Kinderen
alle pijlers
Moodswings
zaterdag 4 mei 2019 18:01
Hallo allemaal,
Momenteel ben ik mama van een zoontje van 2,5 week oud. Ik twijfelde of ik dit wilde delen maar wellicht helpt het. Het is ons eerste kindje en alles is nog wennen en zoekende. Hoewel het meeste nu al vanzelf gaat.
Ik hoor vaak mama's zeggen dat ze echt op een roze wolk leven en enorm genieten. Het is niet zo dat ik niet geniet, want ben echt verliefd op ons kereltje en zou hem voor geen goud meer kunnen en willen missen. Echter is het wel zo dat ik die roze wolk niet zo voel. Overdag gaat het allemaal goed maar rond de avond/nacht begint hij te huilen en het slaapgebrek breekt me wel langzaam al op. Hij zit aan ons vast geplakt 's nachts en kunnen hem moeilijk weg leggen. Ik begrijp dit wel want hij heeft 9 maanden in mijn buik gezeten. Toch merk ik dat ik het onderschat heb allemaal en vind ik het met momenten wel zwaar. Ik zie elke dag enorm op tegen de nachten... Steeds vraag ik me af of het wel beter wordt. En dit staat het genieten wel in de weg. Soms gaat er wel eens door mijn hoofd 'hoe ga ik dit trekken'. Ik voel me best schuldig dat ik niet zó geniet zoals ik vaak andere mama's hoor. Het ene moment van de dag voel ik me heel trots en verliefd en ben ik de gelukkigste op aarde maar het andere moment voel ik me ook echt verdrietig en vraag ik me af waar ik aan begonnen ben, ik zie dan op tegen de nachten.
Ik voel me soms zelfs schuldig of raar dat ik niet die roze wolk zo kan beschrijven, want ik moet toch genieten élk moment van de dag? Dat hoor je toch als kersverse mama te doen? Wellicht komt het ook doordat ik een vriendin heb die ook net bevallen is en zij naar mij toe de indruk wekt dat ze echt helemaal volledig geniet en niks haar tegenvalt.
Mijn vraag is: is dit raar zoals ik me voel? Voelen meerdere zich zo?
Momenteel ben ik mama van een zoontje van 2,5 week oud. Ik twijfelde of ik dit wilde delen maar wellicht helpt het. Het is ons eerste kindje en alles is nog wennen en zoekende. Hoewel het meeste nu al vanzelf gaat.
Ik hoor vaak mama's zeggen dat ze echt op een roze wolk leven en enorm genieten. Het is niet zo dat ik niet geniet, want ben echt verliefd op ons kereltje en zou hem voor geen goud meer kunnen en willen missen. Echter is het wel zo dat ik die roze wolk niet zo voel. Overdag gaat het allemaal goed maar rond de avond/nacht begint hij te huilen en het slaapgebrek breekt me wel langzaam al op. Hij zit aan ons vast geplakt 's nachts en kunnen hem moeilijk weg leggen. Ik begrijp dit wel want hij heeft 9 maanden in mijn buik gezeten. Toch merk ik dat ik het onderschat heb allemaal en vind ik het met momenten wel zwaar. Ik zie elke dag enorm op tegen de nachten... Steeds vraag ik me af of het wel beter wordt. En dit staat het genieten wel in de weg. Soms gaat er wel eens door mijn hoofd 'hoe ga ik dit trekken'. Ik voel me best schuldig dat ik niet zó geniet zoals ik vaak andere mama's hoor. Het ene moment van de dag voel ik me heel trots en verliefd en ben ik de gelukkigste op aarde maar het andere moment voel ik me ook echt verdrietig en vraag ik me af waar ik aan begonnen ben, ik zie dan op tegen de nachten.
Ik voel me soms zelfs schuldig of raar dat ik niet die roze wolk zo kan beschrijven, want ik moet toch genieten élk moment van de dag? Dat hoor je toch als kersverse mama te doen? Wellicht komt het ook doordat ik een vriendin heb die ook net bevallen is en zij naar mij toe de indruk wekt dat ze echt helemaal volledig geniet en niks haar tegenvalt.
Mijn vraag is: is dit raar zoals ik me voel? Voelen meerdere zich zo?
anoniem_383110 wijzigde dit bericht op 04-05-2019 18:04
3.39% gewijzigd
zaterdag 4 mei 2019 18:07
Het zijn momentopnames. Kan ook niet anders. Niemand is 24-7 dolgelukkig of zwaarmoedig, geïrriteerd enz. (onder normale omstandigheden)Westerpaviljoen schreef: ↑04-05-2019 18:03Nee joh zo voelt iedereen zich maar niemand zegt het.
We moeten allemaal door die fases heen.
Het is anders als je het gaat hebben over spijt dat je een kind gekregen hebt. Daar moet je wel wat mee.
zaterdag 4 mei 2019 18:11
Helemaal niet raar. Het is gewoon enorm heftig wat er allemaal gebeurd is en nog steeds gebeurt. Een zwangerschap is vaak al vermoeiend, met name de laatste loodjes, dus heel uitgerust ga je meestal niet de bevalling in. Een bevalling is heel heftig en ingrijpend. Dan ga je meteen daarna, zonder dat je de tijd hebt om lichamelijk te herstellen of uit te rusten, zo, hup, je kraamtijd in, je hele wereld staat compleet op zijn kop, alles is nieuw, je hebt slaapgebrek en daarbij heb je opeens een enorme verantwoordelijkheid. Ik vond vooral het besef van die verantwoordelijkheid heel zwaar. Ik weet nog dat ik me verwonderde over het feit dat de ouders die ik kende die al iets oudere kinderen hadden nog in staat waren om nog onbezorgd te lachen, ik voelde die verantwoordelijkheid en zorg zo zwaar op me drukken dat ik in die eerste heftige dagen vol kraamtranen serieus dacht dat ik dat nooit meer zou kunnen, dat alles nu bittere ernst was geworden.
Als de baby er net is stel je je misschien voor dat je met een maand of twee wel compleet in je rol gegroeid bent en helemaal hersteld bent, maar wat is nou twee maanden? Het is nog steeds heel nieuw, je bent nog niet helemaal ontzwangerd en erg veel rust heb je waarschijnlijk ook nog niet.
Echt heel normaal hoor, wat jij voelt.
Ik denk dat die vriendin ook echt niet 24/7 loopt te genieten. Of wel, dan is ze een geluksvogel. Maar het wil niet zeggen dat jij iets fout doet. Je schuldig voelen is al helemaal niet nodig.
Ik weet nog dat bij mijn eerste bezoek aan het consultatiebureau de arts meteen zag dat ik moe en onzeker was en dat de tranen best hoog zaten en ze zei direct: 'Het wordt beter. Echt.' En dat werd het ook. Je gaat je echt wel weer gewoon jezelf voelen, je groeit in je rol, en die nachten worden ook beter.
Als de baby er net is stel je je misschien voor dat je met een maand of twee wel compleet in je rol gegroeid bent en helemaal hersteld bent, maar wat is nou twee maanden? Het is nog steeds heel nieuw, je bent nog niet helemaal ontzwangerd en erg veel rust heb je waarschijnlijk ook nog niet.
Echt heel normaal hoor, wat jij voelt.
Ik denk dat die vriendin ook echt niet 24/7 loopt te genieten. Of wel, dan is ze een geluksvogel. Maar het wil niet zeggen dat jij iets fout doet. Je schuldig voelen is al helemaal niet nodig.
Ik weet nog dat bij mijn eerste bezoek aan het consultatiebureau de arts meteen zag dat ik moe en onzeker was en dat de tranen best hoog zaten en ze zei direct: 'Het wordt beter. Echt.' En dat werd het ook. Je gaat je echt wel weer gewoon jezelf voelen, je groeit in je rol, en die nachten worden ook beter.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 4 mei 2019 18:14
Heel herkenbaar! Mijn zoontje is nu 8 weken oud en ik vond de eerste 3-4 weken emotioneel heel zwaar. Ik heb me ook erg down gevoeld (vooral in de avonden!) en me ook afgevraagd of het wel normaal was. Met een week of 3 werd het beter. Maak je niet ongerust, spreek het uit naar je partner en elke avond ff lekker een potje huilen.
zaterdag 4 mei 2019 18:18
Het is ook niet niks. Je moet toch zelf het wiel uitvinden mbt je kind. En dan denk je het eindelijk door te hebben, breekt er weer een nieuwe fase aan.. Net zo lang tot ze uit huis gaansuuz393 schreef: ↑04-05-2019 18:14Heel herkenbaar! Mijn zoontje is nu 8 weken oud en ik vond de eerste 3-4 weken emotioneel heel zwaar. Ik heb me ook erg down gevoeld (vooral in de avonden!) en me ook afgevraagd of het wel normaal was. Met een week of 3 werd het beter. Maak je niet ongerust, spreek het uit naar je partner en elke avond ff lekker een potje huilen.
zaterdag 4 mei 2019 18:19
zaterdag 4 mei 2019 18:38
Hee,
Misschien helpt het om andere ervaringen te horen, dan weet je dat je niet alleen bent!
Toen ons zoontje werd geboren had ik verwacht dat ik een golf van positieve emoties zou voelen, maar ik voelde eigenlijk helemaal niets. Was eerlijk gezegd niet eens heel erg geinteresseerd in ons kind al voelde ik me wel direct verantwoordelijk en heb ik geprobeerd zo goed mogelijk voor hem te zorgen. Het echte gevoel (hechting, verliefdheid, jezelf als moeder zien) bleef echter uit. Ik was daarnaast ook heel down en verdrietig over wat baby betekende voor mijn relatie met mijn vriend. Ik had sterk het gevoel dat wij geen tijd meer voor elkaar hadden. Weken verstreken en helaas werd het niet beter. Bij huisarts geweest die klachten gelukkig direct serieus nam. Diagnose depressie en ik mocht aan de medicatie. Toen pas kon ik echt genieten van onze zoon, het moederschap en alles wat daarbij komt kijken. Inmiddels zijn we een aantal maanden verder en geniet ik met volle teugen van ons kindje.
Wat ik je mee wil geven is dat het helemaal niet gek is dat je niet die roze wolk hebt. Bij veel moeders die dat niet zo hebben komt het na een paar weken vanzelf wel en andere moeders, zoals ik zelf, hebben daar wat hulp bij nodig. Allebei prima.
Wees trots op wat je allemaal doet, dat je zo je best doet, wees eerlijk tegen je partner en als het je teveel wordt bespreek het dan open met de huisarts.
Ik ben zelf naar de huisarts gegaan toen hij 7 weken was. Toen aangegeven dat ik het nog even zelf wilde proberen, na 2 weken weer naar ha en geconcludeerd dat stemming niet beter werd en we medicatie zouden proberen. Geen moment spijt
Ik wens je heel veel liefs en positiefs toe in deze pittige tijd! Heb vertrouwen, het komt helemaal goed!
Misschien helpt het om andere ervaringen te horen, dan weet je dat je niet alleen bent!
Toen ons zoontje werd geboren had ik verwacht dat ik een golf van positieve emoties zou voelen, maar ik voelde eigenlijk helemaal niets. Was eerlijk gezegd niet eens heel erg geinteresseerd in ons kind al voelde ik me wel direct verantwoordelijk en heb ik geprobeerd zo goed mogelijk voor hem te zorgen. Het echte gevoel (hechting, verliefdheid, jezelf als moeder zien) bleef echter uit. Ik was daarnaast ook heel down en verdrietig over wat baby betekende voor mijn relatie met mijn vriend. Ik had sterk het gevoel dat wij geen tijd meer voor elkaar hadden. Weken verstreken en helaas werd het niet beter. Bij huisarts geweest die klachten gelukkig direct serieus nam. Diagnose depressie en ik mocht aan de medicatie. Toen pas kon ik echt genieten van onze zoon, het moederschap en alles wat daarbij komt kijken. Inmiddels zijn we een aantal maanden verder en geniet ik met volle teugen van ons kindje.
Wat ik je mee wil geven is dat het helemaal niet gek is dat je niet die roze wolk hebt. Bij veel moeders die dat niet zo hebben komt het na een paar weken vanzelf wel en andere moeders, zoals ik zelf, hebben daar wat hulp bij nodig. Allebei prima.
Wees trots op wat je allemaal doet, dat je zo je best doet, wees eerlijk tegen je partner en als het je teveel wordt bespreek het dan open met de huisarts.
Ik ben zelf naar de huisarts gegaan toen hij 7 weken was. Toen aangegeven dat ik het nog even zelf wilde proberen, na 2 weken weer naar ha en geconcludeerd dat stemming niet beter werd en we medicatie zouden proberen. Geen moment spijt
Ik wens je heel veel liefs en positiefs toe in deze pittige tijd! Heb vertrouwen, het komt helemaal goed!
zaterdag 4 mei 2019 18:49
Dit.
Ik had ook helemaal geen 'verliefde' gevoelens, die kwamen rond de eerste verjaardag bij mij.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 4 mei 2019 18:50
de eerste vier jaar zijn verschrikkelijk, na inschrijven basisschool wordt het beterWesterpaviljoen schreef: ↑04-05-2019 18:19Nou is die van mij 19 maanden maar ik heb eigenlijk maar 1 vraag: wat karakteriseert nou welk levensjaar van een kind?
zaterdag 4 mei 2019 18:52
Ik ken ook vrouwen die juist de babytijd geweldig vinden, dus her verschilt echt wel per persoon.
Ik vond vooral het eerste jaar zwaar, niet 4 jaar.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 4 mei 2019 18:53
Juist omdat je die roze wolk zo een soort van voorgeschreven wordt verwacht je deze ook.
Niet is minder waar. .de meeste ouders en dan vooral newborn mama's voelen zich moe, verdrietig en veelal angstig. (Je bent heus niet alleen)
Maak het bespreekbaar, durf om hulp te vragen..en als het kan vraag een oppas vd avond zodat jij even je rust goed kan pakken.
Niet is minder waar. .de meeste ouders en dan vooral newborn mama's voelen zich moe, verdrietig en veelal angstig. (Je bent heus niet alleen)
Maak het bespreekbaar, durf om hulp te vragen..en als het kan vraag een oppas vd avond zodat jij even je rust goed kan pakken.
zaterdag 4 mei 2019 18:55
maar jij houdt misschien van baby’s/ dreumessen
ik ben meer geschikt voor volwassenen, dus het werd pas leuk toen ze de deur uit gingen
zaterdag 4 mei 2019 18:58
Dit is niet waar. Er bestaan wel degelijk vrouwen die echt op een roze wolk zitten die eerste weken. Hormonen werken voor iedere vrouw anders, dus je kan niet zeggen dat iedereen iets op een bepaalde manier meemaakt.Westerpaviljoen schreef: ↑04-05-2019 18:03Nee joh zo voelt iedereen zich maar niemand zegt het.
We moeten allemaal door die fases heen.
zaterdag 4 mei 2019 18:58
Nou niet alleen newborn mama’s .yourlocalhero schreef: ↑04-05-2019 18:53Juist omdat je die roze wolk zo een soort van voorgeschreven wordt verwacht je deze ook.
Niet is minder waar. .de meeste ouders en dan vooral newborn mama's voelen zich moe, verdrietig en veelal angstig. (Je bent heus niet alleen)
Maak het bespreekbaar, durf om hulp te vragen..en als het kan vraag een oppas vd avond zodat jij even je rust goed kan pakken.
Ik ben na vier jaar anders ook nog steeds moe.
Denk dat de rust pas een beetje wederkeert vanaf de basisschool.
zaterdag 4 mei 2019 18:59
zaterdag 4 mei 2019 19:00
Ik vond vooral het eerste jaar, met uitloop naar het tweede jaar (in mindere mate) echt wel zwaar. Vanaf dat ze een jaar of 2 zijn begin ik het echt ontzettend super geweldig te vinden. Tot nu toe vind ik het alleen maar leuker worden naarmate de leeftijd stijgt en inderdaad de basisschool brengt een hoop regelmaat en lucht in ons leven. Ik vind dat wel prettig.
zaterdag 4 mei 2019 19:36
Ik vond de eerste 4 weken niet leuk. De 4 weken erna vond ik soms leuk, daarna kon ik echt meer genieten. Maar sinds ik weer lekker werk geniet ik pas echt.
Vertrouw je het niet, trek dan aan de bel bij je verloskundige of huisarts.
Maar er zou best wat meer eerlijkheid en openheid mogen zijn over het feit dat de meeste vrouwen zich gewoon niet super gelukkig of op een roze wolk voelen. Ik voelde me er op sommige momenten echt ingeluisd, iedereen zei dat het leuk zou zijn, maar dat vond ik het totaal niet.
Vertrouw je het niet, trek dan aan de bel bij je verloskundige of huisarts.
Maar er zou best wat meer eerlijkheid en openheid mogen zijn over het feit dat de meeste vrouwen zich gewoon niet super gelukkig of op een roze wolk voelen. Ik voelde me er op sommige momenten echt ingeluisd, iedereen zei dat het leuk zou zijn, maar dat vond ik het totaal niet.
