ik wil verder maar hoe laat ik mijn verleden los

Allereerst .
Hier ook een verleden van emotionele verwaarlozing.

Kun je stoppen met vechten ? Daar raak je totaal uitgeput van. Ik zeg het niet lichtvaardig, hoor. Het heeft je misschien overal doorheen gesleurd, maar op een bepaald moment kún je niet meer en brengt het je ook niets meer.
Fijn dat je partner bij je wil blijven. Het is zijn beslissing, hè, om bij je te blijven.
Sterkte.

Ik zal maar heel kort zijn.

Fase 1: actief sleutelen aan het verleden (erin duiken, alles wat je ermee wil).
Fase 2: het naast je neer leggen. Duikt het op, denken, ben ik mee bezig geweest. Kappen. Been there, done that. Daardoor onstaat er ruimte voor iets nieuws.
Fase 3: het nieuwe is er, je denkt nauwelijks meer aan je verleden.

Fases kunnen overlap hebben en door elkaar lopen.

Voor mij werkte dat zo, voor mijn persoonlijke proces.
Schaamtevol om het zo in een "procedure" te stoppen, maar is misschien wel helpend en "no nonsense".

Verder is voor mij altijd helpend: tijd en hoop. En nog meer steunend: JE BENT NIET ALLEEN.

Je hebt geen contact meer met je ouders, dus is er al een flink stuk afsluiting. Blijf geloven in het emotionele herstel, het gaat echt komen. Als ouder ben je sterker dan je denkt (immers ben je je zelf bewust van je gevoelens) en is opgeven geen optie. Pluim voor je partner. Heel veel sterkte en succes met de therapie!

Hee meid,
Zou je overwegen om regressie therapie te doen?
Het klinkt als dat jouw pijn uit het verleden nog enorm de weg blokkeert voor een goede stroom van verse levensenergie en perspectief.
Met regressietherapie kun je meer in kontakt komen met wat er in het verleden in je leven heeft plaatsgevonden.
Misschien helpt het om wat meer kontakt daarmee te maken zodat jouw pijn en emoties die daaraan vast verankerd zitten in beweging kunnen komen en zo de weg wat meer geklaard kan worden.

Als je depressie uit de hand gaat lopen vraag dan alsjeblieft om anti depressiva.
Verminderd angsten, stopt piekeren en hevige stemmingswisselingen blijven in balans.

Dit is altijd een laatste optie

Je hebt iedere dag weer de mogelijkheid om gelukkig te zijn.
Dat is niet wanneer je al je therapie hebt gedaan en perfect bent want dat gebeurt nooit.
Iedereen is focked up in de wereld op zijn eigen manier en dat is prima.
Wie maakt jou aan het lachen? Bij wie voel je je vaak positiever dan bij andere mensen? Vind je je werk leuk? Probeer aanpassingen te maken in je leven die meer gericht zijn op voor jou gezond, prettig en veilig.

cobain schreef: ↑

21-09-2017 17:30

Ik kom niet verder met leven. Ik wil verder maar het lukt me niet. Alles staat stil. Van mijn relatie tot het creeren van een thuis. Diverse psychologen gehad voor ik de juiste vond. Op dit moment heb ik lichaamsgerichte therapie waar ik diverse inzichten krijg. Daar bleek dat ik op veel gebieden verwaarloosd ben. Ik had materialistisch gezien genoeg maar heb mezelf altijd opzij moeten zetten waardoor ik veel in mijn opvoeding niet heb meegekregen. Nu blijkt dat ik bepaalde dingen gewoon niet ken en daar ben ik flink van geschrokken. Ik voel niets en weet niet wat ik zou moeten voelen in bepaalde voorbeeldsituaties bij mijn psychologe/traumatherapeute bleek kort geleden.

Zij denkt inmiddels dat er een groot trauma is geweest als jong kind dat ik zo diep begraven heb dat ik daar niet meer bij kan komen. Hierdoor heb ik zeer sterke lichamelijke reacties waar ik zelf verbaasd van sta en dus ook niet weet waar ze vandaan komen. Ik laat me niets aanpraten want ik denk dat je onveilig voelen en niet gezien worden e.d. voldoende kunnen zijn om een mens zodanig stuk te krijgen dat je niet goed functioneert.

Hoe dan ook mijn huwelijk is ergens flink fout gegaan en ik ben daardoor zo dichtgeslagen dat we zelfs met relatietherapie niet verder komen. Er is al lang geen lichamelijk contact meer en ik houd alles af. Niet opzettelijk want ik snak ook naar de gevoelens die ik ooit had. Over mijn partner maar te zwijgen......maakt ook dat ik me naar hem toe zo schuldig voel maar het lukt me gewoon niet. Ik werk keihard maar het kan nog zo lang duren voor ik me weer kan openstellen als dat uberhaupt nog gaat gebeuren. Het idee dat hij niet meer in mijn leven zou zijn maakt me kapot maar ik ka het nu niet...het lukt me niet...maar hem dit aan blijven doen. Hij zegt we zijn getrouwd in voor en tegenspoed dus ik blijf tot het einde. Dat maakt het eigenlijk nog veel erger want ik maak dus ook zijn leven kapot maar hij wil er niets van weten. Ik ben daar heel blij mee vanzelfsprekend.

Hoe dan ook, ons leven staat dus stil en ik moet gedachten en gevoelens loslaten, mensen loslaten. Heb inmiddels geen contact meer met mijn ouders. Ik wil zo graag verder met mijn leven, ben zo ontzettend moe en mijn leven is een groot zwart gat , heb nergens plezier meer, iedere dag is een gevecht. Hoe laat ik in hemelsnaam mijn verleden los. Iemand ervaring en tips. Ze zijn zo welkom.

Hoe jij jezelf beschrijft klinkt het alsof er inderdaad een kans is dat je in je jeugd een 'trauma' hebt opgelopen die je zelf diep ergens in je onderbewustzijn hebt weggestopt. Hoeft niet zo te zijn, maar van de mensenkennis die ik heb meegekregen komen de symptomen wel degelijk overeen (vooral de lichamelijke klachten). Een psycholoog kan ook alleen maar hypotheses opstellen en jou zelf helpen om erachter te komen waarom jij je depressief voelt. Uiteindelijk ben jij de persoon zelf die erachter kan komen en beslissen wat hetgeen nou is dat jou zo dwars zit.

Ik zou zelf adviseren om open te zijn en niks dichtslaan als er vragen gesteld worden door uw man of psycholoog. Mijn eerste ervaringen bij de psycholoog (en ik had en nogal wat) was ik enorm gesloten (ook vanwege trost dat ik het zelf wou oplossen) en dat werkte dus eigenlijk alleen maar averechts voor mij. Naarmate ik meer open werd met vertellen en doen merkte ik meer en meer positief effect bij de therapie.

Je schuldig voelen naar uw man toe is heel normaal als je je zo voelt, maar daar hoef je je niet druk om te maken. Als iemand, in dit geval jij, de hele dag met een rugzak van 100 kilo rond moet lopen dan zouden mensen er best begrip voor mogen hebben en jij je nergens schuldig voor hoeft te voelen, we zijn eenmaal maar mensen. Ben je open over je gevoelens en gedachtegang tegenover je man? Weet hij alles over je dat er in je hoofd speelt? Want dit is denk ik een belangrijke stap om wederzijds begrip voor elkaar te hebben. Heeft hij zelf wel eens een depressie meegemaakt? Zo niet, dan kan het wellicht moeilijk zijn voor hem om bepaalde dingen te begrijpen.

Loslaten is ook een heel complex concept denk ik. Wat is los laten nou eigenlijk? De gebeurtenissen en gedachtes blijven wel voor altijd bij je en kunnen je nog onbewust beinvloeden wanneer je denkt dat je het hebt losgelaten. Je hoeft niks los te laten, je moet ermee doen wat jij zelf ermee wilt doen. Je zou je eigen manier erin kunnen vinden om er vrede mee te hebben en of de positieven kanten eruit te halen of iets anders dat jij op je gedachte hebt. Zonder negatieve gebeurtenissen zou je weinig geleerd hebben in dit leven zou ik denken. Denk bijvoorbeeld aan alle goeie dingen die je hebt gedaan in het leven. Het helpen van anderen mensen en empathie voor ze tonen waardoor de ander gerustgesteld wordt. Deze goeie aspecten heb je tevens ontwikkelt uit de negatieve ervaringen. De negatieve ervaringen hebben tevens jou als persoon gemaakt die je nu bent.

Daarnaast heb ik gehoord dat hypnose enorm kan helpen bij het 'loslaten' van 'trauma's' die je in je verleden hebt opgelopen. Ik heb gehoord dat dit wel een enorm heftig proces kan zijn waarbij je je trauma als het ware herleeft, maar de resultaten erna blijken enorm positief te zijn.

Maar al met al, die gevoelens kunnen enorm pijnlijk zijn, te verdragen en of te verwerken. Het is alsof er teveel door een deur wordt geduwd en dan ontstaat er een ontstopping van emoties en gedachtes waardoor je in een zwart gat kan belanden. Ik hoop dat je weet dat veel mensen er begrip voor hebben en het heel normaal is om je zo te voelen, te twijfelen en al.

Zoals iemand anders hier al zij. We zijn allemaal 'fucked up' op onze eigen manier haha. Niemand is normaal en niemand is gek. Iedereen is gewoon zichzelf en het leven is denk ik een oneindige ontdekkingsreis om jezelf te vinden. Een depressie was uiteindelijke voor mij persoonlijk een van de meest interessantste en leervolle ervaringen die ik tot nu toe in me leven heb gehad. Ook zoals iemand hier al zij, misschien is vechten niet een optie. Stel er is een trauma ontstaan of iets dergelijks dat niet meer te terug te draaien is dan is acceptatie de enige mogelijkheid nog en valt er nergens tegen te vechten. Tegen een depressie vechten is net alsof je tegen een een kracht vecht die niet te verslaan is. Tenzij dat niet is wat je met 'vechten' bedoelt. Als je het ergens niet mee eens bent met wat ik zei dan hoor ik dat graag. Communiceren via forums kan wel een voor miscommunicatie zorgen natuurlijk