Relaties
alle pijlers
zo dubbel..
woensdag 28 januari 2009 om 23:32
Hallo allemaal,
Ik ben niet zo ervaren hier, lees wel veel berichten en reacties en vind dat altijd heel leuk en fijn om te lezen hoe anderen over bepaalde dingen denken.. Nu zit ik zelf ook ergens mee en hoop dat jullie mij misschien een beetje kunnen helpen
Het is uit met mijn vriend. Ik besef het nog maar nauwelijks maar het is wel echt zo. Ik heb zelf deze beslissing genomen. De reden is de volgende: Ik woon in een andere stad dan hij. In mijn stad heb ik mijn werk, mijn vrienden, mijn leven. Hij woont in de stad waar ik oorspronkelijk vandaan kom, en waar mijn ouders ook wonen. Toen ik hem leerde kennen ging ik bijna voor een half jaar naar het buitenland. Ik was toen heel veel bij hem. We deden veel leuke dingen, gingen helemaal voor elkaar. Ik vond het zo bijzonder om zo goed te kunnen praten met een jongen, en te merken dat iemand echt helemaal voor me ging (deze twee dingen mistte ik bij mijn ex)
Vervolgens ging ik een half jaar naar het buitenland en hebben we veel telefonisch contact gehad wat heel fijn was. We mistte elkaar natuurlijk, maar hebben veel fijne egsprekken gehad en elkaar daardoor ook nog beter leren kennen.
Eenmaal in Nederland ben ik met hem op vakantie geweest wat echt super was. Daarna begon, voor ons voor t eerst, het echte leven. Ik ging aan het werk in mijn stad, en hij ging aan het werk in zijn stad. Hij heeft een eigen zaak waardoor hij veel moet werken en dus niet zoveel tijd heeft. Ik kwam dus veel vaker naar hem toe dan hij naar mij. Bovendien vindt hij het niet zo fijn zijn stad te verlaten en is het liefst lekker thuis. Vanaf het begin heb ik hier moeite mee gehad, ik vind het namelijk ook heel leuk als hij naar mij toekomt! Maar hij vindt dit niet fijn en lastig, ook omdat hij zijn zaak te koop heeft staan, er eigenlijk helemaal geen zin meer in hoofd maar toch doormoet omdat hij hem niet verkocht krijgt. Dit breekt hem op waardoor hij het vervolgens een onderneming vindt naar mij toe te komen.
De laatste tijd hadden we het weleens over samenwonen. Ik heb net een nieuwe baan, maar woon nog in een studentenhuis, en wil misschien over een tijdje iets anders. Het lijkt me leuk om met hem samen te wonen. Maar hij wil sowieso niet weg uit zijn stad. Eerst dacht ik: ik ga over een jaartje wel daar wonen. Maar de laatste tijd dacht ik: dat klopt niet, als ik met hem samen wil wonen moet ik wel daar gaan wonen,want hij zegt daar sowieso niet weg te willen! Ik heb het hier met hem over eghad en gezegd dit lastig te vinden. Hij zei dit wel te begrijpen..maar hij blijft wel zeggen niet weg te willen uit zijn stad.. Hij wil ook niet mee naar feestjes van vrienden van mij in 'mijn stad', want daar kent hij niemand en dat vindt hij niet leuk.
Sorry het wordt een beetje een lang verhaal, maar het komt erop neer dat hij voor mijn gevoel absoluut niet open staat voor mijn leven hier!! Terwijl ik dit ben, ik voel me hier zo fijn. ik had het gevoel te moeten kiezen tussen mijn leven hier of hem. Terwijl ik juist samen met hem wil leven, en leuke dingen wil doen. Ik vind het helemaal niet erg naar hem toe te gaan, ik ken zijn vrienden, maar wel als hij ook open staat voor mijn leven. Hij zegt dat het hem om mij gaat en niet om mijn vrienden. E hebben hier veel egsprekken over gehad en veel ruzies..Het kwam ook steeds weer terug..als het een periode goed ging kregen we weer ruzie..vaak direct of indirect over dit onderwerp.
Uiteindelijk heb ik voor mezelf gekozen en de knoop doorgehakt en gezegd niet meer verder te willen hoeveel ik ook van hem hou..dit was heel moeilijk en ik weet niet of ik er goed aan heb gedaan...hij wilde nog wel verder maar vond wel dat het zo niet ging.. ik hou nog steeds van hem..mis onze gesprekken..zijn wijsheid..het knuffelen...ik ben ook boos...waarom moet het zo moeilijk gaan?
Er is nog iets waar ik me aan begon te ergeren de laatste tijd..Hij heeft veel plannen over hoe hij ervoor gaat zorgen dat zn zaak beter kan gaan lopen..maar 9 van de 10 plannen worden niet verwezenlijkt. Hij doet naast werken weinig dingen die hij echt leuk vindt, onderneemt weinig, voelt zich gevangen in de situatie en slachtoffer van de situatie. Ik weet dat het allemaal heel moeilijk voor hem is maar denk ook: kom op, neem zelf weer het heft in handen, het is een k*tsituatie maar het is ook hoe je ermee omgaat!!
nu smste hij me dat zijn zaak hoogstwaarschijnlijk verkocht is per 1 maart. Ik vind dit echt super voor hem! Tegelijkertijd merk ik dat ik stiekem hoop krijg..misschien als hij uit die situatie is..minder hoeft te werken..niet meer iets hoeft te doen wat hem opbreekt..heeft hij meer energie om iets te maken van zijn leven en ook om open te staan voor mij leven..maar misschien is het wel gewoon zijn karakter? Ik weet het niet..
Ik deed de laatste tijd snel boos tegen hem door mijn irritaties en ik wilde neit dat dat door zou gaan want dat verdient hij niet! Hij zei in ons laatste gesprek dat hij het er met zijn moeder over had gehad en misschien toch bij mij wilde gaan wonen dan..wel heel lief natuurlijk maar dan denk ik dat komt niet vanuit jezelf maar van je moeder..
Stiekem hoop ik dat het weer goed komt over een tijdje..dat hij beseft dat het inversteren in mijn leven hier ook hoort bij het hebben van een relatie..net zoals het andersom erbij hoort...en dat vooral leuk kan zijn..maarja ik weet het niet..ik weet wel dat ik hem mis..
Vinden jullie dat ik overdrijf als ik zeg dat dit iets is waardoor ik het niet meer trok? iets is waar ik nog meer over had moeten praten met hem? Ik ben zo bang iets weg te gooien wat eigenlijk nog best mooi was en heel mooi had kunnen zijn..heb echt in ons samen geloofd..zou met hem een gezinnetje durven stichten ooit..zucht waarom is het zo dubbel?
Ik ben niet zo ervaren hier, lees wel veel berichten en reacties en vind dat altijd heel leuk en fijn om te lezen hoe anderen over bepaalde dingen denken.. Nu zit ik zelf ook ergens mee en hoop dat jullie mij misschien een beetje kunnen helpen
Het is uit met mijn vriend. Ik besef het nog maar nauwelijks maar het is wel echt zo. Ik heb zelf deze beslissing genomen. De reden is de volgende: Ik woon in een andere stad dan hij. In mijn stad heb ik mijn werk, mijn vrienden, mijn leven. Hij woont in de stad waar ik oorspronkelijk vandaan kom, en waar mijn ouders ook wonen. Toen ik hem leerde kennen ging ik bijna voor een half jaar naar het buitenland. Ik was toen heel veel bij hem. We deden veel leuke dingen, gingen helemaal voor elkaar. Ik vond het zo bijzonder om zo goed te kunnen praten met een jongen, en te merken dat iemand echt helemaal voor me ging (deze twee dingen mistte ik bij mijn ex)
Vervolgens ging ik een half jaar naar het buitenland en hebben we veel telefonisch contact gehad wat heel fijn was. We mistte elkaar natuurlijk, maar hebben veel fijne egsprekken gehad en elkaar daardoor ook nog beter leren kennen.
Eenmaal in Nederland ben ik met hem op vakantie geweest wat echt super was. Daarna begon, voor ons voor t eerst, het echte leven. Ik ging aan het werk in mijn stad, en hij ging aan het werk in zijn stad. Hij heeft een eigen zaak waardoor hij veel moet werken en dus niet zoveel tijd heeft. Ik kwam dus veel vaker naar hem toe dan hij naar mij. Bovendien vindt hij het niet zo fijn zijn stad te verlaten en is het liefst lekker thuis. Vanaf het begin heb ik hier moeite mee gehad, ik vind het namelijk ook heel leuk als hij naar mij toekomt! Maar hij vindt dit niet fijn en lastig, ook omdat hij zijn zaak te koop heeft staan, er eigenlijk helemaal geen zin meer in hoofd maar toch doormoet omdat hij hem niet verkocht krijgt. Dit breekt hem op waardoor hij het vervolgens een onderneming vindt naar mij toe te komen.
De laatste tijd hadden we het weleens over samenwonen. Ik heb net een nieuwe baan, maar woon nog in een studentenhuis, en wil misschien over een tijdje iets anders. Het lijkt me leuk om met hem samen te wonen. Maar hij wil sowieso niet weg uit zijn stad. Eerst dacht ik: ik ga over een jaartje wel daar wonen. Maar de laatste tijd dacht ik: dat klopt niet, als ik met hem samen wil wonen moet ik wel daar gaan wonen,want hij zegt daar sowieso niet weg te willen! Ik heb het hier met hem over eghad en gezegd dit lastig te vinden. Hij zei dit wel te begrijpen..maar hij blijft wel zeggen niet weg te willen uit zijn stad.. Hij wil ook niet mee naar feestjes van vrienden van mij in 'mijn stad', want daar kent hij niemand en dat vindt hij niet leuk.
Sorry het wordt een beetje een lang verhaal, maar het komt erop neer dat hij voor mijn gevoel absoluut niet open staat voor mijn leven hier!! Terwijl ik dit ben, ik voel me hier zo fijn. ik had het gevoel te moeten kiezen tussen mijn leven hier of hem. Terwijl ik juist samen met hem wil leven, en leuke dingen wil doen. Ik vind het helemaal niet erg naar hem toe te gaan, ik ken zijn vrienden, maar wel als hij ook open staat voor mijn leven. Hij zegt dat het hem om mij gaat en niet om mijn vrienden. E hebben hier veel egsprekken over gehad en veel ruzies..Het kwam ook steeds weer terug..als het een periode goed ging kregen we weer ruzie..vaak direct of indirect over dit onderwerp.
Uiteindelijk heb ik voor mezelf gekozen en de knoop doorgehakt en gezegd niet meer verder te willen hoeveel ik ook van hem hou..dit was heel moeilijk en ik weet niet of ik er goed aan heb gedaan...hij wilde nog wel verder maar vond wel dat het zo niet ging.. ik hou nog steeds van hem..mis onze gesprekken..zijn wijsheid..het knuffelen...ik ben ook boos...waarom moet het zo moeilijk gaan?
Er is nog iets waar ik me aan begon te ergeren de laatste tijd..Hij heeft veel plannen over hoe hij ervoor gaat zorgen dat zn zaak beter kan gaan lopen..maar 9 van de 10 plannen worden niet verwezenlijkt. Hij doet naast werken weinig dingen die hij echt leuk vindt, onderneemt weinig, voelt zich gevangen in de situatie en slachtoffer van de situatie. Ik weet dat het allemaal heel moeilijk voor hem is maar denk ook: kom op, neem zelf weer het heft in handen, het is een k*tsituatie maar het is ook hoe je ermee omgaat!!
nu smste hij me dat zijn zaak hoogstwaarschijnlijk verkocht is per 1 maart. Ik vind dit echt super voor hem! Tegelijkertijd merk ik dat ik stiekem hoop krijg..misschien als hij uit die situatie is..minder hoeft te werken..niet meer iets hoeft te doen wat hem opbreekt..heeft hij meer energie om iets te maken van zijn leven en ook om open te staan voor mij leven..maar misschien is het wel gewoon zijn karakter? Ik weet het niet..
Ik deed de laatste tijd snel boos tegen hem door mijn irritaties en ik wilde neit dat dat door zou gaan want dat verdient hij niet! Hij zei in ons laatste gesprek dat hij het er met zijn moeder over had gehad en misschien toch bij mij wilde gaan wonen dan..wel heel lief natuurlijk maar dan denk ik dat komt niet vanuit jezelf maar van je moeder..
Stiekem hoop ik dat het weer goed komt over een tijdje..dat hij beseft dat het inversteren in mijn leven hier ook hoort bij het hebben van een relatie..net zoals het andersom erbij hoort...en dat vooral leuk kan zijn..maarja ik weet het niet..ik weet wel dat ik hem mis..
Vinden jullie dat ik overdrijf als ik zeg dat dit iets is waardoor ik het niet meer trok? iets is waar ik nog meer over had moeten praten met hem? Ik ben zo bang iets weg te gooien wat eigenlijk nog best mooi was en heel mooi had kunnen zijn..heb echt in ons samen geloofd..zou met hem een gezinnetje durven stichten ooit..zucht waarom is het zo dubbel?
woensdag 28 januari 2009 om 23:54
Ok... als ik het goed begrijp was jullie relatie goed, was je gelukkig, wilde je graag samenwonen en is het nu uit omdat... je niet wil samenwonen in de stad waar hij woont.
Tja. Je kunt natuurlijk maar in één plaats tegelijk wonen. Of zeg ik nu iets heel geks? Dus één van de twee moet sowieso zijn of haar stad verlaten om te kunnen samenwonen...
Vanuit praktisch oogpunt zou het voor mij een absolute no brainer zijn dat degene met een eigen zaak de zwaarst wegende motieven heeft als het gaat om vestiging. Heeft hij ook al een eigen woning? Kijk, weggaan uit een studentenhuis is wel even andere koek dan een huis verkopen. Zeker als je daar ook prima met zijn 2 had kunnen wonen.
En dat hij het met zijn moeder heeft besproken. Tja. Soms kom je er zelf niet uit en heb je behoefte aan een klankbord. Jij bespreekt het hier in potentie met 30.000 volslagen vreemden. Hij met zijn moeder.
Als je iets hebt dat je gelukkig maakt, dan zou ik het denk ik dieper koesteren dan jij hebt gedaan.
Tja. Je kunt natuurlijk maar in één plaats tegelijk wonen. Of zeg ik nu iets heel geks? Dus één van de twee moet sowieso zijn of haar stad verlaten om te kunnen samenwonen...
Vanuit praktisch oogpunt zou het voor mij een absolute no brainer zijn dat degene met een eigen zaak de zwaarst wegende motieven heeft als het gaat om vestiging. Heeft hij ook al een eigen woning? Kijk, weggaan uit een studentenhuis is wel even andere koek dan een huis verkopen. Zeker als je daar ook prima met zijn 2 had kunnen wonen.
En dat hij het met zijn moeder heeft besproken. Tja. Soms kom je er zelf niet uit en heb je behoefte aan een klankbord. Jij bespreekt het hier in potentie met 30.000 volslagen vreemden. Hij met zijn moeder.
Als je iets hebt dat je gelukkig maakt, dan zou ik het denk ik dieper koesteren dan jij hebt gedaan.
donderdag 29 januari 2009 om 00:02
Lotus Lily ik denk eerder dat het probleem is dat hij niet echt staat te springen om TO's wereldje te leren kennen maar wel dat zij zich bekend maakt in de zijne. Dat dat twijfel heeft gezaaid. Kan me voorstellen. Een relatie hoort evenwichtig te zijn. Hij neemt en jij geeft. Hij geeft en jij geeft.
Nu lijkt de weegschaal een kant op te slaan en TO vraagt zich af of ze daar wel genoegen mee kan en wil nemen.
Bovendien, wat een slap gelul dat hij te druk/moe wat dan ook is om even bij jou langs te komen. Je bent verliefd of je bent het niet. Mensen steken hele oceanen over om elkaar te zien.
Nu lijkt de weegschaal een kant op te slaan en TO vraagt zich af of ze daar wel genoegen mee kan en wil nemen.
Bovendien, wat een slap gelul dat hij te druk/moe wat dan ook is om even bij jou langs te komen. Je bent verliefd of je bent het niet. Mensen steken hele oceanen over om elkaar te zien.
donderdag 29 januari 2009 om 00:05
dankjewel voor je reactie no lilly!
Eigenlijk is de reden dat het uit is dat ik het vervelend vind dat hij niet open staat voor mijn leven hier.. niet graag naar me toekomt, en mijn vrienden niet wil leren kennen. dat samenwonen is meer iets voor in de toekomst..maar daardoor kwam het niet open staan voor mijn leven hier wel meer naar voren..en ik vindt het wel belangrijk dat je het gevoel hebt dat je samen een relatie hebt door de dingen die je belangrijk vindt te delen, en niet dat het wat dat betreft eenrichtingsverkeer is..misschien dat ik nu dan duidelijker beschrijf wat de reden is..
En idd dat ie het met zijn moeder bespreekt vind ik ook alleen maar goed hoor, dat bedoelde ik er niet mee.
Eigenlijk is de reden dat het uit is dat ik het vervelend vind dat hij niet open staat voor mijn leven hier.. niet graag naar me toekomt, en mijn vrienden niet wil leren kennen. dat samenwonen is meer iets voor in de toekomst..maar daardoor kwam het niet open staan voor mijn leven hier wel meer naar voren..en ik vindt het wel belangrijk dat je het gevoel hebt dat je samen een relatie hebt door de dingen die je belangrijk vindt te delen, en niet dat het wat dat betreft eenrichtingsverkeer is..misschien dat ik nu dan duidelijker beschrijf wat de reden is..
En idd dat ie het met zijn moeder bespreekt vind ik ook alleen maar goed hoor, dat bedoelde ik er niet mee.
donderdag 29 januari 2009 om 00:09
Sensy 12 ook bedankt voor je reactie:)
Ik heb het idee dat je begrijpt wat ik bedoel uit mijn ontzettend lange verhaal;)
Maar idd, dat is wat me dwars zit en wat ik moeilijk vind om te accepteren. Ik vind het zelf namelijk idd vanzelfsprekend dat je investeerd in elkaars leven en allebei naar elkaar toekomt, ook al moet je daarvoor een half uur in de trein zitten. Ik bedoel: ik heb ook een drukke baan, maar kom ook naar hem toe daarna..heb zo geen zin meer om daar over te discusieren en ruzien met hem, dat is iets wat vanzelf moet gaan..maarja..nu ben ik hem wel kwijt en das ook echt niet fijn!:(
Ik heb het idee dat je begrijpt wat ik bedoel uit mijn ontzettend lange verhaal;)
Maar idd, dat is wat me dwars zit en wat ik moeilijk vind om te accepteren. Ik vind het zelf namelijk idd vanzelfsprekend dat je investeerd in elkaars leven en allebei naar elkaar toekomt, ook al moet je daarvoor een half uur in de trein zitten. Ik bedoel: ik heb ook een drukke baan, maar kom ook naar hem toe daarna..heb zo geen zin meer om daar over te discusieren en ruzien met hem, dat is iets wat vanzelf moet gaan..maarja..nu ben ik hem wel kwijt en das ook echt niet fijn!:(
donderdag 29 januari 2009 om 09:13
Alisha ik begrijp helemaal waar je vandaan komt.
Ik heb in zo'n zelfde situatie gezeten. Alleen mijn (nu ex) vriendje woont in Australie. Ik wilde hartstikke graag bij hem gaan wonen en mijn leven achterlaten maar ik kreeg niet het idee dat hij hetzelfde voor mij overhad. Sterker nog, hij had het niet voor mij over! Daardoor kwamen voor mij de twijfels, als hij dat niet voor mij over heeft en ik wel voor hem dan is ons gevoel niet gelijkwaardig... Ik wilde dan eerst een (paar) jaar hier in Nederland wonen voor ik de oversteek zou maken, alleen al omdat hij me onzeker had gemaakt. Ging niet... Helaas uiteindelijk toch besloten om zonder elkaar verder te gaan, elkaar het geluk te gunnen. Doet nog steeds zeer, ook al heb ik nu een heel lief nieuw vriendje.
Sterkte dus en sorry voor de ego post!
Kapara
Ik heb in zo'n zelfde situatie gezeten. Alleen mijn (nu ex) vriendje woont in Australie. Ik wilde hartstikke graag bij hem gaan wonen en mijn leven achterlaten maar ik kreeg niet het idee dat hij hetzelfde voor mij overhad. Sterker nog, hij had het niet voor mij over! Daardoor kwamen voor mij de twijfels, als hij dat niet voor mij over heeft en ik wel voor hem dan is ons gevoel niet gelijkwaardig... Ik wilde dan eerst een (paar) jaar hier in Nederland wonen voor ik de oversteek zou maken, alleen al omdat hij me onzeker had gemaakt. Ging niet... Helaas uiteindelijk toch besloten om zonder elkaar verder te gaan, elkaar het geluk te gunnen. Doet nog steeds zeer, ook al heb ik nu een heel lief nieuw vriendje.
Sterkte dus en sorry voor de ego post!
Kapara
donderdag 29 januari 2009 om 09:34
Tja, enerzijds: als jij nog in je studentenhuis woont, kan ik me voorstellen dat het fijner is om in zijn 'echte' huis te zitten in het weekend. Lijkt me geen echt groot drama.
Maar: dat hij niet de moeite nam om bijvoorbeeld je vrienden te leren kennen, dat vind ik een heel slecht teken. Bovendien beschrijf je dat je je ook aan andere dingen hebt gestoord; dat hij zijn plannen niet kan verwezenlijken bijvoorbeeld en dat hij een slachtofferrol aanneemt.
Voor mijn gevoel heb je het uitgemaakt om meer dan één reden, maar wel terechte redenen, want je leek niet echt gelukkig. En nu is het moeilijk omdat alles wat je samen hebt opgebouwd (met toekomstplannen enzo) is verdwenen.
Maar: dat hij niet de moeite nam om bijvoorbeeld je vrienden te leren kennen, dat vind ik een heel slecht teken. Bovendien beschrijf je dat je je ook aan andere dingen hebt gestoord; dat hij zijn plannen niet kan verwezenlijken bijvoorbeeld en dat hij een slachtofferrol aanneemt.
Voor mijn gevoel heb je het uitgemaakt om meer dan één reden, maar wel terechte redenen, want je leek niet echt gelukkig. En nu is het moeilijk omdat alles wat je samen hebt opgebouwd (met toekomstplannen enzo) is verdwenen.
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
donderdag 29 januari 2009 om 09:38
hmm, mag ik vragen hoever jullie uit elkaar wonen?
Als het namelijk een half uurtje met de trein reizen is snap ik zijn en jou probleem niet helemaal. En dan heb ik het over verhuizen naar een andere stad. Je zit maar een half uurtje van die stad vandaan waar je je vrienden etc hebt. Je raakt toch niks kwijt denk ik dan?
Maar ik snap wel van je dat je het niet leuk vind dat hij geen moeite wilt doen om naar jou toe te komen, of je vrienden etc wilt leren kennen. En als hij daar verder ook niet voor open wilt staan, en jij denkt dat je daar niet gelukkig van word, denk ik dat je wel de goede keuze hebt gemaakt:)
Iig sterkte!
Als het namelijk een half uurtje met de trein reizen is snap ik zijn en jou probleem niet helemaal. En dan heb ik het over verhuizen naar een andere stad. Je zit maar een half uurtje van die stad vandaan waar je je vrienden etc hebt. Je raakt toch niks kwijt denk ik dan?
Maar ik snap wel van je dat je het niet leuk vind dat hij geen moeite wilt doen om naar jou toe te komen, of je vrienden etc wilt leren kennen. En als hij daar verder ook niet voor open wilt staan, en jij denkt dat je daar niet gelukkig van word, denk ik dat je wel de goede keuze hebt gemaakt:)
Iig sterkte!
donderdag 29 januari 2009 om 10:09
Is ie altijd zo geweest, of is het iets van de laatste tijd, sinds het slecht ging met zijn zaak.
Ik kan me namelijk best voorstellen dat t moeilijk is om toe te geven dat je eigen zaak mislukt is en je de boel gedwongen moet verkopen. Hij zal zich de afelopen periode best een hoop kopzorgen daar over hebben gemaakt, waardoor er mischien in zijn hoofd geen ruimte was om ook nog een nieuw leven met jou in een andere stad op te bouwen, mede omdat ie daardoor extra geconfronteerd wed met het feit dat die zaak eindig is..
Als ie echter altijd al zo geweest is, dan is het waarschijnlijk een stukje karakter. ik ken wel meer mensen die altij in het dorp van hun ouders wilen blijven, op loopafstand van de hele familie. als jouw vriend zo'n type is, dan heb je de juiste keuze gemaakt door weg te gaan.
Ik kan me namelijk best voorstellen dat t moeilijk is om toe te geven dat je eigen zaak mislukt is en je de boel gedwongen moet verkopen. Hij zal zich de afelopen periode best een hoop kopzorgen daar over hebben gemaakt, waardoor er mischien in zijn hoofd geen ruimte was om ook nog een nieuw leven met jou in een andere stad op te bouwen, mede omdat ie daardoor extra geconfronteerd wed met het feit dat die zaak eindig is..
Als ie echter altijd al zo geweest is, dan is het waarschijnlijk een stukje karakter. ik ken wel meer mensen die altij in het dorp van hun ouders wilen blijven, op loopafstand van de hele familie. als jouw vriend zo'n type is, dan heb je de juiste keuze gemaakt door weg te gaan.
donderdag 29 januari 2009 om 10:19
Alisha, het is niet makkelijk om een keuze te moeten maken bij iemand weg te gaan als je veel om iemand geeft. En dat je nu hoop krijgt omdat zijn zaak verkocht is, is helemaal niet raar.
Maar wat jij hier aankaart, over het feit dat hij wel bij je wil zijn, maar niet erg happig is om jouw leventje daadwerkelijk binnen te stappen (vrienden leren kennen, leuke dingen doen in jouw woonplaats) is niet iets om zo maar aan de kant te zetten. Het is heel verdrietig als je (halve leven)ontkent wordt. Het is namelijk belangrijk genoeg om mee te nemen in de relatie en hoort bij jou.
Wat ik niet weet is hoever de afstand is tussen jullie woonplaatsen. Is er geen mogelijkheid om te reizen van en naar je werk en vrienden? Zo ja, dan kun je die koppigheid natuurlijk aan de kant zetten en wat water bij de wijn doen, onder voorwaarde dat hij niet de helft van je leven "ontkent". Hij kan ook zijn lammigheid aan de kant zetten.
Als je graag bij iemand wilt zijn (wat je wilt als je verliefd bent) reis je daar echt wel wat voor, dan kost het je maar meer tijd en energie. Dat is het dan waard.
Je kunt inderdaad niet op 2 plaatsen tegelijk wonen en daar zal een keuze in gemaakt moeten worden. Toch denk ik dat het hier om het diepere probleem gaat. Je vriend wil voor je gaan, maar niet helemaal. Dan heb je inderdaad de goede keuze gemaakt door bij hem weg te gaan, hoe moeilijk ook.
Maar wat jij hier aankaart, over het feit dat hij wel bij je wil zijn, maar niet erg happig is om jouw leventje daadwerkelijk binnen te stappen (vrienden leren kennen, leuke dingen doen in jouw woonplaats) is niet iets om zo maar aan de kant te zetten. Het is heel verdrietig als je (halve leven)ontkent wordt. Het is namelijk belangrijk genoeg om mee te nemen in de relatie en hoort bij jou.
Wat ik niet weet is hoever de afstand is tussen jullie woonplaatsen. Is er geen mogelijkheid om te reizen van en naar je werk en vrienden? Zo ja, dan kun je die koppigheid natuurlijk aan de kant zetten en wat water bij de wijn doen, onder voorwaarde dat hij niet de helft van je leven "ontkent". Hij kan ook zijn lammigheid aan de kant zetten.
Als je graag bij iemand wilt zijn (wat je wilt als je verliefd bent) reis je daar echt wel wat voor, dan kost het je maar meer tijd en energie. Dat is het dan waard.
Je kunt inderdaad niet op 2 plaatsen tegelijk wonen en daar zal een keuze in gemaakt moeten worden. Toch denk ik dat het hier om het diepere probleem gaat. Je vriend wil voor je gaan, maar niet helemaal. Dan heb je inderdaad de goede keuze gemaakt door bij hem weg te gaan, hoe moeilijk ook.
donderdag 29 januari 2009 om 10:49
quote:Ikke89 schreef op 29 januari 2009 @ 09:38:
hmm, mag ik vragen hoever jullie uit elkaar wonen?
Als het namelijk een half uurtje met de trein reizen is snap ik zijn en jou probleem niet helemaal. En dan heb ik het over verhuizen naar een andere stad. Je zit maar een half uurtje van die stad vandaan waar je je vrienden etc hebt. Je raakt toch niks kwijt denk ik dan?
Maar ik snap wel van je dat je het niet leuk vind dat hij geen moeite wilt doen om naar jou toe te komen, of je vrienden etc wilt leren kennen. En als hij daar verder ook niet voor open wilt staan, en jij denkt dat je daar niet gelukkig van word, denk ik dat je wel de goede keuze hebt gemaakt:)
Iig sterkte!
Ik snap dat heel goed. Hoewel ik in een heel andere situatie zit dan T.O. (met kinderen en ben een stukje ouder denk ik) hadden wij een poosje geleden ook de keuze om te gaan verhuizen. Terug naar de stad waar mijn man vandaan komt of blijven in de stad waar we nu wonen sinds lange tijd. We zijn hier helemaal ingeburgerd, en vinden dit een leukere stad dan die andere. Uiteindelijk hebben we dus gekozen om hier ons leven verder op te bouwen en niet daar. In ons geval liggen die plaatsen wel ver uit elkaar, maar ook als dat niet zo zou zijn, had ik het niet gedaan.Ik vind het namelijk wel belangrijk om in een plaats te wonen die goed voelt, waar je je thuis voelt. Je bent er dagelijks, je fietst er rond, je hebt er je hele leven en je vrienden. Dat moet je niet onderschatten. Bij mij speelde dan nog mee dat ik bang was dat familie om de haverklap op de stoep staat als ik in dezelfde plaats woon. Een beetje afstand is best wel erg lekker vind ik.
Het verschil is dat wij er samen voor gekozen hebben om hier te blijven, en bij T.O. is dat niet het geval.
Lijkt me moeilijk Alisha.
hmm, mag ik vragen hoever jullie uit elkaar wonen?
Als het namelijk een half uurtje met de trein reizen is snap ik zijn en jou probleem niet helemaal. En dan heb ik het over verhuizen naar een andere stad. Je zit maar een half uurtje van die stad vandaan waar je je vrienden etc hebt. Je raakt toch niks kwijt denk ik dan?
Maar ik snap wel van je dat je het niet leuk vind dat hij geen moeite wilt doen om naar jou toe te komen, of je vrienden etc wilt leren kennen. En als hij daar verder ook niet voor open wilt staan, en jij denkt dat je daar niet gelukkig van word, denk ik dat je wel de goede keuze hebt gemaakt:)
Iig sterkte!
Ik snap dat heel goed. Hoewel ik in een heel andere situatie zit dan T.O. (met kinderen en ben een stukje ouder denk ik) hadden wij een poosje geleden ook de keuze om te gaan verhuizen. Terug naar de stad waar mijn man vandaan komt of blijven in de stad waar we nu wonen sinds lange tijd. We zijn hier helemaal ingeburgerd, en vinden dit een leukere stad dan die andere. Uiteindelijk hebben we dus gekozen om hier ons leven verder op te bouwen en niet daar. In ons geval liggen die plaatsen wel ver uit elkaar, maar ook als dat niet zo zou zijn, had ik het niet gedaan.Ik vind het namelijk wel belangrijk om in een plaats te wonen die goed voelt, waar je je thuis voelt. Je bent er dagelijks, je fietst er rond, je hebt er je hele leven en je vrienden. Dat moet je niet onderschatten. Bij mij speelde dan nog mee dat ik bang was dat familie om de haverklap op de stoep staat als ik in dezelfde plaats woon. Een beetje afstand is best wel erg lekker vind ik.
Het verschil is dat wij er samen voor gekozen hebben om hier te blijven, en bij T.O. is dat niet het geval.
Lijkt me moeilijk Alisha.
donderdag 29 januari 2009 om 11:03
Gisteravond een heerlijke film gezien over toeval en tekenen. Misschien is dit een teken dat hij jou wel wil, en jou leven niet. Ik denk wel dat je met hem moet praten en hem jouw punt duidelijk moet maken.
Mijn man zal direct zeggen: zij is toch een globetrotter waarom is ze nu opeens zo standvastig met haar woonplaats?
Maak je punt duidelijk. Als hij jouw leven niet wilt delen, dan wil hij jou niet delen. En dan moet je opnieuw kiezen. Duidelijk zijn. En veel duidelijker dan je al dacht te zijn! Mannen hebben helderheid (wat wij zien voor botheid) nodig om het te visualiseren!
Veel succes
Mijn man zal direct zeggen: zij is toch een globetrotter waarom is ze nu opeens zo standvastig met haar woonplaats?
Maak je punt duidelijk. Als hij jouw leven niet wilt delen, dan wil hij jou niet delen. En dan moet je opnieuw kiezen. Duidelijk zijn. En veel duidelijker dan je al dacht te zijn! Mannen hebben helderheid (wat wij zien voor botheid) nodig om het te visualiseren!
Veel succes
Volg je hart. Dat klopt.
dinsdag 3 februari 2009 om 23:36
heel erg beankt voor alle reacties! Kapara: jeetje dat lijkt me helemaal moeilijk als ie helemaal in Australie woont, ben blij voor je dat je nu weer een lief vriendje hebt:)
Evyblissy, ik ben het eens met wat je zegt, En die slachtofferrol, dat is inderdaad iets waar ik me aan ben gaan storen.. Het is wel heel moeilijk..want heb dit ondertussen ook naar hem benoemd, terwijl dat natuurlijk niet leuk is om te horen voor hem. Maar ik wil wel eerlijk zijn. Hoe vervelend de situatie ook is waar hij in zit met zijn zaak die niet verkocht wordt, t is ook hoe je ermee omgaat. Ik denk dan: als ik bij hem blijf, gaat hij dan ook zn hoofd laten hangen als er in onze omgeving of in ons leven een tegenslag gebeurt en deze slachtofferrol aannemen van ' ik kan niks want de situatie is zo vervelend'?
ikke89: het is een half uur met de trein, helemaal niet ver idd..
return_of_kreng: ja het is idd ook echt een evrvelende situatie waar hij inzit en ik denk dat hij daardoor heel lamlendig wordt en weinig energie heeft..Ik ken hem niet anders dan in deze situatie..toen ik hem net leerde kennen stond zijn zaak net te koop.. En dat is nu(een jaar en 3 maanden) later nog steeds zo, en hij staat voor mijn gevoel stil.
Madhe: je schreef: ' Het is heel verdrietig als je (halve leven)ontkent wordt. Het is namelijk belangrijk genoeg om mee te nemen in de relatie en hoort bij jou. ' Ik vond het confronterend en ook wel heel fijn en herkenbaar om te lezen..want idd de helft van mijn leven wordt gewoon ontkend door hem.
Madiken:t is idd belangrijk waar je woont...ben daar misschien toch minder makkelijk in dan ik dacht, voel me zo fijn in mijn stadje..heb mn leventje hier opgebouwd..
Maar zou best bereid zijn te verhuizen voor iemand, alleen dan moet dat wel in overleg gaan enz..
Punk2510: ik ben misschien toch niet zo'n globetrotter als ik dacht, maar wel mee rdan hij iig. Hij vind het gewoon echt niet fijn om naar me toe te komen, omdat hij dan weg moet daar, en niks heeft met deze stad. Hij zegt dat als hij dan eenmaal bij mij is het wel fijn te vinden, maar hij moet dan wel ook altijd even ontdooien zeg maar..
Aan de hand van jouw tip heb ik begin vorige week nog eens benoemd wat nou precies hetgende was waar ik tegenaan liep, om er voor te zorgen dat het duidelijk voor hem was. Hij zegt het te begrijpen maar niet te weten of hij kan veranderen erin...
Ik weet het echt niet meer..
Gister hebben we zo'n ruzie gehad aan de tel! Ik was gewoon zo kwaad! Ik heb echt in hem geloofd, in ons geloofd, me helemaal gegeven, hem verdedigd tegenover anderen als er werd gezegd van ' die situatie blijft ook maar hetzelfde of niet'. Ik zou willen dat hij wat meer lervenslust zou hebben wat enthousiaster zou zijn helemaal zou gaan voor iets (en dan bedoel ik iets anders dan mij). Ik mis dat in hem. En weet niet of dat door de situatie komt of door zijn karakter. Ik denk dat het in zijn karakter zit en door de situatie wordt versterkt. Ik heb gister gezegd dat ik me stoor aan zijn slachtofferrol en hij geeft me gelijk, en zegt het wel vervelend te vinden die kritiek over zich heen te krijgen..en hij zegt het gevoel te hebben niet goed genoeg te zijn voor mij...zucht...als ik dit zo opschrijf word ik er zo moedeloos van..want ik hou van hem. ik wil eigenlijk graag bij hem zijn..ik vind het moeilijk dat de toekomst die ik voor me zag met hem(samenwonen ooit kindjes krijgen enz) waarschijnlijk nooit werkelijkheid wordt..ergens hoop ik nog steeds dat ie aanbelt hier en zegt: de zaak ik verkocht en ik heb er weer zin in! Maar die kans is wel heel klein...
Het is ook erg toch dat ik mn eigen vriend zielig vind en eigenlijk een soort van zwakkeling, ik wil tegen hem op kunnen kijken en trots op hem zijn. Vinden jullie mij te veeleisend hierin? Of te bitcherig? Moet ik hem accepteren zoals hij is en niet zo zeuren?
Nou...slaap lekker allemaal!!!
Evyblissy, ik ben het eens met wat je zegt, En die slachtofferrol, dat is inderdaad iets waar ik me aan ben gaan storen.. Het is wel heel moeilijk..want heb dit ondertussen ook naar hem benoemd, terwijl dat natuurlijk niet leuk is om te horen voor hem. Maar ik wil wel eerlijk zijn. Hoe vervelend de situatie ook is waar hij in zit met zijn zaak die niet verkocht wordt, t is ook hoe je ermee omgaat. Ik denk dan: als ik bij hem blijf, gaat hij dan ook zn hoofd laten hangen als er in onze omgeving of in ons leven een tegenslag gebeurt en deze slachtofferrol aannemen van ' ik kan niks want de situatie is zo vervelend'?
ikke89: het is een half uur met de trein, helemaal niet ver idd..
return_of_kreng: ja het is idd ook echt een evrvelende situatie waar hij inzit en ik denk dat hij daardoor heel lamlendig wordt en weinig energie heeft..Ik ken hem niet anders dan in deze situatie..toen ik hem net leerde kennen stond zijn zaak net te koop.. En dat is nu(een jaar en 3 maanden) later nog steeds zo, en hij staat voor mijn gevoel stil.
Madhe: je schreef: ' Het is heel verdrietig als je (halve leven)ontkent wordt. Het is namelijk belangrijk genoeg om mee te nemen in de relatie en hoort bij jou. ' Ik vond het confronterend en ook wel heel fijn en herkenbaar om te lezen..want idd de helft van mijn leven wordt gewoon ontkend door hem.
Madiken:t is idd belangrijk waar je woont...ben daar misschien toch minder makkelijk in dan ik dacht, voel me zo fijn in mijn stadje..heb mn leventje hier opgebouwd..
Maar zou best bereid zijn te verhuizen voor iemand, alleen dan moet dat wel in overleg gaan enz..
Punk2510: ik ben misschien toch niet zo'n globetrotter als ik dacht, maar wel mee rdan hij iig. Hij vind het gewoon echt niet fijn om naar me toe te komen, omdat hij dan weg moet daar, en niks heeft met deze stad. Hij zegt dat als hij dan eenmaal bij mij is het wel fijn te vinden, maar hij moet dan wel ook altijd even ontdooien zeg maar..
Aan de hand van jouw tip heb ik begin vorige week nog eens benoemd wat nou precies hetgende was waar ik tegenaan liep, om er voor te zorgen dat het duidelijk voor hem was. Hij zegt het te begrijpen maar niet te weten of hij kan veranderen erin...
Ik weet het echt niet meer..
Gister hebben we zo'n ruzie gehad aan de tel! Ik was gewoon zo kwaad! Ik heb echt in hem geloofd, in ons geloofd, me helemaal gegeven, hem verdedigd tegenover anderen als er werd gezegd van ' die situatie blijft ook maar hetzelfde of niet'. Ik zou willen dat hij wat meer lervenslust zou hebben wat enthousiaster zou zijn helemaal zou gaan voor iets (en dan bedoel ik iets anders dan mij). Ik mis dat in hem. En weet niet of dat door de situatie komt of door zijn karakter. Ik denk dat het in zijn karakter zit en door de situatie wordt versterkt. Ik heb gister gezegd dat ik me stoor aan zijn slachtofferrol en hij geeft me gelijk, en zegt het wel vervelend te vinden die kritiek over zich heen te krijgen..en hij zegt het gevoel te hebben niet goed genoeg te zijn voor mij...zucht...als ik dit zo opschrijf word ik er zo moedeloos van..want ik hou van hem. ik wil eigenlijk graag bij hem zijn..ik vind het moeilijk dat de toekomst die ik voor me zag met hem(samenwonen ooit kindjes krijgen enz) waarschijnlijk nooit werkelijkheid wordt..ergens hoop ik nog steeds dat ie aanbelt hier en zegt: de zaak ik verkocht en ik heb er weer zin in! Maar die kans is wel heel klein...
Het is ook erg toch dat ik mn eigen vriend zielig vind en eigenlijk een soort van zwakkeling, ik wil tegen hem op kunnen kijken en trots op hem zijn. Vinden jullie mij te veeleisend hierin? Of te bitcherig? Moet ik hem accepteren zoals hij is en niet zo zeuren?
Nou...slaap lekker allemaal!!!
dinsdag 3 februari 2009 om 23:45
Wat jij moet doen is je ex een vriendin gunen die m niet ziet als zwakkeling maar die m accepteert zoals ie is.
mss is ie en saaie dodo, mar dan past ie beter bij een andere saaie dodo dan bij jou. Dan maak je hem en jezelf ongelukkig door te blijven hangen.
Weggaan is nu ff een zure appel, maar over 10 jaar is er mss nog niks verandert en ben je 10 jaar verder.
mss is ie en saaie dodo, mar dan past ie beter bij een andere saaie dodo dan bij jou. Dan maak je hem en jezelf ongelukkig door te blijven hangen.
Weggaan is nu ff een zure appel, maar over 10 jaar is er mss nog niks verandert en ben je 10 jaar verder.
