Relaties
alle pijlers
ze kan niet zeggen dat ze van me houd
maandag 26 januari 2009 om 21:20
quote:Sensy12 schreef op 26 januari 2009 @ 20:07:
Leo zo puur bekeken heb je gelijk maar iedereen gaat anders om met zijn/haar gevoelens. Soms is liefde er plotsklaps en kun je dat ook zeggen en soms heeft liefde tijd nodig om haar gezicht te laten zien. Wat doe je dan in die tussentijd dat het aan het ontluiken is? Een brood is toch ook pas brood als het brood is en niet als je meel, water en een paar eiren naast elkaar zet?
Beginnende relatie ok, prima, snap ik. Maar na anderhalf jaar?
Nogmaals, het hoeft geen 'ik hou van jou' te zijn als je dat er niet uitkrijgt. Er zijn toch meer wegen die naar Rome leiden?
Leo zo puur bekeken heb je gelijk maar iedereen gaat anders om met zijn/haar gevoelens. Soms is liefde er plotsklaps en kun je dat ook zeggen en soms heeft liefde tijd nodig om haar gezicht te laten zien. Wat doe je dan in die tussentijd dat het aan het ontluiken is? Een brood is toch ook pas brood als het brood is en niet als je meel, water en een paar eiren naast elkaar zet?
Beginnende relatie ok, prima, snap ik. Maar na anderhalf jaar?
Nogmaals, het hoeft geen 'ik hou van jou' te zijn als je dat er niet uitkrijgt. Er zijn toch meer wegen die naar Rome leiden?
maandag 26 januari 2009 om 21:24
quote:Anna17J schreef op 26 januari 2009 @ 21:00:
Ik wilde even reageren op eleonora.
Mijn vriend zegt ook best vaak dat hij van mij houdt en dat ik heel belangrijk voor hem ben, maar dat lukt mij gewoon niet zo goed. Ik voel me dan heel kwetsbaar. En ik zeg het heus wel eens hoor, dat vindt hij dan ook heel fijn (ik word meteen overladen met kusjes en knuffels haha!), maar ik zeg het gewoon niet zo vaak omdat ik er misschien toch wel veel waarde aan hecht. Ik voel me kwetsbaar en dan soms ook onzeker "wat vindt hij ervan dat ik dat zeg" terwijl ik weet dat hij dat heel fijn vindt...
En nou ja. Het maakt me geestelijk heel kwetsbaar en dat ben ik eigenlijk al genoeg als mezelf zijnde.
Jammer dat je je niet vrij en zeker genoeg voelt om te uiten wat je voelt. Lijkt me heel vervelend. Ik kan me er niet veel bij voorstellen, daarom snap ik het ook niet. Ik snap veel van kwetsbaarheid maar niet in zeggen wat je voelt voor iemand die hetzelfde voor jou voelt.
Maar wel naar voor jou natuurlijk.
(f)
Ik wilde even reageren op eleonora.
Mijn vriend zegt ook best vaak dat hij van mij houdt en dat ik heel belangrijk voor hem ben, maar dat lukt mij gewoon niet zo goed. Ik voel me dan heel kwetsbaar. En ik zeg het heus wel eens hoor, dat vindt hij dan ook heel fijn (ik word meteen overladen met kusjes en knuffels haha!), maar ik zeg het gewoon niet zo vaak omdat ik er misschien toch wel veel waarde aan hecht. Ik voel me kwetsbaar en dan soms ook onzeker "wat vindt hij ervan dat ik dat zeg" terwijl ik weet dat hij dat heel fijn vindt...
En nou ja. Het maakt me geestelijk heel kwetsbaar en dat ben ik eigenlijk al genoeg als mezelf zijnde.
Jammer dat je je niet vrij en zeker genoeg voelt om te uiten wat je voelt. Lijkt me heel vervelend. Ik kan me er niet veel bij voorstellen, daarom snap ik het ook niet. Ik snap veel van kwetsbaarheid maar niet in zeggen wat je voelt voor iemand die hetzelfde voor jou voelt.
Maar wel naar voor jou natuurlijk.
(f)
maandag 26 januari 2009 om 21:29
quote:Heyjij schreef op 26 januari 2009 @ 21:12:
eleonora, ik kon het dus ook niet. Waarom niet? Mijn ouders zeiden het nooit, en vonden het ook ontzettend belachelijk als het gezegd werd in Amerikaanse shows. Ze deden het soms met een overdreven rare stem na. Ik was 18 toen voor het eerst iemand tegen mij het zinnetje 'ik hou van je' tegen mij zei. Ik was compleet perplex. Ik stond echt met mijn mond vol tanden. Ik kon het niet terug zeggen. Iets blokkeerde. Ik durfde het niet. Uiteindelijk dus wel.
Alleen uiteindelijk gebruikte die persoon het te pas en te onpas. Zei het zelfs hardop tegen huisdieren of zong het. En toen kwam het niet meer geloofwaardig op mij over. Meer als makkelijk zinnetje om iemand even blij te maken.
Maar zijn er dan geen andere dingen die je kunt zeggen, iets vergelijkbaars? Wat wel waarde heeft?
Ik heb je meer dan wie dan ook lief, je bent mijn liefste, je bent de allerliefste, dat soort dingen? Dat is niet 'ik hou van jou' maar wel iets vergelijkbaars. Vind ik dan.
Vreselijk dat je ouders zo deden. Krijg ik koude rillingen van weet je dat......?
eleonora, ik kon het dus ook niet. Waarom niet? Mijn ouders zeiden het nooit, en vonden het ook ontzettend belachelijk als het gezegd werd in Amerikaanse shows. Ze deden het soms met een overdreven rare stem na. Ik was 18 toen voor het eerst iemand tegen mij het zinnetje 'ik hou van je' tegen mij zei. Ik was compleet perplex. Ik stond echt met mijn mond vol tanden. Ik kon het niet terug zeggen. Iets blokkeerde. Ik durfde het niet. Uiteindelijk dus wel.
Alleen uiteindelijk gebruikte die persoon het te pas en te onpas. Zei het zelfs hardop tegen huisdieren of zong het. En toen kwam het niet meer geloofwaardig op mij over. Meer als makkelijk zinnetje om iemand even blij te maken.
Maar zijn er dan geen andere dingen die je kunt zeggen, iets vergelijkbaars? Wat wel waarde heeft?
Ik heb je meer dan wie dan ook lief, je bent mijn liefste, je bent de allerliefste, dat soort dingen? Dat is niet 'ik hou van jou' maar wel iets vergelijkbaars. Vind ik dan.
Vreselijk dat je ouders zo deden. Krijg ik koude rillingen van weet je dat......?
maandag 26 januari 2009 om 21:46
Ik lees over verwachtingsvolle blikken na een ik hou van jou.
Een oprechte ik hou van jou behoeft geen respons. Immers maak je jou gevoel kenbaar en zit je niet te vissen naar bevestiging.
Het gevoel van kwetsbaarheid herken ik wel. Het is een beetje eng om het te voelen, als je echt van iemand houdt kan die gene je ook echt kwetsen. Maar de tijd vordert en je relatie groeit, je weet wat je aan elkaar hebt. Je krijgt geen garanties maar wel vertouwen...... waarom dan nog steeds zo onzeker dat je niet kwetsbaar durft op te stellen?
Een oprechte ik hou van jou behoeft geen respons. Immers maak je jou gevoel kenbaar en zit je niet te vissen naar bevestiging.
Het gevoel van kwetsbaarheid herken ik wel. Het is een beetje eng om het te voelen, als je echt van iemand houdt kan die gene je ook echt kwetsen. Maar de tijd vordert en je relatie groeit, je weet wat je aan elkaar hebt. Je krijgt geen garanties maar wel vertouwen...... waarom dan nog steeds zo onzeker dat je niet kwetsbaar durft op te stellen?
maandag 26 januari 2009 om 21:56
quote:eleonora schreef op 26 januari 2009 @ 21:20:
[...]
Beginnende relatie ok, prima, snap ik. Maar na anderhalf jaar?
Nogmaals, het hoeft geen 'ik hou van jou' te zijn als je dat er niet uitkrijgt. Er zijn toch meer wegen die naar Rome leiden?Natuurlijk! Ik kreeg alleen de indruk dat het puur ging om het uitspreken van die 4 woordjes. En dat het voor de rest allemaal wel goed zit.
[...]
Beginnende relatie ok, prima, snap ik. Maar na anderhalf jaar?
Nogmaals, het hoeft geen 'ik hou van jou' te zijn als je dat er niet uitkrijgt. Er zijn toch meer wegen die naar Rome leiden?Natuurlijk! Ik kreeg alleen de indruk dat het puur ging om het uitspreken van die 4 woordjes. En dat het voor de rest allemaal wel goed zit.
dinsdag 27 januari 2009 om 02:14
Ze knuffelt wel eens maar niet vaak. Ze vind het moeilijk om haar gevoelens te uiten. Ze heeft het wel een keer met een email laten weten. Ook andere dingen zegt ze niet. Zoals dat ze me leuk of lief vind. Heel heel af en toe wel maar bijna nooit. Dat vind ze heel moeilijk. Ze vind het zelf ook vervelend maar het lukt haar niet. Ik ga dan steeds twijfelen of ze wel echt om me geeft.
dinsdag 27 januari 2009 om 02:44
Ik kan het ook niet. Tenzij ik ontiegelijk onder invloed ben, maar dan zeg ik dat nog tegen wildvreemden
Bij mij thuis werd dat ook nooit gezegd. Wij waren gewoon niet zo. Niet dat mijn ouders niet van me houden, maar ze zeiden het gewoon nooit. Ik ben ook bang voor een commitment als ik eenmaal de gevreesde woorden uitspreek. Point of no return, ofzo.
Bij mij thuis werd dat ook nooit gezegd. Wij waren gewoon niet zo. Niet dat mijn ouders niet van me houden, maar ze zeiden het gewoon nooit. Ik ben ook bang voor een commitment als ik eenmaal de gevreesde woorden uitspreek. Point of no return, ofzo.
dinsdag 27 januari 2009 om 03:07
quote:eleonora schreef op 26 januari 2009 @ 20:02:
Ik snap niks van mensen die niet kunnen zeggen dat ze van hun partner houden. Wat is er mis met zeggen dat je van iemand houdt? Wat gebeurt er als je dat doet? Is dat de goden verzoeken of zo? Als je niet 'ik hou van jou' wil zeggen dan kun je toch ook iets anders verzinnen, wat hetzelfde betekent. Al begrijp ik niet dat je niet 'ik hou van je' kan zeggen hoor, het zijn woorden en je krijgt er niks van, het is niet een vloek o.i.d.
Tegen iemand zeggen dat je van 'm houdt en dat dan niet doen, dat vind ik suf maar van iemand houden en het dan niet kunnen zeggen? Snap ik nou echt niks van.
Eleonora ik heb dat ook niet van huis uit meegekregen.
Nooit een aai over de bol, ik hou van jou zeggen. Nooit een complimentje krijgen. En dan weet je daar ook niet mee om te gaan. Sarcasme was de humor bij ons thuis. Als je een keer iets goeds deed of zei werd er een sarcastisch antwoord op gegeven. Dan leer je wel je mond te houden en je vooral niet kwetsbaar opstellen. Het heeft ook heel lang geduurd voordat ik tegen iemand "ik hou van jou" durfde te zeggen. Stel je voor dat ik uitgelachen zou worden.
Toen mijn kinderen werden geboren kon ik me helemaal uitleven met knuffelen, lieve dingen zeggen. En het grappige was dat mijn kinderen het dan ook tegen mijn moeder zeiden en die wist er niet mee om te gaan.
Ik heb op het sterfbed van mijn moeder voor het eerst "ik hou van jou" tegen haar gezegd
Ik snap niks van mensen die niet kunnen zeggen dat ze van hun partner houden. Wat is er mis met zeggen dat je van iemand houdt? Wat gebeurt er als je dat doet? Is dat de goden verzoeken of zo? Als je niet 'ik hou van jou' wil zeggen dan kun je toch ook iets anders verzinnen, wat hetzelfde betekent. Al begrijp ik niet dat je niet 'ik hou van je' kan zeggen hoor, het zijn woorden en je krijgt er niks van, het is niet een vloek o.i.d.
Tegen iemand zeggen dat je van 'm houdt en dat dan niet doen, dat vind ik suf maar van iemand houden en het dan niet kunnen zeggen? Snap ik nou echt niks van.
Eleonora ik heb dat ook niet van huis uit meegekregen.
Nooit een aai over de bol, ik hou van jou zeggen. Nooit een complimentje krijgen. En dan weet je daar ook niet mee om te gaan. Sarcasme was de humor bij ons thuis. Als je een keer iets goeds deed of zei werd er een sarcastisch antwoord op gegeven. Dan leer je wel je mond te houden en je vooral niet kwetsbaar opstellen. Het heeft ook heel lang geduurd voordat ik tegen iemand "ik hou van jou" durfde te zeggen. Stel je voor dat ik uitgelachen zou worden.
Toen mijn kinderen werden geboren kon ik me helemaal uitleven met knuffelen, lieve dingen zeggen. En het grappige was dat mijn kinderen het dan ook tegen mijn moeder zeiden en die wist er niet mee om te gaan.
Ik heb op het sterfbed van mijn moeder voor het eerst "ik hou van jou" tegen haar gezegd
dinsdag 27 januari 2009 om 08:36
quote:mika65 schreef op 27 januari 2009 @ 03:07:
[...]
Ik heb op het sterfbed van mijn moeder voor het eerst "ik hou van jou" tegen haar gezegd
Ik zei het allemaal veel te horkerig denk ik. Nu lijkt het alsof ik het belachelijk vind misschien, ik vind het eerder erg! Echt. Dat er zo'n remming zit van binnen, dat vind ik zo rot voor jou en jullie!
Ik hoop dat je weet dat iets liefs zeggen tegen iemand een soort cadeau is. Zowel het zeggen als het ontvangen is een cadeau. Het kan zeldzaam zijn en dan is het nóg meer bijzonder dan wanneer je het vaker hoort of geeft. Van iets liefs zeggen of het horen krijgen mensen vleugels. Ik wel tenminste.
Geen idee of het zou werken maar er mee oefenen? (geldt niet voor Mika, die leeft zich uit op haar kinderen) Lieve dingen bedenken en die opschrijven? Dat maakt de drempel lager.
Het is zo'n bevrijding om lieve, gemeende dingen te kunnen zeggen tegen je geliefden. Of is dat te persoonlijk en niet een algemeen iets?
[...]
Ik heb op het sterfbed van mijn moeder voor het eerst "ik hou van jou" tegen haar gezegd
Ik zei het allemaal veel te horkerig denk ik. Nu lijkt het alsof ik het belachelijk vind misschien, ik vind het eerder erg! Echt. Dat er zo'n remming zit van binnen, dat vind ik zo rot voor jou en jullie!
Ik hoop dat je weet dat iets liefs zeggen tegen iemand een soort cadeau is. Zowel het zeggen als het ontvangen is een cadeau. Het kan zeldzaam zijn en dan is het nóg meer bijzonder dan wanneer je het vaker hoort of geeft. Van iets liefs zeggen of het horen krijgen mensen vleugels. Ik wel tenminste.
Geen idee of het zou werken maar er mee oefenen? (geldt niet voor Mika, die leeft zich uit op haar kinderen) Lieve dingen bedenken en die opschrijven? Dat maakt de drempel lager.
Het is zo'n bevrijding om lieve, gemeende dingen te kunnen zeggen tegen je geliefden. Of is dat te persoonlijk en niet een algemeen iets?
anoniem_12394 wijzigde dit bericht op 27-01-2009 08:38
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
dinsdag 27 januari 2009 om 08:43
quote:liselore schreef op 26 januari 2009 @ 21:46:
Ik lees over verwachtingsvolle blikken na een ik hou van jou.
Een oprechte ik hou van jou behoeft geen respons. Immers maak je jou gevoel kenbaar en zit je niet te vissen naar bevestiging.
Hier ben ik het helemaal mee eens. In theorie tenminste. Zeggen dat je iemand liefhebt garandeert geen 'wisselgeld'. Maar zelf zeggen dat je iemand liefhebt (op wat voor een manier dan ook) en het dan niet terug krijgen. Niet of nauwelijks, dat maakt een mens wel onzeker. Daar heb ik beeld bij.
Het lullige is dat als je het niet terugkrijgt je op een gegeven moment ook stopt met het uitdelen. Omdat je het nou ook zelf weleens wil horen. En dan wordt het tóch wisselgeld. Theoretisch klopt het helemaal wat je zegt en het hóeft ook pertinent niet altijd gewisseld te worden maar bij nooit iets liefs, nooit een bevestiging wordt het een obstakel.
Ik lees over verwachtingsvolle blikken na een ik hou van jou.
Een oprechte ik hou van jou behoeft geen respons. Immers maak je jou gevoel kenbaar en zit je niet te vissen naar bevestiging.
Hier ben ik het helemaal mee eens. In theorie tenminste. Zeggen dat je iemand liefhebt garandeert geen 'wisselgeld'. Maar zelf zeggen dat je iemand liefhebt (op wat voor een manier dan ook) en het dan niet terug krijgen. Niet of nauwelijks, dat maakt een mens wel onzeker. Daar heb ik beeld bij.
Het lullige is dat als je het niet terugkrijgt je op een gegeven moment ook stopt met het uitdelen. Omdat je het nou ook zelf weleens wil horen. En dan wordt het tóch wisselgeld. Theoretisch klopt het helemaal wat je zegt en het hóeft ook pertinent niet altijd gewisseld te worden maar bij nooit iets liefs, nooit een bevestiging wordt het een obstakel.
dinsdag 27 januari 2009 om 10:46
bgb, nee ik durfde het ook niet op te schrijven. Wel op een gegeven moment naar mijn vriend. Toen ik het later ook durfde uit te spreken. Maar naar bijvoorbeeld mijn ouders kan ik dat nog steeds niet. Heb toch van binnen nog steeds een gevoel dat ze het belachelijk vinden staan. Knuffelen werd er inderdaad ook nooit gedaan. En ik neem het ze ook niet kwalijk. Zij hebben het ook nooit vanuit huis geleerd. Ze laten het wel op andere manieren altijd merken. Staan altijd voor mij klaar en tonen belangstelling. Doen alles voor je. Behalve dus die woorden uitspreken en knuffelen etc.
Zelf zal ik dus zeker, nu ik het geleerd heb, naar mijn toekomstige (hoop ik) kinderen toe doen.
Zelf zal ik dus zeker, nu ik het geleerd heb, naar mijn toekomstige (hoop ik) kinderen toe doen.
