Overig
alle pijlers
Omgaan met zware periode van een dierbare die overleed
vrijdag 22 februari 2019 15:11
Hallo allemaal, dit schrijf ik in de hoop dat jullie mij tips kunnen geven om deze periode te doorkomen.
Het begon allemaal ergens in juli, mijn tante bleek zwanger te zijn van een tweeling (meisjes). Helaas scheurde haar vliezen al bij 16 weken zwangerschap, toen is ze opgenomen in het ziekenhuis en ik (16 jaar) kwam ong 2x bij haar op bezoek per week. Toen was het 1 december 2018, ze verloor een van haar kindjes die ondertussen 28 weken oud waren. De andere ging in kritieke toestand naar de NICU. Ik vind het zelf heel moeilijk om met de dood van mijn nichtje om te gaan. Ik merk dat ik het raar vind dat ik nooit tegen haar kan zeggen hoeveel ik haar mis of gewoon een simpele knuffel. Het kindje dat het overleefde mocht naar 11 lange weken ziekenhuisopname eindelijk naar huis, toen mocht ik haar ook eindelijk vasthouden (17 februari). Nu kreeg ik gister te horen dat het slecht met haar ging omdat ze een luchtweginfectie heeft (ik weet niet de onderste of bovenste versie is ). Op dit moment ligt ze op de NICU aan zware beademing en flow en sonde en alles en ook een zeer kritieke toestand omdat ze haar adem continue inhoud. Ze zit opnieuw op het randje van dood en leven. Dit is voor mij zwaar en ik heb daarom ook veel stress en spanning de hele tijd. Hebben jullie tips voor een dood te verwerken en in deze spannende tijden een beetje helder te blijven?
Alvast bedankt allemaal.
ookal is het misschien niet een topic voor op viva ik hoop toch dat jullie kunnen helpen.
Het begon allemaal ergens in juli, mijn tante bleek zwanger te zijn van een tweeling (meisjes). Helaas scheurde haar vliezen al bij 16 weken zwangerschap, toen is ze opgenomen in het ziekenhuis en ik (16 jaar) kwam ong 2x bij haar op bezoek per week. Toen was het 1 december 2018, ze verloor een van haar kindjes die ondertussen 28 weken oud waren. De andere ging in kritieke toestand naar de NICU. Ik vind het zelf heel moeilijk om met de dood van mijn nichtje om te gaan. Ik merk dat ik het raar vind dat ik nooit tegen haar kan zeggen hoeveel ik haar mis of gewoon een simpele knuffel. Het kindje dat het overleefde mocht naar 11 lange weken ziekenhuisopname eindelijk naar huis, toen mocht ik haar ook eindelijk vasthouden (17 februari). Nu kreeg ik gister te horen dat het slecht met haar ging omdat ze een luchtweginfectie heeft (ik weet niet de onderste of bovenste versie is ). Op dit moment ligt ze op de NICU aan zware beademing en flow en sonde en alles en ook een zeer kritieke toestand omdat ze haar adem continue inhoud. Ze zit opnieuw op het randje van dood en leven. Dit is voor mij zwaar en ik heb daarom ook veel stress en spanning de hele tijd. Hebben jullie tips voor een dood te verwerken en in deze spannende tijden een beetje helder te blijven?
Alvast bedankt allemaal.
ookal is het misschien niet een topic voor op viva ik hoop toch dat jullie kunnen helpen.
vrijdag 22 februari 2019 15:49
Beste TO, allereerst wat geweldig dat jij er zo bent voor je tante! Ik weet wat zij meemaakt, heb het helaas zelf ook ondervonden. Mijn tweeling waren na een zwangerschapsduur van 25 weken geboren en één van hun heeft het helaas ook niet overleefd ![😔]()
. Het is ontzettend lastig om in te schatten wat iemand tijdens deze periode nodig heeft. Voor je tante zou ik gewoon vragen wat je voor haar kunt doen (binnen je eigen mogelijkheden natuurlijk). Zoiets simpels als bijvoorbeeld tijdens die lange ziekenhuisdagen waarbij je als mama en papa aan de couveuse gelijmd zit, is het fijn wanneer iemand een avondmaaltijd brengt, of broodjes. Je denkt namelijk helemaal niet meer aan jezelf.
Wat betreft jouw eigen verdriet, zou ik het toch eens aankaarten bij de huisarts. Die kan jou doorverwijzen naar een psycholoog bijvoorbeeld. Al heb je maar een enkele sessies om te kijken welke handvaten jou aangereikt kunnen worden. Zelf heb ik er namelijk PTSS aan overgehouden, maar heb me eigenlijk weinig afgevraagd in alle eerlijkheid wat het heeft gedaan met familie om mij heen. Voor mij leek het wel of zij al snel verder gingen met het volgende hoofdstuk.
Heel veel sterkte in deze moeilijke periode. Je nichtje is trouwens een vechter! Ze is al van zover gekomen en vertrouw erop dat ze ook dit gewoon zal overwinnen!
. Het is ontzettend lastig om in te schatten wat iemand tijdens deze periode nodig heeft. Voor je tante zou ik gewoon vragen wat je voor haar kunt doen (binnen je eigen mogelijkheden natuurlijk). Zoiets simpels als bijvoorbeeld tijdens die lange ziekenhuisdagen waarbij je als mama en papa aan de couveuse gelijmd zit, is het fijn wanneer iemand een avondmaaltijd brengt, of broodjes. Je denkt namelijk helemaal niet meer aan jezelf. Wat betreft jouw eigen verdriet, zou ik het toch eens aankaarten bij de huisarts. Die kan jou doorverwijzen naar een psycholoog bijvoorbeeld. Al heb je maar een enkele sessies om te kijken welke handvaten jou aangereikt kunnen worden. Zelf heb ik er namelijk PTSS aan overgehouden, maar heb me eigenlijk weinig afgevraagd in alle eerlijkheid wat het heeft gedaan met familie om mij heen. Voor mij leek het wel of zij al snel verder gingen met het volgende hoofdstuk.
Heel veel sterkte in deze moeilijke periode. Je nichtje is trouwens een vechter! Ze is al van zover gekomen en vertrouw erop dat ze ook dit gewoon zal overwinnen!
vrijdag 22 februari 2019 17:02
Dat het akelig is dat haar tante een kindje heeft verloren geloof ik gelijk. Dat is een tragedie. En dat het absoluut kut is dat het andere kleintje nu in het ziekenhuis ligt; absoluut waar. Maar kom aan zeg, To die gelijk naar de huisarts moet?Jwow schreef: ↑22-02-2019 15:49(...)
Wat betreft jouw eigen verdriet, zou ik het toch eens aankaarten bij de huisarts. Die kan jou doorverwijzen naar een psycholoog bijvoorbeeld. Al heb je maar een enkele sessies om te kijken welke handvaten jou aangereikt kunnen worden. Zelf heb ik er namelijk PTSS aan overgehouden, maar heb me eigenlijk weinig afgevraagd in alle eerlijkheid wat het heeft gedaan met familie om mij heen. Voor mij leek het wel of zij al snel verder gingen met het volgende hoofdstuk.
(...)
Met het leven komt verlies. Dat is kut, dat is akelig. Maar als iedereen naar de psycholoog rent (en nee, niet jij dus, het ging om jouw kindjes! Dat vind ik wel even wat anders) zodra er een dierbare overlijdt of iemand in het ziekenhuis ligt, raakt de geestelijke gezondheidszorg nog meer overspannen. Er zijn al genoeg wachtlijsten.
Zelf nadenken, het er met je omgeving over hebben, af en toe eens een huilbui en accepteren dat het leven niet maakbaar is zou al een hoop schelen.
En ja, ik heb dierbaren verloren, heel veel inmiddels.
nessemeisje wijzigde dit bericht op 22-02-2019 17:03
Reden: te snel
Reden: te snel
4.76% gewijzigd
vrijdag 22 februari 2019 17:56
TO is jong, het is wellicht haar eerste ervaring met narigheidnessemeisje schreef: ↑22-02-2019 17:02Dat het akelig is dat haar tante een kindje heeft verloren geloof ik gelijk. Dat is een tragedie. En dat het absoluut kut is dat het andere kleintje nu in het ziekenhuis ligt; absoluut waar. Maar kom aan zeg, To die gelijk naar de huisarts moet?
Met het leven komt verlies. Dat is kut, dat is akelig. Maar als iedereen naar de psycholoog rent (en nee, niet jij dus, het ging om jouw kindjes! Dat vind ik wel even wat anders) zodra er een dierbare overlijdt of iemand in het ziekenhuis ligt, raakt de geestelijke gezondheidszorg nog meer overspannen. Er zijn al genoeg wachtlijsten.
Zelf nadenken, het er met je omgeving over hebben, af en toe eens een huilbui en accepteren dat het leven niet maakbaar is zou al een hoop schelen.
En ja, ik heb dierbaren verloren, heel veel inmiddels.
vrijdag 22 februari 2019 18:00
Snap ik. Daarom vind ik het een slecht idee om zo'n meiske gelijk naar een psycholoog te sturen. Verdriet hoort er helaas bij. Mensen gaan dood, mensen worden ziek, Door het nu al te psychologiseren, maak je zoiets veel en veels te groot. Niet dat het verdriet niet groot is, maar nu lijkt het alsof het gefikst moet worden, alsof dat verdriet er niet hoort te zijn, dat het weg moet zijn.
Dat wordt dan heel moeizaam leven hoor.
vrijdag 22 februari 2019 19:43
Daarom zei ik ook:nessemeisje schreef: ↑22-02-2019 18:00Snap ik. Daarom vind ik het een slecht idee om zo'n meiske gelijk naar een psycholoog te sturen. Verdriet hoort er helaas bij. Mensen gaan dood, mensen worden ziek, Door het nu al te psychologiseren, maak je zoiets veel en veels te groot. Niet dat het verdriet niet groot is, maar nu lijkt het alsof het gefikst moet worden, alsof dat verdriet er niet hoort te zijn, dat het weg moet zijn.
Dat wordt dan heel moeizaam leven hoor.
1. Moeder
2. Mentor
3. Eventueel huisarts
