moeder treitert - kinderen de dupe. Wat doe je eraan?

Hoi Sneez,



Ik wilde dat ik een wijze, goede raad voor je had. Wij hakken inmiddels 5 jaar met dit bijltje en het heeft veel invloed.

Het is net of ik ons verhaal lees.



Het enige advies dat ik je kan geven is om het niet te dicht bij je te laten komen. (en dat is heel moeilijk, neem dat maar aan)

Hou het in je relatie bespreekbaar, maar laat het je leven niet overheersen. Geniet ook samen.



Jullie doen het goed als ik het zo lees. Val moeder niet af, dat brengt ze nog meer in loyaliteitsconflict. Want in bijna alle gevallen blijven ze kiezen voor moeder.



En ja, het is belachelijk dat in Nederland nog steeds gedacht wordt dat moeder het altijd zo goed voor hebben en het beste voor de kids kunnen zorgen.



Je hebt helemaal gelijk. Wij denken maar aan de toekomst. Dat wanneer ze ooit een volwassen zijn het van een andere kant zullen bekijken.



Ik heb zelf veel (gehad) aan www.stiefmoederforum.nl Daar hebben ze ook veel praktische tips.



Succes!

ha ha moravia



die joego of je zojuist de boze hersenspinselen van mijn man gelezen hebt..

hij is namelijk de echte 'nep' vader

had gisteren graag zijn rover in de huiskamer geparkeerd

helaas heb ik last van civilisatie en hem tegen gehouden

voordat je het weet zit jij in de cel met je goede bedoelingen zo gaan die dingen

Waar is de Raad voor de Kinderbescherming in dit verhaal? Als ouders zo strijden om het ouderlijk gezag en de omgangsregeling, zou de rechter om een advies van de Raad moeten vragen?

quote:sneez schreef op 14 mei 2008 @ 22:49:



Hij wil dus gedeeld gezag en 50% verzorging.



Voor zover ik weet is er altijd gedeeld gezag, tenzij ,door een bijzondere omstandigheid bij één van de ouders, een uitspraak van de rechter anders bepaalt. Ook in situaties waarin er geen co-ouderschap is, maar een hoofdverblijf - weekendregeling geldt, hebben beide ouders gezamenlijk gezag over de kinderen.



Ik vraag me af of je in jullie situatie, waarin de ex zo vreselijk dwarsligt, stookt en de kinderen geestelijk mishandelt (ik ga er voor het gemak maar even van uit dat het idd allemaal aan de ex ligt), je er veel mee op zou schieten met een 50/50 verdeling. Je zult dan nog meer dan nu met elkaar te maken hebben, met elkaars beslissingen te maken hebben, met elkaar moeten overleggen en afstemmen undsoweiter. Afgaande op het beeld dat je hebt geschetst lijkt me dat een harde dobber worden en je kunt je afvragen of de kinderen er veel mee op zullen schieten. Als ik in jullie schoenen stond zou ik daarom waarschijnlijk toch ieg informatie inwinnen over de mogelijkheid tot hoofdverblijf van de kinderen bij mij.



Van de Fathers for Justice heb ik -door wat ik op diverse fora van ze heb gezien- geen hoge pet op. Een paar jaren geleden was er ook een andere groep bezig. Op een meer constructieve manier, in mijn ogen. Dat is Sos Papa. Ik weet niet of ze nog steeds aan de weg timmeren, maar dat is zo opgegoogled, denk ik.

Eens met Loomii. Fathers for Justice is een groep gefrustreerde vaders die in het geheel niet meer het belang van de kinderen voorop heeft staan. Alleen het belang van vaders.

Sneez,



De raad, als je daar terecht komt, wees dan duidelijk, wees dan aanwezig. MIjn partner heeft destijds, we willen niet spreken over fouten, want hij heeft geprobeerd het goede te doen maar achteraf hebben we er spijt van.. destijds het toch te pijnlijk gevonden om de hele voogdij op te eisen, vlak voor de raad kwam zij zoete broodjes bakken, uithuilen e.d. en beloftes doen. Tijdens de raad heeft hij zich toen mild opgesteld.

De raad heeft het na een paar sessies afgesloten en daarna begon heel de mikmak weer. Gevolg: alle brieven, telefoontjes, communicatie naar de raad... nooit antwoord opgekregen, ze hebben het gewoon te druk. Is het afgerond moet er wel heel iets ergs gebeuren willen ze er nog aandacht aanbesteden. Moet ze minstens de kinderen half vermoord hebben zeg maar zacht uitgedrukt. De raad kijkt niet altijd door dingen heen, een beetje slim iemand had zijn vraagtekens gesteld bij de keuze de kinderen uit elkaar te halen en niet samen op te laten groeien, ook gezien er de vraag tot co ouderschap.

Mijn tip is dus grijp de kans bij de raad met beide handen aan, laat je niet van de wijs brengen. Wij weten hoe de strijd binnen in jezelf voelt tussen voor de kinderen het gevoel hebben dat ze schade lijden bij de andere ouder, tegelijk dat ze schade lijden als jij het complete ouderschap opeist en alle gevolgen die dat heeft voor allerlei betrokkenen. Het is zo heftig. Je laat je al snel verleiden tot een vriendelijkere vorm. Die vorm kan leiden tot wat er nu met de kinderen in praktijk gebeurd, ze staan bloot aan geestelijke mishandeling want dat is het eigenlijk.

En het wordt glashard ontkent. De kleine heeft laatst (uit zich zelf en niet gedwongen zoals zij zegt) de telefoon gepakt om mama te vertellen hoe verdrietig hij is dat er constant zo slecht over papa gepraat word. Voor hem is papa zijn held, zijn verzorger logisch toch dat hij op een gegeven moment wil laten horen dat het hem pijn doet. Haar antwoord was dat hij niet zo raar moest doen en later belde zij mijn partner op of het misschien niet verstandig was om een psycholoog voor hem te zoeken. Meisje, denk ik dan, waar ben je nou mee bezig? ALs je kind zo mooi is om je op te bellen, zo stoer, zo jong al. Neem hem dan serieus en luister naar hem. HIj doet zoveel moeite voor jou, zie je dat dan niet? Nee daarentegen is er dan iets mis met hem en doet hij gek. Zoiets vind ik nou zo pijnlijk, je kinderen leren dat als ze iets doen vanuit hun gevoel, het af doen als of zij niet goed wijs zijn. Ik hoop dan ook van harte dat ze goed zal nadenken over het geen die kleine eigenlijk aan bied, namelijk, zullen we eens echt van mens tot mens praten.

Kinderen zijn echt niet altijd zo leuk, althans vandaag kon ik er een paar achter het behang plakken ( k weet niet wat dat is met dat warme weer maar we krijgen er een kleurtje en een kort lontje van schijnt) maar aan de andere kant kunnen ze me echt betoveren met die heerlijke oprechte dingen.

In een scheidings -waan lijkt het wel of sommige verblind zijn en de kinderen alleen nog als pionen zien ofzo, om te bewijzen wie de beste is, of daar uberhaupt al sprake van kan zijn bij opvoeden..



Oja m b t de kinderen. Ik weet niet of het wat voor jullie kinderen is maar zelf werk ik ook in de hulpverlening en je hebt ook dans of muziek of schildertherapeuten. Kinderen kunnen vaak door middel van expressie hun emoties kwijt zonder constant bezig te zijn met het woord scheiding etc. Vooral voor jonge kinderen heeft dit meer zin dan praten.



Verder kun je schoolmaatschappelijk werk vragen, wij hebben dat destijds gedaan en ze deden niet moeilijk over handtekeningen.



Misschien heb je er wat aan te googlen op PAS (het ouder verstotings syndroom) sommige ouders hebben daar zelf last van en geven dat door op hun kinderen. Ze hebben als doel de kinderen te vervreemden van hun ouders en hebben daar alles voor over en dat kan heel ver gaan zoals in jullie geval.

Door op de hoogte te zijn van PAS (en er is toch behoorlijk wat over te vinden) heb je ook wat om over te praten bij de raad. En ik herken veel van het beeld in jouw schets van de hele situatie tot noch toe.



Is er voor de kinderen een neutrale bekende die naar hen kan luisteren of leuke dingen kan doen met ze, zodat ze misschien een keer vanzelf op gang komen en gaan praten? Vaak is het moelijker in het gezin zelf i v m loyaliteit



succes

Okee.. het zal moeilijk zijn maar zie mogelijkheden, dat werkt. Bij ons hadden wij de pech dat moeder gewoon de mogelijkheid had, om ons een 'proef' te laten doorstaan, met haar goedkeuren mocht de jongste er af en toe zijn, met als smoes dat hij altijd wit of moe of ziek was als hij naderhand thuis was van ons. Dan heb je het over een eenjarige. Voor welk eenjarig kind is het prettig om tussen twee gezinnen te rouleren, opeens in een gezin met broers en zussen te komen en dan weer niet, alle onrust om hem heen en alle emoties die ze opnemen? Ik vond het de reinste larie koek. Allemaal macht uitoefenen en de raad, die neemt het aan, als zoete koek, als moeder dit prettig vind. Maar dat het andere kind niet meer naar zijn moeder wilde, dat we die van de trap los moesten maken om mee te geven, dat telde schijnbaar niet genoeg. En dat er nooit op eigen initiatief gebeld is hoe het met hem was, of naar school gebeld, of van school gehaald.



Ik weet dus niet hoe jullie je gaan opstellen maar als je eenmaal in de verdedigende partij zit kan je dus met zulke belachelijke gunsten in aanraking komen, dat je vooruit, op proef jezelf mag bewijzen, iets dat zij dan kan toetsen.



50/50 is heftig in jullie geval, het zou weleens een traject kunnen zijn dat de nodige energie gaat vergen, of wat veel tijd nodig heeft



volledige ouderlijke macht kan ook herzien worden, ook als jullie dat hebben en je hebt nog steeds te maken met allerlei omgangsrecht e.d en met kinderen die (weer) lijden en in een nieuwe situatie geplaatst worden, alhoewel ik ook snap dat het kiezen is uit kwaden.



Ik snap je conflict en ik ben er zelf ook niet uit waar je nou goed aan doet. Kon je maar zo iemand bereiken, die zich zo naar opstelt. Had je maar een leuk toverstafje. Ik bedoel het heeft puur te maken met een interactie tussen mensen die niet werkt (vaak vanuit oude gevoelens van boosheid) (of nieuwe van jaloezie) en wat voor mega effect dat kan hebben...



Nou nu ga ik slapen, de rest is al in bed gekropen

Ik zal nog wel een titel van een goed boek doorgeven, een zelfwerkboek voor in het gezin, tja als de rest niet meewerkt toch altijd zelf de moed er in houden. Heel werkzaam boek over hoe je kinderen kunt helpen bij het verwerken van de scheiding e.d

Sneez, het is misschien wel goed om je te beseffen, dat alle, op uitzonderingen na, ouders, vaders maar ook moeders, het beste voor hun kinderen willen. Dus ook de ex van jou man.



Viooltjes mail vind ik echt buiten proportie negatief. Maar dat zal komen door haar situatie.



De Raad voor de Kinderbescherming gaat uit van wat in het beste belang van de kinderen is. Niet wat in het beste belang voor moeder of vader is, hoe naar dat ook is voor de gekwetste ouder. Maar in scheidingszaken waarin ouders elkaar zwaar bevechten, zal één het onderspit delven. En diegene zal het oordeel van de Raad te zwaard en te vuur bevechten. Maar soms moet je je als ouder gewoon realiseren dat dat vechten slechter voor je kind is, dan jou gelijk. En als je echt voor het belang van je kinderen gaat, dat je dan gewoon je kop moet buigen. Of je dat nu rechtvaardig vindt of niet.



Het is achteraf oh zo makkelijk om de Raad de schuld te geven van wat de rechter besluit.



Maar vergeet niet dat er twee mensen, die ooit bewust met elkaar een relatie aan zijn gegaan (jaja, ooit vonden ze elkaar geweldig) en bewust of onbewust kinderen samen hebben gekregen, verantwoordelijk zijn voor het welzijn die kinderen. Niet de Raad, niet de kinderrechter en niet Jeugdzorg.

Viooltje, jou post bewijst alleen maar wat ik zeg; ouders bevechten elkaar op wat zij het beste vinden voor het kind, maar niemand kijkt echt naar het kind.



Als je de strijd om het kind dan zo erg had gevonden voor het kind, dan had je de strijd opgegeven.

Hoi Poezewoes,



Bedoel je de strijd binnen in of naar buiten toe?

Mijn man kon er geen vrede mee vinden dat de kinderen gescheiden zouden opvoeden, gezien de ouder kunnen scheiden maar waarom de kinderen?

UIteindelijk had het geen zin om te strijden toen het besluit gevallen is en nu wonen de kinderen apart en wisselen ze in de weekenden van huis.

Maar al is de strijd om de juridische plek voorbij, op het moment dat kinderen thuis komen met teksten: ze zeggen dat papa niet van me houd, ze schelden op hem en zeggen dat jullie rijk zijn, dat hij geen vader is, dan activeert dat wel weer een innerlijke strijd

Van hoe ga je hier mee om? Accepteer je dat de kinderen daaraan bloot staan? Of maak je ze weerbaar door hulp te zoeken? Ga je een gesprek aan met de ex?

Met mijn ex-man heb ik over mijn zoon nooit strijd gehad.

Dat komt doordat wij ons eigen leven leiden en het kind ook een leven gunnen waar in het onbekommert kan houden van beide ouders. En dat ik dan van bepaalde dingen blijf balen,die hij in ons huwelijk ook deed of juist niet deed, daar praat ik dan over met een vriendin en probeer tot een oplossing te komen.



Ik ben helemaal niet negatief en het spijt me als dat zo overkomt (voor Sneez en voor anderen betrokkenen en ook naar jou toe) want in samengestelde gezinnen red je het alleen met heel heel veel positieve energie.

Maar de hele strijd kan zich soms van binnen afspelen omdat niemand graag zijn kinderen ziet lijden maar tegelijk kan je je verdriet of woede alleen netjes omkleden omdat je het kind niet nogmaals wil belasten. Kortom politiek correct zijn en niet strijden en kiezen voor de kinderen en het voorbeeld van positief blijven ... heeft zijn keerzijde.. je blijft je altijd afvragen wat je nog meer of beter had kunnen doen... maar uiteindelijk willen wij alleen voor de kinderen zorgen en van elkaar genieten en het zou fijner zijn als dat ook in andere gezinnen gebeurd. Laten leven en laten zijn. En het kan, zoals ik zei, heb ik dat met mijn ex wel kunnen bereiken.

Om nog concreter te zijn, wat voor belang hebben ik en mijn partner erbij om naast onze vier kinderen, allebei een eigen bedrijf en een huis dat we helemaal aan het opknappen zijn... strijd te voeren? Geen enkel. We willen trouwen, ons huis afmaken, misschien nog kinderen krijgen en veel reizen.

We willen helemaal niet in een rechtzaal zitten, of met zeikerige ex-en aan de lijn zitten. We nemen het voor lief gezien we nu eenmaal een deel van ons leven getrouwd waren en dat je dat nu volwassen een plek moet geven in je leven.

Maar wat mij betreft ging het allemaal een stuk relaxter. Maar als iemand anders dat niet wil dan sta je daar mooi te staan met je relaxte theorietje. Dan kan het gebeuren dat je mooie idee over hoe jij het zou willen voor de kinderen niet gebeurd.

En dat je in plaats van een blij kind terugkrijgt van vakantie met de andere mam en paps- een kind terugkrijgt dat niet meer kan slapen.

Alleen ongelukkige mensen die niks beters te doen hebben, gaan graag de strijd aan over de hoofden van de kinderen heen, anders hadden zij het op een andere manier geprobeerd hun onvrede te bespreken.

Naar mijn mening is het belang van de kinderen dat ze ongedwongen kunnen verder leven, het zij dan in twee huizen en als ik wist hoe dat ik dat bereiken kon voor ze- zat ik nu niet op dit forum. Daarom mijn 'negatieve' verhaal, dat ik bepaalde dingen zal moeten accpeteren, wellicht een lange adem houden en hopen dat met de tijd, misschien dus niet deze vier jaren maar jaren erbij er ooit het besef zal komen dat het geen zin heeft de kinderen te belasten met emoties rondom de scheiding

Viool, als jullie maar de beste beslissing voor de kinderen nemen. En soms kan je dat niet zelf en moet de Raad daarbij komen. En dat is heel jammer, als een ander dan jezelf die beslissing moet nemen. Maar de Raad is niet verantwoordelijk voor de ruzie die echtgenoten zelf hebben veroorzaakt. De Raad moet een beslissing maken die altijd voor een van de twee fout uitpakt. Shoot de Raad. Maar vooral shoot de ouders die het zo ver laten komen.

als de moeder echt zo erg is moet je de ggz inschakelen en bewijzen dat ze een gevaar voor de kinderen is...........of zal de moeder haar eigen verhaal hebben.......

Als je als vader echt denkt dat je kinderen gevaar lopen bij hun moeder, ga je niet voor co-ouderschap. Dan ga je er voor knokken dat de verblijfplaats van de kinderen bij vader wordt en doe je bij het Advies en Meldpunt Kindermishandeling aangifte van mishandeling.



Niet om rot te doen hoor Sneez, maar vader heeft er ooit zelf voor gekozen een relatie met deze vrouw aan te gaan en met haar kinderen te krijgen. De gevolgen daarvan kun je niet een persoon verwijten, daar zijn beide ouders verantwoordelijk voor. Jij als vriendin/vrouw van vader zit in een bijzonder lastige positie, want je mag wel 'meegenieten' van alle ellende maar mag niet meebeslissen over hoe het nu verder moet. Bovendien krijgt ook jij een gekleurd verhaal te horen over hoe de relatie was, want je was er niet zelf bij.



De Raad voor de Kinderbescherming heeft een slechte naam bij sommigen, omdat ze beslissingen moet nemen over kinderen omdat ouders dat zelf niet kunnen. En die beslissingen zijn vaak niet wat ouders zelf willen. Maar de Raad kijkt ook niet naar wat ouders willen, die kijkt naar wat in het beste belang van het kind is. En als ouders elkaar de tent uitvechten, is er al geen beste belang van het kind meer. Dan gaat de Raad dus voor het minst slechte voor een kind. Dat kunnen mensen de Raad verwijten, maar die is niet verantwoordelijk voor de puinhoop die ouders er zelf van hebben gemaakt.

quote:sneez schreef op 15 mei 2008 @ 01:56:

Poezewoes, ik geloof echt dat onze situatie een van die uitzonderingen is waar jij het over hebt.... Ik mag hopen dat hun moeder het beste met kinderen voorheeft, maar vrees het ergste als ik zie waar ze ze - volledig onnodig! - aan blootstelt.



Sneez, no offence want ik ken jullie verhaal verder niet, maar heel veel nieuwe partners van vaders vinden dat hun situatie die uitzondering is. Mijn ervaring is dat het ook maar zelden echt zo is.

Het verhaal eenzijdig horen, legt nooit, zonder uitzondering, een juist beeld op tafel, dat weet ik wel.

Goedemorgen

Het is dus kiezen uit alle slechten, een bijna onmogelijke keus, voor jullie, of de raad of een hulpverlener.

Het is namelijk zo dat ouders scheiden en kinderen eigenlijk ongewild mee gaan in dat proces, alleen voor hen is het eeuwigdurend en hoe erger de scheiding hoe dieper ze het zullen mee dragen zo erg soms dat het PAS (t beestje heeft een naam gekregen) doorgaat van generatie op generatie.



Als je moet kiezen tussen kwaden en daar het goede voor een kind uithalen dan moet je het situatie voor situatie bekijken en dat kunnen wij hier dus met zn allen niet. En zelfs in een specifieke situatie die ernstig is kan het nog moeilijk zijn het juiste te doen.

Bijvoorbeeld de jongste telg hier. Woont al drie jaar bij zijn moeder, zit daar nu ergens in een andere stad, op een andere school. Heeft al veel ernstige lichamelijke problemen achter de rug. Vertoond agressief gedrag in het ouderlijk huis daar. Drie jaar oud maar krijgt al te horen dat zijn vader niet van hem houd. Moeder heeft echter hetzelfde meegemaakt in haar jeugd. Andere kind woont hier. Die is tussen wal en schip gevallen bij moeder, die kon op een of andere manier niet voor hem "gaan" Oorzaak? Nooit kunnen begrijpen. Kom je waarschijnlijk niet achter ook.

Moeder heeft een slecht huwelijk, zit slecht in haar vel, praat negatief over het andere kind/ andere gezin/ andere ouder. WIl het kind dat bij haar woont voor haar zelf.



Maar had je er goed aan gedaan het gezag voor dat kind ook op te eisen, om dus een keiharde strijd te voeren om te bewijzen dat zij niet capabel was (iets wat zij naar ons toe wel deed maar dan alleen m b t het ene kind voor het andere kind waren we schijnbaar capabel genoeg)

Hij is gewend om bij zijn moeder te wonen, is nog helemaal een met haar, hij vind zijn nieuwe stiefpapa aardig en ziet nog geen kwaad, logisch drie jaar oud..

Destijds durfde mijn partner zijn hand niet in het vuur te steken dat hem weghalen een goede keus zou zijn, hij kreeg toch mooie kleren, te eten en te drinken, hij zag er goed uit, ... misschien heeft hij een hoop dingen ook niet durven zien. Maar als ouder heb je soms ook het gevoel dat het niet goed gaat.

Een week nadat mijn partner mij ten huwelijk vroeg, sprak zij met hem af onder het mom voor de kinderen en bleek dat ze terugwilde en dat ze het geestelijk niet meer trok in haar relatie, ze zou weggaan etc. Toen hij duidelijk maakte een heel gelukkige nieuwe relatie te hebben, ging ze weer terug, trouwde en verhuisde.

Dit alles na de scheiding, na de raad en met als gevolg dat de kinderen nog steeds het middel zijn tot contact, of dat nou nieuwsgierig contact is (waar gaan jullie heen? wat heeft dat gekost? ) tot manipulatie en reacties uitlokken door te shockeren en te vergeten dat kinderen ook gevoel hebben.



Dus even ter correctie: dit verhaal is geen horror verhaal door toe doen van de raad. De raad had hooguit gelijk aan mijn man kunnen geven dat het schadelijk zou kunnen zijn om de kinderen apart te laten opgroeien, omdat zij totaal andere bagage mee krijgen, al vroeg vervreemden en een totaal ander verhaal over hun jeugd krijgen en een lief broertje of zusje moeten missen. Dit hoort naar mijn gevoel niet bij de natuurlijke gevolgen van een scheiding.

Voor de rest zijn de keuzes het zij met een zwaar hart, door mijn partner gezien als een enige oplossing: of strijden tot je er dood bij neervalt, en doe je daar goed aan aan al die onrust, of kiezen voor de boze ex haar gelijk laten halen en zo rust creeeren.

Mijn mening is dat dit soms tijdelijke rust is en dat dat helemaal niet gezonder/beter hoeft te zijn. Maar ik heb ook geen idee hoe hun leven er uit zou zien zonder moeder in beeld, dat is gezien moeder zijn mij heel blij maakt, bijna 'de hel' om voor te stellen dat moeder en kind gescheiden worden. Helaas kan mijn beste vriendin beamen dat het soms beter zou zijn, zij is opgegroeid in een zeer beschadigd gezin en is dertig en heeft nog steeds last daarvan en wenste dat ze ouders had gehad die gewoon ouders waren geweest voor haar. Ondanks dat ze harstikke houd van haar ouders die geen ouders konden zijn.



Sneez, het ligt dus in zekere mate zo subtiel, dat je niet kan spreken over juiste keuze's in dit geval. Mijn gevoel bij de raad was is dat ze haast hadden en kozen voor de weg van de minste weerstand, ieder een kind, hupp e tee. Het was toch al zo gelopen gezien moeder het andere kind nooit meer had opgehaald dus waarom die situatie weer omgooien. Dat kun je een definitie van rust noemen, de gezinnen hadden zich al weer gevormd.



Ja en deze kinderen zijn niet de enige die het zo meemaken.

MIjn zoontje zei laatst mam jij zal mij dat toch nooit aandoen he dat ik mijn vader niet meer mag zien (een vriendje van hem mag niet meer naar zijn vader) dat zijn de allerergste dingen van een scheiding mam.

Zelf kinderen die dus een redelijk kalme scheiding met zich mee dragen kunnen toch nog, door in hun omgeving rond te kijken, die angst gaan voelen.

Ik vind het echt niet kunnen en zou niet 123 oplossingen weten maar mensen zouden niet zo met hun kinderen uit hun huwelijk om moeten mogen gaan. Verplichte mediating (hoe schrijf ik dit??) LIjkt me niet leuk om twintig keer met je ex om de tafel te zitten maar als het omwille van de kinderen is moet je het er maar voor over hebben, daarna kan je pas echt in vrijheid je leven verder.

Zonder kinderen te benadelen.



Ik wens jullie veel wijsheid toe. Zie mijn verhaal zeker niet als ontmoediging. Let wel : we zijn twee gescheiden ouders die samen een gezin opbouwen en daar veel geluk in ervaren en wat obstakels en beroering hebben met ex-en. We dramatiseren dit niet, we leven er mee en zoeken naar het beste. De kinderen voelen zich niet door ons in de steek gelaten om dat we niet slecht over de anderen praten (hooguit als we samen zonder kinderen de hond uitlaten laten we ons eens negatief uit puur uit onmacht) en ons doel is om een gezin te vormen en de kinderen daar alle ruimte te laten voor alle biologische ouders, extra mama 's of papa's en nieuwe gezinsleden.

En na vier jaar, zijn wij nog steeds bijelkaar en heel erg gelukkig, ondanks de problematiek scheiding. EN ook dankzij dat er de mogelijkheid tot scheiding is. Anders waren wij niet samen geweest.Dat je de kans hebt je leven op nieuw te beginnen zou je ook extra kracht kunnen geven om ook voor de kinderen een zo goed mogelijke nieuwe start te creeeren.

En dat willen wij nog steeds.

Wij hebben alleen niet in de hand dat de andere betrokkenen ook gelukkig en blij zijn en dit voor de kinderen willen. We hebben zelfs een poging gedaan te helpen toen we merkten dat het slecht ging maar uiteindelijk heeft dat niet geleid tot betere verhoudingen.

Dus het klinkt misschien hard maar de les die wij geleerd hebben is ook om jezelf denken, je niet mee laten sleuren in die trechter, met beide benen op de grond blijven en je liefdesrelatie koesteren want anders kan je op naar de volgende scheiding want als je niet goed voor jezelf zorgt kan je ook niet goed voor je kinderen en elkaar zorgen.

Oja hier de samenvatting: pff wat een lang stuk weer..

Je kan je afvragen of je in zulke situaties wel goede of slechte keuze's kunt maken. En mijn verhaal moet je zien als bemoediging: na vier jaar onder vuur staan en elke keer toch kiezen voor normale communciatie en voor energie in elkaar steken staan we nog steeds als een huis. De kinderen voelen dit. Hoe weinig ze ook bij je zijn ze zullen het als een basis ervaren. Hoe het ook loopt, als jullie de stabiele basis kunnen vormen zullen ze daar uit kunnen putten. En verder, wie weet ziet de raad dit ook en krijgen jullie het gezag en kunnen jullie tot goede verhouding komen met moeder. Het lijkt soms uitzichtloos( en je wordt soms meegesleurd in het negatieve) maar je hebt heel veel in eigen hand wat betreft je manier van er mee omgaan en waar je je energie in wilt steken. Dat is de enige houvast die je zeker weten hebt_ je eigen gedrag

quote:Poezewoes schreef op 15 mei 2008 @ 09:46:

Als je als vader echt denkt dat je kinderen gevaar lopen bij hun moeder, ga je niet voor co-ouderschap. Dan ga je er voor knokken dat de verblijfplaats van de kinderen bij vader wordt en doe je bij het Advies en Meldpunt Kindermishandeling aangifte van mishandeling.



Eensch.



Bovendien, zolang ex weet dat jullie niet voor hoofdverblijf zullen gaan heeft ze niets te verliezen. Dus, als het echt zo'n kreng is, waarom zou ze dan meewerken? 't Is toch prima voor haar zo?

quote:[message=1384049,noline]viooltje schreef op 15 mei

..........Dus even ter correctie: dit verhaal is geen horror verhaal door toe doen van de raad. De raad had hooguit gelijk aan mijn man kunnen geven dat het schadelijk zou kunnen zijn om de kinderen apart te laten opgroeien, omdat zij totaal andere bagage mee krijgen, al vroeg vervreemden en een totaal ander verhaal over hun jeugd krijgen en een lief broertje of zusje moeten missen. Dit hoort naar mijn gevoel niet bij de natuurlijke gevolgen van een scheiding.



Dat hadden ouders toch ook zelf kunnen bedenken? Dat het niet ideaal is voor kinderen om gescheiden op te groeien?



Mijn gevoel bij de raad was is dat ze haast hadden en kozen voor de weg van de minste weerstand, ieder een kind, hupp e tee. Het was toch al zo gelopen gezien moeder het andere kind nooit meer had opgehaald dus waarom die situatie weer omgooien. Dat kun je een definitie van rust noemen, de gezinnen hadden zich al weer gevormd.



Als een situatie inderdaad al zo bestaat, (ouders hadden zelf dus al de situatie gecreeerd van ieder een kind......) dan is het voor kinderen vaak het minst slecht om de situatie waarin dan al enige stabiliteit is ontstaan, niet opnieuw om te gooien.



Het is de puinhoop die ouders er van maken, die slecht is voor kinderen. Je kunt niet van een instantie verwachten dat zij de kinderen door een wijze beslissing wél kunnen redden, als ouders niet in staat zijn die puinhoop op te ruimen.

Precies!

Maar wat als de ene ouder wel allebei de kinderen wil opvoeden en de andere ouder maar voor een kind?

Dan zou ik van de raad wel verwachten dat zij met de ouders zouden bespreken dat het niet goed voor een kind kan zijn zo op te groeien en wat hun argumenten zijn voor deze keus (die voor mijn partner nooit heeft gespeeld hij wilde de kinderen bijelkaar houden)

Mijn partner heeft specifiek aangegeven dat hij dit een punt vond om over te praten. Maar er is dus niets mee gebeurd uiteindelijk met als gevolg dat ze niet met elkaar opgroeien.



Uit de puinhoop hebben zij dus maar gezegd: hou het dan maar zo. Er zit natuurlijk een heel verhaal achter, de oudste had geen zeggenschap op 6 jarige leeftijd maar gilde het uit als hij naar zijn moeder moest vanwege diens vriend waarmee het niet klikte. Het zat dus nogal complex.

Maar goed of je van een oplossing kan spreken

Dat hadden ouders toch ook zelf kunnen bedenken? Dat het niet ideaal is voor kinderen om gescheiden op te groeien?



(poezewoes ik citeer even je vraag)



Maar wat als een ouder dat dus schijnbaar niet zelf kan bedenken? Dat hij of zij handelt uit eigen belang. Wat dat eigen belang was bij mijn man zijn ex daar kan ik alleen over speculeren maar er moet iets geweest zijn. Zelfs zei ze eerst niet genoeg ruimte te hebben voor twee kinderen. Maar zelf had ik een stapelbedje aangeschaft en twee dozen voor t speelgoed onder het bed. Dan was het kind onhandelbaar en confronteerde het haar met de scheiding, etc.

Uiteindelijk denk ik dat zijzelf slachtoffer van onverwerkt en dus nog spelend ouderverstotingssyndroom is. En nu moeten een kind en een vader afgestoten worden als patroon.

Ik zeg niet: de raad is verantwoordelijk voor dit feit.

Ik betreur wel, waarom is er niet over gesproken?

Wat doe je als communicatie niet werkt tussen de opvoeders, ik bedoel niet communiceren, bij alles je schouder ophalen, is ook communiceren en daar kom je niet ver mee als het gaat om kinderen een omgangsregeling gunnen.



Dus soms heb je te maken met mensen die t gewoon niet snappen, niet willen snappen, of hoe dan ook niet het overzicht hebben over hun eigen handelen en de gevolgen voor de kinderen in de toekomst.



Poezewoes? Heb je zelf ook een soortgelijke situatie op je bordje? Of heb je er veel mee te maken? Mijn betrokkenheid ken je nu deels. Overigens werk ik ook met kinderen in echtscheiding als begeleider binnen een gezondheidscentra. Ik heb dan niet met de scheiding te maken of de ouders maar met kinderen (die de kans krijgen zich vrij uit te spreken en de scheiding te verwerken en zichzelf hier in te hervinden.)