Kinderen
alle pijlers
Ik heb kanker, hoe vertel ik dit aan mijn kinderen?
dinsdag 20 februari 2018 13:54
Ik heb in januari te horen gekregen dat ik borstkanker heb. Ik wil dit graag delen met mijn kinderen (5 &10 jaar). Hoe kan ik dit het beste vertellen en de ziekte uitleggen? Hoe houd ik het gezin straks draaiende met alle afspraken in het ziekenhuis? Ik ben erg bang dat ik mijn kinderen niet meer de aandacht kan geven die ik ze altijd wel kon geven. Zijn hier andere ouders die dit ook hebben doorgemaakt? Hoe hebben jullie dit gedaan?
dinsdag 20 februari 2018 13:59
Wat heftig zeg!
Heb je een partner? Hebben de kinderen een vader?
Je zal hulp nodig gaan hebben met je gezin. Hoeveel en hoe ziek je gaat zijn dat weet je niet dus bekijk het per dag.
In de bieb kun je boeken halen voor de kinderen over kanker. Daarin staat duidelijk beschreven wat kanker is. Maar eerst zou ik het "gewoon" vertellen. Zonder alle details. Wacht even af met welke vragen je kinderen gaan komen.
Heel veel sterkte!
Heb je een partner? Hebben de kinderen een vader?
Je zal hulp nodig gaan hebben met je gezin. Hoeveel en hoe ziek je gaat zijn dat weet je niet dus bekijk het per dag.
In de bieb kun je boeken halen voor de kinderen over kanker. Daarin staat duidelijk beschreven wat kanker is. Maar eerst zou ik het "gewoon" vertellen. Zonder alle details. Wacht even af met welke vragen je kinderen gaan komen.
Heel veel sterkte!
dinsdag 20 februari 2018 14:04
Kies je voor chemo of niet?
Zelf heb ik borstkanker gehad en ben tijdens 'n dagbehandeling geopereerd en later heb ik nog 3 weken dagelijks bestraling gehad, chemo heb ik vriendelijk voor bedankt. Dat had in principe weinig impact op mijn dagelijkse leven.
Hangt er dus vanaf hoeveel impact de behandeling gaat geven die jij zelf moet/wil ondergaan. Misschien is het wel helemaal niet nodig het te vertellen voordat duidelijk is dat de snijranden schoon zijn na de operatie en of er geen uitzaaiingen zijn.
Zelf heb ik borstkanker gehad en ben tijdens 'n dagbehandeling geopereerd en later heb ik nog 3 weken dagelijks bestraling gehad, chemo heb ik vriendelijk voor bedankt. Dat had in principe weinig impact op mijn dagelijkse leven.
Hangt er dus vanaf hoeveel impact de behandeling gaat geven die jij zelf moet/wil ondergaan. Misschien is het wel helemaal niet nodig het te vertellen voordat duidelijk is dat de snijranden schoon zijn na de operatie en of er geen uitzaaiingen zijn.
dinsdag 20 februari 2018 14:10
Ik heb er geen ervaring mee, maar ik weet niet of het nodig is zo'n jonge kinderen het woord kanker moeten kennen.
Verder zou ik inderdaad ook kijken naar hoe groot de impact is op hun leven. Kan me voorstellen dat mama met een kaal hoofd voor hen meer indruk maakt dan het feit dat papa meer in het huishouden doet.
Sterkte.
Verder zou ik inderdaad ook kijken naar hoe groot de impact is op hun leven. Kan me voorstellen dat mama met een kaal hoofd voor hen meer indruk maakt dan het feit dat papa meer in het huishouden doet.
Sterkte.
dinsdag 20 februari 2018 14:12
Dit.redbulletje schreef: ↑20-02-2018 14:04Kies je voor chemo of niet?
Zelf heb ik borstkanker gehad en ben tijdens 'n dagbehandeling geopereerd en later heb ik nog 3 weken dagelijks bestraling gehad, chemo heb ik vriendelijk voor bedankt. Dat had in principe weinig impact op mijn dagelijkse leven.
Hangt er dus vanaf hoeveel impact de behandeling gaat geven die jij zelf moet/wil ondergaan. Misschien is het wel helemaal niet nodig het te vertellen voordat duidelijk is dat de snijranden schoon zijn na de operatie en of er geen uitzaaiingen zijn.
Ik zou ook gewoon even afwachten - misschien is het wel helemaal niet nodig om het je kinderen te vertellen.
dinsdag 20 februari 2018 14:18
Als ze nu al al wel doorhebben dat er 'iets' aan de hand is (vaker oppas omdat jij in ziekenhuis zat, verdrietige pappa en mamma, etc) dan zou ik het wel vertellen. Bij mij hadden de kinderen (toen net 6 en 7) wel door dat er wat aan de hand was. Wij hebben toen gevraagd of ze wilden weten wat er was ('ja!') en toen eerlijk gezegd dat mamma kanker heeft. En gevraagd of ze wisten wat dat was. ('ja, dan heb je gras gegeten en dan ga je dood'). En nu is het gewoon een gegeven voor ze. Soms zijn ze heel verdrietig en kunnen ze niet slapen, maar verder is het voor hen 'gewoon'. Ik zou er dus vooral zelf niet te spastisch over doen en het ze gewoon vertellen. Ze komen daarna vanzelf wel met vragen, of niet.
Verder: heel veel sterkte!
Verder: heel veel sterkte!
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dinsdag 20 februari 2018 14:21
Oh, en het gezin draaiend houden: de lat lager leggen. Zoek een schoonmaakster, bestel vaker eten/eet iets makkelijks. En zittend op de bank kan je ook tijd met ze doorbrengen. Schakel andere ouders in om je kind naar sport/club te brengen. Als ze toch gaan willen ze die van jou ook echt wel even meenemen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dinsdag 20 februari 2018 14:52
Allereerst: heel veel sterkte de komende tijd!
Verder: vertel het kort, maak het niet te gedetailleerd en hou er rekening mee dat kinderen op zijn zachtst gezegd vaak een hele andere belevingswereld hebben; zit je heel omslachtig uit te leggen dat je iets levensbedreigends hebt en dan wordt dat ontvangen met 'ja, OK, mag ik nou snoep?'
En zeg geen dingen die je niet waar kunt maken zoals 'mama gaat niet dood'; mijn dochter voelt zich nog altijd 'bedrogen' toen dat een keer tegen haar is gezegd terwijl dat achteraf niet zo bleek te zijn.
Verder: vertel het kort, maak het niet te gedetailleerd en hou er rekening mee dat kinderen op zijn zachtst gezegd vaak een hele andere belevingswereld hebben; zit je heel omslachtig uit te leggen dat je iets levensbedreigends hebt en dan wordt dat ontvangen met 'ja, OK, mag ik nou snoep?'
En zeg geen dingen die je niet waar kunt maken zoals 'mama gaat niet dood'; mijn dochter voelt zich nog altijd 'bedrogen' toen dat een keer tegen haar is gezegd terwijl dat achteraf niet zo bleek te zijn.
Zullen we proberen het een beetje gezellig te houden?!
dinsdag 20 februari 2018 14:57
dinsdag 20 februari 2018 15:01
Hou er ook rekening mee dat kinderen soms heel praktisch (te praktisch) over dingen na kunnen denken. Hier kwam bijvoorbeeld vrij snel de vraag "he mamma, als jij dood bent, wie krijgt dan jouw telefoon?". Dat kan best hard aankomen, maar zo bedoelen ze het natuurlijk niet.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dinsdag 20 februari 2018 15:12
Hoi Anna, bedankt voor het delen van jou ervaring!AnnA_C schreef: ↑20-02-2018 15:01Hou er ook rekening mee dat kinderen soms heel praktisch (te praktisch) over dingen na kunnen denken. Hier kwam bijvoorbeeld vrij snel de vraag "he mamma, als jij dood bent, wie krijgt dan jouw telefoon?". Dat kan best hard aankomen, maar zo bedoelen ze het natuurlijk niet.
Heb je jou kinderen ook meegenomen naar afspraken in het ziekenhuis? Of heb je ze hier compleet buiten gelaten?
dinsdag 20 februari 2018 15:16
Waarom zou je ze meenemen? Die kunnen toch niet stilzitten in een wachtkamer als het uitloopt bij de oncoloog en er zitten mensen daar in stress op afspraken te wachten. Dat er drukke kinderen in een oncologiewachtkamer zitten zou ik echt not done vinden zowel als begeleider van mijn vader naar de oncoloog als voor mijn eigen afspraken.Madelief9873 schreef: ↑20-02-2018 15:12Hoi Anna, bedankt voor het delen van jou ervaring!
Heb je jou kinderen ook meegenomen naar afspraken in het ziekenhuis? Of heb je ze hier compleet buiten gelaten?
Die kinderen zitten door de weeks toch ook op school neem ik aan, dus ik zou juist zwijgen tot je meer weet.
dinsdag 20 februari 2018 15:19
dinsdag 20 februari 2018 15:21
Nee, na een jaar ofzo heb ik ze 1 keer meegenomen naar de dagbehandeling toen ik wist dat ik alleen een kortdurend infuus van 15 minuten zou krijgen. Zodat ze het eens zouden zien. Man was er toen ook bij trouwens. Ze hebben de hele tijd met hun neus in een donald duck gezeten en iedereen genegeerd.
Verder plan ik de afspraken inderdaad meestal onder schooltijd of ik regel oppas. En ik heb een vast lijstje met ouders van klasgenootjes die ik kan bellen als het uitloopt en dan nemen zij de kinderen mee.
Verder plan ik de afspraken inderdaad meestal onder schooltijd of ik regel oppas. En ik heb een vast lijstje met ouders van klasgenootjes die ik kan bellen als het uitloopt en dan nemen zij de kinderen mee.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dinsdag 20 februari 2018 16:14
AnnA_C schreef: ↑20-02-2018 15:01Hou er ook rekening mee dat kinderen soms heel praktisch (te praktisch) over dingen na kunnen denken. Hier kwam bijvoorbeeld vrij snel de vraag "he mamma, als jij dood bent, wie krijgt dan jouw telefoon?". Dat kan best hard aankomen, maar zo bedoelen ze het natuurlijk niet.
Oh ja, de praktische inslag...
Mijn dochter had een keer een vraag die ik niet kon beantwoorden en opperde vervolgens 'om oma dan maar even op te graven om te kijken hoe het zat...'
Zullen we proberen het een beetje gezellig te houden?!
dinsdag 20 februari 2018 16:40
Bedankt! Ik heb gelukkig een hele lieve man die mij helpt en ondersteund. Hebben jou kinderen iets aan de boekjes uit de bieb?watdachtjehiervan schreef: ↑20-02-2018 13:59Wat heftig zeg!
Heb je een partner? Hebben de kinderen een vader?
Je zal hulp nodig gaan hebben met je gezin. Hoeveel en hoe ziek je gaat zijn dat weet je niet dus bekijk het per dag.
In de bieb kun je boeken halen voor de kinderen over kanker. Daarin staat duidelijk beschreven wat kanker is. Maar eerst zou ik het "gewoon" vertellen. Zonder alle details. Wacht even af met welke vragen je kinderen gaan komen.
Heel veel sterkte!
woensdag 21 februari 2018 11:07
Mijn moeder heeft twee keer kanker gehad, andere vormen. Eerste keer was op de basisschool tijdens de overgang onderbouw/bovenbouw. Tweede keer onderbouw middelbare school.
Als kind snapte ik er niet veel van. Er werd dan gezegd dat mama een beetje ziek was. Volwassenen die dan heel bezorgd vroegen hoe het met mama gaat, maar ik wist nooit zo wat ik daar op moest antwoorden. Mijn moeder was gewoon mama, en soms was ze verdrietig maar meestal niet (of liet ze het niet merken). En ze was ziek. Kanker was voor mij hetzelfde als een flinke griep, ziek is ziek. Afspraken werden altijd onder schooltijd ingepland dus we kregen er vrij weinig van mee. Ik realiseer me nu ik volwassen ben pas hoe erg ze zich heeft uitgesloofd om het ons zo makkelijk mogelijk te maken.
De tweede keer was heftiger. Ik was aan het puberen en heb zoveel spijt dat ik mijn moeder niet meer heb geholpen. Ik was absoluut geen lastig kind maar het is wel ergens blijven knagen. Ik had vriendinnen die tegen jan en alleman gingen vertellen hoe ziek mijn moeder wel niet was. De hele school wist het dat vond ik verschrikkelijk, ik zat niet te wachten op het medelijden van anderen. Ik kan me de ochtend dat ik de klas in kwam nog goed herinneren, wat een rotgevoel was dat. Iedereen wist het maar ik wist niet dat iedereen het wist.
Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar zo heb ik het als kind ervaren. Mijn moeder heeft beide keren overleefd (tegen verwachting in) en we hebben een hele sterke band nu. Over de kanker praten we bijna nooit, dat blijft ergens ongemakkelijk.
Als kind snapte ik er niet veel van. Er werd dan gezegd dat mama een beetje ziek was. Volwassenen die dan heel bezorgd vroegen hoe het met mama gaat, maar ik wist nooit zo wat ik daar op moest antwoorden. Mijn moeder was gewoon mama, en soms was ze verdrietig maar meestal niet (of liet ze het niet merken). En ze was ziek. Kanker was voor mij hetzelfde als een flinke griep, ziek is ziek. Afspraken werden altijd onder schooltijd ingepland dus we kregen er vrij weinig van mee. Ik realiseer me nu ik volwassen ben pas hoe erg ze zich heeft uitgesloofd om het ons zo makkelijk mogelijk te maken.
De tweede keer was heftiger. Ik was aan het puberen en heb zoveel spijt dat ik mijn moeder niet meer heb geholpen. Ik was absoluut geen lastig kind maar het is wel ergens blijven knagen. Ik had vriendinnen die tegen jan en alleman gingen vertellen hoe ziek mijn moeder wel niet was. De hele school wist het dat vond ik verschrikkelijk, ik zat niet te wachten op het medelijden van anderen. Ik kan me de ochtend dat ik de klas in kwam nog goed herinneren, wat een rotgevoel was dat. Iedereen wist het maar ik wist niet dat iedereen het wist.
Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar zo heb ik het als kind ervaren. Mijn moeder heeft beide keren overleefd (tegen verwachting in) en we hebben een hele sterke band nu. Over de kanker praten we bijna nooit, dat blijft ergens ongemakkelijk.
woensdag 21 februari 2018 11:14
Ik heb zelf geen kanker (gehad) maar helaas wel een kindje van 5 in onze naaste omgeving. Mijn oudste had heel veel vragen en voor haar zijn sommige boeken uit de bieb heel fijn ter verduidelijking.Madelief9873 schreef: ↑20-02-2018 16:40Bedankt! Ik heb gelukkig een hele lieve man die mij helpt en ondersteund. Hebben jou kinderen iets aan de boekjes uit de bieb?
woensdag 21 februari 2018 15:58
Mijn kinderen waren toen 6 en 8. Heb het gewoon eerlijk verteld, ze krijgen het toch wel mee dat er iets is.
Heb het wel pas verteld, toen het behandelplan bekend was. Zo kon ik ook gelijk vertellen, wat ze allemaal gingen dien om mama beter te maken.
Ook ik had wat boekjes uit de bieb om het wat beter uit te leggen (chemo Casper ofzo iets).
Vertelde het de volgende dag ook op school aan de moeders van mijn dochter's vriendinnetjes. Mijn dochter had toen al verteld, dat ik 2 nieuwe borsten zou krijgen
Ik heb ze juist wel een keer meegenomen toen ik chemo kreeg, om te laten zien, dat het helemaal niet eng was. De verpleegster heeft ze toen ook het een en ander uitgelegd (wel van te voren gevraagd natuurlijk). Na een uurtje heeft mijn moeder ze toen weer naar school gebracht.
Heb het wel pas verteld, toen het behandelplan bekend was. Zo kon ik ook gelijk vertellen, wat ze allemaal gingen dien om mama beter te maken.
Ook ik had wat boekjes uit de bieb om het wat beter uit te leggen (chemo Casper ofzo iets).
Vertelde het de volgende dag ook op school aan de moeders van mijn dochter's vriendinnetjes. Mijn dochter had toen al verteld, dat ik 2 nieuwe borsten zou krijgen
Ik heb ze juist wel een keer meegenomen toen ik chemo kreeg, om te laten zien, dat het helemaal niet eng was. De verpleegster heeft ze toen ook het een en ander uitgelegd (wel van te voren gevraagd natuurlijk). Na een uurtje heeft mijn moeder ze toen weer naar school gebracht.
woensdag 21 februari 2018 20:18
Mijn vriendin en haar kinderen hebben veel gehad aan het boek “ mama’s borst is ziek. “ van Hanneke de Jager.
Ze heeft na de operatie wel chemo’s en bestraling gehad. Dit biek maakte het voor de kinderen inzichtelijk wat er gebeurde en waarom mama niet goed kon knuffelen en soms ziek was en naar het ziekhuis moest.
Ze heeft na de operatie wel chemo’s en bestraling gehad. Dit biek maakte het voor de kinderen inzichtelijk wat er gebeurde en waarom mama niet goed kon knuffelen en soms ziek was en naar het ziekhuis moest.
