook realistisch, de meeste relaties zijn niet zo flitsend meer na zoveel jaren.
woensdag 20 januari 2021 11:10
Maar hij is dus zoals hij is. Jij zegt ‘ik vind je niet goed zoals je bent ik wil dat je anders wordt, veel succes’ en klaar. En na een paar maanden ‘nee je hebt het niet goed gedaan, ik ben ontevreden’ en dan moet hij smeken?
Zoek verbinding. Jij klaagt en verwacht verbetering. Dat zorgt voor verwijdering. Hoe makkelijk is het voor hem om jou te knuffelen? Is spontane knuffels ook wat hij van jou nodig heeft?
Jij moet in de actie. Niet hij. Of ook hij. Maar niet alleen hij. Jij doet alleen maar wat je zelf zou willen ontvangen maar heb je wel eens gevraagd wat hij van jou zou willen?
Zoek verbinding. Jij klaagt en verwacht verbetering. Dat zorgt voor verwijdering. Hoe makkelijk is het voor hem om jou te knuffelen? Is spontane knuffels ook wat hij van jou nodig heeft?
Jij moet in de actie. Niet hij. Of ook hij. Maar niet alleen hij. Jij doet alleen maar wat je zelf zou willen ontvangen maar heb je wel eens gevraagd wat hij van jou zou willen?
woensdag 20 januari 2021 11:10
Hij houdt het probleem precies bij wie het hoort: jou.
JIJ bent ontevreden en de oplossing die jij ziet is dat HIJ moet veranderen. Nee, helemaal niet. JIJ moet veranderen of weggaan.
Maar ik zou op dit moment niet weggaan. Ik zou eerst afwachten tot de Covid storm is gaan liggen en je weer leuke dingen kunt ondernemen samen of alleen. Ik denk dat je met het oppakken van je leven zonder Covid restricties alweer een stuk zonniger de wereld bekijkt.
JIJ bent ontevreden en de oplossing die jij ziet is dat HIJ moet veranderen. Nee, helemaal niet. JIJ moet veranderen of weggaan.
Maar ik zou op dit moment niet weggaan. Ik zou eerst afwachten tot de Covid storm is gaan liggen en je weer leuke dingen kunt ondernemen samen of alleen. Ik denk dat je met het oppakken van je leven zonder Covid restricties alweer een stuk zonniger de wereld bekijkt.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 20 januari 2021 11:10
Waarom kreeg je twee kinderen met deze man als het al jaren zo vreselijk is?Meisjevanplezier schreef: ↑20-01-2021 11:06Maanden geleden heb ik het gesprek met hem ook gevoerd en aangegeven wat ik graag zou willen en mis bij hem.
Hij wist dat hij dit allemaal niet deed en zou eraan werken, maar dit is nooit gebeurt.
Ik gaf hem wel knuffels en kusjes en toonde interesse in hem.
Maar wanneer je een knuffel geeft en de andere persoon erbij staat van moet dit voelt het niet oké.
Moet ik bij hem blijven als ik ongelukkig ben? Dit voelen de kinderen ook..ik wordt er geen betere of gezelligere moeder op en al helemaal geen vrolijke ik.
Moet ik dan net zoals ik al jaren doe altijd aan andere denken? En mijzelf hierdoor verliezen? Dilemma’s
Denk je werkelijk dat je gelukkiger wordt als je alleen woont en je kinderen slechts de helft van de tijd bij je hebt? Of is je doel een nieuwe partner te vinden?
Natuurlijk mag jij gelukkig zijn. Maar ik zou eerst proberen te kijken of dat binnen de huidige situatie kan, zonder je kinderen ongelukkig te maken. Je weet dat studies uitwijzen een groot deel van de gescheiden ouders jaren later aangeven er niet gelukkiger op te zijn geworden?
woensdag 20 januari 2021 11:11
Zijn reactie is denk ik gekwetst. Sommige mensen trekken zich dan terug. Wat niet wil zeggen dat hij niet ontzettend graag met je door wil. Dus een gebrek aan smeken moet je niet zien als dat het hem niet uit maakt. Het lijkt me belangrijk dat jullie opnieuw in gesprek komen, want zo gaat het natuurlijk niet.
woensdag 20 januari 2021 11:12
Praten is lastig met iemand die misschien niet gek veel ruimte heeft ik te praten? Of misschien andere manieren van communicatie belangrijker vindt? Als praten inhoudt dat de ander aan het woord is en vertelt wat er mis is en wat er anders moet dan zijn de meeste mensen niet zo’n prater
woensdag 20 januari 2021 11:14
@Thordis, Allemaal leuk en aardig om te zeggen dat er niks mis is met hem, dat liefde een werkwoord is en dat je ook in slechte tijden er voor elkaar moet zijn en vechten. ..Ben ik deels wel mee eens, maar vechten voor je relatie doe je samen en als dat maar van 1 kant af komt, dan houdt het echt op. En ja, er is zeker wat mis met hem als hij nu in de negeer-stand gaat.
Als er kinderen zijn ben je m.i. naar hen toe wel verplicht om er alles samen aan te doen om te kijken of het goed kan komen. Maar liefdeloos en ongelukkig in een relatie zitten en dat als voorbeeld geven aan je kinderen, nee.
Als er kinderen zijn ben je m.i. naar hen toe wel verplicht om er alles samen aan te doen om te kijken of het goed kan komen. Maar liefdeloos en ongelukkig in een relatie zitten en dat als voorbeeld geven aan je kinderen, nee.
woensdag 20 januari 2021 11:20
Nee eigenlijk al heel lang niet.
En als we intiem waren was het klaar nadat hij klaar was.
Ook dit besproken en eea aangeschaft om het spannender te maken maar dit vond hij niet zijn ding.
woensdag 20 januari 2021 11:21
Je zegt: "Ik mis een spontane knuffel van hem, een kus, lieve woordjes, complimentjes en gewoon iemand die je blij maakt.
Dit alles is eigenlijk nooit geweest, en volgens hem is hij niet zo."
Maar ben je ook nooit verliefd geweest op hem dan? Heeft hij je nooit blij gemaakt in bijvoorbeeld die 7 jaar voor jullie aan kinderen begonnen?
Kijk, als je in die 16 jaar nooit hebt aangegeven iets te missen, dan kan ik me zo voorstellen dat dit allemaal rauw op zijn dak valt. Voor hem ging het gewoon goed namelijk. En dat hij je niet smeekt om bij hem te blijven snap ik ook wel weer, jij hebt het "ineens" niet naar je zin, hij wel. Hij is wie hij is.
Dus waarom was het 16 jaar wel goed en nu niet? Ja je bent nu tot het besef gekomen dat je meer wilt van hem dan hij je kan geven.
Ik denk dat jullie heel veel zullen moeten praten, kan hij iets meer geven dan hij nu doet? Of is dat onmogelijk? Kan jij hem accepteren zoals hij is? En waarom gaan jullie niet echt met elkaar praten? Elkaar ontwijken en negeren is ook niet de manier natuurlijk.
Voordat je de stekker eruit trekt is het wel zo fair naar je man en kinderen om eerst alles er aan gedaan te hebben om het te laten slagen. Uit elkaar gaan kan altijd nog.
Dit alles is eigenlijk nooit geweest, en volgens hem is hij niet zo."
Maar ben je ook nooit verliefd geweest op hem dan? Heeft hij je nooit blij gemaakt in bijvoorbeeld die 7 jaar voor jullie aan kinderen begonnen?
Kijk, als je in die 16 jaar nooit hebt aangegeven iets te missen, dan kan ik me zo voorstellen dat dit allemaal rauw op zijn dak valt. Voor hem ging het gewoon goed namelijk. En dat hij je niet smeekt om bij hem te blijven snap ik ook wel weer, jij hebt het "ineens" niet naar je zin, hij wel. Hij is wie hij is.
Dus waarom was het 16 jaar wel goed en nu niet? Ja je bent nu tot het besef gekomen dat je meer wilt van hem dan hij je kan geven.
Ik denk dat jullie heel veel zullen moeten praten, kan hij iets meer geven dan hij nu doet? Of is dat onmogelijk? Kan jij hem accepteren zoals hij is? En waarom gaan jullie niet echt met elkaar praten? Elkaar ontwijken en negeren is ook niet de manier natuurlijk.
Voordat je de stekker eruit trekt is het wel zo fair naar je man en kinderen om eerst alles er aan gedaan te hebben om het te laten slagen. Uit elkaar gaan kan altijd nog.
woensdag 20 januari 2021 11:22
De tijd zou het leren, maar als ik hierdoor gelukkiger ben zal dit zeker ook op de kinderen zo overkomen.Led-lampje schreef: ↑20-01-2021 11:13To hoe zie je de toekomst straks voor je stel dat je gaat scheiden?
En tuurlijk wil ik met hem in therapie, maar dit ziet hij niet zitten omdat het mijn twijfels zijn.
woensdag 20 januari 2021 11:22
Ik denk dat mijn man zich ook helemaal in zijn schulp zou terugtrekken als ik hem meld dat hij na een paar maanden een onvoldoende scoort, terwijl ik zelf degene ben die hem zonder kompas, kaart of bestemming een donker bos in heb gestuurd en gezegd heb dat hij zelf maar moet kijken hoe hij daar komt waar ik hem hebben wil.Jenny80 schreef: ↑20-01-2021 11:14@Thordis, Allemaal leuk en aardig om te zeggen dat er niks mis is met hem, dat liefde een werkwoord is en dat je ook in slechte tijden er voor elkaar moet zijn en vechten. ..Ben ik deels wel mee eens, maar vechten voor je relatie doe je samen en als dat maar van 1 kant af komt, dan houdt het echt op. En ja, er is zeker wat mis met hem als hij nu in de negeer-stand gaat.
Als er kinderen zijn ben je m.i. naar hen toe wel verplicht om er alles samen aan te doen om te kijken of het goed kan komen. Maar liefdeloos en ongelukkig in een relatie zitten en dat als voorbeeld geven aan je kinderen, nee.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
