Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 24 april 2008 om 16:02
Nee hoor, je zeurt helemaal niet. Het lijkt me heel normaal dat jouw mobiel privé is en je sms'jes ook. Daar heeft hij helemaal niets in te zoeken. Groot gelijk dat je kwaad bent. Weet je of het de eerste keer was? Je hoort het nu pas omdat hij ook iets (in zijn ogen) "verdachts" vond, maar het kan best zijn dat hij al langer je telefoon checkt.
Het gaat wel degelijk ergens over, als je het mij vraagt. Jij hebt recht op privacy, op je eigen dingen. Dat recht hoeft hij je niet te "geven", dat héb je. Jij bepaalt als enige wie er in je mobiel mag kijken. Daar kun je lang en kort over discussiëren, het is jouw telefoon en jouw privacy en hij heeft dat te respecteren. Dat hij dat niet doet, is naar mijn idee omdat hij controle over elk aspect van je leven wil houden. Het heeft niet eens zozeer te maken met liefde, als wel met bezitterigheid.
Was je niet bang dat hij agressief zou worden toen hij zo kwaad was?
Het gaat wel degelijk ergens over, als je het mij vraagt. Jij hebt recht op privacy, op je eigen dingen. Dat recht hoeft hij je niet te "geven", dat héb je. Jij bepaalt als enige wie er in je mobiel mag kijken. Daar kun je lang en kort over discussiëren, het is jouw telefoon en jouw privacy en hij heeft dat te respecteren. Dat hij dat niet doet, is naar mijn idee omdat hij controle over elk aspect van je leven wil houden. Het heeft niet eens zozeer te maken met liefde, als wel met bezitterigheid.
Was je niet bang dat hij agressief zou worden toen hij zo kwaad was?
Ga in therapie!
donderdag 24 april 2008 om 16:19
Oké.Ik wist ook niet goed of ik nou zo pieperig was of hij overdreef. Maar ben wel blij dat jullie niet vinden dat ik zeur. Ik vind het ook wel privé maar als hij het had gevraagd had hij het gerust mogen lezen. Ik bedeol er niets mee gewoon contact met een soort van vriend zeg maar. En niet flirten of versieren dat komt helemaal niet aan de orde.
Dubio, ik was wel even bang. Want hij ontplofte zowat. Maar ik kon me ook niet zo goed inhouden dus ging terugschreeuwen. Misschien wel omdat het prive is maar ook omdat er niet veel in werd gezegd meer van; wat heb je gedaan zoal? Hoe is het nu met je? En zelfs hoe het met mij en M was. Ik zie dat als intresse. Maar M vind dat ik daarin nog onervaren ben of wat dan ook en dat hij duidelijk ziet dat die jongen mij weer wil versieren en dat ik er doodleuk op inga. Ik heb geen idee, heb niet het idee dat hij me wil versieren. Maar ik was wel heel even bang en ik ben nog veel banger aan de ene kant dat hij is weggelopen voor het geval dat.. Klinkt stom maar we hadden een afspraak gemaakt dat hij dan gewoon zou weglopen en terug zou komen wanneer hij dat wilde. En het lijkt er nu wel op. En op zich vind ik dat enger. En ik vind mezelf eng, ik heb echt geschreeuwd tegen hem en zo ben ik helemaal niet. En zo wil ook helemaal niet zijn, want ik houd van hem en dan wil ik niet schreeuwen. Ben aan de ene kant dus ook bang voor mezelf straks ga ik mezelf verliezen. Ik schreeuw nooit en nu opeens wel en wat nou als ik doorsla of wat...
Het is allemaal nogal raar eigenlijk.
Ik weet niet of dit de eerste keer was of is. Hij speelt wel eens spelletjes op mij telefoon misschien dat hij dan kijkt. Ik heb geen idee eigenlijk..
Dubio, ik was wel even bang. Want hij ontplofte zowat. Maar ik kon me ook niet zo goed inhouden dus ging terugschreeuwen. Misschien wel omdat het prive is maar ook omdat er niet veel in werd gezegd meer van; wat heb je gedaan zoal? Hoe is het nu met je? En zelfs hoe het met mij en M was. Ik zie dat als intresse. Maar M vind dat ik daarin nog onervaren ben of wat dan ook en dat hij duidelijk ziet dat die jongen mij weer wil versieren en dat ik er doodleuk op inga. Ik heb geen idee, heb niet het idee dat hij me wil versieren. Maar ik was wel heel even bang en ik ben nog veel banger aan de ene kant dat hij is weggelopen voor het geval dat.. Klinkt stom maar we hadden een afspraak gemaakt dat hij dan gewoon zou weglopen en terug zou komen wanneer hij dat wilde. En het lijkt er nu wel op. En op zich vind ik dat enger. En ik vind mezelf eng, ik heb echt geschreeuwd tegen hem en zo ben ik helemaal niet. En zo wil ook helemaal niet zijn, want ik houd van hem en dan wil ik niet schreeuwen. Ben aan de ene kant dus ook bang voor mezelf straks ga ik mezelf verliezen. Ik schreeuw nooit en nu opeens wel en wat nou als ik doorsla of wat...
Het is allemaal nogal raar eigenlijk.
Ik weet niet of dit de eerste keer was of is. Hij speelt wel eens spelletjes op mij telefoon misschien dat hij dan kijkt. Ik heb geen idee eigenlijk..
anoniem_52026 wijzigde dit bericht op 24-04-2008 16:20
Reden: Laatste 3 zinnen!
Reden: Laatste 3 zinnen!
% gewijzigd
donderdag 24 april 2008 om 16:54
Je raakt overstuur en gaat schreeuwen omdat je jezelf niet kunt verdedigen tegen jaloerserigheid. Onmacht. Hoef je jezelf niet kwalijk te nemen.
Ergens ben ik wel blij dat hij weggegaan is. Zorg je er ook voor dat je hem ten allen tijde de ruimte geeft om weg te gaan. Als hij weg wil is hij aan zijn grens en daar wil je hem niet overheen hebben.
Jammer dat je er niet helemaal gerust op kunt zijn dat 'ie ten allen tijde op deze manier een time-out neemt.
Ergens ben ik wel blij dat hij weggegaan is. Zorg je er ook voor dat je hem ten allen tijde de ruimte geeft om weg te gaan. Als hij weg wil is hij aan zijn grens en daar wil je hem niet overheen hebben.
Jammer dat je er niet helemaal gerust op kunt zijn dat 'ie ten allen tijde op deze manier een time-out neemt.
donderdag 24 april 2008 om 17:27
Lilly, ik vind jou veel volwassener overkomen dan M., die gedraagt zich als een klein kind als je het mij vraagt. Niet gek dat je jezelf niet herkent in je eigen gedrag. Je wordt uitgedaagd, je gaat over je grenzen heen. Het is niet per se dramatisch als je eens een keer schreeuwt trouwens, ik ben blij het te lezen. Je wordt niet alleen kwaad maar durft het ook nog eens te laten merken. Dat was voorheen volgens mij niet zo. Je bent echt aan het veranderen, heb ik het idee. Ik ben zelf ook te ver gegaan bij mijn ex, ik heb hem ook twee keer geslagen uit pure machteloosheid. Dat praat ik niet goed, maar ik snap wel waar het vandaan kwam. Des te meer reden om goed op te letten dat je jezelf niet meer in een situatie laat komen waarin je te ver gaat.
In dit soort relaties is er meestal een patroon waarin het na een uitbarsting een tijdje goed gaat. Hij belooft beterschap, doet zijn best, houdt zich in... de spanning bouwt zich op, het gaat af en toe bijna mis, tot er weer een ontploffing komt. Zie dit als een waarschuwing. Hij staat zwaar onder druk, die woede zit nog steeds in hem maar kan er niet uit nu hij zich niet op jou afreageert. Pas alsjeblieft op!!
liefs,
dubio
In dit soort relaties is er meestal een patroon waarin het na een uitbarsting een tijdje goed gaat. Hij belooft beterschap, doet zijn best, houdt zich in... de spanning bouwt zich op, het gaat af en toe bijna mis, tot er weer een ontploffing komt. Zie dit als een waarschuwing. Hij staat zwaar onder druk, die woede zit nog steeds in hem maar kan er niet uit nu hij zich niet op jou afreageert. Pas alsjeblieft op!!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 24 april 2008 om 17:39
Lieve Lily,
M vindt jou onervaren maar eigenlijk wil M gewoon de baas zijn, omdat M bang is. Bang om zijn invloed op jou te verliezen. Hij moet je wel onder controle kunnen houden en zo'n mobiele telefoon is echt iets waar je je als conrol frak zorgen over maakt. Vanuit zijn point of view best te begrijpen.
Jij voelt het vanzelf wel als iemand meer van je wil dan gewoon sociaal een beetje tetteren via de SMS. En als blijkt dat die jongen echt gek op je is, dan ben jij oud en wijs genoeg om tegen die knul te zeggen dat jij niet geïnteresseerd bent in hem. Toch?
M vindt jou onervaren maar eigenlijk wil M gewoon de baas zijn, omdat M bang is. Bang om zijn invloed op jou te verliezen. Hij moet je wel onder controle kunnen houden en zo'n mobiele telefoon is echt iets waar je je als conrol frak zorgen over maakt. Vanuit zijn point of view best te begrijpen.
Jij voelt het vanzelf wel als iemand meer van je wil dan gewoon sociaal een beetje tetteren via de SMS. En als blijkt dat die jongen echt gek op je is, dan ben jij oud en wijs genoeg om tegen die knul te zeggen dat jij niet geïnteresseerd bent in hem. Toch?
donderdag 24 april 2008 om 18:32
Ach arme Lily, binnenkort gaat hij ook je pc napluizen en dan krijg je een soort Vrouwtje Klets verhaal. Dan wordt iedere gang die jij maakt nageplozen en wordt er niks gevonden dan bewijst dit voor hem nog helemaal niks. Er is achterdocht en dat zal alleen maar groeien.
Het beste is toch om vandaag nog een gesprek met hem aan gaan en hem bijv. te zeggen dat hij veel te ver gegaan is.
Aan de ene kant is hij de vriend die je heel erg goed verzorgt na je laatste val van de trap en ondertussen vertrouwt hij jou voor geen meter. Laat dit niet jouw probleem worden, dat is echt zijn probleem.
En Lily, je was terecht bang. Nu heeft hij weer laten zien hoe boos hij kan worden over iets wat totaal onbenullig is.
Het beste is toch om vandaag nog een gesprek met hem aan gaan en hem bijv. te zeggen dat hij veel te ver gegaan is.
Aan de ene kant is hij de vriend die je heel erg goed verzorgt na je laatste val van de trap en ondertussen vertrouwt hij jou voor geen meter. Laat dit niet jouw probleem worden, dat is echt zijn probleem.
En Lily, je was terecht bang. Nu heeft hij weer laten zien hoe boos hij kan worden over iets wat totaal onbenullig is.
donderdag 24 april 2008 om 19:47
quote:dubiootje schreef op 24 april 2008 @ 10:03:
[quote]Nicole_1964 schreef op 23 april 2008 @ 19:33:
Hallo Dubio,
Nee, en het loopt al zo verschrikkelijk lang! Als je dan éindelijk een datum hebt waarop er een besluit valt, dan loopt de spanning flink op. En dat dit Ik denk wel (positief bekijken!) dat het betekent dat er goed over nagedacht wordt en de zaak echt grondig wordt bekeken en dat daar dat uitstel voor nodig is. Maar evengoed blijft het vervelend te moeten wachten. Vooral omdat je de neiging krijgt te speculeren over de uitkomst.
Dat het langer duurt, en dat dit betekent, dat er goed over wordt nagedacht, dat is wat de RvdK mij ook influistert; maar ook ik ga speculeren over de uitkomst; het kan tenslotte alle kanten op!
Ik ben bang dat ik weer instort Dat probeer ik op deze manier dus te voorkomen. Bezig blijven, doorgaan. Jij doet het dus ook...
Ook ik functioneer nog wel, maar sta op knappen. Werken geeft afleiding, maar soms zou ik er het liefst mee stoppen (ziek melden...).
Waarom doe je dat niet? Laat me raden, plichtsgevoel? Je vindt je problemen niet belangrijk genoeg? Zou je het van een collega begrijpen als die zich in een vergelijkbare situatie ziekmeldde? Je staat op knappen, wil je dat afwachten of ga je nu even goed voor jezelf zorgen, zodat je thuis én op het werk kan blijven functioneren? Soms is ziekmelden het meest verantwoordelijke wat je kan doen!
Dubio, dit is een lastige: ik werk via een uitzendbureau, en als ik me ziek meld, ben ik (waarschijnlijk) de toch wel erg leuke baan kwijt. Ik sleep me naar mijn werk; als ik er ben is het goed. Volgende week nog 2 dagen, dan heb ik ruim een hele week vrij. Als ik me na die week nog zo voel, weet ik nog niet wat ik doe, dan zit er toch wel een kans in, dat ik me ziek meld... Intussen heb ik bericht gehad van de RvdK: het adviesgesprek is een week vervroegd! Ik ben zéér benieuwd!
Dankjewel voor het duimen, ik duim ook met jou mee voor een snelle en goede beslissing!
En het duimen...dat doen we dan nog maar met zijn allen samen; hoe gezellig! Misschien moeten we het toch maar eens samen doen, tijdens de koffie.
Liefs,
dubio
Groetjes,
Nicole
[quote]Nicole_1964 schreef op 23 april 2008 @ 19:33:
Hallo Dubio,
Nee, en het loopt al zo verschrikkelijk lang! Als je dan éindelijk een datum hebt waarop er een besluit valt, dan loopt de spanning flink op. En dat dit Ik denk wel (positief bekijken!) dat het betekent dat er goed over nagedacht wordt en de zaak echt grondig wordt bekeken en dat daar dat uitstel voor nodig is. Maar evengoed blijft het vervelend te moeten wachten. Vooral omdat je de neiging krijgt te speculeren over de uitkomst.
Dat het langer duurt, en dat dit betekent, dat er goed over wordt nagedacht, dat is wat de RvdK mij ook influistert; maar ook ik ga speculeren over de uitkomst; het kan tenslotte alle kanten op!
Ik ben bang dat ik weer instort Dat probeer ik op deze manier dus te voorkomen. Bezig blijven, doorgaan. Jij doet het dus ook...
Ook ik functioneer nog wel, maar sta op knappen. Werken geeft afleiding, maar soms zou ik er het liefst mee stoppen (ziek melden...).
Waarom doe je dat niet? Laat me raden, plichtsgevoel? Je vindt je problemen niet belangrijk genoeg? Zou je het van een collega begrijpen als die zich in een vergelijkbare situatie ziekmeldde? Je staat op knappen, wil je dat afwachten of ga je nu even goed voor jezelf zorgen, zodat je thuis én op het werk kan blijven functioneren? Soms is ziekmelden het meest verantwoordelijke wat je kan doen!
Dubio, dit is een lastige: ik werk via een uitzendbureau, en als ik me ziek meld, ben ik (waarschijnlijk) de toch wel erg leuke baan kwijt. Ik sleep me naar mijn werk; als ik er ben is het goed. Volgende week nog 2 dagen, dan heb ik ruim een hele week vrij. Als ik me na die week nog zo voel, weet ik nog niet wat ik doe, dan zit er toch wel een kans in, dat ik me ziek meld... Intussen heb ik bericht gehad van de RvdK: het adviesgesprek is een week vervroegd! Ik ben zéér benieuwd!
Dankjewel voor het duimen, ik duim ook met jou mee voor een snelle en goede beslissing!
En het duimen...dat doen we dan nog maar met zijn allen samen; hoe gezellig! Misschien moeten we het toch maar eens samen doen, tijdens de koffie.
Liefs,
dubio
Groetjes,
Nicole
donderdag 24 april 2008 om 22:21
Nicole, ik snap het. In elk geval fijn dat het gesprek vervroegd is en je dus (hopelijk) minder lang in onzekerheid blijft zitten. Want dat is toch voor een groot deel wat je nekt. Ik merk het zelf ook, ik sta zo onder spanning nu, ik heb echt het gevoel dat het hele kaartenhuis zo in elkaar kan donderen. Duidelijkheid, hoe negatief ook, is beter dan dit.
Lilly, neem alsjeblieft maatregelen zodat je jezelf in veiligheid kan brengen als je eventueel een gesprek/confrontatie met M. aangaat. Je bent bang voor hem en voor wat hij kan doen. Luister naar dat gevoel. Laat M. voor nu niet alleen bij je op je kamer, dat is echt niet verantwoord. Als hij of jij wil praten, spreek dan af op een openbare plek waar mensen zijn.
liefs,
dubio
Lilly, neem alsjeblieft maatregelen zodat je jezelf in veiligheid kan brengen als je eventueel een gesprek/confrontatie met M. aangaat. Je bent bang voor hem en voor wat hij kan doen. Luister naar dat gevoel. Laat M. voor nu niet alleen bij je op je kamer, dat is echt niet verantwoord. Als hij of jij wil praten, spreek dan af op een openbare plek waar mensen zijn.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 24 april 2008 om 22:44
quote:dubiootje schreef op 24 april 2008 @ 22:21:
Nicole, ik snap het. In elk geval fijn dat het gesprek vervroegd is en je dus (hopelijk) minder lang in onzekerheid blijft zitten. Want dat is toch voor een groot deel wat je nekt. Ik merk het zelf ook, ik sta zo onder spanning nu, ik heb echt het gevoel dat het hele kaartenhuis zo in elkaar kan donderen. Duidelijkheid, hoe negatief ook, is beter dan dit.
liefs,
dubio
Hallo Dubio,
zo denk ik er ook over! En de kids hebben er hier ook last van, zij begrijpen ook wel dat er veel staat te veranderen...maar wat????
Ik denk dat ik wel op mezelf pas, en in de gaten heb, hoe het eigenlijk met me gaat; probeer gewoon nog even vol te houden.
Van dat kaartenhuis, dat is een goede; al voelde ik me laatst een opgeblazen ballon, die door een speldeprik alle richtingen uit kon schieten...en dan zit er dus een fikse huilbui achter, die weer oplucht...
Liefs,
Nicole
Nicole, ik snap het. In elk geval fijn dat het gesprek vervroegd is en je dus (hopelijk) minder lang in onzekerheid blijft zitten. Want dat is toch voor een groot deel wat je nekt. Ik merk het zelf ook, ik sta zo onder spanning nu, ik heb echt het gevoel dat het hele kaartenhuis zo in elkaar kan donderen. Duidelijkheid, hoe negatief ook, is beter dan dit.
liefs,
dubio
Hallo Dubio,
zo denk ik er ook over! En de kids hebben er hier ook last van, zij begrijpen ook wel dat er veel staat te veranderen...maar wat????
Ik denk dat ik wel op mezelf pas, en in de gaten heb, hoe het eigenlijk met me gaat; probeer gewoon nog even vol te houden.
Van dat kaartenhuis, dat is een goede; al voelde ik me laatst een opgeblazen ballon, die door een speldeprik alle richtingen uit kon schieten...en dan zit er dus een fikse huilbui achter, die weer oplucht...
Liefs,
Nicole
donderdag 24 april 2008 om 22:46
Lilly, sorry, weet niet goed wat te zeggen tegen jou, vind dat al veel gezegd is. Je komt inderdaad sterker over, houd dit vast, want het moet nog groeien! Je doet het heel goed, en het is goed hier van je af te schrijven, zodat je weet, dat jij niet fout zit; anders ga je weer aan jezelf twijfelen, en dan ben je weer zo afhankelijk van M.
donderdag 24 april 2008 om 23:14
Ik bedoelde het stukje niet zo; dat ik bang voor hém bang. Maar ik was bang in de situatie. Het was gewoon zo plots en ineens, dat ik ook niet wist wat me overkwam. En daar kwam mijn angst uit voort denk ik.
Hij is hier vanavond al geweest en we hebben al gepraat. Hij was wel inderdaad weggelopen omdat hij het gevoel had dat hij te boos zou worden. En dat wilde hij niet. Dan denk ik wel een beetje van fuck, het ging zo lekker. Maar voor mij voelt het nu al alsof het al fout is gegaan.
Dubio; dat is nou juist waar ik zo bang voor ben. Ik heb nooit geschreeuwd tegen hem. Niet op deze manier en ik was daarna zo geschrokken dat ik zelfs moest huilen toen hij weg was. En mezelf wel voor mijn kop kon slaan. Ik ben bang dat als ik dit opeens doe uit het niets, misschien ik dan ook wle een keer doorslaan en dat zou wel het laatste zijn wat ikwil doen.
Afspreken op openbare plaatsen is nog lastig vanwege mijn voet en dat ik niet makkelijk loopt. Ik heb nu dus ook gewoon met hem gepraat op mijn kamer. En hij gaat proberen minder jaloers te zijn en ik heb op mijn beurt gezegd dat ik dan niet meer zal smsen met die jongen. Dan hoeft hij ook niet bang te zijn.
Liefs,
LillyRose
Hij is hier vanavond al geweest en we hebben al gepraat. Hij was wel inderdaad weggelopen omdat hij het gevoel had dat hij te boos zou worden. En dat wilde hij niet. Dan denk ik wel een beetje van fuck, het ging zo lekker. Maar voor mij voelt het nu al alsof het al fout is gegaan.
Dubio; dat is nou juist waar ik zo bang voor ben. Ik heb nooit geschreeuwd tegen hem. Niet op deze manier en ik was daarna zo geschrokken dat ik zelfs moest huilen toen hij weg was. En mezelf wel voor mijn kop kon slaan. Ik ben bang dat als ik dit opeens doe uit het niets, misschien ik dan ook wle een keer doorslaan en dat zou wel het laatste zijn wat ikwil doen.
Afspreken op openbare plaatsen is nog lastig vanwege mijn voet en dat ik niet makkelijk loopt. Ik heb nu dus ook gewoon met hem gepraat op mijn kamer. En hij gaat proberen minder jaloers te zijn en ik heb op mijn beurt gezegd dat ik dan niet meer zal smsen met die jongen. Dan hoeft hij ook niet bang te zijn.
Liefs,
LillyRose
donderdag 24 april 2008 om 23:21
vrijdag 25 april 2008 om 00:21
Ja, M heeft precies wat hij wilde. Je deed toch niks verkeerd?
En sorry Lily, die angst daar kun je allerlei situaties voor verzinnen, maar concreet waren jullie boos op elkaar en jij was bang. En bottom line is dat je dat wel degelijk was voor hem.
En je schreeuwen, dat deed je uit onmacht, uit angst. Je wilde hem overtroeven zodat hij zou afschrikken van je.
Hij was ditmaal verstandig en ging weg om af te koelen.
Maar Lily, er was eigenlijk helemaal niks aan de hand!
Jullie beiden zijn zo ontzettend gespannen vanwege de situaties in het verleden, dat een klein iets in het heden al kan leiden tot dit soort escalaties.
Het zou echt goed zijn, wanneer jullie elkaar eerst eens veel en veel meer ruimte zouden geven.
Op deze manier verder gaan is echt gedoemd om te mislukken.
En sorry Lily, die angst daar kun je allerlei situaties voor verzinnen, maar concreet waren jullie boos op elkaar en jij was bang. En bottom line is dat je dat wel degelijk was voor hem.
En je schreeuwen, dat deed je uit onmacht, uit angst. Je wilde hem overtroeven zodat hij zou afschrikken van je.
Hij was ditmaal verstandig en ging weg om af te koelen.
Maar Lily, er was eigenlijk helemaal niks aan de hand!
Jullie beiden zijn zo ontzettend gespannen vanwege de situaties in het verleden, dat een klein iets in het heden al kan leiden tot dit soort escalaties.
Het zou echt goed zijn, wanneer jullie elkaar eerst eens veel en veel meer ruimte zouden geven.
Op deze manier verder gaan is echt gedoemd om te mislukken.
vrijdag 25 april 2008 om 01:47
Fijn te horen dat M. is weggelopen, Lily. Hij heeft dus wel in de gaten dat hij in zijn boosheid jouw lichamelijke integriteit noet respecteren. Nu nog dat andere... jouw recht op dingen voor jezelf, jouw recht op contact met wie jíj contact wil hebben.
Dat jaloerse gedrag is kílling. Jij hebt nu beloofd geen contact meer op te nemen. En echt: ik begrijp je. Ik heb die belofte ook wel eens gedaan. Alleen: niet iedere jongen wenste zich te plooien naar de grillen van mijn vriend, dus ik kreeg nog wel ansichtkaartjes, telefoontjes, mailtjes... die ik dan weer zorgvuldig verstopte, want mijn vriend mocht daar natuurlijk nooit achterkomen. Alsof ik fout zat omdat ik een berichtje ontving. Net zoals de rest van de wereld zich niet naar jouw vriend zal plooien, zou jij het ook niet moeten doen. Ik heb dezelfde fout gemaakt en uiteindelijk ontdekt dat er met zo iemand -hoe verliefd ik ook was- niet te leven viel. Niet eens omdat ik zijn gedrag zo verschrikkelijk vond (hahaha, over oogkleppen gesproken ), maar omdat ik mijn reactie erop verschrikkelijk vond. Ik ben gewend om eerlijk en open te kunnen zijn, ik vind dat een groot goed. Bij hem ging ik liegen, dingen verstoppen. Ik ben gewend om dingen uit te spreken. Bij hem ging ik schreeuwen en ik heb hem zelfs geslagen.
Ik heb het vorig jaar al eens gezegd en ik herhaal het nog maar eens: jullie lijken het slechtste in elkaar naar boven te halen. Jij zijn agressie en jaloezie en hij jouw onzekerheid en intussen ook jóuw agressie. Dat jouw agressie voortkomt uit onmacht is natuurlijk een prachtig excuus, maar ook een excuus dat net zo goed voor hem geldt. Hij zal zich ook onmachtig voelen (omdat de wereld niet naar zijn pijpen danst, wat dan wel weer een wat minder reële verwachting is dan de jouwe, namelijk dat je gewoon als een volwassene in vrijheid je leven kunt leiden, maar toch...).
Dit gedrag, zowel van hem als jouw reactie erop, kan maar moeilijk afgebogen worden van de negatieve spiraal waar het om schrééuwt. En hoe zeer ik je inspanningen om dat toch te bewerkstelligen ook bewonder: ik ben zo bang dat je uiteindelijk toch zult moeten concluderen dat je je energie veel beter in positieve dingen had kunnen steken. In dingen waar je energie van kríjgt in plaats van dat ze je energie kosten.
Nou ja. Stof om over na te denken. Al was het alleen maar omdat het natuurlijk absurd is om iets wat zo normaal als de wereld is (het respecteren van iemands lichamelijke integriteit) te benoemen als "positief". Zoiets is niet positief, zoiets zou normaal en vanzelfsprekend moeten zijn. Laten we dat vooral niet vergeten.
Dat jaloerse gedrag is kílling. Jij hebt nu beloofd geen contact meer op te nemen. En echt: ik begrijp je. Ik heb die belofte ook wel eens gedaan. Alleen: niet iedere jongen wenste zich te plooien naar de grillen van mijn vriend, dus ik kreeg nog wel ansichtkaartjes, telefoontjes, mailtjes... die ik dan weer zorgvuldig verstopte, want mijn vriend mocht daar natuurlijk nooit achterkomen. Alsof ik fout zat omdat ik een berichtje ontving. Net zoals de rest van de wereld zich niet naar jouw vriend zal plooien, zou jij het ook niet moeten doen. Ik heb dezelfde fout gemaakt en uiteindelijk ontdekt dat er met zo iemand -hoe verliefd ik ook was- niet te leven viel. Niet eens omdat ik zijn gedrag zo verschrikkelijk vond (hahaha, over oogkleppen gesproken ), maar omdat ik mijn reactie erop verschrikkelijk vond. Ik ben gewend om eerlijk en open te kunnen zijn, ik vind dat een groot goed. Bij hem ging ik liegen, dingen verstoppen. Ik ben gewend om dingen uit te spreken. Bij hem ging ik schreeuwen en ik heb hem zelfs geslagen.
Ik heb het vorig jaar al eens gezegd en ik herhaal het nog maar eens: jullie lijken het slechtste in elkaar naar boven te halen. Jij zijn agressie en jaloezie en hij jouw onzekerheid en intussen ook jóuw agressie. Dat jouw agressie voortkomt uit onmacht is natuurlijk een prachtig excuus, maar ook een excuus dat net zo goed voor hem geldt. Hij zal zich ook onmachtig voelen (omdat de wereld niet naar zijn pijpen danst, wat dan wel weer een wat minder reële verwachting is dan de jouwe, namelijk dat je gewoon als een volwassene in vrijheid je leven kunt leiden, maar toch...).
Dit gedrag, zowel van hem als jouw reactie erop, kan maar moeilijk afgebogen worden van de negatieve spiraal waar het om schrééuwt. En hoe zeer ik je inspanningen om dat toch te bewerkstelligen ook bewonder: ik ben zo bang dat je uiteindelijk toch zult moeten concluderen dat je je energie veel beter in positieve dingen had kunnen steken. In dingen waar je energie van kríjgt in plaats van dat ze je energie kosten.
Nou ja. Stof om over na te denken. Al was het alleen maar omdat het natuurlijk absurd is om iets wat zo normaal als de wereld is (het respecteren van iemands lichamelijke integriteit) te benoemen als "positief". Zoiets is niet positief, zoiets zou normaal en vanzelfsprekend moeten zijn. Laten we dat vooral niet vergeten.
vrijdag 25 april 2008 om 08:55
Eens met jou Q. Goed stuk.
Ook ik deed vaak aan compromissen met mijn ex. Ik werd geacht me er aan te houden, hij hield zich er nooit aan. En als ik er dan iets van zei dan moest ik hem nemen zoals hij was. Waar hij overigens gelijk in had.
Uiteindelijk is dat het hele eiereneten in een relatie. Je kunt je partner niet veranderen in iemand die totaal voldoet aan het ideaalbeeld wat jij in je hoofd hebt. Jij kunt wel minder sociaal gaan doen en niet meer communiceren met andere mannen om te zorgen dat je vriend niet (volkomen onterecht) jaloers wordt, je kunt er niet voor zorgen dat hij niet meer jaloers is, want dat zit in zijn aard. In jouw aard zit het niet om het aan te leggen met andere mannen maar jij bent wel iemand die graag sociaal contact met anderen onderhoudt.
Hij vraagt je dus eigenlijk twee keer tegen je natuur in te gaan. Jij geeft gehoor aan zijn gevoel van onveiligheid, waar jij niks aan kunt doen, want dat zit gewoon in die man en intussen blokkeer jij een karaktereigenschap van jezelf, spontaan met iemand anders dan je vriend contact hebben. Je gaat nu dus steeds nadenken of het wel 'goed' is wat je doet, terwijl je helemaal niks verkeerds deed.
Wat ik eigenlijk hoop is dat je zelf ook gaat inzien dat je niet moet willen veranderen voor een ander als dat niet goed voelt. Je bent goed zoals je bent en hij heeft je maar te nemen ozals je bent. Jij neemt hem zelfs ondanks het geweld wat hij je aandeed, me dunkt zeg!
Je deed niks fout lieverd en ik snap dat je wil dat hij niets heeft om zich zorgen over te maken en dat je hem daarom maar zijn zin gaf maar je deed al niks verkeerds, laat het je nou niet aanpraten dat dat wel zo was want zo raak je jezelf kwijt en daar willen wij je hier allemaal juist zo graag voor behoeden.....
Ook ik deed vaak aan compromissen met mijn ex. Ik werd geacht me er aan te houden, hij hield zich er nooit aan. En als ik er dan iets van zei dan moest ik hem nemen zoals hij was. Waar hij overigens gelijk in had.
Uiteindelijk is dat het hele eiereneten in een relatie. Je kunt je partner niet veranderen in iemand die totaal voldoet aan het ideaalbeeld wat jij in je hoofd hebt. Jij kunt wel minder sociaal gaan doen en niet meer communiceren met andere mannen om te zorgen dat je vriend niet (volkomen onterecht) jaloers wordt, je kunt er niet voor zorgen dat hij niet meer jaloers is, want dat zit in zijn aard. In jouw aard zit het niet om het aan te leggen met andere mannen maar jij bent wel iemand die graag sociaal contact met anderen onderhoudt.
Hij vraagt je dus eigenlijk twee keer tegen je natuur in te gaan. Jij geeft gehoor aan zijn gevoel van onveiligheid, waar jij niks aan kunt doen, want dat zit gewoon in die man en intussen blokkeer jij een karaktereigenschap van jezelf, spontaan met iemand anders dan je vriend contact hebben. Je gaat nu dus steeds nadenken of het wel 'goed' is wat je doet, terwijl je helemaal niks verkeerds deed.
Wat ik eigenlijk hoop is dat je zelf ook gaat inzien dat je niet moet willen veranderen voor een ander als dat niet goed voelt. Je bent goed zoals je bent en hij heeft je maar te nemen ozals je bent. Jij neemt hem zelfs ondanks het geweld wat hij je aandeed, me dunkt zeg!
Je deed niks fout lieverd en ik snap dat je wil dat hij niets heeft om zich zorgen over te maken en dat je hem daarom maar zijn zin gaf maar je deed al niks verkeerds, laat het je nou niet aanpraten dat dat wel zo was want zo raak je jezelf kwijt en daar willen wij je hier allemaal juist zo graag voor behoeden.....
vrijdag 25 april 2008 om 09:06
quote:LillyRose schreef op 24 april 2008 @ 23:14:
Ik bedoelde het stukje niet zo; dat ik bang voor hém bang. Maar ik was bang in de situatie. Het was gewoon zo plots en ineens, dat ik ook niet wist wat me overkwam. En daar kwam mijn angst uit voort denk ik.
Hij is hier vanavond al geweest en we hebben al gepraat. Hij was wel inderdaad weggelopen omdat hij het gevoel had dat hij te boos zou worden. En dat wilde hij niet. Dan denk ik wel een beetje van fuck, het ging zo lekker. Maar voor mij voelt het nu al alsof het al fout is gegaan.
Dubio; dat is nou juist waar ik zo bang voor ben. Ik heb nooit geschreeuwd tegen hem. Niet op deze manier en ik was daarna zo geschrokken dat ik zelfs moest huilen toen hij weg was. En mezelf wel voor mijn kop kon slaan. Ik ben bang dat als ik dit opeens doe uit het niets, misschien ik dan ook wle een keer doorslaan en dat zou wel het laatste zijn wat ikwil doen.
Afspreken op openbare plaatsen is nog lastig vanwege mijn voet en dat ik niet makkelijk loopt. Ik heb nu dus ook gewoon met hem gepraat op mijn kamer. En hij gaat proberen minder jaloers te zijn en ik heb op mijn beurt gezegd dat ik dan niet meer zal smsen met die jongen. Dan hoeft hij ook niet bang te zijn.
Liefs,
LillyRose
Ik voel beklemming als ik dit stukje van je lees. 200 % aanpassen, bang zijn dat het escaleert, je zorgen maken omdat jij iets hebt gedaan dat escalatie kan veroorzaken. Niet vrij zijn.
Er zijn nu momenten dat je met hem bent en dat je zonder hem bent, doordat je je eigen ruimte hebt. Vóel je, hoe miniem ook, het verschil tussen bij hem zijn en een conflict hebben en de vrijheid van je eigen ruimte?
Dat verschil zal alleen maar groter zijn als je ooit besluit deze relatie op te geven. Je bent je eigen gevangene, meid. Door steeds maar toe te geven.
Ik bedoelde het stukje niet zo; dat ik bang voor hém bang. Maar ik was bang in de situatie. Het was gewoon zo plots en ineens, dat ik ook niet wist wat me overkwam. En daar kwam mijn angst uit voort denk ik.
Hij is hier vanavond al geweest en we hebben al gepraat. Hij was wel inderdaad weggelopen omdat hij het gevoel had dat hij te boos zou worden. En dat wilde hij niet. Dan denk ik wel een beetje van fuck, het ging zo lekker. Maar voor mij voelt het nu al alsof het al fout is gegaan.
Dubio; dat is nou juist waar ik zo bang voor ben. Ik heb nooit geschreeuwd tegen hem. Niet op deze manier en ik was daarna zo geschrokken dat ik zelfs moest huilen toen hij weg was. En mezelf wel voor mijn kop kon slaan. Ik ben bang dat als ik dit opeens doe uit het niets, misschien ik dan ook wle een keer doorslaan en dat zou wel het laatste zijn wat ikwil doen.
Afspreken op openbare plaatsen is nog lastig vanwege mijn voet en dat ik niet makkelijk loopt. Ik heb nu dus ook gewoon met hem gepraat op mijn kamer. En hij gaat proberen minder jaloers te zijn en ik heb op mijn beurt gezegd dat ik dan niet meer zal smsen met die jongen. Dan hoeft hij ook niet bang te zijn.
Liefs,
LillyRose
Ik voel beklemming als ik dit stukje van je lees. 200 % aanpassen, bang zijn dat het escaleert, je zorgen maken omdat jij iets hebt gedaan dat escalatie kan veroorzaken. Niet vrij zijn.
Er zijn nu momenten dat je met hem bent en dat je zonder hem bent, doordat je je eigen ruimte hebt. Vóel je, hoe miniem ook, het verschil tussen bij hem zijn en een conflict hebben en de vrijheid van je eigen ruimte?
Dat verschil zal alleen maar groter zijn als je ooit besluit deze relatie op te geven. Je bent je eigen gevangene, meid. Door steeds maar toe te geven.
vrijdag 25 april 2008 om 10:29
Lieve Lilly, maakt het eigenlijk uit of je bang was voor hem, of vanwege de situatie, of vanwege je eigen reactie? Is het niet zo dat het hoe dan ook ongezond is als je bang moet zijn in een ruzie met je eigen vriend?
Die angst heeft er in elk geval voor gezorgd dat jij weer netjes je positie van onderdanig vrouwtje hebt ingenomen. Dat was wat M. met zijn uitbarsting voor ogen had. Jij ging te ver, je bewoog je veel te vrij, nu zijn de teugels weer aangehaald en weet jij je plaats weer. Jouw plaats is: bij hem, in zijn greep, bang en in alles rekening houdend met hem. Je zal zien dat je vanaf nu nog meer op eieren zal lopen en dat komt hem prima uit.
Jij denkt geloof ik dat je een compromis hebt gesloten, maar hij heeft niets toegegeven hoor. Hij zegt dat hij gaat proberen minder jaloers te zijn. Die jaloezie zit in hem en die gaat echt niet weg met "proberen". Met therapie zou het wel kunnen. Hoe zit het daar eigenlijk mee? Ondertussen doe jij een belofte waarmee je hem onbedoeld een stok geeft om je de volgende keer te slaan. Want zoals Qwertu schrijft, heb jij geen controle over wat anderen jou sturen. En wat denk je als hij erachter komt dat je weer hier schrijft? Dat had jij je toch ook verboden?
Hoe meer jij probeert gehoorzaam te zijn, hoe meer hij je zal gaan behandelen als een kind. Een kind dat moet worden afgestraft als het niet luistert. Ik ben wel blij dat jij van je af durfde te bijten dit keer, maar ik ben ook bang dat dit de volgende keer de boel sneller kan doen escaleren. Als jij doorslaat, dan slaat hij harder terug. Daar ben ik bang voor.
Ik zou M. voorlopig niet in huis laten. Wacht dan maar liever af tot je weer goed kan lopen en op een veilige plek kan afspreken.
liefs,
dubio
Die angst heeft er in elk geval voor gezorgd dat jij weer netjes je positie van onderdanig vrouwtje hebt ingenomen. Dat was wat M. met zijn uitbarsting voor ogen had. Jij ging te ver, je bewoog je veel te vrij, nu zijn de teugels weer aangehaald en weet jij je plaats weer. Jouw plaats is: bij hem, in zijn greep, bang en in alles rekening houdend met hem. Je zal zien dat je vanaf nu nog meer op eieren zal lopen en dat komt hem prima uit.
Jij denkt geloof ik dat je een compromis hebt gesloten, maar hij heeft niets toegegeven hoor. Hij zegt dat hij gaat proberen minder jaloers te zijn. Die jaloezie zit in hem en die gaat echt niet weg met "proberen". Met therapie zou het wel kunnen. Hoe zit het daar eigenlijk mee? Ondertussen doe jij een belofte waarmee je hem onbedoeld een stok geeft om je de volgende keer te slaan. Want zoals Qwertu schrijft, heb jij geen controle over wat anderen jou sturen. En wat denk je als hij erachter komt dat je weer hier schrijft? Dat had jij je toch ook verboden?
Hoe meer jij probeert gehoorzaam te zijn, hoe meer hij je zal gaan behandelen als een kind. Een kind dat moet worden afgestraft als het niet luistert. Ik ben wel blij dat jij van je af durfde te bijten dit keer, maar ik ben ook bang dat dit de volgende keer de boel sneller kan doen escaleren. Als jij doorslaat, dan slaat hij harder terug. Daar ben ik bang voor.
Ik zou M. voorlopig niet in huis laten. Wacht dan maar liever af tot je weer goed kan lopen en op een veilige plek kan afspreken.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 25 april 2008 om 12:53
Hele goede dingen die iedereen hier schreef, daar kan ik me alleen maar volmondig bij aansluiten. Alles uit bezorgdheid om jou, Lilly, kun je dat voelen? Oprechte, eerlijke bezorgdheid en betrokkenheid.
Wat ik me afvraag: hoe staat het nu eigenlijk met de therapieplannen van M?
Wat ik me afvraag: hoe staat het nu eigenlijk met de therapieplannen van M?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 25 april 2008 om 16:17
Hey iedereen,
Ik snap heel goed dat jullie alleen maar uit bezorgheid de dungen zeggen zoals jullie ze zeggen. Ik ben ook niet boos op jullie of wat dan ook.
Met M zijn therapie weet ik het eigenlijk niet. Hij zei dat hij zolang moest wachten en daar had hij eigenlijk niet zo heel veel zin in. Dus zou hij op zoek gaan naar andere instellingen die hem wel sneller wilden helpen. En we kijken altijd samen GTST okée het is niet de real world. Maar ja toen zei hij ook al "kijk dan die wil therapie en krijgt het. Ik wil ook, maar ik krijg alleen maar wachtrijen. Dat is toch niet gewoon" Ik snap hem wel. Ik wil ook niet zolang wachten als ik iets wil veranderen. Maar ik weet dus niet of hij nou inmiddels wat heeft gevonden of niet. Misschien moet ik het daar nog een keertje over hebben. Hij is er wel mee bezig, en daar ben ik al heel blij mee.
Ik vond inderdaad dat ik meer een soort compromis had gesloten. Ik had juist helemaal niet het gevoel dat ik had toegegeven! Maar zoals jullie het nu zeggen, lijkt het juist weer wel. En ik heb inderdaad geen controle over wat die jongen doet. Maar ik heb voor de laatste keer gesmst dat ik liever niet meer met wilde smsen en of hij dus wilde ophouden. En daar heb ik niets meer van gehoord. Dus hij snapt het denk ik wel. Ik wil gewoon niet dat M. bezorgd is dat hij me kwijtraakt aan een andere jongen. Want dat is gewoon niet zo, ik zou het liefste met hem oud willen worden.
Ik vind jou tekstje misschien nog wel het moeilijkste Dubio. Ik weet niet. Ik kan er ook niet echt op reageren, maar ik vind juist niet dat ik terug ben bij af. Ik ben juist heel anders ken mezelf op sommige momenten niet eens terug. En de laatste dingen die ik heb gedaan lijken absoluut niet op hoe ik eerder was of deed bij hem. Ik ben het wel met je eens dat die angst niet goed is maar ik denk wel dat dat soort dingen moeten groeie. Er is heel wat gebeurt tussen ons. Vergelijk het met wanneer je partner je heeft bedrogen wanneer je verder gaat kost het je tijd om weer nader tot elkaar te komen en elkaar voor 100% te vertrouwen. En bij ons kost dat denk ik ook tijd!
Ik moet heel even weg.
Liefs,
LillyRose
Ik snap heel goed dat jullie alleen maar uit bezorgheid de dungen zeggen zoals jullie ze zeggen. Ik ben ook niet boos op jullie of wat dan ook.
Met M zijn therapie weet ik het eigenlijk niet. Hij zei dat hij zolang moest wachten en daar had hij eigenlijk niet zo heel veel zin in. Dus zou hij op zoek gaan naar andere instellingen die hem wel sneller wilden helpen. En we kijken altijd samen GTST okée het is niet de real world. Maar ja toen zei hij ook al "kijk dan die wil therapie en krijgt het. Ik wil ook, maar ik krijg alleen maar wachtrijen. Dat is toch niet gewoon" Ik snap hem wel. Ik wil ook niet zolang wachten als ik iets wil veranderen. Maar ik weet dus niet of hij nou inmiddels wat heeft gevonden of niet. Misschien moet ik het daar nog een keertje over hebben. Hij is er wel mee bezig, en daar ben ik al heel blij mee.
Ik vond inderdaad dat ik meer een soort compromis had gesloten. Ik had juist helemaal niet het gevoel dat ik had toegegeven! Maar zoals jullie het nu zeggen, lijkt het juist weer wel. En ik heb inderdaad geen controle over wat die jongen doet. Maar ik heb voor de laatste keer gesmst dat ik liever niet meer met wilde smsen en of hij dus wilde ophouden. En daar heb ik niets meer van gehoord. Dus hij snapt het denk ik wel. Ik wil gewoon niet dat M. bezorgd is dat hij me kwijtraakt aan een andere jongen. Want dat is gewoon niet zo, ik zou het liefste met hem oud willen worden.
Ik vind jou tekstje misschien nog wel het moeilijkste Dubio. Ik weet niet. Ik kan er ook niet echt op reageren, maar ik vind juist niet dat ik terug ben bij af. Ik ben juist heel anders ken mezelf op sommige momenten niet eens terug. En de laatste dingen die ik heb gedaan lijken absoluut niet op hoe ik eerder was of deed bij hem. Ik ben het wel met je eens dat die angst niet goed is maar ik denk wel dat dat soort dingen moeten groeie. Er is heel wat gebeurt tussen ons. Vergelijk het met wanneer je partner je heeft bedrogen wanneer je verder gaat kost het je tijd om weer nader tot elkaar te komen en elkaar voor 100% te vertrouwen. En bij ons kost dat denk ik ook tijd!
Ik moet heel even weg.
Liefs,
LillyRose
vrijdag 25 april 2008 om 16:40
Ha lieve Lilly,
Is M. inderdaad bezig met therapie zoeken of denk je dat alleen? Ik vraag het omdat je zo vaak hoort dat een man belooft in therapie te gaan maar dat er uiteindelijk niets van komt. Terwijl vrouwen het vaak wel weten te regelen.
Ik weet niet precies wat je bedoelt met dat geen angst hebben moet groeien. Ik kan me voorstellen dat als je vanuit jezelf bang bent, bijvoorbeeld zoals bij Elmervrouw die dat vanuit haar jeugd heeft meegekregen, dat het inderdaad moet groeien. Dan geeft je partner geen objectieve reden of aanleiding om bang te zijn, maar ben je het toch. Die angst zit dan in jezelf en je kan leren om die te overwinnen. Maar als iemand je fysiek aanvalt en je psychisch klein probeert te houden, dan is die angst gerechtvaardigd. Dan is het geen kwestie van die angst te lijf gaan, maar jezelf beschermen tegen de lichamelijke en psychische agressie. Dat kan niet anders dan door afstand te nemen.
Ik vind niet dat je terug bent bij af, want ik zie echt dat jij aan het veranderen bent. Ik bedoel dat hij je weer in je oude positie geduwd heeft, waarin jij toegeeft en je in hem inleeft en een stuk vrijheid opgeeft. Waarom vraag je die jongen geen contact meer op te nemen? Het lijkt wel alsof je daarmee toegeeft dat er iets onoirbaars aan de gang was. Hoe houd jij je eigen beeld van wat normaal is in een relatie vast als je alles vanuit M's standpunt bekijkt? Je was zo boos op hem, is dat nu niet meer zo? In welk opzicht vind je dat je aan het veranderen bent?
liefs,
dubio
Is M. inderdaad bezig met therapie zoeken of denk je dat alleen? Ik vraag het omdat je zo vaak hoort dat een man belooft in therapie te gaan maar dat er uiteindelijk niets van komt. Terwijl vrouwen het vaak wel weten te regelen.
Ik weet niet precies wat je bedoelt met dat geen angst hebben moet groeien. Ik kan me voorstellen dat als je vanuit jezelf bang bent, bijvoorbeeld zoals bij Elmervrouw die dat vanuit haar jeugd heeft meegekregen, dat het inderdaad moet groeien. Dan geeft je partner geen objectieve reden of aanleiding om bang te zijn, maar ben je het toch. Die angst zit dan in jezelf en je kan leren om die te overwinnen. Maar als iemand je fysiek aanvalt en je psychisch klein probeert te houden, dan is die angst gerechtvaardigd. Dan is het geen kwestie van die angst te lijf gaan, maar jezelf beschermen tegen de lichamelijke en psychische agressie. Dat kan niet anders dan door afstand te nemen.
Ik vind niet dat je terug bent bij af, want ik zie echt dat jij aan het veranderen bent. Ik bedoel dat hij je weer in je oude positie geduwd heeft, waarin jij toegeeft en je in hem inleeft en een stuk vrijheid opgeeft. Waarom vraag je die jongen geen contact meer op te nemen? Het lijkt wel alsof je daarmee toegeeft dat er iets onoirbaars aan de gang was. Hoe houd jij je eigen beeld van wat normaal is in een relatie vast als je alles vanuit M's standpunt bekijkt? Je was zo boos op hem, is dat nu niet meer zo? In welk opzicht vind je dat je aan het veranderen bent?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 25 april 2008 om 17:17
Lily, ik heb een postnatale depressie en kon binnen een week terecht bij een eerstelijnspsycholoog (en dan ook nog eens één die gespecialiseerd is in postpartum problematiek). Daarvan worden de eerste acht consulten gewoon vanuit de basisverzekering vergoed. Ik snap dus niet zo goed waarom M. op een wachtlijst zou staan. Er zijn meer dan voldoende vrij gevestigde eerstelijnspsychologen en als hij aangeeft dat het urgent is, heeft er altijd wel iemand plek.
vrijdag 25 april 2008 om 19:47
Klopt hoor, als je hulp wil hebben én er wat moeite voor doet, dan is er directe hulp beschikbaar.
Je moet er wel wat voor doen, dus toch wel een aantal telefoontjes plegen, misschien zelfs een wachttijd van een dag of 2 accepteren, maar dan ben je echt onder de pannen.
Hier nog zo een die vrijwel direct hulp kreeg, terwijl ik in de veronderstelling was dat er een wachttijd was van kweeniehoelang.
Met vrijwel direct bedoel ik 2 dagen.
Lily het gezegde gaat zo, van uitstel komt afstel. Ik proef in jouw woorden ook niet echt meer, dat jij hoop hebt dat hij echt aan zijn problemen gaat werken. Sterker nog, jij geeft hem eigenlijk bevestiging dat hij het wel goed kan hanteren nu.
Je moet er wel wat voor doen, dus toch wel een aantal telefoontjes plegen, misschien zelfs een wachttijd van een dag of 2 accepteren, maar dan ben je echt onder de pannen.
Hier nog zo een die vrijwel direct hulp kreeg, terwijl ik in de veronderstelling was dat er een wachttijd was van kweeniehoelang.
Met vrijwel direct bedoel ik 2 dagen.
Lily het gezegde gaat zo, van uitstel komt afstel. Ik proef in jouw woorden ook niet echt meer, dat jij hoop hebt dat hij echt aan zijn problemen gaat werken. Sterker nog, jij geeft hem eigenlijk bevestiging dat hij het wel goed kan hanteren nu.
zaterdag 26 april 2008 om 14:33
Ik voel me even zo ongelofelijk kl*ten, heb het helemaal gehad. Voel me alleen en ben net helemaal in woede uitgebarsten, die heb ik gekoeld op een kast, kon het niet meer inhouden. Het ging tot nog toe wel redelijk, maar opeens kon ik niet meer. Alles wat ik moet doen valt me gewoon zwaar, het meest simpele karweitje: eten koken, rommel opruimen, ik heb er werkelijk de energie niet voor. Kindje is er nog steeds niet, ik word inmiddels gek van het wachten, ik wil graag verder maar dat kan gewoon nog niet. Morgen komt man thuis, god zij dank, want ik ben het alleen zijn helemaal beu. Sorry voor het egocentrische geklaag, maar ik moest het even spuien.
