Relaties
alle pijlers
Is je eerste liefde altijd het hevigst?
donderdag 3 april 2008 om 18:42
Hallo,
toen ik de eerste keer verliefd werd, was ik zooo verliefd dat alles in mijn gevoelswereld alleen maar draaide om hem. Toen het uitging op initiatief van hem was ik er dan ook letterlijk ziek van...
Nu zijn we jaren verder. De relaties die erna zijn gekomen waren gelijkwaardiger en beter, maar toch blijf ik altijd het gevoel houden dat het niet zo sterk is als toen.... Tot op de dag van vandaag geef ik nog heel veel om mijn eerste liefde, maar ik weet dat het nooit en dan ook nooit meer iets tussen ons zal worden, dus het niet zo dat ik dat niet los heb gelaten.
Ik zit nu in een relatie en weer vind ik mijn vriend heel lief: de liefste vent van de wereld eigenlijk met een hart van goud. Maar weer ontbreekt er dat gevoel...en twijfel ik vaak. Dan denk ik: waarom houd ik nou niet zo veel van hem als van mij eerste liefde?
Zal ik dit nou altijd houden??
toen ik de eerste keer verliefd werd, was ik zooo verliefd dat alles in mijn gevoelswereld alleen maar draaide om hem. Toen het uitging op initiatief van hem was ik er dan ook letterlijk ziek van...
Nu zijn we jaren verder. De relaties die erna zijn gekomen waren gelijkwaardiger en beter, maar toch blijf ik altijd het gevoel houden dat het niet zo sterk is als toen.... Tot op de dag van vandaag geef ik nog heel veel om mijn eerste liefde, maar ik weet dat het nooit en dan ook nooit meer iets tussen ons zal worden, dus het niet zo dat ik dat niet los heb gelaten.
Ik zit nu in een relatie en weer vind ik mijn vriend heel lief: de liefste vent van de wereld eigenlijk met een hart van goud. Maar weer ontbreekt er dat gevoel...en twijfel ik vaak. Dan denk ik: waarom houd ik nou niet zo veel van hem als van mij eerste liefde?
Zal ik dit nou altijd houden??
vrijdag 4 april 2008 om 21:22
Reiger; bij mij betekende 'heftig' geen onzekerheid of iets dergelijks hoor. Tuurlijk, de eerste weken toen ik nog niet wist of het wederzijds was, maar daarna wisten we het zeker: wij blijven voor altijd bij elkaar! En dat terwijl we dus 14 en 18 waren en elkaars eerste liefdes waren. Dat is juist waarom ik het 'heftig' noem, omdat we dus zo (naïef??!!!) overtuigd waren van het feit dat we samen altijd heel de wereld aan zouden kunnen. Dat we, omdat we niks wisten van gekwetst worden, ons totaal onbevangen en open in elkaars armen stortten, dat we diep in elkaars hoofd mochten kijken, dat we 'dwaze' puberdromen en -angsten onbevangen aan elkaar vertelden, omdat we geen seconde bang waren dat we elkaar zouden afwijzen. Dus ik voelde me nooit onzeker bij hem, ik ben nooit zo mezelf geweest als bij hem en ik denk dat dit andersom ook geldt (al hoop ik dat hij dit bij zijn huidige vriendin wel vindt, ik denk dat hij in ieder geval een heel eind op weg is).
Mede door dit topic heb ik hem vandaag een mailtje gestuurd en ook daarin gezet dat ik het zo ontzettend waardeer dat we nog steeds contact hebben. Niet veel, dat hoeft ook niet, maar ik weet dat hij me, ruim 11 jaar nadat het uit is gegaan, nog steeds door en door kent en dat kan ik bij geen enkel ander exvriendje zeggen. Bij anderen, die ik ook zeker heel erg heb liefgehad, zijn we uit elkaar gegroeid, vergeet je wie die ander daadwerkelijk is, kan je je niet meer herinneren wat je nou eigenlijk echt samen deelde.
En nee, hij is niet mijn levenslange grote liefde. Daarin verschillen we teveel, maar dat doet niets af aan wie hij voor me was en ook nog steeds is.
En idealiseren? Ik denk niet dat ik dit doe. Ik heb gezien hoe hij al zijn geld in de drugs stopte, kan me levendig herinneren hoe hij weer eens huilend opbiechtte dat hij wéér harddrugs gebruikt had (en ik was 15 toen!). Ik weet wie hij was en wie hij is. En ben trots op hem dat hij na een aantal hele moeilijke jaren toen nu zijn leven op de rails heeft, een goede baan heeft, een wolk van een zoon en een leuke vriendin.
Mede door dit topic heb ik hem vandaag een mailtje gestuurd en ook daarin gezet dat ik het zo ontzettend waardeer dat we nog steeds contact hebben. Niet veel, dat hoeft ook niet, maar ik weet dat hij me, ruim 11 jaar nadat het uit is gegaan, nog steeds door en door kent en dat kan ik bij geen enkel ander exvriendje zeggen. Bij anderen, die ik ook zeker heel erg heb liefgehad, zijn we uit elkaar gegroeid, vergeet je wie die ander daadwerkelijk is, kan je je niet meer herinneren wat je nou eigenlijk echt samen deelde.
En nee, hij is niet mijn levenslange grote liefde. Daarin verschillen we teveel, maar dat doet niets af aan wie hij voor me was en ook nog steeds is.
En idealiseren? Ik denk niet dat ik dit doe. Ik heb gezien hoe hij al zijn geld in de drugs stopte, kan me levendig herinneren hoe hij weer eens huilend opbiechtte dat hij wéér harddrugs gebruikt had (en ik was 15 toen!). Ik weet wie hij was en wie hij is. En ben trots op hem dat hij na een aantal hele moeilijke jaren toen nu zijn leven op de rails heeft, een goede baan heeft, een wolk van een zoon en een leuke vriendin.
vrijdag 4 april 2008 om 21:24
quote:datmeenjeniet schreef op 04 april 2008 @ 15:05:
@ Hm, hoewel het volgens mij bij jou nog weleens voor wat verdriet zorgt ergens diep in je hart, dat je in je verdere relaties, nooit meer zo diep bent gegaan, lijkt het me wel een zeer kostbaar gegeven dat je iemand zo lief hebt gehad in je leven.
Ik heb dat nog nooit gehad, maar het lijkt me wel iets moois om zoveel van iemand gehouden te hebbenHeel soms, bvb naar aanleiding van dit topic, denk ik inderdaad met weemoed terug aan het onbevangen meisje dat ik toen was. Maar je verwoord het heel mooi wanneer je zegt dat het inderdaad een zeer kostbaar gegeven voor me is dat ik iemand zo heb liefgehad, en diegene mij ook. En het blijft iets moois om naar te streven, al geloof ik dus niet dat ik het ooit nog zover ga redden als toen. Daarvoor ben ik te vaak op mijn bek gegaan helaas.
@ Hm, hoewel het volgens mij bij jou nog weleens voor wat verdriet zorgt ergens diep in je hart, dat je in je verdere relaties, nooit meer zo diep bent gegaan, lijkt het me wel een zeer kostbaar gegeven dat je iemand zo lief hebt gehad in je leven.
Ik heb dat nog nooit gehad, maar het lijkt me wel iets moois om zoveel van iemand gehouden te hebbenHeel soms, bvb naar aanleiding van dit topic, denk ik inderdaad met weemoed terug aan het onbevangen meisje dat ik toen was. Maar je verwoord het heel mooi wanneer je zegt dat het inderdaad een zeer kostbaar gegeven voor me is dat ik iemand zo heb liefgehad, en diegene mij ook. En het blijft iets moois om naar te streven, al geloof ik dus niet dat ik het ooit nog zover ga redden als toen. Daarvoor ben ik te vaak op mijn bek gegaan helaas.
zondag 6 april 2008 om 18:14
Halvemaan schreef:
"Dat is juist waarom ik het 'heftig' noem, omdat we dus zo (naïef??!!!) overtuigd waren van het feit dat we samen altijd heel de wereld aan zouden kunnen. Dat we, omdat we niks wisten van gekwetst worden, ons totaal onbevangen en open in elkaars armen stortten, dat we diep in elkaars hoofd mochten kijken, dat we 'dwaze' puberdromen en -angsten onbevangen aan elkaar vertelden, omdat we geen seconde bang waren dat we elkaar zouden afwijzen. Dus ik voelde me nooit onzeker bij hem, ik ben nooit zo mezelf geweest als bij hem en ik denk dat dit andersom ook geldt "
Wat je hier schrijft, is precies hoe mijn man en ik onze relatie ervaren. Ondanks dat wij wél al eerder gekwetst waren. Het kan dus wel, dat je zoiets pas op oudere leeftijd beleeft.
Maar, Halvemaan, vind je het dan niet jammer dat je dat soort relatie niet met je huidige partner hebt?
"Dat is juist waarom ik het 'heftig' noem, omdat we dus zo (naïef??!!!) overtuigd waren van het feit dat we samen altijd heel de wereld aan zouden kunnen. Dat we, omdat we niks wisten van gekwetst worden, ons totaal onbevangen en open in elkaars armen stortten, dat we diep in elkaars hoofd mochten kijken, dat we 'dwaze' puberdromen en -angsten onbevangen aan elkaar vertelden, omdat we geen seconde bang waren dat we elkaar zouden afwijzen. Dus ik voelde me nooit onzeker bij hem, ik ben nooit zo mezelf geweest als bij hem en ik denk dat dit andersom ook geldt "
Wat je hier schrijft, is precies hoe mijn man en ik onze relatie ervaren. Ondanks dat wij wél al eerder gekwetst waren. Het kan dus wel, dat je zoiets pas op oudere leeftijd beleeft.
Maar, Halvemaan, vind je het dan niet jammer dat je dat soort relatie niet met je huidige partner hebt?
zondag 6 april 2008 om 19:13
Mijn eerste liefde was inderdaad heftig. Maar dan vooral omdat hij getrouwd was... Met alle het gedoe wat er bij hoort.
Mijn huidige liefde begon als een verademing omdat het geen geheim was. Iedereen mocht het zien! Dat was voor mij ook heftig maar dan op een andere manier.
Ook met de nodige ups and downs maar wel iets om voor te gaan terwijl de geheime liefde bij voorbaat geen toekomst had...
Mijn huidige liefde begon als een verademing omdat het geen geheim was. Iedereen mocht het zien! Dat was voor mij ook heftig maar dan op een andere manier.
Ook met de nodige ups and downs maar wel iets om voor te gaan terwijl de geheime liefde bij voorbaat geen toekomst had...
maandag 7 april 2008 om 20:10
Hallo, wat leuk zo veel reacties. Ik lees dat veel van jullie t ermee eens zijn...
Mijn vraag kwam vooral omdat ik 2 dingen diep in mijn hart voel:
1. ik zou graag zoveel van mijn vriend houden als van mijn eerste liefde, mijn huidige vriend is veel leuker! Ik vind het zo naar dat ik nog steeds meer van mijn ex houd en voel me er ook schuldig/verward door.
2. Ik denk dat als ik zo verliefd ben als op mijn eerste liefde het nooit wat kan worden omdat ik dan gewoonweg niet normaal kan functioneren. Dus ja Reiger, ik koppel er wel wat negatiefs aan ook; als ik verliefd ben word ik een onderdanig en onzeker wezen!
Mijn vraag kwam vooral omdat ik 2 dingen diep in mijn hart voel:
1. ik zou graag zoveel van mijn vriend houden als van mijn eerste liefde, mijn huidige vriend is veel leuker! Ik vind het zo naar dat ik nog steeds meer van mijn ex houd en voel me er ook schuldig/verward door.
2. Ik denk dat als ik zo verliefd ben als op mijn eerste liefde het nooit wat kan worden omdat ik dan gewoonweg niet normaal kan functioneren. Dus ja Reiger, ik koppel er wel wat negatiefs aan ook; als ik verliefd ben word ik een onderdanig en onzeker wezen!
dinsdag 8 april 2008 om 09:19
Grijsvlindertje, er moet toch een of andere reden zijn waarom jij meer van je ex houdt dan van je huidige vriend? Wat heeft die ex wat je vriend niet heeft? Liefde is toch geen loterij, waarbij jouw liefde 'zomaar' 'random' iemand te beurt valt, ook al is hij bijvoorbeeld een crimineel? Je liefde moet toch ergens op gebaseerd zijn, op een of andere leuke/mooie eigenschap die je ex had en je vriend niet?
Ik zelf ben verliefd geworden op mijn man omdat hij lief en eerlijk is en hij over belangrijke dingen hetzelfde denkt als ik. Vervolgens, toen we een relatie kregen, voelde ik me door hem ontzettend bemind, geaccepteerd en gewaardeerd en daardoor kon ik me helemaal aan hem geven, ik hoef geen rem te zetten op mijn liefde.
Op mijn ex daarentegen, ben ik verliefd geworden vanwege oppervlakkige dingen (uiterlijk, prestige). Ik was toen zestien en nog niet wijs... Maar al gauw moest ik mijn liefde voor hem 'indammen' omdat ik merkte dat hij niet helemaal op dezelfde manier van mij hield als ik van hem. Ik moest een rem op mijn liefde zetten, omdat de relatie anders ongelijkwaardig werd (hij had geregeld kritiek op me en dat deed me pijn.) Ik heb me bij mijn ex nooit zo ongeremd aan mijn liefdesgevoelens kunnen overgeven als nu bij mijn man, daarom voelt de liefde voor mijn man zoveel heftiger.
Daarom begrijp ik dus niet hoe het kan, dat je meer houdt van iemand met wie je relatie kennelijk niet goed was of geworden is. Dat betekent dan toch dat er iets schort aan je huidige relatie? En wat is dat dan?
Ik zelf ben verliefd geworden op mijn man omdat hij lief en eerlijk is en hij over belangrijke dingen hetzelfde denkt als ik. Vervolgens, toen we een relatie kregen, voelde ik me door hem ontzettend bemind, geaccepteerd en gewaardeerd en daardoor kon ik me helemaal aan hem geven, ik hoef geen rem te zetten op mijn liefde.
Op mijn ex daarentegen, ben ik verliefd geworden vanwege oppervlakkige dingen (uiterlijk, prestige). Ik was toen zestien en nog niet wijs... Maar al gauw moest ik mijn liefde voor hem 'indammen' omdat ik merkte dat hij niet helemaal op dezelfde manier van mij hield als ik van hem. Ik moest een rem op mijn liefde zetten, omdat de relatie anders ongelijkwaardig werd (hij had geregeld kritiek op me en dat deed me pijn.) Ik heb me bij mijn ex nooit zo ongeremd aan mijn liefdesgevoelens kunnen overgeven als nu bij mijn man, daarom voelt de liefde voor mijn man zoveel heftiger.
Daarom begrijp ik dus niet hoe het kan, dat je meer houdt van iemand met wie je relatie kennelijk niet goed was of geworden is. Dat betekent dan toch dat er iets schort aan je huidige relatie? En wat is dat dan?
dinsdag 8 april 2008 om 20:38
Reiger en Es, dank jullie wel.
Ik denk ook dat jullie gelijk hebben; het is raar om heftigere gevoelens voor je ex te hebben dan voor je vriend.
Mijn ex: de eerste man / persoon in mijn leven die liet blijken dat hij om me gaf. Ik zat die tijd in een dip en woonde nog thuis waar het een en al kommer en kwijl was. Ik werd zo heftig verliefd op hem, hij was mijn alles en redder in nood! Verder heeft hij dingen die me zeer aanspreken; hij is zeer positief, betrouwbaar, grappig, ziet er 'jongensachtig' uit..gewoon het hele voorkomen. Probleem was echter dat hij ineens aangaf twijfels te hebben over ons/ Hij kon het niet meer, zei ie. Ik heb hier erg mee geworsteld, snapte er niets van en voelde me ongelooflijk in de steek gelaten. Maar, het is iets was ik moest accepteren en nu ook volledig accepteer.
Ik denk dat dit mij wel gevormd heeft. Toen ik mijn huidige vriend tegenkwam hield ik de boot enorm af. Ik denk dat ik op dat moment mezelf niet heb toegestaan om stapelverliefd op hem te worden en dit gevoel is dan ook weg gebleven. Ik weet niet of je dat uberhaupt tegen kunt houden hoor, maar door bang te zijn dat hij me toch niet (echt) leuk genoeg vond heb ik vaak mijn verliefde gevoelens weggedrukt.
We zijn nu 4 jaar later en ik weet nu zeker: dit is een man met een hart van goud. Hij zal me niet in de steek laten en heeft alles voor mij over. Hij heeft niet dat postieve jongensachtige waar ik van houd, maar is wel grappig en een rots in de branding.
Ik ben alleen bang dat ik door het 'tegenhouden' van gevoelens mijn kans op geluk met hem heb verpest. Vind het niet eerlijk dat ik hem niet kan zien als 'mijn alles', ookal houd ik wel van hem...
Ik twijfel hierdoor veel....
Ik denk ook dat jullie gelijk hebben; het is raar om heftigere gevoelens voor je ex te hebben dan voor je vriend.
Mijn ex: de eerste man / persoon in mijn leven die liet blijken dat hij om me gaf. Ik zat die tijd in een dip en woonde nog thuis waar het een en al kommer en kwijl was. Ik werd zo heftig verliefd op hem, hij was mijn alles en redder in nood! Verder heeft hij dingen die me zeer aanspreken; hij is zeer positief, betrouwbaar, grappig, ziet er 'jongensachtig' uit..gewoon het hele voorkomen. Probleem was echter dat hij ineens aangaf twijfels te hebben over ons/ Hij kon het niet meer, zei ie. Ik heb hier erg mee geworsteld, snapte er niets van en voelde me ongelooflijk in de steek gelaten. Maar, het is iets was ik moest accepteren en nu ook volledig accepteer.
Ik denk dat dit mij wel gevormd heeft. Toen ik mijn huidige vriend tegenkwam hield ik de boot enorm af. Ik denk dat ik op dat moment mezelf niet heb toegestaan om stapelverliefd op hem te worden en dit gevoel is dan ook weg gebleven. Ik weet niet of je dat uberhaupt tegen kunt houden hoor, maar door bang te zijn dat hij me toch niet (echt) leuk genoeg vond heb ik vaak mijn verliefde gevoelens weggedrukt.
We zijn nu 4 jaar later en ik weet nu zeker: dit is een man met een hart van goud. Hij zal me niet in de steek laten en heeft alles voor mij over. Hij heeft niet dat postieve jongensachtige waar ik van houd, maar is wel grappig en een rots in de branding.
Ik ben alleen bang dat ik door het 'tegenhouden' van gevoelens mijn kans op geluk met hem heb verpest. Vind het niet eerlijk dat ik hem niet kan zien als 'mijn alles', ookal houd ik wel van hem...
Ik twijfel hierdoor veel....
dinsdag 8 april 2008 om 20:55
Grijsvlindertje, misschien moet je je eens proberen voor te stellen hoe het zou zijn als je vriend morgen in een auto-ongeval zou omkomen. Zou je dan niet beseffen wat je verliest?
Om terug te keren naar de vraag waarmee je dit topic opende: dat je eerste liefde het heftigst was, heeft in elk geval niets te maken met het pure feit dat het je eerste liefde was, er zijn genoeg mensen (zoals ik) bij wie de eerste liefde niet het heftigst was.
Om terug te keren naar de vraag waarmee je dit topic opende: dat je eerste liefde het heftigst was, heeft in elk geval niets te maken met het pure feit dat het je eerste liefde was, er zijn genoeg mensen (zoals ik) bij wie de eerste liefde niet het heftigst was.
dinsdag 8 april 2008 om 21:48
De topic vraag is denk ik ontstaan doordat ik me afvraag / hoop dat ik vooral meer voelde voor mijn ex dan voor mijn huidige vriend omdat mijn ex mijn eerste liefde was.
Ik weet dat ik kapot zou zijn als ik mijn vriend zou verliezen. Maar dan blijft er nog steeds de tweestrijd:
- 0f bij mijn vriend en soulmate blijven en altijd het idee hebben / twijfelen dat er meer is /interesse hebben in anderen mannen, me onrustig voelen
-of het uitmaken en me beseffen dat ik nooit meer iemand tegen zal komen die zo geweldig is als hij
Snap je wat ik bedoel?
Ik weet dat ik kapot zou zijn als ik mijn vriend zou verliezen. Maar dan blijft er nog steeds de tweestrijd:
- 0f bij mijn vriend en soulmate blijven en altijd het idee hebben / twijfelen dat er meer is /interesse hebben in anderen mannen, me onrustig voelen
-of het uitmaken en me beseffen dat ik nooit meer iemand tegen zal komen die zo geweldig is als hij
Snap je wat ik bedoel?
woensdag 9 april 2008 om 08:27
quote:GrijsVlindertje schreef op 08 april 2008 @ 21:48:
De topic vraag is denk ik ontstaan doordat ik me afvraag / hoop dat ik vooral meer voelde voor mijn ex dan voor mijn huidige vriend omdat mijn ex mijn eerste liefde was.
Ik weet dat ik kapot zou zijn als ik mijn vriend zou verliezen. Maar dan blijft er nog steeds de tweestrijd:
- 0f bij mijn vriend en soulmate blijven en altijd het idee hebben / twijfelen dat er meer is /interesse hebben in anderen mannen, me onrustig voelen
-of het uitmaken en me beseffen dat ik nooit meer iemand tegen zal komen die zo geweldig is als hij
Snap je wat ik bedoel?
Ik snap het (dat denk ik toch).
Maar ik vind dat er een tegenspraak zit in je gedachten. Je schrijft dat je altijd zou twijfelen dat er meer is; dat is tegenstrijdig met de gedachte dat je maar één echte liefde kunt hebben, namelijk de eerste. Als je dat denkt, zullen volgende liefdes dus altijd minder zijn en hoef je dus ook niet 'op zoek'. Begrijp je wat ik bedoel?
Je schrijft ook dat je vriend je soulmate is. Maar een soulmate is volgens mij iemand waarmee je niet alleen helemaal op één lijn zit, maar ook iemand aan wie je met hart en ziel 'verknocht' bent. Ik zou jou en je vriend geen soulmates noemen.
Dan nog iets wat in mijn ogen tegenstrijdig is: je schrijft dat je kapot zou zijn als je je huidige vriend zou verliezen. En toch speel je met de gedachte om hem te verlaten? Dan zou je hem toch ook verliezen? Want hij zou vast snel een andere vriendin krijgen, en wellicht een vriendin die helemaal gek op hem is (aangezien hij een lieve man is met een hart van goud). En dan zou hij wellicht net zoveel (of meer) van haar houden als nu van jou. Je zou hem dus kwijt zijn.
En ten slotte nog iets over heftige liefdes: sommige mensen worden op latere leeftijd, als ze al jaren getrouwd zijn en kinderen hebben, zo heftig verliefd op een ander dat ze er hun gezin voor opgeven. Heel heftig dus. Daaraan alleen al kun je zien dat de eerste liefde niet altijd (en misschien wel zelden?) de heftigste is.
De topic vraag is denk ik ontstaan doordat ik me afvraag / hoop dat ik vooral meer voelde voor mijn ex dan voor mijn huidige vriend omdat mijn ex mijn eerste liefde was.
Ik weet dat ik kapot zou zijn als ik mijn vriend zou verliezen. Maar dan blijft er nog steeds de tweestrijd:
- 0f bij mijn vriend en soulmate blijven en altijd het idee hebben / twijfelen dat er meer is /interesse hebben in anderen mannen, me onrustig voelen
-of het uitmaken en me beseffen dat ik nooit meer iemand tegen zal komen die zo geweldig is als hij
Snap je wat ik bedoel?
Ik snap het (dat denk ik toch).
Maar ik vind dat er een tegenspraak zit in je gedachten. Je schrijft dat je altijd zou twijfelen dat er meer is; dat is tegenstrijdig met de gedachte dat je maar één echte liefde kunt hebben, namelijk de eerste. Als je dat denkt, zullen volgende liefdes dus altijd minder zijn en hoef je dus ook niet 'op zoek'. Begrijp je wat ik bedoel?
Je schrijft ook dat je vriend je soulmate is. Maar een soulmate is volgens mij iemand waarmee je niet alleen helemaal op één lijn zit, maar ook iemand aan wie je met hart en ziel 'verknocht' bent. Ik zou jou en je vriend geen soulmates noemen.
Dan nog iets wat in mijn ogen tegenstrijdig is: je schrijft dat je kapot zou zijn als je je huidige vriend zou verliezen. En toch speel je met de gedachte om hem te verlaten? Dan zou je hem toch ook verliezen? Want hij zou vast snel een andere vriendin krijgen, en wellicht een vriendin die helemaal gek op hem is (aangezien hij een lieve man is met een hart van goud). En dan zou hij wellicht net zoveel (of meer) van haar houden als nu van jou. Je zou hem dus kwijt zijn.
En ten slotte nog iets over heftige liefdes: sommige mensen worden op latere leeftijd, als ze al jaren getrouwd zijn en kinderen hebben, zo heftig verliefd op een ander dat ze er hun gezin voor opgeven. Heel heftig dus. Daaraan alleen al kun je zien dat de eerste liefde niet altijd (en misschien wel zelden?) de heftigste is.
woensdag 9 april 2008 om 10:21
quote:Reiger100 schreef op 06 april 2008 @ 18:14:
Halvemaan schreef:
"Dat is juist waarom ik het 'heftig' noem, omdat we dus zo (naïef??!!!) overtuigd waren van het feit dat we samen altijd heel de wereld aan zouden kunnen. Dat we, omdat we niks wisten van gekwetst worden, ons totaal onbevangen en open in elkaars armen stortten, dat we diep in elkaars hoofd mochten kijken, dat we 'dwaze' puberdromen en -angsten onbevangen aan elkaar vertelden, omdat we geen seconde bang waren dat we elkaar zouden afwijzen. Dus ik voelde me nooit onzeker bij hem, ik ben nooit zo mezelf geweest als bij hem en ik denk dat dit andersom ook geldt "
Wat je hier schrijft, is precies hoe mijn man en ik onze relatie ervaren. Ondanks dat wij wél al eerder gekwetst waren. Het kan dus wel, dat je zoiets pas op oudere leeftijd beleeft.
Maar, Halvemaan, vind je het dan niet jammer dat je dat soort relatie niet met je huidige partner hebt?
Ja, soms vind ik dat jammer. Maar ik denk dat het weinig voorkomt dat wat ik hierboven heb geschreven nog kan als je dus eenmaal gekwetst bent en minder naïef. Jij hebt zo'n relatie en dat is super! Maar ik merk, net zoals grijsvlindertje beschrijft, dat ik door eerdere pijnlijke ervaringen moeite heb om me helemaal, zonder angst, te geven. Mijn ex voor mijn huidige vriend beschouwde ik als mijn grote liefde, hij was toen de jongen met wie ik zeker wist oud te willen worden. Ik keek nooit meer naar anderen, vroeg me nooit meer af of er 'meer' was. Iets wat ik, na mijn eerste liefde, altijd had gehad met vriendjes. Drie weken voordat we gingen samenwonen maakte hij het echter plotseling uit.
Ondanks dat ik nu met mijn huidige lief veel (positieve!) verschillen zie in hoe hij mij en onze relatie benadert (en daarmee bedoel ik zonder twijfels, er gewoon voor gaan), blijf ik de angst hebben dat hij van de één op andere dag er vandoor gaat, zonder dat ik iets heb aan zien komen of er iets aan heb kunnen doen.
Ik weet dat die angst voortkomt uit wat ik mee heb gemaakt met mijn ex en dat ik dit niet op mijn vriend mag projecteren. En dat je over dit soort dingen nooit de controle hebt. Maar toch zit die angst er zo diep in, daar kan ik niet zomaar over heen stappen. En daardoor durf ik me minder te geven, durf ik me minder kwetsbaar op te stellen.
Soms baal ik hiervan, maar ik weet dat dit aan mij ligt en niet aan mijn vriend. Dus in een andere relatie zou dit ook zo zijn. Daarnaast ga ik er vanuit dat die angst slijt met de tijd en probeer ik hem nu zo ver mogelijk weg te zetten en te genieten van wat ik heb.
Halvemaan schreef:
"Dat is juist waarom ik het 'heftig' noem, omdat we dus zo (naïef??!!!) overtuigd waren van het feit dat we samen altijd heel de wereld aan zouden kunnen. Dat we, omdat we niks wisten van gekwetst worden, ons totaal onbevangen en open in elkaars armen stortten, dat we diep in elkaars hoofd mochten kijken, dat we 'dwaze' puberdromen en -angsten onbevangen aan elkaar vertelden, omdat we geen seconde bang waren dat we elkaar zouden afwijzen. Dus ik voelde me nooit onzeker bij hem, ik ben nooit zo mezelf geweest als bij hem en ik denk dat dit andersom ook geldt "
Wat je hier schrijft, is precies hoe mijn man en ik onze relatie ervaren. Ondanks dat wij wél al eerder gekwetst waren. Het kan dus wel, dat je zoiets pas op oudere leeftijd beleeft.
Maar, Halvemaan, vind je het dan niet jammer dat je dat soort relatie niet met je huidige partner hebt?
Ja, soms vind ik dat jammer. Maar ik denk dat het weinig voorkomt dat wat ik hierboven heb geschreven nog kan als je dus eenmaal gekwetst bent en minder naïef. Jij hebt zo'n relatie en dat is super! Maar ik merk, net zoals grijsvlindertje beschrijft, dat ik door eerdere pijnlijke ervaringen moeite heb om me helemaal, zonder angst, te geven. Mijn ex voor mijn huidige vriend beschouwde ik als mijn grote liefde, hij was toen de jongen met wie ik zeker wist oud te willen worden. Ik keek nooit meer naar anderen, vroeg me nooit meer af of er 'meer' was. Iets wat ik, na mijn eerste liefde, altijd had gehad met vriendjes. Drie weken voordat we gingen samenwonen maakte hij het echter plotseling uit.
Ondanks dat ik nu met mijn huidige lief veel (positieve!) verschillen zie in hoe hij mij en onze relatie benadert (en daarmee bedoel ik zonder twijfels, er gewoon voor gaan), blijf ik de angst hebben dat hij van de één op andere dag er vandoor gaat, zonder dat ik iets heb aan zien komen of er iets aan heb kunnen doen.
Ik weet dat die angst voortkomt uit wat ik mee heb gemaakt met mijn ex en dat ik dit niet op mijn vriend mag projecteren. En dat je over dit soort dingen nooit de controle hebt. Maar toch zit die angst er zo diep in, daar kan ik niet zomaar over heen stappen. En daardoor durf ik me minder te geven, durf ik me minder kwetsbaar op te stellen.
Soms baal ik hiervan, maar ik weet dat dit aan mij ligt en niet aan mijn vriend. Dus in een andere relatie zou dit ook zo zijn. Daarnaast ga ik er vanuit dat die angst slijt met de tijd en probeer ik hem nu zo ver mogelijk weg te zetten en te genieten van wat ik heb.
woensdag 9 april 2008 om 10:24
woensdag 9 april 2008 om 10:51
Halvemaan, ik denk dat ik er persoonlijk voor zou kiezen om liever nog eens gekwetst te worden dan om de rest van mijn leven niet meer echt te kunnen liefhebben.
Het eerste (nog eens gekwetst worden) is trouwens helemaal niet zeker, maar door wat je nu doet (je gedeeltelijk afsluiten) ben je niet optimaal gelukkig (en je partner ook niet, vermoed ik? Kan hij zich overigens wel helemaal geven?)
Ik bedoel dus: je geeft je huidige geluk (voor een deel) op om in de toekomst 'misschien' iets onaangenaams te vermijden. Dat is leven vanuit angst. Schud die eens van je af en ga weer onbevangen leven! Gewoon doen. (geeft schop onder de kont )
Liefs.
Het eerste (nog eens gekwetst worden) is trouwens helemaal niet zeker, maar door wat je nu doet (je gedeeltelijk afsluiten) ben je niet optimaal gelukkig (en je partner ook niet, vermoed ik? Kan hij zich overigens wel helemaal geven?)
Ik bedoel dus: je geeft je huidige geluk (voor een deel) op om in de toekomst 'misschien' iets onaangenaams te vermijden. Dat is leven vanuit angst. Schud die eens van je af en ga weer onbevangen leven! Gewoon doen. (geeft schop onder de kont )
Liefs.
woensdag 9 april 2008 om 11:14
Hallo Grijs Vlindertje,
Ik herken mezelf in jouw verhaal. Ik heb namelijk van mijn 17de tot 22ste een relatie gehad met een jongen waar ik echt helemaal smoor verliefd op was!! Ik was ook zo bang om hem kwijt te raken..dat ik eigenlijk nooit heb uitgevonden wie IK ben omdat ik altijd deed wat hij leuk vond. Alles wat hij deed was goed! Ik woonde die tijd nog bij mijn ouders en zodra hij niet bij mij was of ik bij hem, was ik echt niet te genieten thuis! Wilde alleen bij hem zijn. Ook heb ik al mijn vriendinnen laten stikken.
Eigenlijk was onze relatie niet gelijkwaardig. Ik gaf alleen maar en hij nam. Toen het uit ging..heb ik ook zo veel verdriet gehad. Zeker 2 jaar lang! Mijn hart was echt gebroken.
Vier jaar lang ben ik vrijgezel geweest en heb zoveel geleerd in die tijd. Wie ik ben..wat ik leuk vind ect. Woon heerlijk op mezelf, heb de liefste vrienden!
Nu heb ik sinds een paar maanden een nieuwe vriend. En smoor verliefd ben ik niet! Maar onze relatie is wel gelijkwaardig! Ik durf nu mijn mening te uiten..als ik het ergens niet mee eens ben zeg ik dat..doe ook mijn eigen dingen. En hij staat ook echt voor mij klaar als ik hem nodig heb. Ik hou wel van hem..voel me op me gemak bij hem..maar verliefd..nee.
Maar ja...verliefdheid kan nog groeien! Denk ik
Mijn exvriend is gelukkig met iemand anders. Ik heb al 3 jaar lang geen contact meer met hem. Ik zou hem dan ook nooit meer terugwillen. Maar hij was wel mijn eerste echte liefde..waar ik hevig verliefd op ben geweest..
Ik herken mezelf in jouw verhaal. Ik heb namelijk van mijn 17de tot 22ste een relatie gehad met een jongen waar ik echt helemaal smoor verliefd op was!! Ik was ook zo bang om hem kwijt te raken..dat ik eigenlijk nooit heb uitgevonden wie IK ben omdat ik altijd deed wat hij leuk vond. Alles wat hij deed was goed! Ik woonde die tijd nog bij mijn ouders en zodra hij niet bij mij was of ik bij hem, was ik echt niet te genieten thuis! Wilde alleen bij hem zijn. Ook heb ik al mijn vriendinnen laten stikken.
Eigenlijk was onze relatie niet gelijkwaardig. Ik gaf alleen maar en hij nam. Toen het uit ging..heb ik ook zo veel verdriet gehad. Zeker 2 jaar lang! Mijn hart was echt gebroken.
Vier jaar lang ben ik vrijgezel geweest en heb zoveel geleerd in die tijd. Wie ik ben..wat ik leuk vind ect. Woon heerlijk op mezelf, heb de liefste vrienden!
Nu heb ik sinds een paar maanden een nieuwe vriend. En smoor verliefd ben ik niet! Maar onze relatie is wel gelijkwaardig! Ik durf nu mijn mening te uiten..als ik het ergens niet mee eens ben zeg ik dat..doe ook mijn eigen dingen. En hij staat ook echt voor mij klaar als ik hem nodig heb. Ik hou wel van hem..voel me op me gemak bij hem..maar verliefd..nee.
Maar ja...verliefdheid kan nog groeien! Denk ik
Mijn exvriend is gelukkig met iemand anders. Ik heb al 3 jaar lang geen contact meer met hem. Ik zou hem dan ook nooit meer terugwillen. Maar hij was wel mijn eerste echte liefde..waar ik hevig verliefd op ben geweest..
woensdag 9 april 2008 om 18:43
Uiteindelijk slijt dit gevoel voor je eerste vriend, of je komt iemand tegen waarvoor je exact hetzelfde of meer voelt.
Ik was ook zo ontzettend verliefd op mijn eerte liefde, en daarna had ik dat nooit meer tot ik mijn huidige vriend onmoette, nu was het nog heftiger (waarvan ik niet wist dat het dus zo erg kon zijn!)
Voor deze relatie wilde ik ook altijd terug bij mijn ex, niet echt eigenlijk als ik er achteraf op terug kijk, maar dat gevoel voor hem was zo sterk geweest dat ik dat gevoel wilde (delen).
Ik denk dat het gevoel nooit helemaal weg gaat maar het slijt behoorlijk na verloop van jaren. Je moet gewoon accepteren dat je altijd een zwak zal houden voor dit gevoel wat je had.
Geef nieuwe relaties wel een kans! Ik denk dat je puur dit gevoel mist en niet je ex, zou het dus niet uitmaken met je huidige vriend! Geef ruimte om jullie liefde groter te laten worden zodat deze de oude verliefdheid gaat overtreffen!
Ik was ook zo ontzettend verliefd op mijn eerte liefde, en daarna had ik dat nooit meer tot ik mijn huidige vriend onmoette, nu was het nog heftiger (waarvan ik niet wist dat het dus zo erg kon zijn!)
Voor deze relatie wilde ik ook altijd terug bij mijn ex, niet echt eigenlijk als ik er achteraf op terug kijk, maar dat gevoel voor hem was zo sterk geweest dat ik dat gevoel wilde (delen).
Ik denk dat het gevoel nooit helemaal weg gaat maar het slijt behoorlijk na verloop van jaren. Je moet gewoon accepteren dat je altijd een zwak zal houden voor dit gevoel wat je had.
Geef nieuwe relaties wel een kans! Ik denk dat je puur dit gevoel mist en niet je ex, zou het dus niet uitmaken met je huidige vriend! Geef ruimte om jullie liefde groter te laten worden zodat deze de oude verliefdheid gaat overtreffen!
woensdag 9 april 2008 om 20:34
Ik word door jullie reacties echt aan het denken gezet! Wat fijn.
Halvemaan, goede vraag of ik zonder het verleden met mijn ex niet nog steeds zou twijfelen aan mijn huidige relatie.... Een echt antwoord hierop zullen we nooit krijgen, maar het is wel mogelijk ja. Ik worstel ermee waarom mijn gevoelens nu minder heftig zijn: heb ik ze weggedrukt? Geeft een minder heftig gevoel ook aan dat hij niet 'de ware' is? Kun ik uberhaupt ooit nog zo liefhebben als ik ooit deed? Kan iemand mij ooit liefhebben als ik zo idioot verliefd ben en me abnormaal ga gedragen? Is mijn gevoel tav mijn huidige vriend minder omdat ik het niet idealiseer en weet dat het goed zit?
Die 2 mogelijkheden die ik eerder aangaf lijken de enige opties. Of blijven en me onrustig voelen of weggaan en misschien de beste relatie ooit verpesten... Ik probeer het voor mezelf op een rijtje te krijgen maar zoals je leest vind ik het allemaal erg verwarrend!
Dingetje, fijn dat je mijn verhaal herkend. Het klinkt inderdaad als hetzelfde schuitje! Twijfel jij ook soms of het wel allemaal juist is nu?
Halvemaan, goede vraag of ik zonder het verleden met mijn ex niet nog steeds zou twijfelen aan mijn huidige relatie.... Een echt antwoord hierop zullen we nooit krijgen, maar het is wel mogelijk ja. Ik worstel ermee waarom mijn gevoelens nu minder heftig zijn: heb ik ze weggedrukt? Geeft een minder heftig gevoel ook aan dat hij niet 'de ware' is? Kun ik uberhaupt ooit nog zo liefhebben als ik ooit deed? Kan iemand mij ooit liefhebben als ik zo idioot verliefd ben en me abnormaal ga gedragen? Is mijn gevoel tav mijn huidige vriend minder omdat ik het niet idealiseer en weet dat het goed zit?
Die 2 mogelijkheden die ik eerder aangaf lijken de enige opties. Of blijven en me onrustig voelen of weggaan en misschien de beste relatie ooit verpesten... Ik probeer het voor mezelf op een rijtje te krijgen maar zoals je leest vind ik het allemaal erg verwarrend!
Dingetje, fijn dat je mijn verhaal herkend. Het klinkt inderdaad als hetzelfde schuitje! Twijfel jij ook soms of het wel allemaal juist is nu?
woensdag 9 april 2008 om 20:36
quote:tove schreef op 09 april 2008 @ 18:43:
Ik denk dat het gevoel nooit helemaal weg gaat maar het slijt behoorlijk na verloop van jaren. Je moet gewoon accepteren dat je altijd een zwak zal houden voor dit gevoel wat je had.
Geef nieuwe relaties wel een kans! Ik denk dat je puur dit gevoel mist en niet je ex, zou het dus niet uitmaken met je huidige vriend! Geef ruimte om jullie liefde groter te laten worden zodat deze de oude verliefdheid gaat overtreffen!Tove, ik ben het grotendeels met je eens, behalve als je schrijft dat het gevoel voor je eerste liefde nooit weggaat. Voor sommige mensen geldt dat vast, maar zeker niet voor iedereen. Ik was ook smoorverliefd op mijn eerste liefde/man (hoewel minder dan op mijn huidige man) maar mijn gevoel voor hem is voor 1000% weg en is zelfs veranderd in een grondige afkeer. Bij mij komt dat omdat ik in die 29 jaar lange relatie te veel geleden heb. Als je maar slecht genoeg behandeld wordt door iemand, kan liefde in afkeer veranderen.
Ik denk dat het gevoel nooit helemaal weg gaat maar het slijt behoorlijk na verloop van jaren. Je moet gewoon accepteren dat je altijd een zwak zal houden voor dit gevoel wat je had.
Geef nieuwe relaties wel een kans! Ik denk dat je puur dit gevoel mist en niet je ex, zou het dus niet uitmaken met je huidige vriend! Geef ruimte om jullie liefde groter te laten worden zodat deze de oude verliefdheid gaat overtreffen!Tove, ik ben het grotendeels met je eens, behalve als je schrijft dat het gevoel voor je eerste liefde nooit weggaat. Voor sommige mensen geldt dat vast, maar zeker niet voor iedereen. Ik was ook smoorverliefd op mijn eerste liefde/man (hoewel minder dan op mijn huidige man) maar mijn gevoel voor hem is voor 1000% weg en is zelfs veranderd in een grondige afkeer. Bij mij komt dat omdat ik in die 29 jaar lange relatie te veel geleden heb. Als je maar slecht genoeg behandeld wordt door iemand, kan liefde in afkeer veranderen.
vrijdag 11 april 2008 om 12:55
hmmm, Memories! ja mooi programma hoor!
Mijn eerste verliefdheid was niet het meest heftig.. mijn eerste liefde wel!
en toen dat na 2jaar uitging: ik ziek.. zoals anderen ookal hebben omschreven; en ik kon hem niet uit mijn hoofd zetten.
Tuurlijk lukte dat wel tot op zekere hoogte en ik werd verliefd op anderen en dat was leuk en ook heftig en leuk en verliefd en etc..
maar niet zo heftig als met mijn 1e liefde
na 5 jaar kwam ik 1e liefde weer tegen en hebben we heel lang gepraat.. de vonk sloeg gelijk weer over.. en het was minstens net zo heftig als toen! Na lang nadenken en veel praten hebben we weer voor elkaar gekozen en dat gaat nu alweer 2 jaar goed (en beter dan vroeger!! de naieviteit van die 18jarige is iets minder)
Mijn eerste verliefdheid was niet het meest heftig.. mijn eerste liefde wel!
en toen dat na 2jaar uitging: ik ziek.. zoals anderen ookal hebben omschreven; en ik kon hem niet uit mijn hoofd zetten.
Tuurlijk lukte dat wel tot op zekere hoogte en ik werd verliefd op anderen en dat was leuk en ook heftig en leuk en verliefd en etc..
maar niet zo heftig als met mijn 1e liefde
na 5 jaar kwam ik 1e liefde weer tegen en hebben we heel lang gepraat.. de vonk sloeg gelijk weer over.. en het was minstens net zo heftig als toen! Na lang nadenken en veel praten hebben we weer voor elkaar gekozen en dat gaat nu alweer 2 jaar goed (en beter dan vroeger!! de naieviteit van die 18jarige is iets minder)
vrijdag 11 april 2008 om 16:34
quote:Reiger100 schreef op 09 april 2008 @ 10:51:
Halvemaan, ik denk dat ik er persoonlijk voor zou kiezen om liever nog eens gekwetst te worden dan om de rest van mijn leven niet meer echt te kunnen liefhebben.
Het eerste (nog eens gekwetst worden) is trouwens helemaal niet zeker, maar door wat je nu doet (je gedeeltelijk afsluiten) ben je niet optimaal gelukkig (en je partner ook niet, vermoed ik? Kan hij zich overigens wel helemaal geven?)
Ik bedoel dus: je geeft je huidige geluk (voor een deel) op om in de toekomst 'misschien' iets onaangenaams te vermijden. Dat is leven vanuit angst. Schud die eens van je af en ga weer onbevangen leven! Gewoon doen. (geeft schop onder de kont )
Liefs.
Ik snap wat je bedoelt Reiger, en al helemaal vanuit de situatie zoals jij hem zelf ervaart.
Ik denk niet dat ik echt leef/ liefheb vanuit angst, maar soms is dit zeker wel het geval. Ik beleef mijn verliefdheid soms heel hevig en dit durf ik niet altijd te delen. Als we naast elkaar in bed liggen en hij al zo goed als slaapt, kan ik door het ontzettende heftige gevoel voor hem soms een traantje laten. Omdat ik zo blij ben met hem, omdat het gevoel me zo 'overspoeld', maar ook omdat ik bang ben waar we allemaal nog tegenaan gaan lopen. Het klinkt misschien negatief, maar ik weet uit eigen ervaring en ervaring van mensen om mij heen wat je allemaal nog kan tegenkomen, ik en mijn vriend zijn tenslotte pas vier maanden bij elkaar!
Vriendlief is ook niet zo emotioneel, hij kent die angst denk ik ook amper, hij denkt niet zo na over de verre toekomst en is heel stabiel. Ik weet eigenlijk niet of hij zich helemaal kan geven, maar ik denk wel te weten dat hij helemaal zichzelf kan zijn bij mij.
Bij mezelf merk ik ook gelukkig wel dat het beter wordt, stukje bij beetje krijgt hij steeds meer van me te zien.
Maar anderzijds merk ik ook dat ik bvb tegen anderen praten in termen als 'als we dan nog samen zijn', 'je weet het niet, het is nog zo pril', enz.
En wist ik nog maar hoe ik dat toen deed, me zo onbevangen geven, zonder enige vrees voor afwijzing.
Het klinkt trouwens misschien ook wel erger dan het is hoor, de angst zit er wel, maar ik laat die niet bepalen. Ik ga voor mijn vriend en geloof ook echt dat hij voor mij gaat. Maar ver in de toekomst kijken heb ik helaas wel grotendeels afgeleerd. Ik hoop dat het weer komt en vertrouw daar ook op, als we wat langer samen zijn!
(Het wordt trouwens wel een hele interessante discussie hierdoor, leuk!)
Halvemaan, ik denk dat ik er persoonlijk voor zou kiezen om liever nog eens gekwetst te worden dan om de rest van mijn leven niet meer echt te kunnen liefhebben.
Het eerste (nog eens gekwetst worden) is trouwens helemaal niet zeker, maar door wat je nu doet (je gedeeltelijk afsluiten) ben je niet optimaal gelukkig (en je partner ook niet, vermoed ik? Kan hij zich overigens wel helemaal geven?)
Ik bedoel dus: je geeft je huidige geluk (voor een deel) op om in de toekomst 'misschien' iets onaangenaams te vermijden. Dat is leven vanuit angst. Schud die eens van je af en ga weer onbevangen leven! Gewoon doen. (geeft schop onder de kont )
Liefs.
Ik snap wat je bedoelt Reiger, en al helemaal vanuit de situatie zoals jij hem zelf ervaart.
Ik denk niet dat ik echt leef/ liefheb vanuit angst, maar soms is dit zeker wel het geval. Ik beleef mijn verliefdheid soms heel hevig en dit durf ik niet altijd te delen. Als we naast elkaar in bed liggen en hij al zo goed als slaapt, kan ik door het ontzettende heftige gevoel voor hem soms een traantje laten. Omdat ik zo blij ben met hem, omdat het gevoel me zo 'overspoeld', maar ook omdat ik bang ben waar we allemaal nog tegenaan gaan lopen. Het klinkt misschien negatief, maar ik weet uit eigen ervaring en ervaring van mensen om mij heen wat je allemaal nog kan tegenkomen, ik en mijn vriend zijn tenslotte pas vier maanden bij elkaar!
Vriendlief is ook niet zo emotioneel, hij kent die angst denk ik ook amper, hij denkt niet zo na over de verre toekomst en is heel stabiel. Ik weet eigenlijk niet of hij zich helemaal kan geven, maar ik denk wel te weten dat hij helemaal zichzelf kan zijn bij mij.
Bij mezelf merk ik ook gelukkig wel dat het beter wordt, stukje bij beetje krijgt hij steeds meer van me te zien.
Maar anderzijds merk ik ook dat ik bvb tegen anderen praten in termen als 'als we dan nog samen zijn', 'je weet het niet, het is nog zo pril', enz.
En wist ik nog maar hoe ik dat toen deed, me zo onbevangen geven, zonder enige vrees voor afwijzing.
Het klinkt trouwens misschien ook wel erger dan het is hoor, de angst zit er wel, maar ik laat die niet bepalen. Ik ga voor mijn vriend en geloof ook echt dat hij voor mij gaat. Maar ver in de toekomst kijken heb ik helaas wel grotendeels afgeleerd. Ik hoop dat het weer komt en vertrouw daar ook op, als we wat langer samen zijn!
(Het wordt trouwens wel een hele interessante discussie hierdoor, leuk!)
vrijdag 11 april 2008 om 16:39
quote:GrijsVlindertje schreef op 09 april 2008 @ 20:34:
Ik word door jullie reacties echt aan het denken gezet! Wat fijn.
Halvemaan, goede vraag of ik zonder het verleden met mijn ex niet nog steeds zou twijfelen aan mijn huidige relatie.... Een echt antwoord hierop zullen we nooit krijgen, maar het is wel mogelijk ja. Ik worstel ermee waarom mijn gevoelens nu minder heftig zijn: heb ik ze weggedrukt? Geeft een minder heftig gevoel ook aan dat hij niet 'de ware' is? Kun ik uberhaupt ooit nog zo liefhebben als ik ooit deed? Kan iemand mij ooit liefhebben als ik zo idioot verliefd ben en me abnormaal ga gedragen? Is mijn gevoel tav mijn huidige vriend minder omdat ik het niet idealiseer en weet dat het goed zit?
Die 2 mogelijkheden die ik eerder aangaf lijken de enige opties. Of blijven en me onrustig voelen of weggaan en misschien de beste relatie ooit verpesten... Ik probeer het voor mezelf op een rijtje te krijgen maar zoals je leest vind ik het allemaal erg verwarrend!
Dingetje, fijn dat je mijn verhaal herkend. Het klinkt inderdaad als hetzelfde schuitje! Twijfel jij ook soms of het wel allemaal juist is nu?
Moeilijke vragen hoor, waar je mee worstelt. Ik denk wel dat je je goed moet realiseren dat je deze vragen eigenlijk bijna niet kan beantwoorden. En dat je niet gelukkig wordt van het onrustige gevoel wat je nu hebt.
Misschien moet je daarom niet op zoek naar de oorzaak, maar juist naar de oplossing. Wat zou voor jou wel die rust geven in je relatie waar je zo naar op zoek bent?
Accepteren dat je 'iets minder voelt' voor hem? Meer tijd voor jezelf? Je ontplooien op andere gebieden, nieuwe uitdagingen zoeken (ipv op zoek gaan naar die ene grootse liefde)?
Ik kan me namelijk voorstellen dat je, doordat je hier nu mee worstelt, je dit weer zal afvragen bij een nieuwe vriend. Omdat je er dus de antwoorden niet op zal gaan vinden ben ik bang.
Sterkte!
Ik word door jullie reacties echt aan het denken gezet! Wat fijn.
Halvemaan, goede vraag of ik zonder het verleden met mijn ex niet nog steeds zou twijfelen aan mijn huidige relatie.... Een echt antwoord hierop zullen we nooit krijgen, maar het is wel mogelijk ja. Ik worstel ermee waarom mijn gevoelens nu minder heftig zijn: heb ik ze weggedrukt? Geeft een minder heftig gevoel ook aan dat hij niet 'de ware' is? Kun ik uberhaupt ooit nog zo liefhebben als ik ooit deed? Kan iemand mij ooit liefhebben als ik zo idioot verliefd ben en me abnormaal ga gedragen? Is mijn gevoel tav mijn huidige vriend minder omdat ik het niet idealiseer en weet dat het goed zit?
Die 2 mogelijkheden die ik eerder aangaf lijken de enige opties. Of blijven en me onrustig voelen of weggaan en misschien de beste relatie ooit verpesten... Ik probeer het voor mezelf op een rijtje te krijgen maar zoals je leest vind ik het allemaal erg verwarrend!
Dingetje, fijn dat je mijn verhaal herkend. Het klinkt inderdaad als hetzelfde schuitje! Twijfel jij ook soms of het wel allemaal juist is nu?
Moeilijke vragen hoor, waar je mee worstelt. Ik denk wel dat je je goed moet realiseren dat je deze vragen eigenlijk bijna niet kan beantwoorden. En dat je niet gelukkig wordt van het onrustige gevoel wat je nu hebt.
Misschien moet je daarom niet op zoek naar de oorzaak, maar juist naar de oplossing. Wat zou voor jou wel die rust geven in je relatie waar je zo naar op zoek bent?
Accepteren dat je 'iets minder voelt' voor hem? Meer tijd voor jezelf? Je ontplooien op andere gebieden, nieuwe uitdagingen zoeken (ipv op zoek gaan naar die ene grootse liefde)?
Ik kan me namelijk voorstellen dat je, doordat je hier nu mee worstelt, je dit weer zal afvragen bij een nieuwe vriend. Omdat je er dus de antwoorden niet op zal gaan vinden ben ik bang.
Sterkte!
donderdag 24 april 2008 om 23:43
Wist in eerste instantie niet wat verliefdheid inhield. Tot ik een leuke jongen zag en volgens een vriendin flirte hij wel met me. Ik was er zo vrolijk van en toen ik m een week later weer zag, liep ie maar lief te lachen. Ik lachte, liep stralend door de regen, zong (vals) de sterren van de hemel, heerlijk gevoel in m'n buik. Als ik m zag was t toch weer anders, dus ik romantiseerde t zeker.. Ik zat er maar aan te denken of ik m echt zo leuk vond en vond dat ik m moest leren kennen. Tot ik m s uitnodigde om wat te drinken, door dat op te schrijven met m'n nummer en laten liggen, smste hij dus dat ie een vriendin had. En toen was inderdaad zeker dat ik verliefd was. Helaas blijft die onbeantwoord. Ik heb soms nog vlinders in m'n buik als ik m op afstand zie. Hij is werkzaam in de horeca en jullie denken mss dan o ja, heb je t al! Maar ja, ik vond hem echt leuk, heb wel meer obers op me af gehad op vakantie die flirte, maar ja, hem vond ik al leuk toen ie op ons afstapte. Heb ik dat! Ik ben er steeds mee bezig!
