Psyche
alle pijlers
Je voorbereiden op een andere leven dan 'gepland'
dinsdag 14 augustus 2018 20:02
Hallo beste viva'ers,
Ik zit toch wat meer na te denken over mijn leven de laatste tijd. Ik ben 30 geworden niet zo lang geleden en met het bereiken van deze (verder mooie) leeftijd merk ik dat ik toch wat anders over bepaalde onderwerpen ga nadenken.
Graag hoop ik hier mensen te spreken/ ontmoeten die ook voor zichzelf bewust een ander levenspad hebben geaccepteerd en hoe je daar mee om kunt gaan.
Ik zit toch wat meer na te denken over mijn leven de laatste tijd. Ik ben 30 geworden niet zo lang geleden en met het bereiken van deze (verder mooie) leeftijd merk ik dat ik toch wat anders over bepaalde onderwerpen ga nadenken.
Graag hoop ik hier mensen te spreken/ ontmoeten die ook voor zichzelf bewust een ander levenspad hebben geaccepteerd en hoe je daar mee om kunt gaan.
anoniem_373702 wijzigde dit bericht op 14-06-2020 10:33
71.27% gewijzigd
dinsdag 14 augustus 2018 20:07
dinsdag 14 augustus 2018 20:11
dinsdag 14 augustus 2018 20:17
Tuurlijk. Lekker geforceerd iemand zoeken die in je perfecte plaatje past, daar word je gelukkig van.
Ik heb op enig moment besloten om het leven een beetje te nemen zoals het komt. Dat ging daarna niet vanzelf, heeft wel wat ups en downs gekend. Maar inmiddels sta ik vrij relaxed in het leven en dat maakt een hoop dingen makkelijker.
dinsdag 14 augustus 2018 20:25
Ook gericht aan Tijana:Madeliefjees schreef: ↑14-08-2018 20:07Voor ik 40 zou zijn zou ik die droom niet laten varen. Doe moeite om een leuke man te vinden, en ga ervoor!
De meeste mensen zijn gewoon het gelukkigst met huisje, boompje, beestje. Een fijn huwelijk en een warm gezin.
Natuurlijk, dat is ook mijn primaire 'doel' (al leef ik gewoon mijn leven hoor, het is ook geen obsessie)
Maar wat ik meer bedoel is : Toen ik een jaar of 22 / 23 was, dacht ik altijd : Ach ik heb nog jaren te gaan, het komt sowieso goed.
Terwijl ik nu in toenemende mate denk : In het ideale geval lukt het, maar ik moet me er ook niet zo op vastleggen door te denken : Het MOET gebeuren, want anders [vul maar in, iets negatiefs]
Misschien helpt het juist om me er minder druk om te maken als ik ook eens serieus ga nadenken over een ander scenario (welke dit ook is, in ieder geval zonder kinderen/vast gezin). Niet dat dit dan mijn eerste streven wordt, maar als ik een tweede scenario leer te accepteren zorgt dit misschien ook voor meer berusting. Ik merk nu namelijk dat ik mijzelf volledig afsluit voor dit 'alternatieve' scenario, alsof dit simpelweg niet bestaat of geen optie is.
dinsdag 14 augustus 2018 20:28
Dit is dus precies wat ik bedoel, het hoeft ook heus niet altijd makkelijk te gaan. Maar het is wel handig er ook eens bij na te denken.zeeuwsmeisje1981 schreef: ↑14-08-2018 20:17Tuurlijk. Lekker geforceerd iemand zoeken die in je perfecte plaatje past, daar word je gelukkig van.
Ik heb op enig moment besloten om het leven een beetje te nemen zoals het komt. Dat ging daarna niet vanzelf, heeft wel wat ups en downs gekend. Maar inmiddels sta ik vrij relaxed in het leven en dat maakt een hoop dingen makkelijker.
Ik ben nogal veilig/ beschermd opgevoed en daarom best tot lang in een mindset geleefd van : Het komt uiteindelijk allemaal op zijn pootjes terecht (m.a.w: Dat gezin komt er heus wel, links- of rechtsom). Maar de wereld is nu eenmaal geen efteling / sprookje en het kan ook anders lopen. Wat helemaal niet per se een dramascenario hoeft te zijn, maar je moet je er denk ik wel een beetje op voorbereiden / het leren accepteren als je 29 jaar lang ervanuit bent gegaan ooit een gezin te krijgen.
dinsdag 14 augustus 2018 20:31
De clou is juist dat het goed komt, ook als dat gezin er niet van komt. En mocht het je niet gegeven zijn om kinderen te krijgen dan betekent niet dat je per se een enorme carrière zou moeten hebben om dat te compenseren of zoiets. Er komt van alles op je pad, je merkt wel waar je hart naar uitgaat.Campercamping schreef: ↑14-08-2018 20:28Dit is dus precies wat ik bedoel, het hoeft ook heus niet altijd makkelijk te gaan. Maar het is wel handig er ook eens bij na te denken.
Ik ben nogal veilig/ beschermd opgevoed en daarom best tot lang in een mindset geleefd van : Het komt uiteindelijk allemaal op zijn pootjes terecht (m.a.w: Dat gezin komt er heus wel, links- of rechtsom). Maar de wereld is nu eenmaal geen efteling / sprookje en het kan ook anders lopen. Wat helemaal niet per se een dramascenario hoeft te zijn, maar je moet je er denk ik wel een beetje op voorbereiden / het leren accepteren als je 29 jaar lang ervanuit bent gegaan ooit een gezin te krijgen.
Leef je eigen leven, niet dat van plaatjes in je hoofd. Que sera sera.
dinsdag 14 augustus 2018 20:34
dinsdag 14 augustus 2018 20:35
Ik wist al heel jong dat ik arts zou worden, en een verdomd goede ook.
Werk zou mijn lust en mijn leven zijn en een gezin hoefde niet per se.
En toen bleek rond mijn 20e dat ik aanleg heb voor depressies, psychisch slechts (zeer) beperkt belastbaar ben en dat een studie geneeskunde niet haalbaar zou zijn.
Sterker nog, mijn tweede-keus-studie, psychologie, lukte ook niet.
Na een aantal jaren van verschillende banen, wel nog een hbo gedaan, werd duidelijk dat werken zelfs te veel voor me was.
Mijn hele toekomstbeeld, die glanzende carrière, bleek er niet in te zitten.
Inmiddels wilde ik wel graag kinderen en ben ik me daar op gaan richten.
Ik ben nu 54, heb twee net volwassen kinderen en ben vorig jaar alsnog psychologie gaan studeren. In half tempo, maar het lukt. En ik word er heel gelukkig van.
Werken zal er niet meer van komen, het zij zo.
@TO: als de dingen niet lopen zoals je verwacht kan dat best een domper zijn, maar ik ben ervan overtuigd dat er dan wel weer iets anders zich aandient.
Werk zou mijn lust en mijn leven zijn en een gezin hoefde niet per se.
En toen bleek rond mijn 20e dat ik aanleg heb voor depressies, psychisch slechts (zeer) beperkt belastbaar ben en dat een studie geneeskunde niet haalbaar zou zijn.
Sterker nog, mijn tweede-keus-studie, psychologie, lukte ook niet.
Na een aantal jaren van verschillende banen, wel nog een hbo gedaan, werd duidelijk dat werken zelfs te veel voor me was.
Mijn hele toekomstbeeld, die glanzende carrière, bleek er niet in te zitten.
Inmiddels wilde ik wel graag kinderen en ben ik me daar op gaan richten.
Ik ben nu 54, heb twee net volwassen kinderen en ben vorig jaar alsnog psychologie gaan studeren. In half tempo, maar het lukt. En ik word er heel gelukkig van.
Werken zal er niet meer van komen, het zij zo.
@TO: als de dingen niet lopen zoals je verwacht kan dat best een domper zijn, maar ik ben ervan overtuigd dat er dan wel weer iets anders zich aandient.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
dinsdag 14 augustus 2018 20:48
Herkenbaar! Ik heb er zelfs heel erg mee gezeten toen mijn relatie vorig jaar uit ging. We zouden dit jaar aan kinderen beginnen...
Nu werk en woon ik reeds enkele maanden op een zonnige bestemming. Iets waarvoor vrijgezel en kinderloos juist voordelen zijn. Ik heb het dus gewoon omgedraaid en er mijn voordeel uit gehaald. Ik ben gelukkiger dan ooit.
De rest van mijn leven bekijk ik wel als dat nodig is. Het enige waar ik nu over nadenk is in welk land ik het winterseizoen ga doorbrengen.
Nu werk en woon ik reeds enkele maanden op een zonnige bestemming. Iets waarvoor vrijgezel en kinderloos juist voordelen zijn. Ik heb het dus gewoon omgedraaid en er mijn voordeel uit gehaald. Ik ben gelukkiger dan ooit.
De rest van mijn leven bekijk ik wel als dat nodig is. Het enige waar ik nu over nadenk is in welk land ik het winterseizoen ga doorbrengen.
dinsdag 14 augustus 2018 21:03
Ik geloof er zelf in dat je gewoon moet leven. Tuurlijk, als je kinderen wil dan moet je dat bedenken want daar zit wel een leeftijdsgrens aanvast maar met 30 heb je nog wel wat jaren te gaan. (Ik ben zelf tussen 30 en 35 jaar moeder geworden). Daar ging het je niet om maar wat ik probeer te zeggen is dat je simpel weg niet weet wat morgen je brengt. Vroeger, want ik herken het wel, dacht je dat 30 een grens is van iets maar dat is niet zo. Misschien dat als je geen man tegenkomt dat het iets voor je is om alleen kinderen te krijgen, als je die wil. Of vindt je een hobby, bijvoorbeeld reizen, en je besluit dat kinderen krijgen niks voor je is. Of je besluit juist dat kinderen krijgen maar moet wachten, je gaat reizen en je wordt verliefd. You just dont know.
dinsdag 14 augustus 2018 21:08
Ik begrijp wel wat je bedoelt. Alhoewel ik een stukje jonger ben, heb ik ook 'altijd' gedacht dat ik jong zou trouwen en kinderen zou krijgen. Carriere stond zeker niet bovenaan mijn lijstje. Dat gevoel om ver weg te moeten, te reizen, heb ik ook niet. De enige wens die erg sterk aanwezig is, is om kinderen te krijgen.
En in het laatste halfjaar ben ik mijn beeld daarvan bij gaan stellen. Als ik geen leuke man tegenkom, is dat ook goed. Dat traditionele beeld van gezin kan ik wel uit mijn hoofd zetten, zonder dat ik dat echt moeilijk vindt. Wat ik niet uit mijn hoofd kan zetten, is de kinderwens. Dus ben ik mij aan het orienteren op de mogelijkheden om die wens in vervulling te laten gaan, ongeacht of ik in de komende jaren wel of niet een geschikte partner vindt.
Dat wil niet zeggen dat ik niet meer open sta voor een relatie, maar ik ben er niet meer bewust mee bezig. Dat online-daten was niets voor mij, daar was ik snel achter.
En in het laatste halfjaar ben ik mijn beeld daarvan bij gaan stellen. Als ik geen leuke man tegenkom, is dat ook goed. Dat traditionele beeld van gezin kan ik wel uit mijn hoofd zetten, zonder dat ik dat echt moeilijk vindt. Wat ik niet uit mijn hoofd kan zetten, is de kinderwens. Dus ben ik mij aan het orienteren op de mogelijkheden om die wens in vervulling te laten gaan, ongeacht of ik in de komende jaren wel of niet een geschikte partner vindt.
Dat wil niet zeggen dat ik niet meer open sta voor een relatie, maar ik ben er niet meer bewust mee bezig. Dat online-daten was niets voor mij, daar was ik snel achter.
dinsdag 14 augustus 2018 21:10
Ik snap je wel. Ik begon er op die leeftijd ook over na te denken en had toen besloten dat ik in mijn eentje kinderen zou proberen te krijgen als ik geen leuke partner tegen zou komen. Hoewel je nog veel tijd hebt, vind ik het wel goed om eens rustig na te denken wat je zou willen en op welke manier dan. Niet dat je 45 bent en je ineens denkt: had ik maar.
Inmiddels heb ik én geweldige partner én kinderen trouwens.
Inmiddels heb ik én geweldige partner én kinderen trouwens.
dinsdag 14 augustus 2018 21:13
Yes!menta schreef: ↑14-08-2018 21:10Ik snap je wel. Ik begon er op die leeftijd ook over na te denken en had toen besloten dat ik in mijn eentje kinderen zou proberen te krijgen als ik geen leuke partner tegen zou komen. Hoewel je nog veel tijd hebt, vind ik het wel goed om eens rustig na te denken wat je zou willen en op welke manier dan. Niet dat je 45 bent en je ineens denkt: had ik maar.
Inmiddels heb ik én geweldige partner én kinderen trouwens.
er is nog hoop.
dinsdag 14 augustus 2018 21:26
Wat herkenbaar TO.
Ik heb op mijn dertigste mijn relatie verbroken en op mijn 29e dacht ik nog huisje-boompje-beestje met dezelfde partner. Het liep helaas anders....
Daar zat ik dan single te zijn. Ik heb toen in mijn eentje een huis gekocht en me op mijn werk verder ontwikkeld en lekker single life geleefd (lees: feestjes, vakanties, leuke dingen met mijn ouders, etentjes, sexvriend enz) Wat genoot ik daarvan en wat ben ik er van gegroeid! Maar stiekem knaagde er ook wel wat. Toen kwam ik mijn man tegen, dat was verwarrend. Ik was zo bang om hem leuk te vinden om zijn sperma. Gelukkig bleek dat niet zo te zijn. De kinderen hebben we beslist niet cadeau gekregen maar zijn er uiteindelijk ook gekomen.
En toen ik middenin de babysores zat, en in een heel klein wereldje, was ik maar wat blij dat ik de inbetween tijd gehad had. Nu is vorig jaar ook nog mijn vader vrij jong overleden maar ik heb wel hele mooie herinneringen.
Wat ik hiermee wil zeggen: geniet van wat je nu hebt en sta niet stil. Misschien komt het ‘traditionele’ plaatje ooit nog en
misschien sta je over 20 jaar ‘ineens’ in een ander leven dan dat wat je ooit voor ogen had maar ben je wel gelukkig!
Ik heb op mijn dertigste mijn relatie verbroken en op mijn 29e dacht ik nog huisje-boompje-beestje met dezelfde partner. Het liep helaas anders....
Daar zat ik dan single te zijn. Ik heb toen in mijn eentje een huis gekocht en me op mijn werk verder ontwikkeld en lekker single life geleefd (lees: feestjes, vakanties, leuke dingen met mijn ouders, etentjes, sexvriend enz) Wat genoot ik daarvan en wat ben ik er van gegroeid! Maar stiekem knaagde er ook wel wat. Toen kwam ik mijn man tegen, dat was verwarrend. Ik was zo bang om hem leuk te vinden om zijn sperma. Gelukkig bleek dat niet zo te zijn. De kinderen hebben we beslist niet cadeau gekregen maar zijn er uiteindelijk ook gekomen.
En toen ik middenin de babysores zat, en in een heel klein wereldje, was ik maar wat blij dat ik de inbetween tijd gehad had. Nu is vorig jaar ook nog mijn vader vrij jong overleden maar ik heb wel hele mooie herinneringen.
Wat ik hiermee wil zeggen: geniet van wat je nu hebt en sta niet stil. Misschien komt het ‘traditionele’ plaatje ooit nog en
misschien sta je over 20 jaar ‘ineens’ in een ander leven dan dat wat je ooit voor ogen had maar ben je wel gelukkig!
dinsdag 14 augustus 2018 21:28
Mooi Solo.Solomio schreef: ↑14-08-2018 20:35Ik wist al heel jong dat ik arts zou worden, en een verdomd goede ook.
Werk zou mijn lust en mijn leven zijn en een gezin hoefde niet per se.
En toen bleek rond mijn 20e dat ik aanleg heb voor depressies, psychisch slechts (zeer) beperkt belastbaar ben en dat een studie geneeskunde niet haalbaar zou zijn.
Sterker nog, mijn tweede-keus-studie, psychologie, lukte ook niet.
Na een aantal jaren van verschillende banen, wel nog een hbo gedaan, werd duidelijk dat werken zelfs te veel voor me was.
Mijn hele toekomstbeeld, die glanzende carrière, bleek er niet in te zitten.
Inmiddels wilde ik wel graag kinderen en ben ik me daar op gaan richten.
Ik ben nu 54, heb twee net volwassen kinderen en ben vorig jaar alsnog psychologie gaan studeren. In half tempo, maar het lukt. En ik word er heel gelukkig van.
Werken zal er niet meer van komen, het zij zo.
@TO: als de dingen niet lopen zoals je verwacht kan dat best een domper zijn, maar ik ben ervan overtuigd dat er dan wel weer iets anders zich aandient.
dinsdag 14 augustus 2018 21:28
En dan baal je stiekem dat je niet single op Copacabana met 'n mojito het leven zit te vieren
dinsdag 14 augustus 2018 21:31
To, je kunt je leven niet plannen, want er kunnen zoveel dingen doorheen fietsen. Je kunt alleen proberen jezelf goed te kennen, met je mogelijkheden en beperkingen. En met die wetenschap keuzes te maken die zo goed mogelijk voor je zijn en zo goed mogelijk bij je passen. En ook dat kan weer veranderen.
dinsdag 14 augustus 2018 21:53
hmm, ik weet het niet. Ik heb nooit zo'n huisje-boompje-beestje-droom gehad. Maar opeens wilde alles in mij een kind. Ik had geen partner en de gedachte er alleen voor te gaan gaf me lucht. Ik was 34 en had het geluk dat alles vrij soepel verliep en goed gelukt is 
In de tijd van het orienteren heb ik meegeschreven in een topic hier 'kind in je uppie' en daar lees je helaas ook best wat verhalen van vrouwen die achteraf zeiden 'had ik mijn kinderwens maar eerder serieus genomen', 'was ik maar eerder met het proces gestart'. Niet dat het leven maakbaar is, daar geloof ik niet zo in. Maar wel dat je je gevoel, wensen, verlangens serieus moet nemen en onderzoeken of je er iets mee wilt.
Dat een generatie vrouwen nu ongewild kinderloos blijft is misschien minder een individueel 'zo is het leven gelopen', als wel een consequentie van de huidige tijd / maatschappij. (das een heel nieuw topic)
Wat ik probeer te zeggen, als je deze toekomst ambieert, doe er dan iets mee. Dat hoeft niet door enorm te gaan daten, maar misschien wel door al wat bewuster om je heen te kijken. Te verzinnen wat je wel en niet aantrekt in een partner. Te besluiten om nieuwe mensen te leren kennen. Te besluiten om als je een bepaalde leeftijd hebt te gaan onderzoeken wat je kinderwens voor jou betekent. En ondertussen rolt het leven gewoon door en brengt het je wat het je brengt.
In de tijd van het orienteren heb ik meegeschreven in een topic hier 'kind in je uppie' en daar lees je helaas ook best wat verhalen van vrouwen die achteraf zeiden 'had ik mijn kinderwens maar eerder serieus genomen', 'was ik maar eerder met het proces gestart'. Niet dat het leven maakbaar is, daar geloof ik niet zo in. Maar wel dat je je gevoel, wensen, verlangens serieus moet nemen en onderzoeken of je er iets mee wilt.
Dat een generatie vrouwen nu ongewild kinderloos blijft is misschien minder een individueel 'zo is het leven gelopen', als wel een consequentie van de huidige tijd / maatschappij. (das een heel nieuw topic
)Wat ik probeer te zeggen, als je deze toekomst ambieert, doe er dan iets mee. Dat hoeft niet door enorm te gaan daten, maar misschien wel door al wat bewuster om je heen te kijken. Te verzinnen wat je wel en niet aantrekt in een partner. Te besluiten om nieuwe mensen te leren kennen. Te besluiten om als je een bepaalde leeftijd hebt te gaan onderzoeken wat je kinderwens voor jou betekent. En ondertussen rolt het leven gewoon door en brengt het je wat het je brengt.
friezin71 wijzigde dit bericht op 14-08-2018 21:57
0.04% gewijzigd
