Psyche
alle pijlers
Ik voel me eenzaam
donderdag 7 maart 2019 18:47
Hoi lieve mensen,
Zoals de titel zegt: ik voel me eenzaam en een beetje radeloos.
Eigenlijk heb ik alles; lieve vriendinnen, kennissen, familie, leuk werk, fijne hobby's, een lekker huisje, een prille relatie met een erg leuke man, noem maar op. En toch overvalt me regelmatig een diep gevoel van eenzaamheid. Een gevoel dat ik aandachttekort heb. Dat zit in mijn jeugd, dus een dag zonder gesprek of aandacht kan al een trigger zijn voor dit gevoel.
Momenteel zijn veel vriendinnen ver weg, ik ben net verhuisd en de mensen waar ik zomaar even langs kan, wonen nu honderden kilometers verderop. In mijn vorige woonplaats volgde ik therapie, daar kon ik ook naar de therapiegroepen. Dat deed ik regelmatig op zulke dagen, om me gehoord en niet alleen te voelen. Die groepen waren ontzettend fijn, ze gingen veel verder dan de oppervlakkige gesprekken die ik meestal in het dagelijks leven heb. Nu heb ik niet zo snel (een groep) mensen waar ik even heen kan, die dit zomaar begrijpen. Een aantal vriendinnen zijn bezig met het verwerken van een groot verdriet dat dit gevoel van eenzaamheid ver overstijgt. Ik luister naar hen, maar vind niet dat ik hen kan lastig vallen met mijn eenzaamheidjes. Mijn relatie is nog heel pril en ik vind dat ik hem niet mag opzadelen met dit (irrationele) verdriet. Feitelijk vind ik dat ik mijn eenzaamheid alleen moet kunnen oplossen. Maar dat is nou juist het probleem; daardoor blijf ik ook alleen zitten met mijn verdriet, dat ik dus ook nog eens vrij irrationeel vind. Ik weet dat het over gaat, maar op deze momenten voel ik me vrij radeloos. Er zijn veel dagen zoals vandaag, waarop de caissière de enige is met wie ik spreek. Zijn er mensen die dit herkennen, of die adviezen of troostende, relativerende woorden hebben? Alvast bedankt!
Zephora
Zoals de titel zegt: ik voel me eenzaam en een beetje radeloos.
Eigenlijk heb ik alles; lieve vriendinnen, kennissen, familie, leuk werk, fijne hobby's, een lekker huisje, een prille relatie met een erg leuke man, noem maar op. En toch overvalt me regelmatig een diep gevoel van eenzaamheid. Een gevoel dat ik aandachttekort heb. Dat zit in mijn jeugd, dus een dag zonder gesprek of aandacht kan al een trigger zijn voor dit gevoel.
Momenteel zijn veel vriendinnen ver weg, ik ben net verhuisd en de mensen waar ik zomaar even langs kan, wonen nu honderden kilometers verderop. In mijn vorige woonplaats volgde ik therapie, daar kon ik ook naar de therapiegroepen. Dat deed ik regelmatig op zulke dagen, om me gehoord en niet alleen te voelen. Die groepen waren ontzettend fijn, ze gingen veel verder dan de oppervlakkige gesprekken die ik meestal in het dagelijks leven heb. Nu heb ik niet zo snel (een groep) mensen waar ik even heen kan, die dit zomaar begrijpen. Een aantal vriendinnen zijn bezig met het verwerken van een groot verdriet dat dit gevoel van eenzaamheid ver overstijgt. Ik luister naar hen, maar vind niet dat ik hen kan lastig vallen met mijn eenzaamheidjes. Mijn relatie is nog heel pril en ik vind dat ik hem niet mag opzadelen met dit (irrationele) verdriet. Feitelijk vind ik dat ik mijn eenzaamheid alleen moet kunnen oplossen. Maar dat is nou juist het probleem; daardoor blijf ik ook alleen zitten met mijn verdriet, dat ik dus ook nog eens vrij irrationeel vind. Ik weet dat het over gaat, maar op deze momenten voel ik me vrij radeloos. Er zijn veel dagen zoals vandaag, waarop de caissière de enige is met wie ik spreek. Zijn er mensen die dit herkennen, of die adviezen of troostende, relativerende woorden hebben? Alvast bedankt!
Zephora
donderdag 7 maart 2019 18:54
Eenzaamheid voelt naar.
Kan je dingen bedenken, anders dan met andere mensen praten, die helpen om tot een soort rust en tevredenheid te komen?
Mij hielp het om te doen. Gewoon iets kleins in huis, leren breien met een leuk muziekje, schilderen etc.
Uiteindelijk kwamen er dingen uit die ik graag doe en gewoon 's avonds thuis kon doen zonder dat er allerlei voorwaarden aanzaten. Doordat ik ging scheppen/creeëren kwam er rust en tevredenheid.
Viva heeft ook echt geholpen. Het is dan wel geen echt gesprek, maar wel contact en ik leerde weer mensen kennen, raakte geïnteresseerd in iets en ging me daar in verdiepen etc.
Voordeel is wel dat ik heel erg graag alleen ben.
Enne, soms mag je je vriend echt wel even bellen of appen hoor. Gewoon, omdat het leuk en fijn is.
Kan je dingen bedenken, anders dan met andere mensen praten, die helpen om tot een soort rust en tevredenheid te komen?
Mij hielp het om te doen. Gewoon iets kleins in huis, leren breien met een leuk muziekje, schilderen etc.
Uiteindelijk kwamen er dingen uit die ik graag doe en gewoon 's avonds thuis kon doen zonder dat er allerlei voorwaarden aanzaten. Doordat ik ging scheppen/creeëren kwam er rust en tevredenheid.
Viva heeft ook echt geholpen. Het is dan wel geen echt gesprek, maar wel contact en ik leerde weer mensen kennen, raakte geïnteresseerd in iets en ging me daar in verdiepen etc.
Voordeel is wel dat ik heel erg graag alleen ben.
Enne, soms mag je je vriend echt wel even bellen of appen hoor. Gewoon, omdat het leuk en fijn is.
donderdag 7 maart 2019 19:33
Eenzaamheid is van voorbijgaande aard tenminste als je jong bent. Zelf voel ik mij ook wel eens eenzaam, voornamelijk op mijn werk als zeevarende. Is het net alsof iedereen je vergeten is als zodanig.
Toch mag ik graag alleen zijn.
Je komt op je nieuwe plek vanzelf nieuwe mensen tegen en je vrienden lastig vallen kan altijd toch via whatsapp. Al is dat niet hetzelfde als in living flesh.
Echt het gaat voorbij en een
van mij.
Toch mag ik graag alleen zijn.
Je komt op je nieuwe plek vanzelf nieuwe mensen tegen en je vrienden lastig vallen kan altijd toch via whatsapp. Al is dat niet hetzelfde als in living flesh.
Echt het gaat voorbij en een
van mij.
fietsen varen vrouwelijk doen
donderdag 7 maart 2019 20:20
Ik sluit me aan bij Moire.
Ik herken mezelf wel in wat je schrijft, ik ben zelf ook een paar keer verhuisd en vind/vond het moeilijk om aansluiting te vinden.
Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik hier aardig mijn draai gevonden heb. Nieuw werk, en van mijn vorige werk heb ik ook nog leuke contacten aan overgehouden.
En nog een belangrijke: Viva. Ik schrijf een aantal jaar mee (en lees nog langer mee
) en heb wat leuke mensen leren kennen.
Ik herken mezelf wel in wat je schrijft, ik ben zelf ook een paar keer verhuisd en vind/vond het moeilijk om aansluiting te vinden.
Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik hier aardig mijn draai gevonden heb. Nieuw werk, en van mijn vorige werk heb ik ook nog leuke contacten aan overgehouden.
En nog een belangrijke: Viva. Ik schrijf een aantal jaar mee (en lees nog langer mee
) en heb wat leuke mensen leren kennen.
donderdag 7 maart 2019 20:27
Ik denk eigenlijk dat die vriendinnen juist wel gewoon met je willen praten hoor.
Dingen hoeven niet hetzelfde te zijn om begrip op te kunnen brengen voor elkaar. Ik merk dat om de reden die jij noemt mensen soms ook dingen niet met me bespreken, of ze geven het letterlijk aan.
En natuurlijk ben ik soms jaloers op wat andere hebben, maar dat doet niks af aan het feit dat ik het de ander niet gun en hun geen ruimte voor hun emoties gun.
Ik herken de eenzaamheid juist ook heel erg, dus wie zegt dat die vriendinnen het niet hebben?
Zoals Moire al zegt, het word wel beter voor me. Ik besef me dat mensen net als golven komen en gaan. Ik ben nooit echt alleen. En juist die random gesprekjes kunnen heel waardevol zijn. Ik ben zoveel assertiever dan een aantal jaren geleden, als mijn angsten me niet in de weg staan, ben ik er opeens. In plaats van dat ik dat grijze muisje op de achtergrond ben.
Dingen hoeven niet hetzelfde te zijn om begrip op te kunnen brengen voor elkaar. Ik merk dat om de reden die jij noemt mensen soms ook dingen niet met me bespreken, of ze geven het letterlijk aan.
En natuurlijk ben ik soms jaloers op wat andere hebben, maar dat doet niks af aan het feit dat ik het de ander niet gun en hun geen ruimte voor hun emoties gun.
Ik herken de eenzaamheid juist ook heel erg, dus wie zegt dat die vriendinnen het niet hebben?
Zoals Moire al zegt, het word wel beter voor me. Ik besef me dat mensen net als golven komen en gaan. Ik ben nooit echt alleen. En juist die random gesprekjes kunnen heel waardevol zijn. Ik ben zoveel assertiever dan een aantal jaren geleden, als mijn angsten me niet in de weg staan, ben ik er opeens. In plaats van dat ik dat grijze muisje op de achtergrond ben.
donderdag 7 maart 2019 22:44
[quote=Moire post_id=29674344 time=1551981259 user_id=382861]
Mij hielp het om te doen. Gewoon iets kleins in huis, leren breien met een leuk muziekje, schilderen etc.
Uiteindelijk kwamen er dingen uit die ik graag doe en gewoon 's avonds thuis kon doen zonder dat er allerlei voorwaarden aanzaten. Doordat ik ging scheppen/creeëren kwam er rust en tevredenheid.
Mooi gezegd, bladeren door gedichtenboekjes, die overschrijven, met tekeningetjes erbij, gewoon voor mezelf en soms werd dat een kaart voor iemand, iets maken van lapjes stof. Zen zijn is een happiness begrip, maar mijn hoekje met doe-dingen, is voor mij even weg van alles en iedereen. Dat geeft een blij gevoel. Misschien past stekjes kweken bij jou of Chinese letters natekenen, waar jij in opgaat en je rust geeft.
Mij hielp het om te doen. Gewoon iets kleins in huis, leren breien met een leuk muziekje, schilderen etc.
Uiteindelijk kwamen er dingen uit die ik graag doe en gewoon 's avonds thuis kon doen zonder dat er allerlei voorwaarden aanzaten. Doordat ik ging scheppen/creeëren kwam er rust en tevredenheid.
Mooi gezegd, bladeren door gedichtenboekjes, die overschrijven, met tekeningetjes erbij, gewoon voor mezelf en soms werd dat een kaart voor iemand, iets maken van lapjes stof. Zen zijn is een happiness begrip, maar mijn hoekje met doe-dingen, is voor mij even weg van alles en iedereen. Dat geeft een blij gevoel. Misschien past stekjes kweken bij jou of Chinese letters natekenen, waar jij in opgaat en je rust geeft.
Alles sal reg kom
vrijdag 8 maart 2019 07:52
Dank, lieve mensen. Soms vind ik het een ongrijpbaar gevoel, maar wat YellowLemon zegt: waarschijnlijk herkennen meer mensen het. En zoals mensen komen en gaan in golven, zo komen en gaan mijn eenzame gevoelens vaak ook. Het helpt inderdaad wel om erover te praten, al is het maar het benoemen. Dus dat ga ik wat vaker doen, en wat minder bedenken dat 'iedereen wel met iets anders bezig zal zijn'.
Een mooie reactie, Moire. En gedichtenboekjes vind ik fantastisch, Sharing! Misschien ga ik die een prominentere plek in mijn leven geven. Voorheen kookte ik me een weg door mijn nare gevoelens heen. Wel handig, als ik dan moest huilen was het eten direct gezouten.
Nu ben ik 20 kilo zwaarder en zoek ik een andere hobby. (Koken blijft en die 20 kilo mogen ook best blijven!) Wandelen bijvoorbeeld, of door mijn nare gevoelens heen zwemmen. Maar ook een goed idee om een creatieve hobby weer op te pakken. Gisteren heb ik dat dan ook gedaan, dat kalmeerde me absoluut. En ik heb het toch maar even benoemd bij vriend. Dat vond ik wel spannend, want hij kent me als een vrij vrolijk mens en ik wil hem niet afschrikken. Maar hij reageerde lief en ging er gelukkig niet te ver in mee (wat ik dus absoluut wil voorkómen).
Nou, ik reageer niet overal direct op. Maar elke reactie hier helpt me, al is het maar vanwege de herkenning. Een knuffel voor jullie allemaal, op het land of op zee! (Dat lijkt me trouwens helemaal lastig zeefietser, dan moet je echt graag alleen zijn, of met de rest van de bemanning!)
Een mooie reactie, Moire. En gedichtenboekjes vind ik fantastisch, Sharing! Misschien ga ik die een prominentere plek in mijn leven geven. Voorheen kookte ik me een weg door mijn nare gevoelens heen. Wel handig, als ik dan moest huilen was het eten direct gezouten.
Nu ben ik 20 kilo zwaarder en zoek ik een andere hobby. (Koken blijft en die 20 kilo mogen ook best blijven!) Wandelen bijvoorbeeld, of door mijn nare gevoelens heen zwemmen. Maar ook een goed idee om een creatieve hobby weer op te pakken. Gisteren heb ik dat dan ook gedaan, dat kalmeerde me absoluut. En ik heb het toch maar even benoemd bij vriend. Dat vond ik wel spannend, want hij kent me als een vrij vrolijk mens en ik wil hem niet afschrikken. Maar hij reageerde lief en ging er gelukkig niet te ver in mee (wat ik dus absoluut wil voorkómen). Nou, ik reageer niet overal direct op. Maar elke reactie hier helpt me, al is het maar vanwege de herkenning. Een knuffel voor jullie allemaal, op het land of op zee! (Dat lijkt me trouwens helemaal lastig zeefietser, dan moet je echt graag alleen zijn, of met de rest van de bemanning!)
en wie weet hoeveel mensen je van daaruit weer leert kennen!
