Twijfels aan relatie

Hoi allemaal,

Ik heb ruim een jaar een relatie met mijn vriend. We zijn allebei halverwege de 20 en werken beiden full-time. We hebben veel dezelfde interesses en communiceren goed met elkaar. We zijn gek op elkaar. Toch twijfel ik al lang aan de relatie.
(Sommige mensen zullen zeggen: "bij twijfel niet doen". Alleen dan zou ik nooit meer iets kunnen doen, dus dat is voor mij geen handige tip. Alle andere tips zijn van harte welkom. )

Waar ik problemen mee heb, is mijn vriend's passiviteit en geringe vermogen om problemen op te lossen. Om een voorbeeld te geven: we hadden samen een week gepland voor een vakantie. Hij was vergeten wanneer we op vakantie zouden gaan, en wilde dit ook niet bij mij vragen (want: moeilijk). Hij ging er vanuit dat het probleem "zich vanzelf wel op zou lossen". Gevolg is dat we onze vakantie heel erg hebben moeten aanpassen, omdat hij afspraken in die betreffende week had gepland. Ander voorbeeld: hij heeft nog nooit een bijbaan oid gehad (want: moeilijk en eng). Nog een ander voorbeeld: hij had een enorme schimmelplek in de vloerbedekking in z'n kamer (woont op kamers). Zijn kamer stonk naar schimmel en het zag er gewoon heel smerig uit. Dit is 3 jaar zo geweest, incl. 1 jaar (!) zeuren van mij dat hij er echt iets aan moet doen. De reden: moeilijk, weet niet welke vloerbedekking ik moet kiezen, etc.

Ook heeft hij een verslaving en (waarschijnlijk) dysthymie. Al ongeveer 10 jaar. Hij lijkt altijd een reden te zoeken om zich somber te voelen (en soms weer aan de verslaving toe te geven). Aan de verslaving geeft hij zo'n eens per maand toe, veel minder dan eerst. We hebben afspraken gemaakt, onder andere de afspraak dat hij het mij vertelt als het niet is gelukt de verleiding te weerstaan. Hij heeft hier nu 2x over gelogen en dat vind ik echt niet oke. Als we bij elkaar zijn, hebben we geen last van de verslaving (heeft ie dan ook geen behoefte aan) en zegt hij ook een miljoen keer sorry voor het liegen. Het is alleen op die momenten zelf dat de verslaving het van mij wint. Daarnaast geeft hij aan een internetverslaving te hebben. Hij zit vaak de helft van de werkdag een beetje nutteloos te surfen op internet, om zich daarna daar weer stom over te voelen, om daardoor weer de hele dag te internetten, etc. Hij heeft nu ook psychologische hulp voor zijn verslavingen, maar heeft gekozen voor een niet-intensief traject. Hij ziet eens per 3 weken een psycholoog. Tussendoor moet hij opdrachten maken, maar dat doet hij vaak niet. Want tja, "het blaadje met opdrachten lag in mijn tas", "ik begreep niet wat de bedoeling was" (navragen leerde mij dat hij zijn eigen aantekeningen niet begreep...). Dit frustreert me. Van die verslaving af en gelukkig(er) zijn zouden prioriteit moeten hebben. De laatste tijd zeur ik heel veel, bijvoorbeeld over waarom hij de opdrachten niet maakt, maar ook over dingen in het verleden, en dat is iets wat ik zelf wil veranderen. Ik weet alleen niet goed hoe.

Als we samen zijn, is hij (meestal) vrolijk en hebben we het leuk. Hij zegt dat hij gewoon graag bij me wil blijven, ondanks mijn twijfels. Hij geeft me de tijd om te bedenken wat ik wil en dat vind ik zo ontzettend lief. Hoeveel mensen zouden al weggelopen zijn van zo'n zeurende en eeuwig twijfelende vriendin?

Ik ben alleen bang voor de toekomst. Ik wil een gelijkwaardige partner zijn, niet iemand die, zoals nu, de hele tijd zegt "heb je je opdrachten wel gedaan?", "heb je dit en dit wel genoteerd in je agenda?", etc. Gaat hij ooit een baan krijgen (contract loopt binnenkort af) en gewoon 8 uur/dag werken voor z'n geld? Is hij bereid z'n verantwoordelijkheid te nemen als vader? Kan hij wel een voorbeeld voor mijn kinderen zijn? Kan hij stabiel genoeg worden om een leven mee te delen? (want dat is hij nu naar mijn idee niet)
Maar ook: ben ik te streng / te kritisch? Ik ben ook wel veel aan het "zeuren" over dingen waar hij passief in is (geweest) en niks meer aan kan veranderen. Hij is immers al goed bezig en wil heel graag actiever zijn? Hij is ook iemand die bereid is fouten toe te geven en me ook de 10e keer dat ik ergens over zeur uitleg te geven over het "waarom" (ik wil bijv. precies weten hoe het kan dat die vakantie niet in de agenda stond, een vervelende eigenschap van mij). Als ik het zou uitmaken, vind ik dan ooit nog wel iemand die zo goed voor me is?

Hoe kan ik hierin een goede keuze maken?

Alvast bedankt

Daadkrachtig, dat was het woord dat ik zocht, dankje.

Nog een laatste toevoeging: ik denk ik ook wel eens, wat als die passiviteit komt door de depressie? Dan kan hij er dus eigenlijk niks aan doen? En dan kan het dan ook beter gaan als de depressie beter gaat?

Bedankt voor jullie reacties allemaal.

viva-amber: misschien maakt het inderdaad niet uit waar het door komt. Maar toch voelt het anders als het een keuze is dan wanneer het een ziekte is, maar dat is natuurlijk een enorm grijs gebied.
Petrolblauw was trouwens diegene die iets zei over "tijdelijk veranderd", niet ik. Ik ken mijn vriend inderdaad niet anders. Ik merk wel dat ik nu al de behoefte heb om te nuanceren, te zeggen van: "hij doet ook vaak wel dingen, hoor!". En dat is ook zo, gelukkig. Als het alleen maar kommer en kwel zou zijn, zou ik niet bij hem zijn natuurlijk.

Petrolblauw: ik heb ook tegen hem gezegd dat ik het op deze manier niet kan. Er moet wel iets veranderen en dat weet hij ook. Het voelt alleen wel of hij dan 10 jaar moet inhalen en het is misschien ook niet reeel om te verwachten dat dat in een paar maanden kan.

Vanille: ik startte een topic omdat ik ergens mee zit, dus vanzelfsprekend is het grootste deel aan tekst negatief. Daarin ben ik niet de enige. Er is niks dat ik tegen jullie wel zeg en niet tegen mijn vriend. Ik vroeg me alleen af hoe buitenstaanders hiernaar kijken en daarom opende ik dit topic.

manonsie schreef: ↑

12-10-2018 15:20

Iedereen is anders, wat jij niet normaal vindt en waar jij je dus aan irriteert, is voor de ander wel ‘normaal’.

De vraag is, ben jij bereid hem te accepteren? Iemand’s karakter veranderen is vrijwel onmogelijk.

Wellicht is het ook handig om je af te vragen of al dit negatieve wel kan evenaren aan het positieve in jullie relatie. Als er meer negatief is dan positief, dan zou ik ermee stoppen.

Thanks

@Lucifer2018: haha, ik snap wel dat je dit zo ziet. Alleen voor mij is dat 'lulkoekverhaal' belangrijker dan die verslaving, omdat die verslaving maar soms de kop op steekt.

@Viva-amber: die is wel even confronterend.

Ik merk wel weerstand bij mezelf na het lezen van deze reacties. Ik ben wel gek op hem en hij heeft ook heel veel leuke dingen (maarja, die opsommen had een nog langere OP gemaakt ). Ik ben gewoon zo bang dat jullie gelijk hebben met "dit is het". Ik hoopte gewoon nog zo lang dat het zou verbeteren (en jaaaa dat is misschien naief).