Relaties
alle pijlers
Is je eerste liefde altijd het hevigst?
donderdag 3 april 2008 om 18:42
Hallo,
toen ik de eerste keer verliefd werd, was ik zooo verliefd dat alles in mijn gevoelswereld alleen maar draaide om hem. Toen het uitging op initiatief van hem was ik er dan ook letterlijk ziek van...
Nu zijn we jaren verder. De relaties die erna zijn gekomen waren gelijkwaardiger en beter, maar toch blijf ik altijd het gevoel houden dat het niet zo sterk is als toen.... Tot op de dag van vandaag geef ik nog heel veel om mijn eerste liefde, maar ik weet dat het nooit en dan ook nooit meer iets tussen ons zal worden, dus het niet zo dat ik dat niet los heb gelaten.
Ik zit nu in een relatie en weer vind ik mijn vriend heel lief: de liefste vent van de wereld eigenlijk met een hart van goud. Maar weer ontbreekt er dat gevoel...en twijfel ik vaak. Dan denk ik: waarom houd ik nou niet zo veel van hem als van mij eerste liefde?
Zal ik dit nou altijd houden??
toen ik de eerste keer verliefd werd, was ik zooo verliefd dat alles in mijn gevoelswereld alleen maar draaide om hem. Toen het uitging op initiatief van hem was ik er dan ook letterlijk ziek van...
Nu zijn we jaren verder. De relaties die erna zijn gekomen waren gelijkwaardiger en beter, maar toch blijf ik altijd het gevoel houden dat het niet zo sterk is als toen.... Tot op de dag van vandaag geef ik nog heel veel om mijn eerste liefde, maar ik weet dat het nooit en dan ook nooit meer iets tussen ons zal worden, dus het niet zo dat ik dat niet los heb gelaten.
Ik zit nu in een relatie en weer vind ik mijn vriend heel lief: de liefste vent van de wereld eigenlijk met een hart van goud. Maar weer ontbreekt er dat gevoel...en twijfel ik vaak. Dan denk ik: waarom houd ik nou niet zo veel van hem als van mij eerste liefde?
Zal ik dit nou altijd houden??
donderdag 3 april 2008 om 18:50
Mijn eerste verliefdheid is zeker niet mijn hevigste verliefdheid. Ben niet vaak verliefd,maar als ik het ben dan is het aardig heftig.
Twijfel je aan je vriend omdat de verliefdheid anders voelt dan de eerste keer, en daarom denkt dat je liefde minder is dan voor je eerste vriend?
Ik denk dat je 2 dingen moet scheiden, verliefdheid is iets anders dan liefde.Dus het kan heel goed dat je vroeger veel verliefder was, maar dat je meer van je huidige vriend houdt.
Maar als je echt wat mist, moet je dat gevoel serieus nemen.
Twijfel je aan je vriend omdat de verliefdheid anders voelt dan de eerste keer, en daarom denkt dat je liefde minder is dan voor je eerste vriend?
Ik denk dat je 2 dingen moet scheiden, verliefdheid is iets anders dan liefde.Dus het kan heel goed dat je vroeger veel verliefder was, maar dat je meer van je huidige vriend houdt.
Maar als je echt wat mist, moet je dat gevoel serieus nemen.
donderdag 3 april 2008 om 19:38
In mijn geval denk ik wel. Mijn aller eerste verliefdheid was op dat moment mijn grote liefde. Ik ben ook nooit zo hevig meer verliefd geweest. Ondanks het feit dat wij totaal niet bij elkaar pasten. Er waren teveel strubbelingen, en uiteindelijk was ik gewoon te jong om een serieuze relatie met haar te hebben. Ons leeftsijdsverschil was 11 jaar. Uiteindelijk hebben wij na jaren weer goed contact gekregen. Zo goed, dat we elkaar nu als goede vrienden beschouwen. In het begin leek dit niet mogelijk na onze relatie. Ik was degene die het uitmaakte. Maar ook ik was ziek van verdriet trouwens. Heel erg ziek. In de eerste weken was zij ook verdrietig, maar anders dan ik. Misschien ook omdat ze ouder was, en eigenlijk het ook wel had zien aan komen en al meer afstand had genomen. Maar toen ze vertelde na 2 weken een ander te hebben gingen bij mij al mijn haren overeind. Ik heb dr toen ook geschreven 'lekker belangrijk was ik dan voor je he?'... en daar kreeg ik een sarcastische opmerking op terug. Die opmerking, van MIJN grote liefde, heeft nog jaren erg veel zeer gedaan.... heel erg veel zeer... tot het moment dat we weer contact hebben gekregen, en ook nog eens over het verleden hebben gepraat en wat er na 'ons' is gebeurd. Toen ze hoorde dat ik zo'n last had gehad van die sarcastische opmerking, heeft ze oprecht dr excuses aangeboden. Ze had niet door hoeveel impact dat had gehad, en dacht dat ik wel begreep dat het sarcastisch was. En ja, normaal gesproken had ik dat begrepen, maar gezien het net uit was met mijn eerste grote liefde, snapte ik dat absoluut niet. De verliefdheden die ik na haar gehad heb waren ook intens hoor, maar nooit meer zo heftig als die eerste keer. Dat hoeft ook niet. Die eerste keer ontdek je alles nog, is alles nieuw, is alles spannend. De keren daarna zijn ook een ontdekkingsreis, maar op een andere manier. Je kent de 'kneepjes' van het vak al, zogezegd 
.
.
donderdag 3 april 2008 om 19:40
nee, voor mij zeker niet.
Pas toen ik huidige vriend leerde kennen wist ik wat echt ziek van verliefdheid was.
Niet kunnen eten, missenlijk, dromerig, blij , verdrietig noem het maar op.
Het is mijn heftigste verliefdheid en mijn beste relatie, wilde het er maar bij laten dus
Pas toen ik huidige vriend leerde kennen wist ik wat echt ziek van verliefdheid was.
Niet kunnen eten, missenlijk, dromerig, blij , verdrietig noem het maar op.
Het is mijn heftigste verliefdheid en mijn beste relatie, wilde het er maar bij laten dus
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
donderdag 3 april 2008 om 19:42
donderdag 3 april 2008 om 19:52
Bij mij niet. Pas bij mijn vierde liefde (ik was toen 23) dacht ik "oh, dus dít is wat ze bedoelen met liefde". Toch voelde ik wel liefde voor nr 1 t/m 3.
Tja, en heftige liefde is ook geen garantie voor de meest duurzame relatie. Al wordt mijn huidige relatie (die duurzaam is) wel steeds heftiger... als een langzaam aanwakkerend vuurtje.....
Tja, en heftige liefde is ook geen garantie voor de meest duurzame relatie. Al wordt mijn huidige relatie (die duurzaam is) wel steeds heftiger... als een langzaam aanwakkerend vuurtje.....
donderdag 3 april 2008 om 20:01
Ik snap precies wat je bedoelt. Mijn eerste liefde was héél erg heftig, met veel ups maar nog meer downs. Ik was helemaal kapot toen hij verhuisde en mij zonder een woord alleen achter liet. Ik was toen 20 jaar. Nu ben ik 37 en heb sinds 4 jaar een geweldige vriend, niet zulke hoge ups maar gelukkig totaal geen downs meer. Hij is lief, zorgzaam, grappig, kortom: geweldig!! De liefde is veel stabieler en ik geniet van elk moment. Heb heel af en toe nog via de chat contact met mijn eerste liefde (hij belde me na 7 jaar gewoon weer doodleuk op), maar ik zou mijn huidige vriend nóóit meer willen ruilen voor die eerste liefde.
donderdag 3 april 2008 om 22:03
Bij mij is dat niet het geval.
Het hangt er misschien ook vanaf of je met die eerste liefde allerlei spannende dingen hebt meegemaakt (voor het eerst met iemand naar bed gaan, een periode waarin je veel met elkaar uitging of leuke, aparte dingen deed).
Toen ik voor het eerst verliefd was, was ik 'iets' te jong voor tongzoenen, etc. Ik was 9 jaar...!
Ik ben pas een paar vrienden verder, toen ik 21 was, heeeeel erg verliefd geweest op iemand en terugkijkend weet ik dat het een enorm leuke periode is geweest, maar dat hij en ik nooit een passende match zouden zijn.
Geeft niets, we zijn goede vrienden.
Het hangt er misschien ook vanaf of je met die eerste liefde allerlei spannende dingen hebt meegemaakt (voor het eerst met iemand naar bed gaan, een periode waarin je veel met elkaar uitging of leuke, aparte dingen deed).
Toen ik voor het eerst verliefd was, was ik 'iets' te jong voor tongzoenen, etc. Ik was 9 jaar...!
Ik ben pas een paar vrienden verder, toen ik 21 was, heeeeel erg verliefd geweest op iemand en terugkijkend weet ik dat het een enorm leuke periode is geweest, maar dat hij en ik nooit een passende match zouden zijn.
Geeft niets, we zijn goede vrienden.
donderdag 3 april 2008 om 22:23
donderdag 3 april 2008 om 23:08
Inderdaad, in mijn geval niet mijn eerste liefde, maar wel die waar ik het eerst echt mee naar bed ging en waarmee het uitging zonder dat ik het daarmee eigenlijk eens was (hoewel, ik heb er ook zelf een eind aan gemaakt nav vreemdgaan, maar toch, als dat niet was gebeurd... echt maar goed ook), dat was een hele heftige. En daar heb ik nog vele jaren last van gehad. Hoewel het een hele slechte relatie was met een ***einde, ik dacht dat ik nooit voor iemand hetzelfde zou kunnen voelen als voor hem.
Dus ik denk dat dat traumatische einde zeker een rol speelt.
Nu ben ik juist onzettend gelukkig met mijn huidige vriend en zou ik hem nooit meer willen ruilen voor die ander, die ik nog jaren heb geidealiseerd. Terwijl dat - wetende hoe het echt kan zijn als alles goed zit - dat zo totaal ontzettend onterecht was.
Denk je niet dat jij je eerste liefde erg idealiseert?
Dus ik denk dat dat traumatische einde zeker een rol speelt.
Nu ben ik juist onzettend gelukkig met mijn huidige vriend en zou ik hem nooit meer willen ruilen voor die ander, die ik nog jaren heb geidealiseerd. Terwijl dat - wetende hoe het echt kan zijn als alles goed zit - dat zo totaal ontzettend onterecht was.
Denk je niet dat jij je eerste liefde erg idealiseert?
vrijdag 4 april 2008 om 09:44
vrijdag 4 april 2008 om 09:53
quote:vlalala schreef op 03 april 2008 @ 19:42:
Denk wel dat je gelijk hebt. Die eerste is heel heftig júist doordat je zoiets nog nooit hebt meegemaakt lijkt mij.
Dan kan ik me ook voorstellen dat je zelfs denkt: er komt na 'die ene' geen leukere/betere enz meer!
Dat is precies wat ik heb bij mijn huidige man (die dus niet mijn eerste liefde is) : na hem kan er geen betere/leukere meer komen, en zelfs geen éven leuke/goede!
Denk wel dat je gelijk hebt. Die eerste is heel heftig júist doordat je zoiets nog nooit hebt meegemaakt lijkt mij.
Dan kan ik me ook voorstellen dat je zelfs denkt: er komt na 'die ene' geen leukere/betere enz meer!
Dat is precies wat ik heb bij mijn huidige man (die dus niet mijn eerste liefde is) : na hem kan er geen betere/leukere meer komen, en zelfs geen éven leuke/goede!
vrijdag 4 april 2008 om 11:06
Mijn grote liefde was wel mijn eerste liefde, ik was wel zijn grote liefde, maar niet zijn eerste. Hij was een paar jaar ouder. We hadden een heftige, passionele relatie die een aantal jaar duurde. Toen het uitging waren we het er over eens dat we allebei dit niet een tweede keer zouden meemaken wat intensiteit en gevoelens voor elkaar betreft.
Maar inmiddels zijn we allebei gelukkig met een ander en de droom die we samen hadden is ook uitgekomen. Mijn enige kind is een meisje, en zijn oudste kind ook.
Maar inmiddels zijn we allebei gelukkig met een ander en de droom die we samen hadden is ook uitgekomen. Mijn enige kind is een meisje, en zijn oudste kind ook.
vrijdag 4 april 2008 om 12:30
dus over het algemeen kunnen we nu stellen dat de eerste liefde niet meest heffige is. ( gezien jullie reacties ). Maar als ik bij een vriendin ben, dan ben ik weleens gedwongen om mee te kijken naar die programmes die gaan over mensen die nog eens graag hun eerste / enige liefde terug willen zien. En dat na gemiddeld 60 jaar ofzo. Nou die worden dan ergens vandaan getoverd, en dan vallen ze elkaar huilend in de armen. Ik heb daar altijd mijn twijfels bij gezet. Ik hou zoiets voor onmogelijk, en jullie reacties staven dus mijn twijfels. Of bestaat er dan toch zoiets van een enige echte liefde die je maar 1 keer in je leven tegenkomt, en waar je eigenlijk de rest van je leven naar terug blijft verlangen, ondanks dat je nu in een goede relatie zit??
vrijdag 4 april 2008 om 12:36
Ik denk dat je nooit twijfels moet hebben over je relatie en over je gevoelens. Dan zit er iets in mijn ogen toch niet goed.
Voor mij is het zo dat iedere keer dat ik een relatie had, de man in kwestie iedere keer op dat moment de juiste voor mij was. Kwa gevoel dan. En iedere keer voelde een beetje beter dan de keer ervoor omdat ik ervan geleerd had.
Ik ben tot nu toe wel heftiger verliefd geweest dan op mijn huidige vriend. Dus zo verliefd, dat ik niet meer kon eten, slapen etc. Toch mis ik dat totaal niet, want er ging toen ook veel onzekerheid mee gepaard. Niet weten of hij mij ook wel net zo leuk vond, bang dat hij weg zou gaan, bang dat ik iets verkeerds zou zeggen en hij mij dan niet meer leuk zou vinden. Ik had continu bevestiging nodig en die kreeg ik niet genoeg. Eigenlijk was het een tijd waarin ik niet mijzelf was, ik was continu ermee bezig leuk te zijn en voor hem te denken. Niet dat hij dat eiste, het was helemaal geen foute man of zo, maar eigenlijk pasten wij kwa interesses en instelling niet bij elkaar, maar ik wilde het zo graag.
Uiteindelijk ben ik blij dit mee gemaakt te hebben. Heb er veel van geleerd. En op mijn (huidige) vriend ben ik ook heel verliefd, maar ik zou het niet heftig willen noemen (kan het lastig omschrijven). Ik vind hem gewoon lief, aantrekkelijk, perfect en ik kan bij hem helemaal mijzelf zijn, zonder bang te zijn dat hij er vandoor gaat. Het voelt gewoon goed. Ik heb het gevoel dat hij het beste in mij naar boven haalt en het beste voor mij is.
Maar ik ben dus niet onzeker, heb geen behoefde eraan dat ik om de 10 min een sms krijg, kan mij wel op mijn werk concentreren. Dus het is niet zo heftig, maar ik krijg wel spontaan een glimlach als ik aan hem denk en al helemaal als ik hem aan zie komen of zo.
Voor mij is het zo dat iedere keer dat ik een relatie had, de man in kwestie iedere keer op dat moment de juiste voor mij was. Kwa gevoel dan. En iedere keer voelde een beetje beter dan de keer ervoor omdat ik ervan geleerd had.
Ik ben tot nu toe wel heftiger verliefd geweest dan op mijn huidige vriend. Dus zo verliefd, dat ik niet meer kon eten, slapen etc. Toch mis ik dat totaal niet, want er ging toen ook veel onzekerheid mee gepaard. Niet weten of hij mij ook wel net zo leuk vond, bang dat hij weg zou gaan, bang dat ik iets verkeerds zou zeggen en hij mij dan niet meer leuk zou vinden. Ik had continu bevestiging nodig en die kreeg ik niet genoeg. Eigenlijk was het een tijd waarin ik niet mijzelf was, ik was continu ermee bezig leuk te zijn en voor hem te denken. Niet dat hij dat eiste, het was helemaal geen foute man of zo, maar eigenlijk pasten wij kwa interesses en instelling niet bij elkaar, maar ik wilde het zo graag.
Uiteindelijk ben ik blij dit mee gemaakt te hebben. Heb er veel van geleerd. En op mijn (huidige) vriend ben ik ook heel verliefd, maar ik zou het niet heftig willen noemen (kan het lastig omschrijven). Ik vind hem gewoon lief, aantrekkelijk, perfect en ik kan bij hem helemaal mijzelf zijn, zonder bang te zijn dat hij er vandoor gaat. Het voelt gewoon goed. Ik heb het gevoel dat hij het beste in mij naar boven haalt en het beste voor mij is.
Maar ik ben dus niet onzeker, heb geen behoefde eraan dat ik om de 10 min een sms krijg, kan mij wel op mijn werk concentreren. Dus het is niet zo heftig, maar ik krijg wel spontaan een glimlach als ik aan hem denk en al helemaal als ik hem aan zie komen of zo.
vrijdag 4 april 2008 om 12:37
Mijn eerste liefde was bij mij ook mijn heftigste liefde en wij hebben elf jaar nadat het is uitgegaan nog steeds een zwak voor elkaar.
We waren elkaars eerste liefdes, hebben bijna alle '1e keren' samen beleefd (behalve tongzoenen).
Ik was bijna 15, hij net 18... Mijn ouders waren tegen onze relatie. Ik was een vroege puber, hij een late. Het was echt wij tegen de rest van de wereld. Na 2 jaar heb ik het uitgemaakt, hij gebruikte al een tijdje heel veel drugs en daardoor kon ik hem niet meer 'bereiken' en was zijn wereld de mijne niet meer en andersom. Hij is daarna totaal ingestord, voor zijn gevoel was ik het enige wat hij nog had. Daarna is hij tot inkeer gekomen en ook van zijn verslaving afgekomen.
Al die jaren hebben we contact gehouden. Eerst heel intensief, nu al jaren minder, maar als er echt iets is weten we elkaar te vinden. Toen het uitging hebben we elkaar "onvoorwaardelijkheid" beloofd, iets wat je volgens mij alleen kan doen als je nog zo jong en naïef bent. Maar die onvoorwaardelijkheid is er nog steeds! Ik weet dat ik bij hem aan kan kloppen als ik ooit in de goot zou belanden en andersom. We hebben ook nog jaren dingen met elkaar gedeeld die we tegen niemand zeiden. Omdat we bij niemand zo onvoorwaardelijk onszelf konden zijn als bij elkaar.
Nu ik wat ouder ben snap ik ook waarom. We waren nog zo naïef dat we ons totaal in onze relatie hebben gestort. Kwetsbaar opstellen was nog niet eng, we bespraken al onze dromen en angsten met elkaar, omdat we dachten dat we altijd bij elkaar zouden blijven. Als je eenmaal het fenomeen liefdesverdriet kent en weet dat je gekwetst kan worden, verandert dit helaas. Ik heb me nooit meer zo kwetsbaar op durven stellen als bij hem.
Hij is nu heel gelukkig met zijn vriendin en babytje van een half jaar. Ik ben heel gelukkig met mijn nieuwe, prille liefde. We weten dat we als 'stel' niet bij elkaar passen, maar dat we elkaar door en door kennen en elkaar alles gunnen is ons veel meer waard.
Ik heb ook, net als TO, vaak mijn vriendjes vergeleken met hem. En idd kwam er ook bij mij altijd uit dat deze relaties 'beter' waren, maar nooit zo intens als met hem. In mijn ogen dus vooral omdat je niet zo naïef meer bent en je minder kwetsbaar op durft te stellen. Daarom vergelijk ik dus ook niet meer. Ik ben niet meer zo jong, naïef en vol vertrouwen als toen. En enerzijds is dat maar goed ook.
We waren elkaars eerste liefdes, hebben bijna alle '1e keren' samen beleefd (behalve tongzoenen).
Ik was bijna 15, hij net 18... Mijn ouders waren tegen onze relatie. Ik was een vroege puber, hij een late. Het was echt wij tegen de rest van de wereld. Na 2 jaar heb ik het uitgemaakt, hij gebruikte al een tijdje heel veel drugs en daardoor kon ik hem niet meer 'bereiken' en was zijn wereld de mijne niet meer en andersom. Hij is daarna totaal ingestord, voor zijn gevoel was ik het enige wat hij nog had. Daarna is hij tot inkeer gekomen en ook van zijn verslaving afgekomen.
Al die jaren hebben we contact gehouden. Eerst heel intensief, nu al jaren minder, maar als er echt iets is weten we elkaar te vinden. Toen het uitging hebben we elkaar "onvoorwaardelijkheid" beloofd, iets wat je volgens mij alleen kan doen als je nog zo jong en naïef bent. Maar die onvoorwaardelijkheid is er nog steeds! Ik weet dat ik bij hem aan kan kloppen als ik ooit in de goot zou belanden en andersom. We hebben ook nog jaren dingen met elkaar gedeeld die we tegen niemand zeiden. Omdat we bij niemand zo onvoorwaardelijk onszelf konden zijn als bij elkaar.
Nu ik wat ouder ben snap ik ook waarom. We waren nog zo naïef dat we ons totaal in onze relatie hebben gestort. Kwetsbaar opstellen was nog niet eng, we bespraken al onze dromen en angsten met elkaar, omdat we dachten dat we altijd bij elkaar zouden blijven. Als je eenmaal het fenomeen liefdesverdriet kent en weet dat je gekwetst kan worden, verandert dit helaas. Ik heb me nooit meer zo kwetsbaar op durven stellen als bij hem.
Hij is nu heel gelukkig met zijn vriendin en babytje van een half jaar. Ik ben heel gelukkig met mijn nieuwe, prille liefde. We weten dat we als 'stel' niet bij elkaar passen, maar dat we elkaar door en door kennen en elkaar alles gunnen is ons veel meer waard.
Ik heb ook, net als TO, vaak mijn vriendjes vergeleken met hem. En idd kwam er ook bij mij altijd uit dat deze relaties 'beter' waren, maar nooit zo intens als met hem. In mijn ogen dus vooral omdat je niet zo naïef meer bent en je minder kwetsbaar op durft te stellen. Daarom vergelijk ik dus ook niet meer. Ik ben niet meer zo jong, naïef en vol vertrouwen als toen. En enerzijds is dat maar goed ook.
vrijdag 4 april 2008 om 15:05
@ Hm, hoewel het volgens mij bij jou nog weleens voor wat verdriet zorgt ergens diep in je hart, dat je in je verdere relaties, nooit meer zo diep bent gegaan, lijkt het me wel een zeer kostbaar gegeven dat je iemand zo lief hebt gehad in je leven.
Ik heb dat nog nooit gehad, maar het lijkt me wel iets moois om zoveel van iemand gehouden te hebben
Ik heb dat nog nooit gehad, maar het lijkt me wel iets moois om zoveel van iemand gehouden te hebben
vrijdag 4 april 2008 om 16:14
Is het niet ook het idealiseeren van je eerste liefde? Want het is de eerste keer dat je wereld helemaal op zijn kop staat....... het blijft gewoon ontzettend hangen, dat lekkere gevoel maaaaaaar.........
de meeste mensen zijn op die leeftijd toch nog niet echt 'rijp' voor een vaste ewigduurende relatie...... maar goed ook, want dan zat ik nu nog met die gozer, en oh, wat ben ik blij dat hij alleen een leuke herinnering is en niet elke ochtend naarst mij wakker wordt.....
Alle latere liefdes ervaar jij toch volwassener, die kijk door de roze bril is dan toch al ietjes weg, maar of dat nu altijd zo erg is, kan je een hoop elende besparen.......
de meeste mensen zijn op die leeftijd toch nog niet echt 'rijp' voor een vaste ewigduurende relatie...... maar goed ook, want dan zat ik nu nog met die gozer, en oh, wat ben ik blij dat hij alleen een leuke herinnering is en niet elke ochtend naarst mij wakker wordt.....
Alle latere liefdes ervaar jij toch volwassener, die kijk door de roze bril is dan toch al ietjes weg, maar of dat nu altijd zo erg is, kan je een hoop elende besparen.......
vrijdag 4 april 2008 om 20:54
Wat me opvalt in sommige reacties, is dat 'heftig' betekent: onzekerheid, bang zijn dat het niet wederzijds is, enz.
Het lijkt wel of bij de meeste mensen alleen de negatieve gevoelens heftig kunnen zijn.
Bij mij zijn het juist de geluksgevoelens die ik ervaar in mijn relatie (omdat ik zo totaal zeker ben dat mijn man van me houdt en ik me zo ongekend bemind voel), die zo heftig zijn. Ik heb geregeld echte 'tederheidsaanvallen', waarbij ik me vanbinnen helemaal voel smelten van liefde. Dat heb ik nooit eerder zo gehad.
Herkent niemand dat?
Wat ik ook niet ervaren heb, is dat die eerste tongzoen of eerste keer seks zo bijzonder was. In elk geval niet bijzonderder dan de eerste tongzoen of eerste keer seks met mijn man.
Bovendien heb ik met mijn man (die ik pas op mijn 44e ontmoet heb) ook heel veel dingen voor het eerst gedaan en gevoeld. Ondanks dat mijn eerste relatie 29 jaar geduurd heeft.
En ook de stelling dat je, als je ouder bent, je je niet zo helemaal in een relatie zou storten, gaat bij mij niet op. Ik heb me nog nooit zo onvoorwaardelijk durven geven als nu.
Ben ik echt zo'n uitzondering???
Het lijkt wel of bij de meeste mensen alleen de negatieve gevoelens heftig kunnen zijn.
Bij mij zijn het juist de geluksgevoelens die ik ervaar in mijn relatie (omdat ik zo totaal zeker ben dat mijn man van me houdt en ik me zo ongekend bemind voel), die zo heftig zijn. Ik heb geregeld echte 'tederheidsaanvallen', waarbij ik me vanbinnen helemaal voel smelten van liefde. Dat heb ik nooit eerder zo gehad.
Herkent niemand dat?
Wat ik ook niet ervaren heb, is dat die eerste tongzoen of eerste keer seks zo bijzonder was. In elk geval niet bijzonderder dan de eerste tongzoen of eerste keer seks met mijn man.
Bovendien heb ik met mijn man (die ik pas op mijn 44e ontmoet heb) ook heel veel dingen voor het eerst gedaan en gevoeld. Ondanks dat mijn eerste relatie 29 jaar geduurd heeft.
En ook de stelling dat je, als je ouder bent, je je niet zo helemaal in een relatie zou storten, gaat bij mij niet op. Ik heb me nog nooit zo onvoorwaardelijk durven geven als nu.
Ben ik echt zo'n uitzondering???
vrijdag 4 april 2008 om 21:04
quote:datmeenjeniet schreef op 04 april 2008 @ 12:30:
Maar als ik bij een vriendin ben, dan ben ik weleens gedwongen om mee te kijken naar die programmes die gaan over mensen die nog eens graag hun eerste / enige liefde terug willen zien. En dat na gemiddeld 60 jaar ofzo. Nou die worden dan ergens vandaan getoverd, en dan vallen ze elkaar huilend in de armen. Ik heb daar altijd mijn twijfels bij gezet. Ik hou zoiets voor onmogelijk, en jullie reacties staven dus mijn twijfels. Of bestaat er dan toch zoiets van een enige echte liefde die je maar 1 keer in je leven tegenkomt, en waar je eigenlijk de rest van je leven naar terug blijft verlangen, ondanks dat je nu in een goede relatie zit??
Ik heb me dat dus ook wel eens afgevraagd bij dat programma. Waarom trouwen die mensen dan met een ander, als ze niet helemaal gelukkig met hem/haar zijn?
Ik zou nooit trouwen met iemand die niet mijn grote liefde is (of waarvan ik het op dat moment althans niet denk).
En waarom is het met die eerdere liefde uitgegaan, als het zo goed tussen hen zat?? Ik begrijp daar helemaal niets van. Misschien zijn dat inderdaad mensen die het verleden idealiseren. Ik kan me niet voorstellen dat die mensen echt helemaal gelukkig zijn met hun partner.
Maar als ik bij een vriendin ben, dan ben ik weleens gedwongen om mee te kijken naar die programmes die gaan over mensen die nog eens graag hun eerste / enige liefde terug willen zien. En dat na gemiddeld 60 jaar ofzo. Nou die worden dan ergens vandaan getoverd, en dan vallen ze elkaar huilend in de armen. Ik heb daar altijd mijn twijfels bij gezet. Ik hou zoiets voor onmogelijk, en jullie reacties staven dus mijn twijfels. Of bestaat er dan toch zoiets van een enige echte liefde die je maar 1 keer in je leven tegenkomt, en waar je eigenlijk de rest van je leven naar terug blijft verlangen, ondanks dat je nu in een goede relatie zit??
Ik heb me dat dus ook wel eens afgevraagd bij dat programma. Waarom trouwen die mensen dan met een ander, als ze niet helemaal gelukkig met hem/haar zijn?
Ik zou nooit trouwen met iemand die niet mijn grote liefde is (of waarvan ik het op dat moment althans niet denk).
En waarom is het met die eerdere liefde uitgegaan, als het zo goed tussen hen zat?? Ik begrijp daar helemaal niets van. Misschien zijn dat inderdaad mensen die het verleden idealiseren. Ik kan me niet voorstellen dat die mensen echt helemaal gelukkig zijn met hun partner.
