Relaties
alle pijlers
Zo teleurgesteld
vrijdag 5 december 2008 om 20:59
Misschien neem ik het wel allemaal wat te zwaar op omdat ik gewoon zo moe ben want het is hier allemaal stress stress stress.
Maar ik vierde vandaag sinterklaas met mijn ouders, of nouja, we zouden voor ieder een kadootje doen. Ik had in mijn drukke week nog expres écht tijd gemaakt om de kadootjes te kopen die ze wilden hebben etc.
Kom ik er vanavond, en eerst krijg ik een kado met een gedicht waarin naar voren komt wat ik nog níet heb en dat ik zo blij mag zijn met wat ze soms voor me doen. (niet zo bot, maar het schemerde er wel doorheen), en eerst vertellen dat ze dit pakje maar gekocht hebben zodat ze ergens oesters en champagne konden eten gratis.
In het pakje zit een boekje over diëten.. en ze wéten dat dit zo pijnlijk ligt tussen ons want mijn ouders zeuren altijd dat ik te veel eet en zo dik ben en beginnen er altijd weer over en heeft tot menig ruzie tussen ons gezorgd.
Ik kon het gewoon écht even niet hebben.. ik doe zo ontzettend mijn best de laatste tijd op school en met alles, en doe mijn best om voor hen leuke kadootjes te kopen, en dan krijg ik iets waar ik a) niks mee heb en b) wordt er wéér alleen op de negatieve dingen gefocust.
Verwacht ik teveel als ik gewoon had gehoopt dat ze zouden zien hoezeer ik mijn best doe en dat ik graag had gezien dat dáár iets mee gedaan werd? Dat er naar míj gekeken werd en niet naar henzelf of het beeld dat ze sinds jaren van me hebben?
Mijn moeder vroeg nog wel of ik boos was aan het eind van de avond, ik heb maar geen antwoord gegeven omdat ik bang was in ruzie te belanden omdat ik er nu niet goed op in zou kunnen gaan. Moet ik iets van een mailtje sturen om ze te laten weten dat ik dit gewoon echt heel jammer vind? Ik weet het gewoon niet en zit nu hier alleen heel verdrietig te zijn
Maar ik vierde vandaag sinterklaas met mijn ouders, of nouja, we zouden voor ieder een kadootje doen. Ik had in mijn drukke week nog expres écht tijd gemaakt om de kadootjes te kopen die ze wilden hebben etc.
Kom ik er vanavond, en eerst krijg ik een kado met een gedicht waarin naar voren komt wat ik nog níet heb en dat ik zo blij mag zijn met wat ze soms voor me doen. (niet zo bot, maar het schemerde er wel doorheen), en eerst vertellen dat ze dit pakje maar gekocht hebben zodat ze ergens oesters en champagne konden eten gratis.
In het pakje zit een boekje over diëten.. en ze wéten dat dit zo pijnlijk ligt tussen ons want mijn ouders zeuren altijd dat ik te veel eet en zo dik ben en beginnen er altijd weer over en heeft tot menig ruzie tussen ons gezorgd.
Ik kon het gewoon écht even niet hebben.. ik doe zo ontzettend mijn best de laatste tijd op school en met alles, en doe mijn best om voor hen leuke kadootjes te kopen, en dan krijg ik iets waar ik a) niks mee heb en b) wordt er wéér alleen op de negatieve dingen gefocust.
Verwacht ik teveel als ik gewoon had gehoopt dat ze zouden zien hoezeer ik mijn best doe en dat ik graag had gezien dat dáár iets mee gedaan werd? Dat er naar míj gekeken werd en niet naar henzelf of het beeld dat ze sinds jaren van me hebben?
Mijn moeder vroeg nog wel of ik boos was aan het eind van de avond, ik heb maar geen antwoord gegeven omdat ik bang was in ruzie te belanden omdat ik er nu niet goed op in zou kunnen gaan. Moet ik iets van een mailtje sturen om ze te laten weten dat ik dit gewoon echt heel jammer vind? Ik weet het gewoon niet en zit nu hier alleen heel verdrietig te zijn
vrijdag 5 december 2008 om 22:22
quote:Stephanietje schreef op 05 december 2008 @ 21:57:
[...]
En ik heb er nog wel een tijdje over nagedacht hoe ik dit het minst aanstootgevend op kon schrijven
Even kort dan: sinds mijn 15e ongeveer heb ik heel veel last van knieblessures waardoor ik niet kon en mocht sporten. Loop al jaren bij fysiotherapeuten en arten en ben van de zomer eindelijk geopereerd.
Vorig jaar ben ik naar een diëtiste geweest omdat ik er op een andere manier van af wilde komen. Zij heeft mij na een aantal weken gezegd dat ze me niet kon helpen want dat mijn gemiddelde calorie-inname per dag rond de 1200-1600 calorieën per dag is. Ik ben ook niet vreselijk dik, er mag zo'n 10 kilo af. En dat gaat waarschijnlijk alleen door fanatiek sporten.
En ik snap dat je de andere kant wilt belichten. Ik ben ook de eerste om toe te geven dat ik vroeger vreselijk was
Dankjewel voor je reactie. Kan me voorstellen dat het dan ook erg frustrerend voor je is!
Heb je wel eens nagedacht over wat het contact je met je ouders oplevert? Waarom blijf je bij ze komen? Ik vraag het omdat ik zelf de ervaring heb met een moeder die me eigenlijk altijd een rotgevoel gaf over mezelf. Toen ik mijzelf die vraag stelde en het antwoord was 'omdat het nu eenmaal zo hoort', heb ik het contact met haar verbroken. Overigens heb ik nog wel een brief gestuurd waarin ik aangaf wat ik nodig zou hebben van mijn moeder. Onvoorwaardelijke liefde bijvoorbeeld. Niet alleen maar een leuk kind zijn als ik hoge cijfers haal, of als de buren me zo aardig en beleefd vinden. Me gewoon accepteren zoals ik ben.
Snapte ze niet, daarop heb ik (met pijn in mijn hart hoor, dat wel) het contact met mijn moeder verbroken.
Natuurlijk is dat niet zómaar iets om te doen en ik zou je niet direct willen adviseren om te doen wat ik gedaan heb, maar hoop wel dat je voor jezelf duidelijk kunt krijgen wat je (nog) wel krijgt van je ouders. En of dat ook aansluit bij jouw behoeften.
Mij heeft mijn beslissing heel veel rust gegeven. Begin mezelf zelfs een beetje aardig en lief te vinden. Mooi zal wel nooit meer lukken, maar dit is een mooi begin
[...]
En ik heb er nog wel een tijdje over nagedacht hoe ik dit het minst aanstootgevend op kon schrijven
Even kort dan: sinds mijn 15e ongeveer heb ik heel veel last van knieblessures waardoor ik niet kon en mocht sporten. Loop al jaren bij fysiotherapeuten en arten en ben van de zomer eindelijk geopereerd.
Vorig jaar ben ik naar een diëtiste geweest omdat ik er op een andere manier van af wilde komen. Zij heeft mij na een aantal weken gezegd dat ze me niet kon helpen want dat mijn gemiddelde calorie-inname per dag rond de 1200-1600 calorieën per dag is. Ik ben ook niet vreselijk dik, er mag zo'n 10 kilo af. En dat gaat waarschijnlijk alleen door fanatiek sporten.
En ik snap dat je de andere kant wilt belichten. Ik ben ook de eerste om toe te geven dat ik vroeger vreselijk was
Dankjewel voor je reactie. Kan me voorstellen dat het dan ook erg frustrerend voor je is!
Heb je wel eens nagedacht over wat het contact je met je ouders oplevert? Waarom blijf je bij ze komen? Ik vraag het omdat ik zelf de ervaring heb met een moeder die me eigenlijk altijd een rotgevoel gaf over mezelf. Toen ik mijzelf die vraag stelde en het antwoord was 'omdat het nu eenmaal zo hoort', heb ik het contact met haar verbroken. Overigens heb ik nog wel een brief gestuurd waarin ik aangaf wat ik nodig zou hebben van mijn moeder. Onvoorwaardelijke liefde bijvoorbeeld. Niet alleen maar een leuk kind zijn als ik hoge cijfers haal, of als de buren me zo aardig en beleefd vinden. Me gewoon accepteren zoals ik ben.
Snapte ze niet, daarop heb ik (met pijn in mijn hart hoor, dat wel) het contact met mijn moeder verbroken.
Natuurlijk is dat niet zómaar iets om te doen en ik zou je niet direct willen adviseren om te doen wat ik gedaan heb, maar hoop wel dat je voor jezelf duidelijk kunt krijgen wat je (nog) wel krijgt van je ouders. En of dat ook aansluit bij jouw behoeften.
Mij heeft mijn beslissing heel veel rust gegeven. Begin mezelf zelfs een beetje aardig en lief te vinden. Mooi zal wel nooit meer lukken, maar dit is een mooi begin
vrijdag 5 december 2008 om 22:22
quote:Stephanietje schreef op 05 december 2008 @ 21:28:
@Sensy, das óók echt heel lullig.. kan me voorstellen dat je daar echt niet blij mee was. Wat heb je toen tegen hem gezegd?
Op het moment zelf was ik verbouwereerd maar ik heb inmiddels alles eruit gegooid wat mij dwars, inclusief dat snertkado.
In mijn ervaring zijn sommige mensen (en zeker ouders) gewoon niet te veranderen. Alleen jezelf kun je veranderen maar dat gaat niet van de een op de andere dag. We kunnen wel tips en adviezen aanreiken maar je moet het ook voelen: dat je zeker bent van waar je staat en vanuit die houding ook zegt wat jou dwarszit. Dat je je ook geen schuldgevoel laat aanpraten.
Als ze zeggen"Oh nu hebben wij het weer gedaan, oh wat ben je zielig" dat je dan heel krachtig reageert met:"Jullie wijken af van het onderwerp. Ik vertel net dat ik ....." vul maar in.
Dat is een afleidingsmanouevre waar ik vroeger vaak in trapte. Slachtoffergedrag herkennen en er niet in meegaan maar rustig terug naar de kern van waar het over ging: jouw gevoelens.
Makkelijk in theorie maar lastig in de praktijk.......
@Sensy, das óók echt heel lullig.. kan me voorstellen dat je daar echt niet blij mee was. Wat heb je toen tegen hem gezegd?
Op het moment zelf was ik verbouwereerd maar ik heb inmiddels alles eruit gegooid wat mij dwars, inclusief dat snertkado.
In mijn ervaring zijn sommige mensen (en zeker ouders) gewoon niet te veranderen. Alleen jezelf kun je veranderen maar dat gaat niet van de een op de andere dag. We kunnen wel tips en adviezen aanreiken maar je moet het ook voelen: dat je zeker bent van waar je staat en vanuit die houding ook zegt wat jou dwarszit. Dat je je ook geen schuldgevoel laat aanpraten.
Als ze zeggen"Oh nu hebben wij het weer gedaan, oh wat ben je zielig" dat je dan heel krachtig reageert met:"Jullie wijken af van het onderwerp. Ik vertel net dat ik ....." vul maar in.
Dat is een afleidingsmanouevre waar ik vroeger vaak in trapte. Slachtoffergedrag herkennen en er niet in meegaan maar rustig terug naar de kern van waar het over ging: jouw gevoelens.
Makkelijk in theorie maar lastig in de praktijk.......
vrijdag 5 december 2008 om 22:24
vrijdag 5 december 2008 om 22:24
quote:Dejavu schreef op 05 december 2008 @ 22:16:
Ik krijg een beetje de indruk dat je nog niet helemaal hebt los weten te maken van je ouders. In zekere zin ben je nog altijd het kind dat hoopt op de goedkeuring van haar ouders. Je bent echter nu volwassen, die goedkeuring is niet meer nodig. Je ouders staan niet meer boven je, maar naast je. Jij mag bepalen wanneer en onder welke voorwaarden je ze ziet, net zoals zij ook hun wensen hebben naar jou toe. Probeer je minder afhankelijk op te stellen, minder van hen te verwachten, dan wordt je band met ze ook minder emotioneel beladen en daardoor prettiger.
helemaal eens!
Ik krijg een beetje de indruk dat je nog niet helemaal hebt los weten te maken van je ouders. In zekere zin ben je nog altijd het kind dat hoopt op de goedkeuring van haar ouders. Je bent echter nu volwassen, die goedkeuring is niet meer nodig. Je ouders staan niet meer boven je, maar naast je. Jij mag bepalen wanneer en onder welke voorwaarden je ze ziet, net zoals zij ook hun wensen hebben naar jou toe. Probeer je minder afhankelijk op te stellen, minder van hen te verwachten, dan wordt je band met ze ook minder emotioneel beladen en daardoor prettiger.
helemaal eens!
vrijdag 5 december 2008 om 23:02
Ook ik ben het helemaal eens met Dejavu, vooral dat laatste zinnetje.....probeer je minder afhankelijk op te stellen....Het is echt de enige manier, want als je ze zou schrijven over je teleurstelling over deze avond, dan zit daar toch weer een kern van hoop in, dat je hoopt dat ze zullen inzien dat wat ze deden verkeerd was. Geloof me, dat doen ze nooit!
Wees de wijste zoek iemand waar je het goed mee kan vinden en leef je eigen leven.
Je snapt ik praat ook uit eigen ervaring, tegenwoordig zoek ik mijn moeder nog wel op maar van two-way gesprek is geen sprake. Als ze weer zit te raaskallen zeg ik gewoon niks, of alleen een opmerking van Oh is dat zo! Ik merk dat ze me gewoon zit uit te dagen want als er niemand hapt is daar natuurlijk geen lol aan. Als ik weer naar huis ga, feliciteer ik mezelf, ze krijgt mij niet meer op de kast.
Wees de wijste zoek iemand waar je het goed mee kan vinden en leef je eigen leven.
Je snapt ik praat ook uit eigen ervaring, tegenwoordig zoek ik mijn moeder nog wel op maar van two-way gesprek is geen sprake. Als ze weer zit te raaskallen zeg ik gewoon niks, of alleen een opmerking van Oh is dat zo! Ik merk dat ze me gewoon zit uit te dagen want als er niemand hapt is daar natuurlijk geen lol aan. Als ik weer naar huis ga, feliciteer ik mezelf, ze krijgt mij niet meer op de kast.
zaterdag 6 december 2008 om 10:30
Ik ben 24.. en veel van wat jullie aandragen is inderdaad herkenbaar en dingen waar ik zelf ook al eens aan heb gedacht, maar ik vind het erg moeilijk. Ik ben snel bang om mensen te kwetsen, voel me nu ook weer schuldig dat ik die mail heb gestuurd en niet gewoon het voor me heb gehouden.
Overigens kreeg ik gisteravond een mail terug waarin mn moeder aangaf dat ze vond dat 'volwassenensinterklaas' plagend mag zijn en dat er geen verdere boodschap achter zat. Ik heb teruggestuurd dat ze blijkbaar nog steeds niet begrijpt dat ze dan beter een ander onderwerp had kunnen kiezen. En ook dat het gewoon vervelend is dat als ik iets níet goed doe dat ik het dan jaren moet horen. Heb hier geen verdere reactie meer op gehad, ik laat het nu maar even zo.
Bedankt voor jullie reacties, ik zal ze nog eens doorlezen want er staat veel goeds in.
Overigens kreeg ik gisteravond een mail terug waarin mn moeder aangaf dat ze vond dat 'volwassenensinterklaas' plagend mag zijn en dat er geen verdere boodschap achter zat. Ik heb teruggestuurd dat ze blijkbaar nog steeds niet begrijpt dat ze dan beter een ander onderwerp had kunnen kiezen. En ook dat het gewoon vervelend is dat als ik iets níet goed doe dat ik het dan jaren moet horen. Heb hier geen verdere reactie meer op gehad, ik laat het nu maar even zo.
Bedankt voor jullie reacties, ik zal ze nog eens doorlezen want er staat veel goeds in.
zaterdag 6 december 2008 om 10:50
echt goed van je dat je via een mail heb duidelijk gemaakt hoe het zit bij jou!
vooral omdat je zegt dat je mensen niet wil kwetsen.
volgens mijn 'ervaring' wordt het idd tijd om je ouders los te laten, je bent er nu achter gekomen op een lullige manier dat ze je weer niet begrijpen...
laat ze los, maar zeg wel wat je denkt! én wat je voelt!
ik bedoel dus eigenlijk dat ze nou eenmaal zo zijn, en je niet moet verwachten dat ze anders doen/ reageren... om die teleurstelling, steeds weer, te voorkomen is het denk ik beter dat je accepteert dat zij zo zijn helaas...
maar ze moeten wel weten hoe jij denkt en bent.
en als je dus je verwachtingen(door ervaring) laag houdt, kan je alleen nog maar verrast worden als ze iets doen waar ze je wél blij mee maken.
ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel...
vooral omdat je zegt dat je mensen niet wil kwetsen.
volgens mijn 'ervaring' wordt het idd tijd om je ouders los te laten, je bent er nu achter gekomen op een lullige manier dat ze je weer niet begrijpen...
laat ze los, maar zeg wel wat je denkt! én wat je voelt!
ik bedoel dus eigenlijk dat ze nou eenmaal zo zijn, en je niet moet verwachten dat ze anders doen/ reageren... om die teleurstelling, steeds weer, te voorkomen is het denk ik beter dat je accepteert dat zij zo zijn helaas...
maar ze moeten wel weten hoe jij denkt en bent.
en als je dus je verwachtingen(door ervaring) laag houdt, kan je alleen nog maar verrast worden als ze iets doen waar ze je wél blij mee maken.
ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel...
zaterdag 6 december 2008 om 11:09
Hee Steph, even wat opmerkingen op een rij.
Je moeder vraagt of er wat aan de hand is, je zegt niets maar opent vervolgens een topic waar de frustratie van afspat.
Je loopt boos weg nadat je vader een op z'n minst even bijdehand-te opmerking over het eten maakt, verbreekt twee weken lang contact en denkt dat dat de zaken duidelijk maakt (was tenminste 3 weken weg gebleven dan!!???)
Je noemt in een van je postings het woord 'knie-operatie' alsof dat alles duidelijk maakt terwijl niemand een idee heeft wat dit met het topic te maken heeft.
Het gaat om 10 kilo zeg je. Persoonlijk zou ik iemand die 10 kilo te zwaar is ook niet met een fluwelen handschoentje behandelen. Het zou niet direkt in me opkomen dat die 10 kilo echt een probleem is.
Ik zie vooral een (communicatie)probleem bij zender en ontvanger. Mensen zullen nooit als vanzelf zien wat er in je hoofd omgaat, je zult het ze echt woord voor woord moeten vertellen.
Je moeder vraagt of er wat aan de hand is, je zegt niets maar opent vervolgens een topic waar de frustratie van afspat.
Je loopt boos weg nadat je vader een op z'n minst even bijdehand-te opmerking over het eten maakt, verbreekt twee weken lang contact en denkt dat dat de zaken duidelijk maakt (was tenminste 3 weken weg gebleven dan!!???)
Je noemt in een van je postings het woord 'knie-operatie' alsof dat alles duidelijk maakt terwijl niemand een idee heeft wat dit met het topic te maken heeft.
Het gaat om 10 kilo zeg je. Persoonlijk zou ik iemand die 10 kilo te zwaar is ook niet met een fluwelen handschoentje behandelen. Het zou niet direkt in me opkomen dat die 10 kilo echt een probleem is.
Ik zie vooral een (communicatie)probleem bij zender en ontvanger. Mensen zullen nooit als vanzelf zien wat er in je hoofd omgaat, je zult het ze echt woord voor woord moeten vertellen.
zaterdag 6 december 2008 om 11:18
In hoeverre speelt het voor jou mee dat jijzelf wel veel moeite hebt gedaan om iets leuks te kopen? Dit heb je misschien toch ook meer gedaan om zo goedkeuring te krijgen? Dit lukt dan vervolgens niet om heel andere redenen.
Jij kan je ouders niet veranderen, maar jezelf wel. Als jij minder hard je best doet om bij ze "in de smaak te vallen" kun je het misschien ook beter los laten. Nu is het dubbel zuur, jij doet je best op een leuk kado, zij doen het niet en nemen je op de koop toe nog in de zeik ook. En ze vinden jou reactie hierop waarschijnlijk ook nog kinderachtig.
Je hoeft het contact niet te verbreken, maar om er beter in te staan wel meer "neutraliseren". Zoals al eerder is gezegd, niet zoveel verwachtingen, en vooral niet zoveel "pleasen".
Dat betekent ook dat je dus niet altijd aan de verwachting van je ouders hoeft te voldoen. Jij bepaalt of je af wilt vallen of niet, en jij bepaalt of je zin hebt om kerst met ze te vieren of op vader / moederdag op de stoep te staan. Ze zijn vast wel volwassen genoeg om dat te begrijpen.
Jij kan je ouders niet veranderen, maar jezelf wel. Als jij minder hard je best doet om bij ze "in de smaak te vallen" kun je het misschien ook beter los laten. Nu is het dubbel zuur, jij doet je best op een leuk kado, zij doen het niet en nemen je op de koop toe nog in de zeik ook. En ze vinden jou reactie hierop waarschijnlijk ook nog kinderachtig.
Je hoeft het contact niet te verbreken, maar om er beter in te staan wel meer "neutraliseren". Zoals al eerder is gezegd, niet zoveel verwachtingen, en vooral niet zoveel "pleasen".
Dat betekent ook dat je dus niet altijd aan de verwachting van je ouders hoeft te voldoen. Jij bepaalt of je af wilt vallen of niet, en jij bepaalt of je zin hebt om kerst met ze te vieren of op vader / moederdag op de stoep te staan. Ze zijn vast wel volwassen genoeg om dat te begrijpen.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
zaterdag 6 december 2008 om 13:49
quote:Crazyinlovee schreef op 06 december 2008 @ 10:50:
echt goed van je dat je via een mail heb duidelijk gemaakt hoe het zit bij jou!
vooral omdat je zegt dat je mensen niet wil kwetsen.
volgens mijn 'ervaring' wordt het idd tijd om je ouders los te laten, je bent er nu achter gekomen op een lullige manier dat ze je weer niet begrijpen...
laat ze los, maar zeg wel wat je denkt! én wat je voelt!
ik bedoel dus eigenlijk dat ze nou eenmaal zo zijn, en je niet moet verwachten dat ze anders doen/ reageren... om die teleurstelling, steeds weer, te voorkomen is het denk ik beter dat je accepteert dat zij zo zijn helaas...
maar ze moeten wel weten hoe jij denkt en bent.
en als je dus je verwachtingen(door ervaring) laag houdt, kan je alleen nog maar verrast worden als ze iets doen waar ze je wél blij mee maken.
ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel...Ik begrijp wat je bedoelt ja Misschien had ik inderdaad wel weer te hoge verwachtingen. Ik wil aan de ene kant ook gewoon dat het nú goed is, en dat lukt niet zomaar.
echt goed van je dat je via een mail heb duidelijk gemaakt hoe het zit bij jou!
vooral omdat je zegt dat je mensen niet wil kwetsen.
volgens mijn 'ervaring' wordt het idd tijd om je ouders los te laten, je bent er nu achter gekomen op een lullige manier dat ze je weer niet begrijpen...
laat ze los, maar zeg wel wat je denkt! én wat je voelt!
ik bedoel dus eigenlijk dat ze nou eenmaal zo zijn, en je niet moet verwachten dat ze anders doen/ reageren... om die teleurstelling, steeds weer, te voorkomen is het denk ik beter dat je accepteert dat zij zo zijn helaas...
maar ze moeten wel weten hoe jij denkt en bent.
en als je dus je verwachtingen(door ervaring) laag houdt, kan je alleen nog maar verrast worden als ze iets doen waar ze je wél blij mee maken.
ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel...Ik begrijp wat je bedoelt ja Misschien had ik inderdaad wel weer te hoge verwachtingen. Ik wil aan de ene kant ook gewoon dat het nú goed is, en dat lukt niet zomaar.
zaterdag 6 december 2008 om 13:53
quote:JohnnyCake schreef op 06 december 2008 @ 11:09:
Hee Steph, even wat opmerkingen op een rij.
Je moeder vraagt of er wat aan de hand is, je zegt niets maar opent vervolgens een topic waar de frustratie van afspat.
Je loopt boos weg nadat je vader een op z'n minst even bijdehand-te opmerking over het eten maakt, verbreekt twee weken lang contact en denkt dat dat de zaken duidelijk maakt (was tenminste 3 weken weg gebleven dan!!???)
Je noemt in een van je postings het woord 'knie-operatie' alsof dat alles duidelijk maakt terwijl niemand een idee heeft wat dit met het topic te maken heeft.
Het gaat om 10 kilo zeg je. Persoonlijk zou ik iemand die 10 kilo te zwaar is ook niet met een fluwelen handschoentje behandelen. Het zou niet direkt in me opkomen dat die 10 kilo echt een probleem is.
Ik zie vooral een (communicatie)probleem bij zender en ontvanger. Mensen zullen nooit als vanzelf zien wat er in je hoofd omgaat, je zult het ze echt woord voor woord moeten vertellen.En laat ik dat nou inderdaad heel moeilijk vinden Ik hou vaak mijn mond omdat ik bang ben dat ik dan te lompe dingen zeg die mensen echt kunnen kwetsen omdat ik dan op dat moment gewoon zó boos ben. En ik wil dat niet, ik wil dan gewoon duidelijk maken dat ik het niet leuk vind. Maar vooral mijn moeder kan er dan vaak erg fel op ingaan waardoor ik me niet begrepen voel. En dan gaat het mis. En daarom loop ik er maar vaak voor weg, laat mij maar boos zijn, dan kwets ik tenminste geen anderen.
En tja de kern van mijn probleem is inderdaad al meerdere keren voorbij gekomen; ik trek me teveel aan van wat anderen vinden en willen, en wil mensen niet kwetsen. En daardoor trek ik vaak zelf aan het kortste eind omdat ik lang niet altijd doe wat ik zélf wil. Ik zou alleen echt niet weten waar ik dan moet beginnen om hieraan te werken..
Hee Steph, even wat opmerkingen op een rij.
Je moeder vraagt of er wat aan de hand is, je zegt niets maar opent vervolgens een topic waar de frustratie van afspat.
Je loopt boos weg nadat je vader een op z'n minst even bijdehand-te opmerking over het eten maakt, verbreekt twee weken lang contact en denkt dat dat de zaken duidelijk maakt (was tenminste 3 weken weg gebleven dan!!???)
Je noemt in een van je postings het woord 'knie-operatie' alsof dat alles duidelijk maakt terwijl niemand een idee heeft wat dit met het topic te maken heeft.
Het gaat om 10 kilo zeg je. Persoonlijk zou ik iemand die 10 kilo te zwaar is ook niet met een fluwelen handschoentje behandelen. Het zou niet direkt in me opkomen dat die 10 kilo echt een probleem is.
Ik zie vooral een (communicatie)probleem bij zender en ontvanger. Mensen zullen nooit als vanzelf zien wat er in je hoofd omgaat, je zult het ze echt woord voor woord moeten vertellen.En laat ik dat nou inderdaad heel moeilijk vinden Ik hou vaak mijn mond omdat ik bang ben dat ik dan te lompe dingen zeg die mensen echt kunnen kwetsen omdat ik dan op dat moment gewoon zó boos ben. En ik wil dat niet, ik wil dan gewoon duidelijk maken dat ik het niet leuk vind. Maar vooral mijn moeder kan er dan vaak erg fel op ingaan waardoor ik me niet begrepen voel. En dan gaat het mis. En daarom loop ik er maar vaak voor weg, laat mij maar boos zijn, dan kwets ik tenminste geen anderen.
En tja de kern van mijn probleem is inderdaad al meerdere keren voorbij gekomen; ik trek me teveel aan van wat anderen vinden en willen, en wil mensen niet kwetsen. En daardoor trek ik vaak zelf aan het kortste eind omdat ik lang niet altijd doe wat ik zélf wil. Ik zou alleen echt niet weten waar ik dan moet beginnen om hieraan te werken..
