Te jong gesetteld, uitmaken?

Hi!

Ik heb al eerder op het Viva-forum gezeten, maar doe dit even via een nieuw account.

Het zit zo: ik ben al sinds mijn zestiende samen met mijn vriend (hij was toen achttien). Nu drie jaar later wonen we al meer dan een jaar samen, hebben we huisdiertjes, zijn goede vrienden geworden, etc. Dat samenwonen heb ik alleen overhaast gedaan en heb geluk gehad dat het zolang goed is gegaan. Op dit moment begint het vuur aardig te doven voor mij, wat op zich logisch is in een lange relatie. Echter ben ik dat zestienjarige meisje niet meer en zie ik nu pas wat voor pad voor me openstaat: reizen, andere jongens ontmoeten, binnenkort afstuderen, uitgaan... Dit kan allemaal in een relatie, maar voel me daar wel geremd door (behalve natuurlijk dat "andere jongens"-gedeelte ).

Tegen dit gevoel loop ik al aardig lang aan , maar er waren nog veel gevoelens voor mijn vriend. Deze beginnen dus nu ernstig af te nemen... We hebben 1x in de maand seks (ook word ik soms afgewezen wegens zijn vermoeidheid), hij is optisch gezien nooit mijn smaak geweest, een andere jongen toont heftig interesse in mij (en ik begin vlinders te krijgen die ik in die mate nooit voor mijn vriend heb gevoeld), hij heeft al die drie verjaardagen van mij nooit vrij gevraagd van zijn werk (maar wel voor concerten), hij vindt het verschrikkelijk als ik mij vrouwelijk kleed ("dat hoeft nu toch niet meer nu je een relatie met me hebt")...

Kortom heb ik gewoon het gevoel in een stukgelopen relatie te zitten, terwijl ik nog zo jong ben. Mensen zullen zeggen dat ik er voor moet vechten, maar wie zegt dat dit het is? Ik zal denk ik altijd blijven twijfelen of er iets beter is. En anders vind ik het al heel erg belangrijk om mezelf te ontwikkelen als individu vooral doordat ik zoveel vrijheid terugkrijg.

Aan de andere kant, hij is echt mijn maatje geworden in die drie jaar. Ik heb mijn twijfels al met hem gedeeld en hij neemt het heel persoonlijk op. Meer dat hij denkt dat ik "andere jongens wil uitproberen" en "hij het verpest heeft". Het is dus totaal niet dat ik een hekel aan hem heb, maar meer dat ik niet weet wat ik bijvoorbeeld moet met die vlinders voor die andere jongen. Niet dat ik van plan ben om gelijk over te stappen naar de ander, maar ik vat het wel op als een groot waarschuwingssignaal dat het gewoon echt niet lekker loopt. Ook ga ik kapot aan het gevoel dat ik mijn huidige leven om moet gooien, de huisdieren weg moet doen en gemeenschappelijke vrienden verlies. Aan de andere kant heb ik al een eigen flatje op het oog en een eigen stekkie vind ik toch een mooi idee.

Na deze gevoelens te hebben opgeschreven, heb ik al iets meer duidelijkheid maar ben bang dat ik alles te overhaast doe. Hoe zouden jullie het in deze situatie aanpakken? Afgaan op het veilige gevoel en samen blijven tot het eventueel echt niet meer gaat. Of luisteren naar de twijfels en in het diepe springen, maar tig ervaringen rijker zijn? Teruggaan naar mijn ouders is overigens geen optie. Ik heb een goede band met ze en ze zullen me altijd helpen, alleen er is geen mogelijkheid om bij ze in te wonen.

Dank jullie wel voor het lezen!

Lucifer2018 schreef: ↑

16-06-2018 22:14

Serieus? Moet hij vrij vragen op je verjaardag? Ben je 2 ofzo?

Hmmm misschien ben ik daarbij vergeten te vermelden dat mijn verjaardag valt in een vakantie. Hij is een student en heeft een bijbaan. Ik had het gewaardeerd als hij een beetje schuift qua dagen om toch die ene dag thuis te zijn (werken bij hem betekent ook gelijk daar blijven slapen). Zeker 1 x in de drie jaar zou het voor mij toch wel speciaal zijn. Maar ja, ik denk dat als je heel de tekst leest dat zoiets onbenulligs als een verjaardag niet de enige reden is dat ik het niet meer helemaal zie zitten.

Paarsebloem schreef: ↑

16-06-2018 22:30

Ik maak me eigenlijk meer zorgen om de huisdieren.

Jullie hebben daar zelf voor gekozen, en die kan je dus niet zomaar wegdoen. Als je 'volwassen' genoeg was om samen te gaan wonen en voor huisdieren te kiezen, moet je nu ook zo volwassen zijn er voor te blijven zorgen of in ieder geval een goed heenkomen te zorgen.

Een goed heenkomen heb ik al. Natuurlijk heb ik dat altijd in mijn achterhoofd gehouden Het zijn ook diertjes die gemiddeld maar 1.5 jaar leven. Niet dat dat een reden is om er niet goed over na te denken, maar ik vond dat een minder groot risico dan een hond of kat. Er voor blijven zorgen had ik graag gewild, maar huisbazen verbieden dat vaak.

Ik snap dat het nu ongelooflijk klinkt alsof ik domweg huisdieren heb genomen om ze vervolgens weer te dumpen. Voordat ik ze nam heb ik altijd gedacht aan plekken waar ze terug kunnen etc. Ze komen uit een opvang en heb goed contact met die vrouw.

Andere vragen beantwoord ik even zo.

Allereerst bedankt voor alle adviezen!

Natuurlijk besef ik ook dat flink wat foute keuzes heb gemaakt. Mijn ouders waren het met samenwonen eens, dit kwam onder andere doordat ik niet meer bij ze kon wonen en zelf toen nog te schijterig was om alleen een plekje te zoeken. Dat ik niet meer bij ze kon wonen had te maken met een heftige vechtscheiding waar tussen ik niet wou zitten. Op dit moment hebben zij spijt dat ze me niet tegen gehouden hebben, dus willen me helpen om deze (eventueel) nieuwe plannen slim aan te pakken.

stupidboy schreef: ↑

16-06-2018 22:32

@Ellie
Zou je met deze man een relatie zijn aangegaan als jullie een jaar of 10ouder waren geweest ? Met andere woorden... is het jouw levensfase of is het de man in kwestie wat je zo doet twijfelen ?

Nb. Je verwoordt het wel heel mooi trouwens

Ik denk dat ik ben blijven hangen in wat toen veilig voelde... Dus nee, ik heb het gevoel dat wij allebei compleet de andere richting op willen, dus hetzelfde type man zou mij waarschijnlijk 10 jaar later ook laten twijfelen. Denk dat ik daar mijn antwoord al heb