Relaties
alle pijlers
niet "de ware" , wel intens houden van....
dinsdag 15 april 2008 om 15:25
Hoi allemaal,
Wie herkent zich hierin;
Ik heb de nodige relaties achter de rug. Voor het eerst heb ik nu iemand getroffen bij wie het "houden van" gevoel vollop aanwezig is, dat ondanks alle strubbelingen en nare karakter-eigenschappen de liefde voor elkaar aanwezig blijft...wederzijds....en geloof me , we hebben al de nodige stormen doorgemaakt.
Toch knaagt er iets; Hij is voor mij niet "de Ware" ja, ik weet het, het klinkt tegenstrijdig: maar ik 'voel me éigenlijk' meer aangetrokken/passen tot/bij ambitieuze , open, en 'hartelijk aanwezige' types.
Dat is hij absoluut niet (iets verlegen,niet ambitieus in werk of carrière, onzeker, en huiselijk type) ik zal zeker niet trachten dat te veranderen want ik weet dat dàt niet kan en werkt.....
Toch blijft het knagen, Ik heb het gevoel dat ik beter op mijn plek ben bij iemand die beter of meer bij mij "past" (creatief, open, spontaan type), niet vanwege het aanzien maar omdat dat mij meer lijkt aan te vullen......
Ik hoop dat jullie het snappen....Wat moet ik hier nou mee......?????
groetjes, honesty.
Wie herkent zich hierin;
Ik heb de nodige relaties achter de rug. Voor het eerst heb ik nu iemand getroffen bij wie het "houden van" gevoel vollop aanwezig is, dat ondanks alle strubbelingen en nare karakter-eigenschappen de liefde voor elkaar aanwezig blijft...wederzijds....en geloof me , we hebben al de nodige stormen doorgemaakt.
Toch knaagt er iets; Hij is voor mij niet "de Ware" ja, ik weet het, het klinkt tegenstrijdig: maar ik 'voel me éigenlijk' meer aangetrokken/passen tot/bij ambitieuze , open, en 'hartelijk aanwezige' types.
Dat is hij absoluut niet (iets verlegen,niet ambitieus in werk of carrière, onzeker, en huiselijk type) ik zal zeker niet trachten dat te veranderen want ik weet dat dàt niet kan en werkt.....
Toch blijft het knagen, Ik heb het gevoel dat ik beter op mijn plek ben bij iemand die beter of meer bij mij "past" (creatief, open, spontaan type), niet vanwege het aanzien maar omdat dat mij meer lijkt aan te vullen......
Ik hoop dat jullie het snappen....Wat moet ik hier nou mee......?????
groetjes, honesty.
dinsdag 15 april 2008 om 15:30
Ik snap wel een beetje wat je bedoelt maar ik snap eigenlijk niet wat je vraagt. Wil je advies of je verder moet gaan of het moet afkappen of wil je bijval?
Ik kan alleen zeggen dat als jij vind dat hij niet bij je past dat je dan misschien nog maar eens na moet denken over je wensen.
Zijn die wensen die je hebt wel realistisch? Of is het meer een ideaal dat je in je hoofd hebt? Heb je al eens een relatie met een andere meer openere man gehad?
In mijn ideaal wereld zou zo'n stoere zelfstandige man ook mooi bij mij passen en toch is het de realiteit dat ik nooit voor die mannen val. Dat zet mij dan te denken over de bovenstaande vragen.
Ik kan alleen zeggen dat als jij vind dat hij niet bij je past dat je dan misschien nog maar eens na moet denken over je wensen.
Zijn die wensen die je hebt wel realistisch? Of is het meer een ideaal dat je in je hoofd hebt? Heb je al eens een relatie met een andere meer openere man gehad?
In mijn ideaal wereld zou zo'n stoere zelfstandige man ook mooi bij mij passen en toch is het de realiteit dat ik nooit voor die mannen val. Dat zet mij dan te denken over de bovenstaande vragen.
dinsdag 15 april 2008 om 15:32
dinsdag 15 april 2008 om 15:33
Hoe komt het dat je iemand "zoekt" die creatief, open en spontaan is? Spiegel je misschien je eigen behoeften (je zou misschien zelf meer open, creatief en spontaan willen zijn) op een mogelijke ander?
Probeer die dingen in jezelf te zoeken/verbeteren ipv bij een ander, dan kun je wellicht neutraler tegen de persoonlijkheid van je partner aankijken.
Ik verschil ook wezenlijk op die drie punten van mijn partner en dat zorgt inderdaad wel eens voor onbegrip en strubbelingen. Maar ik ben er van overtuigd dat er ook strubbelingen zouden zijn als hij iets anders was geweest. De manier hoe ik tegen mezelf en hem aankijk is belangrijker voor het voorkomen van die strubbelingen dan de werkelijke verschillen aanpakken.
Probeer die dingen in jezelf te zoeken/verbeteren ipv bij een ander, dan kun je wellicht neutraler tegen de persoonlijkheid van je partner aankijken.
Ik verschil ook wezenlijk op die drie punten van mijn partner en dat zorgt inderdaad wel eens voor onbegrip en strubbelingen. Maar ik ben er van overtuigd dat er ook strubbelingen zouden zijn als hij iets anders was geweest. De manier hoe ik tegen mezelf en hem aankijk is belangrijker voor het voorkomen van die strubbelingen dan de werkelijke verschillen aanpakken.
dinsdag 15 april 2008 om 15:44
Misschien moet je je eens afvragen waarom je van hem houdt. Er moet toch wel het een en ander zijn in zn karakter enz wat je boeit. Het lijkt misschien handiger/makkelijker om iemand te hebben die meer op jezelf lijkt, omdat die je meer lijkt aan te vullen. Maar is dat zo? Wellicht vult iemand die heel anders is je veel meer aan. Omdat juist dan niets vanzelfsprekend is, wordt het ook nooit saai.
dinsdag 15 april 2008 om 15:48
Je houdt heel veel van hem zeg je, maar hij is NIET de ware.
Wat is jouw definitie van "de ware"?
Is dat enkel gebaseerd op karakter eigenschappen die jij belangrijk vindt in een man? Of is er iets anders wat gevoelsmatig niet klopt? Volgens mij hou je niet van iemand omdat hij "open" of "ambitieus" is. Echte liefde gaat dieper. Het is een totaalpakket. Ik denk inderdaad dat Vlinder hierboven een punt heeft.. En iets waar je je aan ergert bij een ander, vindt meestal zijn schaduwzijde in jezelf.
Toch denk ik dat je je gevoel zeker serieus moet nemen.
Als je het gevoel hebt bij iemand te zijn die het diep in je hart niet voor je is, om wat voor reden dan ook, zul je vroeg of laat gevoelsmatig wel gedwongen worden een keuze te maken.
Sterkte!
Wat is jouw definitie van "de ware"?
Is dat enkel gebaseerd op karakter eigenschappen die jij belangrijk vindt in een man? Of is er iets anders wat gevoelsmatig niet klopt? Volgens mij hou je niet van iemand omdat hij "open" of "ambitieus" is. Echte liefde gaat dieper. Het is een totaalpakket. Ik denk inderdaad dat Vlinder hierboven een punt heeft.. En iets waar je je aan ergert bij een ander, vindt meestal zijn schaduwzijde in jezelf.
Toch denk ik dat je je gevoel zeker serieus moet nemen.
Als je het gevoel hebt bij iemand te zijn die het diep in je hart niet voor je is, om wat voor reden dan ook, zul je vroeg of laat gevoelsmatig wel gedwongen worden een keuze te maken.
Sterkte!
dinsdag 15 april 2008 om 17:38
dinsdag 15 april 2008 om 18:40
hoi allemaal,
bedankt voor de lieve en leuke reacties....
Ik heb wel eerder een "opener iemand" getroffen, maar die bleek ontzettend lui te zijn, ook niet bepaald het zorgzame type, en arrogant! (wat een kapsones.... ongelooflijk) Dat heb ik snel afgekapt. De creatieve types bleken niet trouw! en de ambitieuze types hadden nooit tijd voor mij.
Ik kan dus wel, open, creatief, en ondernemend als belangrijke eigenschappen zien....maar ik snee mezelf daarmee in de vingers.
Ik houd van hem omdat hij lief en zorgzaam is en..... (echt te idioot voor woorden,) hij is heel netjes op zijn huis en tuin! blijkbaar vind ik dat heel belangrijk
Hij 'voelt' stabiel aan , (inderdaad iemand om bij thuis te komen) en het voelt vertrouwd.... mmmmm, genoeg stof om over na te denken....
thnx, monique
oh ja, en we vrijen heerlijk
bedankt voor de lieve en leuke reacties....
Ik heb wel eerder een "opener iemand" getroffen, maar die bleek ontzettend lui te zijn, ook niet bepaald het zorgzame type, en arrogant! (wat een kapsones.... ongelooflijk) Dat heb ik snel afgekapt. De creatieve types bleken niet trouw! en de ambitieuze types hadden nooit tijd voor mij.
Ik kan dus wel, open, creatief, en ondernemend als belangrijke eigenschappen zien....maar ik snee mezelf daarmee in de vingers.
Ik houd van hem omdat hij lief en zorgzaam is en..... (echt te idioot voor woorden,) hij is heel netjes op zijn huis en tuin! blijkbaar vind ik dat heel belangrijk
Hij 'voelt' stabiel aan , (inderdaad iemand om bij thuis te komen) en het voelt vertrouwd.... mmmmm, genoeg stof om over na te denken....thnx, monique
oh ja, en we vrijen heerlijk
dinsdag 15 april 2008 om 18:40
quote:honesty schreef op 15 april 2008 @ 15:25:
niet vanwege het aanzien maar omdat dat mij meer lijkt aan te vullen......
Dit vind ik een uitermate vreemde opmerking! Het feit dat jij hier (zonder aanleiding) over begint, laat mij denken dat dit misschien wel een rol speelt. Is het niet stiekem zo dat jij wel blij bent met je partner, maar dat je voor de buitenwereld toch liever met een ambitieus , open, en 'hartelijk aanwezig' type op de proppen zou komen?
niet vanwege het aanzien maar omdat dat mij meer lijkt aan te vullen......
Dit vind ik een uitermate vreemde opmerking! Het feit dat jij hier (zonder aanleiding) over begint, laat mij denken dat dit misschien wel een rol speelt. Is het niet stiekem zo dat jij wel blij bent met je partner, maar dat je voor de buitenwereld toch liever met een ambitieus , open, en 'hartelijk aanwezig' type op de proppen zou komen?
dinsdag 15 april 2008 om 18:50
Volgens vele vrouwen zoeken de mannen altijd een moeder, een goede huisvrouw en een hoer, en dat allemaal in 1 persoon. En dan roepen vele vrouwen weer tegen de mannen..Sukkel, das onmogelijk wat jullie willen.
maar wat schets mijn verbazing, vele vrouwen zoeken dat ook.
zoeken een zorgzame huissukkel, een echte woeste open creatieve ( wat dat ook mag zijn ) vent, en een hele goede vader voor de kids en dat ook allemaal in 1 persoon.
tsja...............
maar wat schets mijn verbazing, vele vrouwen zoeken dat ook.
zoeken een zorgzame huissukkel, een echte woeste open creatieve ( wat dat ook mag zijn ) vent, en een hele goede vader voor de kids en dat ook allemaal in 1 persoon.
tsja...............
dinsdag 15 april 2008 om 19:59
ik zou gewoon lekker gelukkig blijven en me niet te druk maken. ik ben ook met een heel ander type dan ik in mijn wilde dromen bij elkaar had bedacht, en ik ben beregelukkig en houd zielsveel van hem. zou 'm ook nooit meer willen ruilen, mocht die fantasie-meneer ineens voor de deur staan. het ligt er misschien ook heel erg aan hoe oud je bent? of je denkt aan de grote beslissingen als 'wil ik kinderen met deze man' en zo.
dinsdag 15 april 2008 om 20:19
hoi marieke1981
das goed om te weten....daar heb ik eigenlijk nooit zo bij stilgestaan......
ikzelf kom uit een creatief, kunstzinnig gezin, en het is bij ons binnen de familie eigenlijk min of meer een soort van "gewoonte" om met 'ook zo een type' thuis te komen....
vooral ook ambitieus....op 1 of andere manier zijn dat dus voor mij een soort van "vanzelfsprekende vereisten" geworden , (met de paplepel erin gegoten ????) maar het wil natuurlijk niet zeggen dat als iemand "anders" is niet zou voldoen.....
ik voelde me bij de ambitieuze types dus ook wel veilig, want het gaf altijd weer spannende ontwikkelingen binnenin het werk en nooit saai. Aan die: "saaiheid" en die: "vooral niet overwerken want anders is het thuis niet netjes" moet ik nu soms wel erg wennen.....
terwijl ik die rust (van die saaiheid) en dat nette juist ook weer erg prettig vind omdat dat mij een gevoel van stabiliteit geeft.....
verwarrend hoor....
het lijkt een luxe-probleem, maar het is voor mij iets gevoelsmatigs...ik kan het niet plaatsen.....
groetjes, honesty
das goed om te weten....daar heb ik eigenlijk nooit zo bij stilgestaan......
ikzelf kom uit een creatief, kunstzinnig gezin, en het is bij ons binnen de familie eigenlijk min of meer een soort van "gewoonte" om met 'ook zo een type' thuis te komen....
vooral ook ambitieus....op 1 of andere manier zijn dat dus voor mij een soort van "vanzelfsprekende vereisten" geworden , (met de paplepel erin gegoten ????) maar het wil natuurlijk niet zeggen dat als iemand "anders" is niet zou voldoen.....
ik voelde me bij de ambitieuze types dus ook wel veilig, want het gaf altijd weer spannende ontwikkelingen binnenin het werk en nooit saai. Aan die: "saaiheid" en die: "vooral niet overwerken want anders is het thuis niet netjes" moet ik nu soms wel erg wennen.....
terwijl ik die rust (van die saaiheid) en dat nette juist ook weer erg prettig vind omdat dat mij een gevoel van stabiliteit geeft.....
verwarrend hoor....
het lijkt een luxe-probleem, maar het is voor mij iets gevoelsmatigs...ik kan het niet plaatsen.....
groetjes, honesty
dinsdag 15 april 2008 om 20:33
Ik denk dat je voor jezelf een keus moet maken.
Of voor je huidige vriend gaan en bepaalde ideeen loslaten. Want het is niet eerlijk tov hem dat hij het net niet is voor je. Kijken naar de positieve dingen en je daar op gaan richten.
Of op zoek gaan naar je 'ware'. Want als het blijft knagen, ga je alleen maar ontevreden worden en kijken naar iets wat je niet hebt.
Of voor je huidige vriend gaan en bepaalde ideeen loslaten. Want het is niet eerlijk tov hem dat hij het net niet is voor je. Kijken naar de positieve dingen en je daar op gaan richten.
Of op zoek gaan naar je 'ware'. Want als het blijft knagen, ga je alleen maar ontevreden worden en kijken naar iets wat je niet hebt.
dinsdag 15 april 2008 om 20:42
Hoi,
ik herken wel iets in je verhaal, dat het iets gevoelsmatig is.
Bij mij thuis heerst altijd een hele open, spontane, gezellige sfeer. We lachen altijd met elkaar, praten veel, altijd gekkighei, gewoon leuk dus!
Dat is mij alijd met de paplepel ingegooid zoals het zelf zo mooi noemt, en voor mij is dat heel normaal.
Ik ben zelf dan ook een heel vrolijk, spontaan en "gek" persoon (gek op een goede manier).
En min of meer zoek ik dat ook in een partner!
Mijn vriend is grotendeels niet zo...en ook daardoor lijkt het alsof ik me druk maak om wat zij van hem zeggen. Ik zou idd ook liever een vriend hebben die die dingen wel in zich heeft die voor mij dus normaal zijn.
Onbewust trek ik me de mening van de buitenwereld erg aan..dat is niet goed, maar ik kan het niet loslaten!
De relatie gaat ook minder nu, en ik vraag me constant af: past een man met wel die openheid en spontaniteit niet veel beter met mij? Moet ik inderdaad niet wachten tot ik wel die "ware" tegekom...maar ik vraag me dan ook af, bestaat die ware wel?
Ik begrijp daarom heel goed dat het voor jou heel verwarrend is, en ik denk dat je je gevoel heel serieus moet nemen!
Wat ik me wel afvraag, en dus ook voor mijzelf afvraag is of we niet ene ideaalbeeld in ons hoofd hebben...
Hoe weet je nu of iemand hét voor je is of niet?!
lastig soms...
ik herken wel iets in je verhaal, dat het iets gevoelsmatig is.
Bij mij thuis heerst altijd een hele open, spontane, gezellige sfeer. We lachen altijd met elkaar, praten veel, altijd gekkighei, gewoon leuk dus!
Dat is mij alijd met de paplepel ingegooid zoals het zelf zo mooi noemt, en voor mij is dat heel normaal.
Ik ben zelf dan ook een heel vrolijk, spontaan en "gek" persoon (gek op een goede manier).
En min of meer zoek ik dat ook in een partner!
Mijn vriend is grotendeels niet zo...en ook daardoor lijkt het alsof ik me druk maak om wat zij van hem zeggen. Ik zou idd ook liever een vriend hebben die die dingen wel in zich heeft die voor mij dus normaal zijn.
Onbewust trek ik me de mening van de buitenwereld erg aan..dat is niet goed, maar ik kan het niet loslaten!
De relatie gaat ook minder nu, en ik vraag me constant af: past een man met wel die openheid en spontaniteit niet veel beter met mij? Moet ik inderdaad niet wachten tot ik wel die "ware" tegekom...maar ik vraag me dan ook af, bestaat die ware wel?
Ik begrijp daarom heel goed dat het voor jou heel verwarrend is, en ik denk dat je je gevoel heel serieus moet nemen!
Wat ik me wel afvraag, en dus ook voor mijzelf afvraag is of we niet ene ideaalbeeld in ons hoofd hebben...
Hoe weet je nu of iemand hét voor je is of niet?!
lastig soms...
dinsdag 15 april 2008 om 21:55
Maar hoe zit dat dan met : Gelijkwaardigheid binnenin een relatie...
Het lijkt me belangrijk dat partners zich een beetje aan elkaar kunnen 'meten', zich aan elkaar kunnen optrekken... en niet competatief bedoeld maar meer als een soort van "herkenning in elkaar"...uhhh...."Op 1 lijn zitten" (???)
zelfde denkwijze, denkniveau, zelfde kijk op het leven,
ik weet niet hoe ik het moet uitleggen,( niet dat àlles hetzelfde moet zijn......)
Ik heb ooit iets gehad met een schat van een man, maar die relatie draaide eropuit dat ik altijd voor hèm zou moeten zorgen, Hij had een heel lichte hersenbeschadiging, op zich vervelend genoeg... maar daardoor kon ik nooit op "mijn niveau met hem communiceren" zeg maar; ik dacht dat ik dat kon opbrengen, maar ik voelde mij er uiteindelijk niet goed bij, had het idee dat ik daardoor mezelf tekort deed en ik voelde mij daar erg schuldig onder, ben toen naar een psychologe gegaan.....
zij sprak: 1 vereiste van een relatie is een gelijkwaardige partner, een partner die in het verlengde ligt met jou....
Bij mijn huidige vriend heb ik dat gevoel ook een beetje, alsof ik afstomp...ik begin me dan te ergeren aan de manier waarop hij in het leven staat en dan haat ik mezelf daarom...want dat hoeft mij er natuurlijk niet ervan te weerhouden om zelf dan maar iets te ondernemen of iets in mijn werk op te bouwen......en dan denk ik; wat maakt het nu uit dat hij het leven simpel wil houden? lekker rustig toch! (want daar houd ik ook wel weer van...)
maar heeft dat dan weer met die gelijkwaardigheid te maken???
Aaaarrrrggggg.... honesty.
PS; en hoe doen stellen dat dan waarvan er 1 bv; minder valide raakt? die blijven toch ook bij elkaar omdat ze van elkaar houden.....
Het lijkt me belangrijk dat partners zich een beetje aan elkaar kunnen 'meten', zich aan elkaar kunnen optrekken... en niet competatief bedoeld maar meer als een soort van "herkenning in elkaar"...uhhh...."Op 1 lijn zitten" (???)
zelfde denkwijze, denkniveau, zelfde kijk op het leven,
ik weet niet hoe ik het moet uitleggen,( niet dat àlles hetzelfde moet zijn......)
Ik heb ooit iets gehad met een schat van een man, maar die relatie draaide eropuit dat ik altijd voor hèm zou moeten zorgen, Hij had een heel lichte hersenbeschadiging, op zich vervelend genoeg... maar daardoor kon ik nooit op "mijn niveau met hem communiceren" zeg maar; ik dacht dat ik dat kon opbrengen, maar ik voelde mij er uiteindelijk niet goed bij, had het idee dat ik daardoor mezelf tekort deed en ik voelde mij daar erg schuldig onder, ben toen naar een psychologe gegaan.....
zij sprak: 1 vereiste van een relatie is een gelijkwaardige partner, een partner die in het verlengde ligt met jou....
Bij mijn huidige vriend heb ik dat gevoel ook een beetje, alsof ik afstomp...ik begin me dan te ergeren aan de manier waarop hij in het leven staat en dan haat ik mezelf daarom...want dat hoeft mij er natuurlijk niet ervan te weerhouden om zelf dan maar iets te ondernemen of iets in mijn werk op te bouwen......en dan denk ik; wat maakt het nu uit dat hij het leven simpel wil houden? lekker rustig toch! (want daar houd ik ook wel weer van...)
maar heeft dat dan weer met die gelijkwaardigheid te maken???
Aaaarrrrggggg.... honesty.
PS; en hoe doen stellen dat dan waarvan er 1 bv; minder valide raakt? die blijven toch ook bij elkaar omdat ze van elkaar houden.....
dinsdag 15 april 2008 om 22:02
Die laatste vraag is hier niet aan de orde. Ook daar levert het een enorme stress en overkomt het stellen die al bij elkaar waren.
Je kunt drie dingen doen. Je erbij neerleggen en verdiepen in hem. Zijn interesses enz en bepaalde dingen doen met anderen die jouw interesses delen. Van hem houden zoals hij is met alles erop en eraan en jezelf als gelijkwaardige zien.
Of... weggaan
Of.. ontevreden blijven, gefrustreerd raken nog meer dan je nu bent, het gevoel krijgen dat je afstompt, jezelf haten omdat je die gevoelens hebt en je respect voor hem verliezen.
Het probleem is niet je vriend. Je hebt het zelf in de hand
Je ziet de positieve dingen, maar blijkbaar wegen die niet zwaar genoeg al vindt je verstandelijk dat dat wel zou moeten. Je gevoel zegt wat anders. Door eerlijk te zijn naar jezelf en naar hem bespaar je jullie beiden een hoop verdriet.
Je kunt drie dingen doen. Je erbij neerleggen en verdiepen in hem. Zijn interesses enz en bepaalde dingen doen met anderen die jouw interesses delen. Van hem houden zoals hij is met alles erop en eraan en jezelf als gelijkwaardige zien.
Of... weggaan
Of.. ontevreden blijven, gefrustreerd raken nog meer dan je nu bent, het gevoel krijgen dat je afstompt, jezelf haten omdat je die gevoelens hebt en je respect voor hem verliezen.
Het probleem is niet je vriend. Je hebt het zelf in de hand
Je ziet de positieve dingen, maar blijkbaar wegen die niet zwaar genoeg al vindt je verstandelijk dat dat wel zou moeten. Je gevoel zegt wat anders. Door eerlijk te zijn naar jezelf en naar hem bespaar je jullie beiden een hoop verdriet.
dinsdag 15 april 2008 om 22:05
Die ongelijkwaardigheid, daar denk ik ook veel over na!
Ik denk ook dat het belangrijk is dat je parter op hetzelfdeniveau zit, en dan bedoel ik niet qua iq of kennis, maar de manier waarop hij in het leven staat. Dat je beide zo ongeveer dezelfde dingen belangrijk vind!
En je zult nooit iemand vinden die helemaal hetzelfde is als jij, maar ik denk wel dat 2 mensen op 1 lijn moeten zitten in een aantal belangrijke dingen.
In ieder geval in dingen die jij belangrijk vind, want anders ga je je toch alleen maar ergeren?!
Mijn vriend bijvoorbeeld is 2,5 jaar jonger(ik ben 25), das niet veel natuurlijk, maar op dit moment staan we beide anders in het leven. Ik zit in een hele andere levensfase...en ik heb daardoor ook het gevoel van ongelijkwaardig.
Niet qua niveau, want hij is slimmer dan ik....maar wel qua levensfase. Ik heb het studeren, thuis wonen enz al gehad...hij zit daar nu in! Ik ben met andere dingen bezig, kijk verder vooruit dan hij nu...logisch dat hij dat nog niet heeft, maar daardoor heb ik het gevoel dat hij mij niet aanvult zeg maar...dat ik stilta.
Moeilijk uit te leggen, maar ook hier is het een gevoelskwestie...ik voel me soms zn moeder, soms het gevoel dat ik echt met een jonger iemand op stap ben, nogmaals niet qua iq of niveau...maar qua zelfstandigheid, en ervarenheid denk ik.
Klinkt dit heel raar?
Ik denk ook dat het belangrijk is dat je parter op hetzelfdeniveau zit, en dan bedoel ik niet qua iq of kennis, maar de manier waarop hij in het leven staat. Dat je beide zo ongeveer dezelfde dingen belangrijk vind!
En je zult nooit iemand vinden die helemaal hetzelfde is als jij, maar ik denk wel dat 2 mensen op 1 lijn moeten zitten in een aantal belangrijke dingen.
In ieder geval in dingen die jij belangrijk vind, want anders ga je je toch alleen maar ergeren?!
Mijn vriend bijvoorbeeld is 2,5 jaar jonger(ik ben 25), das niet veel natuurlijk, maar op dit moment staan we beide anders in het leven. Ik zit in een hele andere levensfase...en ik heb daardoor ook het gevoel van ongelijkwaardig.
Niet qua niveau, want hij is slimmer dan ik....maar wel qua levensfase. Ik heb het studeren, thuis wonen enz al gehad...hij zit daar nu in! Ik ben met andere dingen bezig, kijk verder vooruit dan hij nu...logisch dat hij dat nog niet heeft, maar daardoor heb ik het gevoel dat hij mij niet aanvult zeg maar...dat ik stilta.
Moeilijk uit te leggen, maar ook hier is het een gevoelskwestie...ik voel me soms zn moeder, soms het gevoel dat ik echt met een jonger iemand op stap ben, nogmaals niet qua iq of niveau...maar qua zelfstandigheid, en ervarenheid denk ik.
Klinkt dit heel raar?
dinsdag 15 april 2008 om 22:09
[quote]Kaboutertje12 schreef op 15 april 2008 @ 22:02:
Je ziet de positieve dingen, maar blijkbaar wegen die niet zwaar genoeg al vindt je verstandelijk dat dat wel zou moeten. Je gevoel zegt wat anders./quote]
Dit vind ik heel goed gezegd. Als ik het zo lees besef ik dat het me wel heel bekend voor komt.
Ik zie ook positieve dingen, maar helaas ook, en misschien wel meer negatieve..niet in hem als persoon, oke een klein beetje, maar meer zijn totaal andere levensfase nu!
Verstandelijk zeg ik zo vaak tegen mezelf dat ik daar helemaal niet over moet zeuren, en dat de positieve dingen juist het zwaarst zouden moet wegen.
Maar mijn verstand wint het niet van mijn gevoel..ik kom maar niet van dat gevoel af, en dat is zooo balen, en frustrerend!
Je ziet de positieve dingen, maar blijkbaar wegen die niet zwaar genoeg al vindt je verstandelijk dat dat wel zou moeten. Je gevoel zegt wat anders./quote]
Dit vind ik heel goed gezegd. Als ik het zo lees besef ik dat het me wel heel bekend voor komt.
Ik zie ook positieve dingen, maar helaas ook, en misschien wel meer negatieve..niet in hem als persoon, oke een klein beetje, maar meer zijn totaal andere levensfase nu!
Verstandelijk zeg ik zo vaak tegen mezelf dat ik daar helemaal niet over moet zeuren, en dat de positieve dingen juist het zwaarst zouden moet wegen.
Maar mijn verstand wint het niet van mijn gevoel..ik kom maar niet van dat gevoel af, en dat is zooo balen, en frustrerend!
dinsdag 15 april 2008 om 22:11
Nee dat klinkt niet raar. Zeker niet in de periode waarin je zo jong bent, 1 nog thuis woont en de ander niet.
Je blijft het houden. Zeker in een lange relatie. Vaak ga je gelijk op, soms neemt een ander een voorsprong op een bepaalde ontwikkeling en volgt de ander vanzelf. Dat hoeft geen problemen op te leveren. Respect voor elkaar en communicatie is hierin wel belangrijk. Interesse in elkaar ook.
En het kan gebeurend dat je ieder zodanig een andere kant op groeit dat je uitelkaar groeit. Helaas dat gebeurt. Maar nee, het klinkt niet raar wat je schrijft
Je blijft het houden. Zeker in een lange relatie. Vaak ga je gelijk op, soms neemt een ander een voorsprong op een bepaalde ontwikkeling en volgt de ander vanzelf. Dat hoeft geen problemen op te leveren. Respect voor elkaar en communicatie is hierin wel belangrijk. Interesse in elkaar ook.
En het kan gebeurend dat je ieder zodanig een andere kant op groeit dat je uitelkaar groeit. Helaas dat gebeurt. Maar nee, het klinkt niet raar wat je schrijft
dinsdag 15 april 2008 om 22:15
Meissie, je gevoel liegt niet. Je verstand kan je van alles aanpraten. Het is je onderbuik gevoel, intuitie dat je dit op lange termijn niet gaat trekken. Het veilige in hem trekt je aan. Maar daar kan je niet alleen op bouwen. Je hebt meer nodig en je mist meer dan wat je voor je gevoel krijgt. Daar is niemand schuldig aan, het is nu eenmaal zo. Ik geloof niet zo in 'de ware'. Ik geloof dat er meer mensen rondlopen die bij elkaar passen. Echter klinkt deze relatie zoals jij het omschrijft alles behalve ideaal en dat is de andere kant. Je gaat jezelf pijn doen, en hem als dit gevoel blijft.
In hoeverre ben je bang hem te kwetsen als je weg zou gaan? Speelt dat mee?
In hoeverre ben je bang hem te kwetsen als je weg zou gaan? Speelt dat mee?
dinsdag 15 april 2008 om 22:16
Over de laatste vraag. Ik denk dat 'de westerse samenleving' of misschien jongere generaties ontzettend gepsycholiseerd zijn (geen idee of je het zo schrijft). De nadruk wordt vaak gelegd in het gevoel dat achter je daden zit. Hierdoor hebben sommigen het idee dat je constant verantwoording naar jezelf toe moet afleggen. Ben ik hier wel blij mee? Wil ik dit wel? Wordt ik hier gelukkig van? Ik denk eerlijk gezegd dat stellen die bij elkaar blijven ondanks de 'ongelijkwaardige' relatie hier minder bij stil staan. Zij gaan voor elkaar door dik en dun. Waarmee ik niet wil zeggen dat dit beter of slechter is. Mensen die rust hebben met een minderwaardige situatie in hun relatie zullen af en toe zelf meer moeten inleveren zij hebben daar waarschijnlijk rust mee. Maar ik kan mij heel goed voorstellen dat het niet voor iedereen zo werkt. En ik weet ook niet wat ik zelf zou doen in zo'n situatie.
dinsdag 15 april 2008 om 22:21
Gedeeltelijk met je eens Mararoulette. Ik denk dat mensen te snel opgeven in zijn algemeenheid. Dat als het even niet lekker loopt, mensen 'voor zichzelf kiezen'. Stellen die bij elkaar blijven (op gezonde wijze en dan niet'voor de kinderen' of iets dergelijks) die laten zich niet uit het veld slaan door een tegenslag. Of door een verliefdheid, of wat dan ook.
Maar om dat stadium te bereiken heb je mijns inziens wel een begin periode nodig dat je een basis creeert. En dat is er wel 1 van gelijkwaardigheid, respect en liefde. Weten waar je het voor doet en het daar voor over hebben.
Echter als je in het begin al zo twijfelt lijkt me dat geen basis om dat ooit te bereiken.
Maar om dat stadium te bereiken heb je mijns inziens wel een begin periode nodig dat je een basis creeert. En dat is er wel 1 van gelijkwaardigheid, respect en liefde. Weten waar je het voor doet en het daar voor over hebben.
Echter als je in het begin al zo twijfelt lijkt me dat geen basis om dat ooit te bereiken.
dinsdag 15 april 2008 om 22:22
Oke gelukkig, haha.
Weet je, ik voel me soms zo'n enorme zeikerd. Nou heb ik een vriend bij wie ik me voor het eerst echt op mn gemak voel, waar ik mezelf ben en die me gewoon neemt zoals ik ben!
En dan loop ik weer moeilijk te doen
Dan denk ik weer verstandelijk, sid over een tijd als hij klaar is met school enz en op zichzelf woont dan trekt alles zich wel recht. En hij is leuk, lief, en iemand die hetzelfde toekomstbeeld heeft (huisje, boompje, beestje).
Als ik daaraan denk, dan zeg ik ja Sid, zie hij past bij je! En je kan best een gelukkige leven met hem krijgen.
Maar waarom blijf ik dan zo dat ongelijkwaardige gevoel houden? Waarom kun je niet over dat leeftijdsverschil, (en de daarbij behorende consequenties nu), heen kijken, en denken dat je over een paar jaar wel in dezelfde fase zit!!
Misschien denk ik teveel met mijn verstand!
Ik durf het niet uit te maken, maar ook geen volmondig JA ik ga ervoor te zeggen
Weet je, ik voel me soms zo'n enorme zeikerd. Nou heb ik een vriend bij wie ik me voor het eerst echt op mn gemak voel, waar ik mezelf ben en die me gewoon neemt zoals ik ben!
En dan loop ik weer moeilijk te doen
Dan denk ik weer verstandelijk, sid over een tijd als hij klaar is met school enz en op zichzelf woont dan trekt alles zich wel recht. En hij is leuk, lief, en iemand die hetzelfde toekomstbeeld heeft (huisje, boompje, beestje).
Als ik daaraan denk, dan zeg ik ja Sid, zie hij past bij je! En je kan best een gelukkige leven met hem krijgen.
Maar waarom blijf ik dan zo dat ongelijkwaardige gevoel houden? Waarom kun je niet over dat leeftijdsverschil, (en de daarbij behorende consequenties nu), heen kijken, en denken dat je over een paar jaar wel in dezelfde fase zit!!
Misschien denk ik teveel met mijn verstand!
Ik durf het niet uit te maken, maar ook geen volmondig JA ik ga ervoor te zeggen
