Kinderen
alle pijlers
Moodswings
zaterdag 4 mei 2019 18:01
Hallo allemaal,
Momenteel ben ik mama van een zoontje van 2,5 week oud. Ik twijfelde of ik dit wilde delen maar wellicht helpt het. Het is ons eerste kindje en alles is nog wennen en zoekende. Hoewel het meeste nu al vanzelf gaat.
Ik hoor vaak mama's zeggen dat ze echt op een roze wolk leven en enorm genieten. Het is niet zo dat ik niet geniet, want ben echt verliefd op ons kereltje en zou hem voor geen goud meer kunnen en willen missen. Echter is het wel zo dat ik die roze wolk niet zo voel. Overdag gaat het allemaal goed maar rond de avond/nacht begint hij te huilen en het slaapgebrek breekt me wel langzaam al op. Hij zit aan ons vast geplakt 's nachts en kunnen hem moeilijk weg leggen. Ik begrijp dit wel want hij heeft 9 maanden in mijn buik gezeten. Toch merk ik dat ik het onderschat heb allemaal en vind ik het met momenten wel zwaar. Ik zie elke dag enorm op tegen de nachten... Steeds vraag ik me af of het wel beter wordt. En dit staat het genieten wel in de weg. Soms gaat er wel eens door mijn hoofd 'hoe ga ik dit trekken'. Ik voel me best schuldig dat ik niet zó geniet zoals ik vaak andere mama's hoor. Het ene moment van de dag voel ik me heel trots en verliefd en ben ik de gelukkigste op aarde maar het andere moment voel ik me ook echt verdrietig en vraag ik me af waar ik aan begonnen ben, ik zie dan op tegen de nachten.
Ik voel me soms zelfs schuldig of raar dat ik niet die roze wolk zo kan beschrijven, want ik moet toch genieten élk moment van de dag? Dat hoor je toch als kersverse mama te doen? Wellicht komt het ook doordat ik een vriendin heb die ook net bevallen is en zij naar mij toe de indruk wekt dat ze echt helemaal volledig geniet en niks haar tegenvalt.
Mijn vraag is: is dit raar zoals ik me voel? Voelen meerdere zich zo?
Momenteel ben ik mama van een zoontje van 2,5 week oud. Ik twijfelde of ik dit wilde delen maar wellicht helpt het. Het is ons eerste kindje en alles is nog wennen en zoekende. Hoewel het meeste nu al vanzelf gaat.
Ik hoor vaak mama's zeggen dat ze echt op een roze wolk leven en enorm genieten. Het is niet zo dat ik niet geniet, want ben echt verliefd op ons kereltje en zou hem voor geen goud meer kunnen en willen missen. Echter is het wel zo dat ik die roze wolk niet zo voel. Overdag gaat het allemaal goed maar rond de avond/nacht begint hij te huilen en het slaapgebrek breekt me wel langzaam al op. Hij zit aan ons vast geplakt 's nachts en kunnen hem moeilijk weg leggen. Ik begrijp dit wel want hij heeft 9 maanden in mijn buik gezeten. Toch merk ik dat ik het onderschat heb allemaal en vind ik het met momenten wel zwaar. Ik zie elke dag enorm op tegen de nachten... Steeds vraag ik me af of het wel beter wordt. En dit staat het genieten wel in de weg. Soms gaat er wel eens door mijn hoofd 'hoe ga ik dit trekken'. Ik voel me best schuldig dat ik niet zó geniet zoals ik vaak andere mama's hoor. Het ene moment van de dag voel ik me heel trots en verliefd en ben ik de gelukkigste op aarde maar het andere moment voel ik me ook echt verdrietig en vraag ik me af waar ik aan begonnen ben, ik zie dan op tegen de nachten.
Ik voel me soms zelfs schuldig of raar dat ik niet die roze wolk zo kan beschrijven, want ik moet toch genieten élk moment van de dag? Dat hoor je toch als kersverse mama te doen? Wellicht komt het ook doordat ik een vriendin heb die ook net bevallen is en zij naar mij toe de indruk wekt dat ze echt helemaal volledig geniet en niks haar tegenvalt.
Mijn vraag is: is dit raar zoals ik me voel? Voelen meerdere zich zo?
anoniem_383110 wijzigde dit bericht op 04-05-2019 18:04
3.39% gewijzigd
zaterdag 4 mei 2019 19:38
Dit. Op je tandvlees doe je de eerste weken.Westerpaviljoen schreef: ↑04-05-2019 18:03Nee joh zo voelt iedereen zich maar niemand zegt het.
We moeten allemaal door die fases heen.
zaterdag 4 mei 2019 19:38
zaterdag 4 mei 2019 19:46
Maak je een grapje of? Ik heb dat in deze echt niet door.
Ik vind het nu (hij is 19 maanden) niet heel zwaar maar sosm wel zwaar omdat je altijd moet opletten aandacht geven etc. Zou het niet erg vinden als ie 1 uur in een ipad duikt ofzo:-)
zaterdag 4 mei 2019 19:47
Dit had ik
En de eerste weken word je echt geleefd door het ritme van je baby, dat is gewoon heel heftig. Als je dan zelf ook niet ongeschonden uit de strijd bent, dan kan het echt wel even duren voor je je weer ok voelt, daarmee bedoel ik niet hetzelfde als voor de geboorte van je kind, want dat wordt het niet. Maar het wordt echt ok! Dat kan een maand duren of een halfjaar, of langer. Lukt het je niet alleen met slapen en zorgen, zoek dan hulp
sterkte!! En veel geluk met je kleintje
zaterdag 4 mei 2019 19:58
oh ik had die roze wolk echt wel, max twee uur per dag. TO: wat mij hielp is in het moment blijven: doodmoe, overal pijn en huilende baby: niet erg leven is nu gewoon even kut, niet jezelf gaan afvragen of het gevoel ooit nog overgaat, of dat je iets fout doet, gewoon blijven bij 'het leven is nu effe kut'. De momenten dat je wel verliefd op je baby bent, niet denken, oh jee, straks is dat gevoel weg, maar gewoon blijven bij 'mijn baby is de mooiste'.
Kortom: elke moodswing van jezelf gewoon accepteren en ze zien voor wat ze zijn: namelijk moodswings, je wordt echt wel weer normaal (ooit)
Kortom: elke moodswing van jezelf gewoon accepteren en ze zien voor wat ze zijn: namelijk moodswings, je wordt echt wel weer normaal (ooit)
zaterdag 4 mei 2019 19:59
Herkenbaar!
Mijn wolk was soms roze met een grijze rand, soms helemaal grijs en soms echt knalroze.
Zwanger worden, zwanger zijn, bevallen en een kersverse baby is ook nogal wat.
Je hele leven is anders geworden, voor ik daar mijn draai echt in had gevonden was ik wel eventjes verder.
En wat iemand voor mij schrijft, veel vrouwen/mannen durven dit misschien niet goed uit te spreken omdat je veelal over DE roze wolk hoort.
Mijn wolk was soms roze met een grijze rand, soms helemaal grijs en soms echt knalroze.
Zwanger worden, zwanger zijn, bevallen en een kersverse baby is ook nogal wat.
Je hele leven is anders geworden, voor ik daar mijn draai echt in had gevonden was ik wel eventjes verder.
En wat iemand voor mij schrijft, veel vrouwen/mannen durven dit misschien niet goed uit te spreken omdat je veelal over DE roze wolk hoort.
zaterdag 4 mei 2019 20:11
Ik hou helemaal niet van baby's.
Maar vanaf dat ze een beetje zelfstandig konden zitten vond ik het wel minder zwaar worden (sowieso fysiek).
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 4 mei 2019 20:15
De enige keer dat ik op een roze wolk zat was na mijn eerste bevalling. Tweeling, allebei overleden, dus op zich een verdrietige tijd, maar ik ben ongeveer een half jaar in een stemming geweest die ik daarvoor en daarna nooit meer heb gehad. Volgens mij was dat puur hormonaal, en dus niet vertroebeld door half doorwaakte nachten, tepelkloven, huilbaby's en weet ik wat.
Ik vond de hele wereld mooi en lief en warm en zacht.
Zoals mijn beste vriendin zei: je was totaal jezelf niet.
Heb ik gelukkig bij mijn levende baby's geen last van gehad.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 4 mei 2019 20:16
Tenzij betreffende school je stress geeft.Gekopbloemen schreef: ↑04-05-2019 18:58Nou niet alleen newborn mama’s .
Ik ben na vier jaar anders ook nog steeds moe.
Denk dat de rust pas een beetje wederkeert vanaf de basisschool.
Ik had de vermoeidheid en alles na de geboorte van de middelste het ergst.
Nu zit ik uitzonderlijk op een roze wolk (jongste is nu 15 weken)
zaterdag 4 mei 2019 20:31
Eens met alle reacties hierboven, wij vrouwen zouden elkaar echt wel meer mogen steunen i.p.v. altijd maar doen alsof het geweldig is en iedereen op een roze wolk zit... geniet ervan, bah, rotadvies!
Maar, onze baby kon ook niet naar bed snachts, overdag eigenlijk ook niet maar dan waren we toch wakker, pakten de baby vaker enz.. baby bleek een flinke reflux te hebben en elke keer bij het neerleggen brande het maagzuur
echt zielig.
Maar, onze baby kon ook niet naar bed snachts, overdag eigenlijk ook niet maar dan waren we toch wakker, pakten de baby vaker enz.. baby bleek een flinke reflux te hebben en elke keer bij het neerleggen brande het maagzuur
echt zielig.
zaterdag 4 mei 2019 20:33
Mannen OOKMisspizza schreef: ↑04-05-2019 20:31Eens met alle reacties hierboven, wij vrouwen zouden elkaar echt wel meer mogen steunen i.p.v. altijd maar doen alsof het geweldig is en iedereen op een roze wolk zit... geniet ervan, bah, rotadvies!
Maar, onze baby kon ook niet naar bed snachts, overdag eigenlijk ook niet maar dan waren we toch wakker, pakten de baby vaker enz.. baby bleek een flinke reflux te hebben en elke keer bij het neerleggen brande het maagzuur
zaterdag 4 mei 2019 20:42
Ik hoor eigenlijk niet anders? Toen ik zwanger was van de eerste heb ik alleen maar moeten horen dat het ontzettend zwaar zou worden, dat ik maanden geen moment meer zou slapen en geen enkele rust zou krijgen.Daanstje schreef: ↑04-05-2019 19:36Ik vond de eerste 4 weken niet leuk. De 4 weken erna vond ik soms leuk, daarna kon ik echt meer genieten. Maar sinds ik weer lekker werk geniet ik pas echt.
Vertrouw je het niet, trek dan aan de bel bij je verloskundige of huisarts.
Maar er zou best wat meer eerlijkheid en openheid mogen zijn over het feit dat de meeste vrouwen zich gewoon niet super gelukkig of op een roze wolk voelen. Ik voelde me er op sommige momenten echt ingeluisd, iedereen zei dat het leuk zou zijn, maar dat vond ik het totaal niet.
Ik bereidde me dus voor op het ergste, maar het bleek ontzettend mee te vallen. Ik zat dus wel op die roze wolk de eerste maanden en heb juist ontzettend kunnen genieten van die eerste tijd.
(Daarna heb ik het echt nog geregeld zwaar gehad hoor, maar dat het altijd maar kommer en kwel is, klopt gewoon echt niet).
zaterdag 4 mei 2019 20:51
Jij hoefde ook niet nog eens lichamelijk op te knappen.
Jij ervaarde, alleen maar de ongemakken van de baby. Jouw vrouw dubbelop.
zaterdag 4 mei 2019 20:55
Precies. Voor mannen is het echt wel anders, voor hen begint het pas bij de geboorte, terwijl de moeder er dan al 9 maanden op heeft zitten + net een bevalling achter de rug heeft + alle hormonen door haar lijf gieren (ook deze onbalans duurt nog eens 9 mnd tot een jaar).
Als man jou je de baby vast, verschoont een luier, geeft misschien eens een flesje (maar de eerste maanden vaak dat niet eens). Het is natuurlijk wel een heel grote verandering, ook voor de vader, maar makkelijker te overzien doordat je je alleen daarop kunt richten ipv dat je ook nog lichamelijk zoveel veranderingen ondergaat.
zaterdag 4 mei 2019 20:56
ja die hebben het ook zwaar, rupturen, tepelkloven, bloedarmoede, het is vreselijk voor de mannen
zaterdag 4 mei 2019 20:56
zaterdag 4 mei 2019 20:59
zaterdag 4 mei 2019 21:06
Onzin.
Natuurlijk hebben vrouwen het op meerdere vlakken zwaarder dan mannen.
Maar dat betekent niet dat het niks met ons doet. Ikzelf heb misschien wel een post natale depressie gehad.
zaterdag 4 mei 2019 21:08
Hoe dan?Westerpaviljoen schreef: ↑04-05-2019 21:06Onzin.
Natuurlijk hebben vrouwen het op meerdere vlakken zwaarder dan mannen.
Maar dat betekent niet dat het niks met ons doet. Ikzelf heb misschien wel een post natale depressie gehad.
zaterdag 4 mei 2019 21:21
Nou sowieso heb ik de eerste twee weken alles bij elkaar gehuild, ik was blij dat die weken voorbij waren....
En toen hij twee maanden was ben ik vier maanden lang heel neerslachtig geweest, zonder energie, alles automatische piloot. Kwam veel uit mijn jeugd omhoog. Vond het een vreselijke tijd. Het is geen typische post natale depressie geweest want dat is voor een vrouw / man totaal onvergelijkbaar maar ik had dit niet meegemaakt als hij niet geboren was.
zaterdag 4 mei 2019 21:26
Nav je topic over je moeder, snap ik wat je bedoelt.Westerpaviljoen schreef: ↑04-05-2019 21:21Nou sowieso heb ik de eerste twee weken alles bij elkaar gehuild, ik was blij dat die weken voorbij waren....
En toen hij twee maanden was ben ik vier maanden lang heel neerslachtig geweest, zonder energie, alles automatische piloot. Kwam veel uit mijn jeugd omhoog. Vond het een vreselijke tijd. Het is geen typische post natale depressie geweest want dat is voor een vrouw / man totaal onvergelijkbaar maar ik had dit niet meegemaakt als hij niet geboren was.
Voor veel mannen en vrouwen komen onverwerkte jeugdtraumas naar boven bij het krijgen van een kind.
Daarom kan een kind krijgen je relatie maken of breken. Als er niet over gesproken wordt en alles maar voortkabbelt met alle stress en zorgen om de pasgeborene en ook nog je weg daarin moeten vinden samen, nog los van wat het bij je losmaakt, ligt een scheiding vaak op de loer.
Wat dat betreft mogen mannen wel meer open en eerlijk zijn over wat een geboorte bij hen lis maakt.
Dát ben ik zeker met je eens.
zaterdag 4 mei 2019 21:27
Ik vind het eerlijk gezegd een periode waarin je als man echt even je klep moet houden en als taak hebt om je vrouw te ondersteunen. Volgens mij kunnen veel mannen zich moeilijk voorstellen wat het betekent als je lichamelijk een kind draagt, baart, aan de borst voed en wat dat ook mentaal teweegbrengt. En dat het dus ook tijd kost om weer 'normaal' te worden.
Ik vind het soms echt triest hoe weinig steun en begrip veel (kraam)vrouwen van hun eigen man krijgen. Die mannen hoor je dan zeuren dat hun vrouw wordt opgeslokt door het moederschap en dat zijzelf minder aandacht krijgen ipv dat ze begrijpen dat het nu even niet om hen draait maar dat zijzelf aandacht dienen te besteden aan hun vrouw en kind. En wat mij nog meer verbaast is hoeveel vrouwen hiervoor begrip hebben, want ja 'het zijn nu eenmaal mannen', alsof het om emotioneel zwakzinnigen gaat, die biologisch gezien niet in staat zijn tot empathie.
Ik vind het soms echt triest hoe weinig steun en begrip veel (kraam)vrouwen van hun eigen man krijgen. Die mannen hoor je dan zeuren dat hun vrouw wordt opgeslokt door het moederschap en dat zijzelf minder aandacht krijgen ipv dat ze begrijpen dat het nu even niet om hen draait maar dat zijzelf aandacht dienen te besteden aan hun vrouw en kind. En wat mij nog meer verbaast is hoeveel vrouwen hiervoor begrip hebben, want ja 'het zijn nu eenmaal mannen', alsof het om emotioneel zwakzinnigen gaat, die biologisch gezien niet in staat zijn tot empathie.
zaterdag 4 mei 2019 21:30
Ja. Mannen moeten daar ook open en eerlijk over zijn maar de maatschappij moet ook snappen dat de vrouw bevalt maar dat een echtpaar een kind krijgt. Vrouw verdient minimaal 80% van de aandacht maar 100 - 0 hoeft het niet te zijn.Vesper- schreef: ↑04-05-2019 21:26Nav je topic over je moeder, snap ik wat je bedoelt.
Voor veel mannen en vrouwen komen onverwerkte jeugdtraumas naar boven bij het krijgen van een kind.
Daarom kan een kind krijgen je relatie maken of breken. Als er niet over gesproken wordt en alles maar voortkabbelt met alle stress en zorgen om de pasgeborene en ook nog je weg daarin moeten vinden samen, nog los van wat het bij je losmaakt, ligt een scheiding vaak op de loer.
Wat dat betreft mogen mannen wel meer open en eerlijk zijn over wat een geboorte bij hen lis maakt.
Dát ben ik zeker met je eens.
zaterdag 4 mei 2019 21:32
Ik vond het heel fijn dat baby er gezond en wel was. Dus dat was een goed gevoel. Verder vond ik de eerste weken zwaar. Roze wolk heb ik nooit gehad eigenlijk.
Ik vond het wel heerlijk om met baby de dingen te doen die ik leuk vond, lekker koffie drinken enzo.
En vanaf dat ze mobiel worden vind ik kinderen enorm pittig omdat je ze constant in de gaten moet houden. Tenminste die van mij tussen de zes maanden en drieënhalf jaar wel. Pfft.
Ik vond het wel heerlijk om met baby de dingen te doen die ik leuk vond, lekker koffie drinken enzo.
En vanaf dat ze mobiel worden vind ik kinderen enorm pittig omdat je ze constant in de gaten moet houden. Tenminste die van mij tussen de zes maanden en drieënhalf jaar wel. Pfft.
