Gezondheid
alle pijlers
leven met pijn: wie praat er mee?
donderdag 24 april 2008 om 12:05
He hallo,
IK heb endometriose en daardoor zo goed als dagelijks pijn. Deze pijn beïnvloed mijn dagelijks gebeuren. Niet dat de pijn mijn leven beheerst (of zou moeten beheersen), maar het is er wel. Door de pijn heb ik minder energie, waardoor ik minder kan, of dingen zelfs moet laten. Tevens zit ik momenteel in de ziektewet.
Nu ben ik bezig mijn leven weer vorm te geven. Wat kan ik wel, wat kan ik niet? Waar liggen de grenzen? Hoe deel ik mijn tijd in? Hoe zorg ik dat ik niet zoveel beweeg dat mijn pijn toe neemt, maar ook niet zo weinig dat ik in een spiraal naar beneden kom?
Ik merk dat ik het best moeilijk vind soms om de balans te vinden. Ik vroeg mij af of er meer mensen zijn die hier mee kampen, en die samen met mij op een constructieve wijze hier willen schrijven over het wel en wee van het aanpassen aan een leven met pijn (of vermoeidheid: ook dan moet je je leven aanpassen natuurlijk). Elkaar tips geven, harten onder riemen, soms een schop onder de kont, dat soort dingen!
IK heb endometriose en daardoor zo goed als dagelijks pijn. Deze pijn beïnvloed mijn dagelijks gebeuren. Niet dat de pijn mijn leven beheerst (of zou moeten beheersen), maar het is er wel. Door de pijn heb ik minder energie, waardoor ik minder kan, of dingen zelfs moet laten. Tevens zit ik momenteel in de ziektewet.
Nu ben ik bezig mijn leven weer vorm te geven. Wat kan ik wel, wat kan ik niet? Waar liggen de grenzen? Hoe deel ik mijn tijd in? Hoe zorg ik dat ik niet zoveel beweeg dat mijn pijn toe neemt, maar ook niet zo weinig dat ik in een spiraal naar beneden kom?
Ik merk dat ik het best moeilijk vind soms om de balans te vinden. Ik vroeg mij af of er meer mensen zijn die hier mee kampen, en die samen met mij op een constructieve wijze hier willen schrijven over het wel en wee van het aanpassen aan een leven met pijn (of vermoeidheid: ook dan moet je je leven aanpassen natuurlijk). Elkaar tips geven, harten onder riemen, soms een schop onder de kont, dat soort dingen!
donderdag 24 april 2008 om 22:22
Leuke lente-achtige avatar, Mik. Staat je goed!
Petra; ik leg niet meer uit. Men snapt het of niet. Men mag vragen, maar ik begin er niet over mezelf over. Het is namelijk niet 1 op 1 over te brengen en dat hóeft ook meestal niet. Ik deel waar nodig iets mee (nee, kan dan niet) of vraag iets (wil je dat niet meer doen, dank je wel). En soms zijn dingen ook niet te snappen. Voor mij al niet, laat staan voor iemand die niet dit lijf heeft.
Mensen die echt om me geven, die begrijpen in elk geval de groffe basis wel en dat is genoeg. Sommigen zullen het nooit snappen, maar opvallend genoeg zijn dat mensen die dat ook niet echt wíllen.
Petra; ik leg niet meer uit. Men snapt het of niet. Men mag vragen, maar ik begin er niet over mezelf over. Het is namelijk niet 1 op 1 over te brengen en dat hóeft ook meestal niet. Ik deel waar nodig iets mee (nee, kan dan niet) of vraag iets (wil je dat niet meer doen, dank je wel). En soms zijn dingen ook niet te snappen. Voor mij al niet, laat staan voor iemand die niet dit lijf heeft.
Mensen die echt om me geven, die begrijpen in elk geval de groffe basis wel en dat is genoeg. Sommigen zullen het nooit snappen, maar opvallend genoeg zijn dat mensen die dat ook niet echt wíllen.
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 24 april 2008 om 22:25
Rv dat is ook mijn ervaring. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik van Manmik veel meer begrip krijg nu ook hij met zijn gewrichten tobt (en frusterend genoeg van HA te horen krijgt. Slikt u maar pijnstillers en kom maar terug als het weer ontstoken is Manmik heeft nu dus ook vrijwel dagelijks pijn, maar doorverwijzien wil HA niet) maar nu hij het zelf gevoeld heeft, kan hij natuurlijk goed invoelen en schatten hoe het is.
donderdag 24 april 2008 om 22:27
quote:roque schreef op 24 april 2008 @ 22:25:
En nu ga ik echt (uit met de Heintje Davis -effecten). Tot dinsdag!
(En ik vind het topic nu al enorm fijn!)
Heul veul plezier meis!
Ik merk dat ik dit topic ook fijn vind, juist omdat het over 1 specifiek aspect gaat. Het andere topic (KE) is ook erg fijn, de herkenning van het hebben van een chronische ziekte staat daar centraal, met beperkingen ed. Geloof dat ik niet echt goed kan uitleggen wat voor mij het verschil is
En nu ga ik echt (uit met de Heintje Davis -effecten). Tot dinsdag!
(En ik vind het topic nu al enorm fijn!)
Heul veul plezier meis!
Ik merk dat ik dit topic ook fijn vind, juist omdat het over 1 specifiek aspect gaat. Het andere topic (KE) is ook erg fijn, de herkenning van het hebben van een chronische ziekte staat daar centraal, met beperkingen ed. Geloof dat ik niet echt goed kan uitleggen wat voor mij het verschil is
donderdag 24 april 2008 om 22:33
quote:roque schreef op 24 april 2008 @ 22:17:
RV, ik loop nu bij de klinisch psycholoog, maar merk dat ik daar niet genoeg uit kan halen. Of dat aan de vorm ligt of aan de psych, dat weet ik niet. Ik was in december al klaar voor reva, denk echt dat ik daar wat op kan steken. Maar mijn huisarts zegt dat ik het maar met mijn gyn moet bespreken (want die weet beter hoe het er voor staat) en mijn gyn wil me niet doorsturen en heeft me in de plaats daarvan de keuze gegven tussen groepstherapie of klinisch psycholoog. En ik ben denk ik niet zo geboren voor groepstherapie. En tja: zonder doorverwijzing kom je niet ver
Ik herken dat gevoel van 'argh kastje muur' wel. Kan de psych niet iets betekenen hierin? Bijv. belletje naar gyn dat reva toch echt beter is. Of durf je het bij de huisarts iets 'harder' te doen? Zeg maar geen ruimte laten voor 'roque stelt een vraag' maar 'dag dokter huisarts. Ik wil een verwijs naar de revalidatie. Ik heb het besproken met de gyn, heb naar aanleiding daarvan zo mijn vragen en twijfels, merk dat de psych me niet kan helpen zoals ik nodig heb en wil daarom graag eens met een revadoc babbelen of mijn gevoel dat een pijnprogramma me ook nu kan baten klopt of niet'. Veel huisartsen worden dan net wat softer, tja.
quote:Overigens is er grote kans dat ik de 21e te horen krijg dat ik de kinderwens overboord moet gaan gooien. Dus dan kunnen we in elk geval verder, hoewel ik er enorm tegenop zie...
Kan ik me voorstellen!
quote:(Oja: ik ging naar bed he ) Ja, dat ga je inderdaad. quote:Ben jij zelf naar Reva geweest RV? Of alleen naar de pijnpoli?
Eens zien hoor;
2000/2001; pijnprogramma reva gedaan.
2003; eerste vermoeden eds. Acuut thuisreva opgezet; fysio, ergo en mensendieck chronisch. Loopt tot de dag van vandaag.
Tussendoor; revadocs gehad voor symptoom-lappen maar geen programma's. Zit thuis al in program, ken de theorie en ben door de eds niet bepaald ' standaard pijnprogramma-materiaal'.
2006; domme doos laat zit nog afschepen qua pijnpoli maar vervolgens wel via seh en dezelfde pijnpoli aan de eerste langdurige heftigere dope.
2007-heden; pijnpoli. Welgeteld 2 consulten gedaan, rest telefonisch. Mede op mijn belastbaarheid en voorkeur bepaald. Pijnpoli bevalt erg goed, al zijn we nog aan het uitkristalliseren en kan dat veel tijd kosten.
2008; revalidatieprogramma voor buigpeesletsel. In januari begonnen en nog maanden bezig??
RV, ik loop nu bij de klinisch psycholoog, maar merk dat ik daar niet genoeg uit kan halen. Of dat aan de vorm ligt of aan de psych, dat weet ik niet. Ik was in december al klaar voor reva, denk echt dat ik daar wat op kan steken. Maar mijn huisarts zegt dat ik het maar met mijn gyn moet bespreken (want die weet beter hoe het er voor staat) en mijn gyn wil me niet doorsturen en heeft me in de plaats daarvan de keuze gegven tussen groepstherapie of klinisch psycholoog. En ik ben denk ik niet zo geboren voor groepstherapie. En tja: zonder doorverwijzing kom je niet ver
Ik herken dat gevoel van 'argh kastje muur' wel. Kan de psych niet iets betekenen hierin? Bijv. belletje naar gyn dat reva toch echt beter is. Of durf je het bij de huisarts iets 'harder' te doen? Zeg maar geen ruimte laten voor 'roque stelt een vraag' maar 'dag dokter huisarts. Ik wil een verwijs naar de revalidatie. Ik heb het besproken met de gyn, heb naar aanleiding daarvan zo mijn vragen en twijfels, merk dat de psych me niet kan helpen zoals ik nodig heb en wil daarom graag eens met een revadoc babbelen of mijn gevoel dat een pijnprogramma me ook nu kan baten klopt of niet'. Veel huisartsen worden dan net wat softer, tja.
quote:Overigens is er grote kans dat ik de 21e te horen krijg dat ik de kinderwens overboord moet gaan gooien. Dus dan kunnen we in elk geval verder, hoewel ik er enorm tegenop zie...
Kan ik me voorstellen!
quote:(Oja: ik ging naar bed he ) Ja, dat ga je inderdaad. quote:Ben jij zelf naar Reva geweest RV? Of alleen naar de pijnpoli?
Eens zien hoor;
2000/2001; pijnprogramma reva gedaan.
2003; eerste vermoeden eds. Acuut thuisreva opgezet; fysio, ergo en mensendieck chronisch. Loopt tot de dag van vandaag.
Tussendoor; revadocs gehad voor symptoom-lappen maar geen programma's. Zit thuis al in program, ken de theorie en ben door de eds niet bepaald ' standaard pijnprogramma-materiaal'.
2006; domme doos laat zit nog afschepen qua pijnpoli maar vervolgens wel via seh en dezelfde pijnpoli aan de eerste langdurige heftigere dope.
2007-heden; pijnpoli. Welgeteld 2 consulten gedaan, rest telefonisch. Mede op mijn belastbaarheid en voorkeur bepaald. Pijnpoli bevalt erg goed, al zijn we nog aan het uitkristalliseren en kan dat veel tijd kosten.
2008; revalidatieprogramma voor buigpeesletsel. In januari begonnen en nog maanden bezig??
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 24 april 2008 om 22:35
vrijdag 25 april 2008 om 08:13
Van mij ook een Rokske en een heel fijn lang weekend gewenst!
Raar maar waar, praten over pijn en hoe er mee om te gaan vind ik lastig. Ik vind het eigenlijk heel fijn om eens te lezen hoe anderen het doen maar ik ben eigenlijk gewend om het zelf op te lossen. Snappen jullie wat ik bedoel? Hoe leg je uit dat je (bijvoorbeeld, mezelf als voorbeeld nemend) altijd kijkt naar hoe de weg of het pad of de bodembedekker er ergens uitziet om in te schatten of je al dan niet mee kan winkelen, wandelen of zoiets?
Uitleggen dat echt iedere stap zeer doet en zeker als ik al een tijdje bezig ben, daar heb ik niet altijd zin in. Als ik een dag een casting afneem dan vertel ik aan de regisseur (als deze mij onbekend is) dat ik na verloop van tijd raar kan gaan lopen en waarom. Dat dat niet erg is en niet zielig maar dat hij/zij er niet raar van opkijkt. Zo dek ik me in zeg maar.
Soms vliegt het me aan maar daarvan is eigenlijk alleen mijn man echt op de hoogte. Huilen om mezelf doe ik niet (meer) en jaloers zijn op mensen die wel gewoon een berg oprennen ook niet. Ik wil het nog wel heel graag ook weer kunnen maar ik kan het nu eenmaal niet en ik ga mezelf er niet gek meer mee maken.
Toch iets gaan doen, ook als het pijn doet, is voor mij een oplossing om er mee om te gaan. Niet dat dat voor een ander geldt natuurlijk. Ik wil me niet altijd in acht nenem met alles want dat doe ik al zo vaak. Ik doe meestal gewoon gewoon mee en dan zie ik wel waar het schip strandt. Soms moet ik dat de volgende dag bezuren, soms is het over met medicatie en goed slapen.
Zo doe ik het.
Hoe doen jullie 'het'?
Raar maar waar, praten over pijn en hoe er mee om te gaan vind ik lastig. Ik vind het eigenlijk heel fijn om eens te lezen hoe anderen het doen maar ik ben eigenlijk gewend om het zelf op te lossen. Snappen jullie wat ik bedoel? Hoe leg je uit dat je (bijvoorbeeld, mezelf als voorbeeld nemend) altijd kijkt naar hoe de weg of het pad of de bodembedekker er ergens uitziet om in te schatten of je al dan niet mee kan winkelen, wandelen of zoiets?
Uitleggen dat echt iedere stap zeer doet en zeker als ik al een tijdje bezig ben, daar heb ik niet altijd zin in. Als ik een dag een casting afneem dan vertel ik aan de regisseur (als deze mij onbekend is) dat ik na verloop van tijd raar kan gaan lopen en waarom. Dat dat niet erg is en niet zielig maar dat hij/zij er niet raar van opkijkt. Zo dek ik me in zeg maar.
Soms vliegt het me aan maar daarvan is eigenlijk alleen mijn man echt op de hoogte. Huilen om mezelf doe ik niet (meer) en jaloers zijn op mensen die wel gewoon een berg oprennen ook niet. Ik wil het nog wel heel graag ook weer kunnen maar ik kan het nu eenmaal niet en ik ga mezelf er niet gek meer mee maken.
Toch iets gaan doen, ook als het pijn doet, is voor mij een oplossing om er mee om te gaan. Niet dat dat voor een ander geldt natuurlijk. Ik wil me niet altijd in acht nenem met alles want dat doe ik al zo vaak. Ik doe meestal gewoon gewoon mee en dan zie ik wel waar het schip strandt. Soms moet ik dat de volgende dag bezuren, soms is het over met medicatie en goed slapen.
Zo doe ik het.
Hoe doen jullie 'het'?
vrijdag 25 april 2008 om 22:31
Ik vrees dat ik me ook bij dit topic kan aansluiten, had het graag anders gezien
Ik ben 32 en heb al lange tijd diabetes type 1. Ik heb een insulinepompje. Sinds 2,5 jaar heb ik als complicatie van de diabetes pijnlijke neuropathie gekregen, d.w.z. zenuwpijn in vnl handen/ armen en voeten/onderbenen.
Ik zit bij de pijnpoli en gebruik als medicatie Lyrica (jaja, hier is er 1) en Cymbalta, een antidepressiva. Idd de bijwerkingen liegen er niet om, maar zonder is het ondraaglijk, die pijn.
De antidepressiva werkt ook in op de pijnklachten, maar ook stemmingsproblemen die ik heb (borderline). Die klachten zijn verhevigd sinds ik de pijnklachten heb.
Dat vind ik erg lastig, de diabetes, de pijn en mijn stemmingswisselingen, het heeft allemaal invloed op elkaar en daarom is er vaak moeilijk grip op te krijgen. De verwerking van mijn pijn is nog steeds erg moeilijk, mijn psychische problemen maken dat wat lastiger denk ik. Ik heb wekelijks psychotherapie, nu al 4 jaar. Daar heb ik veel baat bij en ook veel steun aan. Ik ben volledig afgekeurd, maar ik werk nog wel 8 uur per week (verdeeld over 2 ochtenden) als secretaresse. Ik heb psychologie gestudeerd maar helaas kan ik nu met die studie niet aan de bak. Zou dat enorm graag willen, maar op dit moment valt het me al enorm zwaar om deze job vol te houden. maar zeg nooit nooit toch?
Ik heb nog genoeg te leren wat betreft het dealen met pijn. Dus erg fijn dit topic.
Ik ben 32 en heb al lange tijd diabetes type 1. Ik heb een insulinepompje. Sinds 2,5 jaar heb ik als complicatie van de diabetes pijnlijke neuropathie gekregen, d.w.z. zenuwpijn in vnl handen/ armen en voeten/onderbenen.
Ik zit bij de pijnpoli en gebruik als medicatie Lyrica (jaja, hier is er 1) en Cymbalta, een antidepressiva. Idd de bijwerkingen liegen er niet om, maar zonder is het ondraaglijk, die pijn.
De antidepressiva werkt ook in op de pijnklachten, maar ook stemmingsproblemen die ik heb (borderline). Die klachten zijn verhevigd sinds ik de pijnklachten heb.
Dat vind ik erg lastig, de diabetes, de pijn en mijn stemmingswisselingen, het heeft allemaal invloed op elkaar en daarom is er vaak moeilijk grip op te krijgen. De verwerking van mijn pijn is nog steeds erg moeilijk, mijn psychische problemen maken dat wat lastiger denk ik. Ik heb wekelijks psychotherapie, nu al 4 jaar. Daar heb ik veel baat bij en ook veel steun aan. Ik ben volledig afgekeurd, maar ik werk nog wel 8 uur per week (verdeeld over 2 ochtenden) als secretaresse. Ik heb psychologie gestudeerd maar helaas kan ik nu met die studie niet aan de bak. Zou dat enorm graag willen, maar op dit moment valt het me al enorm zwaar om deze job vol te houden. maar zeg nooit nooit toch?
Ik heb nog genoeg te leren wat betreft het dealen met pijn. Dus erg fijn dit topic.
vrijdag 25 april 2008 om 23:21
quote:eleonora schreef op 25 april 2008 @ 08:13:
Van mij ook een Rokske en een heel fijn lang weekend gewenst!
Raar maar waar, praten over pijn en hoe er mee om te gaan vind ik lastig. Ik vind het eigenlijk heel fijn om eens te lezen hoe anderen het doen maar ik ben eigenlijk gewend om het zelf op te lossen. Snappen jullie wat ik bedoel? Hoe leg je uit dat je (bijvoorbeeld, mezelf als voorbeeld nemend) altijd kijkt naar hoe de weg of het pad of de bodembedekker er ergens uitziet om in te schatten of je al dan niet mee kan winkelen, wandelen of zoiets?
Herkenbaar, helaas heb ik ook de neiging om dat niet te communiceren met Manmik, waardoor ik nogal eens uit de bocht kan vliegen als het me te veel wordt. Niet handig, niet wenselijk.
quote:Uitleggen dat echt iedere stap zeer doet en zeker als ik al een tijdje bezig ben, daar heb ik niet altijd zin in. Als ik een dag een casting afneem dan vertel ik aan de regisseur (als deze mij onbekend is) dat ik na verloop van tijd raar kan gaan lopen en waarom. Dat dat niet erg is en niet zielig maar dat hij/zij er niet raar van opkijkt. Zo dek ik me in zeg maar. Ik praat op zich vrij makkelijk over het feit dat ik reuma heb, maar men moet niet te diep gaan dan sla ik dicht. Dat komt te dichtbij, dat wil ik niet. Laat mij maar doorstomen, dan hoef ik er niet over na te denken. Dat is denk ik een reden dat ik blij ben met dit topic. Bij de KE komt dit aspect natuurlijk ook aan bod, maar lezen van meer mensen die dagelijks veel pijn hebben is ook prettig.quote:Soms vliegt het me aan maar daarvan is eigenlijk alleen mijn man echt op de hoogte. Huilen om mezelf doe ik niet (meer) en jaloers zijn op mensen die wel gewoon een berg oprennen ook niet. Ik wil het nog wel heel graag ook weer kunnen maar ik kan het nu eenmaal niet en ik ga mezelf er niet gek meer mee maken.
Toch iets gaan doen, ook als het pijn doet, is voor mij een oplossing om er mee om te gaan. Niet dat dat voor een ander geldt natuurlijk. Ik wil me niet altijd in acht nenem met alles want dat doe ik al zo vaak. Ik doe meestal gewoon gewoon mee en dan zie ik wel waar het schip strandt. Soms moet ik dat de volgende dag bezuren, soms is het over met medicatie en goed slapen.
Zo doe ik het.
Hoe doen jullie 'het'?
Op vergelijkbare wijze dus Ik ga soms bewust over mijn grenzen omdat ik een afweging maak tussen wat levert het me qua plezier op en wat kost het me dan.
Ook vandaag voel ik mijn knokkels pijnlijk gloeien. Het jeukt, zeurt en kriebelt vanbinnen zeg maar. Voor mij een teken dat er een ontsteking zit te drukken die niet doorzet. Af en toe wens ik dat ze doorzetten, dan is er wat. Nu is er niks behalve dagelijks pijn waar zo verrekte weinig mee te doen is.... Dát gegeven maakt me soms erg moedeloos, boos, dwars...
Van mij ook een Rokske en een heel fijn lang weekend gewenst!
Raar maar waar, praten over pijn en hoe er mee om te gaan vind ik lastig. Ik vind het eigenlijk heel fijn om eens te lezen hoe anderen het doen maar ik ben eigenlijk gewend om het zelf op te lossen. Snappen jullie wat ik bedoel? Hoe leg je uit dat je (bijvoorbeeld, mezelf als voorbeeld nemend) altijd kijkt naar hoe de weg of het pad of de bodembedekker er ergens uitziet om in te schatten of je al dan niet mee kan winkelen, wandelen of zoiets?
Herkenbaar, helaas heb ik ook de neiging om dat niet te communiceren met Manmik, waardoor ik nogal eens uit de bocht kan vliegen als het me te veel wordt. Niet handig, niet wenselijk.
quote:Uitleggen dat echt iedere stap zeer doet en zeker als ik al een tijdje bezig ben, daar heb ik niet altijd zin in. Als ik een dag een casting afneem dan vertel ik aan de regisseur (als deze mij onbekend is) dat ik na verloop van tijd raar kan gaan lopen en waarom. Dat dat niet erg is en niet zielig maar dat hij/zij er niet raar van opkijkt. Zo dek ik me in zeg maar. Ik praat op zich vrij makkelijk over het feit dat ik reuma heb, maar men moet niet te diep gaan dan sla ik dicht. Dat komt te dichtbij, dat wil ik niet. Laat mij maar doorstomen, dan hoef ik er niet over na te denken. Dat is denk ik een reden dat ik blij ben met dit topic. Bij de KE komt dit aspect natuurlijk ook aan bod, maar lezen van meer mensen die dagelijks veel pijn hebben is ook prettig.quote:Soms vliegt het me aan maar daarvan is eigenlijk alleen mijn man echt op de hoogte. Huilen om mezelf doe ik niet (meer) en jaloers zijn op mensen die wel gewoon een berg oprennen ook niet. Ik wil het nog wel heel graag ook weer kunnen maar ik kan het nu eenmaal niet en ik ga mezelf er niet gek meer mee maken.
Toch iets gaan doen, ook als het pijn doet, is voor mij een oplossing om er mee om te gaan. Niet dat dat voor een ander geldt natuurlijk. Ik wil me niet altijd in acht nenem met alles want dat doe ik al zo vaak. Ik doe meestal gewoon gewoon mee en dan zie ik wel waar het schip strandt. Soms moet ik dat de volgende dag bezuren, soms is het over met medicatie en goed slapen.
Zo doe ik het.
Hoe doen jullie 'het'?
Op vergelijkbare wijze dus Ik ga soms bewust over mijn grenzen omdat ik een afweging maak tussen wat levert het me qua plezier op en wat kost het me dan.
Ook vandaag voel ik mijn knokkels pijnlijk gloeien. Het jeukt, zeurt en kriebelt vanbinnen zeg maar. Voor mij een teken dat er een ontsteking zit te drukken die niet doorzet. Af en toe wens ik dat ze doorzetten, dan is er wat. Nu is er niks behalve dagelijks pijn waar zo verrekte weinig mee te doen is.... Dát gegeven maakt me soms erg moedeloos, boos, dwars...
vrijdag 25 april 2008 om 23:29
O ja, herkenbaar Mik, dat het niet erg genoeg is om er de brui aan te geven en in je bed te gaan liggen met een stapel pillen in je eh....mik ( ) maar dat het je wel de hele tijd bezighoudt....Dan heb ik nog liever dat het even doorzet. Met dat halve gedoe neem ik toch geen gas terug, ik ken mezelf inmiddels goed genoeg.
vrijdag 25 april 2008 om 23:31
quote:Robin75 schreef op 25 april 2008 @ 22:31:
Ik vrees dat ik me ook bij dit topic kan aansluiten, had het graag anders gezien
Ik ben 32 en heb al lange tijd diabetes type 1. Ik heb een insulinepompje. Sinds 2,5 jaar heb ik als complicatie van de diabetes pijnlijke neuropathie gekregen, d.w.z. zenuwpijn in vnl handen/ armen en voeten/onderbenen.
Ik zit bij de pijnpoli en gebruik als medicatie Lyrica (jaja, hier is er 1) en Cymbalta, een antidepressiva. Idd de bijwerkingen liegen er niet om, maar zonder is het ondraaglijk, die pijn.
De antidepressiva werkt ook in op de pijnklachten, maar ook stemmingsproblemen die ik heb (borderline). Die klachten zijn verhevigd sinds ik de pijnklachten heb.
Poeh Robin, jij hebt vooraan gestaan bij het uitdelen van de nare dingen meid. Wat lijkt me dat moeilijk om bij alle pijn in je lijf ook mentaal problemen te hebben.
Dapper dat je moed blijf houden en aan de slag wil met het vak dat je geleerd hebt. Je zou misschien heel goed hulp kunnen bieden aan mensen die in hetzelfde schuitje zitten als jijzelf, denk je niet?
Ik vrees dat ik me ook bij dit topic kan aansluiten, had het graag anders gezien
Ik ben 32 en heb al lange tijd diabetes type 1. Ik heb een insulinepompje. Sinds 2,5 jaar heb ik als complicatie van de diabetes pijnlijke neuropathie gekregen, d.w.z. zenuwpijn in vnl handen/ armen en voeten/onderbenen.
Ik zit bij de pijnpoli en gebruik als medicatie Lyrica (jaja, hier is er 1) en Cymbalta, een antidepressiva. Idd de bijwerkingen liegen er niet om, maar zonder is het ondraaglijk, die pijn.
De antidepressiva werkt ook in op de pijnklachten, maar ook stemmingsproblemen die ik heb (borderline). Die klachten zijn verhevigd sinds ik de pijnklachten heb.
Poeh Robin, jij hebt vooraan gestaan bij het uitdelen van de nare dingen meid. Wat lijkt me dat moeilijk om bij alle pijn in je lijf ook mentaal problemen te hebben.
Dapper dat je moed blijf houden en aan de slag wil met het vak dat je geleerd hebt. Je zou misschien heel goed hulp kunnen bieden aan mensen die in hetzelfde schuitje zitten als jijzelf, denk je niet?
vrijdag 25 april 2008 om 23:42
quote:eleonora schreef op 25 april 2008 @ 23:29:
O ja, herkenbaar Mik, dat het niet erg genoeg is om er de brui aan te geven en in je bed te gaan liggen met een stapel pillen in je eh....mik ( ) maar dat het je wel de hele tijd bezighoudt....Dan heb ik nog liever dat het even doorzet. Met dat halve gedoe neem ik toch geen gas terug, ik ken mezelf inmiddels goed genoeg.Idd Leo, dat is het precies. Het is niet erg genoeg om rust te pakken, want dat vemindert het niet, net zo als doorgaan het niet verergert maar wel afleidt.
O ja, herkenbaar Mik, dat het niet erg genoeg is om er de brui aan te geven en in je bed te gaan liggen met een stapel pillen in je eh....mik ( ) maar dat het je wel de hele tijd bezighoudt....Dan heb ik nog liever dat het even doorzet. Met dat halve gedoe neem ik toch geen gas terug, ik ken mezelf inmiddels goed genoeg.Idd Leo, dat is het precies. Het is niet erg genoeg om rust te pakken, want dat vemindert het niet, net zo als doorgaan het niet verergert maar wel afleidt.
vrijdag 25 april 2008 om 23:48
Dat vind ik trouwens weer moeilijk aan minder werken en wel 8 x per dag naar en van school moeten fietsen om mijn dochter naar school te brengen en op te halen. Dat je wel moet. Ook al gaat het (bijna) niet.
Eigenlijk krijg ik na 6 x op en afstappen mijn been bijna niet meer over de fietsinstap heen maar ik moet wel en de pijn is niet erg genoeg om het niet te doen en de buurvrouw te vragen mijn dochter ook mee te nemen als zij haar kinderen ophaalt.
Daarbij is het ook mijn eer te na om hulp te vragen eigenlijk. Ik doe het zelf wel. Maar ik baal er van dat ik moe ben van niks. Ja, dat halen en brengen, wat licht huishoudelijk werk (voor de rest heb ik huishoudelijke hulp) en wat zittende kantoorklussen.
Eigenlijk krijg ik na 6 x op en afstappen mijn been bijna niet meer over de fietsinstap heen maar ik moet wel en de pijn is niet erg genoeg om het niet te doen en de buurvrouw te vragen mijn dochter ook mee te nemen als zij haar kinderen ophaalt.
Daarbij is het ook mijn eer te na om hulp te vragen eigenlijk. Ik doe het zelf wel. Maar ik baal er van dat ik moe ben van niks. Ja, dat halen en brengen, wat licht huishoudelijk werk (voor de rest heb ik huishoudelijke hulp) en wat zittende kantoorklussen.
vrijdag 25 april 2008 om 23:55
Hulp vragen heb ik vreselijk moeite mee, en daarmee maak ik het mezelf onnodig moeilijk. Praktisch gezien is dat wel de reden waarom ik 40 uur in een kantoorbaan werk. Werken als managementassistent gaat prima, belast me niet, maar thuis zijn wel. Dan moet ik kiezen tussen Zoonmik verzorgen en het huishouden want samen gaat niet. Tja meestal wint Zoonmik het.
zaterdag 26 april 2008 om 10:53
Hier nog iemand met chronisch pijn, niet zo erg zoals sommigen van jullie.
In 1990, op 8 jarige leeftijd heb ik een ongeluk gehad, resultaat waren 2 oogbloedingen. Lastig uit te leggen, maar daardoor heb ik sindsdien last van chronisch oogpijn. Een tijdje 2x daags pijnstillers geslikt, maar dat zorgde ervoor dat ik niet meer voelde als ik me ergens anders pijn deed.
Op de Universiteit heb ik een extra jaar studiefinanciering gekregen omdat ik er vooral de eerste drie jaar veel last van had. Soms 2 dagen per week in het donker liggen en niets kunnen kan niet bij een technische studie. Nu ben ik afgestudeerd en heb een volledige baan. Zo nu en dan leef ik op pijnstillers, maar dat komt gelukkig niet zo vaak voor.
Dus op dit moment valt het mee, maar ik loop er al 18 jaar mee, terwijl ik 26 ben, het heeft me gevormd tot wie ik ben.
Sorry als dit bericht niet aansluit op een andere, ik moet zo weg dus heb nog niet het hele topic gelezen.
In 1990, op 8 jarige leeftijd heb ik een ongeluk gehad, resultaat waren 2 oogbloedingen. Lastig uit te leggen, maar daardoor heb ik sindsdien last van chronisch oogpijn. Een tijdje 2x daags pijnstillers geslikt, maar dat zorgde ervoor dat ik niet meer voelde als ik me ergens anders pijn deed.
Op de Universiteit heb ik een extra jaar studiefinanciering gekregen omdat ik er vooral de eerste drie jaar veel last van had. Soms 2 dagen per week in het donker liggen en niets kunnen kan niet bij een technische studie. Nu ben ik afgestudeerd en heb een volledige baan. Zo nu en dan leef ik op pijnstillers, maar dat komt gelukkig niet zo vaak voor.
Dus op dit moment valt het mee, maar ik loop er al 18 jaar mee, terwijl ik 26 ben, het heeft me gevormd tot wie ik ben.
Sorry als dit bericht niet aansluit op een andere, ik moet zo weg dus heb nog niet het hele topic gelezen.
zaterdag 26 april 2008 om 21:12
Hier is het onhandig, maar das allang geen nieuws meer. Om on topic te blijven; van de week weer een babbeltje pijnpoli gedaan en behoorlijke vrije hand om eens met de dosis van een van de medicijnen te spelen. Ik moet zeggen; als het doorzet zoals het tot nu doet, dan zitten we op het juiste pad. Begin stiekem meteen al te hopen dat we de pleisters straks kunnen afbouwen.
Moet zeggen dat ik wel weer eens loop te worstelen met de vraag wanneer pijn houdbaar is en wanneer een grens bereikt is. Of eigenlijk; wanneer zijn kosten de baten waard bij het nastreven van een lager pijnniveau? Het antwoord zal zich vanzelf wel weer aankondigen maar soms is een glazen bol ook best prettig.
Moet zeggen dat ik wel weer eens loop te worstelen met de vraag wanneer pijn houdbaar is en wanneer een grens bereikt is. Of eigenlijk; wanneer zijn kosten de baten waard bij het nastreven van een lager pijnniveau? Het antwoord zal zich vanzelf wel weer aankondigen maar soms is een glazen bol ook best prettig.
vandaag ga ik van alles kunnen
