Kinderen
alle pijlers
Band met baby, schuldgevoel.. Herkenning?
maandag 7 december 2015 20:46
Hoi allemaal,
Ik ben nieuw op dit forum, heb me geregistreerd omdat ik op zoek ben naar mama’s die misschien wat in mijn verhaal herkennen.. want ik heb even behoefte aan soort van ‘lotgenotencontact’. Lang getwijfeld of ik het zou doen, maar bleef telkens toch in mn gedachte.
Begin dit jaar ben ik voor het eerst mama geworden van een lief, mooi, gezond kindje. De zwangerschap verliep super, en wat was ik verliefd op mijn buik. Ik zat op een grote roze wolk! Ik keek heel erg uit naar de komst van de kleine. Wel zag ik wat op tegen de bevalling, maar dat zullen meer mama’s hebben. Uiteindelijk is onze kleine gehaald met een geplande keizersnee, omdat ze in stuit lag. Met die keizersnee begon eigenlijk het einde van mijn roze wolk… en het begin van een moeilijke periode.
We zouden een zogenaamde ‘gentle sectio’ krijgen, maar daar kwam uiteindelijk niet veel van terecht. Deels omdat ik tijdens de keizersnee veel pijn heb gehad. Gelukkig heb ik het snijden zelf niet gevoeld, wel raakte ik compleet van het padje toen ze aan mn buik gingen ‘hangen’ om alles open te trekken. Ik had er niet op gerekend dat dat pijn zou doen! Later begreep ik van de verpleging dat dat ook niet hoort. Op de verkoever kamer voor het eerst geprobeerd aan te leggen, huid op huid, maar ze kreeg het te koud en moest worden ingepakt. Ik had ondertussen morfine gekregen en was eigenlijk van de wereld, ook nog pijn. Het is dat we de foto’s hebben, ik heb zelf nauwelijks herinneringen hiervan. Later op de dag nog een keer een morfine spuit gehad, ook ’s nacht drong de verpleging er nog op aan. De hele eerste dag is in een morfine mist aan me voorbij getrokken…
Wat ik al snel merkte en waar ik ontzettend van schrok, was dat ik helemaal niet meteen dat verliefde gevoel had voor ons kindje waar je iedereen altijd over hoort.. ik voelde ook niet echt een band.. ik herkende haar niet. Ik had ergens verwacht in haar gezicht te kijken en haar te ‘herkennen’ ofzo. Dit gebeurde dus allemaal niet. Ook in de kraamweek niet, of de weken erna. En ik voelde me er telkens maar rotter over. Heb veel gehuild terwijl ik naar haar keek.. zo’n mooi mopje, en dan heb je niet eens een moeder die al van je houdt, ik voelde me echt verschrikkelijk er over. Ik heb het dan ook lang tegen niemand gezegd, ook mijn vriend niet. Pas na vijf weken durfde ik te zeggen waar ik mee zat, met veel tranen. Hij reageerde gelukkig heel lief, dat hij ook moest wennen en niet meteen een band had, maar voor een man is die verwachting misschien ook anders?
Wat me ook stak (heel lief bedoeld, weet ik) was dat mensen zeiden: ach, jij hebt hier voor geleerd dat zal wel super gaan! (ik werk met kleine kinderen). Of als mensen zeiden, geniet er van.. ik kon ze wel slaan of janken maar liefst allebei. Ik werd dol van alle kraamvisite, het liefst wilde ik me als een soort wolf terug trekken in een hol met mn kleine en haar alleen maar vast houden, werken aan de band.. en niet telkens van arm tot arm met bezoek (ik weet het, had ik iets van kunnen zeggen, maar ik kon niet zo goed voor mezelf opkomen die tijd).
Nu gaat het na een tijdje wel beter met me: de band met onze meid is helemaal goed gekomen, als iemand haar nu nog mee zou willen nemen sla ik ze de hersens in
Ze ontwikkelt zich super en hecht zich echt aan mij (en papa natuurlijk). Maar nu merk ik dat dingen of opmerkingen in mijn omgeving me nog erg dwars kunnen zitten. Als er onder moeders over bevallingen word gepraat zeggen ze over mijn keizersnee ‘ohjaaa, dat telt niet!’ of als ze tegen me over weeën beginnen (en die heb ik niet gehad) ‘Ohja vergeten, jij bent niet bevallen!’. Ik snap wel wat ze bedoelen, maar toch steekt het. Ze moesten eens weten hoe ik het heb beleeft! Maarja das ook weer zo wat, wil ook niet mn hele verhaal bij niet zo heel bekenden doen (live in ieder geval ). Of als er in mijn omgeving kindjes worden geboren: ik ben totaal geen jaloers type, sta als eerste te juichen als iemand wat leuks heeft. Maar ik krijg toch telkens buikpijn als ik mensen hoor over hun ‘droombevalling’, hoe verliefd ze zijn, die hele roze wolk. Had niet verwacht dat ik daar last van zou hebben en vind het zo stom van mezelf! Ik heb dan weer een super zwangerschap gehad, dat zouden anderen dan misschien weer niet hebben. Ookal zit het nu helemaal goed tussen onze kleine en mij, als ik maar half denk dat mensen opmerkingen maken over onze band, of hoe belangrijk ik haar vind raakt me dat zo erg...
Nou, heel verhaal…. Zijn er mama’s die iets herkennen, over de keizersnee, de band die moet groeien, schuldgevoelens… of misschien wat tips over hoe jullie er mee om zijn gegaan. Of hoe het bij volgende kindjes is gegaan. Ik hoor het heel graag…
Ik ben nieuw op dit forum, heb me geregistreerd omdat ik op zoek ben naar mama’s die misschien wat in mijn verhaal herkennen.. want ik heb even behoefte aan soort van ‘lotgenotencontact’. Lang getwijfeld of ik het zou doen, maar bleef telkens toch in mn gedachte.
Begin dit jaar ben ik voor het eerst mama geworden van een lief, mooi, gezond kindje. De zwangerschap verliep super, en wat was ik verliefd op mijn buik. Ik zat op een grote roze wolk! Ik keek heel erg uit naar de komst van de kleine. Wel zag ik wat op tegen de bevalling, maar dat zullen meer mama’s hebben. Uiteindelijk is onze kleine gehaald met een geplande keizersnee, omdat ze in stuit lag. Met die keizersnee begon eigenlijk het einde van mijn roze wolk… en het begin van een moeilijke periode.
We zouden een zogenaamde ‘gentle sectio’ krijgen, maar daar kwam uiteindelijk niet veel van terecht. Deels omdat ik tijdens de keizersnee veel pijn heb gehad. Gelukkig heb ik het snijden zelf niet gevoeld, wel raakte ik compleet van het padje toen ze aan mn buik gingen ‘hangen’ om alles open te trekken. Ik had er niet op gerekend dat dat pijn zou doen! Later begreep ik van de verpleging dat dat ook niet hoort. Op de verkoever kamer voor het eerst geprobeerd aan te leggen, huid op huid, maar ze kreeg het te koud en moest worden ingepakt. Ik had ondertussen morfine gekregen en was eigenlijk van de wereld, ook nog pijn. Het is dat we de foto’s hebben, ik heb zelf nauwelijks herinneringen hiervan. Later op de dag nog een keer een morfine spuit gehad, ook ’s nacht drong de verpleging er nog op aan. De hele eerste dag is in een morfine mist aan me voorbij getrokken…
Wat ik al snel merkte en waar ik ontzettend van schrok, was dat ik helemaal niet meteen dat verliefde gevoel had voor ons kindje waar je iedereen altijd over hoort.. ik voelde ook niet echt een band.. ik herkende haar niet. Ik had ergens verwacht in haar gezicht te kijken en haar te ‘herkennen’ ofzo. Dit gebeurde dus allemaal niet. Ook in de kraamweek niet, of de weken erna. En ik voelde me er telkens maar rotter over. Heb veel gehuild terwijl ik naar haar keek.. zo’n mooi mopje, en dan heb je niet eens een moeder die al van je houdt, ik voelde me echt verschrikkelijk er over. Ik heb het dan ook lang tegen niemand gezegd, ook mijn vriend niet. Pas na vijf weken durfde ik te zeggen waar ik mee zat, met veel tranen. Hij reageerde gelukkig heel lief, dat hij ook moest wennen en niet meteen een band had, maar voor een man is die verwachting misschien ook anders?
Wat me ook stak (heel lief bedoeld, weet ik) was dat mensen zeiden: ach, jij hebt hier voor geleerd dat zal wel super gaan! (ik werk met kleine kinderen). Of als mensen zeiden, geniet er van.. ik kon ze wel slaan of janken maar liefst allebei. Ik werd dol van alle kraamvisite, het liefst wilde ik me als een soort wolf terug trekken in een hol met mn kleine en haar alleen maar vast houden, werken aan de band.. en niet telkens van arm tot arm met bezoek (ik weet het, had ik iets van kunnen zeggen, maar ik kon niet zo goed voor mezelf opkomen die tijd).
Nu gaat het na een tijdje wel beter met me: de band met onze meid is helemaal goed gekomen, als iemand haar nu nog mee zou willen nemen sla ik ze de hersens in
Ze ontwikkelt zich super en hecht zich echt aan mij (en papa natuurlijk). Maar nu merk ik dat dingen of opmerkingen in mijn omgeving me nog erg dwars kunnen zitten. Als er onder moeders over bevallingen word gepraat zeggen ze over mijn keizersnee ‘ohjaaa, dat telt niet!’ of als ze tegen me over weeën beginnen (en die heb ik niet gehad) ‘Ohja vergeten, jij bent niet bevallen!’. Ik snap wel wat ze bedoelen, maar toch steekt het. Ze moesten eens weten hoe ik het heb beleeft! Maarja das ook weer zo wat, wil ook niet mn hele verhaal bij niet zo heel bekenden doen (live in ieder geval ). Of als er in mijn omgeving kindjes worden geboren: ik ben totaal geen jaloers type, sta als eerste te juichen als iemand wat leuks heeft. Maar ik krijg toch telkens buikpijn als ik mensen hoor over hun ‘droombevalling’, hoe verliefd ze zijn, die hele roze wolk. Had niet verwacht dat ik daar last van zou hebben en vind het zo stom van mezelf! Ik heb dan weer een super zwangerschap gehad, dat zouden anderen dan misschien weer niet hebben. Ookal zit het nu helemaal goed tussen onze kleine en mij, als ik maar half denk dat mensen opmerkingen maken over onze band, of hoe belangrijk ik haar vind raakt me dat zo erg...Nou, heel verhaal…. Zijn er mama’s die iets herkennen, over de keizersnee, de band die moet groeien, schuldgevoelens… of misschien wat tips over hoe jullie er mee om zijn gegaan. Of hoe het bij volgende kindjes is gegaan. Ik hoor het heel graag…
maandag 7 december 2015 20:56
Hoi meid
Jazeker herkenning hier. Lees 'mijn' topic over gek van thuis zitten in verlof maar
Ik had ook totaal nog geen band. Terwijl ik wist dat ik dolgelukkig moest zijn met gezonde baby (ik had ook al een kindje van 1)ik voelde het niet. Maar ik ben wat recenter bevallen dan jou.
Volgens mij gaat het allemaal goed komen maar die roze romantische wolk en genieten was het hier ook niet
het blijft gewoon ontzettend wennen moeder worden!! kraamvisite vond ik ook kut.Mij hielp het wel om er over te praten
Jazeker herkenning hier. Lees 'mijn' topic over gek van thuis zitten in verlof maar
Ik had ook totaal nog geen band. Terwijl ik wist dat ik dolgelukkig moest zijn met gezonde baby (ik had ook al een kindje van 1)ik voelde het niet. Maar ik ben wat recenter bevallen dan jou.
Volgens mij gaat het allemaal goed komen maar die roze romantische wolk en genieten was het hier ook niet
het blijft gewoon ontzettend wennen moeder worden!! kraamvisite vond ik ook kut.Mij hielp het wel om er over te praten
maandag 7 december 2015 20:57
Ik vertel hier iets wat ik eigenlijk nog nooit verteld heb en eigenlijk aan niemand durf te vertellen.
Ik vond mijn baby helemaal niet leuk.
Het was een huilbaby en ik had er nul komma nul band mee.
Ik verzorgde hem , probeerde hem te troosten, maar roze wolk?
Houden van ?
Nee.
Is later , véél later ( lees: jaren) wel goed gekomen. Ik heb nu een lieve puber van wie ik onwijs hou.
Maar die eerste jaren.....
Wil ze nóóit meer overdoen.
Ik vond mijn baby helemaal niet leuk.
Het was een huilbaby en ik had er nul komma nul band mee.
Ik verzorgde hem , probeerde hem te troosten, maar roze wolk?
Houden van ?
Nee.
Is later , véél later ( lees: jaren) wel goed gekomen. Ik heb nu een lieve puber van wie ik onwijs hou.
Maar die eerste jaren.....
Wil ze nóóit meer overdoen.
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
maandag 7 december 2015 20:57
Hier een gorde zwangerschap, niet echt een roze wolk en ik had ook niet het idee dat ik al echt van de baby hield toen ik zwanger was. Ik vond zwanger zijn wel echt leuk. Maar gewoon onwerkelijk dat er echt een baby in zat ofzo. Ook ik had tijdens de geboorte niet dat overweldigende gevoel waar je weleens over hoort. Bij mij heeft het ook moeten groeien. Vaginale bevalling trouwens.
maandag 7 december 2015 21:00
Ik heb geen keizersnee gehad maar heb toch iets van herkenning.
Onze eerste dochter was de mooiste ervaring ooit. Ze werd geboren en ik kreeg haar in mijn armen en alles viel op zijn plaats. Ik was compleet, zij hoorde bij me. De jaren daarop kregen we zo'n diepe band... en toen werd ik weer zwanger.
Mensen zeiden 'je denkt nu van niet maar van die 2e hou je gelijk al evenveel als van je 1e. Wees maar niet bang'.
En dat gebeurde dus niet... ik had natuurlijk gelijk wel liefde en een band, maar ze was een vreemde voor me. Ik stelde mezelf vragen als 'wat als er 1 niet meer zou zijn?' En dan werd ik helemaal gek bij het idee dat mijn oudste er niet meer was. En als de jongste er niet meer zou zijn zouden we verscheurd zijn,maar ik kon me nog wel een leven voorstellen.
Het heeft tussen mij en de jongste echt moeten groeien.
Inmiddels zijn ze 6 en 4 en ben ik aan beiden echt wel evenveel gehecht. Ik hou van allebei op een andere manier, maar niet meer of minder dan van de ander.
Ik denk dus dat het helemaal niet zo raar is wat je hebt meegemaakt. Het standaard roze wolk en liefde op het eerste gezicht verhaal is nou eenmaal niet altijd waarheid. En als je daar wel van uit gaat, kun je enorm teleurgesteld zijn...
Onze eerste dochter was de mooiste ervaring ooit. Ze werd geboren en ik kreeg haar in mijn armen en alles viel op zijn plaats. Ik was compleet, zij hoorde bij me. De jaren daarop kregen we zo'n diepe band... en toen werd ik weer zwanger.
Mensen zeiden 'je denkt nu van niet maar van die 2e hou je gelijk al evenveel als van je 1e. Wees maar niet bang'.
En dat gebeurde dus niet... ik had natuurlijk gelijk wel liefde en een band, maar ze was een vreemde voor me. Ik stelde mezelf vragen als 'wat als er 1 niet meer zou zijn?' En dan werd ik helemaal gek bij het idee dat mijn oudste er niet meer was. En als de jongste er niet meer zou zijn zouden we verscheurd zijn,maar ik kon me nog wel een leven voorstellen.
Het heeft tussen mij en de jongste echt moeten groeien.
Inmiddels zijn ze 6 en 4 en ben ik aan beiden echt wel evenveel gehecht. Ik hou van allebei op een andere manier, maar niet meer of minder dan van de ander.
Ik denk dus dat het helemaal niet zo raar is wat je hebt meegemaakt. Het standaard roze wolk en liefde op het eerste gezicht verhaal is nou eenmaal niet altijd waarheid. En als je daar wel van uit gaat, kun je enorm teleurgesteld zijn...
maandag 7 december 2015 21:00
maandag 7 december 2015 21:01
Je hebt een traumatische bevalling gehad en daar draag je nu nog de gevolgen van. Misschien kan je met een psycholoog praten om je gevoelens eens op een rijtje te krijgen en vooral ook te erkennen dat het een lastige start was. Je hebt gewoon recht op je gevoel, dat doet niks af aan de liefde voor je baby.
Sterkte
Sterkte
maandag 7 december 2015 21:05
Ik denk dat je hele hoge verwachtingen hebt gehad. Die hebben de meeste vrouwen maar ze komen lang niet altijd uit. Het is ook niet niks allemaal wat er met je gebeurt. Een roze wolk is eigenlijk helemaal niet zo logisch, met al die pijn, hormonen, veranderingen, slaapgebrek enz.
Bij mijn beide kinderen moest de band groeien, is volgens mij heel normaal. Bij mijn tweede kind ging er van alles mis na de bevalling; borstvoeding liep niet, ik was door vermoeidheid en hormonen mezelf niet meer. Ik vond het toen ook moeilijk om van mijn dochter te houden en heb me daar ook lang schuldig over gevoeld, ook toen ik allang heel dol op haar was.
Dat gevoel is nu (drie jaar later) eigenlijk wel gesleten. Door dit topic word ik er weer aan herinnerd, maar ik denk er niet vaak meer aan. De tijd doet veel! Geef jezelf die ook. Je kindje is nog geen jaar; het duurt wel een jaar voor je helemaal 'ontzwangerd' bent en je niet meer zo gevoelig bent voor je omgeving met hun opmerkingen.
Daarnaast denk ik toch dat het goed is om er open over te praten, dat hoeft niet met de hele wereld, maar wel met een paar vriendinnen. Dan zullen ze wellicht meer begrip hebben voor jouw verhaal, en je komt er zéker achter dat een 'droombevalling' héél zeldzaam is. Iedereen heeft wel ergens een losgeraakte hechting, aambei, hysterische huilbui en/of lauwe gevoelens voor het eigen kind gehad. Het leven is geen sprookje, en moeder worden dus ook niet.
Bij mijn beide kinderen moest de band groeien, is volgens mij heel normaal. Bij mijn tweede kind ging er van alles mis na de bevalling; borstvoeding liep niet, ik was door vermoeidheid en hormonen mezelf niet meer. Ik vond het toen ook moeilijk om van mijn dochter te houden en heb me daar ook lang schuldig over gevoeld, ook toen ik allang heel dol op haar was.
Dat gevoel is nu (drie jaar later) eigenlijk wel gesleten. Door dit topic word ik er weer aan herinnerd, maar ik denk er niet vaak meer aan. De tijd doet veel! Geef jezelf die ook. Je kindje is nog geen jaar; het duurt wel een jaar voor je helemaal 'ontzwangerd' bent en je niet meer zo gevoelig bent voor je omgeving met hun opmerkingen.
Daarnaast denk ik toch dat het goed is om er open over te praten, dat hoeft niet met de hele wereld, maar wel met een paar vriendinnen. Dan zullen ze wellicht meer begrip hebben voor jouw verhaal, en je komt er zéker achter dat een 'droombevalling' héél zeldzaam is. Iedereen heeft wel ergens een losgeraakte hechting, aambei, hysterische huilbui en/of lauwe gevoelens voor het eigen kind gehad. Het leven is geen sprookje, en moeder worden dus ook niet.
maandag 7 december 2015 21:06
quote:sneeuwwitje80 schreef op 07 december 2015 @ 21:01:
Droombevalling?? Kom op zeg dat heeft toch bijna niemand. En je leest zo vaak dat die band moet groeien. Echt het komt helemaal goed met jullie hoor!!!
Dit.
Al was ik na 2 keizersnede en amper borstvoeding helemaal verliefd op kind en voelde meteen een hechte band.
Maar ik weet dat ook er moeders met een soort van droombevalling ook niet dat hechte gevoel meteen hadden.
Het komt allemaal voor.
Ik snap alleen niet waarom moeders zich zelf kwellen met drama over een keizersnede. Het gaat er toch om dat kindje zo veilig en heel mogelijk er uit kan?
Droombevalling?? Kom op zeg dat heeft toch bijna niemand. En je leest zo vaak dat die band moet groeien. Echt het komt helemaal goed met jullie hoor!!!
Dit.
Al was ik na 2 keizersnede en amper borstvoeding helemaal verliefd op kind en voelde meteen een hechte band.
Maar ik weet dat ook er moeders met een soort van droombevalling ook niet dat hechte gevoel meteen hadden.
Het komt allemaal voor.
Ik snap alleen niet waarom moeders zich zelf kwellen met drama over een keizersnede. Het gaat er toch om dat kindje zo veilig en heel mogelijk er uit kan?
maandag 7 december 2015 21:06
Nou schuldgevoelens, hoeveel tijd heb je om te lezen? in een notendop: de gelukkige huisvrouw. Met een huilbaby. En een man die werkelijk alles moest doen.
Ik heb nog steeds het zweet op mijn rug staan als ik een 'verse' baby hoor huilen. "Pak dat kind op, pak dat kind op" gaat er dan door mij heen. Laat het stoppen.
Een tweede komt er niet. Met moeder-kind band is het helemaal goed gekomen en ook de man des huizes is weer volledig bij gekomen van al het gedoe.
Sla jezelf niet teveel om de oren met 'hoe het zou horen' of 'schuld'. Ik weet dat het makkelijker gezegd en geschreven is dan gedaan. Het heeft mij heel erg geholpen dat ik ergens het besef kreeg dat als ik steeds achterom bleef kijken niets meekreeg van vandaag. En daar dan een jaar later mij weer schuldig over zou voelen. Vandaag is de start van de toekomst. Klinkt heel zweverig, I know.
Ik heb nog steeds het zweet op mijn rug staan als ik een 'verse' baby hoor huilen. "Pak dat kind op, pak dat kind op" gaat er dan door mij heen. Laat het stoppen.
Een tweede komt er niet. Met moeder-kind band is het helemaal goed gekomen en ook de man des huizes is weer volledig bij gekomen van al het gedoe.
Sla jezelf niet teveel om de oren met 'hoe het zou horen' of 'schuld'. Ik weet dat het makkelijker gezegd en geschreven is dan gedaan. Het heeft mij heel erg geholpen dat ik ergens het besef kreeg dat als ik steeds achterom bleef kijken niets meekreeg van vandaag. En daar dan een jaar later mij weer schuldig over zou voelen. Vandaag is de start van de toekomst. Klinkt heel zweverig, I know.
Nee heb je, ja kun je krijgen
maandag 7 december 2015 21:16
Wat fijn dat jullie zo snel reageren! Om op een aantal vragen / opmerkingen te reageren:
Ik ben uiteindelijk niet naar de huisarts geweest, wel paar keer over nagedacht maar uiteindelijk de stap niet durven zetten. Schaamte om het uit te spreken denk ik..
Ja hoge verwachtingen had ik zeker, dat zie ik nu ook. Kon niet veel harder van m'n roze wolk af donderen..
En over opmerkingen nav de keizersnee, er is inderdaad letterlijk tegen me gezegd dat een keizersnee 'niet telt' als bevalling. Durf wel te wedden dat ik meer hechtingen had maargoed.
Verder zit ik er zelf overigens totaal niet mee dat het een keizersnee is geworden. Het was voor haar de veiligste manier om geboren te worden en ik zou er weer voor kiezen. Maar hoe er door anderen over gepraat word steekt me dan weer wel.
'Droombevalling' is trouwens ook niet mijn invulling, letterlijk genoemd door een bekende.
Ik ben uiteindelijk niet naar de huisarts geweest, wel paar keer over nagedacht maar uiteindelijk de stap niet durven zetten. Schaamte om het uit te spreken denk ik..
Ja hoge verwachtingen had ik zeker, dat zie ik nu ook. Kon niet veel harder van m'n roze wolk af donderen..
En over opmerkingen nav de keizersnee, er is inderdaad letterlijk tegen me gezegd dat een keizersnee 'niet telt' als bevalling. Durf wel te wedden dat ik meer hechtingen had
maargoed. Verder zit ik er zelf overigens totaal niet mee dat het een keizersnee is geworden. Het was voor haar de veiligste manier om geboren te worden en ik zou er weer voor kiezen. Maar hoe er door anderen over gepraat word steekt me dan weer wel.
'Droombevalling' is trouwens ook niet mijn invulling, letterlijk genoemd door een bekende.
maandag 7 december 2015 21:19
Weet je TO, ik heb heel snel geleerd me helemaal biets aan te trekken van wat anderen vinden of denken als het gaat om kinderen. Jij doet het op jouw manier, zoals jij denkt dat dat het beste is. Anderen mogen een mening hebben, dat is helemaal prima. Maar laat het je niet raken.
Misschien toch nog eens over nadenken om eens naar de huisarts te gaan, voor begeleiding om alles op een rijtje te krijgen. Dat hoeft geen eindeloze therapie te worden; een paar gesprekken kunnen misschien al veel helpen.
Misschien toch nog eens over nadenken om eens naar de huisarts te gaan, voor begeleiding om alles op een rijtje te krijgen. Dat hoeft geen eindeloze therapie te worden; een paar gesprekken kunnen misschien al veel helpen.
maandag 7 december 2015 21:21
Ik herken het wel. Geen keizersnede maar toch bij 1 van de tweeling voelde ik niet echt een band. De eerste twee dagen heb ik hem amper gezien en vastgehouden door omstandigheden. De andere lag naast mij op de kamer. Pas toen hij ziek was thuis en ik de nacht met hem bovenop mij heb geslapen was het goed.
Het boek hoezo roze wolk van renskevtjoelker heeft mij ook geholpen
Het boek hoezo roze wolk van renskevtjoelker heeft mij ook geholpen
maandag 7 december 2015 21:21
Ik heb totaal onverwachts een spoed keizersnee gehad onder volledige narcose. Omdat ik zo ziek was heb ik mijn kind pas anderhalve dag later voor het eerst gezien.
Dan wijzen ze je een baby aan in een couveuse. Ze hadden net zo goed elk ander babietje kunnen aanwijzen en zeggen dat het mijn kind was.
Ik was toen heel blij dat ik van te voren wist dat het een jongetje was want hij lag tussen 2 meisjes.
Gelukkig dan kunnen ze hem niet verwisseld hebben dan moet deze wel van mij zijn.
De eerste week zorgde er een hele lieve verpleegster voor hem. Er is toen wel eens door mijn hoofd geschoten dat hij misschien beter met haar mee naar huis kon. Ze was zo lief voor hem en kon zo goed voor hem zorgen.
Pas na een week toen ik voor het eerst mocht buidelen kwam het echte moeder gevoel. Zalig vond ik het zo'n hummeltje huid op huid. Bovendien durfde ik er toen steeds meer op te vertrouwen dat hij het zou overleven.
Toen hij na 3 weken werd overgeplaatst na een ander ziekenhuis waren daar veel minder lieve verpleegsters toen kwam echt de beschermingsdrang naar boven.
Hallo dit gaat wel over MIJN kind.
Ik vind het wel jammer dat ik niets van zijn geboorte heb meegekregen en ook niet weet hoe een bevalling voelt. Maar ach het goede nieuws is dat je dan ook niet uitgescheurd bent.
De band met mijn kind is er niet minder om.
Dan wijzen ze je een baby aan in een couveuse. Ze hadden net zo goed elk ander babietje kunnen aanwijzen en zeggen dat het mijn kind was.
Ik was toen heel blij dat ik van te voren wist dat het een jongetje was want hij lag tussen 2 meisjes.
Gelukkig dan kunnen ze hem niet verwisseld hebben dan moet deze wel van mij zijn.
De eerste week zorgde er een hele lieve verpleegster voor hem. Er is toen wel eens door mijn hoofd geschoten dat hij misschien beter met haar mee naar huis kon. Ze was zo lief voor hem en kon zo goed voor hem zorgen.
Pas na een week toen ik voor het eerst mocht buidelen kwam het echte moeder gevoel. Zalig vond ik het zo'n hummeltje huid op huid. Bovendien durfde ik er toen steeds meer op te vertrouwen dat hij het zou overleven.
Toen hij na 3 weken werd overgeplaatst na een ander ziekenhuis waren daar veel minder lieve verpleegsters toen kwam echt de beschermingsdrang naar boven.
Hallo dit gaat wel over MIJN kind.
Ik vind het wel jammer dat ik niets van zijn geboorte heb meegekregen en ook niet weet hoe een bevalling voelt. Maar ach het goede nieuws is dat je dan ook niet uitgescheurd bent.
De band met mijn kind is er niet minder om.
maandag 7 december 2015 21:22
Ik herken alles! Twee keer een geplande keizersnede gehad, dus weet ook hoe dat voelt. Als ik naar de foto's kijk, kan ik me haast niet voorstellen dat ik dat ben!
Ik dacht/verwachtte ook meteen stapelverliefd te zijn op mijn kindjes, maar dat heeft bij mij ook echt wel een tijd geduurd. Beide hadden een moeilijke start, wat voor mijn gevoel het hechten nog lastiger maakte. En ow wat voelde ik me schuldig daarover! En soms nog! Maar als ik dan even de tijd neem om er rustig over na te denken, weet ik dat ik gerust een goede moeder ben. Ik heb altijd alles gedaan om voor ze te zorgen en lief te zijn.
Geen tips hoe je hiermee om moet gaan, behalve dat jij als geen ander weet dat je je best doet en doet wat een moeder moet doen. Vertrouw daarop! En probeer te kijken naar de band die je nu hebt. Dat zegt meer dan de voorgaande periode!
Ik dacht/verwachtte ook meteen stapelverliefd te zijn op mijn kindjes, maar dat heeft bij mij ook echt wel een tijd geduurd. Beide hadden een moeilijke start, wat voor mijn gevoel het hechten nog lastiger maakte. En ow wat voelde ik me schuldig daarover! En soms nog! Maar als ik dan even de tijd neem om er rustig over na te denken, weet ik dat ik gerust een goede moeder ben. Ik heb altijd alles gedaan om voor ze te zorgen en lief te zijn.
Geen tips hoe je hiermee om moet gaan, behalve dat jij als geen ander weet dat je je best doet en doet wat een moeder moet doen. Vertrouw daarop! En probeer te kijken naar de band die je nu hebt. Dat zegt meer dan de voorgaande periode!
maandag 7 december 2015 21:24
quote:beelicious schreef op 07 december 2015 @ 21:08:
Ik had na 20 uur hel een spoedkeizersnee midden in de nacht.. Ik was behoorlijk gedrogeerd. En nu zwanger van de 2e, hell no dat ik ga bevallen: geplande keizersnee deze keer!Mag je dat zo beslissen? Ik dacht dat dat alleen in Amerika mocht.
Ik had na 20 uur hel een spoedkeizersnee midden in de nacht.. Ik was behoorlijk gedrogeerd. En nu zwanger van de 2e, hell no dat ik ga bevallen: geplande keizersnee deze keer!Mag je dat zo beslissen? Ik dacht dat dat alleen in Amerika mocht.
Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat
