Relaties
alle pijlers
Toekomst samen?
dinsdag 14 augustus 2018 11:33
Hallo lieve mensen,
Ik ben 29 jaar en heb een ontzettend lieve vriend van 31. We zijn al 9 jaar samen en hebben het heel erg fijn samen.
Natuurlijk heeft onze relatie ups & downs gekend, maar de afgelopen jaren zijn stabiel en gelukkig verlopen.
In het begin van onze relatie heeft hij een depressie doorgemaakt, en sinds toen is hij altijd bang geweest om hier wederom in terecht te komen. Hij is niet de meest explosief gelukkige persoon op aarde, en dat hij dit ooit gaat worden is niet realistisch, maar het gaat al een hele tijd "goed" met hem.
We hebben het in die 9 jaar af en toe over kinderen gepraat, en met name het afgelopen jaar heb ik het gevoel er steeds meer aan toe te zijn.
We hebben gepraat over onderwerpen als; "Wat als het niet zou lukken om kinderen te krijgen?" "Hoe zou ons gezin er uit gaan zien?" etc.
Aangezien we beiden niet de meest psychisch stabiele personen van de wereld zijn zijn er ook wel wat twijfels. Zouden we het wel aankunnen? Die extra stress en druk die op beiden individueel en op onze relatie komt te staan? Maar over het algemeen hebben we er altijd positief tegenover gestaan.
Gisteren hebben we een lang en goed gesprek gevoerd, en toen zei hij ineens dat hij toch niet wist of hij wel kinderen wilde.
Hij gaf aan dat hij niet weet of hij wel wil leven met die extra stress en druk, en hij zei dat hij zijn kinderen geen vader wil geven die nooit helemaal gelukkig zal zijn.
Ik ben hier echt enorm van geschrokken, en heb heel emotioneel gereageerd. Ik weet gewoon even niet wat ik moet..
Wat moet ik nu?!
Ik weet echt heel erg zeker dat ik graag een gezin wil. Zo ziet mijn toekomstplaatje er uit, maar ik wil ook de liefde van mijn leven niet kwijt.
Excuses voor het onsamenhangende verhaal, ik ben een beetje all over the place op het moment.
Ik ben 29 jaar en heb een ontzettend lieve vriend van 31. We zijn al 9 jaar samen en hebben het heel erg fijn samen.
Natuurlijk heeft onze relatie ups & downs gekend, maar de afgelopen jaren zijn stabiel en gelukkig verlopen.
In het begin van onze relatie heeft hij een depressie doorgemaakt, en sinds toen is hij altijd bang geweest om hier wederom in terecht te komen. Hij is niet de meest explosief gelukkige persoon op aarde, en dat hij dit ooit gaat worden is niet realistisch, maar het gaat al een hele tijd "goed" met hem.
We hebben het in die 9 jaar af en toe over kinderen gepraat, en met name het afgelopen jaar heb ik het gevoel er steeds meer aan toe te zijn.
We hebben gepraat over onderwerpen als; "Wat als het niet zou lukken om kinderen te krijgen?" "Hoe zou ons gezin er uit gaan zien?" etc.
Aangezien we beiden niet de meest psychisch stabiele personen van de wereld zijn zijn er ook wel wat twijfels. Zouden we het wel aankunnen? Die extra stress en druk die op beiden individueel en op onze relatie komt te staan? Maar over het algemeen hebben we er altijd positief tegenover gestaan.
Gisteren hebben we een lang en goed gesprek gevoerd, en toen zei hij ineens dat hij toch niet wist of hij wel kinderen wilde.
Hij gaf aan dat hij niet weet of hij wel wil leven met die extra stress en druk, en hij zei dat hij zijn kinderen geen vader wil geven die nooit helemaal gelukkig zal zijn.
Ik ben hier echt enorm van geschrokken, en heb heel emotioneel gereageerd. Ik weet gewoon even niet wat ik moet..
Wat moet ik nu?!
Ik weet echt heel erg zeker dat ik graag een gezin wil. Zo ziet mijn toekomstplaatje er uit, maar ik wil ook de liefde van mijn leven niet kwijt.
Excuses voor het onsamenhangende verhaal, ik ben een beetje all over the place op het moment.
dinsdag 14 augustus 2018 11:38
Waarom denk jij dat hij de liefde van jouw leven is? Omdat hij tot nu toe de enige is geweest?
In jouw leven zit ook een toekomst, eentje waar je beide met liefde naar hetzelfde toewerkt. Blijkbaar is zijn toekomstbeeld niet dat van jou. Dan kan je nog zo denken dat dit de liefde van jouw leven is, maar op zoiets fundamenteels als kinderwens, daar past het dus niet. Dan kan je beter nu uit elkaar gaan, hoe pijnlijk dat ook is.
In jouw leven zit ook een toekomst, eentje waar je beide met liefde naar hetzelfde toewerkt. Blijkbaar is zijn toekomstbeeld niet dat van jou. Dan kan je nog zo denken dat dit de liefde van jouw leven is, maar op zoiets fundamenteels als kinderwens, daar past het dus niet. Dan kan je beter nu uit elkaar gaan, hoe pijnlijk dat ook is.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
dinsdag 14 augustus 2018 11:38
Wel goed van hem dat hij erover nadenkt. Want het is denk ik ook niet leuk voor kinderen om een vader te hebben die ongelukkig is. Dan is dit ook de beste keuze!
Aan jou om hier iets mee te doen. Over veel dingen kan je praten of iets mee doen, behalve een kinderwens. Als een gezin is wat jij wilt, is hij niet de juiste man voor jou.
Aan jou om hier iets mee te doen. Over veel dingen kan je praten of iets mee doen, behalve een kinderwens. Als een gezin is wat jij wilt, is hij niet de juiste man voor jou.
dinsdag 14 augustus 2018 11:38
Wat vervelend. Meestal wil ik niet direct THERAPIE gaan gillen, maar misschien is het voor hem/jullie wel nuttig (kan ook een enkel gesprek zijn, hoeft geen heel traject te worden) om te onderzoeken hoe gegrond zijn angsten zijn? Want het lijkt mij ontzettend naar als hij wel zou willen maar het uit angst niet zou doen. Uit die angst, en het goed willen doen, spreekt (zoals ik het opvat) toch best veel liefde.
Zou hij uiteindelijk (om wat voor reden dan ook) echt niet willen, dan is het nog vroeg zat om te moeten ‘kiezen’ tussen hem en een gezin.
Zou hij uiteindelijk (om wat voor reden dan ook) echt niet willen, dan is het nog vroeg zat om te moeten ‘kiezen’ tussen hem en een gezin.
dinsdag 14 augustus 2018 11:43
dinsdag 14 augustus 2018 11:44
Dat is zeker mogelijk. Ik heb er de afgelopen tijd echter veel over gepraat en heel veel over nagedacht. En ik heb juist heb gevoel het wel aan te kunnen. Ik heb me zoveel mogelijk ontwikkeld de afgelopen jaren, ook met veel hulp, en voel me daardoor veel sterker in mijn schoenen staan.
dinsdag 14 augustus 2018 11:47
We hebben het echt heel erg fijn samen. Er is zoveel liefde, respect en lol in onze relatie. Hij is ook echt ontzettend lief. Ik zou het hem zo gunnen om zich wat gelukkiger en relaxter te voelen. Maar waar begin je toch?kirjailija schreef: ↑14-08-2018 11:38Wat vervelend. Meestal wil ik niet direct THERAPIE gaan gillen, maar misschien is het voor hem/jullie wel nuttig (kan ook een enkel gesprek zijn, hoeft geen heel traject te worden) om te onderzoeken hoe gegrond zijn angsten zijn? Want het lijkt mij ontzettend naar als hij wel zou willen maar het uit angst niet zou doen. Uit die angst, en het goed willen doen, spreekt (zoals ik het opvat) toch best veel liefde.
Zou hij uiteindelijk (om wat voor reden dan ook) echt niet willen, dan is het nog vroeg zat om te moeten ‘kiezen’ tussen hem en een gezin.
dinsdag 14 augustus 2018 11:52
Hij is niet de enige vriend die ik ooit heb gehad, maar het zit "gewoon goed". We klikken top. Hebben dezelfde normen en waarden, veel respect, lol en liefde. Ik hou van alles aan hem, en toen kwam dit ineens naar boven..jaw schreef: ↑14-08-2018 11:38Waarom denk jij dat hij de liefde van jouw leven is? Omdat hij tot nu toe de enige is geweest?
In jouw leven zit ook een toekomst, eentje waar je beide met liefde naar hetzelfde toewerkt. Blijkbaar is zijn toekomstbeeld niet dat van jou. Dan kan je nog zo denken dat dit de liefde van jouw leven is, maar op zoiets fundamenteels als kinderwens, daar past het dus niet. Dan kan je beter nu uit elkaar gaan, hoe pijnlijk dat ook is.
dinsdag 14 augustus 2018 11:55
Met nog een gesprek samen, begrip uiten en vragen of hij bereid is om samen stappen te ondernemen die zijn zorgen mogenlijk weg kunnen halen
En als hij dat wil en alles in gang is gezet met elkaar blijven praten: of het helpt, of hij gesterkt wordt in zijn overtuiging, of ... etc.
In elk geval niet overhaasten en/of pushen. Maar dat lijkt mij logisch.
Jij bent er al uit, hij (nog) niet. Dat zal tijd vragen. En van jou geduld zonder garantie dat je uiteindelijk het gewenste antwoord krijgt.
Dat is dan nog een vraag die je jezelf moet stellen: wil je hem die tijd ook geven zonder garanties?
dinsdag 14 augustus 2018 11:56
Je vriend heeft het gevoel dat hij het niet aan zal kunnen.
En kinderen krijg je samen.
Misschien verandert hij nog van gedachten en zo niet, dan zul je toch een keuze moeten maken.
dinsdag 14 augustus 2018 11:58
Ofwel kies je voor een leven zonder kinderen, met je vriend. Ofwel ga je uit elkaar en 'zoek' je iemand die wel kinderen wil.
Meer opties zijn er niet, vrees ik. Ga vooral je vriend niet proberen te overtuigen omdat jij per se kinderen wil. Hij wil niet, dat moet je respecteren.
Meer opties zijn er niet, vrees ik. Ga vooral je vriend niet proberen te overtuigen omdat jij per se kinderen wil. Hij wil niet, dat moet je respecteren.
Life is short. Eat dessert first.
dinsdag 14 augustus 2018 11:58
dinsdag 14 augustus 2018 12:00
Precies.Madeliefjees schreef: ↑14-08-2018 11:43Als er een kinderwens is, moeten beide partners dit voor de volle 100% willen. Ik vind je vriend wel verstandig, want niks geeft zoveel druk en stress op een relatie als kinderen. Zelfs voor de meest stabiele personen is t vaak al heftig.
Het is fijn dat jij je inmiddels bekwaam voelt om aan kinderen te beginnen, maar je respecteert zijn overweging en gevoel van onbekwaamheid op jouw beurt niet.
Deze gevoelens van hem, welke zeker voor een deel op angstgevoelens zijn gebaseerd, zijn echt voor een groot deel gegrond. De kans is ook heel groot dat hij de vaderrol niet goed kan vervullen als hij dat zelf nu al denkt. De vele extra prikkels en zorgen zijn nu eenmaal zeer ingrijpend en hij heeft meer dan een gemiddeld mens zijn energie al nodig om voor zichzelf te zorgen.
dinsdag 14 augustus 2018 12:07
Vanavond hebben we afgesproken er wederom over te praten maar nu zonder die eerste heftige emoties. Het is een klein beetje bezonken allemaal. Ik wil hem zeker de ruimte geven om te onderzoeken wat jij wil, en ik wil hem ook absoluut niet onder druk zetten o.i.d.kirjailija schreef: ↑14-08-2018 11:55Met nog een gesprek samen, begrip uiten en vragen of hij bereid is om samen stappen te ondernemen die zijn zorgen mogenlijk weg kunnen halen
En als hij dat wil en alles in gang is gezet met elkaar blijven praten: of het helpt, of hij gesterkt wordt in zijn overtuiging, of ... etc.
In elk geval niet overhaasten en/of pushen. Maar dat lijkt mij logisch.
Jij bent er al uit, hij (nog) niet. Dat zal tijd vragen. En van jou geduld zonder garantie dat je uiteindelijk het gewenste antwoord krijgt.
Dat is dan nog een vraag die je jezelf moet stellen: wil je hem die tijd ook geven zonder garanties?
Lief, dankje!
dinsdag 14 augustus 2018 12:07
Met alle respect, het is leuk dat je heel graag kinderen wilt maar je moet er wel realistisch over nadenken. Hij heeft een goed punt: als kind een depressieve of half depressieve vader hebben is niet leuk. Laat staan de hoeveelheid kinderen die geboren worden met ouders die allerlei problemen en druk hebben.
Het gaat niet alleen om wat jij wilt, maar ook wat je toekomstige kind graag zou willen. Op dat punt moet je misschien gaan nadenken of het dan überhaupt wel handig is een gezin te starten in deze situatie. Gun je kind een stabiele omgeving. Er lijden al teveel kinderen met gescheiden ouders of disfunctionele gezinnen. Zorg eerst maar dat jullie alles op een rij hebben, en mocht je man echt niet van mening veranderen of niet "genezen" tja, dan moet je goed bij je zelf gaan nadenken wat je liever hebt, je man of kinderen. Indien je dan kinderen kiest kan je het beter uitmaken.
Het gaat niet alleen om wat jij wilt, maar ook wat je toekomstige kind graag zou willen. Op dat punt moet je misschien gaan nadenken of het dan überhaupt wel handig is een gezin te starten in deze situatie. Gun je kind een stabiele omgeving. Er lijden al teveel kinderen met gescheiden ouders of disfunctionele gezinnen. Zorg eerst maar dat jullie alles op een rij hebben, en mocht je man echt niet van mening veranderen of niet "genezen" tja, dan moet je goed bij je zelf gaan nadenken wat je liever hebt, je man of kinderen. Indien je dan kinderen kiest kan je het beter uitmaken.
dinsdag 14 augustus 2018 12:13
Fijn om te horen.Veikie schreef: ↑14-08-2018 12:07Vanavond hebben we afgesproken er wederom over te praten maar nu zonder die eerste heftige emoties. Het is een klein beetje bezonken allemaal. Ik wil hem zeker de ruimte geven om te onderzoeken wat jij wil, en ik wil hem ook absoluut niet onder druk zetten o.i.d.
Lief, dankje!
Hier speelt een iets andere situatie, maar mijn ervaring: mijn man en ik bleken jaren geleden toen we het graag wilde samen geen kinderen te kunnen krijgen. Nu hebben we de kans om via een donor alsnog een kindje te krijgen. Mijn man wil ervoor gaan, en ik, hoe graag ik ook een gezin met hem wil, heb toch nog twijfels over of het de juiste keuze voor mij is. Dit najaar ga ik dan ook naar een therapeut toe, omdat ik mijn beslissing weloverwogen wil maken. Het zal geen garanties geven dat alles rozengeur en maneschijn zal worden, maar ik wil heel graag een stukje extra bevestiging hebben. En voorkomen dat als mijn angsten onterecht blijken, dat ik dit prachtige aanbod afsla zonder het een echte kans te hebben gegeven.
En ik ben ontzettend blij dat mijn man mij die tijd geeft, en mee wil, mijn gevoel serieus neemt etc. en niet mijn twijfels bij voorbaat als een nee opvat (er rekening mee houdende dat het wel een nee kan worden).
Vandaar mijn advies om te kijken of een buitenstaander hier misschien iets in kan betekenen. Niet alleen voor jou, maar ook voor hem. Want twijfelen aan je kinderwens (zeker uit zorgen voor het hypothetische toekomstige kind) is niet leuk om mee te moeten dealen, laat staan alleen.
dinsdag 14 augustus 2018 12:19
Jeetje, deze reactie geeft me meer inzicht in zijn standpunt. Ik besef dat ik echt veel te emotioneel gereageerd heb en voel me er nu even schuldig over. Ik ga er voor zorgen dat ik veel meer open sta voor zijn gedachten en angsten.kirjailija schreef: ↑14-08-2018 12:13Fijn om te horen.
Hier speelt een iets andere situatie, maar mijn ervaring: mijn man en ik bleken jaren geleden toen we het graag wilde samen geen kinderen te kunnen krijgen. Nu hebben we de kans om via een donor alsnog een kindje te krijgen. Mijn man wil ervoor gaan, en ik, hoe graag ik ook een gezin met hem wil, heb toch nog twijfels over of het de juiste keuze voor mij is. Dit najaar ga ik dan ook naar een therapeut toe, omdat ik mijn beslissing weloverwogen wil maken. Het zal geen garanties geven dat alles rozengeur en maneschijn zal worden, maar ik wil heel graag een stukje extra bevestiging hebben. En voorkomen dat als mijn angsten onterecht blijken, dat ik dit prachtige aanbod afsla zonder het een echte kans te hebben gegeven.
En ik ben ontzettend blij dat mijn man mij die tijd geeft, en mee wil, mijn gevoel serieus neemt etc. en niet mijn twijfels bij voorbaat als een nee opvat (er rekening mee houdende dat het wel een nee kan worden).
Vandaar mijn advies om te kijken of een buitenstaander hier misschien iets in kan betekenen. Niet alleen voor jou, maar ook voor hem. Want twijfelen aan je kinderwens (zeker uit zorgen voor het hypothetische toekomstige kind) is niet leuk om mee te moeten dealen, laat staan alleen.
Trouwens; wat dapper van je dat je hulp hebt gezocht bij het maken van een weloverwogen beslissing!
dinsdag 14 augustus 2018 12:24
Je hoeft je echt niet schuldig te voelen over je reactie hoor, jij bent ook maar een mens en jou reactie, ook al is het nog zo emotioneel, mag er ook gewoon zijn.Veikie schreef: ↑14-08-2018 12:19Jeetje, deze reactie geeft me meer inzicht in zijn standpunt. Ik besef dat ik echt veel te emotioneel gereageerd heb en voel me er nu even schuldig over. Ik ga er voor zorgen dat ik veel meer open sta voor zijn gedachten en angsten.
Trouwens; wat dapper van je dat je hulp hebt gezocht bij het maken van een weloverwogen beslissing!
Ik weet niet of het een troost is: maar toen mijn man met het donor verhaal op de proppen kwam na al die jaren dat we kindloos door het leven zijn gegaan ben ik onzettend boos geworden en uit m’n panty geschoten tegen hem
Na zoveel jaar kennen jullie elkaar vast goed genoeg om te weten dat jullie geen van beide altijd maar rationele mensen kunnen zijn, en zulke gevoelige onderwerpen gaan nu eenmaal gepaard met (soms heftige) emoties. Geeft helemaal niks.
En dankjewel
heb ook best veel goede tips erover gehad hier op het forum. En dacht ik geef de liefde door
dinsdag 14 augustus 2018 13:16
Dit is inderdaad heel ingewikkeld en er is geen goed of fout. Man en ik zijn beiden emotioneel zeer stabiele mensen, toch heb ik altijd zeker geweten (en nadat we dan ook echt kinderen hadden nog meer) dat ik geen kinderen in mijn eentje had willen krijgen. Juist omdat man mijn steun en toeverlaat is (en er 's nachts uit gaat voor de kinderen....) blijf ik het leuk vinden om moeder te zijn.
Wat nou als jij straks een kind hebt, en je man blijkt inderdaad er heel slecht mee om te kunnen gaan? Niet alleen heb jij het dan ineens een stuk zwaarder dan je nu misschien verwacht, ook gaat dat absoluut een grote (zeer negatieve) wissel op jullie relatie trekken.
Samen erover blijven praten lijkt me punt 1. Samen met iemand gaan praten zou kunnen helpen, al weet ik niet zo goed hoe/waarom. En misschien is het ook wel heel zinnig dat je vriend met iemand gaat praten, om voor zichzelf te bepalen of er nog verbetering in zijn psychische gesteldheid mogelijk is, of dat het blijft zoals het nu is.
Wat nou als jij straks een kind hebt, en je man blijkt inderdaad er heel slecht mee om te kunnen gaan? Niet alleen heb jij het dan ineens een stuk zwaarder dan je nu misschien verwacht, ook gaat dat absoluut een grote (zeer negatieve) wissel op jullie relatie trekken.
Samen erover blijven praten lijkt me punt 1. Samen met iemand gaan praten zou kunnen helpen, al weet ik niet zo goed hoe/waarom. En misschien is het ook wel heel zinnig dat je vriend met iemand gaat praten, om voor zichzelf te bepalen of er nog verbetering in zijn psychische gesteldheid mogelijk is, of dat het blijft zoals het nu is.
dinsdag 14 augustus 2018 13:43
Met name het dikgedrukte stukje inderdaad. We hebben. Afgesproken om naar de huisarts te gaan. Ik ben dan altijd wel een beetje bang niet serieus genomen te worden door de HA. Straks zet ie eindelijk de stap om hulp te zoeken, word het afgedaan als "aanstellerij". Maar goed, die voorbarige ingevulde angst daar heeft natuurlijk ook niemand iets aan.Kastanjez schreef: ↑14-08-2018 13:16Dit is inderdaad heel ingewikkeld en er is geen goed of fout. Man en ik zijn beiden emotioneel zeer stabiele mensen, toch heb ik altijd zeker geweten (en nadat we dan ook echt kinderen hadden nog meer) dat ik geen kinderen in mijn eentje had willen krijgen. Juist omdat man mijn steun en toeverlaat is (en er 's nachts uit gaat voor de kinderen....) blijf ik het leuk vinden om moeder te zijn.
Wat nou als jij straks een kind hebt, en je man blijkt inderdaad er heel slecht mee om te kunnen gaan? Niet alleen heb jij het dan ineens een stuk zwaarder dan je nu misschien verwacht, ook gaat dat absoluut een grote (zeer negatieve) wissel op jullie relatie trekken.
Samen erover blijven praten lijkt me punt 1. Samen met iemand gaan praten zou kunnen helpen, al weet ik niet zo goed hoe/waarom. En misschien is het ook wel heel zinnig dat je vriend met iemand gaat praten, om voor zichzelf te bepalen of er nog verbetering in zijn psychische gesteldheid mogelijk is, of dat het blijft zoals het nu is.
