Relaties
alle pijlers
Met 2 ... maar toch alleen
woensdag 23 mei 2018 12:20
Hallo,
Ik zal me kort even voorstellen.
Ik ben een mama (30j) van 2 schatten van kinderen ( 2j & 6 maand). Sinds enkele maanden gaat mijn huwelijk van kwaad naar erger.
Ik heb mijn man een 4 tal jaar geleden leren kennen als een fantastische levensgenieter, romantische ziel en vooral een jongeman die droomde van kinderen. Die droomde van papa worden. Onze relatie is heel hobbelig begonnen, laat ons zeggen een echte knipperrelatie, we konden niet met en niet zonder elkaar.
Uiteindelijk hebben we samen beslist er 100% voor te gaan.
We gingen 3 jaar geleden samenwonen, hij vroeg men ten huwelijk en nog geen maand nadien waren we zwanger. Ik zat op mijn wolkje, alles waar ik als klein meisje van droomde werd werkelijkheid.
Juni 2016 werd ons meisje geboren en in aug 2016 gaven we elkaar het ja-woord. Alles ging zo perfect ( ok een kind bracht wel de nodige stress maar we gingen er samen voor )
Begin maart 2017 stond onze wereld stil, ik werd ongepland zwanger van een 2de kindje. Ik had net mijn ontslag gegeven bij mijn werkgever om op 5 min. van huis te gaan werken en ik was net gestart met een bijberoep dus een zwangerschap paste net niet in het plaatje.
De zwaarste dagen ooit in mijn leven gingen voorbij, mijn partner wou geen 2de kind en ik kreeg al nachtmerries alleen al aan het gedacht voor een abortus te plegen. Uiteindelijk heeft hij zich erbij neergelegd om de zwangerschap te "aanvaarden" 9 maanden lang heb ik moeten aanhoren dat dit eigenlijk niet te bedoelingen was, dit heeft bij mij denk ik iets gebroken. Vele discussies gingen voorbij, tot zelf na de geboorte. Ons zoontje mocht nog geen kik geven of hij begon al te klagen over het feit hoe makkelijk het vroeger was met één kindje.
Geloof me ik ben niet het soort mama van " mijn kind, lief kind " maar ons zoontje is zo een lieve, rustige baby maar uiteraard iedere baby huilt wel eens.
Maanden gaan voorbij, discussie gaan voorbij en ik blijf eenzaam achter.
Alles komt bij mij terecht en ok ik hoor dit ook van vriendinnen dat 80% van het huishouden op hun schouders valt maar toch .. het put mij zo uit dat alles bij mij terecht komt. Het huishouden, de kinderen, werk + bijberoep alsook nog eens onthouden wanneer hij uitjes gepland heeft want dan krijg ik het naar mijn hoofd geslingerd dat ik het alweer vergeten ben dat hij die ene moment niet thuis is ( desondanks dat er een kalender in de keuken hangt, die hij dan niet invult )
We zijn met 2 ouders om een gezin te runnen maar ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld, en begrijp me niet verkeerd hij is een fantastisch vader om eens 5 min zot te doen met de kindjes en dan hoor ik het ooooh zo bekende zinnetje " ga maar bij mama hoor "
Mijn man is sinds enkele weken ook gestart met een bijberoep, gisteren moest hij een werk bij een klant gaan uitvoeren. Net die avond hadden de kinderen een huilavond, Ja! alle 2 ... liepen we in huis al met 3 te huilen. Dus jammer genoeg heb ik hem niet met volle overtuiging thuis ontvangen met alle gevolgen van dien .. Is hij maar kwaad naar bed gegaan en ik lag weer verslagen, huilend in de zetel.
Ik denk dat ik zo nog boeken kan schrijven hoe het er bij ons aan toe gaat, nog maar te zwijgen dat het hem dan verwonderd waarom we niet meer vrijen. Ik heb hem al meermaals gevraagd om meer hulp zodat ik 's avonds niet zo uitgeblust zou zijn, en dan gaat dit goed voor 1-2 weekjes, nadien zijn we terug naar af.
Ik ben men ten einde raad, hij is er zich van bewust zegt hij maar ik denk het niet!
Ik heb het hem al enkele weken geleden gezegd, " je hebt geluk dat ik je nog graag zie, anders was ik al lang vertrokken " Maar ik wil mijn gezin samenhouden, alleen al het gedacht dat ik mijn kinderen maar 1/2 zou zien maakt mij kapot!
Ik zal me kort even voorstellen.
Ik ben een mama (30j) van 2 schatten van kinderen ( 2j & 6 maand). Sinds enkele maanden gaat mijn huwelijk van kwaad naar erger.
Ik heb mijn man een 4 tal jaar geleden leren kennen als een fantastische levensgenieter, romantische ziel en vooral een jongeman die droomde van kinderen. Die droomde van papa worden. Onze relatie is heel hobbelig begonnen, laat ons zeggen een echte knipperrelatie, we konden niet met en niet zonder elkaar.
Uiteindelijk hebben we samen beslist er 100% voor te gaan.
We gingen 3 jaar geleden samenwonen, hij vroeg men ten huwelijk en nog geen maand nadien waren we zwanger. Ik zat op mijn wolkje, alles waar ik als klein meisje van droomde werd werkelijkheid.
Juni 2016 werd ons meisje geboren en in aug 2016 gaven we elkaar het ja-woord. Alles ging zo perfect ( ok een kind bracht wel de nodige stress maar we gingen er samen voor )
Begin maart 2017 stond onze wereld stil, ik werd ongepland zwanger van een 2de kindje. Ik had net mijn ontslag gegeven bij mijn werkgever om op 5 min. van huis te gaan werken en ik was net gestart met een bijberoep dus een zwangerschap paste net niet in het plaatje.
De zwaarste dagen ooit in mijn leven gingen voorbij, mijn partner wou geen 2de kind en ik kreeg al nachtmerries alleen al aan het gedacht voor een abortus te plegen. Uiteindelijk heeft hij zich erbij neergelegd om de zwangerschap te "aanvaarden" 9 maanden lang heb ik moeten aanhoren dat dit eigenlijk niet te bedoelingen was, dit heeft bij mij denk ik iets gebroken. Vele discussies gingen voorbij, tot zelf na de geboorte. Ons zoontje mocht nog geen kik geven of hij begon al te klagen over het feit hoe makkelijk het vroeger was met één kindje.
Geloof me ik ben niet het soort mama van " mijn kind, lief kind " maar ons zoontje is zo een lieve, rustige baby maar uiteraard iedere baby huilt wel eens.
Maanden gaan voorbij, discussie gaan voorbij en ik blijf eenzaam achter.
Alles komt bij mij terecht en ok ik hoor dit ook van vriendinnen dat 80% van het huishouden op hun schouders valt maar toch .. het put mij zo uit dat alles bij mij terecht komt. Het huishouden, de kinderen, werk + bijberoep alsook nog eens onthouden wanneer hij uitjes gepland heeft want dan krijg ik het naar mijn hoofd geslingerd dat ik het alweer vergeten ben dat hij die ene moment niet thuis is ( desondanks dat er een kalender in de keuken hangt, die hij dan niet invult )
We zijn met 2 ouders om een gezin te runnen maar ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld, en begrijp me niet verkeerd hij is een fantastisch vader om eens 5 min zot te doen met de kindjes en dan hoor ik het ooooh zo bekende zinnetje " ga maar bij mama hoor "
Mijn man is sinds enkele weken ook gestart met een bijberoep, gisteren moest hij een werk bij een klant gaan uitvoeren. Net die avond hadden de kinderen een huilavond, Ja! alle 2 ... liepen we in huis al met 3 te huilen. Dus jammer genoeg heb ik hem niet met volle overtuiging thuis ontvangen met alle gevolgen van dien .. Is hij maar kwaad naar bed gegaan en ik lag weer verslagen, huilend in de zetel.
Ik denk dat ik zo nog boeken kan schrijven hoe het er bij ons aan toe gaat, nog maar te zwijgen dat het hem dan verwonderd waarom we niet meer vrijen. Ik heb hem al meermaals gevraagd om meer hulp zodat ik 's avonds niet zo uitgeblust zou zijn, en dan gaat dit goed voor 1-2 weekjes, nadien zijn we terug naar af.
Ik ben men ten einde raad, hij is er zich van bewust zegt hij maar ik denk het niet!
Ik heb het hem al enkele weken geleden gezegd, " je hebt geluk dat ik je nog graag zie, anders was ik al lang vertrokken " Maar ik wil mijn gezin samenhouden, alleen al het gedacht dat ik mijn kinderen maar 1/2 zou zien maakt mij kapot!
woensdag 23 mei 2018 12:25
Ik verbaas me er echt over dat tot je 3e alinea alles helemaal perfect is en vanaf zin 2 in de 4e alinea is het helemaal mis en wil je partner geen 2e kind etc etc. Ergens is er tussen alinea 3 en 4 toch wel een hoop gebeurd dat eigenlijk helemaal niet zo perfect is, want het contrast is wel erg groot. Ik weet niet wat voor vader hij is maar het klinkt wrg vermoeiend allemaal. En misschien stoppen met die bijberoepen om wat meer tijd in elkaar te investeren?
woensdag 23 mei 2018 12:29
Je bent toch meer dan alleen een mama? Je stelt jezelf voor met alleen die aanduiding. Dat zegt m.i. best wel wat.
Waarom die bijberoepen als dat zoveel tijd en energie kost? Is het niet een beter idee om die in jullie relatie te stoppen, een oppas voor de kinderen te regelen en er samen eens tussenuit te gaan? Je bent meer dan alleen maar zorgkip, toch?
En dan idd zijn gedrag tijdens je tweede zwangerschap, dat kan echt niet. Hebben jullie daar wel eens goed, rustig over gepraat? Dat zijn gedrag echt niet door de beugel kan? Is relatietherapie een optie?
Waarom die bijberoepen als dat zoveel tijd en energie kost? Is het niet een beter idee om die in jullie relatie te stoppen, een oppas voor de kinderen te regelen en er samen eens tussenuit te gaan? Je bent meer dan alleen maar zorgkip, toch?
En dan idd zijn gedrag tijdens je tweede zwangerschap, dat kan echt niet. Hebben jullie daar wel eens goed, rustig over gepraat? Dat zijn gedrag echt niet door de beugel kan? Is relatietherapie een optie?
anoniem_369961 wijzigde dit bericht op 23-05-2018 12:30
22.44% gewijzigd
woensdag 23 mei 2018 12:30
dat van haar ook, ze legt hem een kind op, hij wilde echt, echt, echt niet
woensdag 23 mei 2018 12:30
Alinea 2 klinkt anders verder van perfect. En daar zit mogelijk het punt "we kunnen niet met en niet zonder elkaar". Dat verandert meestal niet.Coco87 schreef: ↑23-05-2018 12:25Ik verbaas me er echt over dat tot je 3e alinea alles helemaal perfect is en vanaf zin 2 in de 4e alinea is het helemaal mis en wil je partner geen 2e kind etc etc. Ergens is er tussen alinea 3 en 4 toch wel een hoop gebeurd dat eigenlijk helemaal niet zo perfect is, want het contrast is wel erg groot. Ik weet niet wat voor vader hij is maar het klinkt wrg vermoeiend allemaal. En misschien stoppen met die bijberoepen om wat meer tijd in elkaar te investeren?
woensdag 23 mei 2018 12:32
Klopt idd maar goed, ik begrijp de overgang van 3 naar 4 niet. Vanuit TO haar perspectief dan. Ik denk dat wel dat dit een relatie is waar je al van 10 km afstand kon zien dat het een recipe for disaster was. maar ben benieuwd naar TO haar verhaal.
woensdag 23 mei 2018 12:36
Het moet ook afschuwelijk zijn wanneer er een kind onderweg is dat je echt niet wil.
Een nachtmerrie!
woensdag 23 mei 2018 12:38
Precies, want mannen moeten hun mooie hoofdje niet breken over anticonceptie. Als hij geen kind wil, moet zij daar te allen tijde voor zorgen. Hij moet gewoon kunnen neuken voor de lol.
Meid, ik zou bij hem weggaan, je kinderen alleen opvoeden - dat doe je immers al - , en accepteren dat de maatschappij zó is dat je er hoe dan ook alleen voor staat. Of je nou in een relatie zit of niet. En alvast een heads up: het merendeel van de vrouwen en de mannen hier houdt jou verantwoordelijk voor het feit dat je huwelijk niet goed loopt, dat je man niets doet, dat je zwanger bent geraakt, dat je kinderen hebt gekregen van een lapzwans, dat je te veel of te weinig werkt. Eigenlijk alles wat er nu niet loopt is jouw schuld, en je man is een arme, onder de plak zittende heilige. Dan weet je dat vast.
Sterkte.
woensdag 23 mei 2018 12:39
redbulletje schreef: ↑23-05-2018 12:33En je schrijft dat je je vriend als levensgenieter leerde kennen. Vreemd dat hij zich dan zo vast legt aan het gezinsleven binnen zo'n korte tijd.
Een levensgenieter met een kinderwens kan echt hoor
woensdag 23 mei 2018 12:42
Je verhaal klinkt ontzettend jaren 50. Ik zie kindjes voor me met vieze, behuilde snoetjes en een doorgestresste vrouw met verwarde haren tegenover een man in hemdsmouwen die met een nukkige, afwerende blik op het punt staat de deur uit te lopen. Oh, en ik ruik ook een spruitjeslucht. Ik krijg de kriebels van je verhaal, veel te romantisch en naïef. Alles waar je als klein meisje van heb gedroomd ?? Mijn hemel ... het is 2018 hoor !
Kom op TO ! Uit die hulpeloze slachtofferrol. Aanpakken ! Deal met de situatie zoals hij is. Kom uit de roman die je van je leven schijnt te maken. Er zijn allerlei mogelijkheden om uit deze impasse te komen. Ga een serieus, volwassen gesprek aan met je vent bijvoorbeeld. Onderzoek de mogelijkheden van (relatie) therapie en Google een rondje wat er allemaal bij een scheiding komt kijken mochten de andere opties niet werken. Je zult echt zelf aan de bak moeten. Húp !
Kom op TO ! Uit die hulpeloze slachtofferrol. Aanpakken ! Deal met de situatie zoals hij is. Kom uit de roman die je van je leven schijnt te maken. Er zijn allerlei mogelijkheden om uit deze impasse te komen. Ga een serieus, volwassen gesprek aan met je vent bijvoorbeeld. Onderzoek de mogelijkheden van (relatie) therapie en Google een rondje wat er allemaal bij een scheiding komt kijken mochten de andere opties niet werken. Je zult echt zelf aan de bak moeten. Húp !
woensdag 23 mei 2018 12:43
Je ging voor een droombeeld dat je had toen je een meisje was en hebt de werkelijkheid genegeerd; een instabiele relatie en binnen vier jaar twee kinderen, waarvan er 1 ongewenst door de vader. Je man gedraagt zich vreselijk en jij denkt dat je heilig bent omdat je een 'mama' bent. Je bent ook iemands partner, ik denk dat hij zich minstens zo alleen voelt, want van enig partnerschap is al zeker een jaar geen sprake meer. Toen heb je hem een kind opgedrongen en daar is het fout gegaan.
woensdag 23 mei 2018 12:44
Waar maak jij uit op dat ze niet gewoon afgesproken hadden welk type anti-conceptie er zou gebruikt worden?
woensdag 23 mei 2018 12:46
Dat viel mij ook op.
Maar verder, hij moet niet zeiken over dat tweede kind. Daar was hij zelf bij.
Lekker makkelijk om het dan maar weg te laten halen, voor hem dan.
woensdag 23 mei 2018 12:50
Ja daar ben ik het mee eens. Vandaar dat ik ook gewoon een stuk van het verhaal mis. Maar dikke kans dat TO info weglaat of haar kop in het zand steekt en dit nu allemaal 1 grote verrassing is. Des te moeilijker om eruit te komen.redbulletje schreef: ↑23-05-2018 12:41Dat bestrijd ik ook niet hoormaar als je elkaar net kent dan ga je toch eerst samen van het leven genieten voor je 'n kind neemt?
woensdag 23 mei 2018 12:52
Je bedoelt dat de man die pertinent geen kinderen meer wilde, de uitvoering van zijn wens wellicht overliet aan een derde? Dat deze man zich wellicht helemaal níet beschermde tegen ongewenste voortplanting? Hoe onverantwoordelijk!
woensdag 23 mei 2018 12:54
In amper 4 jaar tijd van knipperlichtrelatie naar getrouwd met 2 kinderen is ook wel echt sneltreinvaart... Hoe goed kennen jullie elkaar en hoeveel tijd besteden jullie aan elkaar?
Ik lees nergens partnerschap/een team vormen/oprechte interesse in elkaar?
Van jou kant in elk geval niet...
Huishouden? Dat is iets wat je samen bespreekt, dat geldt ook voor de zorg van kinderen, werksituaties en bijberoepen? Wat zijn dat? En waarom is dat zo belangrijk/nodig?
Ik lees nergens partnerschap/een team vormen/oprechte interesse in elkaar?
Van jou kant in elk geval niet...
Huishouden? Dat is iets wat je samen bespreekt, dat geldt ook voor de zorg van kinderen, werksituaties en bijberoepen? Wat zijn dat? En waarom is dat zo belangrijk/nodig?
woensdag 23 mei 2018 12:58
Ik vind het gedrag van deze man ook vreselijk maar het kan zijn dat ze hebben afgesproken om voorlopig niet voor een tweede kind te gaan, dat TO de pil zou slikken. En dat TO toch zwanger is gewoon. Per ongeluk of expres.
Lijkt mij dat je in een huwelijk met elkaar bespreekt of je voor een tweede wilt gaan. Wellicht had TO het idee dat hij wel aan een tweede zou wennen.
Ik zou als man zijnde dan ook niet al te blij zijn als mijn vrouw dan toch zwanger zou zijn.
Lijkt mij dat je in een huwelijk met elkaar bespreekt of je voor een tweede wilt gaan. Wellicht had TO het idee dat hij wel aan een tweede zou wennen.
Ik zou als man zijnde dan ook niet al te blij zijn als mijn vrouw dan toch zwanger zou zijn.
woensdag 23 mei 2018 12:59
Hoezo opgedrongen?nessemeisje schreef: ↑23-05-2018 12:43Je ging voor een droombeeld dat je had toen je een meisje was en hebt de werkelijkheid genegeerd; een instabiele relatie en binnen vier jaar twee kinderen, waarvan er 1 ongewenst door de vader. Je man gedraagt zich vreselijk en jij denkt dat je heilig bent omdat je een 'mama' bent. Je bent ook iemands partner, ik denk dat hij zich minstens zo alleen voelt, want van enig partnerschap is al zeker een jaar geen sprake meer. Toen heb je hem een kind opgedrongen en daar is het fout gegaan.
Hij was er ook bij toen ze hem maakten..
Maar omdat hij niet wil, moet ze maar een abortus doen?
Who in the world do I think that I am... I suppose that depends on who I believe
