Relaties
alle pijlers
Moeder geworden + verslavingsproblemen familie
dinsdag 20 februari 2018 23:11
Ik kom even van me afschrijven, want ik ben verdrietig en behalve met mijn man praat ik er nooit met iemand over. Ik ben opgegroeid in een familie met veel verslavingsproblemen. Ik kan wel zeggen dat mijn siblings en ik emotioneel een beetje verwaarloosd zijn vroeger. Als ik thuis kwam uit school, was het altijd weer afwachten hoe de sfeer was die dag. Had mijn vader een slechte dag, dan pasten we ons allemaal daarop aan en was de sfeer om te snijden. Ik heb me lange tijd erg eenzaam en onzeker gevoeld. Twee van mijn siblings hebben ook verslavingsproblemen, op dit moment is het mijn broertje die helemaal het verkeerde pad op is gegaan. Er is genoeg gepraat in klinieken (waar zowel vader als 3 siblings hebben gezeten voor hun problemen), maar iedereen valt steeds weer terug in hun oude gedrag en ik denk niet dat het ooit nog gaat veranderen.
Maar het is niet alleen maar ellende, ik heb ook veel mooie herinneringen aan vroeger: fijne vakanties, filmavondjes op de bank, spelletjes spelen, mijn moeder die me altijd hielp met huiswerk. En ook nu staan mijn ouders toch altijd wel voor me klaar. Ik ben een paar keer verhuisd de afgelopen jaren en mijn vader staat altijd meteen klaar met een busje en als er klusjes gedaan moeten worden in huis (man en ik hebben 2 linkerhanden), helpt mijn vader me maar al te graag. Dat maakt het ook zo ingewikkeld, want natuurlijk hou ik ook van ze en ben ik ze dankbaar voor de dingen die ze goed hebben gedaan.
Maar toch overheerst het verdriet en de woede die ik heb vanwege vroeger. En niet alleen vanwege vroeger, ook nu dat mijn broertje zo de verkeerde kant opgaat. En dat iedereen daaraan toch een beetje meewerkt. Mijn vader is natuurlijk altijd een verkeerd voorbeeld geweest met zijn drugsgebruik en een van mijn zussen zit al jarenlang in een ongezonde relatie met een drugsgebruiker, die toch met open armen wordt ontvangen in de familie. Het frustreert mij enorm! Ik heb ze hier al vaker mee geconfronteerd, ook tijdens de familiesessies in de klinieken, maar zoals ik al zei: praten heeft geen zin, het verandert nooit.
Tijdens mijn studie ben ik uit huis gegaan en toen is er meer afstand ontstaan tussen mij en mijn familie. In die zin dat ik mijn eigen leven opbouwde en niet meer constant met mijn familie was (de rest wel, want familiebedrijf). Bijna een jaar geleden werd ik zwanger en mijn man en ik besloten om bewust wat meer afstand te nemen van mijn familie. Ik wil niet dat zij een voorbeeld gaan zijn voor mijn kind en bovendien halen ze mij uit balans met hun drama's. Tijdens de zwangerschap zag ik mijn ouders ongeveer 1 keer per maand. Mijn moeder was dolgelukkig dat ze oma zou worden en had er graag meer bij betrokken willen worden, ze wilde bijvoorbeeld graag mee naar echo's, maar dat heb ik niet gedaan. Ze hadden wel door dat wij meer afstand namen, maar ik heb ze nooit uitgelegd waarom.
Twee maanden geleden is mijn zoon geboren en mijn ouders zijn een paar keer langs geweest. Ik sta achter mijn keuze om ze op deze afstand te houden, maar juist nu vind ik het ontzettend moeilijk. Ik weet dat ik mijn moeder hier verdriet mee doe, ze keek zo uit naar de komst van haar eerste kleinkind. En ik had alles ook graag anders gezien, ik had ook het liefst alles met haar willen delen. Maar ik weet dat het beter is van niet, niet zolang er niks verandert in mijn familie. Ik neem het mijn moeder kwalijk dat ze niet meer haar best heeft gedaan om een veilige omgeving voor ons te creëren vroeger, maar tegelijkertijd zie ik haar altijd als slachtoffer en voelt het alsof wij (de kinderen) verantwoordelijk zijn voor haar geluk. Ik weet dat dit niet zo is, maar hoe kom ik van dat gevoel af?
Zijn er hier meer mensen met kinderen en met verslaafde ouders/familieleden en hoe ga je daarmee om?
Edit: wat info weggehaald i.v.m. herkenbaarheid. Bedankt voor jullie reacties!
Maar het is niet alleen maar ellende, ik heb ook veel mooie herinneringen aan vroeger: fijne vakanties, filmavondjes op de bank, spelletjes spelen, mijn moeder die me altijd hielp met huiswerk. En ook nu staan mijn ouders toch altijd wel voor me klaar. Ik ben een paar keer verhuisd de afgelopen jaren en mijn vader staat altijd meteen klaar met een busje en als er klusjes gedaan moeten worden in huis (man en ik hebben 2 linkerhanden), helpt mijn vader me maar al te graag. Dat maakt het ook zo ingewikkeld, want natuurlijk hou ik ook van ze en ben ik ze dankbaar voor de dingen die ze goed hebben gedaan.
Maar toch overheerst het verdriet en de woede die ik heb vanwege vroeger. En niet alleen vanwege vroeger, ook nu dat mijn broertje zo de verkeerde kant opgaat. En dat iedereen daaraan toch een beetje meewerkt. Mijn vader is natuurlijk altijd een verkeerd voorbeeld geweest met zijn drugsgebruik en een van mijn zussen zit al jarenlang in een ongezonde relatie met een drugsgebruiker, die toch met open armen wordt ontvangen in de familie. Het frustreert mij enorm! Ik heb ze hier al vaker mee geconfronteerd, ook tijdens de familiesessies in de klinieken, maar zoals ik al zei: praten heeft geen zin, het verandert nooit.
Tijdens mijn studie ben ik uit huis gegaan en toen is er meer afstand ontstaan tussen mij en mijn familie. In die zin dat ik mijn eigen leven opbouwde en niet meer constant met mijn familie was (de rest wel, want familiebedrijf). Bijna een jaar geleden werd ik zwanger en mijn man en ik besloten om bewust wat meer afstand te nemen van mijn familie. Ik wil niet dat zij een voorbeeld gaan zijn voor mijn kind en bovendien halen ze mij uit balans met hun drama's. Tijdens de zwangerschap zag ik mijn ouders ongeveer 1 keer per maand. Mijn moeder was dolgelukkig dat ze oma zou worden en had er graag meer bij betrokken willen worden, ze wilde bijvoorbeeld graag mee naar echo's, maar dat heb ik niet gedaan. Ze hadden wel door dat wij meer afstand namen, maar ik heb ze nooit uitgelegd waarom.
Twee maanden geleden is mijn zoon geboren en mijn ouders zijn een paar keer langs geweest. Ik sta achter mijn keuze om ze op deze afstand te houden, maar juist nu vind ik het ontzettend moeilijk. Ik weet dat ik mijn moeder hier verdriet mee doe, ze keek zo uit naar de komst van haar eerste kleinkind. En ik had alles ook graag anders gezien, ik had ook het liefst alles met haar willen delen. Maar ik weet dat het beter is van niet, niet zolang er niks verandert in mijn familie. Ik neem het mijn moeder kwalijk dat ze niet meer haar best heeft gedaan om een veilige omgeving voor ons te creëren vroeger, maar tegelijkertijd zie ik haar altijd als slachtoffer en voelt het alsof wij (de kinderen) verantwoordelijk zijn voor haar geluk. Ik weet dat dit niet zo is, maar hoe kom ik van dat gevoel af?
Zijn er hier meer mensen met kinderen en met verslaafde ouders/familieleden en hoe ga je daarmee om?
Edit: wat info weggehaald i.v.m. herkenbaarheid. Bedankt voor jullie reacties!
anoniem_364787 wijzigde dit bericht op 26-02-2018 18:32
Reden: wat info weggehaald i.v.m. herkenbaarheid
Reden: wat info weggehaald i.v.m. herkenbaarheid
12.31% gewijzigd
dinsdag 20 februari 2018 23:20
Het krijgen van een kind, de “geboorte van een moeder”, zetten een leven op zijn kop. Alle tot dan toe opgedane ervaringen, gevoelens en emoties kunnen je doen besluiten sprongen te maken als een kat in het nauw. Accepteer dat dat kan gebeuren, het mag er zijn en het mag gebeuren. Sta jezelf toe deze gevoelens te hebben. Onderdruk ze niet, laat ze toe. En wacht dan af hoe zich deze ontwikkelen.
dinsdag 20 februari 2018 23:24
Geen ervaring met je specifieke vraag. Maar ik weet wel dat ik sinds ik moeder ben veel meer reflecteer op mijn eigen jeugd, en dat ik nu veel scherper zie waar mijn ouders het echt hebben laten afweten. Mijn ouders zijn niet verslaafd, maar hebben wel altijd hun eigen “geluk” vooropgesteld, bijvoorbeeld door totaal onbezonnen keuzes te maken zoals ineens naar de andere kant van het land te verhuizen, gewoon omdat ze er zin in hadden. Of inderdaad ons mee te slepen naar de kroeg terwijl we het liefst gewoon thuis naar bed wilden. Of een onzinnige verbouwing te beginnen waardoor ik een jaar op de bank moest slapen. Daarnaast is mijn moeder niet emotioneel de stabielste en heb ik lang voor haar gezorgd, in plaats van andersom, en dat was een vrij ondankbare taak waardoor ik al jong volwassen moest worden.
Mijn ouders zijn geen slechte mensen, maar wel erg op zichzelf gericht. In mijn geval kwam na een periode toch ook wel weer vergeving. Ik besefte dat zij ook maar wat deden. Nog steeds zijn er wel dingen die ik ze kwalijk neem, maar ik vind het leven te kort om in boosheid te blijven leven. Ik weet niet of dat iets voor jou is, maar het is wel iets waar ik me prettig bij voel. Ook ik hou emotioneel afstand, maar ik zie ze wel vaak - zeker omwille van m’n zoontje die gek met zijn nogal “eigenzinnige” opa en oma is.
Mijn ouders zijn geen slechte mensen, maar wel erg op zichzelf gericht. In mijn geval kwam na een periode toch ook wel weer vergeving. Ik besefte dat zij ook maar wat deden. Nog steeds zijn er wel dingen die ik ze kwalijk neem, maar ik vind het leven te kort om in boosheid te blijven leven. Ik weet niet of dat iets voor jou is, maar het is wel iets waar ik me prettig bij voel. Ook ik hou emotioneel afstand, maar ik zie ze wel vaak - zeker omwille van m’n zoontje die gek met zijn nogal “eigenzinnige” opa en oma is.
lauraroar wijzigde dit bericht op 20-02-2018 23:26
1.13% gewijzigd
dinsdag 20 februari 2018 23:25
Ik lees veel herkenning!LauraRoar schreef: ↑20-02-2018 23:24Geen ervaring met je specifieke vraag. Maar ik weet wel dat ik sinds ik moeder ben veel meer reflecteer op mijn eigen jeugd, en dat ik nu veel scherper zie waar mijn ouders het echt hebben laten afweten. Mijn ouders zijn niet verslaafd, maar hebben wel altijd hun eigen “geluk” vooropgesteld, bijvoorbeeld door totaal onbezonnen keuzes te maken zoals ineens naar de andere kant van het land te verhuizen, gewoon omdat ze er zin in hadden. Of inderdaad ons mee te slepen naar de kroeg terwijl we het liefst gewoon thuis naar bed wilden. Of een onzinnige verbouwing te beginnen waardoor ik een jaar op de bank moest slapen. Daarnaast is mijn moeder niet emotioneel de stabielste en heb ik lang voor haar gezorgd, in plaats van andersom, en dat was een vrij ondankbare taak waardoor ik al jong volwassen moest worden.
Mijn ouders zijn geen slechte mensen, maar wel erg op zichzelf gericht. In mijn geval kwam na een periode toch ook wel weer vergeving. Ik besefte dat zij ook maar wat deden. Nog steeds zijn er wel dingen die ik ze kwalijk neem, maar ik vind het leven te kort om in boosheid te blijven leven. Ik weet niet of dat iets voor jou is, maar het is wel iets waar ik me prettig bij voel. Ook ik hou emotioneel afstand, maar ik zie ze wel vaak - zeker omwille van m’n zoontje die gek met opa en oma is.
dinsdag 20 februari 2018 23:33
Ik weet dat dit niet zo is, maar hoe kom ik van dat gevoel af?
Door wat je weet, te gaan voelen door het goed te vinden dat je zo denkt en voelt. Je hebt dus gelijk, je gaat van hen geen gelijk krijgen maar je hebt het wel. Vind dat goed, leg je neer bij wat je vindt en voelt. En laat dat proces ervoor zorgen dat jij je inderdaad niet meer verantwoordlijk voelt voor een vrouw die keer op keer bewust anders heeft gekozen dan jij zou hebben gedaan. Dat maakt haar namelijk in jouw beleving echt geen slachtoffer meer maar gewoon een vrouw die keuzes heeft gemaakt en jouw (imho vrij logische) denken hierbij zijn dus het gevolg van haar keuzes.
Door wat je weet, te gaan voelen door het goed te vinden dat je zo denkt en voelt. Je hebt dus gelijk, je gaat van hen geen gelijk krijgen maar je hebt het wel. Vind dat goed, leg je neer bij wat je vindt en voelt. En laat dat proces ervoor zorgen dat jij je inderdaad niet meer verantwoordlijk voelt voor een vrouw die keer op keer bewust anders heeft gekozen dan jij zou hebben gedaan. Dat maakt haar namelijk in jouw beleving echt geen slachtoffer meer maar gewoon een vrouw die keuzes heeft gemaakt en jouw (imho vrij logische) denken hierbij zijn dus het gevolg van haar keuzes.
enn wijzigde dit bericht op 20-02-2018 23:34
1.63% gewijzigd
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
dinsdag 20 februari 2018 23:34
LauraRoar schreef: ↑20-02-2018 23:24Geen ervaring met je specifieke vraag. Maar ik weet wel dat ik sinds ik moeder ben veel meer reflecteer op mijn eigen jeugd, en dat ik nu veel scherper zie waar mijn ouders het echt hebben laten afweten. Mijn ouders zijn niet verslaafd, maar hebben wel altijd hun eigen “geluk” vooropgesteld, bijvoorbeeld door totaal onbezonnen keuzes te maken zoals ineens naar de andere kant van het land te verhuizen, gewoon omdat ze er zin in hadden. Of inderdaad ons mee te slepen naar de kroeg terwijl we het liefst gewoon thuis naar bed wilden. Of een onzinnige verbouwing te beginnen waardoor ik een jaar op de bank moest slapen. Daarnaast is mijn moeder niet emotioneel de stabielste en heb ik lang voor haar gezorgd, in plaats van andersom, en dat was een vrij ondankbare taak waardoor ik al jong volwassen moest worden.
Mijn ouders zijn geen slechte mensen, maar wel erg op zichzelf gericht. In mijn geval kwam na een periode toch ook wel weer vergeving. Ik besefte dat zij ook maar wat deden. Nog steeds zijn er wel dingen die ik ze kwalijk neem, maar ik vind het leven te kort om in boosheid te blijven leven. Ik weet niet of dat iets voor jou is, maar het is wel iets waar ik me prettig bij voel. Ook ik hou emotioneel afstand, maar ik zie ze wel vaak - zeker omwille van m’n zoontje die gek met zijn nogal “eigenzinnige” opa en oma is.
En jouw kind(eren) zal misschien t.z.t. ook wel zaken hebben die hij jou verwijt.
Zo gaan die dingen.
dinsdag 20 februari 2018 23:39
Yupkarin12345 schreef: ↑20-02-2018 23:34En jouw kind(eren) zal misschien t.z.t. ook wel zaken hebben die hij jou verwijt.
Zo gaan die dingen.
Dat noemt men nu evolutie en zo hoort het. Dus waarom dit benoemen?
Want dit is niet een misschien maar gewoonweg een feit.
Omwille van dit denken dus(jezelf) aanspreken op gevoelens en denken die iemand bij zijn/haar ouders heeft, slaat imho nergens op. Juist niet als iemand wel twijfelt en een wel rotgevoel kan hebben bij het handelen van ouders. Erdoor heen gaan en daadwerkelijk accepteren zorgt voor eigen en volgende stap.
En dat mijn kinderen mijn inmiddels verworven 'volgende stap' zien als hun basis om hun eigen stappen te gaan zetten(en maken) is goed. Want dat hoort en is dus niets meer dan een onderdeel van de menselijke evolutie.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
donderdag 22 februari 2018 05:38
Klopt. Maar ik vind wel dat het moederschap veel doet oprakelen. Eerder dacht ik altijd: ach ja, ze zijn gewoon wat excentriek. Nu denk ik: wow, jullie hadden echt wel wat meer rekening kunnen houden met ons belang.
Toch heb ik geen zin om het ze nog lang kwalijk te nemen. Ik krijg toch geen gelijk van ze, al weten ze wel hoe ik erover denk (willen ze liever niet horen). Emotioneel verwacht ik weinig van ze. En als mijn moeder weer een depressieve periode heeft dan vind ik dat heel erg voor haar, maar daar zijn professionals voor en het is bot gezegd niet mijn probleem (en al helemaal niet mijn taak om het proberen op te lossen, dat heb ik lang genoeg geprobeerd).
Maar ik vind het wel belangrijk dat onze kinderen hen leren kennen. En volgens mij hebben wij als ouders veel meer een voorbeeldfunctie voor hen dan hun malle opa en oma. Voor die paar uurtjes dat ik bij ze ben, gedragen ze zich wonderwel. Opa’s en oma’s zijn van die mensen waarbij je alles mag en die je vol stoppen met koek en snoep...
Alleen kerstdiners zijn wel een ding (te veel alcohol) en weekendjes weg doe ik ook niet meer aan mee want dat is geheid ruzie. Maar die paar uurtjes koffie zijn geen probleem en fotootjes appen kost weinig moeite.
Toch heb ik geen zin om het ze nog lang kwalijk te nemen. Ik krijg toch geen gelijk van ze, al weten ze wel hoe ik erover denk (willen ze liever niet horen). Emotioneel verwacht ik weinig van ze. En als mijn moeder weer een depressieve periode heeft dan vind ik dat heel erg voor haar, maar daar zijn professionals voor en het is bot gezegd niet mijn probleem (en al helemaal niet mijn taak om het proberen op te lossen, dat heb ik lang genoeg geprobeerd).
Maar ik vind het wel belangrijk dat onze kinderen hen leren kennen. En volgens mij hebben wij als ouders veel meer een voorbeeldfunctie voor hen dan hun malle opa en oma. Voor die paar uurtjes dat ik bij ze ben, gedragen ze zich wonderwel. Opa’s en oma’s zijn van die mensen waarbij je alles mag en die je vol stoppen met koek en snoep...
Alleen kerstdiners zijn wel een ding (te veel alcohol) en weekendjes weg doe ik ook niet meer aan mee want dat is geheid ruzie. Maar die paar uurtjes koffie zijn geen probleem en fotootjes appen kost weinig moeite.
donderdag 22 februari 2018 06:06
Wat heeft je moeder precies allemaal verkeerd gedaan dan? Ze houdt waarschijnlijk van je vader, anders zou ze echt wel weg zijn gegaan. In deze tijd kan dat gewoon. Verder lees ik eigenlijk niet echt zoiets afschuwelijks wat ze jou heeft aangedaan?
Zelf ben ik juist milder geworden naar mijn ouders toe. Toen ik een jaar of 23 was heb ik veel nagedacht over alle dingen die mijn ouders fout hebben gedaan en over hoe moeilijk mijn jeugd was.
Sinds ik een kind heb gekregen zie ik vooral de liefde die ze altijd voor mij en mijn broers/zussen hebben gehad. Ik ben een stuk milder over de keuzes die ze hebben gemaakt, omdat ik inzie dat het ook maar mensen zijn met hun goede en mindere kanten.
Jouw kind zal waarschijnlijk later ook tenminste paar punten kunnen noemen waar jij tekort bent geschoten. Zou je dan ook willen dat het jou op afstand houdt?
Zelf ben ik juist milder geworden naar mijn ouders toe. Toen ik een jaar of 23 was heb ik veel nagedacht over alle dingen die mijn ouders fout hebben gedaan en over hoe moeilijk mijn jeugd was.
Sinds ik een kind heb gekregen zie ik vooral de liefde die ze altijd voor mij en mijn broers/zussen hebben gehad. Ik ben een stuk milder over de keuzes die ze hebben gemaakt, omdat ik inzie dat het ook maar mensen zijn met hun goede en mindere kanten.
Jouw kind zal waarschijnlijk later ook tenminste paar punten kunnen noemen waar jij tekort bent geschoten. Zou je dan ook willen dat het jou op afstand houdt?
donderdag 22 februari 2018 13:17
Bedankt voor jullie reacties!
Toch wat info weggehaald i.v.m. herkenbaarheid.
Gisteren mijn moeder opgebeld (we bellen normaal nooit) om dit alles toch eens te bespreken, aangezien het me vooral de laatste dagen erg dwars zat. Niet met het doel of de hoop dat het verandert, maar wel om in ieder geval mijn gevoel en mijn keuzes uit te leggen. We hebben een lang en goed gesprek gehad en ze zegt dat ze me begrijpt. Voor nu laat ik het even voor wat het is en wacht ik inderdaad af hoe mijn gevoelens zich ontwikkelen (zoals Troeteltje zo mooi zegt, want ik voel me inderdaad een beetje als een kat in het nauw momenteel, veel tegenstrijdige gevoelens).
Toch wat info weggehaald i.v.m. herkenbaarheid.
Gisteren mijn moeder opgebeld (we bellen normaal nooit) om dit alles toch eens te bespreken, aangezien het me vooral de laatste dagen erg dwars zat. Niet met het doel of de hoop dat het verandert, maar wel om in ieder geval mijn gevoel en mijn keuzes uit te leggen. We hebben een lang en goed gesprek gehad en ze zegt dat ze me begrijpt. Voor nu laat ik het even voor wat het is en wacht ik inderdaad af hoe mijn gevoelens zich ontwikkelen (zoals Troeteltje zo mooi zegt, want ik voel me inderdaad een beetje als een kat in het nauw momenteel, veel tegenstrijdige gevoelens).
anoniem_364787 wijzigde dit bericht op 26-02-2018 18:24
Reden: wat info weggehaald i.v.m. herkenbaarheid
Reden: wat info weggehaald i.v.m. herkenbaarheid
67.92% gewijzigd
