Psyche
alle pijlers
Ik kan het niet begrijpen....
maandag 17 september 2018 06:17
Lieve mensen,
Een aantal maanden geleden is mijn man bij mij weggegaan. Hij is verliefd geworden op een andere vrouw en gaat verder met haar. We waren 18 jaar samen en hebben 2 kinderen.
Ik zit nog vol in de verwerking hiervan met alle emoties die daar bij komen kijken, ongeloof, verdriet, boosheid.
Ons huwelijk was in mijn ogen niet slecht. Al zie ik nu achteraf dat het ook geen top huwelijk was. We hadden meer dingen met z'n 2en kunnen ondernemen, hier zijn we beide schuldig aan, vind ik. Geen ruzies, wel soms wat irritaties van mijn kant die ik uitsprak naar hem. Die gingen dan voornamelijk over huishoudelijke werkzaamheden.
Hij is bij mij weggegaan en meteen met zijn nieuwe vriendin samen gaan wonen.
Waar ik ontzettend veel last van heb en maar niet kan begrijpen is hoe hij verder gaat met zijn nieuwe leven. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Zo doet hij ook naar de buitenwereld toe. Alsof het hem nauwelijks iets doet dat hij zijn kinderen veel minder ziet. En ook 0,0 interesse naar mij toe. Hoe het nu met mij of de kinderen gaat, hij vraagt er nooit om. Werkelijk onbegrijpelijk voor mij na 18 jaar samen te zijn geweest.
Ik begrijp dat hij volop met zijn nieuwe liefde bezig is maar dan nog!
Heeft iemand tips voor hoe ik hier mee om kan gaan zodat ik het een plaats kan geven?
Bedankt voor het lezen allemaal.
Een aantal maanden geleden is mijn man bij mij weggegaan. Hij is verliefd geworden op een andere vrouw en gaat verder met haar. We waren 18 jaar samen en hebben 2 kinderen.
Ik zit nog vol in de verwerking hiervan met alle emoties die daar bij komen kijken, ongeloof, verdriet, boosheid.
Ons huwelijk was in mijn ogen niet slecht. Al zie ik nu achteraf dat het ook geen top huwelijk was. We hadden meer dingen met z'n 2en kunnen ondernemen, hier zijn we beide schuldig aan, vind ik. Geen ruzies, wel soms wat irritaties van mijn kant die ik uitsprak naar hem. Die gingen dan voornamelijk over huishoudelijke werkzaamheden.
Hij is bij mij weggegaan en meteen met zijn nieuwe vriendin samen gaan wonen.
Waar ik ontzettend veel last van heb en maar niet kan begrijpen is hoe hij verder gaat met zijn nieuwe leven. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Zo doet hij ook naar de buitenwereld toe. Alsof het hem nauwelijks iets doet dat hij zijn kinderen veel minder ziet. En ook 0,0 interesse naar mij toe. Hoe het nu met mij of de kinderen gaat, hij vraagt er nooit om. Werkelijk onbegrijpelijk voor mij na 18 jaar samen te zijn geweest.
Ik begrijp dat hij volop met zijn nieuwe liefde bezig is maar dan nog!
Heeft iemand tips voor hoe ik hier mee om kan gaan zodat ik het een plaats kan geven?
Bedankt voor het lezen allemaal.
maandag 17 september 2018 07:41
Hallo Paardestaart, ik kan je honderd miljoen tips geven denk ik (moet ik wel even voor gaan zitten inmiddels hoor), maar één is (voor nu) het belangrijkst en echt, heus waar uiteindelijk bevrijdend: probeer het niet te begrijpen. Je schrijft letterlijk 'Ik kan het niet begrijpen...' en zo IS het ook. Waarschijnlijk ben je gewend in je leven om volgens de volgende stappen alles te doen: waarnemen, duiden, begrijpen, accepteren. Dat iemand je op deze manier verlaat, kan niet volgens die stappen. Waarnemen en duiden, en uiteindelijk accepteren (ja, echt waar, met pijn die er wellicht altijd zal zijn), lukken misschien nog. Maar begrijpen niet. Pas toen ik dat kon voelen, en er ook wel oké over was, ging het beter met me. Ik 'wist' op enig moment: ik GA dit niet begrijpen, want dit staat zo ver van mij af, van hoe ik denk dat ik zou handelen, en ik WIL dit niet begrijpen, want ik vind het te erg om zo om te gaan met mensen van wie je houdt/gehouden hebt. Toen besloot ik dat ik niet hoefde te begrijpen. En daarmee werd het 'van hem'. Niet (meer) van mij. Dat was het begin van losmaken, verwerken; van overleven naar doorleven naar leven. Het duurt een poos en accepteer dat van jezelf. Eten, drinken, slapen en goed voor jezelf en je kinderen zorgen. Maak het heel klein. En zeg steeds tegen jezelf als je weer 'op jacht gaat' naar begrijpen: nee, ik begrijp dit niet en hoef dit niet te begrijpen en kan toch doorgaan omdat mijn leven voor mij de moeite waard is. En dan heb je ook verdriet. En je voelt je soms onmachtig. En dan is dat zo. Dit is wat het is. Wees een diertje en ga mee met de seizoenen (zeker zoals ze er nu aankomen). Meer hoeft niet. Sterkte meid.
maandag 17 september 2018 07:53
Ellendig lijkt me dat; sterkte!Degene die zelf de keuze maakt om weg te gaan zal inderdaad minder problemen met de verandering hebben dan de achterblijver. Hij zal ook best verdriet hebben van zijn keuze maar niet zoveel dat dat hem ervan weerhoudt om een nieuw leven te beginnen, terwijl jij er niets positiefs aan beleeft en met een voldongen feit komt te zitten. Als je echt het roer wil omgooien dan focus je je op wat er moet gebeuren en minimaliseer je het verdriet dat de verandering van koers veroorzaakt.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 17 september 2018 09:05
Bedankt voor jullie reactie Wiebeltje en Retrostar.
Het is precies wat je schrijft Wiebeltje, ik WIL het niet begrijpen.
Maar waarom blijven er dan zoveel vragen door mijn hoofd gaan?
In korte tijd is hij een compleet vreemde voor me geworden.
Het liefst wil ik niets meer met hem te maken hebben, wat natuurlijk geen optie is ivm de kinderen.
Hoelang duurde de acceptatie bij jou?
Het is precies wat je schrijft Wiebeltje, ik WIL het niet begrijpen.
Maar waarom blijven er dan zoveel vragen door mijn hoofd gaan?
In korte tijd is hij een compleet vreemde voor me geworden.
Het liefst wil ik niets meer met hem te maken hebben, wat natuurlijk geen optie is ivm de kinderen.
Hoelang duurde de acceptatie bij jou?
maandag 17 september 2018 09:25
je kan dit nooit gaan begrijpen, omdat jij niet in zijn schoenen staat. Net zowel dat hij misschien totaal onbewust geen interesse heeft in de wereld behalve zijn nieuwe liefde. Hij weet niet hoe het is om zich te voelen zoals jij je nu voelt dus zal het niet kunnen of willen begrijpen. Die periode van nieuwe liefde gaat over en dan heeft hij spijt dat hij niet meer interesse in de kinderen getoond heeft.
Probeer het niet te begrijpen en breek je hoofd er niet over. Probeer niet te veel te piekeren en begin opnieuw, verander een paar meubeltjes oid, verf de kamer waarvan je de kleur al lang beu was, koop een nieuw bed, nieuwe matras (niet alles, één ding uit dit lijstje kan ook al opluchten). Dan heb je het gevoel dat je écht met een propere lei kan beginnen. Laat je emoties zeker af en toe de vrije loop , maar neem zeker ook op tijd de draad weer op en leef lekker je eigen leven. stilaan komt alles vanzelf in zijn plooi terecht.
Probeer het niet te begrijpen en breek je hoofd er niet over. Probeer niet te veel te piekeren en begin opnieuw, verander een paar meubeltjes oid, verf de kamer waarvan je de kleur al lang beu was, koop een nieuw bed, nieuwe matras (niet alles, één ding uit dit lijstje kan ook al opluchten). Dan heb je het gevoel dat je écht met een propere lei kan beginnen. Laat je emoties zeker af en toe de vrije loop , maar neem zeker ook op tijd de draad weer op en leef lekker je eigen leven. stilaan komt alles vanzelf in zijn plooi terecht.
maandag 17 september 2018 23:10
woensdag 19 september 2018 02:04
Doet me aan mijn vader denken. Mijn ouders waren 30 jaar getrouwd toen ze gingen scheiden. Ik was toen 21. Vader zei alleen te gaan wonen, maar vrijwel direct trok zijn nieuwe vriendin bij hem in. Ik ging bij mijn moeder wonen. Vanaf dat moment waren wij niet meer belangrijk. Hij betaalde niks en hield ook geld van mij achter. Dat is dan iemand waar je 21 jaar mee onder 1 dak hebt gewoond en goed vertrouwde. Mijn moeder is wel 4 jaar boos en verdrietig geweest van dat alles. Al waren er ook leuke momenten. Hij maar leve de lol, alles luxer de lux. Na 4 jaar alleen te zijn kreeg ze wat met mijn stiefvader. Ze zegt nu gelukkiger dan ooit te zijn geweest met mijn vader. Ze heeft geen rancune meer naar hem, maar wil ook niks met hem te maken hebben. Ik heb sporadisch Facebookcontact met vader. Ook al gaf hij aan terug normaal contact te willen. Ik heb niet het gevoel dat hij het meent. Red het al 11 jaar zonder hem. Echt missen doe ik hem niet. Maar zeg nooit nooit.
