misselijkheid en overgeven helemaal zat

Ben je al eens naar een psycholoog geweest hiervoor? Als het niet fysieks is, wek je het misschien onbewust zelf op.

Geen ervaring maar heel veel sterkte. Het lijkt me vreselijk

Ik zou het in de psychologische hoek gaan zoeken.

Ik had als tiener last van ochtendmisselijkheid. Heeft jaren geduurd voordat bleek dat ik een maagzweer had. Ik mag aannemen dat dat soort dingen bij jou uitgesloten zijn? Verder kun je nog zoeken in de hoek van de voedselallergien. Misschien kun je een keer overleggen met een allergoloog of onderzoek zinvol is.

Ik beweer ook niet dat je een eetstoornis hebt, maar misschien ben je zo bezig met 'ik wil niet misselijk worden' dat je het dan juist wordt. En dat je vervolgens niet wilt overgeven, maar het dan juist gebeurt.



Een gesprek met een psycholoog kan misschien bepaalde patronen aan het licht brengen.

Ben je bang om misselijk te worden en over te geven? Als in, dat je sochtends wakker wordt en denk 'als ik vandaag maar niet ziek wordt', of dat je (on)bewust altijd weet waar het toilet is voor als je moet spugen?

Die gedachte zijn namelijk ook stress, en die kunnen precies oproepen wat je juist niet wilt. Ik raad je aan om psychologische hulp te zoeken, om uit te vinden waar het vandaan komt. (en daar leer je ook om er mee om te gaan en je 'angst' zo te sturen dat je niet meer misselijk wordt)

Ik zou ook contact opnemen met een psycholoog. Al is het alleen maar om te leren omgaan met de misselijkheid op een normale manier.



Toen ik zelf met vage vermoeidheidsklachten zat, heeft een psych mij erg geholpen. De vermoeidheid werd er niet minder om, maar de kwaliteit van leven wel. Later is een fysieke oorzaak gevonden. Herstel gaat met vallen en opstaan. Dankzij de inzichten bij de psych kan ik makkelijker met die teleurstellingen omgaan en meer genieten van de momenten dat het beter gaat.

En je evenwichtsorgaan?

Is dat in orde?

Hormonen?

Gebruik je de pil? Ik werd kotsmisselijk van de Yasmin.

Ooit overwogen om een second opinion aan te vragen?



Sterkte, ik weet wat het is om misselijk te zijn. Heb ernstige maagklachten, maar het ziekenhuis heeft een wachtlijst van 2 maanden voor een afspraak. Ben al 5 kg afgevallen in 4 weken.

Geen tip maar sterkte,lijkt me vreselijk.

Ik zou twee sporen nemen als ik jou was, want het kan nog twee kanten op.



1) het zou kunnen dat er toch is medisch is wat tot nu toe gemist is. Een secondopinion lijkt me dan een goed idee. Is er ook al naar hormonen gekeken?



2) het zou ook inderdaad best iets psychisch kunnen zijn. Ik ben zelf een tijd veel misselijk geweest en achteraf was dat meestal op een moment dat ik eigenlijk óf oververmoeid óf erg verdrietig was, maar dat zelf niet in wilde zien. Ik zou dus ook naar een psycholoog gaan als ik jou was.



Veel sterkte ermee!

Bij mij kwam et door hyperventilatie hoefde niet te spugen naar was jaren elke dag misselijk

Als tiener heb ik hier een poos last van gehad. Ik werd er van verdacht dat ik een eetziekte had omdat ik toen ook zeer slank was maar daar was geen sprake van.

Maar alle klachten verdwenen als vanzelf toen ik eenmaal op mezelf ging wonen. Achteraf waren de klachten duidelijk te wijten aan alle spanningen die ik ervoer in mijn ouderlijk huis.

Ik ben van stress ook veel misselijk geweest, maar heb ook een tijdlang door fysieke problemen last van misselijkheid en overgeven gehad (longen bij mij, heel gek, maar blijkt te kunnen). Dit zag ik niet los van elkaar, maar dat was het dus wel. Ik heb dus erg lang gewacht met nogmaals naar de dokter gaan, omdat ik dacht: ach ja, vast stress. Een second opinion bracht toen iets anders aan het licht. Gelukkig, want het was verschrikkelijk vervelend. En ik val ook nog een niets af van overgeven, maar krijg wel meteen bloedingen in mijn slokdarm



Dus ga zeker naar de dokter en vraag een second opinion! En doe daarnaast wat aan evt. stress, want dat is nergens gezond voor! Sterkte!

Ik heb dit een periode gehad en dit bleek uit mijn rug te komen. Mijn wervels zaten dan wat vast en door achterover te hangen over een stoelleuning kon ik dat zelf een beetje los krijgen. Alleen was dit soms te heftig en dan was ik een uur later kotsmisselijk en dat hield dan een dag of 4 aan.

Toen ik het verband zag, ben ik gestopt met zelf mijn rug los proberen te maken en heb ik het nu nog maar heel af en toe, als reactie op overbelasting.



Blijkbaar prikkelde dit mijn zenuwstelsel zo dat misselijkheid de reactie van mijn lichaam was.



sterkte ermee!

Toen m'n man dat had had hij een scheurtje in z'n middenrif. Hij kreeg een slokdarm, maagonderzoek en heeft toen een jaar maagzuuremmers en nog iets anders moeten slikken

Een aantal (of nou ja, best veel) dingen;



- stressgerelateerde klachten hoef je niet alleen te hebben/merken in tijden van stress. Deze kunnen zich ook juist pas uiten op rustmomenten. Een soort overlevingsmechanisme is dit waarbij mensen stress pas uiten op het moment dat er vanuit het lijf een signaal "rust/ruimte" voor komt. Denk bijv. aan mensen waarbij je de klok erop gelijk kunt zetten dat ze altijd ziek worden op vakantie; hoppa stressgerelateerd.



- je zegt; ik heb geen eetstoornis. Is dit beoordeeld door een specialist op dit vlak? Ik ga er maar even vanuit dat jij eetstoornis bedoeld zoals we die in de volksmond kennen, de psychische/psychiatrische stoornissen zoals anorexia, boulimia etc. Hoe klein je zelf wellicht de kans ook acht; laat het beoordelen. Je wilt liever uitsluiten dan veronderstellen en later jezelf spreekwoordelijk voor de kop slaan. Wat veel mensen zich niet beseffen is dat de term eetstoornis daar niet stopt. Het betekent niets meer of minder dan een verstoorde relatie met/ tov van eten. Grote kans dat jij wel degelijk een eetstoornis inmiddels ontwikkeld hebt. Waar de bron en aanpak ligt zal uitzoeken worden, maar eetstoornissen komen vaak om de hoek kijken bij langdurige klachten rondom eten en/of niet eten. Dit betekent niet dat daarmee gesteld is dat er dús een psychische oorzaak is en niets anders. Ook bij puur medisch veroorzaakte klachten ligt een eetstoornis ontzettend op de loer.



- dit soort klachten is enorm gevoelig voor psychische factoren. Ook al is een oorzaak medisch, dan nog heeft psychisch vervolgens een dikke vinger in de pap hoe e.e.a. zich kan uiten. Bewustwording is daarin dan ook een goed wapen, net zoals begeleiding hieromtrent.



- hoog tijd dat je leert hoe het lijf functioneert bij dit soort dingen. Hoe totaal verkeerd het signalen kan afgeven waarvan je ze "normaal" op wijze A zou interpreteren als behulpzaam maar waarbij A je van de wal de sloot in helpt. Zo kan bijv. niet eten heel snel een cirkel ontlokken van misselijker worden, makkelijker braken etc. etc.



- in hoeverre is er uberhaupt ondersteuning ingezet om naar eetpatroon en gedrag te kijken? Helaas zijn écht goede gespecialiseerde dietisten hierin met een loep te zoeken, maar enorm de moeite waard. Nu zal menigeen nog wel weten aan te raden om in kleinere porties vaker per dag te eten, maar helaas beschikken ze niet allemaal over alle finesses. Terwijl het een wereld van verschil kan maken.



- in hoeverre heb je je verdiept cq is dit aangereikt om ook te kijken naar zaken als lichaamshouding, manier van bewegen etc.? Ook daar kun je dingen doen en laten die klachten kunnen verergeren of juist verlichten.



- welke aanknopingspunten heb je zélf? Een pro-actieve rol spelen is sowieso belangrijk in de eigen gezondheid, maar bij dit soort klachten des te meer. Juist omdat het een soort klachten is waarbij er zoveel overlap is en er ongekend veel oorzaken kunnen zijn. Oorzaken die je onmogelijk allemaal zo blind kunt gaan afwerken. Waar je dus al snel op een punt terecht komt waarbij er aanleiding nodig is om bepaalde wegen te verkennen.



- bij welk type specialisatie(s) ben je geweest? Er wordt hierboven al e.e.a. genoemd, maar je zou kunnen overwegen en bespreken om een second opinion te laten doen in een van de motiliteitspoliklinieken van een aantal academische ziekenhuis. Dit is een subspecialisatie binnen MDL. Motiliteit kijkt naar het functioneren van het spijsverteringsysteem. Specialisatie brengt niet alleen meer kennis en mogelijkheden met zich mee, maar men kijkt waar nodig vaak ook breder. Waar nodig wordt ook gekeken naar oorzaken of componentenn op bijv. psychisch gebied, voeding, neurologische oorzaken etc. etc.



- in hoeverre zijn er medicijnen uitgeprobeerd om symptomatisch te behandelen?



- wat verwacht je zelf? Wat is jouw rol zogezegd in het geheel? Niet alleen in de spreekkamer maar ook hoe je met dingen omgaat? Niet meteen iets om altijd op een forum in alle geuren en kleuren te gaan bespreken, maar kun je wel voor jezelf goed verkennen.





Waar die waslijst vandaan komt? Ben de tel alweer kwijt, maar ik hak al jaren met het bijltje misselijkheid in combinatie met braken. Het is de dagelijkse praktijk, ik ben gewoon misselijk, c'est la vie. Heeft heel wat tijd gekost voordat e.e.a. duidelijk was en vooral ook de ernst duidelijk werd door o.a. niet (her)kennen in beginstadium door dietisten en artsen -was zelf toen nog gespekt van verkeerde informatie en ging daar blind op, sja- en omdat in een later stadium ik zelf m.b.v. gespecialiseerd dietiste de schade relatief zeer acceptabel hield. Tel erbij op een oorzaak liggend bij het syndroom dat ik heb waarvan men meer niet weet dan wel. Kortom, uitvinden van het wiel voor diverse betrokkenen.



Simpel gezegd functioneert bij mij het spijsverteringsysteem niet meer adequaat genoeg en kun je daar niets aan doen afgezien van symptoombestrijding. Dus o.a. bewust worden van invloed van hoe ik mijn lijf houd en beweeg, verdere verdieping met dietiste voor zover we daar nog niet alles al aangepakt hadden, logopedie, aanvullende voedingspreparaten etc. En ja; ik had een dikke vette eetstoornis. Nee, geen psychische, maar een zoals bovengenoemde fysische; totaal verstoorde relatie met voeding. In feite is die er nog, alleen is de angel eruit gehaald door betere symptomische aanpak. Voor mij bestaat die aanpak uit de nodige medicatie, leefregels, voedingsmaatregelen, 80% van voedingsbehoefte uit sondevoeding halen en monitoring.



Sorry voor de waslijst, maar wetende hoe veel onwetendheid er op dit onderwerp is aan zowel de kant van de "patient" als medici vond ik ze het noemen waard.