Psyche
alle pijlers
Eetstoornis of gewoon een eetprobleem?
zaterdag 26 januari 2019 19:58
Durfde niet echt een topic te openen, maar moet nogmaals mijn verhaal even kwijt. Blijkbaar blijven er nog wat dingen in mijn hoofd rond spoken, waar ik niet echt weet mee om te gaan.
Afgelopen dinsdag ben ik nogmaals bij de psycholoog geweest. In november doorverwezen door de huisarts, omdat het al een tijd niet lekker gaat.
Er is hulp onderweg, maar wil mijn verhaal even kwijt, zodat het toch een beetje oplucht.
Heb sinds vorig jaar last van stemmingswisselingen, maar heb nu het gevoel dat ik er een beetje in blijf hangen.
En ik kan er maar niet achter komen waarom ik mij slecht voel.
Ik heb een laag zelfbeeld en ben best onzeker terwijl dat voor de buitenwereld niet zo lijkt. Terwijl het eerst een lange tijd goed ging.
Maar wat ik precies voel? Dat weet ik soms niet.
Soms merk ik dat er nog opgekropte emoties van binnen zitten.
Heb soms te dwang om mezelf te snijden, dst probeer ik uit stellen steeds, maar toch geef ik er regelmatig aan toe. soms lukt het mij met moeite om dat een week niet te doen. daarnaast heb ik soms last van suïcide gedachten en dan speel ik in mijn hoofd een film af hoe ik het voor mij zie, soms maakt mij dat bang.
Maar wat ik wel weet is, dat ik nooit een eind aan mijn leven zou maken, omdat ik ergens weet dat het toch nog goed kan komen. Maar dat terzijde. Psycholoog weet hiervan af.
Afgelopen dinsdag dus bij de psycholoog geweest. Het was een her intake. Ik hoefde gelukkig niet alles te vertellen omdat ze bijna alle informatie nog hadden van mij. Ben daar eerder namelijk geweest. Alleen ik voelde mij best ongemakkelijk, het gesprek ging best snel, soms het gevoel dat ik niet alles heb verteld. Wel over dat snijden en gedachtes. Soms wist ik even geen antwoord te geven. Had ook het gevoel dat de psycholoog wat snel ging. En ik was best zenuwachtig, en wist gewoon niet hoe ik mij moest uiten. Er werd wel gevraagd of ik nog wat kwijt wou, nog wat wou vertellen, maar door de zenuwen dacht ik er weinig aan.
Totdat er ook een vraag werd gesteld of ik veel of weinig eetlust had en gezond at. Op dat moment zei ik dat ik gezond at. Maar thuis, zat ik na te denken, wat is nou echt gezond eten? Dacht altijd dat als je een eetstoornis heb, dat het anorexia is.
Maar toch ben ik best onzeker mijn lichaam, walg soms van mezelf, vind mij te dik en wil afvallen. Ik ben een perfectionist in veel dingen. Heb niet zozeer het gevoel dat ik een eetstoornis aan het ontwikkelen ben, maar weet ook niet wat ik daar onder kan verstaan. Eén eetstoornis is bij mij anorexia, dat heb ik altijd gedacht.
Even in het kort: In 2016 begonnen met een koolhydraatarm dieet. 20 kilo afgevallen. Daarna nam ik regelmatig gewoon wel eens wat lekkers. Maar de laatste tijd ben ik echt bezig met wat ik eet. Met gezond eten, wat ik mag eten. Hoeveel ik mag eten etc. Ik eet wel gewoon 3 maaltijden per dag. Niet echt super veel. Tussen de maaltijden door eet ik vrijwel niets of een klein beetje. Bij het avond eten, let ik er op dat ik niet teveel eet. Als ik honger heb, stel ik het uit. Vaak gaat dat hongergevoel over of ik ga wat doen zodat ik er niet aan hoef te denken. Ik eet geen aardappelen en pasta etc. En als ik ben aangekomen, al is het maar 200 gram voel ik mij gelijk slecht. Als ik wat ben afgevallen dan geeft mij dat een fijn gevoel. Sta daarom ook elke dag op de weegschaal. als ik een dag iets slechts eet voel ik mij gelijk weer dik en slecht. En kan ik daar over piekeren. Wat weer resulteert in een week heel weinig eten en weer streng diëten. Moet soms zo lang over nadenken, wat zal ik eten? Zal ik wel of niet dat eten? Zo ben ik weer een uur verder.
Op het moment dat de psycholoog vroeg of ik wel eetlust had en gezond at, stond ik er niet bij stil en antwoordde ik ja. Want ik eet immers nog wel en ik braak niet. Dus dat zal allemaal wel meevallen. Durf het niet te herkennen, omdat ik gewoon even wat minder eet. Maar achteraf ben ik er zo obsessief mee bezig, met mijn gewicht en alles dat ik het niet wou herkennen. Pas toen ik thuis was, dacht ik er over na. Bij mij is dat toch dat stukje controle kunnen houden.
Ik merk gewoon dat het mij heel erg moe naakt Elke ochtend heel vroeg wakker, rond 5 uur en dan nog moe. Kan savonds gerust al om half 9 slapen. Uit bloedonderzoek kwam niks uit.
Voor de buitenwereld lijk ik vrolijk, ik lach altijd. Zet ik een masker op en iedereen denk dat het goed gaat. Ik werk gelukkig wel en dat is voor mij een beetje afleiding. Op het werk weet niemand van mijn problemen en dat hoeft ook niet. Als er wordt gevraagd, hoe het gaat, zeg ik volmondig ja het gaat goed. Maar van binnen...
Heb zoveel meegemaakt in het leven waarbij ik denk was dit het?
Volgende week heb ik nog een gesprek met een psychiater. Moet ook een vragenlijst invullen omtrent mijn klachten. Vanuit daar wordt gekeken welke therapie bij mij past.
Alleen ik weet gewoon niet wat ik allemaal aan de psychiater moet vertellen. Ik durf mijn gevoel niet te eten. Met mijn eetgedrag ook, hoe zal ik dat aankaarten? Mijn hoofd zegt het is niet zo erg, stemmetje in mij zegt, di1018700684360t is niet gezond.En toch weet ik niet hoe ik het moet aanpakken.
Maar het is soms zo frustrerend, dat ik het soms niet meer weet. Mijn verhaal hier schrijven, is voor mij wel een beetje opluchting... omdat ik het nu gewoon even van mij af kan schrijven.
Afgelopen dinsdag ben ik nogmaals bij de psycholoog geweest. In november doorverwezen door de huisarts, omdat het al een tijd niet lekker gaat.
Er is hulp onderweg, maar wil mijn verhaal even kwijt, zodat het toch een beetje oplucht.
Heb sinds vorig jaar last van stemmingswisselingen, maar heb nu het gevoel dat ik er een beetje in blijf hangen.
En ik kan er maar niet achter komen waarom ik mij slecht voel.
Ik heb een laag zelfbeeld en ben best onzeker terwijl dat voor de buitenwereld niet zo lijkt. Terwijl het eerst een lange tijd goed ging.
Maar wat ik precies voel? Dat weet ik soms niet.
Soms merk ik dat er nog opgekropte emoties van binnen zitten.
Heb soms te dwang om mezelf te snijden, dst probeer ik uit stellen steeds, maar toch geef ik er regelmatig aan toe. soms lukt het mij met moeite om dat een week niet te doen. daarnaast heb ik soms last van suïcide gedachten en dan speel ik in mijn hoofd een film af hoe ik het voor mij zie, soms maakt mij dat bang.
Maar wat ik wel weet is, dat ik nooit een eind aan mijn leven zou maken, omdat ik ergens weet dat het toch nog goed kan komen. Maar dat terzijde. Psycholoog weet hiervan af.
Afgelopen dinsdag dus bij de psycholoog geweest. Het was een her intake. Ik hoefde gelukkig niet alles te vertellen omdat ze bijna alle informatie nog hadden van mij. Ben daar eerder namelijk geweest. Alleen ik voelde mij best ongemakkelijk, het gesprek ging best snel, soms het gevoel dat ik niet alles heb verteld. Wel over dat snijden en gedachtes. Soms wist ik even geen antwoord te geven. Had ook het gevoel dat de psycholoog wat snel ging. En ik was best zenuwachtig, en wist gewoon niet hoe ik mij moest uiten. Er werd wel gevraagd of ik nog wat kwijt wou, nog wat wou vertellen, maar door de zenuwen dacht ik er weinig aan.
Totdat er ook een vraag werd gesteld of ik veel of weinig eetlust had en gezond at. Op dat moment zei ik dat ik gezond at. Maar thuis, zat ik na te denken, wat is nou echt gezond eten? Dacht altijd dat als je een eetstoornis heb, dat het anorexia is.
Maar toch ben ik best onzeker mijn lichaam, walg soms van mezelf, vind mij te dik en wil afvallen. Ik ben een perfectionist in veel dingen. Heb niet zozeer het gevoel dat ik een eetstoornis aan het ontwikkelen ben, maar weet ook niet wat ik daar onder kan verstaan. Eén eetstoornis is bij mij anorexia, dat heb ik altijd gedacht.
Even in het kort: In 2016 begonnen met een koolhydraatarm dieet. 20 kilo afgevallen. Daarna nam ik regelmatig gewoon wel eens wat lekkers. Maar de laatste tijd ben ik echt bezig met wat ik eet. Met gezond eten, wat ik mag eten. Hoeveel ik mag eten etc. Ik eet wel gewoon 3 maaltijden per dag. Niet echt super veel. Tussen de maaltijden door eet ik vrijwel niets of een klein beetje. Bij het avond eten, let ik er op dat ik niet teveel eet. Als ik honger heb, stel ik het uit. Vaak gaat dat hongergevoel over of ik ga wat doen zodat ik er niet aan hoef te denken. Ik eet geen aardappelen en pasta etc. En als ik ben aangekomen, al is het maar 200 gram voel ik mij gelijk slecht. Als ik wat ben afgevallen dan geeft mij dat een fijn gevoel. Sta daarom ook elke dag op de weegschaal. als ik een dag iets slechts eet voel ik mij gelijk weer dik en slecht. En kan ik daar over piekeren. Wat weer resulteert in een week heel weinig eten en weer streng diëten. Moet soms zo lang over nadenken, wat zal ik eten? Zal ik wel of niet dat eten? Zo ben ik weer een uur verder.
Op het moment dat de psycholoog vroeg of ik wel eetlust had en gezond at, stond ik er niet bij stil en antwoordde ik ja. Want ik eet immers nog wel en ik braak niet. Dus dat zal allemaal wel meevallen. Durf het niet te herkennen, omdat ik gewoon even wat minder eet. Maar achteraf ben ik er zo obsessief mee bezig, met mijn gewicht en alles dat ik het niet wou herkennen. Pas toen ik thuis was, dacht ik er over na. Bij mij is dat toch dat stukje controle kunnen houden.
Ik merk gewoon dat het mij heel erg moe naakt Elke ochtend heel vroeg wakker, rond 5 uur en dan nog moe. Kan savonds gerust al om half 9 slapen. Uit bloedonderzoek kwam niks uit.
Voor de buitenwereld lijk ik vrolijk, ik lach altijd. Zet ik een masker op en iedereen denk dat het goed gaat. Ik werk gelukkig wel en dat is voor mij een beetje afleiding. Op het werk weet niemand van mijn problemen en dat hoeft ook niet. Als er wordt gevraagd, hoe het gaat, zeg ik volmondig ja het gaat goed. Maar van binnen...
Heb zoveel meegemaakt in het leven waarbij ik denk was dit het?
Volgende week heb ik nog een gesprek met een psychiater. Moet ook een vragenlijst invullen omtrent mijn klachten. Vanuit daar wordt gekeken welke therapie bij mij past.
Alleen ik weet gewoon niet wat ik allemaal aan de psychiater moet vertellen. Ik durf mijn gevoel niet te eten. Met mijn eetgedrag ook, hoe zal ik dat aankaarten? Mijn hoofd zegt het is niet zo erg, stemmetje in mij zegt, di1018700684360t is niet gezond.En toch weet ik niet hoe ik het moet aanpakken.
Maar het is soms zo frustrerend, dat ik het soms niet meer weet. Mijn verhaal hier schrijven, is voor mij wel een beetje opluchting... omdat ik het nu gewoon even van mij af kan schrijven.
zaterdag 26 januari 2019 20:05
Het klinkt niet gezond zoals je met eten omgaat, maar dat weet je al wel. Heel dwangmatig. Dat zou ik zeker ter sprake brengen, omdat het een belangrijk onderdeel is van jouw problemen. En die zijn het beste aan te pakken als de hulpverleners alles weten.
Blijf je nog therapie houden van de psycholoog? Als dat zo is mag je best iets meer ontspannen. Je hoeft niet gelijk bij de intake of bij de eerste sessie alles uit te spreken of overal antwoord op te hebben. Gun jezelf daarin wat tijd en ruimte.
Blijf je nog therapie houden van de psycholoog? Als dat zo is mag je best iets meer ontspannen. Je hoeft niet gelijk bij de intake of bij de eerste sessie alles uit te spreken of overal antwoord op te hebben. Gun jezelf daarin wat tijd en ruimte.
zaterdag 26 januari 2019 20:07
Ik blijf nog bij de psycholoog. Vorige week ben ik daar weer opnieuw begonnen. Dus alles moet nog een beetje op gang komen. Moet eerst nog een gesprek met de psychiater. Vanuit daar wordt er gekeken, welke therapie bij mij pastHead* schreef: ↑26-01-2019 20:05Het klinkt niet gezond zoals je met eten omgaat, maar dat weet je al wel. Heel dwangmatig. Dat zou ik zeker ter sprake brengen, omdat het een belangrijk onderdeel is van jouw problemen. En die zijn het beste aan te pakken als de hulpverleners alles weten.
Blijf je nog therapie houden van de psycholoog? Als dat zo is mag je best iets meer ontspannen. Je hoeft niet gelijk bij de intake of bij de eerste sessie alles uit te spreken of overal antwoord op te hebben. Gun jezelf daarin wat tijd en ruimte.
zaterdag 26 januari 2019 20:09
Klinkt goed, er komt van verschillende kanten hulp. Mooi! Is denk ik ook nodig als ik jouw verhaal lees.
Wat mij heeft geholpen toen ik bij een psycholoog liep is mezelf een beetje overgeven aan het proces. De controle een beetje loslaten. En mijn psieg vertrouwen. Dat klikte gelukkig heel goed. Ik hoop dat jij dat ook hebt.
zaterdag 26 januari 2019 20:12
een eetstoornissen zijn er in verschillende vormen. het beeld van anorexia met braken en laxeren is stereotype. Het probleem is dat jij geen dag kan leven zonder bezig te zijn met wel of niet eten en ook nog wat je dan moet eten. Je schuldig voelen over eten, extreem veel afvallen, bang zijn om aan te komen, koolhydraten mijden, controle willen houden, perfectionistisch zijn. Wees eerlijk want dit gaat niet vanzelf over en zal je steeds verder in de greep krijgen
zaterdag 26 januari 2019 20:22
S-Meds schreef: ↑26-01-2019 20:12een eetstoornissen zijn er in verschillende vormen. het beeld van anorexia met braken en laxeren is stereotype. Het probleem is dat jij geen dag kan leven zonder bezig te zijn met wel of niet eten en ook nog wat je dan moet eten. Je schuldig voelen over eten, extreem veel afvallen, bang zijn om aan te komen, koolhydraten mijden, controle willen houden, perfectionistisch zijn. Wees eerlijk want dit gaat niet vanzelf over en zal je steeds verder in de greep krijgen
Eens.
zaterdag 26 januari 2019 20:36
Print je Op eens uit, en neem die mee bij je volgende afspraak met de psycholoog. Het is helemaal niet gek dat je als je terugdenkt je bedenkt dat je iets anders had moeten antwoorden. Ik was afgelopen week bij de KNO arts : vraag heb je vaak jeuk aan je oren? Ik zei nee, maar nu betrap ik me er op als ik aan mijn oor zit. was dat wel of niet wegens jeuk.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zaterdag 26 januari 2019 21:35
Het is echt niet raar om bij een volgende afspraak nog terug te komen op wat je hebt verteld hoor.
Het komt heel vaak voor dat iemand thuis opnieuw over al die vragen na gaat denken en dan tot andere antwoorden komt. Dus daar hoef je je niet druk over te maken.
Maar wat ik me wel afvraag: wil je wel dat de psycholoog dit weet? Of wil je het afschermen, niets over vertellen, zodat je er niets mee hoeft?
Als dat zo is, dan is het wel goed om je af te vragen of die begeleiding je dan wel gaat helpen.
Want dit heeft te maken met controle willen houden, perfect willen zijn, niet aan anderen willen laten weten hoe het echt gaat: en dat zou nou net weleens onderliggend het grootste probleem kunnen zijn. Maar de psycholoog kan je daar alleen goed mee helpen als je weet waar je allemaal mee worstelt. Zodat de psycholoog ook kan bepalen of dit een ‘symptoom’ is van iets anders, of dat er wel degelijk sprake is van een eetstoornis. En dat bepaalt weer welk behandelplan het beste aan gaat sluiten.
Dus vertel dit! Je beschrijft het heel goed, dus dat lukt je wel.
Het komt heel vaak voor dat iemand thuis opnieuw over al die vragen na gaat denken en dan tot andere antwoorden komt. Dus daar hoef je je niet druk over te maken.
Maar wat ik me wel afvraag: wil je wel dat de psycholoog dit weet? Of wil je het afschermen, niets over vertellen, zodat je er niets mee hoeft?
Als dat zo is, dan is het wel goed om je af te vragen of die begeleiding je dan wel gaat helpen.
Want dit heeft te maken met controle willen houden, perfect willen zijn, niet aan anderen willen laten weten hoe het echt gaat: en dat zou nou net weleens onderliggend het grootste probleem kunnen zijn. Maar de psycholoog kan je daar alleen goed mee helpen als je weet waar je allemaal mee worstelt. Zodat de psycholoog ook kan bepalen of dit een ‘symptoom’ is van iets anders, of dat er wel degelijk sprake is van een eetstoornis. En dat bepaalt weer welk behandelplan het beste aan gaat sluiten.
Dus vertel dit! Je beschrijft het heel goed, dus dat lukt je wel.
zaterdag 26 januari 2019 21:58
Natuurlijk wil ik dat de psycholoog dit weet. Maar op zulke momenten kan ik soms niet gelijk nadenken, wat ik wil zeggen. Omdat ik vaak met mijn gedachtes ergens anders bij zit. Of dat ik soms niet weet of het wel echt een probleem is voor mezelf. Pas thuis ga ik over dat soort dingen nadenken. Wat ik allemaal wel.niet had willen vertellen.helena2 schreef: ↑26-01-2019 21:35Het is echt niet raar om bij een volgende afspraak nog terug te komen op wat je hebt verteld hoor.
Het komt heel vaak voor dat iemand thuis opnieuw over al die vragen na gaat denken en dan tot andere antwoorden komt. Dus daar hoef je je niet druk over te maken.
Maar wat ik me wel afvraag: wil je wel dat de psycholoog dit weet? Of wil je het afschermen, niets over vertellen, zodat je er niets mee hoeft?
Als dat zo is, dan is het wel goed om je af te vragen of die begeleiding je dan wel gaat helpen.
Want dit heeft te maken met controle willen houden, perfect willen zijn, niet aan anderen willen laten weten hoe het echt gaat: en dat zou nou net weleens onderliggend het grootste probleem kunnen zijn. Maar de psycholoog kan je daar alleen goed mee helpen als je weet waar je allemaal mee worstelt. Zodat de psycholoog ook kan bepalen of dit een ‘symptoom’ is van iets anders, of dat er wel degelijk sprake is van een eetstoornis. En dat bepaalt weer welk behandelplan het beste aan gaat sluiten.
Dus vertel dit! Je beschrijft het heel goed, dus dat lukt je wel.
zaterdag 26 januari 2019 22:03
Aha, ik snap het. Nou heel goed van je toch, dat je je dit nu realiseert en er ook iets mee wil doen?famke87 schreef: ↑26-01-2019 21:58Natuurlijk wil ik dat de psycholoog dit weet. Maar op zulke momenten kan ik soms niet gelijk nadenken, wat ik wil zeggen. Omdat ik vaak met mijn gedachtes ergens anders bij zit. Of dat ik soms niet weet of het wel echt een probleem is voor mezelf. Pas thuis ga ik over dat soort dingen nadenken. Wat ik allemaal wel.niet had willen vertellen.
Zo’n gesprek is ook spannend en je hebt maar kort de tijd. Dus dat helpt vaak niet mee in het rustig vertellen.
Succes bij je volgende gesprek!
zaterdag 26 januari 2019 23:43
Bij jou is afvallen meer dan een tool om een stabiel gewicht te houden bedoel ik. Als iemand gaat praten over "controle" en "ontevreden" dan gaat dat verder dan gewoon niet dikker willen worden omdat je besloten hebt dat je niet meer dan xx kilo wil wegen. Zo spannend is dat nu ook weer niet om hele dagen aan te denken.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zondag 27 januari 2019 01:11
Bij een gesprek met een psycholoog komt veel op je af. Het kan sowieso erg vermoeiend zijn waardoor het moeilijk is om je nog af te vragen of je nog meer wilt/moet vertellen. Later bedenk je je ineens dat je nog meer wilde vertellen en/of dingen bent vergeten. Dit is heel normaal.
Wat je kunt doen is van te voren een lijstje maken met onderwerpen/dingen waar je het over wilt hebben. Zo heb je een beetje hou vast en vergeet je dingen niet.
En soms kom je ook gewoon niet aan alles toe. Dan moet je het ook niet overhaasten en komt het het volgende gesprek wel.
Ik heb dit zelf ook ervaren bij al verschillende gesprekken met een psycholoog. Het heeft mij enorm geholpen en het wordt ook aangeraden.
Wat wel heel belangrijk is, is om alles te vertellen wat je dwars zit en hoe je je leven nu leeft. Het is moeilijk maar alleen dan kun je goed geholpen worden. Want wanneer je maar een deel verteld kun je zomaar een andere diagnose en aanpak krijgen. Dit is bij mij gebeurd en heeft als gevolg dat ik nu, na 3 jaar 'uitbehandeld' te zijn alsnog tegen van alles aanloop omdat ik toen niet alles durfde te vertellen en er daardoor ook veel informatie voor een goede behandeling miste.
Wat je kunt doen is van te voren een lijstje maken met onderwerpen/dingen waar je het over wilt hebben. Zo heb je een beetje hou vast en vergeet je dingen niet.
En soms kom je ook gewoon niet aan alles toe. Dan moet je het ook niet overhaasten en komt het het volgende gesprek wel.
Ik heb dit zelf ook ervaren bij al verschillende gesprekken met een psycholoog. Het heeft mij enorm geholpen en het wordt ook aangeraden.
Wat wel heel belangrijk is, is om alles te vertellen wat je dwars zit en hoe je je leven nu leeft. Het is moeilijk maar alleen dan kun je goed geholpen worden. Want wanneer je maar een deel verteld kun je zomaar een andere diagnose en aanpak krijgen. Dit is bij mij gebeurd en heeft als gevolg dat ik nu, na 3 jaar 'uitbehandeld' te zijn alsnog tegen van alles aanloop omdat ik toen niet alles durfde te vertellen en er daardoor ook veel informatie voor een goede behandeling miste.
zondag 27 januari 2019 04:47
famke87 schreef: ↑26-01-2019 21:58Natuurlijk wil ik dat de psycholoog dit weet. Maar op zulke momenten kan ik soms niet gelijk nadenken, wat ik wil zeggen. Omdat ik vaak met mijn gedachtes ergens anders bij zit. Of dat ik soms niet weet of het wel echt een probleem is voor mezelf. Pas thuis ga ik over dat soort dingen nadenken. Wat ik allemaal wel.niet had willen vertellen.
Goed dat je je verhaal vertelt Famke en zoals je zegt is deze stap al belangrijk, om gewoon neer te schrijven wat je kan.
Het is geen probleem dat je niet alles ( direkt) zegt en misschien komt ook niet alles aan bot. Geen punt.
De belangrijkste dingen zullen wel aan bod komen en als je een moment hebt dat het je weer niet lukt om te verwoorden zeg je: het zit allemaal zo van binnen en het lukt me niet om alles naar buiten te brengen.
Ik denk wel dat je iemand bent die de controle heel moeilijk los kan laten en dat je erg veel in je hoofd zit.
zondag 27 januari 2019 05:33
zondag 27 januari 2019 06:47
zondag 27 januari 2019 09:59
Op zich is het heel erg te prijzen dat je twintig kilo bent afgevallen. Dat lukt niet iedereen, dus dat is best sterk. Maar op je streefgewicht blijven, hoewel dat voor anderen niet zo zichtbaar is, is een minstens even knappe prestatie. En dat gaat nooit voorbij. Het is een levenslange aanpassing. Eet je een tijdlang teveel, dan zit je na enige tijd weer met de gebakken peren.als ik een dag iets slechts eet voel ik mij gelijk weer dik en slecht. En kan ik daar over piekeren. Wat weer resulteert in een week heel weinig eten en weer streng diëten. Moet soms zo lang over nadenken, wat zal ik eten? Zal ik wel of niet dat eten? Zo ben ik weer een uur verder.
Ik kan me voorstellen dat als je vandaag 500 kcal (een flink gebakje of snack) teveel hebt gegeten, je dat dan de volgende dag gaat compenseren door minder te eten (want je wil immers niet dikker worden en dus wil je tijdig ingrijpen), maar zodra je weegschaal je gewone gewicht weer aangeeft zou ik stoppen en weer op het gewone menu overschakelen. En dat duurt toch niet langer dan een of twee dagen?
Bij anorexia nervosa schijnt het lijnen op zich een extra emotionele beloning te geven, en hoe meer lijnen, hoe fijner de beloning. En dat dacht ik in jouw post te lezen.
En die beloning gaat steeds meer los van de realiteit staan, want op zich ziet iemand die magerzucht heeft er juist niet goed uit. Dus gedrag wat tot op zekere hoogte te prijzen is wordt dan een probleem omdat je dan verslaafd raakt aan het gevoel dat je controle over je lijf en gedrag hebt.
't Is allemaal niet eenvoudig; de bedoeling van zo'n therapie is dat je leert hoe je evenwichtig, tevreden en realistisch wordt, blij wordt met alledag en niet doorslaat naar gedrag waarmee je jezelf dupeert. Succes!
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zondag 27 januari 2019 10:09
Is wel een hele platte uitleg van anorexia. Anorexia gaat over controle en obsessies. Dwanggedachten en dwanghandelingen. Jij hebt er ook een handje van retro met je wegen en eetschema’s en dit elke dag vertellen op het forum.retrostar schreef: ↑27-01-2019 09:59Op zich is het heel erg te prijzen dat je twintig kilo bent afgevallen. Dat lukt niet iedereen, dus dat is best sterk. Maar op je streefgewicht blijven, hoewel dat voor anderen niet zo zichtbaar is, is een minstens even knappe prestatie. En dat gaat nooit voorbij. Het is een levenslange aanpassing. Eet je een tijdlang teveel, dan zit je na enige tijd weer met de gebakken peren.
Ik kan me voorstellen dat als je vandaag 500 kcal (een flink gebakje of snack) teveel hebt gegeten, je dat dan de volgende dag gaat compenseren door minder te eten (want je wil immers niet dikker worden en dus wil je tijdig ingrijpen), maar zodra je weegschaal je gewone gewicht weer aangeeft zou ik stoppen en weer op het gewone menu overschakelen. En dat duurt toch niet langer dan een of twee dagen?
Bij anorexia nervosa schijnt het lijnen op zich een extra emotionele beloning te geven, en hoe meer lijnen, hoe fijner de beloning. En dat dacht ik in jouw post te lezen.
En die beloning gaat steeds meer los van de realiteit staan, want op zich ziet iemand die magerzucht heeft er juist niet goed uit. Dus gedrag wat tot op zekere hoogte te prijzen is wordt dan een probleem omdat je dan verslaafd raakt aan het gevoel dat je controle over je lijf en gedrag hebt.
't Is allemaal niet eenvoudig; de bedoeling van zo'n therapie is dat je leert hoe je evenwichtig, tevreden en realistisch wordt, blij wordt met alledag en niet doorslaat naar gedrag waarmee je jezelf dupeert. Succes!
zondag 27 januari 2019 10:24
Ze hebben het eten gewoon te lekker gemaakt, dat blijft een probleem. Het aanbod van lekker eten is nog nooit zo groot geweest als de laatste driekwart eeuw. Dus voor de meeste mensen zorgt het voor een gezondheids- en esthetisch probleem.
Iedereen heeft wel z'n neigingen zoals drank, roken, seks en hoewel ik eten heel belangrijk vind, vind ik andere dingen ook wel leuk en mijn verstand houdt altijd de overhand, dus ik moet je ongelijk geven in je bewering dat (niet) eten een obsessie voor me is.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zondag 27 januari 2019 10:25
Gelukkig hebben we het loepje nogretrostar schreef: ↑27-01-2019 10:24Ze hebben het eten gewoon te lekker gemaakt, dat blijft een probleem. Het aanbod van lekker eten is nog nooit zo groot geweest als de laatste driekwart eeuw. Dus voor de meeste mensen zorgt het voor een gezondheids- en esthetisch probleem.
Iedereen heeft wel z'n neigingen zoals drank, roken, seks en hoewel ik eten heel belangrijk vind, vind ik andere dingen ook wel leuk en mijn verstand houdt altijd de overhand, dus ik moet je ongelijk geven in je bewering dat (niet) eten een obsessie voor me is.
zondag 27 januari 2019 19:17
Wat rot voor je, dat je je zo slecht voelt, het nog niet goed durft te uiten, en dat je dan ook nog zoveel energie lekt op iets totaal onbelangrijks (niet je nare verhouding tot eten, die is heel belangrijk, maar de vraag of het een probleem of een stoornis is doet er niet toe).
Ik weet zelf hoe moeilijk het is om tijdens therapie aan te kaarten wat je wilde, maar het lukt me tegenwoordig al heel veel beter dan in het begin. En het is juist ook niet erg als je ruimte laat voor wat er op dat moment aan de orde is, dat is vaak zelfs veel beter.
Je staat aan het begin van een goede weg, probeer jezelf zoals iedereen hier zegt tijd en ruimte te gunnen om te leren hoe je je kunt laten steunen. Veel sterkte!
Ik weet zelf hoe moeilijk het is om tijdens therapie aan te kaarten wat je wilde, maar het lukt me tegenwoordig al heel veel beter dan in het begin. En het is juist ook niet erg als je ruimte laat voor wat er op dat moment aan de orde is, dat is vaak zelfs veel beter.
Je staat aan het begin van een goede weg, probeer jezelf zoals iedereen hier zegt tijd en ruimte te gunnen om te leren hoe je je kunt laten steunen. Veel sterkte!
