Psyche
alle pijlers
Ik kom er niet meer uit (extreem wantrouweb)
dinsdag 9 juli 2019 21:26
Beste mensen,
Ik ben 37 jaar, alleenstaand en heb meerdere chronische ziekten onder de leden. In principe kan ik niet tot nauwelijks werken laat staan echt socialiseren. Ik doe in het dagelijks leven kleine dingen voornamelijk gericht op dieren. Verder heb ik een vader waar ik niet veel mee kan, geen verdere familie voor mijn gevoel en misschien 1 goede vriendin die ver weg woont en ik dus met moeite 3 x per jaar zie.
Ik heb nooit echt iemand kunnen vertrouwen, vooral na mijn 10e levensjaar. Ik heb het etiket emotioneel verwaarloosd. Vanaf mijn 13e kwamen er chronische ziekten in het spel, diagnoses kwamen pas vanaf mijn 25e. In de tussentijd heb ik psychotherapie gehad fulltime, wat mijn lichaam na een jaar ook niet meer aankon, dus een maand voor het einde werd ik bedlegerig en de instelling met psychologen heeft mij zwart gemaakt binnen de groep (men zegt dat de instelling niet betaald kreeg als een therapie niet werd afgerond, veel psychologen van die tijd zijn ontslagen)
De jaren erna was revalideren, een draai proberen te vinden binnen werk enz. Tot mijn lichaam dit ook niet meer kon. Helaas kon ik niks meer voor mijn baas betekenen dus ontslag volgde (op een nette manier)
Weer volgde een lange periode van herstellen.
De laatste paar jaren doe ik wat meer en dat gaat met ups en downs.
Simpel voorbeeld, vorig jaar zomer kon ik 2 maanden amper nog lopen maar ik heb ondertussen de kennis dat je hoe dan ook moet blijven bewegen want toegeven aan mijn lijf, betekend bedlegerig zijn.
In die periode van amper kunnen lopen, kwam ik erachter dat in feite bijna niemand echt te vertrouwen is. Ik ben een persoon die mensen graag helpt maar hulp terug is teveel gevraagd.
In die periode was ik psychisch wel erg sterk.
Ik heb toen veel mensen verloren of de rug toegekeerd uit zelfbescherming, toxische personen.
Toen werd het wel heel erg stil en ik begon me daadwerkelijk depressief te voelen en eenzaam, ik heb dit ook gedeeld met mensen maar kennelijk is dit verholpen met 1 lunch.
Ik heb direct de stoute schoenen aangetrokken en ben vrijwilliger geworden op een zorgboerderij, ik doe daar een uurtje wat ik kan doen. Ik doe mijn best socialiseren online want alle mensen in mijn telefoonlijst zijn al als niet betrouwbaar gecategoriseerd
helaas heb ik dat mogen bevestigen.
Ik ben in de weer geweest met mijn nieuwe huisarts maar die nieuwe vertrouw ik ook niet. Lifecoach erbij, zo'n praktijkondersteuner van de huisarts, antidepressiva, voor mij de hele mikmak.
Ik ben van een extravert naar een introvert gegaan. Ik vertrouw echt niemand meer. Psychologen vertrouw ik nog t minst van allemaal dus ik ben op t eind van mijn Latijn.
Met mijn chronische ziekten in combinatie met dat ik hier alleen de boel bezet houd, want als het erop aan komt heb ik geen meerwaarde voor anderen, zie ik niet in waarom ik nog zou strijden. En door wat ik heb meegemaakt de laatste jaren van mensen die anderen misbruiken, geloof ik niet dat iedereen iets waard is. Ik ben iets waard voor mijn dieren en daar houd het bij op.
Dan komt de vraag: wat houdt je tegen: mijn dieren, mijn kat is een geval zoals ik, ik ben de eerste die ze vertrouwd na 10 jaar mishandeling en verwaarlozing. Zonder mijn dieren was ik er allang niet meer geweest. Maar mijn idee is als het na de zomer nog niks veranderd is, dit mijn laatste zomer was. Mijn chronische ziekten icm geen mensen om op terug te vallen is geen doen. En sorry, echt ik geloof niet meer in psychologen, want al die jaren was ik psychisch redelijk stabiel maar chronisch ziek en toen kreeg ik de stempel depressief. Nu ben ik depressief en hopla er gaan geen nieuwe deuren voor mij open.
Het spijt me zeer dat dit verhaal zo lang is geworden maar ik ben graag duidelijk. Al word ik er vaak van beticht niet duidelijk te zijn dus nee het ligt niet aan jou![😉]()
Ik weet ook niet goed wat mijn vraag is, misschien is er iemand die zich erin herkent (?)
Het enige waar ik wel duidelijk over kan zijn is please ik kan nu van niks in de shit komen dus ik hoor graag meningen verpakt in een mooie verpakking. Misschien is dat wat ik zoek, steun.
Als je mij niet begrijpt, heel logisch, ik begrijp al een half jaar ook niks van mezelf
Voor degene die dit helemaal gelezen hebben, heel veel dank!!!
Ik ben 37 jaar, alleenstaand en heb meerdere chronische ziekten onder de leden. In principe kan ik niet tot nauwelijks werken laat staan echt socialiseren. Ik doe in het dagelijks leven kleine dingen voornamelijk gericht op dieren. Verder heb ik een vader waar ik niet veel mee kan, geen verdere familie voor mijn gevoel en misschien 1 goede vriendin die ver weg woont en ik dus met moeite 3 x per jaar zie.
Ik heb nooit echt iemand kunnen vertrouwen, vooral na mijn 10e levensjaar. Ik heb het etiket emotioneel verwaarloosd. Vanaf mijn 13e kwamen er chronische ziekten in het spel, diagnoses kwamen pas vanaf mijn 25e. In de tussentijd heb ik psychotherapie gehad fulltime, wat mijn lichaam na een jaar ook niet meer aankon, dus een maand voor het einde werd ik bedlegerig en de instelling met psychologen heeft mij zwart gemaakt binnen de groep (men zegt dat de instelling niet betaald kreeg als een therapie niet werd afgerond, veel psychologen van die tijd zijn ontslagen)
De jaren erna was revalideren, een draai proberen te vinden binnen werk enz. Tot mijn lichaam dit ook niet meer kon. Helaas kon ik niks meer voor mijn baas betekenen dus ontslag volgde (op een nette manier)
Weer volgde een lange periode van herstellen.
De laatste paar jaren doe ik wat meer en dat gaat met ups en downs.
Simpel voorbeeld, vorig jaar zomer kon ik 2 maanden amper nog lopen maar ik heb ondertussen de kennis dat je hoe dan ook moet blijven bewegen want toegeven aan mijn lijf, betekend bedlegerig zijn.
In die periode van amper kunnen lopen, kwam ik erachter dat in feite bijna niemand echt te vertrouwen is. Ik ben een persoon die mensen graag helpt maar hulp terug is teveel gevraagd.
In die periode was ik psychisch wel erg sterk.
Ik heb toen veel mensen verloren of de rug toegekeerd uit zelfbescherming, toxische personen.
Toen werd het wel heel erg stil en ik begon me daadwerkelijk depressief te voelen en eenzaam, ik heb dit ook gedeeld met mensen maar kennelijk is dit verholpen met 1 lunch.
Ik heb direct de stoute schoenen aangetrokken en ben vrijwilliger geworden op een zorgboerderij, ik doe daar een uurtje wat ik kan doen. Ik doe mijn best socialiseren online want alle mensen in mijn telefoonlijst zijn al als niet betrouwbaar gecategoriseerd
helaas heb ik dat mogen bevestigen. Ik ben in de weer geweest met mijn nieuwe huisarts maar die nieuwe vertrouw ik ook niet. Lifecoach erbij, zo'n praktijkondersteuner van de huisarts, antidepressiva, voor mij de hele mikmak.
Ik ben van een extravert naar een introvert gegaan. Ik vertrouw echt niemand meer. Psychologen vertrouw ik nog t minst van allemaal dus ik ben op t eind van mijn Latijn.
Met mijn chronische ziekten in combinatie met dat ik hier alleen de boel bezet houd, want als het erop aan komt heb ik geen meerwaarde voor anderen, zie ik niet in waarom ik nog zou strijden. En door wat ik heb meegemaakt de laatste jaren van mensen die anderen misbruiken, geloof ik niet dat iedereen iets waard is. Ik ben iets waard voor mijn dieren en daar houd het bij op.
Dan komt de vraag: wat houdt je tegen: mijn dieren, mijn kat is een geval zoals ik, ik ben de eerste die ze vertrouwd na 10 jaar mishandeling en verwaarlozing. Zonder mijn dieren was ik er allang niet meer geweest. Maar mijn idee is als het na de zomer nog niks veranderd is, dit mijn laatste zomer was. Mijn chronische ziekten icm geen mensen om op terug te vallen is geen doen. En sorry, echt ik geloof niet meer in psychologen, want al die jaren was ik psychisch redelijk stabiel maar chronisch ziek en toen kreeg ik de stempel depressief. Nu ben ik depressief en hopla er gaan geen nieuwe deuren voor mij open.
Het spijt me zeer dat dit verhaal zo lang is geworden maar ik ben graag duidelijk. Al word ik er vaak van beticht niet duidelijk te zijn dus nee het ligt niet aan jou
Ik weet ook niet goed wat mijn vraag is, misschien is er iemand die zich erin herkent (?)
Het enige waar ik wel duidelijk over kan zijn is please ik kan nu van niks in de shit komen dus ik hoor graag meningen verpakt in een mooie verpakking. Misschien is dat wat ik zoek, steun.
Als je mij niet begrijpt, heel logisch, ik begrijp al een half jaar ook niks van mezelf
Voor degene die dit helemaal gelezen hebben, heel veel dank!!!
dinsdag 9 juli 2019 23:17
Ik heb het gelezen en ik wens je veel sterkte. Sommige levens zijn veel moeilijker dan andere; en fijn dat je structuur en een doel in je leven kan brengen door je huisdier en vrijwilligerswerk.
De meeste mensen zijn wel betrouwbaar, maar hebben hun eigen leven met hun gezin, familie, werk en vrije tijd. Verwacht niet teveel van ze, dan kunnen ze je ook niet erg teleurstellen.
En blijf hopen dat je gezonder wordt, en iemand tegenkomt die bij je past en die je helemaal begrijpt.
Sterkte!
De meeste mensen zijn wel betrouwbaar, maar hebben hun eigen leven met hun gezin, familie, werk en vrije tijd. Verwacht niet teveel van ze, dan kunnen ze je ook niet erg teleurstellen.
En blijf hopen dat je gezonder wordt, en iemand tegenkomt die bij je past en die je helemaal begrijpt.
Sterkte!
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 11 juli 2019 11:47
Bedankt voor het lezen en bedankt voor de lieve reacties.
Ik heb 13 jaar te maken gehad met psychologen maar kan er eigenlijk niks mee. Ik heb de tools, praten enz Maar als er niemand is die wilt luisteren dan heb je nog niks aan die tools.
Gisteravond weer een 3 dubbele bevestiging gehad dat ik maar een bijzaak ben. Veel meer bevestiging kan ik niet meer aan.
Ik voel me nu op het punt, ik probeer de prozac nog wat echt vies spul is en anders is het klaar.
Ik weet btw dat er lieve betrouwbare mensen bestaan alleen ik kom ze niet tegen.
Sorry dat ik zo negatief ben. Vanaf januari gestrijd, meer dan goed voor mijn lijf is dus ben echt aan het eind van mijn Latijn
Ik heb 13 jaar te maken gehad met psychologen maar kan er eigenlijk niks mee. Ik heb de tools, praten enz Maar als er niemand is die wilt luisteren dan heb je nog niks aan die tools.
Gisteravond weer een 3 dubbele bevestiging gehad dat ik maar een bijzaak ben. Veel meer bevestiging kan ik niet meer aan.
Ik voel me nu op het punt, ik probeer de prozac nog wat echt vies spul is en anders is het klaar.
Ik weet btw dat er lieve betrouwbare mensen bestaan alleen ik kom ze niet tegen.
Sorry dat ik zo negatief ben. Vanaf januari gestrijd, meer dan goed voor mijn lijf is dus ben echt aan het eind van mijn Latijn
zondag 14 juli 2019 18:30
wat versta je onder vertrouwen??
hebben ze je gekwetst, verwaarloosd, mishandeling,....?
ik ben ook iemand die niet gemakkelijk iemand vertrouwd maar dat had meer te maken met trauma's van gedurende mijn schoolperiode,
en als volwassenen is het moeilijker van nieuwe vrienden te maken tenzij jeje aansluit bij een of andere cursus of hobbyclub.
hebben ze je gekwetst, verwaarloosd, mishandeling,....?
ik ben ook iemand die niet gemakkelijk iemand vertrouwd maar dat had meer te maken met trauma's van gedurende mijn schoolperiode,
en als volwassenen is het moeilijker van nieuwe vrienden te maken tenzij jeje aansluit bij een of andere cursus of hobbyclub.
zondag 14 juli 2019 18:44
Klinkt zwaar, ik snap dat je teleurgesteld raakt in anderen als je niks krijgt.. helaas werkt het zo dat ongelukkig zijn mensen afstoot en eenzaamheid mensen angstig maakt.
Mensen zijn graag bij andere vrolijke fluiters, je doet niks verkeerd maar moet echt in eerste instantie van jezelf houden en je eigen vriendin worden voordat je een beroep op anderen doet denk ik..
Zorg eerst dat je beter in je vel zit en fijn dat je in elk geval dat werk kunt doen bij die boerderij, wat is er lichamelijk eigenlijk mis?
Mensen zijn graag bij andere vrolijke fluiters, je doet niks verkeerd maar moet echt in eerste instantie van jezelf houden en je eigen vriendin worden voordat je een beroep op anderen doet denk ik..
Zorg eerst dat je beter in je vel zit en fijn dat je in elk geval dat werk kunt doen bij die boerderij, wat is er lichamelijk eigenlijk mis?
zondag 14 juli 2019 18:44
Wat zijn je verwachtingen van andere mensen, waaronder psychologen?
Op welk punt besluit je te zeggen dat je ze niet vertrouwt? Als ze niet meegaan in je verhaal, als ze een andere mening hebben over jouw welzijn of wanneer ze jouw verhaal niet serieus nemen? Zo zijn er nog genoeg voorbeelden , maar wanneer zijn ze niet te vertrouwen ? Wanneer spreek je dat uit? Daarbij: wat zijn je verwachtingen van een psycholoog?
Als "alle" psychologen niet zijn te vertrouwen dan roept dat bij mij eerlijk gezegd wel wat vragen op. Hoe hoog leg je de lat? Mogen ze je wijzen op je tekortkomingen of gaan ze dan per direct naar het rijtje "onbetrouwbaar".
Veel sterkte.
Op welk punt besluit je te zeggen dat je ze niet vertrouwt? Als ze niet meegaan in je verhaal, als ze een andere mening hebben over jouw welzijn of wanneer ze jouw verhaal niet serieus nemen? Zo zijn er nog genoeg voorbeelden , maar wanneer zijn ze niet te vertrouwen ? Wanneer spreek je dat uit? Daarbij: wat zijn je verwachtingen van een psycholoog?
Als "alle" psychologen niet zijn te vertrouwen dan roept dat bij mij eerlijk gezegd wel wat vragen op. Hoe hoog leg je de lat? Mogen ze je wijzen op je tekortkomingen of gaan ze dan per direct naar het rijtje "onbetrouwbaar".
Veel sterkte.
aanhettypen wijzigde dit bericht op 14-07-2019 18:48
Reden: Nvt
Reden: Nvt
0.30% gewijzigd
Aan het typen...
dinsdag 16 juli 2019 15:59
Weer een ieder bedankt voor het reageren ❤
Ik heb ME , fibromyalgie, hoog sensitief en een enorm slechte rug, plus bijkomende ongemakken, het enige wat functioneert ongeveer zijn mijn puistjes![😋]()
Tot vorig jaar was ik ok en blij met mezelf maar dat is kennelijk ook niet goed volgens de mensen. Daardoor ben ik depressief geworden. Veel mensen doen zich als lief voor, voor 1 of 2 x.
En ja het komt uit mijn jeugd, als je eenmaal emotioneel verwaarloosd bent als kind komt dat naar mijn idee nooit meer goed. Misschien als je gezond ben dat het kan Maar er zijn maar weinig mensen die met chronisch zieke personen willen omgaan, als jij minder kan dan een 80 jarige, na ja men weet wat er met veel 80 jarige gebeurt..
Psychologen, tja ze geven handvaten die ik al 100 x gehoord heb en dat werkt weer niet als je chronisch ziek ben. Hobby zoeken, cursusje hier of daar dat kan allemaal niet.
Die opmerking van Als je somber bent dan "gaan mensen ook weg" (mijn woorden![😉]()
) ,dat is t m juist, ik praat met niemand meer daarover en poog normale koetjes en kalfjes gesprekken te hebben omdat Ik mensen niet wil wegjagen. Maar ja dan beland je wel op een punt van of ik maak mezelf van kant of iemand anders. Ik kies voor optie 1 btw.
Ik zit echt op het punt, ik ga ontploffen, nogmaals zou ik gezond zijn dan zou ik naar de sportschool gaan, een geliefde zoeken waar ik mijn agressie op kwijt kon, of iets anders doen om te ontladen, praten als ik iemand zou hebben om mee te praten.
Sorry voor de late reactie. Ik reageer pas eigenlijk als ik weer overstroom want het is te pijnlijk te lezen en te reageren als ik die dag goed iedereen en vooral mezelf kan voorliegen dat het allemaal niet zo erg is, ik hoop dat dat een beetje te begrijpen is en jullie tussen de lijnen door kunnen lezen dat ik enorm mijn best doe![😭]()
Ik heb ME , fibromyalgie, hoog sensitief en een enorm slechte rug, plus bijkomende ongemakken, het enige wat functioneert ongeveer zijn mijn puistjes
Tot vorig jaar was ik ok en blij met mezelf maar dat is kennelijk ook niet goed volgens de mensen. Daardoor ben ik depressief geworden. Veel mensen doen zich als lief voor, voor 1 of 2 x.
En ja het komt uit mijn jeugd, als je eenmaal emotioneel verwaarloosd bent als kind komt dat naar mijn idee nooit meer goed. Misschien als je gezond ben dat het kan Maar er zijn maar weinig mensen die met chronisch zieke personen willen omgaan, als jij minder kan dan een 80 jarige, na ja men weet wat er met veel 80 jarige gebeurt..
Psychologen, tja ze geven handvaten die ik al 100 x gehoord heb en dat werkt weer niet als je chronisch ziek ben. Hobby zoeken, cursusje hier of daar dat kan allemaal niet.
Die opmerking van Als je somber bent dan "gaan mensen ook weg" (mijn woorden
) ,dat is t m juist, ik praat met niemand meer daarover en poog normale koetjes en kalfjes gesprekken te hebben omdat Ik mensen niet wil wegjagen. Maar ja dan beland je wel op een punt van of ik maak mezelf van kant of iemand anders. Ik kies voor optie 1 btw. Ik zit echt op het punt, ik ga ontploffen, nogmaals zou ik gezond zijn dan zou ik naar de sportschool gaan, een geliefde zoeken waar ik mijn agressie op kwijt kon, of iets anders doen om te ontladen, praten als ik iemand zou hebben om mee te praten.
Sorry voor de late reactie. Ik reageer pas eigenlijk als ik weer overstroom want het is te pijnlijk te lezen en te reageren als ik die dag goed iedereen en vooral mezelf kan voorliegen dat het allemaal niet zo erg is, ik hoop dat dat een beetje te begrijpen is en jullie tussen de lijnen door kunnen lezen dat ik enorm mijn best doe
dinsdag 16 juli 2019 18:09
Wat naar dat je je zo voelt. De combinatie van verschillende dingen (geen fijne basis vroeger en familie nu om op terug te vallen, geen netwerk(je) van vrienden, chronisch ziek) maakt dat het leven je heel veel energie kost maar dat je weinig 'ontvangt', niet genoeg in elk geval om het leven dragelijk te vinden.
Het klinkt ook alsof je best al een hoop overwonnen hebt, maar door de omstandigheden terug bent gevallen in somberheid en misschien zelfs wanhoop. Is het een idee om bijvoorbeeld bij een lotgenotengroep te gaan, zodat je mensen tegenkomt die snappen wat het is om lichamelijk niet veel te kunnen en teleurgesteld te worden door hun omgeving. Hoe lullig ook, mensen kiezen vaak voor de makkelijke weg. Je zal, hoe verdrietig ook, de enige niet zijn met zulke ervaringen. Wie weet komen er contacten uit voort en je kunt in elk geval stoom afblazen.
Iets anders wat ik dacht, is: Misschien zou je contact op kunnen nemen met een maatschappelijk werker. Die gaan niet psychologiseren maar heel praktisch kijken waar je tegenaan loopt in je dagelijks leven en welke mogelijkheden er zijn. Een kennis van mij heeft bijvoorbeeld in een moeilijke tijd drie keer per week een vrijwilliger op bezoek gehad die even met haar ging wandelen en die in de gaten hield hoe het met haar ging. Dat gaf haar houvast om na een tijdje weer verder te kunnen.
In elk geval wil ik je heel veel sterkte wensen!
Het klinkt ook alsof je best al een hoop overwonnen hebt, maar door de omstandigheden terug bent gevallen in somberheid en misschien zelfs wanhoop. Is het een idee om bijvoorbeeld bij een lotgenotengroep te gaan, zodat je mensen tegenkomt die snappen wat het is om lichamelijk niet veel te kunnen en teleurgesteld te worden door hun omgeving. Hoe lullig ook, mensen kiezen vaak voor de makkelijke weg. Je zal, hoe verdrietig ook, de enige niet zijn met zulke ervaringen. Wie weet komen er contacten uit voort en je kunt in elk geval stoom afblazen.
Iets anders wat ik dacht, is: Misschien zou je contact op kunnen nemen met een maatschappelijk werker. Die gaan niet psychologiseren maar heel praktisch kijken waar je tegenaan loopt in je dagelijks leven en welke mogelijkheden er zijn. Een kennis van mij heeft bijvoorbeeld in een moeilijke tijd drie keer per week een vrijwilliger op bezoek gehad die even met haar ging wandelen en die in de gaten hield hoe het met haar ging. Dat gaf haar houvast om na een tijdje weer verder te kunnen.
In elk geval wil ik je heel veel sterkte wensen!
dinsdag 16 juli 2019 18:38
Ik las je bericht vandaag op mijn werk, het bleef de hele dag een beetje in mijn hoofd zitten en wilde eigenlijk hetzelfde sturen als dakraampje, meer in de hoek zitten van lotgenoten, mensen die weten wat het is zo'n lichaam dat niet meewerkt, mensen die er niks om geven of je laten zitten, elkaar steunen en samen sterk staan.
Je zal hier vast niet alleen in zijn.
Je zal hier vast niet alleen in zijn.
dinsdag 16 juli 2019 19:30
Wat lief jullie!
Lotgenoten is erg moeilijk, vaak zijn mensen hun ziekte geworden, dat trek ik niet. Als je mij kent dan heb ik t nagenoeg nooit over mijn ziekten want ik vind dat niet constructief.
Ik zeg bv nooit dat ik moe ben of pijn heb want dat is mijn normaal, waarom het benoemen?
Mijn eisen worden ook steeds hoger. Als je thuis zit kom je snel in contact met mensen die thuis willen zitten of je compleet leegzuigen. Dat is mijn ervaring de laatste jaren.
Lijkt alsof mijn lat heel hoog ligt maar ik vraag alleen maar om normale mensen die niet obsessief liegen of stalker neigingen hebben.![🤨]()
Lotgenoten is erg moeilijk, vaak zijn mensen hun ziekte geworden, dat trek ik niet. Als je mij kent dan heb ik t nagenoeg nooit over mijn ziekten want ik vind dat niet constructief.
Ik zeg bv nooit dat ik moe ben of pijn heb want dat is mijn normaal, waarom het benoemen?
Mijn eisen worden ook steeds hoger. Als je thuis zit kom je snel in contact met mensen die thuis willen zitten of je compleet leegzuigen. Dat is mijn ervaring de laatste jaren.
Lijkt alsof mijn lat heel hoog ligt maar ik vraag alleen maar om normale mensen die niet obsessief liegen of stalker neigingen hebben.
woensdag 17 juli 2019 09:45
Zelf herken ik het wel wat betreft het vertrouwen van psychologen etc.
Hier heb ik ook lange tijd erg veel problemen mee gehad.
Ik heb een aantal hulpverleners ook gehad in het verleden, die mij geen goed hebben gedaan.
Heb mij behoorlijk naar beneden gehaald gevoeld en dit heeft mij erg veel pijn gedaan.
Niet om me als slachtoffer op te stellen; heb me echter wel overlopen en veroordeeld gevoeld.
Het bleken verkeerde matches te zijn.
Heb nu trouwens een geweldige psychiater en ook een hele fijne maatschappelijk werker.
Het kan dus wel goed gaan!
Nogmaals; heel veel sterkte!
Hier heb ik ook lange tijd erg veel problemen mee gehad.
Ik heb een aantal hulpverleners ook gehad in het verleden, die mij geen goed hebben gedaan.
Heb mij behoorlijk naar beneden gehaald gevoeld en dit heeft mij erg veel pijn gedaan.
Niet om me als slachtoffer op te stellen; heb me echter wel overlopen en veroordeeld gevoeld.
Het bleken verkeerde matches te zijn.
Heb nu trouwens een geweldige psychiater en ook een hele fijne maatschappelijk werker.
Het kan dus wel goed gaan!
Nogmaals; heel veel sterkte!
woensdag 24 juli 2019 12:45
Maatschappelijk werk had ik jaren terug maar dat mocht niet meer langdurig.
Ik word er echt gek van, mijn lichaam kan niet tegen die hitte dus hoe lang ik nog kan lopen is de vraag. 1 dingetje hoeft maar fout te gaan en ik zit in zak en as. Als je chronisch ziek ben moet je alles plannen, wanneer kan je douchen, wanneer kan je koken enz. Nu ook weer gezeur met de gemeente wat al mijn energie van vandaag opslokt.
Waar ik nog het meest gek van word is dat er echt niemand is waar ik mee kan praten, dus de druk nooit van de ketel word gehaald. Waarom kunnen de mensen om mij heen dat niet begrijpen? Terwijl ik weet dat er mensen bestaan die het zich wel in kunnen denken.
Dat vind ik ook fijn aan de reacties hier, dat mensen zich inleven in hoe het voor mij is. Dank jullie wel
Ik word er echt gek van, mijn lichaam kan niet tegen die hitte dus hoe lang ik nog kan lopen is de vraag. 1 dingetje hoeft maar fout te gaan en ik zit in zak en as. Als je chronisch ziek ben moet je alles plannen, wanneer kan je douchen, wanneer kan je koken enz. Nu ook weer gezeur met de gemeente wat al mijn energie van vandaag opslokt.
Waar ik nog het meest gek van word is dat er echt niemand is waar ik mee kan praten, dus de druk nooit van de ketel word gehaald. Waarom kunnen de mensen om mij heen dat niet begrijpen? Terwijl ik weet dat er mensen bestaan die het zich wel in kunnen denken.
Dat vind ik ook fijn aan de reacties hier, dat mensen zich inleven in hoe het voor mij is. Dank jullie wel
donderdag 25 juli 2019 09:16
Daar bel ik sensoor nu al voor want een praatje is voor de mensen om mij heen teveel van het goede. Helaas geeft sensoor mij over t algemeen niet de verlichting die ik zoek.
Ik wil aan mensen om me heen uitleggen waarom ik me zo voel en dat het koetjes en kalfjes gereageer van hun mij nog slechter laat voelen.
zondag 28 juli 2019 12:43
Wat een hoop narigheid heb jij op je bordje. Ik kan me voorstellen dat je mensen niet meer vertrouwt. Het idee van een vrijwilliger die bij jou langs komt is misschien wel een optie?
Ik geloof ook wel dat als je in je jeugd emotioneel verwaarloosd bent dat het nooit meer helemaal goed komt. Zelf heb ik een andere situatie, maar ben ook nogal wantrouwig naar mensen. Ik ben geadopteerd uit Azië door Nederlandse ouders als enig kind. Daar had ik een warm en veilig thuis. Maar daarbuiten had ik het vaak moeilijk. Ten eerste omdat ik er anders uitzag dan de mensen hier. Donker en klein, in plaats van lang en blank. Het gevoel tussen 2 werelden in te staan. Dat gevoel heb ik nog. Ook heb ik Autisme waardoor ik vaak niet begrepen werd. Op de basisschool had ik overigens wel vriendinnen. In mijn puberteit op de middelbare school en het MBO niet. Daar ben ik veel gepest geweest, omdat ik in alle opzichten anders was. Nu word ik niet meer gepest, maar loop nog regelmatig tegen onbegrip aan als ik iets niet goed kan. Op de Sociale Werkplaats, die lang niet zo sociaal is. Dat vinden veel cliënten. En dan zit ik nog op een van de betere afdelingen. Ik heb wel een paar vriendinnen nu. Sommige vriendschappen zijn nog pril. En heb een lieve moeder, leuke honden. En toch vaak het gevoel dat ik niet volwaardig ben. Met psychologen kon ik ook weinig. Op mijn 10e werd al gezegd dat ik extreem onzeker ben. Ja, dat zal best. Maar hoe kom je er vanaf? Ik heb veel moeite om me echt bij iemand op mijn gemak te voelen, denk gauw dat mensen mij niks vinden.
Ik geloof ook wel dat als je in je jeugd emotioneel verwaarloosd bent dat het nooit meer helemaal goed komt. Zelf heb ik een andere situatie, maar ben ook nogal wantrouwig naar mensen. Ik ben geadopteerd uit Azië door Nederlandse ouders als enig kind. Daar had ik een warm en veilig thuis. Maar daarbuiten had ik het vaak moeilijk. Ten eerste omdat ik er anders uitzag dan de mensen hier. Donker en klein, in plaats van lang en blank. Het gevoel tussen 2 werelden in te staan. Dat gevoel heb ik nog. Ook heb ik Autisme waardoor ik vaak niet begrepen werd. Op de basisschool had ik overigens wel vriendinnen. In mijn puberteit op de middelbare school en het MBO niet. Daar ben ik veel gepest geweest, omdat ik in alle opzichten anders was. Nu word ik niet meer gepest, maar loop nog regelmatig tegen onbegrip aan als ik iets niet goed kan. Op de Sociale Werkplaats, die lang niet zo sociaal is. Dat vinden veel cliënten. En dan zit ik nog op een van de betere afdelingen. Ik heb wel een paar vriendinnen nu. Sommige vriendschappen zijn nog pril. En heb een lieve moeder, leuke honden. En toch vaak het gevoel dat ik niet volwaardig ben. Met psychologen kon ik ook weinig. Op mijn 10e werd al gezegd dat ik extreem onzeker ben. Ja, dat zal best. Maar hoe kom je er vanaf? Ik heb veel moeite om me echt bij iemand op mijn gemak te voelen, denk gauw dat mensen mij niks vinden.
maandag 29 juli 2019 22:27
Vorig jaar had ik de vrienden dienst al ingeschakeld maar geen reacties op mijn toen positieve ik.hondenmens schreef: ↑28-07-2019 12:43Wat een hoop narigheid heb jij op je bordje. Ik kan me voorstellen dat je mensen niet meer vertrouwt. Het idee van een vrijwilliger die bij jou langs komt is misschien wel een optie?
Ik geloof ook wel dat als je in je jeugd emotioneel verwaarloosd bent dat het nooit meer helemaal goed komt. Zelf heb ik een andere situatie, maar ben ook nogal wantrouwig naar mensen. Ik ben geadopteerd uit Azië door Nederlandse ouders als enig kind. Daar had ik een warm en veilig thuis. Maar daarbuiten had ik het vaak moeilijk. Ten eerste omdat ik er anders uitzag dan de mensen hier. Donker en klein, in plaats van lang en blank. Het gevoel tussen 2 werelden in te staan. Dat gevoel heb ik nog. Ook heb ik Autisme waardoor ik vaak niet begrepen werd. Op de basisschool had ik overigens wel vriendinnen. In mijn puberteit op de middelbare school en het MBO niet. Daar ben ik veel gepest geweest, omdat ik in alle opzichten anders was. Nu word ik niet meer gepest, maar loop nog regelmatig tegen onbegrip aan als ik iets niet goed kan. Op de Sociale Werkplaats, die lang niet zo sociaal is. Dat vinden veel cliënten. En dan zit ik nog op een van de betere afdelingen. Ik heb wel een paar vriendinnen nu. Sommige vriendschappen zijn nog pril. En heb een lieve moeder, leuke honden. En toch vaak het gevoel dat ik niet volwaardig ben. Met psychologen kon ik ook weinig. Op mijn 10e werd al gezegd dat ik extreem onzeker ben. Ja, dat zal best. Maar hoe kom je er vanaf? Ik heb veel moeite om me echt bij iemand op mijn gemak te voelen, denk gauw dat mensen mij niks vinden.
Bedankt voor jouw reactie, doet me goed.
Ik begrijp wat je zegt, ik heb dat vaker gehoord over geadopteerde mensen. Ik kan me er iets bij voorstellen, ik kijk bv spoorloos altijd met het gevoel, misschien zoeken mijn biologische ouders mij wel, slaat nergens op want ik ken mijn biologische ouders.
Na ja de naam hondenmens zegt volgens mij best veel? Zonder dieren zou ik niet kunnen leven, alleen dieren vertrouw ik 100 procent, zelfs de valse
vorig jaar een eye opener gehad waardoor dat komt. In mijn jeugd kon ik niemand vertrouwen behalve de dieren, die waren er 100 procent voor mij. Nu ben ik er 100 procent voor de dieren. Het gevoel zit in je en verlaat je niet. Het niet goed genoeg voelen. Ook tijdens goede periodes dat ik mij een oppermens voel
, sluimert dat gevoel altijd op de achtergrond.
maandag 29 juli 2019 23:10
Luwaya, wat voor mij echt een eye-opener was en heel vaak aan terug gedacht is het boek van Samuel Pisar "Bloed en Hoop". Als 12 jarig jongetje overleeft hij de nazi-kampen. Hoe kan het dat daarna de één getekend en wantrouwend door het leven gaat en de ander daar juist kracht uit put om door te gaan. Voor mij een raadsel. Misschien vind je er herkenning in. Ondanks alles vertrouwen in jezelf. Hoop ik.
Alles sal reg kom
