Gezondheid
alle pijlers
ouder ziek, kinderen bij gesprek met arts
dinsdag 18 maart 2008 om 17:09
Mijn mama is ziek en momenteel is nog erg onduidelijk wat ze heeft. Wel heeft de arts al aangegeven dat hij graag een gesprek wil, eind van de week, met de kinderen erbij, als hij zijn bevindingen gaat vertellen.
Ik ben er erg van geschrokken, want kinderen erbij, dat lijkt me iets serieus, iets dat een arts niet zomaar doet?
Klopt mijn beeld? Of kan het ook meevallen?
Ik ben er erg van geschrokken, want kinderen erbij, dat lijkt me iets serieus, iets dat een arts niet zomaar doet?
Klopt mijn beeld? Of kan het ook meevallen?
donderdag 10 april 2008 om 19:27
Vandaag gaat het. Lang leve de ibuprofen tegen de lichamelijke pijn.
Redelijk geslapen iig. Wel rare dromen gehad maar dat is verwerken.
Vanmorgen samen met een vriendin de traktaties voor morgen in elkaar geknutseld. Zoonlief kan met een gerust hart jarig zijn
Morgenmiddag is het kinderfeestje en dan zaterdag het 'mensenfeest'. Daar zullen gerust moeilijke momenten bij zitten, maar dat is niet erg. Mijn papa komt, met mijn broertje en vriendin, dus dat is fijn. Ze nemen voor mij mama's laatste borduurwerk mee, dat ze speciaal voor mij had gemaakt. Helaas heeft ze het net niet meer ingelijst mogen zien.
Vandaag ook al even op mijn werk geweest. Ik was net die dinsdag met een nieuwe baan begonnen toen ik naar huis moest. Maar wat is het een warm bad, wat een warmte en bezorgdheid komt er naar me toe. Het doet zo goed!
Over warmte gesproken: vanmorgen sprak een moeder van zoonliefs school me aan om me te condoleren en om te vragen of ze iets kon doen. Ze bood zelfs aan om vrij te nemen van haar werk om te helpen met het kinderfeestje. Zó lief!
Momenteel geniet ik meer van al het goede dat het met zich meebrengt dan dat ik verdrietig ben. Al voelt de rouw zónder ibuprofen al wel rauw....
fleurtje: jij ook sterkte. Ken ik je? Dat vroeg ik me af nl
Redelijk geslapen iig. Wel rare dromen gehad maar dat is verwerken.
Vanmorgen samen met een vriendin de traktaties voor morgen in elkaar geknutseld. Zoonlief kan met een gerust hart jarig zijn
Morgenmiddag is het kinderfeestje en dan zaterdag het 'mensenfeest'. Daar zullen gerust moeilijke momenten bij zitten, maar dat is niet erg. Mijn papa komt, met mijn broertje en vriendin, dus dat is fijn. Ze nemen voor mij mama's laatste borduurwerk mee, dat ze speciaal voor mij had gemaakt. Helaas heeft ze het net niet meer ingelijst mogen zien.
Vandaag ook al even op mijn werk geweest. Ik was net die dinsdag met een nieuwe baan begonnen toen ik naar huis moest. Maar wat is het een warm bad, wat een warmte en bezorgdheid komt er naar me toe. Het doet zo goed!
Over warmte gesproken: vanmorgen sprak een moeder van zoonliefs school me aan om me te condoleren en om te vragen of ze iets kon doen. Ze bood zelfs aan om vrij te nemen van haar werk om te helpen met het kinderfeestje. Zó lief!
Momenteel geniet ik meer van al het goede dat het met zich meebrengt dan dat ik verdrietig ben. Al voelt de rouw zónder ibuprofen al wel rauw....
fleurtje: jij ook sterkte. Ken ik je? Dat vroeg ik me af nl
zondag 13 april 2008 om 14:49
zondag 13 april 2008 om 20:24
Zoonlief was jarig zoals een zesjarige jarig hoort te zijn: stralend. Mooi om te zien! Hij heeft een heerlijk weekend gehad.
Zelf ben ik wat minder blij en stralend. Mijn rugpijn, zwaar gespannen rugspieren, wordt niet echt minder. Vandaag hoefde er gelukkig niets dus heb ik eindelijk eens uit kunnen rusten. Morgen ga ik de huisarts maar even bellen, eens kijken of er wat spierverslappers in de mik kunnen.
De hele week dat mama nog thuis was heb ik foto's gemaakt. Er zitten een aantal prachtige foto's bij. (f)
Zelf ben ik wat minder blij en stralend. Mijn rugpijn, zwaar gespannen rugspieren, wordt niet echt minder. Vandaag hoefde er gelukkig niets dus heb ik eindelijk eens uit kunnen rusten. Morgen ga ik de huisarts maar even bellen, eens kijken of er wat spierverslappers in de mik kunnen.
De hele week dat mama nog thuis was heb ik foto's gemaakt. Er zitten een aantal prachtige foto's bij. (f)
donderdag 17 april 2008 om 20:16
Gek, een maand geleden postte ik bovenstaand bericht en vanavond zegt papa aan de telefoon dat hij vanavond even bij mama langs gaat. En even ben ik in verwarring tot ik me realiseer dat hij langs het kerkhof gaat
Vandaag is een moeilijke dag. Ben wat moe en zo af en toe komt er wat pijn binnen. Zoonlief die bij het zien van een foto van mijn mama opmerkt dat het 'met oma leuker was', mijn vader aan de telefoon, in de supermarkt iets tegen komen over moederdag.
Mijn rug doet het gelukkig wel weer, Lief blijkt erg goed te kunnen masseren
Maandag ben ik weer begonnen met werken. De dinsdag dat ik plotseling naar huis ben geroepen was mijn eerste werkdag in deze baan. Een raar begin dus! Gelukkig heb ik warme collega's, dat is me intussen al meer dan duidelijk geworden! (f)
Vandaag is een moeilijke dag. Ben wat moe en zo af en toe komt er wat pijn binnen. Zoonlief die bij het zien van een foto van mijn mama opmerkt dat het 'met oma leuker was', mijn vader aan de telefoon, in de supermarkt iets tegen komen over moederdag.
Mijn rug doet het gelukkig wel weer, Lief blijkt erg goed te kunnen masseren
Maandag ben ik weer begonnen met werken. De dinsdag dat ik plotseling naar huis ben geroepen was mijn eerste werkdag in deze baan. Een raar begin dus! Gelukkig heb ik warme collega's, dat is me intussen al meer dan duidelijk geworden! (f)
donderdag 17 april 2008 om 22:05
Gecondoleerd Fussie. Ik lees je topic vandaag voor de eerste keer en weet wel zo ongeveer waar je doorheen gaat.
Ook mijn moeder is in 2004 overleden aan dezelfde kanker, nadat ze er eerst een zware beroerte van had gekregen. Ze was totaal verlamd en wij, de kinderen, moesten in eerste instantie alle beslissingen nemen omdat mama niet kon praten. Ze is een paar weken heel ziek geweest en zwaar gefrustreerd dat ze zich niet kon uiten. Uiteindelijk heeft ze zelf aangegeven dat ze geen sondevoeding meer wilde en is ze gesedeerd. Ook bij haar duurde het vanaf dat moment nog wonderbaarlijk lang voordat ze overleed (ongeveer 5 dagen). Het hele ziekteproces heeft een korte anderhalve maand geduurd.
En dan sta je opeens met lege handen en een leeg hart, want je moeder is er niet meer (vader was al overleden).
Ik hoop dat je veel lieve mensen om je heen hebt om je te helpen dit verlies te dragen. Je hebt denk ik een hele goede start gemaakt met de rouwverwerking door je zo intensief bezig te houden met allerlei dingen rondom de uitvaart.
Heel veel sterkte!
@Lapin: voor jou (ik ken het ook)
Ook mijn moeder is in 2004 overleden aan dezelfde kanker, nadat ze er eerst een zware beroerte van had gekregen. Ze was totaal verlamd en wij, de kinderen, moesten in eerste instantie alle beslissingen nemen omdat mama niet kon praten. Ze is een paar weken heel ziek geweest en zwaar gefrustreerd dat ze zich niet kon uiten. Uiteindelijk heeft ze zelf aangegeven dat ze geen sondevoeding meer wilde en is ze gesedeerd. Ook bij haar duurde het vanaf dat moment nog wonderbaarlijk lang voordat ze overleed (ongeveer 5 dagen). Het hele ziekteproces heeft een korte anderhalve maand geduurd.
En dan sta je opeens met lege handen en een leeg hart, want je moeder is er niet meer (vader was al overleden).
Ik hoop dat je veel lieve mensen om je heen hebt om je te helpen dit verlies te dragen. Je hebt denk ik een hele goede start gemaakt met de rouwverwerking door je zo intensief bezig te houden met allerlei dingen rondom de uitvaart.
Heel veel sterkte!
@Lapin: voor jou (ik ken het ook)
maandag 28 april 2008 om 13:42
nou, eigenlijk gaat het niet, als ik heel eerlijk ben. Het doet veel meer pijn dan ik had gedacht. Het kon bij mij twee kanten op, of mezelf opsluiten in mijn 'toren' en de gevoelens ook, of de gevoelens toelaten en het verdriet nu voelen, nu iedereen nog weet waar het verdriet vandaan komt.
En nu is het verdriet er dus telkens. En ik weet niet eens echt waar ik verdrietig om ben. Ik krijg het niet beredeneerd voor mezelf waarom er nu telkens tranen uit mijn ogen rollen. Tamelijk vreemd voor iemand die tot voor kort amper kon huilen! Ben wel erg blij dat ik nu twee weken vakantie heb van mijn werk, dat het ook geen probleem is dat het verdriet komt.
Ik wil nog verschillende mensen mailen die me lieve berichtjes hadden gestuurd maar het lukt niet. Zijn allemaal dingen waarbij de realiteit zo hard doorkomt. Hard en Rauw
En nu is het verdriet er dus telkens. En ik weet niet eens echt waar ik verdrietig om ben. Ik krijg het niet beredeneerd voor mezelf waarom er nu telkens tranen uit mijn ogen rollen. Tamelijk vreemd voor iemand die tot voor kort amper kon huilen! Ben wel erg blij dat ik nu twee weken vakantie heb van mijn werk, dat het ook geen probleem is dat het verdriet komt.
Ik wil nog verschillende mensen mailen die me lieve berichtjes hadden gestuurd maar het lukt niet. Zijn allemaal dingen waarbij de realiteit zo hard doorkomt. Hard en Rauw
maandag 28 april 2008 om 13:58
Fussie, zo herkenbaar. Maar het is goed om te huilen (denk ik). Het is 1 van de meest verdrietige dingen die je in je leven kunnen overkomen, het verlies van je ouders. Je ouders zijn zo onlosmakelijk met je verbonden, ze zijn een deel van jezelf. Ik had er zelf heel veel moeite mee dat ik mijn vader nooit meer kon zeggen dat ik van hem houdt. En in heel veel kleine dingen wordt je er opeens aan herinnert.
Je ouders zijn ook de enige mensen waar je kind bij kan zijn en dat valt dan ook weg.
Huil maar lekker, verstop je af en toe voor de grote boze mensenwereld en opeens komt er een dag dat je weer een beetje kan genieten ergens van.
En kom het lekker van je af schrijven hier als je wilt. Ik kijk hier regelmatig.
Je ouders zijn ook de enige mensen waar je kind bij kan zijn en dat valt dan ook weg.
Huil maar lekker, verstop je af en toe voor de grote boze mensenwereld en opeens komt er een dag dat je weer een beetje kan genieten ergens van.
En kom het lekker van je af schrijven hier als je wilt. Ik kijk hier regelmatig.
dinsdag 29 april 2008 om 10:23
Lieverd, het doet ook zeer.
Scheurende, schrijnende pijn, die door je lijf golft. Die tranen komen omdat het verdriet niet in jouw lichaam past, zo groot is het. Dat verandert met de tijd, maar veranderen is iets anders dan minder worden. Het enorme verdriet blijft enorm, maar voegt zich zodat het wel in jouw lichaam past.
Hou je haaks, meid! We spreken elkaar.
Scheurende, schrijnende pijn, die door je lijf golft. Die tranen komen omdat het verdriet niet in jouw lichaam past, zo groot is het. Dat verandert met de tijd, maar veranderen is iets anders dan minder worden. Het enorme verdriet blijft enorm, maar voegt zich zodat het wel in jouw lichaam past.
Hou je haaks, meid! We spreken elkaar.
Wat wilde ik nou toch typen?
dinsdag 29 april 2008 om 13:55
quote:fussie schreef op 28 april 2008 @ 13:42:
nou, eigenlijk gaat het niet, als ik heel eerlijk ben. Het doet veel meer pijn dan ik had gedacht. Het kon bij mij twee kanten op, of mezelf opsluiten in mijn 'toren' en de gevoelens ook, of de gevoelens toelaten en het verdriet nu voelen, nu iedereen nog weet waar het verdriet vandaan komt.
En nu is het verdriet er dus telkens. En ik weet niet eens echt waar ik verdrietig om ben. Ik krijg het niet beredeneerd voor mezelf waarom er nu telkens tranen uit mijn ogen rollen. Tamelijk vreemd voor iemand die tot voor kort amper kon huilen! Ben wel erg blij dat ik nu twee weken vakantie heb van mijn werk, dat het ook geen probleem is dat het verdriet komt.
Ik wil nog verschillende mensen mailen die me lieve berichtjes hadden gestuurd maar het lukt niet. Zijn allemaal dingen waarbij de realiteit zo hard doorkomt. Hard en Rauw
Fussie, je verdriet laat zich niet beredeneren. Laat het maar gewoon komen. Het concept "dood" is zo onwerkelijk, pas later kun je stukje bijbeetje toelaten wat het in de praktijk betekent: dat je iets heel erg kostbaars hebt verloren en dat je dat kostbare nooit terug kunt krijgen. Voordat je dat een plek kunt geven, ben je tijden verder. Dan is rouw minder rauw, zijn de scherpe kanten ervan af.
Maar geloof Lapin maar. Ook voor jou komt ooit weer het moment dat je weer kunt genieten van kleine dingen. Zorg tot die tijd heel goed voor jezelf en neem jezelf in acht.
Knuffel voor jou!
Ook een knuffel voor Lapin. Met mij gaat het wel wat beter, al heb ik nogsteeds veel zorgen rond de gezondheid van met name mijn schoonmoeder (maar dat is een ander topic). Ik vind het trouwens vreselijk dat moederdag eraan zit te komen. Alle folders met teksten als "voor moeder/mama" gaan linea recta de papierbak in.
nou, eigenlijk gaat het niet, als ik heel eerlijk ben. Het doet veel meer pijn dan ik had gedacht. Het kon bij mij twee kanten op, of mezelf opsluiten in mijn 'toren' en de gevoelens ook, of de gevoelens toelaten en het verdriet nu voelen, nu iedereen nog weet waar het verdriet vandaan komt.
En nu is het verdriet er dus telkens. En ik weet niet eens echt waar ik verdrietig om ben. Ik krijg het niet beredeneerd voor mezelf waarom er nu telkens tranen uit mijn ogen rollen. Tamelijk vreemd voor iemand die tot voor kort amper kon huilen! Ben wel erg blij dat ik nu twee weken vakantie heb van mijn werk, dat het ook geen probleem is dat het verdriet komt.
Ik wil nog verschillende mensen mailen die me lieve berichtjes hadden gestuurd maar het lukt niet. Zijn allemaal dingen waarbij de realiteit zo hard doorkomt. Hard en Rauw
Fussie, je verdriet laat zich niet beredeneren. Laat het maar gewoon komen. Het concept "dood" is zo onwerkelijk, pas later kun je stukje bijbeetje toelaten wat het in de praktijk betekent: dat je iets heel erg kostbaars hebt verloren en dat je dat kostbare nooit terug kunt krijgen. Voordat je dat een plek kunt geven, ben je tijden verder. Dan is rouw minder rauw, zijn de scherpe kanten ervan af.
Maar geloof Lapin maar. Ook voor jou komt ooit weer het moment dat je weer kunt genieten van kleine dingen. Zorg tot die tijd heel goed voor jezelf en neem jezelf in acht.
Knuffel voor jou!
Ook een knuffel voor Lapin. Met mij gaat het wel wat beter, al heb ik nogsteeds veel zorgen rond de gezondheid van met name mijn schoonmoeder (maar dat is een ander topic). Ik vind het trouwens vreselijk dat moederdag eraan zit te komen. Alle folders met teksten als "voor moeder/mama" gaan linea recta de papierbak in.
woensdag 30 april 2008 om 07:38
Ja, misschien komen die tranen er daarom wel spontaan uit, omdat het anders niet past!
Genieten van kleine dingen lukt wel, nog steeds zijn er mooie luchten om van te genieten, Zoonlief die er gewoon is, dat blijft gelukkig allemaal.
Het is meer de communicatie met Lief die opeens lastig is, omdat ik absoluut geen grapjes kan hebben. Ik snap ze gewoon even niet. Helaas is Lief ook niet helemaal in goeie doen door zeer spoedig af te maken proefschrift dus dat is nog wel eens een slechte combinatie . Maar komt ook wel weer goed!
Ik herken veel van mijn lichamelijke dingen van toen ik overspannen thuis zat. Het voelt weer net of mijn zenuwen bloot liggen en alles komt 10x zo hard binnen. Koninginnedag zal dus wel een drukke dag zijn, maar ik wil het zoonlief niet onthouden. Kwestie van later op de dag voldoende rust inplannen. Wat dat betreft komt die ervaring van dat overspannen zijn me nu wel goed van pas.
Volgende week zou mama jarig zijn. In plaats daarvan moeten we de dag ervoor naar de notaris ivm het erfrecht enzo. Zuur!
En moederdag, ja, brrrr, die folders kan ik ook even niet zien! Ook al vierden we nooit moederdag, mama was altijd rond die datum jarig en ze vond het maar commercieel gedoe, wat zou ik dit jaar graag met een mooi bos bloemen langs willen gaan!
Genieten van kleine dingen lukt wel, nog steeds zijn er mooie luchten om van te genieten, Zoonlief die er gewoon is, dat blijft gelukkig allemaal.
Het is meer de communicatie met Lief die opeens lastig is, omdat ik absoluut geen grapjes kan hebben. Ik snap ze gewoon even niet. Helaas is Lief ook niet helemaal in goeie doen door zeer spoedig af te maken proefschrift dus dat is nog wel eens een slechte combinatie . Maar komt ook wel weer goed!
Ik herken veel van mijn lichamelijke dingen van toen ik overspannen thuis zat. Het voelt weer net of mijn zenuwen bloot liggen en alles komt 10x zo hard binnen. Koninginnedag zal dus wel een drukke dag zijn, maar ik wil het zoonlief niet onthouden. Kwestie van later op de dag voldoende rust inplannen. Wat dat betreft komt die ervaring van dat overspannen zijn me nu wel goed van pas.
Volgende week zou mama jarig zijn. In plaats daarvan moeten we de dag ervoor naar de notaris ivm het erfrecht enzo. Zuur!
En moederdag, ja, brrrr, die folders kan ik ook even niet zien! Ook al vierden we nooit moederdag, mama was altijd rond die datum jarig en ze vond het maar commercieel gedoe, wat zou ik dit jaar graag met een mooi bos bloemen langs willen gaan!
dinsdag 6 mei 2008 om 10:25
Zomaar is er een maand voorbij. Het gaat zo snel en het lijkt nog zo gisteren.
Nog nooit dacht ik zovaak aan mijn mama. Bij alles is er een link, iets wat me aan haar doet denken, wat ik aan haar had willen vertellen. Koninginnedag, Dodenherdenking, gewoon mijn dagen in Zeeland, hoe ik werd verwend en heb kunnen genieten bij mijn vriendin. Vertellen gaat niet meer.
Tegelijkertijd is er rust in me dat ik het niet hoef te vertellen, dat ze toch wel weet hoe het met me gaat.
Vandaag komt mijn broertje mijn zoon halen, hij gaat lekker logeren. Donderdag ga ik zelf die kant op, vrijdag zou mama jarig geweest zijn. Het zal raar zijn, thuis zonder mama.
Eigenlijk zie ik er tegenop, het wordt steeds echter zo....
Nog nooit dacht ik zovaak aan mijn mama. Bij alles is er een link, iets wat me aan haar doet denken, wat ik aan haar had willen vertellen. Koninginnedag, Dodenherdenking, gewoon mijn dagen in Zeeland, hoe ik werd verwend en heb kunnen genieten bij mijn vriendin. Vertellen gaat niet meer.
Tegelijkertijd is er rust in me dat ik het niet hoef te vertellen, dat ze toch wel weet hoe het met me gaat.
Vandaag komt mijn broertje mijn zoon halen, hij gaat lekker logeren. Donderdag ga ik zelf die kant op, vrijdag zou mama jarig geweest zijn. Het zal raar zijn, thuis zonder mama.
Eigenlijk zie ik er tegenop, het wordt steeds echter zo....
