Verdriet na abortus

Lieve lezers,
5 weken voor mijn man zijn sterilisatie kwam ik er achter dat ik zwanger was van ons vierde kindje. Totaal onverwachts want we keken altijd goed uit. Blijkbaar 1x niet goed genoeg dat begrijp ik ook wel. Na eerst het ongeloof en de paniek die ik voelde een afspraak gemaakt bij een kliniek. Aangezien ik nog vroeg was adviseerde ze dat ik over twee weken mocht komen omdat het anders te vroeg in de zwangerschap was en ze mij nog niet konden helpen ivm de kans dat behandeling zou mislukken. Nadat de schok een beetje geland was, werd er ook gekeken naar mogelijkheden. Andere auto, slaapkamers zouden verdeeld moeten worden maar dit zijn praktische zaken, dus konden ze opgelost worden. Mijn motto waar er drie zijn kunnen er in principe ook 4.
Nu zullen jullie denken vanwaar toch de abortus?
Ons oudste zoontje heeft ADHD en daar hebben we best ons handjes vol aan. Lief mannetje maar heel intens en altijd op zoek naar grenzen. Ons middelste zoontje volgt zijn weg, soms wordt hij een beetje ondergesneeuwd door de aandacht die oudste broer krijgt/vraagt. Daar moeten we echt op letten. Ons jongste zoontje, staat in begin stadium van diagnostiek voor autisme. Een psycholoog heeft dit ook al bevestigd. maar hij heeft sowieso een spraaktaal achterstand, loopt 9 mnd achter in ontwikkeling en verder is het nog onduidelijk wat er precies gaat uitkomen en wat zijn toekomt gaat zijn.

Nu was ons verteld dat oudere mannen 66% kans (en mijn man is 50 dus valt zeker in die categorie) verhoogde kans hebben op kinderen met o.a autisme. En Als er al een kindje binnen het gezin is die dat heeft komt daar nog eens 20% boven op.

Om die reden hebben we het verdrietige besluit moeten maken om zwangerschap af te breken. Ik was nog maar heel pril 6 weken rond zwanger toen behandeling plaats vond.
De angst voor wederom een kindje met een rugzakje/beperking heeft er eigenlijk voor gezorgd dat ik deze keus heb gemaakt. We weten niet wat de hulpbehoefte van ons jongste zoontje gaat inhouden behalve dat het vrij intensief is.
Ik wilde het eventuele nieuwe kindje besparen dat het een lastig leven zou krijgen. daarnaast kon ik niet overzien hoe ik iedereen inclusief een vierde kindje de aandacht, zorg, liefde te geven die zij nodig hebben en ook verdienen zonder mezelf daarin te verliezen en waar er nog minder tijd is voor mijn man en mezelf samen.
Vandaar onze keus.
Nu is het bijna een week na de behandeling en voel me er zo verdrietig bij, ik vind het oprecht jammer en het voelt ook als falen van mezelf dat het mij niet is gelukt. Ik weet ook niet of dat logisch is wat ik denk en voel. Maar ik heb er echt oprecht verdriet van en had voor mijn gevoel geen andere keus zonder dat ik er iemand mee tekort zou doen. Daarnaast zou ik ons nieuwe kindje meer een kans willen geven op een gezond leven. Het voelde als Russisch roulette. Ikzelf werk in de psychiatrie en weet uit ervaring dat mensen best een volwaardig leven kunnen hebben maar als ik ze vraag of ze gelukkkig zijn met hun huidige bestaan met wat ze wel of niet aankunnen? Dan blijft het een lange tijd stil. Ik durfde het gewoon niet aan voor zowel de belasting voor nieuwe kindje als voor huidige gezinssamenstelling.
Maar dat maakt het niet minder verdrietig en mijn hart bloed hier echt door

Dat zijn geen verzinsels, dat werd echt verteld. De abortus zou anders kunnen mislukken omdat het nog te klein was.

Bij mijn eerste bezoek kliniek was ik blijkbaar na echo precies 5weken, aangezien ik zo ontzettend twijfelde over deze beslissing werd ik naar huis gestuurd zodat ik nog een week erover kon nadenken en de ze zeiden dat ze me nu niet graag wilden helpen omdat kans bestaat dat behandeling niet goed lukt omdat het vruchtje nog zo klein was en er een kleine kans bestond dat curretage zou mislukken. Dat zou natuurlijk verschrikkelijk zijn bij de nacontrole die ik nog moet krijgen
Jammer dat je denk dat ik verhalen vertelt want dat is niet het geval.
Ik heb er zelf weinig verstand van, ik schrijf alleen wat mij is verteld.