Helemaal op

Ik zal voor zover ik kan er een goed verhaal van proberen te maken, ik ben nogal emotioneel op het moment. We zijn 13 jaar samen waarvan 5 jaar getrouwd. En hebben twee kinderen, één van bijna 3 jaar en één van tien maanden.

Eind vorig jaar is onze tweede dochter geboren, waarbij ongeveer een maand voorgaand voor de geboorte tot ongeveer eind maart dit jaar, ik een behoorlijke burn-out/depressie heb gehad. Mijn vrouw moest werkelijk alles zelf oplossen thuis, het huishouden, twee kinderen, mij en ook nog haar meer dan fulltime baan. In tussentijd werkte ik op halve kracht en klaagde ik over alles, alles was me simpelweg te zwaar en te veel. Ik heb zelf te laat doorgehad dat ik in een nare periode was beland.
Toen ik me zowaar eindelijk beter begon te voelen, ik kreeg weer energie en ik had weer zin om dingen te ondernemen, barstte op een nacht de bom bij haar. Ze zei dat ze niet meer met me verder wilde. Ik werd hier zo verschrikkelijk emotioneel van dat ik zelfs een paar keer flauwviel, ik had dit nooit aan zien komen. Totaal onverwacht. Net nu ik wat lekkerder in mijn vel ging zitten.

Ze was niet meer gelukkig in onze relatie vanwege alles wat er gebeurd was in ons verleden. We zijn beide vrij jong in onze relatie gestapt, zij was 17 en ik 20. Ook gingen we na een half jaar al samenwonen omdat dat gewoon goed voelde, we konden supergoed met elkaar opschieten en vonden dat dan ook een logische stap om te doen.
Volgens haar was ik altijd erg veroordelend over alles en heel dominant en hard in mijn communicatie. Ik probeerde overal een vinger in de pap te hebben. Op de een of andere manier heb ik nooit haar signalen opgepikt over dingen die ze niet fijn vond, ik bleef ook steeds grensoverschrijdend gedrag vertonen. Ik maakte er altijd maar een lolletje van of deed het af als onzin. Nu achteraf gezien kan ik mezelf wel keihard voor mijn kop slaan natuurlijk, maar geloof me, ik wist het echt niet. Het landde niet bij me. Ik ben pas vrij recentelijk tijdens de therapie erachter gekomen waarom ik dat zo doe, maar dat terzijde. Ik ga even fast forwarden naar de periode dat ze tegen me zei dat ze niet meer verder wilde.

Ik ging een tijdje uit huis en kwam tot bepaalde inzichten waardoor ik ineens overzag wat er allemaal misgegaan was. Ik was gemotiveerder dan ooit om aan mezelf te werken, ik had immers weer hernieuwde energie, en ik zag het dan ook allemaal zeer rooskleurig in. Totdat ik thuiskwam en ze te kennen gaf dat ze echt niet meer wilde. We hebben vervolgens gepraat en ze gaf aan dat ze haar vrijheid miste, omdat ik door de loop van de jaren me enorm aan haar vastklampte. Dat klopt ook wel, dat deed ik ook sterk. Ik heb weinig vrienden en een klein sociaal netwerk, en ik genoot er altijd van om dingen met haar samen te doen, zo vaak mogelijk. Maar als ik haar iets nooit heb ontnomen, dan was het haar vrijheid wel. Dat was voor mij nooit een probleem, ze kon gaan en staan waar ze maar wilde, en dingen ondernemen met wie dan ook. Toen ik haar dat liet inzien kreeg zij ook weer energie en wilde ze het nog wel een poosje aanzien. We zouden aan onszelf gaan werken, aan onze relatie. Ook vanwege de kinderen vonden we dat belangrijk, ik al helemaal. Ik had al jaren het beeld in mijn hoofd van huisje, boompje, beestje, en ik was blij dat ik dat allemaal bereikt had. Mijn geluk kon wat dat betreft niet meer op!

Het was de afspraak dat we in therapie gingen en ik me op de kinderen zou richten. Ik maakte mijn lopende werkopdracht af en stortte me volledig op de kinderen, iets wat ik tot op de dag van vandaag nog steeds doe. Het ging met vallen en opstaan, maar op een gegeven moment vond ik mijn ritme erin, ik ging met ze de deur uit, zorgde voor ze, dag en nacht en ontlastte op die manier mijn vrouw, zodat ze meer tijd had om zich op haar carrière te storten. Ik vond het zwaar om dag in, dag uit, met ze bezig te zijn en ook zeer vermoeiend. Elke dag was ik tegen de avond dan ook zwaar afgedraaid en ik had weinig tijd voor mezelf. Dit compenseerde ik dan weer door te laat naar bed te gaan waardoor ik de dag erop alsnog een laag energiepeil had. Ik hoef denk ik niet uit te leggen wat voor naar cirkeltje dat dan wordt. Uiteindelijk ging ik gewoon veel eerder naar bed, want fuck it, ik trok het niet meer en herkende het patroon. Ik zag dat ik weer kapot ging, richting een burn-out. Sindsdien let ik beter op mezelf en wat ik doe.
Ik vond het daarentegen ook moeilijk om te zien dat zij amper nog wat met onze kinderen ondernam. Ze was altijd weg van huis, communiceerde weinig tot niet, en ze zag onze kinderen dan ook amper. De twijfel bleef bij haar regeren of ze wel doorwilde met onze relatie of niet, en ik ging eraan onderdoor. Nu sla ik vast weer een bak details over, maar het komt hierop neer: vorige week tijdens een zware nacht en met alles in mijn achterhoofd over dat ze amper thuis was, zei ik tegen haar dat ik graag wilde dat ze meer met de kinderen moest doen en voor mijn gevoel ook totaal niet meer voor de relatie ging. Dat bevestigde ze. Ze had het een lange tijd aangezien, veel contact gehad met anderen erover, en weinig professionele hulp. Haar gevoel was helder. Dat was het eigenlijk al ruim voor de tijd dat ze aangaf niet meer door te willen. Ik was er wederom weer helemaal kapot van. Nu nog steeds. Begin deze week is het na het zoveelste incident helemaal uit de klauwen gelopen. Ze is weggegaan en is helemaal koud naar mij geworden. We hebben nu iets van een omgangsregeling bedacht voor de kinderen, ze verblijft bij haar ouders.

We hadden al jaren verhuisplannen en onze woning is ook zeer recentelijk geleden verkocht, dus aan de ene kant komt dat ook goed uit. In november moeten we hier weg zijn en dat is voor mij het hele pijnpunt.
Ik wil helemaal niet scheiden. Ik heb dit sowieso allemaal niet zo gewild. Ik ben stapelgek op mijn vrouw, alleen heeft zij al een rouwproces achter de rug wat onze relatie betreft. Ze heeft zich al helemaal losgemaakt en staat erop dat ze alleen verder wil. Ik had graag gezien dat ze meer professionele hulp aannam. Ik vind dit echt zo ontzettend moeilijk, ik eet niet meer en ik ben al ruimschoots 15 kilo lichter sinds april dit jaar. Afvallen is leuk, maar niet op deze manier. Geestelijk ben ik gewoon op en ik heb dit ook bij meerdere instanties gemeld.
Onze oudste dochter krijgt het allemaal bewust mee, het arme meisje verandert ook zienderogen. Ze was altijd zo leuk, spontaan en vrolijk, een echte spring in ‘t veld, maar nu zit ze het grootste gedeelte van de tijd voor zich uit te staren en eet ze ook amper. Ze zegt ook steeds dat ze verdrietig is en elke keer breekt mijn hart als ik dat hoor. Afgelopen week wilde ze ook niet meer alleen slapen, dus heb ik haar bij mij in bed genomen, dit troostte haar enorm en ze vond het fijn om bij me te liggen. Ze mist haar mama. Haar mama die deze week nog geen een keer uit zichzelf heeft gevraagd hoe het met de kinderen ging. Dat is ook weer mijn frustratie door dit nu zo te zeggen.

Ik baal ontzettend van de hele situatie zoals het nu is. Ik ben noodgedwongen op zoek naar een woning en een baan in de nieuwe woonplaats waar we ons gaan vestigen. Mijn hele leven staat straks op de kop. Nu al. Wonen op een plek waar ik praktisch niemand ken op mijn schoonfamilie na, alleen maar om dichtbij mijn kinderen te kunnen zijn als we straks wel aan een co-ouderschap gaan beginnen. Zij is ondertussen verdergegaan met haar leven, ik niet. Ik kan het gewoon niet. Alles staat stil. Ik vind het zo onwerkelijk, het gaat te snel en ik vind dat niet het onderste uit de kan is gehaald. Na zo’n lange relatie herken ik mijn eigen vrouw niet eens meer, dat vind ik nog wel het pijnlijkste. Alle lief en leed, alles weg. Voor iets waar we voor mijn gevoel nog prima aan hadden kunnen werken, als er maar tijd was geweest.

Ik ben naarstig op zoek naar lotgenoten, want ik kan dit niet alleen verwerken. Ook niet in mijn sociale netwerk wat ik nu heb. Ik voel me vaak onbegrepen in mijn gevoel.

Wat een reacties, dank jullie wel allemaal! Gisteren is ze langs geweest en heeft ze de kinderen opgehaald. Op het moment dat ze wegreden ging ik weer helemaal kapot van verdriet, het was ontzettend moeilijk om ze te zien gaan. Ook al is het maar voor een paar dagen, dit is niet iets wat me in de koude kleren gaat zitten.

S-Meds schreef: ↑

17-08-2017 16:12

ik zie dat je erg naar jezelf kijkt als het gaat om de vraag waar het fout ging. Maar je ex heeft ook een aandeel. hoe zo laat ze de kinderen alleen aan jou over? niet communiceren? een jaar lang jou aan het lijntje houden met haar getwijfel, waarom wil je zo graag verder met haar?

Dat klopt dat ik veel naar mezelf kijk, dat is allemaal een beetje gelopen omdat we beide ons proces hadden en ik me zo min mogelijk met het hare wilde bemoeien. Ik begrijp dat ze ook een aandeel heeft, alleen neemt ze dat pas als ik haar daar op wijs vreemdgenoeg. En die laatste vraag, daar kan ik voor mijn gevoel best makkelijk over zijn, omdat ik van haar hou, het de moeder van mijn kinderen is en ik het huwelijk ernstig serieus neem. Niet uit religie, wel uit traditie.

SaveAngie schreef: ↑

17-08-2017 16:12

Flauwvallen? Echt?

Ja. Ik was zo heftig emotioneel, ik ben sowieso wel een gevoelige man wat dat soort dingen betreft, en ik zag het totaal niet aankomen. Ik val nooit flauw, toen wel. Het was voor mij ook een rare gewaarwording...

Alicereturns schreef: ↑

17-08-2017 16:18

Allereerst, wat een heftige tijd heb jij achter de rug, i.m.o compleet normaal dat je er flink doorheen zit en het allemaal niet meer helder ziet.

Ik ga wel eerlijk tegen je zijn, aan pappen en nathouden heb je niks: ik snap dat jij erg baalt van de scheiding, maar je kunt iemand nou eenmaal niet dwingen.
Komt ook bij dat ik jouw vrouw op zn zachts gezegd niet erg liefdevol vind naar jou. (Al snap ik ook dat het zwaar is alles alles op haar neer komt, maar je was ziek...)
Hoe dan ook, zij gaat verder met haar leven, je hebt, ook voor de kinderen, geen andere keuze dan dat ook te doen.
Tips:
- ik gooi hem we weer in: 'verslaafd aan liefde' van Jan Geurtz.

En ga heel eerlijk zijn tegen over jezelf wat de rede is dat je de neiging hebt om je toch een beetje vast te klampen aan je vrouw.
Vind je het eng om alleen te zijn, of vind je veranderingen eng? (Zijn hele normale menselijke angsten hoor...)

Misschien is het ook handig om een paar keer te gaan praten met een therapeut?

Anyway, je moet denk ik echt even een aantal knopen door gaan hakken, sowieso je vrouw los gaan laten. Nogmaals ik vind haar absoluut niet liefdevol naar jou toe, en je hebt er toch geen controle over. Ik snap dat het lastig is, maar laat los.

Oww, misschien meditatie ook een goed idee? Word je rustig van.
Goede apps zijn smiling mind en headspace.

Hou je taai, het zal niet makkelijk zijn...

Dank je wel voor je begrip!
Ik begrijp dat ik niemand kan dwingen, dat is mijn intentie ook niet. Ze zegt dat ze nog wel van me houdt, maar dan wel op een andere manier, niet meer op een romantische manier. Liefdevol is ze de afgelopen periode niet bepaald geweest, iets waar ik ook heel erg mee gezeten heb. Ze probeerde het wel in de hele periode, maar het lukte haar niet. Ik ben vrij passioneel ingesteld en vond elke afwijzing vanuit haar dan ook erg zwaar, nu al helemaal. Het stomme is, tijdens die burnout had ze het wel in de gaten wat er speelde. Ze praatte er met anderen over namelijk. Daar kwam ik achteraf achter, maar vervolgens had ze er nooit iets mee gedaan. Kan ik haar dat kwalijk nemen?
Alleen zijn vind ik niet heel eng, wel vervelend, en veranderingen kan ik ook nog wel handelen. Zoiets groots als dit, iets wat mijn hele toekomst bepaalt en mijn hele toekomstbeeld om zeep heeft geholpen, dat is hetgeen waar ik de meeste moeite mee heb.
Het loslaten, voor mij begint dat hele proces pas, of juist niet. Ik heb zoveel gevoelens voor haar, dat krijg ik er gewoon niet 'gedwongen' uit. Het verdwijnt maar gewoon niet. Ik wil alleen maar haar, mijn kinderen en mezelf, als gezinnetje, zoals ik het jaren geleden al voor me zag en het ook een poosje geweest is. Dat hele beeld, ik weet niet, het is kapot, maar loslaten... dat gaat er gewoon nog niet in.

-NummerZoveel- schreef: ↑

17-08-2017 16:30

Hoe verdrietig jij dat ook vindt, zij wil niet meer en dat kun jij niet veranderen. Als ik het goed lees, dan heeft ze een paar keer geprobeerd om met je door te gaan, maar voor haar is de koek gewoon echt op. Alle gedachten over hoe graag jij het anders zou willen zien, zijn dus verspilde moeite en eigenlijk vooral een strijd tegen jezelf. Ze weerhouden je er namelijk van om dit hoofdstuk af te sluiten en weer verder te kunnen gaan met jouw leven. En juist dat verder gaan met je leven ben je verplicht aan jezelf en aan je kinderen. Jouw dochter heeft recht op een fijne en zorgeloze jeugd, en als zij nu telkens mismoedig voor zich uit zit te staren, dan betekent dit dat zij niet van jou en jouw ex krijgt wat zij nodig heeft. Jouw ex kun je niet veranderen, maar je kunt wel zorgen dat je er zelf weer 100% voor haar bent. Raap jezelf dus bij elkaar, al dan niet met behulp van een therapeut, en maak jouw leven samen met je kinderen weer de moeite waard. Wist je trouwens dat "fake it till you make it" echt werkt? Doen alsof het leven leuk is met alle dingen die daarbij horen kunnen ervoor zorgen dat je dat ook echt weer zo gaat voelen. Dus onderneem actie en doe leuke dingen met je kinderen.

Ik zal er ook zeker altijd zijn voor mijn kinderen, mijn hele leven. Ik wil ook dat ze een leuke papa hebben en niet eentje die er nu bijloopt als een halve zombie. Ik kan moeilijk een maskertje opzetten en verbloemen dat het allemaal wel 'okay' is terwijl dat het niet is. Ik kan niet tegen mezelf liegen namelijk. Ik heb ook een poosje gedacht om pillen te nemen om af te vlakken, maar ik ben ook gewoon een mens en ik heb recht op mijn emoties en alles wat daarbij hoort. Het enige wat ik nu vooral moet leren en doen, is het niet te laten zien bij onze kinderen. De oudste is wat dat betreft net een sponsje, alles wat ze meekrijgt slaat ze ook op. Leuke dingen met ze doen staat ook zeker op mijn lijstje

florence13 schreef: ↑

17-08-2017 16:44

Ik bedoel dit echt niet vervelend, het is een vraag:
Wat ik denk te zien is
1) jij krijgt burnout, zij staat er alleen voor
2) jij wordt beter, zij wil dingen voor zichzelf doen en jullie zorgen voor een flink taken pakket voor jou. Jij redt dat na een tijd niet en dreigt terug te vallen in die burnout
3) nu wil zij echt weg en jij ziet een helehoop op je afkomen en wordt daar danig gestressed van

Als dit heel kort door de bocht klopt, dan komt nu dus de vraag: is jullie probleem niet een enorm verschil in ernergieniveau?
Ik bedoel dat niet aanvallend want niemand kiest zijn of haar energieniveau, dat is vaak gewoon zo. Wat ik bedoel is de vraag of zij misschien gewoon niet met jouw lagere energie niveau kan/wil omgaan?

Als dat wel zo is lost dat natuurlijk niets op, maar geeft misschien wel inzicht. Misschien ook wel in je eerste burnout ( willen doorduwen naar een energie niveau wat je niet hebt)
Als dat niet zo is, negeer mijn post, ik opper ook maar iets en probeer te helpen. ( al dan niet met succes)

Ik denk niet dat het een verschil is in energieniveau zoals je het benoemd, maar meer in levensinstelling. Ik ben wat behoedzamer en denk vaak teveel na over dingen, terwijl zij alles direct wil aanpakken en wel ziet hoe alles loopt. Mijn eerste burnout kwam voor mijn gevoel voort uit het idee dat er een tweede kindje kwam,en hoe daardoor de gehele dynamiek in ons gezin weer ging veranderen. Het is niet dat ik er niet achter stond om voor een tweede kind te gaan, maar het was een groots ding. Bij onze eerste dochter heb ik vrijwel hetzelfde gehad, maar dat heeft nooit tot een burnout geleid. Ik vind het alleen wel gigantisch jammer dat ik vanwege die burnout weinig echt meegekregen heb de eerste maanden na de geboorte van haar. Het duurde ook een poosje voordat ik die band met haar ook echt goed en diep voelde. Het zal er wel mee te maken hebben gehad dat ik op dat moment emotioneel moeilijk dingen kon geven en ontvangen, maar dat is uiteindelijk helemaal geland.

jaw schreef: ↑

17-08-2017 17:17

Zet die scheiding door. Ga voor een volledig co-ouderschap. Dit zodat jij zeg eens in de week met jouw kinderen doorbrengt en eens in de week tijd voor jezelf hebt en jouw Ex verplicht wordt om voor haar kinderen te zorgen.
Nee, dat is niet leuk voor jou en ook niet leuk voor jullie kinderen. Maar het is wel de oplossing waarbij jij tijd krijgt om jezelf weer te vinden, gevolgd door het vinden van een vrouw die wel passend is binnen deze situatie. Jouw Ex zal haar eigen plek moeten vinden en dat zal zij zelf moeten doen binnen de parameters die jullie co-ouderschap overeenkomst stelt.
En wees niet huiverig om voor de kinderen gezamenlijk met jouw Ex dingen te ondernemen qua vakanties en uitjes. Vooral goed wanneer jullie beide elk jezelf weer gevonden hebben.

Dit wat je hier zegt vind ik moeilijk te verteren. Kijk, ik weet dat het moet, of dat het gaat komen, maar echt makkelijk is het niet. Dat ik mezelf weer moet vinden lijkt me evident en daar heb je ook zeker gelijk in, ik had het er laatst al met iemand over dat ik mezelf ook gewoon echt mis. Ik was altijd vrolijk, goedlachs en had veel humor, maar daar is nu allemaal weinig meer van over. Ik vind mezelf op het moment emotioneel nog niet capabel genoeg om ook maar iets te ondernemen daarin, in het vastleggen van een co-ouderschap. Dat maakt het nu ook even net wat lastiger. Ik hoop dat ik ook snel weer uit de put kan komen.

Pieps2016 schreef: ↑

17-08-2017 17:49

Wat ik niet snap in dit verhaal. Waarom heeft je ex hulp nodig? Die toveren echt niet ineens gevoelens voor jou tevoorschijn. En ipv je druk te maken dat je geen scheiding wilt zou ik me meer om je oudste druk gaan maken.

Het is voor mij ook niet de bedoeling dat er ineens gevoelens tevoorschijn worden getoverd als ze hulp heeft. Ze worstelt al jarenlang met bepaalde dingen en heeft nog nooit de stap ondernomen om daarin hulp te zoeken. Ik hoop ook dat ze dat zal doen. Of het voor onze situatie wat uitmaakt is iets waar ik niet over kan oordelen. Ik maak me ook heel erg druk over mijn oudste, Ik heb het al aangegeven bij de kinderopvang waar ze twee keer in de week komt en bij de therapeut. Sowieso zijn instanties van buitenaf op de hoogte wat er speelt en ik wil allerminst dat onze kinderen er de dupe van worden of gedragsproblemen gaan ontwikkelen op latere leeftijd.

JoepieMan schreef: ↑

18-08-2017 17:58

Ik herken je verhaal en wat je voelt. Zelf heb ik dat ook enkele jaren geleden meegemaakt en worstel er nog steeds mee. Je valt in een gat en ziet hoe je kind eronder lijdt. Maar....

Je moet onder ogen gaan zien dat jij er moet zijn voor je kinderen. Zij hebben je nodig. Dat betekent niet dat je niet meer verdrietig mag zijn waar je kinderen bij zijn, maar wees een vader voor ze en ga werken aan jezelf. Zij moeten energie putten uit jou, energie krijgen van jou, kunnen bouwen op jou, hun verdriet bij jou kwijt kunnen, ondanks dat jij het er ontzettend moeilijk mee hebt. Het verleden kun je niet meer terugdraaien, het is gebeurd. Helaas.

Zoals ik al zei, heb ik hetzelfde meegemaakt. Ik mis tot op de dag van vandaag het gezin. Samen op vakantie, samen eten, de gezelligheid van het samenzijn, en al die andere dingen...., ze zijn er niet meer, niet eens voor de helft. En als ik mijn kind een paar dagen moet "missen", kan ik daar intens verdrietig over zijn. Dan mis ik mijn kind, maar de gedachte dat mijn kind mij mist, voelt voor mij nog veel erger. Die kan niet even iets aan zijn vader vragen als hij bij zijn moeder is, niet even een knuffel bij zijn vader willen halen, even iets kwijt willen bij zijn vader. Alles gaat nu volgens een agenda, ook zijn gevoel, zijn behoeften, alles. Of alles moet met zijn moeder, of met zijn vader. Het kind heeft geen keuze. Nu ik dit schrijf, krijg ik zelfs weer tranen in mijn ogen. Maar het is zo, ik kan er weinig aan veranderen. Dat geldt ook voor jou. Je kunt er weinig aan veranderen. Je zult door het proces van rouw heen moeten, met alle verdriet die daarbij komt kijken. Je moet het gaan verwerken, de scherpe kantjes van je verdriet gaan er uiteindelijk van af.

Voor jezelf kan ik niet anders zeggen dan dat je je leven weer moet gaan oppakken. Ga leuke dingen doen, zoek mensen op, praat over je verdriet met vrienden. Thuis kniezen helpt jou niet en indirect dus ook je kinderen niet.

Het onder ogen zien vind ik nog wel het moeilijkste. Ik blijf een knagend gevoel houden dat we nog niet alle mogelijkheden hebben uitgeprobeerd om eruit te komen en te werken aan onze relatie. Dit is nu de 3e dag dat mijn kinderen weg zijn en het enige dat ik doe is janken. Hele dikke tranen. Ik ben zo vreselijk moe, uitgeput, en ik heb geen behoefte om buiten de deur iets te ondernemen. Ik kan werkelijk niets meer hebben lijkt het wel. Ik heb veel in mijn leven meegemaakt, maar een breuk zo heftig als deze, dat nog nooit. Ik heb ook de hele tijd het gevoel dat ik er niet meer bovenop kom en ik blijf echt ernstig diep in de put zitten, en ik ga steeds dieper. De drang om steeds maar contact te willen zoeken met mijn vrouw is heel erg sterk. Ik zou zo graag willen dat ze weer naar huis komt, dat alleen al zou voor mij een groot verschil maken. Mijn gezin was alles voor me, nu is het weg. Ik voel me compleet ontheemd.

Ik maak me nu ook echt grote zorgen om mezelf. Ik blijf twijfelen over waar ik moet gaan wonen, ga ik achter mijn kinderen aan, of blijf ik in mijn vertrouwde woonplaats wonen? Het laatste voelt voor mij gewoon nu veruit het beste. Hier ken ik alles en hoef ik me niet druk te maken over het aarden in een nieuwe woonplaats. Het enige wat dat niet kan is een goede co-ouderschapsregeling omdat de woonplaatsen meer dan 100km uit elkaar liggen. Ik wil zo graag het beste voor mijn kinderen, maar echt, ik zie door de bomen het bos gewoon niet meer.