Wel, niet, wel, niet?!

Beste allemaal,

Dit is mijn eerste keer op een forum dus neem me niet kwalijk als ik het misschien niet helemaal juist doe.

Ik zal eerst een korte inleiding geven over mijzelf, mijn relatie en de huidige situatie. Ik ben een jongedame van 21, tweedejaar HBO student en woon al ruim 4 jaar op mezelf. Mijn vriend en ik hebben al twee jaar een hele fijne relatie en zijn van plan dit jaar samen te gaan wonen. Hij werkt en studeert dit jaar af!

Deze week zijn we tot onze grote verbazing erachter gekomen dat ik(wij) zwanger zijn. Ongepland. Onverwacht. Ontzettend geschrokken en helemaal niet wetend wat ik voel of denk schrijf ik dit bericht. Ik heb namelijk op hele jonge leeftijd al ooit eerder een abortus ondergaan. Iets waar ik geen fijne herrinnering aan heb over gehouden vanwege de omstandigheden destijds. Ook heb ik daarna voor mezelf altijd besloten: dit nooit meer. Maar nu is het daadwerkelijk zo en ben ik weer zwanger. Ik voel dat ik alles op alles wil zetten om er voor het kindje te zijn en er het beste van te maken. Maar realiseer me ook dat ik hier niet alleen in sta, en praktisch gezien er veel bij komt kijken zoals de financiën, onderdak, spullen, verzekeringen etc etc. Ik ben me ervan bewust dat als we ervoor kiezen om het te houden, het je hele leven omgooit en je voor altijd zorg moet dragen over een kindje dat je samen op de wereld hebt gebracht. Ik voel dat we het samen kunnen, maar vind het ook onbeschrijfelijk spannend.

Ik wil graag vragen of iemand in een soortgelijke situatie heeft gezeten? En hoe hebben jullie dit toen aangepakt mbt studie, werk, financiën, familie?

Groetjes

Mijn vriend is er ook van geschrokken maar weet het ook écht niet.. (hij is 26 trouwens). Het is niet meteen nee, maar ook niet ja. Ik denk dat hij praktisch gezien meer beren op de weg ziet dan ik. Ik zie ze ook, maar ben bereid ervoor te gaan. En geloof er ook wel in dat ook de praktische zaken goedkomen.. maar het speelt natuurlijk ook mee dat ik al last heb van kwaaltjes en al eerder een abortus heb gehad. Waardoor ik me nu stiekem bewust of onbewust toch iets meer aan de situatie ben gehecht.. en het idee van samen een kindje krijgen.

Zoals ik al zei weet ik het niet. En maakt het feit dat ik al eerder abortus heb moeten kiezen het niet makkelijk.. dus dat is het meer. Maar voor nu sluit ik het niet uit en gaan mijn gevoelens alle kanten op..

De eerste keer was ik heel erg jong en ben ik niet verantwoord met mijn pil omgegaan. Dit keer wel..

Labalade schreef: ↑

19-01-2018 23:14

Daarom geeft de natuur je 9 maanden om aan het idee te wennen Komt goed. En gefeliciteerd!

Ja.. mooi gezegd! Dank je

Zonnebloem1996 schreef: ↑

19-01-2018 23:38

Ik weet niet hoe ver je bent natuurlijk maar het is wel zo, hoe langer je wacht hoe moeilijker het is, de abortus bedoel ik. Als je echt pas net zwanger bent en teveel twijfelt zou ik het persoonlijk niet houden. Maar de reden dat ik dacht dat je niet zoveel twijfels had is omdat je zei " ik wil er wel voor gaan" dus het kon zijn dat je het eng vind om de definitieve beslissing te maken maar dat je het eigenlijk diep van binnen wel weet?

Als het goed is 6 weken. Ik ga maandag naar de huisarts! En ik denk dat je gelijk hebt ja.. ik vind het gewoon enorm spannend.