Studie Rechtsgeleerdheid onzeker

TO herken jij je hier in: https://en.wikipedia.org/wiki/Impostor_syndrome

Als je een beelddenker bent, kan het een oplossing zijn om een casus uit te werken in een mindmap of een andere manier van het maken van tekening. Het is even oefenen maar als je het jezelf hebt aangeleerd is het een snelle manier om een casus of probleem in beeld te brengen.

Dit kan je ook doen tijdens een mondeling tentamen. Veel advocaten en juristen schrijven of tekenen ook voor zichzelf tijdens de mondelinge behandeling van een zaak. Dat is heel gebruikelijk en niets geks aan.

Ik ken de studie niet, maar bekijk het omgekeerd: als jij een net iets andere voorkeursstijl hebt van leren en werken, geeft dat je straks ook een 'edge', iets waarin je je onderscheidt van veel anderen met wie je gaat samenwerken. Kan ook weer héél handig zijn.

Lief Geeldopje,

Ik heb speciaal voor jou een account aangemaakt zodat ik kon reageren. Het is namelijk super herkenbaar. De reactie van Violetskies trouwens ook.

Zelf ben ik bijna klaar met mijn rechtenstudie. Ik weet niet waar je rechten studeert, en eigenlijk weet ik ook niet of dat uitmaakt. Maar waar ik rechten studeer, is het nogal competitief. Iedereen haalt hier naast goede cijfers nog een extra bachelor/vrijwilligerswerk/bestuur/rechtswinkel etc. En dan betekent de slash niet of, maar en. Iedereen doet álles. In zo een bubbel zit ik.
Zelf heb ik het ook gedaan. Ik heb diverse commissies gedaan, een stuk of 5 denk ik. Ik heb bij de Kinder- en Jongerenrechtswinkel gewerkt, ik heb jaren taalles gegeven aan vluchtelingen, deeltijdbestuur gedaan en altijd nog een dag per week gewerkt. Als ik er nu aan terug denk krijg ik al bijna een paniekaanval.

Waarom vertel ik dit? Niet om mezelf een extra klopje op de schouder te geven. Maar wat ik namelijk niet vertelde: ik heb super veel herkansingen gedaan, mijn gemiddelde is nooit meer dan een 7 geweest en alsnog kon ik stage lopen bij grote kantoren. Maar ik zelf net als jij, ook nog steeds geen idee. Wat wel erg hielp, is dat toen ik stage ging lopen, ik merkte dat de advocaten ook niet altijd een idee hadden van wat ze deden. Hele specifieke kennis weet niemand. De rechtenstudie is heel breed, je krijgt van alle vakken de hoofdlijnen en dan toch heel diepgaand. Daarbij heb ik zelf het geheugen van een goudvis, ik vergeet alles twee dagen na een tentamen weer.

En nu komt dus het verlossende woord: That's fine. Als jij over een paar jaar stage gaat lopen, en je krijgt een hele lastige vraag (waar de advocaat die hem stelt met jaren lange ervaring dus ook geen antwoord op weet), weet je wel waar je moet beginnen. Je weet bij welk vak het aansluit. In je hoofd maak je, met al die vakken, allemaal kleine kapstokjes. Daar hang je allerlei informatie aan en op een gegeven moment 'klikt' dat.

Voor het oplichterssyndroom helpt bij mij trouwens om zo nu en dan wat zaken mee te pakken in de rechtbank. Man, ik zie daar soms een idioten voorbij komen. Dan denk ik altijd: Als zíj het kunnen, dan moet dat mij ook wel lukken. En als ik het kan, kan jij het sowieso ook. Daarbij, je hebt je eerste jaar rechtsgeleerdheid gehaald. Weet je wel hoeveel het er zijn die daar afvallen? Dit betekent dus dat je het niveau sowieso hebt. Punt.

En laat je alsjeblieft niet gek maken door je medestudenten. Dat heb ik wel gedaan en daar heb ik zoveel spijt van. Kies je eigen pad en als zij allemaal meer bachelors of masters doen; leuk voor hen. Ontwikkel jezelf zoveel je kan naast je studie, maar vergelijk jezelf niet met je studiegenoten. Vergelijk jezelf met jezelf.

Herkenbaar, Geeldopje.
Ben erin afgestudeerd, maar had toen het idee dat ik 0,0 ervan af wist en me door mijn studie heen "gebluft" had. Het was/is ook een aparte manier van studeren (tov andere studies: een goed antwoord is niet genoeg, moet ook gestaafd worden met "bewijs": de juiste wetsartikelen en arresten). Uitsluitend theorie en "zoek de fout"-gericht (en omdat ik behoorlijk analytisch sterk ben lukte dat + een slim systeem in de wetboeken: als ik 1 relevant wetsartikel had gevonden had ik de hele reeks).

In die tijd waren er ook geen praktijkstages gebruikelijk (waar ik studeerde iig), geen idee waar die studie nou eigenlijk voor opleidde, hoe de werkzaamheden eruit zagen in die beroepen en je leerde ook niet hoe je bijv een wél goed contract oid moest opstellen. Ik had het "bewijs" (bul) en toch het idee dat ik niks wist en bij sollicitaties door de mand zou vallen.

Ook omdat ik leerde voor het halen van dat vak, het cijfer, en niet om de inhoud, die zsm "vergeten" om te concentreren op het volgende vak en tentamen. Er was geen onderwijs in blokken, dus meerdere vakken tegelijk. Ik mikte het zo mogelijk zo uit, dat er tijd zat tussen 2 tentamens, zodat ik me 1 voor 1 op de stof kon concentreren.

Daarnaast had ik een totaal inefficiente manier van leren, ging niet naar colleges en werkgroepen (behalve verplichte), kocht dictaten, dus kon alleen mezelf aanrekenen dat de stof niet tot leven kwam, deed het op eigen houtje en meestal "beheerste" ik tegen het tentamen de helft goed en de andere helft (helemaal) niet. Toch haalde ik daar voldoendes mee.

Ik herken ook dat je verbaal schriftelijk sterker bent dan mondeling. Schriftelijk kun je nog ff nadenken, iets overslaan wat je niet weet en eerst de vragen doen die je wél weet, mondeling gaat het meer om parate kennis. En die had ik niet paraat, het gevoel dat ik er niet bij kon op moment supreme.
Er ligt een zekere faalangst onder, en ik had het gevoel dat dat terecht was ook, de parate kennis ontbrak. En het gevoel dat anderen dat wel hadden.

Bedenk of je deze studie echt ook interessant en léuk vindt om te doen + deze manier van werken. Waarom heb je deze gekozen in de 1e plaats, had je enig idee vooraf waar je aan begon en wat het vak inhoudt? Wat je beroep en werkzaamheden zullen zijn, wat dat inhoudt in de praktijk, wat wil je met deze studie voor baan? En welke (andere) vaardigheden daarbij horen?
Een bedrijfsjurist doet ander werk dan een advokaat, die laatste zal ook hard en efficient moeten kunnen zijn en "uren schrijven", een "vechters/winnersmentaliteit" hebben, dus competetief en mondeling sterk zijn om de tegenpartij te kunnen pareren (parate kennis & onderbouwing).

Ik weet niet hoe het tegenwoordig gaat (ik ben van voor de komst van internet), maar veel kun je opzoeken als je weet hoé en waar. Misschien dat dat juist niét gunstig was voor mij, daardoor hoefde je immers niet alles uit je hoofd te weten, en dus ook niet te onthouden.

Als het mogelijk is, zou ik een stage proberen te regelen of een bijbaan zoeken die gerelateerd is aan je studie, zodat je "voeling" krijgt met de praktijk, een helder beeld wat het werk inhoudt. Een vriendin heeft er bijv altijd naast gewerkt als secretaresse op een klein advokatenkantoor. Zo krijg je een realistisch idee hiervan en welke andere eigenschappen en vaardigheden daarvoor nodig zijn. Of het (werk) wel bij jóu past: ken jezelf en weet +/- waar je sterk en minder sterk in bent en ook interessant en leuk vindt om je dagen (later) mee door te brengen.

Veel mensen kiezen een studie die ze "leuk" vinden, en niet met bepaald werk voor ogen wat ze willen als die studie klaar is. Het doel wordt dan de studie op zich halen, het diploma als eindresultaat, terwijl als je weet wat je wilt worden de studie een middel is op weg daarheen en weten wat je wilt bereiken (een verder gelegen doel) motiveert beter (dan voldoendes zien te halen).

Kijk ook naar andere aspecten van dit werk in de dagelijkse praktijk en jouw andere eigenschappen en of dat wel past. Ik ben zelf sterk contactueel en extravert, zag (en zie) mezelf bijv niet de rest van mijn leven hele dagen op kantoor/ een eigen kamer, omringd door juridische boeken en in mijn eentje met vraagstukken bezig. Ik werkte tijdens mijn studie in de horeca en ben erna op hele andere banen gaan solliciteren en in gaan werken.

Ik dacht altijd dat dat Mr. voor mijn naam genoeg bewijs van intelligentie zou zijn en toegang zou geven tot een veel breder en veelzijdiger aanbod van vacatures. Dat dat overtuigend genoeg zou zijn voor potentiele werkgevers dat je ander werk ook wel makkelijk eigen zou maken. En dat was ook deels zo. In deze tijd word je erimo nogal op vastgepind als je eenmaal een richting hebt ingezet en een "carriereswitch" argwanend bekeken, wat zelfs als het wel om banen in je vakgebied gaat moet je je tegenwoordig onderscheiden op andere (liefst relevante) andere manieren. Ook als je wel zeer gemotiveerd bent is enkel je opleiding niet wat onderscheidt van anderen die dat ook op zak hebben.

Ook daarom zou je kunnen uitkijken naar ervaring opdoen in dit vakgebied. Het gaat er niet alleen om of jij geschikt zult zijn in de ogen van werkgevers, maar ook of het werk bij jóu past, wat jij ervan vindt, wie weet vind je het geweldig en kun je mérken dat je het er prima vanaf brengt (daar zul je nu aan blijven twijfelen als je geen idee hebt wat het van je vraagt).

Hier een net-afgestudeerde rechtenstudent! Heel herkenbaar wat jij en Madeliefje schrijven. Ik ben benieuwd in welke stad jij studeert Madeliefje, waar ik gestudeerd heb is het in ieder geval precies hetzelfde. Ontzettend competitieve sfeer, het gevoel dat je 80 dingen tegelijk moet doen. En dan lijkt het iedereen behalve jezelf allemaal vlekkeloos af te gaan..

Nu ik klaar ben met de studie, stage heb gelopen en bijna begin met werken kan ik als antwoord geven: niemand verwacht van je dat je die stof allemaal weer zo kunt oplepelen. Het is logisch dat je niet 1,2,3 een antwoord op vragen weet, wat je wel weet is hoe je dat antwoord kan gaan vinden en welke aspecten erbij komen kijken. Ik was daar ook heel onzeker over, ook op verjaardagen als familieleden van die random juridische vragen gingen stellen en direct antwoord verwachtten (''Rapidash, jij studeert rechten dus *insert juridische vraag*'').. Wat Madeliefje schrijft komt mij ook bekend voor: tijdens stage merk je dat de advocaten het ook allemaal niet perfect weten, en blunders zijn er ook genoeg.

Ik stond in mijn eerste jaar nog geen 6,5 gemiddeld en heb mijn master cum laude afgerond, het duurde een tijdje voordat ik doorhad welke wijze van studeren voor mij het beste werkte en na een tijdje kon ik beter omgaan met de abstractie van de studie. Als je het eerste jaar van je studie met een 7 gehaald hebt weet ik zeker dat je ook in staat bent de studie af te ronden!

Hopelijk geven onze berichtjes je wat meer vertrouwen! Succes en veel plezier met de studie en als je nog vragen hebt mag je me altijd een berichtje sturen.

Het heeft waarschijnlijk minder met je studie te maken dan met jezelf. Zie de link over het impostor syndrome.

Ik herken het heel erg! ,praat zoals een ander al schreef, als je gaat werken verwacht niemand dat je alles nog kunt oplepelen. Alles is opzoekbaar als je het systeem maar snapt

Focus dus niet zozeer op het belang van (parate) kennis, maar (ook) op andere ambities, karaktereigenschappen en vaardigheden waar jij sterk in bent (en fijn/interessant/leuk-uitdagend vindt om te doen), ben je een solist, wil je dingen echt grondig uitpuzzelen, uitblinken (hierin), je vakliteratuur (graag) bijhouden (want die kennis veroudert waar je bij staat), en heb ook een reeel beeld van jezelf waar je idd minder sterk in bent en hoe dat evt alsnog te ontwikkelen of te ondervangen (zoals idd de suggestie om eea visueel maken als dat helpt als ondersteuning).

Kun je enige vorm van perfectionisme of faalangst herkennen in andere ervaringen/ op andere gebieden?
Hoezeer denk jij in termen van "lukken-mislukken/ falen"?
Studeer je echt voor jezelf & eigen toekomst of meer omdat het verwacht wordt (maatschappij, ouders, omgeving, sociale kring), maw: word je van binnenuit gedreven of van buitenaf?

Sommige mensen zijn niet zozeer bang voor falen, maar juist bang voor succes, dat is eigenlijk een andere vorm van faalangst, al duidt het woord op falen.
In de link zie je ergens het begrip "innerlijke criticus" staan, die kan in de gedaante van "zelfsabotage" je onderuit halen, als je perfectionist bent en je op eoa manier nooit gelooft dat je goed genoeg bent/kent: je zult nooit perfect zijn en alles weten, er komt constant nieuwe info bij (daar zijn updates voor uitgevonden ).

Er zou geen software worden verkocht als die eerst perfect moet zijn: het komt met bugs en al op de markt en dan werken ze steeds aan verbeteringen nav fouten die aan het licht komen in de praktijk en tests. En zo met boeken ook, herziene volgende druk met aanvullingen.
Niemand zou iets publiceren als het meteen 100% volledig en perfect moet zijn!

Op eoa manier ligt bij jou (soms) het accent op wat je (nog) niét weet of kunt (ipv wat je wél weet en kunt) en laat je je daardoor twijfelen/ belemmeren.
Onderzoek bij jezelf of dat een scheef beeld is (het "negatieve" geloof in jezelf meer indruk maakt dan het positieve geloof in jezelf): zelfs als je relatief veel "succeservaringen" hebt kan een enkele "fout" in het brein meer indruk maken of langer blijven hangen dan die 100 goede ertegenover (dat is een manier van het brein om te leren van eerdere ervaringen, zodat je je maar 1x brandt aan een hete kachel, en ook ons schoolsysteem is gericht op (door de leraar met rode pen) zoeken/beoordelen op fouten (wat je nog niét beheerst). 1 fout is een 9, 3 fout een 8, je "mag" x-aantal fouten maken voor een voldoende, enz.

Dat is koren op de molen van mensen die al een perfectionistische inborst hebben, en kan ook zorgen voor "bevriezing" als je onvoldoende gelooft dat je de inhoud/stof voldoende beheerst/ hebt eigengemaakt. Behalve "erin stampen" helpt het als je met anderen erover discussieert/praat, praktijkvoorbeelden hebt, die kennis dus op eoa manier ook gebruikt en dus het brein in staat stelt om het ook als "ervaring" te kunnen opslaan, dus ook in andere hersengebieden (dan waar je kennis opslaat in het geheugen).

Je kunt je voorbereiden tot je een ons weegt, maar erin stampen helpt niet. Je kunt het "levendiger" (en beeldender) maken door dus erover praten met andere rechtenstudenten, voorbeelden, en een kijkje in de praktijk (dus ook toépassen wat je geleerd hebt en niet alleen op papier/ resultaten van een tentamen). Pas als je toepast krijg je het nut ervan mee, waar je het (leren) voor doet eigenlijk, wat je ermee kunt.
Net als met leren autorijden: dat leer je niet door je theorie-examen te halen en het autorijden zelf (hoe die werkt, voelt, koppelen, optrekt en remt enz) + opletten, de weg op en in het verkeer begeven enz leer je ook niet uit boeken, he.

Stel, je zou onzeker worden door uitsluitend de theorie te halen en te lézen over autorijden, of bij anderen afkijken hoe die dat doen, en denken dat je dat zou horen te kunnen daardoor, dan zou men je voor gek verklaren of hard om moeten lachen, want iederéén weet dat je dat alleen kunt leren door oefenen in de praktijk, met een leermeester naast je, tot je het zelf beheerst.
Dat is straks niet anders als je gaat werken, en dat geldt voor iederéén die zijn studie afrondt en nog niet op ervaring kan rekenen, he.

Het is wat anders als je in kaart brengt wat reele beletsels zouden kunnen zijn die vaardigheden betreft: voor iemand die slechtziend is of geen diepte/verte kan inschatten (of bepaalde medicijnen slikt die de rijvaardigheid beinvloeden) zijn het natuurlijk wél reele beperkingen & reden om zich zorgen over te maken.

Last but not least: persoonlijk heb ik later uit pure eigen interesse en (matchende levens)doelen een hoop (psychologische) kennis opgedaan, levenservaring vermengd met (eea) zelf ervaren/toepassen + ervaringen van anderen meekrijgen. Daar heb ik geen diploma in, maar dié kennis is wél blijven hangen en ben ik zeker van, dat is een "weten" geworden, geinternaliseerd, eigen gemaakt, inzichten in verwerkt, verbanden kunnen leggen, (voor mezelf) het nut/effect van "bewezen" enz.

Die kennis komt uit zoveel bronnen, als men de betreffende (stavende) info (onderzoeken, boeken, feiten en cijfers) zou vragen dan heb ik dat ook niet paraat. Toch maakt dat niet onzeker, als je zelf eea kunt toepassen, en mérken dat het "werkt", dus het gevoel hebt dat je wéét waarover je het hebt.

Dan nog, dat is nog geen bewijs (van jouw weten/kunnen) voor anderen, die moeten af gaan op iets aantoonbaars zoals diploma's en certificaten (vaak het reproduceren van kennis van anderen dus). Wat ik wel weet is dat voor mij persoonlijk geldt dat als iets bij je/me past en je iets echt mega-interessant en leuke bezigheid op zich vindt om je in te verdiepen ik die kennis (graag, met plezier) "verslind" en ook allemaal "vanzelf" onthoud.

Ook het forum is bron van ervaringen (van anderen) daarbij (geweest) die bepaalde theorie en ideeen/ verbanden/ inzichten en patronen (voor mij) bevestigen (of juist onderuit halen), zij het "hobbymatig" omdat ik geen professional ben.
Het inspireert als je voorbeelden hebt uit de praktijk en je je kennis ergens kunt inzetten of oefenen, (niet alleen op tentamens, die fictief zijn) zodat je zicht hebt op wat je met die kennis/vaardigheden daadwerkelijk kúnt (of anderen mee kunnen).

Een reeel beeld van je eigen capaciteiten en vaardigheden (en wat evt ontbreekt of minder goed ontwikkeld is) geeft inzicht in jezelf en geeft richting in waar je meer tijd/aandacht aan zou kunnen schenken om te wíllen kunnen (persoonlijk in wil ontwikkelen, versterken). Beperk jezelf dan niet tot waar je die capaciteiten al kent en jezelf al goed in víndt, want ook waar je minder ervaren (of "zwakker" ontwikkeld en ongeoefend in bent) kunnen sterke kanten blijken te zijn als je die wél van jezelf mag gaan proberen/oefenen (en fouten in maken, met vallen en opstaan mag eigenmaken).

Aanrader misschien voor jou de boeken van Brené Brown, oa: "Gelukkig ben ik niet de enige" en "De kracht van kwetsbaarheid" bijv (of haar Tedtalks hierover).
Die had en heeft bijv zelf last van angst voor spreken voor een publiek/ in het openbaar en door de mand vallen (of bij directe confrontaties), heel herkenbaar en toch heeft ze haar kracht uit precies dát kunnen halen waar ze bang voor was (en uit de comfortzone en strategieen stapte om dat te vermijden).
In feite is dat dus vaak niet zozeer het risico op "falen", maar (óók) je kans op succes vermijden/ saboteren.

Het helpt soms ook als je weet waar die innerlijke criticus/ be- en veroordelaar vandaan komt (vergelijken met anderen of met bepaalde verwachtingen dus van maatschappij, omgeving, ouders, partner, medestudenten en dan vooral meten aan wie jij inschat dat ze het "beter" doen/weten dan jij).
Je bent niet de enige (zie die link: 70%) die eigen successen toeschrijft aan "toeval" of "geluk hebben" en eigen "falen" wél wijt aan eigen onkunde en onvermogen.

In jezelf (leren) geloven en durven vertrouwen leer je door ervaren, zelf ondervinden dus. Daarin is net zo belangrijk, zo niet belangrijkér dat je (ook) fouten maakt, omdat je daar het meest van leert (alleen al omdat ze je bijblijven), als je jezelf toestaat om op die manier te mógen leren (dus ook wat niét "werkt").
Op die manier kan perfectie vervagen en plaats maken voor reeel inzicht in je eigen vermogens én waar je minder goed/sterk in bent. Dat kun je dan ondervangen/vermijden of alsnog oefenen.

Het is eigenlijk jezelf als beginner vergelijken met geoefende atleten, en jezelf erop afrekenen dat jij dat ongeoefend zou horen te zijn.
Of dat anderen dat wél kunnen en niet zien dat bij die mensen ook uren en jaren van oefenen en trainen aan vooraf is gegaan voordat ze daar zo goed in werden.
(en het nodige doorzettingsvermogen, bereidheid er andere dingen/veel voor opzij te zetten, een doel/missie voor ogen hebben (kampioenschappen, olympisch gouden medaille of iig eoa eindresultaat).

Bedenk ook dat niet iedereen gemotiveerd is of blijft van een verder in de toekomst gelegen en een doelstelling moet ook haalbaar (dus realistisch) zijn: topatleten verwachten niet na een maandje trainen of zonder training het te kunnen opnemen tegen wereldkampioenen, ook niet als ze talent/aanleg hebben!
Soms is de beste motivatie dat je de inhoud/bezigheden zélf al leuk vindt om te doen (dus niet ziet als noodzakelijk "nu eenmaal" (een paar jaar) te moeten "afzien" om eoa eindresultaat te bereiken).
Een hekel aan sport hebben, maar dat wel doen met als doel "afvallen" houden mensen iha dan ook niet vol, omdat het geen "zuiver doel" is.

Dus bekijk dit/je (levens)doel(en) opnieuw en kritisch, nuanceer het: hoe past dat (werk/ beroep) in je (ideale) toekomstplaatje, je dagelijks leven later, bij (andere) levensdoelen en leefwijzen, ambities, vrije tijd, interesses, relatie(s), sport en hobby's, gewoonten, en wat moet je evt ervoor "opofferen" (voor doen of laten), en klopt het wel wat je denkt? Onderzoek het, probeer of het bij jóu past en of jij past bij wat erbij komt kijken (en in hoeverre je je kunt/ bereid bent om je aan te passen waar het (nog) niet "vanzelf" past, zoals je jezelf nu kent en tot nu toe ontwikkeld hebt.