Relaties
alle pijlers
Een heftig - mooi bipolair jaar
zondag 22 juli 2018 15:46
Besten,
Mei 2017 leerde ik een meisje kennen (27). Een heel mooi persoon, interessant, lief,... met een handleiding. Ze liet me vanaf dag 1 weten dat ze bipolair was.
De eerste weken was ze nog manisch (toen had ik dat nog niet door). Ze ging naar festivals, vrienden bezoeken, een overvolle agenda waar ze dan ook nog plaats voor mij moest zoeken. Maar ik wou de start niet te heftig maken. Alles op het gemak en we zien wel waar we uitkomen.
Nadien kwam de weerslag. Ze voelde zich plots alleen. Ze ging naar een optreden en daar zag ze alleen blije mensen, koppels,... Zij voelde zich ongelukkig en ik was er die dag niet niet.
Ze raakte in een put, maar door praten, luisteren, medicatie,... is ze er na enige tijd uit geraakt. Het was een goeie ervaring om mee te maken, en sindsdien weet ik dat ik haar altijd bij zo een momenten ga helpen om haar daar uit te krijgen. Op mij kon en kan ze rekenen.
Na enige maanden bleek het mij toch op te vallen dat ze heel graag en heel lang uitgaat. Ik dacht ze is jong, amuseer jezelf, nu moet je het doen. Maar als je naar een begrafenis moet gaan en pas de ochtend zelf om 8u thuiskomt, ongedoucht naar de familie vertrekt, dan is er een belletje afgegaan.
Ik zag ook dat ze genoot van mannelijke aandacht die ze kreeg 's nachts. Ze was (toen ze jong was) niet de populairste op school. Ik liet haar doen maar stelde een duidelijke grens: "Ok dat je met mensen praat, maar laat het niet te ver komen, je bent oud en wijs genoeg".
Het moeilijke eraan is, is dat ze niet veel vrienden heeft. Die van haar leeftijd zijn iets aan het opbouwen (gezin, carriere, samenwonen). Zij vind die mensen eerder saai. Haar enige optie is dan een vriendin van 23 die niet anders denkt dan aan uitgaan (terecht ook). Maar ze laat zich er teveel mee meeslepen. Haar vriendin twijfelt over mij. Ik ben niet de coole gast die ze naast haar zou zien. Ze biedt haar dan ook alternatieven aan.
Eerlijk: ik ben niet de cool kid die meteen opvalt als je een café binnenstapt. Ik ben het pakket. Heb een heel leuke job, interessante hobby's, reis graag, eigen mening, grappig, ziet er goed uit.
Cool? Nee dat ben ik niet, maar ik ben 31, moet je dan nog "cool" zijn? Ik heb mijn eigen persoonlijkheid en ben daar heel fier over. Ik ga mij niet veranderen naar die "kinderlijke" praktijken. Wat is cool eigenlijk?
We hebben ondertussen al enkele reisjes samen gedaan en zijn onlangs naar Azie geweest. Daar kwam het ineens naar boven dat ik toch niet haar 100% ding ben. Ze stopte de relatie uit het niets, maar stond terug na 3-4 dagen. Opnieuw samen gepraat en er toch opnieuw voor gegaan. Toen heeft ze advies ingewonnen van lotgenoten...
Enkele maanden (begin juli 2018) verder besloten we samen te wonen. 2 weken ervoor liet ze weten dat ze het niet kon. We verschillen teveel, ik ben "saai", ik heb "het" niet. Haar huurcontract had ze opgezegd, dus ze had geen dak boven haar hoofd. Enkele dagen later gaf ze ook haar job op. Grote beslissingen op korte tijd dus.
Volgens mij focust ze zich op de negatieve dingen of zaken die ik niet heb, dan op de positieve. Ze zegt zelf dat ze heel dom & stom is om dit allemaal op te geven, maar toch is ze standvastig.
Sinds het uit is, is ze nu terug zwaar aan het uitgaan. Ik heb familie & vrienden (lotgenoten) al gecontacteerd dat ze de weg kwijt is. Ik zie ze heel soms nog, en dan praat ze over zaken die irrationeel zijn (ver reizen, huis kopen,...). Ze zit nog steeds in haar manische fase.
Onlangs zijn we nog iets gaan drinken. Toen ze echter zonder gene verschillende andere gasten tegelijk aan het sturen was, heb ik haar 's nachts nog een bericht gestuurd dat ik dit niet kon pikken.
> Eigenlijk kort laten blijken dat indien ze haar dromen (kinderen, gezin,...) wil nagaan, dat ze moet streven naar stabiliteit en zichzelf moet afremmen (uitgaan oa), dat ze haar eigen persoonlijkheid moet vormen (geen advies aannemen, of alleszins filteren, van 23-jarigen).
Het was een heel hard bericht om alles goed duidelijk te maken. Ze antwoordde er heel koel op. Dan krijg ik de dag (3 dagen geleden) erna een bericht om met haar terug af te spreken. Ik vond dit echt bizar dat hoe ik ze half met de grond gelijk maak, toch ineens een bericht krijg.
Beetje id war van dit alles. Ik wil dit ergens nog een kans geven moesten we elkaar terugvinden (onder voorwaarden), maar ik probeer het ook rationeel te bekijken. Dat dit destructief is voor mij, haar, vrienden, familie zolang ze haar leven niet op het juiste spoor krijgt.
Ik zie ze doodgraag, heb er heel veel gelukkige momenten mee beleefd. Er is ook een reden waarom ik er een jaar samen met geweest ben en mee wou samenwonen. Maar ze heeft volgens mij haar stoornis nog niet volledig geaccepteerd. Ze neemt heel onregelmatig medicatie, gaat niet meer naar psycholoog, moet anders beginnen "denken" in het leven.
Ik heb haar wat proberen sturen (toen ik zag dat het de foute weg op ging) en dat kwam volgens haar beklemmend over. Maar het is heel moeilijk te vatten als ze de ene dag praten over iets opbouwen, de andere dag dan weer geld uitgeeft aan kledij, uitgaan,...
Eigenlijk ben ik momenteel ongerust over haar.
Grt
Mei 2017 leerde ik een meisje kennen (27). Een heel mooi persoon, interessant, lief,... met een handleiding. Ze liet me vanaf dag 1 weten dat ze bipolair was.
De eerste weken was ze nog manisch (toen had ik dat nog niet door). Ze ging naar festivals, vrienden bezoeken, een overvolle agenda waar ze dan ook nog plaats voor mij moest zoeken. Maar ik wou de start niet te heftig maken. Alles op het gemak en we zien wel waar we uitkomen.
Nadien kwam de weerslag. Ze voelde zich plots alleen. Ze ging naar een optreden en daar zag ze alleen blije mensen, koppels,... Zij voelde zich ongelukkig en ik was er die dag niet niet.
Ze raakte in een put, maar door praten, luisteren, medicatie,... is ze er na enige tijd uit geraakt. Het was een goeie ervaring om mee te maken, en sindsdien weet ik dat ik haar altijd bij zo een momenten ga helpen om haar daar uit te krijgen. Op mij kon en kan ze rekenen.
Na enige maanden bleek het mij toch op te vallen dat ze heel graag en heel lang uitgaat. Ik dacht ze is jong, amuseer jezelf, nu moet je het doen. Maar als je naar een begrafenis moet gaan en pas de ochtend zelf om 8u thuiskomt, ongedoucht naar de familie vertrekt, dan is er een belletje afgegaan.
Ik zag ook dat ze genoot van mannelijke aandacht die ze kreeg 's nachts. Ze was (toen ze jong was) niet de populairste op school. Ik liet haar doen maar stelde een duidelijke grens: "Ok dat je met mensen praat, maar laat het niet te ver komen, je bent oud en wijs genoeg".
Het moeilijke eraan is, is dat ze niet veel vrienden heeft. Die van haar leeftijd zijn iets aan het opbouwen (gezin, carriere, samenwonen). Zij vind die mensen eerder saai. Haar enige optie is dan een vriendin van 23 die niet anders denkt dan aan uitgaan (terecht ook). Maar ze laat zich er teveel mee meeslepen. Haar vriendin twijfelt over mij. Ik ben niet de coole gast die ze naast haar zou zien. Ze biedt haar dan ook alternatieven aan.
Eerlijk: ik ben niet de cool kid die meteen opvalt als je een café binnenstapt. Ik ben het pakket. Heb een heel leuke job, interessante hobby's, reis graag, eigen mening, grappig, ziet er goed uit.
Cool? Nee dat ben ik niet, maar ik ben 31, moet je dan nog "cool" zijn? Ik heb mijn eigen persoonlijkheid en ben daar heel fier over. Ik ga mij niet veranderen naar die "kinderlijke" praktijken. Wat is cool eigenlijk?
We hebben ondertussen al enkele reisjes samen gedaan en zijn onlangs naar Azie geweest. Daar kwam het ineens naar boven dat ik toch niet haar 100% ding ben. Ze stopte de relatie uit het niets, maar stond terug na 3-4 dagen. Opnieuw samen gepraat en er toch opnieuw voor gegaan. Toen heeft ze advies ingewonnen van lotgenoten...
Enkele maanden (begin juli 2018) verder besloten we samen te wonen. 2 weken ervoor liet ze weten dat ze het niet kon. We verschillen teveel, ik ben "saai", ik heb "het" niet. Haar huurcontract had ze opgezegd, dus ze had geen dak boven haar hoofd. Enkele dagen later gaf ze ook haar job op. Grote beslissingen op korte tijd dus.
Volgens mij focust ze zich op de negatieve dingen of zaken die ik niet heb, dan op de positieve. Ze zegt zelf dat ze heel dom & stom is om dit allemaal op te geven, maar toch is ze standvastig.
Sinds het uit is, is ze nu terug zwaar aan het uitgaan. Ik heb familie & vrienden (lotgenoten) al gecontacteerd dat ze de weg kwijt is. Ik zie ze heel soms nog, en dan praat ze over zaken die irrationeel zijn (ver reizen, huis kopen,...). Ze zit nog steeds in haar manische fase.
Onlangs zijn we nog iets gaan drinken. Toen ze echter zonder gene verschillende andere gasten tegelijk aan het sturen was, heb ik haar 's nachts nog een bericht gestuurd dat ik dit niet kon pikken.
> Eigenlijk kort laten blijken dat indien ze haar dromen (kinderen, gezin,...) wil nagaan, dat ze moet streven naar stabiliteit en zichzelf moet afremmen (uitgaan oa), dat ze haar eigen persoonlijkheid moet vormen (geen advies aannemen, of alleszins filteren, van 23-jarigen).
Het was een heel hard bericht om alles goed duidelijk te maken. Ze antwoordde er heel koel op. Dan krijg ik de dag (3 dagen geleden) erna een bericht om met haar terug af te spreken. Ik vond dit echt bizar dat hoe ik ze half met de grond gelijk maak, toch ineens een bericht krijg.
Beetje id war van dit alles. Ik wil dit ergens nog een kans geven moesten we elkaar terugvinden (onder voorwaarden), maar ik probeer het ook rationeel te bekijken. Dat dit destructief is voor mij, haar, vrienden, familie zolang ze haar leven niet op het juiste spoor krijgt.
Ik zie ze doodgraag, heb er heel veel gelukkige momenten mee beleefd. Er is ook een reden waarom ik er een jaar samen met geweest ben en mee wou samenwonen. Maar ze heeft volgens mij haar stoornis nog niet volledig geaccepteerd. Ze neemt heel onregelmatig medicatie, gaat niet meer naar psycholoog, moet anders beginnen "denken" in het leven.
Ik heb haar wat proberen sturen (toen ik zag dat het de foute weg op ging) en dat kwam volgens haar beklemmend over. Maar het is heel moeilijk te vatten als ze de ene dag praten over iets opbouwen, de andere dag dan weer geld uitgeeft aan kledij, uitgaan,...
Eigenlijk ben ik momenteel ongerust over haar.
Grt
zondag 22 juli 2018 16:01
Je klinkt niet als haar vriend, maar als haar vader. Je noemt haar meisje, je legt haar grenzen op, je noemt haar gedrag "kinderlijke praktijken" en je vertelt haar wat ze moet doen als ze huisje boompje beestje wil. Bovendien heeft ze haar stoornis duidelijk (nog) niet onder controle en heeft ze het al een keer uitgemaakt met je. Je schrijft dat je met haar wil samenwonen? Waarom? Wil je echt met háár samenwonen of met een versie van haar zonder haar stoornis? Snap je dat dat laatste voorlopig niet gaat gebeuren?
En je hebt een jaar verkering gehad. Dat is zo kort. Wil je dit de komende 60 jaar?
En je hebt een jaar verkering gehad. Dat is zo kort. Wil je dit de komende 60 jaar?
zondag 22 juli 2018 16:02
'Gekke wijven' noemen wij dit thuis.
En inderdaad, jij bent duidelijk het type man wat daarvoor valt.
Zorgen en rennen voor het gebroken meisje, ze heeft je nodig en dat vind jij prettig.
Maar ze maakt je helemaal kapot, dat snap je wel toch? Of ze het nou expres doet of niet, er gaat helemaal niets van je overblijven.
En inderdaad, jij bent duidelijk het type man wat daarvoor valt.
Zorgen en rennen voor het gebroken meisje, ze heeft je nodig en dat vind jij prettig.
Maar ze maakt je helemaal kapot, dat snap je wel toch? Of ze het nou expres doet of niet, er gaat helemaal niets van je overblijven.
zondag 22 juli 2018 16:03
Wauw, wat een verhaal. Je moet sterk in je schoenen staan.
Ik ben de andere kant van het verhaal. Niet bipolair, maar een scala aan andere psychiatrische problemen.
Ik denk dat je zelf heel goed inziet waar de kansen en problemen liggen. Ik ben zelf getrouwd en heel blij met mijn man en hoe hij met me omgaat als ik een slechte periode heb.
Ik denk dat je de voorwaarde moet stellen dat ze actief in therapie is en zich houdt aan haar medicatie. Als ik dit zo hoor, vraag ik me wel af of ze daartoe in staat is nu.
Liefde is mooi, maar je moet jezelf wel beschermen. Een gelijkwaardige relatie is belangrijk, terwijl jullie nu in een relatie zitten met wisselende, scheve machtsverhoudingen. Jij bepaalt dingen voor haar (goedbedoeld), en zij heeft er lak aan (vanuit haar ziekte)
Mijn advies: laat haar weten dat je van haar houd en met haar verder wil, maar dat je dat als gelijken wil doen. Dat je om haar geeft en dat je zou willen dat ze voor zichzelf zorgt door therapie en medicatie te volgen.
Stel ook een grens en hou je eraan. Als ze niet in therapie zit, zit jij niet in de relatie.
Het is hard.... dat weet ik. Maar jij bent nu dr sterke in de relatie, maar dit is heel zwaar. Jij kan, als dit zo doorgaat, ook je kracht verliezen.
Misschien loont het de moeite om te praten met een 'familie van- ervaringsdeskundige'. Die kunnen je vast beter advies geven. Vaak kunnen grotere ggz instellingen je wel met een getraind ervaringsdeskundige in contact brengen.
Heel veel succes
Ik ben de andere kant van het verhaal. Niet bipolair, maar een scala aan andere psychiatrische problemen.
Ik denk dat je zelf heel goed inziet waar de kansen en problemen liggen. Ik ben zelf getrouwd en heel blij met mijn man en hoe hij met me omgaat als ik een slechte periode heb.
Ik denk dat je de voorwaarde moet stellen dat ze actief in therapie is en zich houdt aan haar medicatie. Als ik dit zo hoor, vraag ik me wel af of ze daartoe in staat is nu.
Liefde is mooi, maar je moet jezelf wel beschermen. Een gelijkwaardige relatie is belangrijk, terwijl jullie nu in een relatie zitten met wisselende, scheve machtsverhoudingen. Jij bepaalt dingen voor haar (goedbedoeld), en zij heeft er lak aan (vanuit haar ziekte)
Mijn advies: laat haar weten dat je van haar houd en met haar verder wil, maar dat je dat als gelijken wil doen. Dat je om haar geeft en dat je zou willen dat ze voor zichzelf zorgt door therapie en medicatie te volgen.
Stel ook een grens en hou je eraan. Als ze niet in therapie zit, zit jij niet in de relatie.
Het is hard.... dat weet ik. Maar jij bent nu dr sterke in de relatie, maar dit is heel zwaar. Jij kan, als dit zo doorgaat, ook je kracht verliezen.
Misschien loont het de moeite om te praten met een 'familie van- ervaringsdeskundige'. Die kunnen je vast beter advies geven. Vaak kunnen grotere ggz instellingen je wel met een getraind ervaringsdeskundige in contact brengen.
Heel veel succes
zondag 22 juli 2018 16:41
Ik probeer allesbehalve als haar vader te klinken hoor. Maar wanneer het gaat over: "je gaat die rugzak toch niet meenemen, die is niet cool", of ze een job aannam omdat het ging tussen haar of 2 anderen (ook al wou ze de job niet maar ze had het mes op de keel omdat ze zo hard van haar vorige werk af wou), dan mag je wel even een lijn trekken en "vaderlijk" optreden.
Ik heb haar ook nooit belemmerd en een grens gegeven. Ik was altijd diegene die zei dat ze moest blijven uitgaan, afspreken met vrienden,... Ik verwachtte enkel dat ze volwassen genoeg bezig was. Ik heb nooit geeist dat ze om een bepaald uur thuis moest zijn.
Huisje, tuintje: zoals ik zei: dat zijn ook haar dromen, en daar moet je op lange termijn voor denken en sommige dingen (alles meteen willen meemaken of kopen) soms on hold zetten.
Er zijn buiten de moeilijke toestanden ook hele goeie momenten geweest. En net dat is de reden waarom ik er mee samen door wou.
Zij heeft haar medicatie lange tijd goed blijven nemen, zij bleef op gesprek gaan met de psych. Omdat ze haar goed voelde, is ze er ineens mee gestopt, wat dan toch niet zou mogen. Dat zijn net de gevaarlijke momenten lees ik via internet.
Op die momenten dat ze stabiel is, daar kan ik mee verder en dat is ook de vrouw waarvoor ik gevallen ben.
Ik snap wel dat de relatie in balans moet zijn. Die is/was helemaal scheefgetrokken.
En voor haar (zelfs niet voor ons) hoop ik dat ze op tijd inziet dat ze haar stoornis een plaats kan geven en ermee omgaan.
Ik heb haar ook nooit belemmerd en een grens gegeven. Ik was altijd diegene die zei dat ze moest blijven uitgaan, afspreken met vrienden,... Ik verwachtte enkel dat ze volwassen genoeg bezig was. Ik heb nooit geeist dat ze om een bepaald uur thuis moest zijn.
Huisje, tuintje: zoals ik zei: dat zijn ook haar dromen, en daar moet je op lange termijn voor denken en sommige dingen (alles meteen willen meemaken of kopen) soms on hold zetten.
Er zijn buiten de moeilijke toestanden ook hele goeie momenten geweest. En net dat is de reden waarom ik er mee samen door wou.
Zij heeft haar medicatie lange tijd goed blijven nemen, zij bleef op gesprek gaan met de psych. Omdat ze haar goed voelde, is ze er ineens mee gestopt, wat dan toch niet zou mogen. Dat zijn net de gevaarlijke momenten lees ik via internet.
Op die momenten dat ze stabiel is, daar kan ik mee verder en dat is ook de vrouw waarvoor ik gevallen ben.
Ik snap wel dat de relatie in balans moet zijn. Die is/was helemaal scheefgetrokken.
En voor haar (zelfs niet voor ons) hoop ik dat ze op tijd inziet dat ze haar stoornis een plaats kan geven en ermee omgaan.
zondag 22 juli 2018 16:52
Ik hoop het ook voor je.
Als je een relatie hebt met iemand met een psychiatrische aandoening is dat moeilijk, en je moet zeker je eigen grenzen kennen uit zelfbescherming.
Maar op dit forum wordt al snel geroepen dat je sowieso uit de relatie moet stappen. Voor iemand met een slechte ervaring of voor mensen met geen ervaring, begrijpelijk. Maar niet altijd waar.
Mensen met een psychiatrische aandoening zijn nog altijd mensen. En die kunnen meestal gewoon liefhebben. Vaak ook, met de juiste partner en behandelplan, een stabiele relatie. Of zelfs ontzettend goede ouders. Ik vind het jammer dat dat vaak wordt vergeten.
Als je een relatie hebt met iemand met een psychiatrische aandoening is dat moeilijk, en je moet zeker je eigen grenzen kennen uit zelfbescherming.
Maar op dit forum wordt al snel geroepen dat je sowieso uit de relatie moet stappen. Voor iemand met een slechte ervaring of voor mensen met geen ervaring, begrijpelijk. Maar niet altijd waar.
Mensen met een psychiatrische aandoening zijn nog altijd mensen. En die kunnen meestal gewoon liefhebben. Vaak ook, met de juiste partner en behandelplan, een stabiele relatie. Of zelfs ontzettend goede ouders. Ik vind het jammer dat dat vaak wordt vergeten.
zondag 22 juli 2018 17:00
LoVaKo schreef: ↑22-07-2018 16:52Ik hoop het ook voor je.
Als je een relatie hebt met iemand met een psychiatrische aandoening is dat moeilijk, en je moet zeker je eigen grenzen kennen uit zelfbescherming.
Maar op dit forum wordt al snel geroepen dat je sowieso uit de relatie moet stappen. Voor iemand met een slechte ervaring of voor mensen met geen ervaring, begrijpelijk. Maar niet altijd waar.
Mensen met een psychiatrische aandoening zijn nog altijd mensen. En die kunnen meestal gewoon liefhebben. Vaak ook, met de juiste partner en behandelplan, een stabiele relatie. Of zelfs ontzettend goede ouders. Ik vind het jammer dat dat vaak wordt vergeten.
Volgens speelt dat hier helemaal niet. Ook als TO het woord "bipolair" helemaal niet genoemd had, was mijn reactie hetzelfde. Als je in een relatie al zo snel zoveel moeite moet doen om het leuk te houden, kun je er maar beter mee stoppen.
zondag 22 juli 2018 17:04
Laat de hulp en begeleiding over aan professionals, als zij die zelf inschakelt.
Dat kan jij niet voor haar beslissen noch kan jij voorkomen dat ze mogelijk vast loopt.
Ken je eigen beperkingen en grenzen.
Je bent geen hulpverlener, geen therapeut en ook niet haar ouder of verzorger.
Je kan van haar houden en soms (in dit geval dus) betekent dat: loslaten. Misschien niet de hele relatie, maar wel dat gedeelte waarin jij je verantwoordelijk voelt voor haar.
Dus, loslaten (die verantwoordelijkheid), voor jezelf, maar ook voor haar want als je te dicht betrokken blijft zit je in een constructie van afhankelijkheid waar zij noch jij gelukkig of beter van wordt.
Bipolair is niet een verkoudenheidje waar ze wel weer overheen komt met de juiste verzorging van de liefdevolle partner. Het is een zware psychische aandoening. Een relatie kunnen hebben is daarbij nog maar de vraag, omdat het gedrag onmogelijk kan zijn, voor haarzelf maar zeker ook voor de partner.
Dat kan jij niet voor haar beslissen noch kan jij voorkomen dat ze mogelijk vast loopt.
Ken je eigen beperkingen en grenzen.
Je bent geen hulpverlener, geen therapeut en ook niet haar ouder of verzorger.
Je kan van haar houden en soms (in dit geval dus) betekent dat: loslaten. Misschien niet de hele relatie, maar wel dat gedeelte waarin jij je verantwoordelijk voelt voor haar.
Dus, loslaten (die verantwoordelijkheid), voor jezelf, maar ook voor haar want als je te dicht betrokken blijft zit je in een constructie van afhankelijkheid waar zij noch jij gelukkig of beter van wordt.
Bipolair is niet een verkoudenheidje waar ze wel weer overheen komt met de juiste verzorging van de liefdevolle partner. Het is een zware psychische aandoening. Een relatie kunnen hebben is daarbij nog maar de vraag, omdat het gedrag onmogelijk kan zijn, voor haarzelf maar zeker ook voor de partner.
zondag 22 juli 2018 17:15
Het kost soms inderdaad moeite om het goede te houden. En dat is inderdaad niet ok. Zij liet zelf al weten dat ze meent dat er door de strubbelingen twijfel bij haar is, en dat dat geen goed gevoel is. De vraag waarom er strubbelingen waren, en het antwoord daarop is wel iets dat kan opgelost worden.nerdopviva schreef: ↑22-07-2018 17:00Volgens speelt dat hier helemaal niet. Ook als TO het woord "bipolair" helemaal niet genoemd had, was mijn reactie hetzelfde. Als je in een relatie al zo snel zoveel moeite moet doen om het leuk te houden, kun je er maar beter mee stoppen.
zondag 22 juli 2018 17:19
Het ligt er aan, in hoeverre de aandoening (en daarmee het problematische gedrag) een goede, fijne, gezonde en mooie relatie in de weg zit. Hoe de "patient" en de partner met zowel de aandoening als de relatie omgaat.LoVaKo schreef: ↑22-07-2018 16:52Ik hoop het ook voor je.
Als je een relatie hebt met iemand met een psychiatrische aandoening is dat moeilijk, en je moet zeker je eigen grenzen kennen uit zelfbescherming.
Maar op dit forum wordt al snel geroepen dat je sowieso uit de relatie moet stappen. Voor iemand met een slechte ervaring of voor mensen met geen ervaring, begrijpelijk. Maar niet altijd waar.
Mensen met een psychiatrische aandoening zijn nog altijd mensen. En die kunnen meestal gewoon liefhebben. Vaak ook, met de juiste partner en behandelplan, een stabiele relatie. Of zelfs ontzettend goede ouders. Ik vind het jammer dat dat vaak wordt vergeten.
Een gegeven en waarschuwing is dat een relatie waarin psychische problemen spelen velenmalen moeilijker en zwaarder is dan een relatie waarin dat niet is.
zondag 22 juli 2018 17:23
Ik was en wil in de eerste plaats haar partner zijn. Zo hoort het ook. De laatste tijd deden wij ook niets meer wat een koppel zou moeten doen. Samen dingen bezoeken, genieten van elkaar,...Julia10 schreef: ↑22-07-2018 17:04Laat de hulp en begeleiding over aan professionals, als zij die zelf inschakelt.
Dat kan jij niet voor haar beslissen noch kan jij voorkomen dat ze mogelijk vast loopt.
Ken je eigen beperkingen en grenzen.
Je bent geen hulpverlener, geen therapeut en ook niet haar ouder of verzorger.
Je kan van haar houden en soms (in dit geval dus) betekent dat: loslaten. Misschien niet de hele relatie, maar wel dat gedeelte waarin jij je verantwoordelijk voelt voor haar.
Dus, loslaten (die verantwoordelijkheid), voor jezelf, maar ook voor haar want als je te dicht betrokken blijft zit je in een constructie van afhankelijkheid waar zij noch jij gelukkig of beter van wordt.
Bipolair is niet een verkoudenheidje waar ze wel weer overheen komt met de juiste verzorging van de liefdevolle partner. Het is een zware psychische aandoening. Een relatie kunnen hebben is daarbij nog maar de vraag, omdat het gedrag onmogelijk kan zijn, voor haarzelf maar zeker ook voor de partner.
Dus ik snap wel dat ze ergens naar vlucht. Dat ze vlucht naar iets dat de boel nog meer kapot maakte was hard om te zien.
Ze heeft heel veel prikkels nodig en is snel op iets uitgekeken. Volgens mij is het leuker om die om te zetten in haar creativiteit, haar sporten, haar interesses in muziek, dan in het uitgaan tot in het oneindige. Niets mis mee om eens te gaan feesten, ik doe dat ook nog. Maar ik probeer de grens te bewaren.
Ze heeft ooit in een tehuis enkele maanden vertoeft. Als je haar nu hoort, dan waren dat mensen die er niets van kenden, die haar nooit geholpen hebben. Het was enkel tijd en geldverlies voor haar. Daarom ook dat ik meen dat ze haar stoornis nog niet aanvaard heeft.
Ik vraag haar ook om hulp te zoeken. Ik stelde zelfs in het begin van de relatie meteen voor om samen met haar naar de dokter ed te gaan.
Net omdat ik wil weten hoe zij denkt, hoe ik eventueel op kleine zaken moet letten om te zien wanneer er iets kan fout gaan,... En dit betekent helemaal niet je leven aanpassen naar, maar ergens een "gulden middenweg" vinden om er het beste van te maken.
Vasthouden aan de hele goeie momenten en de slechte zo snel mogelijk overwinnen. Dat was altijd mijn motto.
zondag 22 juli 2018 18:05
Je kan je echt lelijk vergissen in "zo snel mogelijk de slechte momenten overwinnen".gujens schreef: ↑22-07-2018 17:23Ik was en wil in de eerste plaats haar partner zijn. Zo hoort het ook. De laatste tijd deden wij ook niets meer wat een koppel zou moeten doen. Samen dingen bezoeken, genieten van elkaar,...
Dus ik snap wel dat ze ergens naar vlucht. Dat ze vlucht naar iets dat de boel nog meer kapot maakte was hard om te zien.
Ze heeft heel veel prikkels nodig en is snel op iets uitgekeken. Volgens mij is het leuker om die om te zetten in haar creativiteit, haar sporten, haar interesses in muziek, dan in het uitgaan tot in het oneindige. Niets mis mee om eens te gaan feesten, ik doe dat ook nog. Maar ik probeer de grens te bewaren.
Ze heeft ooit in een tehuis enkele maanden vertoeft. Als je haar nu hoort, dan waren dat mensen die er niets van kenden, die haar nooit geholpen hebben. Het was enkel tijd en geldverlies voor haar. Daarom ook dat ik meen dat ze haar stoornis nog niet aanvaard heeft.
Ik vraag haar ook om hulp te zoeken. Ik stelde zelfs in het begin van de relatie meteen voor om samen met haar naar de dokter ed te gaan.
Net omdat ik wil weten hoe zij denkt, hoe ik eventueel op kleine zaken moet letten om te zien wanneer er iets kan fout gaan,... En dit betekent helemaal niet je leven aanpassen naar, maar ergens een "gulden middenweg" vinden om er het beste van te maken.
Vasthouden aan de hele goeie momenten en de slechte zo snel mogelijk overwinnen. Dat was altijd mijn motto.
Die slechte momenten kunnen o. a bestaan uit:zware depressiviteit, mogelijk suicidaal, impulsief roekeloos/gevaarlijk gedrag....
Lees je goed in op de stoornis en met name wat het betekent voor de partner/naasten. Hoe machteloos zij vaak moeten toezien dat hun geliefde vastloopt...
Het is echt heel lief en moedig van je om het aan te willen gaan, er voor haar te zijn, maar je moet daarbij echt goed beseffen dat je er maar weinig (minder dan je zou willen) kan betekenen.
Jouw motto en vastbereidenheid is prachtig, maar zij moet het uiteindelijk zelf doen he...
anoniem_349789 wijzigde dit bericht op 22-07-2018 18:09
2.59% gewijzigd
zondag 22 juli 2018 18:08
zondag 22 juli 2018 18:08
Dit gaat niet werken. Nog los van haar stoornis lijken jullie absoluut niet op één lijn te zitten. Je schrijft wel dat zij hetzelfde wil als jij, maar haar acties spreken dat tegen. Volgens mij passen jullie überhaupt niet bij elkaar.
Daarnaast is haar stoornis inderdaad nog niet onder controle. Ze lijkt daar ook nog niet erg hard haar best voor te willen doen. En als klap op de vuurpijl betuttel je haar.
Dit
Gaat
Niet
Werken
Daarnaast is haar stoornis inderdaad nog niet onder controle. Ze lijkt daar ook nog niet erg hard haar best voor te willen doen. En als klap op de vuurpijl betuttel je haar.
Dit
Gaat
Niet
Werken
zondag 22 juli 2018 18:14
Ben ik het wel mee eens.Jufjoke schreef: ↑22-07-2018 18:08Dit gaat niet werken. Nog los van haar stoornis lijken jullie absoluut niet op één lijn te zitten. Je schrijft wel dat zij hetzelfde wil als jij, maar haar acties spreken dat tegen. Volgens mij passen jullie überhaupt niet bij elkaar.
Daarnaast is haar stoornis inderdaad nog niet onder controle. Ze lijkt daar ook nog niet erg hard haar best voor te willen doen. En als klap op de vuurpijl betuttel je haar.
Dit
Gaat
Niet
Werken
Afgezien van de stoornis is de wisselwerking ook niet fantastisch te noemen.
De goede momenten zijn: euforie en goede seks? De toekomst te rooskleurig zien? Dit kan best zo zijn in haar goede kant van haar bipolairiteit.
Maar Communicatie zou ook tot de goede momenten 'moeten' behoren. Zowel in de goede als in de slechte kant. Dat is er zo te lezen niet.
En o ja, ze vind je saai... Las ik net even terloops. Geen onbelangrijk detail lijkt me.
zondag 22 juli 2018 18:31
De goede momenten zijn:Julia10 schreef: ↑22-07-2018 18:14Ben ik het wel mee eens.
Afgezien van de stoornis is de wisselwerking ook niet fantastisch te noemen.
De goede momenten zijn: euforie en goede seks? De toekomst te rooskleurig zien? Dit kan best zo zijn in haar goede kant van haar bipolairiteit.
Maar Communicatie zou ook tot de goede momenten 'moeten' behoren. Zowel in de goede als in de slechte kant. Dat is er zo te lezen niet.
En o ja, ze vind je saai... Las ik net even terloops. Geen onbelangrijk detail lijkt me.
wij hebben een heel goede babbel. kunnen heel diep over gevoelens met elkaar praten. Daarnaast nog heel veel gedeelde interesses, leuke dingen doen samen (eigenlijk alle koppelstuff), elkaar begrijpen, aanvullen waar nodig, ook ik heb steun aan haar als ik het even moeilijk heb op het werk. De dingen die er moeten zijn eigenlijk. Ok niet alles is 100% hetzelfde. Er is een andere muzieksmaak bv. maar dat vind ik eerder een leuke uitdaging, dan een issue.
Als ik het enkel voor de euforie en seks zou doen, dan was het bij mij ook in het begin meteen gedaan. dat heb je altijd bij iedereen die je leert kennen bij de start van een relatie. Hier was toch meer dan enkel dat.
Communicatie tijdens slechte momenten was er in het begin. Zo is ze er in het begin uitgeraakt en de psych was blij met de aanpak. Dat ze nu niet juist communiceert, dat is inderdaad fout.
Saai: ik kan niet ieder festival doen, uitgaan ieder weekend, shoppen. Ik heb een carriere, huis af te betalen. Ik moet ook soms eens nee zeggen. Zij heeft dit tijdens haar manische fases absoluut niet. Ze doet maar geld op, spaart niet, doet alles mee. En dan een tijd nadien spijt hebben. Ik ga niet mee in die rush. Daarom lijk ik saai...
zondag 22 juli 2018 19:48
"dat ik toch niet haar 100% ding ben. Ze stopte de relatie uit het niets, maar stond terug na 3-4 dagen. Opnieuw samen gepraat en er toch opnieuw voor gegaan. Toen heeft ze advies ingewonnen van lotgenoten...
Enkele maanden (begin juli 2018) verder besloten we samen te wonen. 2 weken ervoor liet ze weten dat ze het niet kon. We verschillen teveel, ik ben "saai", ik heb "het" niet. Haar huurcontract had ze opgezegd, dus ze had geen dak boven haar hoofd. Enkele dagen later gaf ze ook haar job op. Grote beslissingen op korte tijd dus."
Aantrekken - afstoten en heftig ook! Dit breekt je op, op langere termijn.
Jij lijkt me een stabiel en verstandig type TO. Maar bent geneigd om je kunnen (in deze relatie) en de realiteit te overschatten.
De heftigheid van haar stoornis/gedrag kan jou zodanig meeslepen dat zelfs de meest stabiele en verstandigste mensen wankel komen te staan.
zondag 22 juli 2018 19:50
De manier waarop je haar gedrag en stoornis nu bagatelliseert lijkt aan te duiden dat je het wellicht nogal onderschat om werkelijk samen te leven met iemand die een ernstige psychische stoornis heeft. Ik heb van dichtbij gezien hoe verwoestend dat kan zijn. Onderschat dat niet!gujens schreef: ↑22-07-2018 18:31De goede momenten zijn:
wij hebben een heel goede babbel. kunnen heel diep over gevoelens met elkaar praten. Daarnaast nog heel veel gedeelde interesses, leuke dingen doen samen (eigenlijk alle koppelstuff), elkaar begrijpen, aanvullen waar nodig, ook ik heb steun aan haar als ik het even moeilijk heb op het werk. De dingen die er moeten zijn eigenlijk. Ok niet alles is 100% hetzelfde. Er is een andere muzieksmaak bv. maar dat vind ik eerder een leuke uitdaging, dan een issue.
Als ik het enkel voor de euforie en seks zou doen, dan was het bij mij ook in het begin meteen gedaan. dat heb je altijd bij iedereen die je leert kennen bij de start van een relatie. Hier was toch meer dan enkel dat.
Communicatie tijdens slechte momenten was er in het begin. Zo is ze er in het begin uitgeraakt en de psych was blij met de aanpak. Dat ze nu niet juist communiceert, dat is inderdaad fout.
Saai: ik kan niet ieder festival doen, uitgaan ieder weekend, shoppen. Ik heb een carriere, huis af te betalen. Ik moet ook soms eens nee zeggen. Zij heeft dit tijdens haar manische fases absoluut niet. Ze doet maar geld op, spaart niet, doet alles mee. En dan een tijd nadien spijt hebben. Ik ga niet mee in die rush. Daarom lijk ik saai...
Nu geloof ik direct dat er ook mensen zijn met hevige psychische problematiek / persoonlijkheidsstoornis die tóch een gelukkige relatie hebben. Maar makkelijk is het nooit en het lijkt me dat de mínste vereiste vermogen tot zelfreflectie en inzicht in het ziektebeeld is.
zondag 22 juli 2018 21:27
Zij lijkt zich het meest druk te maken over of zij haar fun & coolness-shots krijgt.
TO neemt haar problematiek heel serieus, zij niet. Zij heeft er alleen maar af en toe last van en dan is TO er om haar daar uit te helpen. Dat dat 1x lukte is geen garantie voor elke keer want het is onvoorspelbaar hoe haar volgende depressies zullen zijn. Naarmate ze vaker voorkomen kan de hevigheid toenemen. (omdat zo iemand er moe en hopeloos van wordt steeds te "mislukken")
Eenmaal opgeknapt gaat ze weer vol in de fun&feest modus.
Waar TO niet in past, volgens haar, maar ook volgens hemzelf.
Er zijn nu nog geen grote ruzies, maar die komen weldra, door de meningsverschillen en de verschillen in prioriteiten en grenzen. Hij houdt haar "lifestyle" niet vol, TO kent gezonde grenzen, zij nauwelijks. Dat is een terugkomend gevaar bij manische perioden in bipolariteit. Jij kan haar grenzen niet bewaken, dat moet zij zelf leren. In therapie en soms noodgedwongen in crisisopname(s).En met medicatie zoals Lithium, welke een langdurig verhaal is, niet iets van "zo snel mogelijk oplossen".
Grote kans dat naast biopolariteit nog andere diagnoses gesteld kunnen worden, zoals Borderline.
Als zij niet behandeld wil worden, niet zichzelf /haar problematiek serieus neemt sta je machteloos, TO.
De kans op blijvend geluk in deze relatie schat ik erg klein in.
Maar als jij het erop wil wagen:niemand houdt je tegen en ervaring is de beste leerschool.
