Relaties
alle pijlers
Wil het zo graag samen doen.
dinsdag 1 december 2009 om 15:13
Hoe los ik dit het beste op? We komen er niet uit.
Het zit zo. Vriend en ik wonen samen.
En samen heb we een zoontje.
Hij is nu 5 maanden.
Ik heb ook 2 kinderen die bij ons wonen.
Hij heeft 2 kinderen die bij de moeder wonen.
Ik heb jaren lang alleen gewoond samen met mijn twee kinderen.
Heerlijke tijd gehad.
Ik had een leuke baan en verdiende erg lekker.
Kinderen gingen naar een prima flexibele kinderopvang.
Daarnaast had ik mijn moeder die mij hielp met de kinderen als ik bijvoorbeeld vergaderingen o.i.d had.
We waren 2 handen op 1 buik.
Ik woonde toen best goedkoop. Een oud huis. Maar 't zag er prima uit!
Leuke buurt. Ons-kent-ons. Een warm nest zeg ik nu..
Had een leuk autootje, familie, en vrienden enz.
Ik had een prima leven dus.
En door mijn werk en de nodige toeslagen zoals huur&zorgtoeslag, alleenstaandeouderkorting en kinderbudget had ik het financieel goed. Niet extreem hoor. Maar het ging allemaal best heel goed.
Maar ja. En dan De Liefde hé.
En we woonden zover van elkaar. En nu dus bij elkaar.
En samen kregen we een hele mooie zoon.
Vriend was gescheiden en leeft nu in alles groot, groter, grootst.
Maar hij werkt dan ook knetterhard. En heel veel.
Hij heeft een groot -heel duur- koophuis.
Héle dure auto. Alles is duur.
Goed. Ik kwam hier. Best fijn hoor.
Maar inmiddels zijn we een tijdje verder.
En intussen verzuip ik in eenzaamheid.
Hij is alleen maar aan het werk.
En ik wil werken maar ik kom niet uit de onduidelijke administratie toestanden nu wij samenwonen. Door zijn koophuis, zijn eigen bedrijf.
Hij heeft het meeste uitbesteed aan accountants enz.
Allemaal zo lastig.
Zorgtoeslag, kinderbudget, en alle kortingen heb ik intussen wel stopgezet want ik heb daar geen recht meer op door het inkomen van mijn vriend. Begrijp ik hoor.
Kinderopvangtoeslag is extreem lager dan voorheen.
Ja, ik begrijp dat.
En nu moet ik hier een leven gaan opbouwen.
En ik weet niet hoe?
.
Ik heb natuurlijk mijn verantwoordelijkheid voor de drie kinderen, het huishouden, alle dingetjes die daar bij komt kijken, school, huiswerk, de boodschappen, en ik heb de kleinste nu nog aan de borst.
Door het werk van mijn partner kan en mag ik niet te veel verwachten van hem.
Hij heeft ook 24uurs diensten enz.
Daarnaast zijn eigen bedrijf.
Ik vind het best eng allemaal en mis mijn moeder zo erg.
Het gevoel van een back-up hebben als het eventjes mis dreigt te gaan is er niet meer..
Gekgenoeg voel ik mij nu pas ALLEEN dan toen ik echt alleen was.
De kinderen staan op de wachtlijst voor kinderopvang.
Straks weer aan het werk, maar dan zonder back-up. Lijkt me zo eng.
Ik houd ook mijn hart vast wat de opvangkosten zullen zijn.
Een alternatief is er niet. Niet in vrienden of familie.
Nu werk ik paar uurtjes per week in de avonduren thuis, maar dit zet geen zoden aan de dijk.
Dat is echt tijdelijk.
Nou ja, ik wilde het eens opschrijven.
Het is nog niet eens alles.
Ik voel mij vooral erg alleen staan in mijn zorgen.
Ik wil iets van de toekomst maken in mijn nieuwe omgeving, maar loop tegen een muur op van moeilijkheden door geldgebrek, geen opvang, te veel bijzaken die ik volstrekt alleen moet oplossen.
Mijn vriend en ik hebben dit al besproken maar hij weet het ook niet.
En op de vraag of hij me kan helpen is het antwoord: nee.
Goed, hoe kom ik hieruit?
Ik wil zo graag samen iets betekenen voor elkaar.
Maar het is heel duidelijk ieder-voor-zich.
Is dit terecht?
Kan best hoor?
Bedankt voor het lezen.
Het zit zo. Vriend en ik wonen samen.
En samen heb we een zoontje.
Hij is nu 5 maanden.
Ik heb ook 2 kinderen die bij ons wonen.
Hij heeft 2 kinderen die bij de moeder wonen.
Ik heb jaren lang alleen gewoond samen met mijn twee kinderen.
Heerlijke tijd gehad.
Ik had een leuke baan en verdiende erg lekker.
Kinderen gingen naar een prima flexibele kinderopvang.
Daarnaast had ik mijn moeder die mij hielp met de kinderen als ik bijvoorbeeld vergaderingen o.i.d had.
We waren 2 handen op 1 buik.
Ik woonde toen best goedkoop. Een oud huis. Maar 't zag er prima uit!
Leuke buurt. Ons-kent-ons. Een warm nest zeg ik nu..
Had een leuk autootje, familie, en vrienden enz.
Ik had een prima leven dus.
En door mijn werk en de nodige toeslagen zoals huur&zorgtoeslag, alleenstaandeouderkorting en kinderbudget had ik het financieel goed. Niet extreem hoor. Maar het ging allemaal best heel goed.
Maar ja. En dan De Liefde hé.
En we woonden zover van elkaar. En nu dus bij elkaar.
En samen kregen we een hele mooie zoon.
Vriend was gescheiden en leeft nu in alles groot, groter, grootst.
Maar hij werkt dan ook knetterhard. En heel veel.
Hij heeft een groot -heel duur- koophuis.
Héle dure auto. Alles is duur.
Goed. Ik kwam hier. Best fijn hoor.
Maar inmiddels zijn we een tijdje verder.
En intussen verzuip ik in eenzaamheid.
Hij is alleen maar aan het werk.
En ik wil werken maar ik kom niet uit de onduidelijke administratie toestanden nu wij samenwonen. Door zijn koophuis, zijn eigen bedrijf.
Hij heeft het meeste uitbesteed aan accountants enz.
Allemaal zo lastig.
Zorgtoeslag, kinderbudget, en alle kortingen heb ik intussen wel stopgezet want ik heb daar geen recht meer op door het inkomen van mijn vriend. Begrijp ik hoor.
Kinderopvangtoeslag is extreem lager dan voorheen.
Ja, ik begrijp dat.
En nu moet ik hier een leven gaan opbouwen.
En ik weet niet hoe?
.
Ik heb natuurlijk mijn verantwoordelijkheid voor de drie kinderen, het huishouden, alle dingetjes die daar bij komt kijken, school, huiswerk, de boodschappen, en ik heb de kleinste nu nog aan de borst.
Door het werk van mijn partner kan en mag ik niet te veel verwachten van hem.
Hij heeft ook 24uurs diensten enz.
Daarnaast zijn eigen bedrijf.
Ik vind het best eng allemaal en mis mijn moeder zo erg.
Het gevoel van een back-up hebben als het eventjes mis dreigt te gaan is er niet meer..
Gekgenoeg voel ik mij nu pas ALLEEN dan toen ik echt alleen was.
De kinderen staan op de wachtlijst voor kinderopvang.
Straks weer aan het werk, maar dan zonder back-up. Lijkt me zo eng.
Ik houd ook mijn hart vast wat de opvangkosten zullen zijn.
Een alternatief is er niet. Niet in vrienden of familie.
Nu werk ik paar uurtjes per week in de avonduren thuis, maar dit zet geen zoden aan de dijk.
Dat is echt tijdelijk.
Nou ja, ik wilde het eens opschrijven.
Het is nog niet eens alles.
Ik voel mij vooral erg alleen staan in mijn zorgen.
Ik wil iets van de toekomst maken in mijn nieuwe omgeving, maar loop tegen een muur op van moeilijkheden door geldgebrek, geen opvang, te veel bijzaken die ik volstrekt alleen moet oplossen.
Mijn vriend en ik hebben dit al besproken maar hij weet het ook niet.
En op de vraag of hij me kan helpen is het antwoord: nee.
Goed, hoe kom ik hieruit?
Ik wil zo graag samen iets betekenen voor elkaar.
Maar het is heel duidelijk ieder-voor-zich.
Is dit terecht?
Kan best hoor?
Bedankt voor het lezen.
dinsdag 1 december 2009 om 15:20
Weet je wat ik nou zo jammer vind, dat ik -mutsie- niet snap hoe ik hier een smiley krijg want wilde je graag een knuffel geven....
Pff, wat een vreselijk lastige situatie, en wat zul je je alleen voelen! Ik kan me er een heel klein beetje iets bij voorstellen, in de zin van je in een relatie te zitten waarin je je nog eenzamer voelt dan toen je alleen was. Ver van iedereen (nouja, bijna iedereen) om wie je geeft en die van je houden.
Denk dat het om 1 ding gaat: wat zegt jouw gevoel, wat wil jij? Kun je nog terug naar je oude huis bv? Zit er vanuit je vriend gezien echt geen kans van hulp in? Hij moet toch ook inzien dat jij doodongelukkig bent/wordt zo, dat moet hem toch raken?
Liefs Siete
Pff, wat een vreselijk lastige situatie, en wat zul je je alleen voelen! Ik kan me er een heel klein beetje iets bij voorstellen, in de zin van je in een relatie te zitten waarin je je nog eenzamer voelt dan toen je alleen was. Ver van iedereen (nouja, bijna iedereen) om wie je geeft en die van je houden.
Denk dat het om 1 ding gaat: wat zegt jouw gevoel, wat wil jij? Kun je nog terug naar je oude huis bv? Zit er vanuit je vriend gezien echt geen kans van hulp in? Hij moet toch ook inzien dat jij doodongelukkig bent/wordt zo, dat moet hem toch raken?
Liefs Siete
dinsdag 1 december 2009 om 15:26
Trouwens als antwoord op je vraag: nee, ik vind het niet terecht dat het 'ieder voor zich' is. In een relatie sta je in mijn ogen altijd samen. Dit kan heus eens wat minder zijn door stress, drukte op werk etc maar in de basis zou de relatie op nr 1 moeten staan.
Mja, misschien ben ik wel hopeloos ouderwets.
Je zou natuurlijk kunnen zeggen dat je dit van tevoren had kunnen weten, van het vele werken, en dat dit wellicht ook een/de reden is van zijn eerdere scheiding, maar goed, dat is allemaal mosterd en ik snap heel goed dat je in de roze bril fase daar wat 'makkelijker' over hebt gedacht, wordt wel beter etc etc. Heb ook al genoeg 'fouten' gemaakt op die wijze...
Mja, misschien ben ik wel hopeloos ouderwets.
Je zou natuurlijk kunnen zeggen dat je dit van tevoren had kunnen weten, van het vele werken, en dat dit wellicht ook een/de reden is van zijn eerdere scheiding, maar goed, dat is allemaal mosterd en ik snap heel goed dat je in de roze bril fase daar wat 'makkelijker' over hebt gedacht, wordt wel beter etc etc. Heb ook al genoeg 'fouten' gemaakt op die wijze...
dinsdag 1 december 2009 om 15:30
Jouw verhaal lezende, voel je je waarschijnlijk alleen omdat je er nu alleen voorstaat. Eerder had je je moeder, vrienden, fijne buurt, enz om je heen wat jou een vertrouwd en veilig gevoel gaf. Nu zit je in een groot huis met een man die er nooit is, waardoor je alles alleen doet. Ook het vertrouwde gevoel lijkt weg te zijn.
Zie je je moeder nog regelmatig? Is de reisafstand tussen jullie groot?
Een oplossing zie ik niet voor je. Heel begrijpelijk dat je dingen sámen wilt doen. Heb je dat ook al eens aan je vriend (of man?) verteld? Wat is daarop zijn antwoord?
Sterkte!
Zie je je moeder nog regelmatig? Is de reisafstand tussen jullie groot?
Een oplossing zie ik niet voor je. Heel begrijpelijk dat je dingen sámen wilt doen. Heb je dat ook al eens aan je vriend (of man?) verteld? Wat is daarop zijn antwoord?
Sterkte!
dinsdag 1 december 2009 om 15:31
Hoi,
Ik snap dat je door de bomen even het bos niet meer zie, ook een knuffel van mij. Maar hoezo heb je geldgebrek? Je vriend verdient toch veel? Je hebt nu geen recht meer op allerlei toeslagen, maar dat is omdat je nu weer meer te besteden zou moeten hebben. Hoezo is dat niet het geval? Hebben jullie geen gezamenlijke rekening?
Ik snap dat je door de bomen even het bos niet meer zie, ook een knuffel van mij. Maar hoezo heb je geldgebrek? Je vriend verdient toch veel? Je hebt nu geen recht meer op allerlei toeslagen, maar dat is omdat je nu weer meer te besteden zou moeten hebben. Hoezo is dat niet het geval? Hebben jullie geen gezamenlijke rekening?
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
dinsdag 1 december 2009 om 15:42
Hebben jullie vooraf überhaupt wel iets afgesproken? besproken hoe je eea samen wilt vorm geven? Anders zou i kdaar maar eens als de donder mee beginnen, en kijken waar jullie elkaar in het midden tegen kunnen komen.
Aan de andere kant, als hij zegt dat hij je nergens mee kan helpen, krijg ik een HEEL eng gevoel... Hoezo???? Er zijn vele, vele vormen van hulp. Luisteren naar jou,, aandacht, af en toe wat tijd, financieel (afhankelijk van hoe jullie het hebben afgesproken). Heeft hij alleen maar een goedkope huishoudster in huis willen halen ofzo?
Aan de andere kant, als hij zegt dat hij je nergens mee kan helpen, krijg ik een HEEL eng gevoel... Hoezo???? Er zijn vele, vele vormen van hulp. Luisteren naar jou,, aandacht, af en toe wat tijd, financieel (afhankelijk van hoe jullie het hebben afgesproken). Heeft hij alleen maar een goedkope huishoudster in huis willen halen ofzo?
dinsdag 1 december 2009 om 15:45
dinsdag 1 december 2009 om 16:06
Hee FF, ben je er weer, tijd niet gezien.
Bah wat een rotsituatie, maar ik begrijp het niet helemaal. Bedoel je nu dat jullie wél samenwonen, wél samen een kind hebben, maar dat jij financieel (en emotioneel?) verantwoordelijk bent voor jezelf, je andere kinderen en voor jullie zoon?
Als hij bakken met geld verdient en jij inmiddels geen toeslagen meer krijgt en momenteel ook zonder werk zit, dan is het toch niet meer dan logisch dat hij bijspringt? Of zit hij aan de eendeborst terwijl jullie een boterham met pindakaas zitten te eten?
Woonden jullie al samen voordat jullie kind geboren was?
Bah wat een rotsituatie, maar ik begrijp het niet helemaal. Bedoel je nu dat jullie wél samenwonen, wél samen een kind hebben, maar dat jij financieel (en emotioneel?) verantwoordelijk bent voor jezelf, je andere kinderen en voor jullie zoon?
Als hij bakken met geld verdient en jij inmiddels geen toeslagen meer krijgt en momenteel ook zonder werk zit, dan is het toch niet meer dan logisch dat hij bijspringt? Of zit hij aan de eendeborst terwijl jullie een boterham met pindakaas zitten te eten?
Woonden jullie al samen voordat jullie kind geboren was?
dinsdag 1 december 2009 om 16:16
Maakte hij wel tijd voor je vrij, toen jullie nog "gewoon" een relatie hadden, m.a.w. toen jullie nog niét samenwoonden? Als hij dat toen ook al niet deed, snap ik inderdaad niet dat je dan kiest om alles op te geven om bij hem te gaan wonen...voor hem wel makkelijk ja. Hij heeft nu alles bij de hand, jou thuis, jij zorgt wel voor alles. Hoe deed hij dat vóór jij erbij introk?
Als jij alles (incl. de toesalgen) hebt opgegeven, vind ik dus dat hij jóu moet helpen!
Dit verhaal springt er niet uit vanwege het hoge liefdesgehalte, maar meer gemakzucht van zijn kant....en ik ken je verder niet, maar vind je ook niet dat je dit soort dingen van tevoren beter had moet overdenken? Die twee kinderen van jou zitten namelijk ook in deze nieuwe situatie (zonder dat ze er om gevraagd hebben)
Als jij alles (incl. de toesalgen) hebt opgegeven, vind ik dus dat hij jóu moet helpen!
Dit verhaal springt er niet uit vanwege het hoge liefdesgehalte, maar meer gemakzucht van zijn kant....en ik ken je verder niet, maar vind je ook niet dat je dit soort dingen van tevoren beter had moet overdenken? Die twee kinderen van jou zitten namelijk ook in deze nieuwe situatie (zonder dat ze er om gevraagd hebben)
dinsdag 1 december 2009 om 16:19
Hi Fleurtje..
Klagen is soms lekker, maar pas op dat je er niet in blijft hangen
Je hebt je keuze gemaakt. Achterom kijken om te constateren dat het fijn was is prima, maar achterom kijken en spijt hebben van je keuzes is niet handig. Je hebt gekozen, punt. Daar hoort dit bij.
Dat is een stuk volwassenheid. Ja, je kunt jezelf bedruipen en dat is fijn. Nu nog achter je keuzes gaan staan en anders naar alles kijken.
Je doet net alsof je alles alleen doet maar dat is niet eerlijk en het is niet zo. Jullie hebben de taken verdeeld. En hij zorgt dat je in een mooi huis woont en niets tekort hebt. Als je denkt dat het geen bijdrage levert aan het gezin dan zie je dat wel echt goed fout.
Natuurlijk is het verstandig om wat meer op eigen benen te gaan staan. En werk zal wat meer volwassen input aan je geven wat je nu misschien mist.
Je hebt hier voor gekozen en je hebt het ermee te doen. Je wist het van te voren en hoewel je af en toe best mag klagen, veranderd dat niets aan de situatie. Verwacht niet het onmogelijke van je man. Hij heeft zijn handen al vol.
Klagen is soms lekker, maar pas op dat je er niet in blijft hangen
Je hebt je keuze gemaakt. Achterom kijken om te constateren dat het fijn was is prima, maar achterom kijken en spijt hebben van je keuzes is niet handig. Je hebt gekozen, punt. Daar hoort dit bij.
Dat is een stuk volwassenheid. Ja, je kunt jezelf bedruipen en dat is fijn. Nu nog achter je keuzes gaan staan en anders naar alles kijken.
Je doet net alsof je alles alleen doet maar dat is niet eerlijk en het is niet zo. Jullie hebben de taken verdeeld. En hij zorgt dat je in een mooi huis woont en niets tekort hebt. Als je denkt dat het geen bijdrage levert aan het gezin dan zie je dat wel echt goed fout.
Natuurlijk is het verstandig om wat meer op eigen benen te gaan staan. En werk zal wat meer volwassen input aan je geven wat je nu misschien mist.
Je hebt hier voor gekozen en je hebt het ermee te doen. Je wist het van te voren en hoewel je af en toe best mag klagen, veranderd dat niets aan de situatie. Verwacht niet het onmogelijke van je man. Hij heeft zijn handen al vol.
dinsdag 1 december 2009 om 16:25
Ik zou eerst eens beginnen om een kennissen/vriendkring op te bouwen in de buurt. Zodat je zelf niet steeds alleen (maar met 3 kinderen) thuiszit. Volwassen aanspraak kan toch al snel helpen. Kijk uit naar een cursus, sportclubje of wat dan ook. Nodig een andere moeder uit, zoiets.
Daarnaast: wat doen jullie wél samen? Je hebt toch een relatie, er moet toch iets zijn (er is toch een kind gemaakt) Wat doet hij wél?
Hem zul je moeilijk kunnen veranderen, hij was zo toen je bij hem introk en ook als hij een beetje geeft, moet je nog veel alleen doen. Dus.. blijf bij jezelf. Wat kun jij doen om je situatie te veranderen? Waar gaat het goed, wat vind je leuk/prettig en van daaruit verder werken. Zie het als een kans om wat nieuws te beginnen (hoewel je dat natuurlijk al gedaan hebt)
Daarnaast: wat doen jullie wél samen? Je hebt toch een relatie, er moet toch iets zijn (er is toch een kind gemaakt) Wat doet hij wél?
Hem zul je moeilijk kunnen veranderen, hij was zo toen je bij hem introk en ook als hij een beetje geeft, moet je nog veel alleen doen. Dus.. blijf bij jezelf. Wat kun jij doen om je situatie te veranderen? Waar gaat het goed, wat vind je leuk/prettig en van daaruit verder werken. Zie het als een kans om wat nieuws te beginnen (hoewel je dat natuurlijk al gedaan hebt)
Later is nu
dinsdag 1 december 2009 om 16:35
dinsdag 1 december 2009 om 17:05
dinsdag 1 december 2009 om 23:58
En nu serieus....
Volgens mij moet jij ff met de vuist op tafel!
Zoals ik het lees heb jij een best goed georganiseerd leven met 2 kinderen opgegeven om bij hem te gaan wonen?
Geen baan meer? Geen onafhankelijkheid meer? En heel weinig mogelijkheden, want jij zit thuis met 3 kinderen zonder vangnet?
Het wordt tijd voor een gezamenlijke betaalrekening/creditcard en wederzijds respect voor ieders rol in deze constructie lijkt me.
Volgens mij moet jij ff met de vuist op tafel!
Zoals ik het lees heb jij een best goed georganiseerd leven met 2 kinderen opgegeven om bij hem te gaan wonen?
Geen baan meer? Geen onafhankelijkheid meer? En heel weinig mogelijkheden, want jij zit thuis met 3 kinderen zonder vangnet?
Het wordt tijd voor een gezamenlijke betaalrekening/creditcard en wederzijds respect voor ieders rol in deze constructie lijkt me.
woensdag 2 december 2009 om 00:14
