Geobsedeerd door beste vriendin en in de knoop met mezelf

Ik weet niet zo goed hoe ik dit ga uitleggen dus ik zal gewoon beschrijven wat ik voel. De tekst is erg lang, omdat veel te maken heb met mijn verleden, hierbij heb ik ook veel van het verleden meegenomen zodat het hopelijk door iemand goed wordt begrepen.

7/8 jaar geleden leerde ik Sanne kennen op de middelbare school. In mijn 2e jaar werden we goed bevriend en ik merkte dat we echt een goeie klik hadden. In het derde jaar hebben we zo vaak ruzie gehad dat het gewoon niet meer leuk was. We hadden ruzie om de kleinste dingen, maar als ik ruzie heb met iemand dan hou ik het tussen ons en dan ga ik niet andere erbij betrekken. Sanne was wel zo’n persoon, en zo stond ik elke keer als ik ruzie had met haar 1 tegen 5, want zij had 4 beste vriendinnen die mij daardoor ook haatte en mij jaren zwart hebben lopen maken bij andere mensen, hierdoor ben ik nu nog steeds ( wel minder) altijd bang als ik nieuwe mensen leer kennen of als ze vragen hoe ik heet dat mensen verhalen hebben gehoord over vroeger. Ik ben zo erg zwart gemaakt vanaf mijn 13 jaar, dat ik daar nu soms nog last van heb. Ik ben vooral bang dat mensen nog steeds slecht over mij denken of dat mensen mij nog kennen van vroeger, al is het nu al zo lang geleden, toch blijf je bang hoe mensen over je denken. Ik was altijd zelfs bang om die groep tegen te komen als ik ergens was, ik kreeg al stress bij het idee dat ik iemand in de verte zag van hun, omdat ik niet wist hoe ze zouden reageren, omdat ze mij altijd voorschut probeerde te zetten of te kleineren. Het waren dan vooral die 4 beste vriendinnen van Sanne waar ik eerst mee omging. Op de een of andere manier kon ik haar altijd vergeven, ze had zo’n impact op mij en ik kon gewoon altijd heel goed met haar praten (via whatsapp) Het was gewoon fijn om met iemand de hele dag te praten over het leven en hoe het gaat. Ik denk na 4 jaar dat het echt definitief is gestopt. Er is ooit iets gebeurd waarbij de beste vriendinnen van Sanne mijn hulp voor nodig hadden. Ik heb toen uiteindelijk geholpen, en sindsdien laten ze mij ook gelukkig met rust en hoefde ik niet meer bang te zijn als ik iemand van hun tegenkwam.

4 Jaar geleden ging ik samen met mijn basketbalteam op kamp. In zo’n team heb je altijd wel een paar groepjes, een paar mensen waar je al heel lang mee omgaat, ook buiten de sport om. We gingen voor het eerst 3 dagen op kamp met ze allen, er was een meisje in het team waar ik nooit echt veel contact mee had en die sliep bij ons op de kamer. Als je 3 dagen met elkaar veel bent, dan bouw je toch een band op. Ik merkte dat we toch eigenlijk heel erg klikte en het echt goed konden vinden met elkaar. Na het kamp ging ze ook vaker met ons mee afspreken en appten we eigenlijk elke dag over hoe het ging. Wat ik vroeger met Sanne had, heb ik nu weer gevonden in Lola. Lola was wel heel anders, gewoon heel lief en rustig en serieus vooral op school. Op een of andere manier had ik gewoon wel een heel ander gevoel bij haar, ook wat ik bij Sanne had. Ik vond haar aanwezigheid fijn en gezellig, maar ik zou nooit alleen met Lola durven afspreken, bang dat er toch niet zoveel gespreksstof is of dat ze me misschien niet gezellig genoeg vond. Ik moest altijd iemand erbij hebben. Ik kon gewoon niet echt 100% mezelf bij haar zijn. Na 2 maanden kwam onze eerste ruzie. We hadden met een groepje afgesproken, maar zij ging uiteindelijk niet mee want ze had met een jongen afgesproken. Ik ben hier boos om geworden omdat ik vond dat zij een jongen boven vriendinnen zou zetten. Ze is die avond zelfs nog wel langsgekomen omdat ze zich kut erover voelde en hebben het toen ook wel weer goedgemaakt. Als ik terugdenk dan aan dit gevoel ik ben zo raar geweest. Ik kon om van alles boos worden richting haar, wat ik bij mijn andere vriendinnen nooit heb, maar omdat ik bij haar een heel ander gevoel heb leek het wel sterker en kon ik om van alles boos worden. Ik denk dat we sindsdien bijna elke week wel wat hadden qua gezeur, ik werd alleen al boos als ze niet kwam trainen omdat ze school of ziek had, omdat ik het zonder haar gewoon minder leuk vond. We hebben het altijd wel weer goed gepraat al gingen de ruzie’s om niks, ik werd gewoon zomaar boos of geirriteerd, alleen maar om te kijken of zij moeite zou doen voor onze vriendschap en om te kijken of ze om me gaf. Op een dag was ze er klaar mee en gaf ze aan dat dit het niet is voor haar en dat ze het niet fijn vindt om steeds boos te moeten zijn. Ik heb toen heel vaak sorry gezegd, maar het was voor haar nu wel gewoon klaar. De gedachte dat je iemand kan kwijtraken is niet eng, maar zodra het gebeurde ging ik eraan kapot. Waarom moest ik om alles boos worden bij haar terwijl zij echt als een beste vriendin voelde. Het werd alleen maar erger, mijn maatje waar je dagelijks mee appte stopte en het gevoel dat je iemand kwijt bent doet pijn. Heb wel 100 berichten gestuurd met sorry maar niks hielp, ik vrat mezelf helemaal op. Ze blokkeerde me overal omdat ze er gek van werd (logische) uiteindelijk met proberen toch wel weer gedeblokkeerd, maar het kwam niet meer goed. Op een dag ben ik tijdens een wedstrijd naar de kleedkamer gelopen, en heb ik via haar telefoon een goedmaak bericht naar mezelf gestuurd en gearchiveerd, zodat zij dit niet gelijk zag. Ik heb een dag erna gereageerd erop met dat ik niet wist of ik het wel wilde goedmaken. Zij wist natuurlijk van niks en reageerde met dat iemand op haar telefoon had gezeten. Ik wist dondersgoed dat ik dat had gedaan maar gaf dit niet toe. Hoe dom kan ik ook zijn, alsof dit het wel goed zou maken??? Zo erg zat ik er doorheen dat ik dit soort rare dingen ging doen. De eerstvolgende training werd ik van het veld gehaald door het management en kreeg ik een waarschuwing over wat er is gebeurd. Ik werd teruggestuurd naar de training, en ik zie de ouders van Lola staan aan de zijkant en ik zie alle meiden om Lola heen staan, die het verhaal vanuit haar kant aan het vertellen is. Ik werd gek, wat heb ik gedaan, ik had zoveel verdriet dat ik haar kwijt was, maar kon het ook niet laten zien en toegeven. Toen ik bij mijn teamgenoten aankwam hield ik het niet meer. Ik barstte uit en liep naar Lola toe en schreeuwde,’ waarom doe je me dit aan’. Terwijl ik het zelf heb gedaan………. Maar dit kon ik niet toegeven, ik moest zou beweren dat zij dit had gedaan. Het liep uit de hand, Lola in tranen, haar ouders erbij die mij duwde en schreeuwde naar mij dat ik niet spoorde en in een inrichting hoorde.. Misschien hadden ze wel gelijk, hoe kan je zo iets doen?
Na het accident mocht ik van de club ook niet meer terugkomen (logische ik heb me ook misdragen). Ik ben toen verkast naar een andere club waar ik op dit moment nog steeds speel. Ik denk ook dat dit een van de beste stap is geweest wat ik heb gedaan. Ik zit hier zoveel beter op me plek en kon opnieuw beginnen en zo kon ik Lola ook niet meer zien. Ondanks dat ik Lola niet meer zag, was ik nog steeds geobsedeerd door haar, ik check haar overal waar het kon, Instagram vooral omdat ze mij overal op had geblokkeerd. En dan was het niet eens lastig vallen, maar gewoon alleen maar foto’s kijken om te kijken hoe het met haar gaat. Hier en daar af en toe nog proberen contact te zoeken, maar alles wees ze af. (logische ook).
Ik denk dat het echt wel 2 jaar heb geduurd voordat ik haar uit me hoofd kon zetten. En vaak heb ik gedacht, was ik niet verliefd op haar? Maar nee als ik aan het idee denk van alleen al zoenen of samen dingen doen walg ik al en ik was al bang om überhaupt alleen met haar te zijn, omdat ik altijd bang was dat ze slecht over me zou denken of me niet leuk genoeg zou vinden. Nu na 4 jaar ben ik eindelijk echt over het verlies van mijn toenmalige beste vriendin, al check ik haar foto’s nu nog soms maar denk ik niet meer aan der.

Ik heb nog een beste vriendin die ik al 9 jaar ken, bij haar heb ik nog nooit zo’n raar gevoel had als bij Sanne en Lola, wat is dat voor een raar gevoel en waarom is het zo sterk en kon ik bij hun mezelf niet zijn zoals ik wel bij mijn andere beste vriendin kan zijn.

1,5 jaar geleden heb ik Imke leren kennen, we werken samen bij hetzelfde bedrijf. We hebben wel is met ze 2e wat leuks gedaan of samen met nog wat collega’s wat gedronken. Ik merkte dat ik echt een goeie klik had met haar. We hadden dezelfde interesses, zoals uitgaan, terrasjes pakken, gewoon leuke dingen doen. In een jaar tijd zijn we echt beste vriendinnen geworden, het voelde zo goed en normaal. Ze kwam uit dezelfde buurt als ik, maar kende mij gelukkig niet van vroeger, dus ik had een hele schone lei bij haar. Ik kon ook gewoon mijn ei bij haar kwijt als ik ergens mee zat. Zelf heeft ze het ook niet makkelijk met haar thuissituatie en is ze best vaak emotioneel. Ik probeer haar hierin te steunen waar ik kan, ik geef altijd heel veel in een vriendschap en ik wilde haar gewoon het gevoel geven dat al kent ze me nog niet zo lang, dat ik er altijd sta voor haar en dat ze altijd bij me terecht kan. Ze sliep minimaal wel 1x per week bij mij of at / douchte bij mij vanwege haar thuissituatie en dit vond ik ook totaal niet erg, ik wilde haar juist het gevoel geven dat ze hier welkom is en dat de deur altijd voor haar openstaat. Ze is echt zo tof en gezellig en we doen ook minimaal wel 1x per week iets leuks samen al is het ff thuis chillen. We pakken samen festivals en ik heb haar vriendinnen leren kennen die mij gelukkig ook niet kende van vroeger. Haar vriendinnen zijn ook super chill en vinden mij gelukkig ook aardig waar ik zo blij mee ben. Het kan ook anders denk ik als ik terugdenk aan de tijd van Sanne en Lola. Het voelt zo fijn om een vriendin te hebben die zich niet schaamt, die van dezelfde dingen houdt als jij en vriendinnen heb die gewoon super aardig zijn tegen mij. Het is nog steeds een super vriendschap en ik ben iedere dag nog steeds blij dat ik zo’n leuke nieuwe beste vriendin erbij heb gekregen.

Alleen nu 4 maanden geleden zoiets hebben we onze eerste kleine ruzie gehad, ik merkte toch dat ik hetzelfde gevoel voelde opkomen als wat ik had bij Lola en Sanne. Toen ik dit lichtelijk voelde opkomen heb ik ook echt met mezelf afgesproken dat ik dit heel anders wil aanpakken omdat het zo goed klikte en er gewoon geen minpunten waren in onze vriendschap. Ik wilde gewoon niet meer 24/7 met iemand appen, dat was ook gewoon onnodig en uiteindelijk als het stopt heb ik er alleen maar last van en zo waren er nog wel andere dingen die ik meenam uit mijn vorige vriendschappen waarvan ik zelf vond die ik verkeerd deed.
Toch kregen we 4 maanden geleden onze eerste kleine ruzie. Ik hou er gewoon niet van om genegeerd te worden op whatsapp. Ik had ergens haar hulp voor nodig en zij kwam wel online een aantal keren maar reageerde niet op mij. Ik heb haar toen de hele dag genegeerd en zij heeft mij toen allemaal appjes gestuurd met sorry, maar ik vertikte het gewoon om te reageren, omdat ik hoopte dat ze moeite ging doen. Ze voelde zich er echt kut over, de volgende dag hadden we face to face gepraat, waarbij ze ook moest huilen, omdat ze het helemaal niet zo bedoelde. We hadden het toen goedgemaakt, toen ik eenmaal thuis was voelde ik me ook zo dom en dacht ik ook bij mezelf, waarom zou ik om zoiets kleins zo boos worden. Ik wilde nooit meer ruzie maken met der dacht ik, want ik wil deze vriendschap gewoon niet kwijt, want alles is gewoon leuk verder.

Alleen nu de laatste paar weken, merk ik gewoon aan mezelf dat ik me snel irriteer. Imke is een meisje, die gewoon snel geïrriteerd kan raken of in ieder geval heel bot/boos kan reageren, al bedoeld ze dit niet zo. Ze heeft zelf ook al vaak gezegd dat ze het gewoon kut vindt hoe ze is en dat ze soms zo boos reageert, maar dat ze het echt niet expres doet. Ik heb altijd gezegd dat ik het niet erg vind en dat ik probeer te onthouden dat ze gewoon zo is. Het gevoel wat ik bij Sanne en Lola had wordt alleen sterker, het is niet precies hetzelfde, maar ik merk toch dat ik toch niet 100% mezelf kan en durf te zijn bij Imke. Op sommige momenten wel, maar ook heel vaak niet. Ik ben gewoon altijd heel erg bang dat ze raar over me denkt omdat ze gewoon een bepaalde houding heeft. De laatste tijd is ze gewoon niet zo aardig, ik heb het gevoel dat alles wat ik zeg of vertel ze het afkraakt, of het nou gaat over met wie ik was of als ik met een jongen had gezoend, het is altijd negatief ‘ielw die jongen is echt lelijk of lijkt op een kamper’ of die vriendin waar je mee omgaat vind ik niet echt netjes eruit ziet. Het zijn kleine dingen, maar doet vanbinnen toch best pijn en schaam ik me voor. Ik heb sowieso al een hele grote schaamteangst. Dat komt omdat ik vroeger door Sanne haar vriendinnen zo erg ben zwart gemaakt, dat als ik al met iemand in de stad loop en ik zie een bekende, dan ben ik al bang van hoe ze zouden denken. En als iemand zoals Imke waar je zo close mee bent geworden, je dan ook onbewust vanuit haar waarschijnlijk afkraakt, dan schaam ik me en voel ik me kut erover. Vaak als ze zoiets zegt dan laat ik het gaan, omdat ik ruzie haat en ik van mezelf weet dat ik ook best hard kan zijn en reageren, ik wil gewoon de ruzie voorkomen en het te laten. Maar als ik dan alleen ben en erover na denk, dan doet het me toch meer dan ik besef. Vorige week was er moment dat ze op zo’n kille en geïrriteerde toon mij het gevoel gaf dat ik dom was omdat ik misschien iets verkeerds had gekocht wat niet zo was waardoor ik knapte vanbinnen. Ik heb nooit terug gereageerd altijd en liet het altijd gaan, maar nu knapte ik vanbinnen. Ik was op dat moment bij haar thuis. Ik heb toen weer niks gezegd, rolde met me ogen en keek geïrriteerd wat ze zag, ik ben toen uit eindelijk boos weggegaan. Zij heeft mij later die middag geappt met waarom ik zo deed vanmiddag. Ik gaf aan dat ik irritaties had en dit de druppel was. Ze zei dat zij ook irritaties had op mij, toen ik ernaar vroeg zoals wat, wilde ze het niet zeggen en had ze geen zin om erover te praten. Ik heb toen 2 dagen niet met haar gesproken en stuurde haar toen een bericht met of ze van de week wilde praten erover, want ik voelde me gewoon kut en vind het gewoon niet fijn om ruzie te hebben met me beste vriendin. Zij negeerde mij en ik heb haar 4x gebeld en ze gaf aan nu geen tijd te hebben om te praten, hierdoor voelde ik me alleen nog maar meer kutter, ik ben een overthinker, ik denk dan gelijk van ben ik dan niet zo belangrijk voor jou als jij voor mij, want ik geef zoveel om haar en ben zo bang haar kwijt te raken. Maar ik vind het gewoon kut dat ik me de laatste tijd zo kut voel en dat ik mezelf niet kan zijn bij der. Imke heeft ook al 1,5 jaar een vriend, echt een super leuke jongen en ik hoop ook echt dat ze forever bij elkaar blijven. Alleen je merkt gewoon bij imke en dat heeft ze zelf ook vaak letterlijk gezegd, maar haar toekomst is haar vriend en eigenlijk de rest om haar heen boeit haar niet. Zij leeft voor hem, en ook dit zit me best dwars en voelt kut, ik geef 100% voor haar en onze vriendschap en doe alles voor haar om haar een goed gevoel te geven, maar ze zegt letterlijk dat haar vriend eigenlijk hetgeen is waarvoor zij leeft, met andere woorden, ik zou voor haar door het vuur gaan, maar zij zou mij echt laten vallen als een baksteen. En dat doet pijn, het doet me echt verdriet en ik voel me kut bij het idee dat er niet zoveel om mij wordt gegeven als ik bij haar doe. Je merkt ook gewoon vooral de laatste tijd dat het bij haar alleen maar om der vriend draait. Als ik met haar ben en we zijn samen, dan zit ze (niet contant) maar wel vaak alleen maar te appen met hem, als we naar een festival gaan en ik wordt meegevraagd door haar en dan gaan haar vriendinnen ook mee, dan zie ik haar nauwelijks en is ze alleen maar bij haar vriend te vinden. Ik vraag haar zelfs bijna niet eens meer mee uit naar de kroeg, omdat ze dan toch alleen maar op der telefoon zit en het niet echt naar der zin heeft, omdat ze alleen maar naar der vriend wilt. Als haar vriend tegen haar zegt van kom naar huis, dan gaat ze naar huis, maar als zij tegen haar vriend zegt van kom naar huis, en hij is bij vrienden dan komt hij niet. En het is gewoon niet leuk meer, maar ik wil niet dat het uitgaat tussen hun, want ze zijn echt leuk en die jongen is super lief, maar gewoon haar hele houding erin is gewoon vervelend. Ik heb het al een keer gezegd, dat ik dat niet echt leuk vind waarop ze zegt dat ze gewoon zo is en dat als zij in een relatie zit dat ze gewoon alles geeft, maar bedoel ze kan niet eens meer normaal ff gezellig een keer mee uit, omdat ze dan toch alleen maar chagrijnig is en op der telefoon zit.

Ik merk ook gewoon dat we misschien te vaak samen zijn in de week. Ik heb nog een andere beste vriendin, zoals ik al eerder beschreef en daar heb ik echt nog noooooit ruzie mee gehad. Ik zie haar nog meer door de weeks , maar bij haar heb ik nooit een naar gevoel of een kut gevoel gehad, maar bij Imke de laatste tijd meer. Imke heeft nog een andere beste vriendin, die ook super aardig is, maar zij ziet haar misschien 1 a 2 keer in de maand, veel minder dan ik Imke zie. Misschien zien we elkaar teveel en moet ik afstand nemen, maar ik vind dat zo lastig. Dan kom ik weer terug op het gevoel wat ik bij Sanne en Lola ook had. Ik voel me gewoon kut als ik imke niet zie of spreek of ruzie met der heb, omdat ik zo’n sterk gevoel heb bij haar.

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet 1 keer aan haar denk, ik merk dat ik toch ook een soort van geobsedeerd ben door haar, ik vind haar leven gewoon perfect en ik wil haar gewoon in mijn leven. Ik check haar laatst gezien zo vaak op een dag, en ik snap gewoon niet waarom, ik denk de heletijd van app me gewoon, terwijl ik dit bij mijn andere beste vriendin niet doe. Zelfs als we geen ruzie hebben dan check ik haar laatst gezien, check ik haar facebook, insta, ik check alles gewoon om alleen maar te kijken. Ik word er gek van, ik wil dit helemaal niet, waarom kan het niet normaal gewoon zijn net zoals met mijn andere beste vriendin. Ik kan mijn verhaal en frustraties ook bij niemand kwijt, ik ben gewoon bang dat mensen me raar vinden, ze snappen me toch niet het is ook gewoon raar als je dit leest. Ben ik verliefd op Imke? Nee echt totaal niet, ik zou echt niet willen, ik ben echt wel is verliefd geweest op een jongen en dat voelde zo anders. Imke is gewoon best verschillend qua karakter, ze is gewoon best wel hard en egoïstisch en denkt niet veel aan andere op sommige momenten. Terwijl ze ook echt zo’n super lieve kant heeft, waarin ze gewoon grappig is en gezellig. Ik vind het nu ook gewoon kut dat ze mij ook niet even bericht om te gaan zitten en om te gaan praten, ze geeft me gewoon echt het gevoel dat het haar niet boeit. Ik weet op dit moment ook gewoon niet meer wat ik wil.
Aan de ene kant wil ik met haar gaan zitten, en wil ik zeggen waarmee ik zit over haar houding en dat ze me gewoon best onzeker maakt over de dingen die ze zegt, maar het geobsedeerde probleem, dat ik haar blijf checken en elke dag alleen maar aan haar blijf denken moet stoppen, maar ik weet niet hoe, ik weet gewoon niet hoe ik hieruit kom, ik had dit ook met Lola en Sanne ik wil dat dit stopt, want anders blijf ik dit houden en ben ik bang dat we straks alleen maar meer ruzie’s gaan krijgen en ik straks weer er aan onder doorga, terwijl ik juist wil dat deze vriendschap werkt, omdat er ook zoveel positieve kanten aanzitten. Ik wil eigenlijk met een psycholoog praten, maar ik durf het niet en weet niet hoe ik daar zomaar bij kom zonder dat mn ouders het weten. Niemand weet hoe ik me voel, omdat ik een binnenvetter ben en ik nooit over mijn gevoel praat. Nooit zal er iemand aan de buitenkant zien dat ik kapot ga en me ontzettend kut voel, ik luister altijd naar andere, maar zal nooit over mezelf beginnen, omdat ik me schaam over mijn problemen waarmee ik zit. Wat kan ik het beste doen? Het voelt zo fijn om dit eindelijk van me af te schrijven, maar nu moet ik nog weten hoe ik mezelf uit deze knoop haal en hoe ik dit met Imke moet gaan doen, als ik haar vertel dat ik geobsedeerd ben door haar, dan schrikt ze, dat zou ik ook doen. Ik moet dit zelf oplossen maar weet niet hoe..

De namen die ik heb gebruikt, zijn andere namen dan in het echt.