Psyche
alle pijlers
Angst om moeder te verliezen
maandag 5 augustus 2019 09:01
Hallo allemaal,
Ik ben een jonge vrouw van 19 en woon sinds kort op mijzelf. Het op mijzelf wonen valt me zwaar. Ik vind het moeilijk om hele dagen de tijd alleen door te brengen. Verveel me veel en daarnaast pieker ik veel. In september start ik met een HBO opleiding waar ik zin in heb, maar waar ik nu minder goed naar uit kan kijken omdat ik mij veel zorgen maak.
Al van kinds af aan ben ik een 'moederskindje.' Met mijn vader heb ik nooit een goede band gehad. Mijn ouders zijn toen ik jong was al gescheiden. Mijn moeder kwam samen te wonen met een nieuwe man. Een man die voor mij een echt vaderfiguur was. Vlak voor mijn 12e verjaardag is hij op 55e jarige leeftijd na een kort ziektebed overleden aan kanker.
Ik ben iemand die er zorgzaam is en mij snel zorgen maakt om anderen. Iets te snel. Ik ben vrij angstig aangelegd en ben heel erg bang dat mijn directe familie iets overkomt. Vooral mijn moeder.
Mijn moeder is echt alles voor me. Ik lijk als twee druppels water op haar, we deden en doen veel dingen samen. Ik kan altijd bij haar terecht. Ze is gewoon de ideale, fantastische moeder die ik iedereen wens.
Maar sinds ik op mijzelf woon maak ik mij veel zorgen om haar. Mijn moeder rookt al zolang ik mij kan herinneren. Ik weet niet beter dan dat mijn grootste wens is dat zij stopt met roken. Vorig jaar lukte het haar 8 a 9 maanden, trots en opgelucht dat ik was! Maar helaas... Ze is weer in haar oude gewoonte teruggevallen.
Door de dood van mijn stiefvader (overigens niet veroorzaakt door roken) ben ik altijd bang geweest dat zij ook erg ziek wordt zoals mijn stiefvader. Dat ik haar binnen een aantal jaar zal verliezen en dat mijn leven dan instort.
Deze gedachten spoken de laatste dagen veel door mijn hoofd en maken mij echt ontzettend verdrietig.
De laatste weken zit ze ook niet lekker in haar vel. Weinig eetlust (kon vroeger met gemak een pizza op, nu laat ze de helft staan), veel opvliegers, gedoe en weinig plezier op het werk.. 'Door de overgang.' Zegt ze dan. Zijn die symptomen echt zo heftig? Ik ben namelijk enorm bang dat er meer achterzit....
Hoe kan ik hier beter mee omgaan zonder dat ik mijn leven hierdoor laat beïnvloeden.
Ik ben een jonge vrouw van 19 en woon sinds kort op mijzelf. Het op mijzelf wonen valt me zwaar. Ik vind het moeilijk om hele dagen de tijd alleen door te brengen. Verveel me veel en daarnaast pieker ik veel. In september start ik met een HBO opleiding waar ik zin in heb, maar waar ik nu minder goed naar uit kan kijken omdat ik mij veel zorgen maak.
Al van kinds af aan ben ik een 'moederskindje.' Met mijn vader heb ik nooit een goede band gehad. Mijn ouders zijn toen ik jong was al gescheiden. Mijn moeder kwam samen te wonen met een nieuwe man. Een man die voor mij een echt vaderfiguur was. Vlak voor mijn 12e verjaardag is hij op 55e jarige leeftijd na een kort ziektebed overleden aan kanker.
Ik ben iemand die er zorgzaam is en mij snel zorgen maakt om anderen. Iets te snel. Ik ben vrij angstig aangelegd en ben heel erg bang dat mijn directe familie iets overkomt. Vooral mijn moeder.
Mijn moeder is echt alles voor me. Ik lijk als twee druppels water op haar, we deden en doen veel dingen samen. Ik kan altijd bij haar terecht. Ze is gewoon de ideale, fantastische moeder die ik iedereen wens.
Maar sinds ik op mijzelf woon maak ik mij veel zorgen om haar. Mijn moeder rookt al zolang ik mij kan herinneren. Ik weet niet beter dan dat mijn grootste wens is dat zij stopt met roken. Vorig jaar lukte het haar 8 a 9 maanden, trots en opgelucht dat ik was! Maar helaas... Ze is weer in haar oude gewoonte teruggevallen.
Door de dood van mijn stiefvader (overigens niet veroorzaakt door roken) ben ik altijd bang geweest dat zij ook erg ziek wordt zoals mijn stiefvader. Dat ik haar binnen een aantal jaar zal verliezen en dat mijn leven dan instort.
Deze gedachten spoken de laatste dagen veel door mijn hoofd en maken mij echt ontzettend verdrietig.
De laatste weken zit ze ook niet lekker in haar vel. Weinig eetlust (kon vroeger met gemak een pizza op, nu laat ze de helft staan), veel opvliegers, gedoe en weinig plezier op het werk.. 'Door de overgang.' Zegt ze dan. Zijn die symptomen echt zo heftig? Ik ben namelijk enorm bang dat er meer achterzit....
Hoe kan ik hier beter mee omgaan zonder dat ik mijn leven hierdoor laat beïnvloeden.
maandag 5 augustus 2019 09:37
maandag 5 augustus 2019 10:21
Wat een rare vraag. Het is toch veel logischer om als volwassen vrouw niet meer bij je ouders te wonen?!Madeliefjees schreef: ↑05-08-2019 09:37Waarom ben je op jezelf gaan wonen? Was er geen HBO in de buurt van je ouderlijk huis?
En die angst, daar moet je met iemand over praten. Ga naar de huisarts. Dit mag niet je leven beheersen, want 99,9% dat dit niet gebeurd voor ze 80 is.
TO, probeer tegen jezelf te zeggen dat de kans erg klein is dat je moeder in deze periode dood gaat.
En als het wél gebeurt, heb jij daar geen invloed op. En dan vind je je pad uiteindelijk ook wel weer.
Leef lekker je leven, vul het zo mooi mogelijk in, en neem alles waar je niks over te zeggen hebt zoals het komt.
Beren op de weg verzinnen helpt helemaal niks.
maandag 5 augustus 2019 10:30
maandag 5 augustus 2019 11:25
Mijn thuissituatie verder zorgt ervoor dat thuiswonen in mijn geval niet kan helaas. Ik woon wel dicht bij mijn ouders.redbulletje schreef: ↑05-08-2019 10:30Ze is nog maar 19 en nog niet klaar met studie. Als de studie op reisafstand is zou thuis blijven wonen juist relaxter kunnen zijn.
maandag 5 augustus 2019 11:47
Ik denk dat jouw gevoel momenteel iets heel normaals is, naast het feit dat je je zo druk maakt. Je bent nog hartstikke jong en dit is de eerste keer dat je op jezelf woont. Dat op zich is al een hele grote stap en alle emoties die daar bij komen kijken zijn heel gezond en normaal. Wel is dit bij iedereen natuurlijk verschillend. Waar de een moeite heeft zich los te maken van thuis, vind de ander het heerlijk en heeft er geen moeite mee.
Het feit dat je je zo druk maakt om je moeder, heeft zoals jij zelf ook zegt denk ik te maken met het verlies van je stiefvader. Dit is een traumatische gebeurtenis geweest in jouw leven, waardoor angstgevoelens ontwikkeld kunnen worden. Het feit dat je daarna veel met je moeder alleen bent geweest en zij er nu voor jouw gevoel alleen voor staat, is heel begrijpelijk. Ook symptomen van de overgang kunnen per vrouw heel erg verschillen. Maar inderdaad, deze kunnen ook heel heftig zijn. Vergeet niet dat je moeder een volwassen vrouw is, die waarschijnlijk echt wel aan de bel trekt als het niet goed met haar gaat. En als je het prettig vind ga je toch gewoon weer even die kant op?
Voor je angsten kun je wellicht met iemand gaan praten. Misschien dat dit oplucht. Succes de komende tijd, ook met je studie.
Het feit dat je je zo druk maakt om je moeder, heeft zoals jij zelf ook zegt denk ik te maken met het verlies van je stiefvader. Dit is een traumatische gebeurtenis geweest in jouw leven, waardoor angstgevoelens ontwikkeld kunnen worden. Het feit dat je daarna veel met je moeder alleen bent geweest en zij er nu voor jouw gevoel alleen voor staat, is heel begrijpelijk. Ook symptomen van de overgang kunnen per vrouw heel erg verschillen. Maar inderdaad, deze kunnen ook heel heftig zijn. Vergeet niet dat je moeder een volwassen vrouw is, die waarschijnlijk echt wel aan de bel trekt als het niet goed met haar gaat. En als je het prettig vind ga je toch gewoon weer even die kant op?
Voor je angsten kun je wellicht met iemand gaan praten. Misschien dat dit oplucht. Succes de komende tijd, ook met je studie.
maandag 5 augustus 2019 12:12
is er meer aan de hand ?PeppaBig123 schreef: ↑05-08-2019 11:25Mijn thuissituatie verder zorgt ervoor dat thuiswonen in mijn geval niet kan helaas. Ik woon wel dicht bij mijn ouders.
dinsdag 6 augustus 2019 13:50
Mijn moeder woont samen met mijn stiefvader. Een leuke man voor haar, maar voor ons is hij nooit leuk geweest. Heel erg ruimte claimend. Thuis moest ik heel erg op mijn tenen lopen. In die zin ben ik blij dat ik uit huis ben. Maar de leegte vind ik slopend. Het feit je nu echt op jezelf aangewezen bent en ik mijzelf in die zin (nog) niet goed vertrouw. Ik zit teveel in mijn hoofd. Pieker over allerlei zaken die gaan komen, krijg last van dit soort angsten en heb enorm veel last van spanningshoofdpijn. Ben bij de psycholoog geweest voor een aantal gesprekken, maar dit werkte maar tijdelijk.
Contacten met vriendinnen verwateren. Ik had nu een tussenjaar en zij zijn allemaal gaan studeren of zaten nog op school. Over een maand ga ik ook weer studeren. Ik zir er zelfverzekerd uit, maar ben enorm kwetsbaar. Bang voor afwijzing en eeuwige eenzaamheid.
Nu al een week last van een leeg gevoel. Ik sport wel, wandel regelmatig en eet gezond.. Maar ales voelt zo zwaar. Alsof het nooit meer goed komt. Zal vast wel.. Maar voor nu voelt dat alles behalve zo.
dinsdag 6 augustus 2019 14:18
Wat ontzettend naar dat je je zo eenzaam en angstig voelt. Helaas herken ik het wel, niet bij mijn moeder want zij leeft niet meer maar ik heb dit heel erg bij mijn man. De angst om hem te verliezen speelt 24/7 en ben hier behoorlijk door geobsedeerd. Maak me ook constant zorgen.
Ik vind het ook moeilijk om afleiding te zoeken / vinden en zeker als ik alleen thuis ben (wat regelmatig gebeurd) voel ik me ook erg leeg, eenzaam en bezorgd.
Voel je je al lang zo of is het erger geworden nu het vakantie is? Best kans dat het straks beter gaat als je weer naar school gaat en dus afleiding hebt en hopelijk nieuwe contacten maakt?
Plus je woont nu nog maar net op jezelf en dit zal al een hele andere wereld voor je zijn?
Kun je met mensen over je angsten praten of met je moeder? Is het geen idee dat zij wat vaker naar jou toekomt? Bijvoorbeeld 2x in de week bij jou blijft eten of samen wat lopen of fietsen?
En anders zou ik toch hulp zoeken als ik jou was als jouw gevoelens en angsten zo diep blijven.
Sterkte!
Ik vind het ook moeilijk om afleiding te zoeken / vinden en zeker als ik alleen thuis ben (wat regelmatig gebeurd) voel ik me ook erg leeg, eenzaam en bezorgd.
Voel je je al lang zo of is het erger geworden nu het vakantie is? Best kans dat het straks beter gaat als je weer naar school gaat en dus afleiding hebt en hopelijk nieuwe contacten maakt?
Plus je woont nu nog maar net op jezelf en dit zal al een hele andere wereld voor je zijn?
Kun je met mensen over je angsten praten of met je moeder? Is het geen idee dat zij wat vaker naar jou toekomt? Bijvoorbeeld 2x in de week bij jou blijft eten of samen wat lopen of fietsen?
En anders zou ik toch hulp zoeken als ik jou was als jouw gevoelens en angsten zo diep blijven.
Sterkte!
dinsdag 6 augustus 2019 20:41
Die angst lijkt me een onderdeel van een groter geheel TO.
Hoe ervaarde je die gesprekken met een psycholoog? Heb je therapie gehad of gesprekken met de praktijkondersteuner?
Lijkt mij goed om professioneel advies in te winnen zodat je de (irrationele) angsten van je af kan zetten en weer het mooie deel van het leven kan herontdekken.
Hoe ervaarde je die gesprekken met een psycholoog? Heb je therapie gehad of gesprekken met de praktijkondersteuner?
Lijkt mij goed om professioneel advies in te winnen zodat je de (irrationele) angsten van je af kan zetten en weer het mooie deel van het leven kan herontdekken.
