Psyche
alle pijlers
Voel me nooit meer echt blij....
dinsdag 14 november 2017 22:35
Als ik kijk waar ik nu sta, in vergelijking met twee jaar geleden, zou ik enorm gelukkig moeten zijn.
Twee jaar terug stond ik op het punt weer bij mijn ouders in te trekken i.v.m. een conflict met de huisbaas, ik was nog bezig met afstuderen en had alles behalve een uitzicht op een goede baan. Ik rommelde nog maar wat aan met een bijbaantje in een cafe, en kon af en toe behoorlijke stressmomenten hebben als ik zag hoe leeftijdsgenoten gingen samenwonen en vaste contracten kregen, maar als die momenten voorbij waren, zat ik gewoon prima in mijn vel..
Inmiddels ben ik een stuk verder dan ik twee jaar geleden had gedacht : een mastertitel op zak, leuke auto onder mijn kont, mooi koop appartement en bovenal : een leuke, interessante baan met veel leuke collega's.
Toch voel ik mijzelf zelden meer echt gelukkig. Veel minder althans, dan twee jaar geleden. Ik ben behoorlijk onzeker van mijzelf, en het ''volwassen'' leven brengt een zekere mate van druk met zich mee. Natuurlijk heb ik nu een hypotheek, waardoor ik me meer zorgen maak over mijn baan (doe ik het wel goed genoeg?). Ik woon in een nieuwbouwappartementencomplex en eerlijk gezegd niet geheel conform mijn wil ben ik in het bestuur van de VVE terecht gekomen, wat me ook weer een hoop stress en kopzorgen bezorgt.
Natuurlijk snap ik dat dit allemaal dingen zijn die bij het volwassen leven horen. Twee jaar terug kon ik soms van maandag tot en met vrijdag de hele dag in de universiteitsbibliotheek zitten om mijn scriptie te schrijven, ondertussen een beetje appen met vriendinnen en rond de lunch afspreken om even ergens wat te eten, 's avonds weer op huis aan en lekker TV kijken. Geen zorgen, wat vandaag niet af komt, komt morgen wel af, en ik verdiende weliswaar niet veel, maar ik had ook nauwelijks tot geen kosten....
Maar zoals het nu gaat, valt mij toch zwaarder dan gedacht. Ik kon voorheen veel meer genieten van de kleine dingen : Kerstlampjes die weer zichtbaar werden in de buurt 's avonds, een mooie herfstwandeling met mijn hond, een leuke film, lekker met mijn moeder op pad... Op die momenten voelde ik me gewoon echt gelukkig.
Dat soort momenten heb ik nu nauwelijks meer. Ik voel altijd wel weer de druk van 'morgen', van wat ik allemaal moet doen, of ik dat wel kan, of ik dat wel goed genoeg doe, of mensen mij niet raar vinden of een slechte indruk van mij krijgen.
Daarnaast merk ik ook dat ik een soort continu schuldgevoel heb dat op de achtergrond speelt. Ik heb nooit ergens om gevraagd, maar mijn ouders zijn redelijk vermogend en houden er niet van als ik ''oude troep'' koop. Toen ik dus een autootje wilde kopen, legden zij geld bij zodat ik niet een panda van 10 jaar oud zou kopen, maar werd het een gloednieuwe Seat Ibiza. Ook hebben zij mij een bedrag geschonken, waardoor ik nu een appartement heb gekocht dat best wel een stukje mooier is dan dat van veel leeftijdsgenoten, al helemaal voor éénverdieners.
Hoewel mijn ouders me altijd hebben willen leren om bescheiden te blijven, en ik dit ook zeker ben, en ik hen ook dankbaar ben voor hun hulp, voel ik ook soms alsof ik het niet waard ben, wat ik allemaal heb. Dan hoor ik collega's op werk die ervarener zijn dan ik en daardoor belangrijker voor de afdeling praten over dat ze geen huurappartement kunnen vinden, en dan denk ik echt ; Kijk mij nou, snotneus, je verdient dat helemaal niet, deze mensen verdienen het veel meer dan jij. Net een klein jaartje aan het werk en nu al al deze mooie spullen, helemaal voor mijzelf nog wel...
Aan de ene kant ben ik er super blij mee, aan de andere kant speelt in mijn onderbewuste vaak dat ik vind dat ik het niet verdien ofzo, wat ook weer een naar gevoel geeft.
Hoe zorg ik dat ik toch plezier blijf houden, of beter nog : Hoe ik dit terug krijg? Wie herkent dit?
Twee jaar terug stond ik op het punt weer bij mijn ouders in te trekken i.v.m. een conflict met de huisbaas, ik was nog bezig met afstuderen en had alles behalve een uitzicht op een goede baan. Ik rommelde nog maar wat aan met een bijbaantje in een cafe, en kon af en toe behoorlijke stressmomenten hebben als ik zag hoe leeftijdsgenoten gingen samenwonen en vaste contracten kregen, maar als die momenten voorbij waren, zat ik gewoon prima in mijn vel..
Inmiddels ben ik een stuk verder dan ik twee jaar geleden had gedacht : een mastertitel op zak, leuke auto onder mijn kont, mooi koop appartement en bovenal : een leuke, interessante baan met veel leuke collega's.
Toch voel ik mijzelf zelden meer echt gelukkig. Veel minder althans, dan twee jaar geleden. Ik ben behoorlijk onzeker van mijzelf, en het ''volwassen'' leven brengt een zekere mate van druk met zich mee. Natuurlijk heb ik nu een hypotheek, waardoor ik me meer zorgen maak over mijn baan (doe ik het wel goed genoeg?). Ik woon in een nieuwbouwappartementencomplex en eerlijk gezegd niet geheel conform mijn wil ben ik in het bestuur van de VVE terecht gekomen, wat me ook weer een hoop stress en kopzorgen bezorgt.
Natuurlijk snap ik dat dit allemaal dingen zijn die bij het volwassen leven horen. Twee jaar terug kon ik soms van maandag tot en met vrijdag de hele dag in de universiteitsbibliotheek zitten om mijn scriptie te schrijven, ondertussen een beetje appen met vriendinnen en rond de lunch afspreken om even ergens wat te eten, 's avonds weer op huis aan en lekker TV kijken. Geen zorgen, wat vandaag niet af komt, komt morgen wel af, en ik verdiende weliswaar niet veel, maar ik had ook nauwelijks tot geen kosten....
Maar zoals het nu gaat, valt mij toch zwaarder dan gedacht. Ik kon voorheen veel meer genieten van de kleine dingen : Kerstlampjes die weer zichtbaar werden in de buurt 's avonds, een mooie herfstwandeling met mijn hond, een leuke film, lekker met mijn moeder op pad... Op die momenten voelde ik me gewoon echt gelukkig.
Dat soort momenten heb ik nu nauwelijks meer. Ik voel altijd wel weer de druk van 'morgen', van wat ik allemaal moet doen, of ik dat wel kan, of ik dat wel goed genoeg doe, of mensen mij niet raar vinden of een slechte indruk van mij krijgen.
Daarnaast merk ik ook dat ik een soort continu schuldgevoel heb dat op de achtergrond speelt. Ik heb nooit ergens om gevraagd, maar mijn ouders zijn redelijk vermogend en houden er niet van als ik ''oude troep'' koop. Toen ik dus een autootje wilde kopen, legden zij geld bij zodat ik niet een panda van 10 jaar oud zou kopen, maar werd het een gloednieuwe Seat Ibiza. Ook hebben zij mij een bedrag geschonken, waardoor ik nu een appartement heb gekocht dat best wel een stukje mooier is dan dat van veel leeftijdsgenoten, al helemaal voor éénverdieners.
Hoewel mijn ouders me altijd hebben willen leren om bescheiden te blijven, en ik dit ook zeker ben, en ik hen ook dankbaar ben voor hun hulp, voel ik ook soms alsof ik het niet waard ben, wat ik allemaal heb. Dan hoor ik collega's op werk die ervarener zijn dan ik en daardoor belangrijker voor de afdeling praten over dat ze geen huurappartement kunnen vinden, en dan denk ik echt ; Kijk mij nou, snotneus, je verdient dat helemaal niet, deze mensen verdienen het veel meer dan jij. Net een klein jaartje aan het werk en nu al al deze mooie spullen, helemaal voor mijzelf nog wel...
Aan de ene kant ben ik er super blij mee, aan de andere kant speelt in mijn onderbewuste vaak dat ik vind dat ik het niet verdien ofzo, wat ook weer een naar gevoel geeft.
Hoe zorg ik dat ik toch plezier blijf houden, of beter nog : Hoe ik dit terug krijg? Wie herkent dit?
dinsdag 14 november 2017 23:01
Eerst en vooral: het is niet omdat je alle ingrediënten bezit om gelukkig te zijn, dat je dat ook automatisch bent, of dat je dat zou moeten zijn. Het is best ok om even wat minder gelukkig te zijn. Zou eerst en vooral toegeven aan het feit dat je je nu wat minder voelt en niet krampachtig proberen om 'gelukkig' te zijn. Heb je al eens gehoord van een quarter life crisis? Vergelijkbaar met een mid life crisis, komt voor wanneer je bent afgestudeerd en begint te werken. Het is een andere levensfase met plots veel meer verantwoordelijkheden. Je moet ook gewoon je draai hierin nog vinden. Heb ik ook gehad toen ik begon te werken. Deed ook allerlei dingen waarvan ik dacht dat het me gelukkig zou maken: reizen, uitgaan, ... uiteindelijk ligt dat niet aan wat je doet, maar hoe je er tegen aan kijkt. Probeer elke dag iets leuks te doen, een filmpje kijken en lekker dessertje eten, tijd nemen om te genieten van de lichtjes,... voor de rest zou ik er niet mee inzitten dat je je wat slechter voelt, geloof me, dat passeert wel. En wat het niet verdienen van die spulletjes betreft: jouw ouders willen dat voor jou. Als ik het goed begrepen heb, heb je nooit expliciet om iets gevraagd. En natuurlijk verdien je die dingen. Niet dat iemand anders ze niet zou verdienen, maar jij verdient dat ook en jouw ouders kunnen je dat geven, dus waarom niet?
Als laatste: probeer je niet druk te maken over wat anderen van je denken. Geloof me, meestal zijn mensen zo met zichzelf bezig dat ze amper tijd hebben om jou te veroordelen over iets en zelfs al was het zo, als je jezelf kent en weet wat je wel en niet bent, ben je al een hele stap verder. Is normaal dat je daar allemaal mee inzit hoor, heb dat ook gehad, zo'n 3 jaar geleden (ben nu 27) en uiteindelijk ga je dat allemaal minder belangrijk vinden. Dan ga je ook enkel de vrienden overhebben die er echt voor je zijn en omgekeerd, want het leven wordt/is druk en je hebt nu eenmaal geen tijd voor alles en iedereen. Ik denk dat het constant willen 'plezieren' van anderen, zodat ze je niet raar vinden en graag hebben, ook een enorme druk legt op iemand. Maar ik zeg het, dat betert allemaal wel.
Als laatste: probeer je niet druk te maken over wat anderen van je denken. Geloof me, meestal zijn mensen zo met zichzelf bezig dat ze amper tijd hebben om jou te veroordelen over iets en zelfs al was het zo, als je jezelf kent en weet wat je wel en niet bent, ben je al een hele stap verder. Is normaal dat je daar allemaal mee inzit hoor, heb dat ook gehad, zo'n 3 jaar geleden (ben nu 27) en uiteindelijk ga je dat allemaal minder belangrijk vinden. Dan ga je ook enkel de vrienden overhebben die er echt voor je zijn en omgekeerd, want het leven wordt/is druk en je hebt nu eenmaal geen tijd voor alles en iedereen. Ik denk dat het constant willen 'plezieren' van anderen, zodat ze je niet raar vinden en graag hebben, ook een enorme druk legt op iemand. Maar ik zeg het, dat betert allemaal wel.
donderdag 16 november 2017 05:30
Best verdrietig he, als die blijheid weg is voor een groot stuk.
Het klinkt als dat je ahw 'overgenomen' wordt door die lasten, druk en zware dingen van het hedendaagse leven.
Key point is denk ik te leren loslaten. Gewoon loslaten van de druk en ruimte creeren voor verse impulsen.
Mediteren is daarvoor een goeie want met elke meditatie moet je weer leren loslaten. Leren loslaten van de dingen waarmee je daarvoor bezig was. Loslaten van gedachten in je hoofd.
Door meditatie wordt je naar een 'fris' moment gebracht vanwaar de wereld en je dag er anders uit ziet. En momentjes worden ook weer wat specialer want je wordt niet zo overgenomen door de druk.
Door dat leren loslaten voel je ook veel minder de druk van 'morgen'.
Lastig lijkt me het schuldgevoel. Omdat het zo vaak aanwezig is.
Het lijkt dat je die 'gifts' van je ouders niet kan ontvangen. Ontvangen is een kunst.
Het werkelijk kunnen omarmen van iets.
Ik denk dat dat direkt gerelateerd is aan je onzekerheid. Omdat jij een lage eigendunk hebt vind je het jezelf niet waard om deze dingen te hebben.
Het is denk ik goed voor je om wat met deze onzekerheid te gaan doen.
Heb je dromen in je leven? Is er iets wat je graag wil doen of bereiken?
Waar word je passievol van?
Zowel in je baan als in je prive leven?
Kijk eens wat jou doet opvuren.
Het klinkt als dat je ahw 'overgenomen' wordt door die lasten, druk en zware dingen van het hedendaagse leven.
Key point is denk ik te leren loslaten. Gewoon loslaten van de druk en ruimte creeren voor verse impulsen.
Mediteren is daarvoor een goeie want met elke meditatie moet je weer leren loslaten. Leren loslaten van de dingen waarmee je daarvoor bezig was. Loslaten van gedachten in je hoofd.
Door meditatie wordt je naar een 'fris' moment gebracht vanwaar de wereld en je dag er anders uit ziet. En momentjes worden ook weer wat specialer want je wordt niet zo overgenomen door de druk.
Door dat leren loslaten voel je ook veel minder de druk van 'morgen'.
Lastig lijkt me het schuldgevoel. Omdat het zo vaak aanwezig is.
Het lijkt dat je die 'gifts' van je ouders niet kan ontvangen. Ontvangen is een kunst.
Het werkelijk kunnen omarmen van iets.
Ik denk dat dat direkt gerelateerd is aan je onzekerheid. Omdat jij een lage eigendunk hebt vind je het jezelf niet waard om deze dingen te hebben.
Het is denk ik goed voor je om wat met deze onzekerheid te gaan doen.
Heb je dromen in je leven? Is er iets wat je graag wil doen of bereiken?
Waar word je passievol van?
Zowel in je baan als in je prive leven?
Kijk eens wat jou doet opvuren.
