Zwanger
alle pijlers
zwangerschap vriendin
vrijdag 8 februari 2013 om 10:57
Een goede vriendin van mij is in verwachting van haar eerste kindje. Zij is daar vanzelfsprekend heel erg blij mee.
Ik heb zelf veel moeite met haar zwangerschap maar laat dit niet merken.
Vroeger ben ik als kind mishandeld door mijn moeder. Nu als volwassene heb ik ook geen directie familie meer om op terug te vallen. Ik heb al jaren moeite met kraamvisites e.d. Gelukkig heb ik die niet vaak. Maar als ik dan wel op kraamvisite ben gaat het bijna niet. Als ik een blije moeder met pasgeboren kind zie denk ik aan mijn eigen moeder en hoe ontzettend niet blij zij met mij was. Dat doet me veel verdriet. Ik had zelf wel kinderen gewild maar door dingen die in het verleden gebeurd zijn denk ik dat ik beter niet aan kinderen kan beginnen. Een sterk gevoel hierin is het gevoel je zwangerschap niet te kunnen delen met familie. Ik heb geen opa of oma die blij zijn bijvoorbeeld. Ik heb geen broer of zus die meeleeft.
Telkens als ik nu mijn vriendin zie vertelt zij wel al die verhalen. Hoe blij haar ouders zijn, hoe zij kan vergelijken met haar zusje. Enz. Ik merk dat als ik weer naar huis ga dat ik daarna best nog een paar uur van slag en verdrietig ben. Bij mij overheerst dat het gevoel er alleen voor te staan en daar word ik zo verdrietig van.
Binnenkort heb ik een babyfeestje van haar. Ik zie er ontzettend tegenop. Ik weet nu al dat ik na afloop weer verdrietig zal zijn. Ook tegen het kraambezoek zie ik nu al op. Ik heb weleens meegemaakt dat ik moest huilen tijdens een kraambezoek en dat wil ik niet nog een keer meemaken.
Zal ik bij mijn vriendin eerlijk zijn hoe het zit of zal ik een smoesje verzinnen dat ik niet kan en afstand nemen van haar?
Ik heb zelf veel moeite met haar zwangerschap maar laat dit niet merken.
Vroeger ben ik als kind mishandeld door mijn moeder. Nu als volwassene heb ik ook geen directie familie meer om op terug te vallen. Ik heb al jaren moeite met kraamvisites e.d. Gelukkig heb ik die niet vaak. Maar als ik dan wel op kraamvisite ben gaat het bijna niet. Als ik een blije moeder met pasgeboren kind zie denk ik aan mijn eigen moeder en hoe ontzettend niet blij zij met mij was. Dat doet me veel verdriet. Ik had zelf wel kinderen gewild maar door dingen die in het verleden gebeurd zijn denk ik dat ik beter niet aan kinderen kan beginnen. Een sterk gevoel hierin is het gevoel je zwangerschap niet te kunnen delen met familie. Ik heb geen opa of oma die blij zijn bijvoorbeeld. Ik heb geen broer of zus die meeleeft.
Telkens als ik nu mijn vriendin zie vertelt zij wel al die verhalen. Hoe blij haar ouders zijn, hoe zij kan vergelijken met haar zusje. Enz. Ik merk dat als ik weer naar huis ga dat ik daarna best nog een paar uur van slag en verdrietig ben. Bij mij overheerst dat het gevoel er alleen voor te staan en daar word ik zo verdrietig van.
Binnenkort heb ik een babyfeestje van haar. Ik zie er ontzettend tegenop. Ik weet nu al dat ik na afloop weer verdrietig zal zijn. Ook tegen het kraambezoek zie ik nu al op. Ik heb weleens meegemaakt dat ik moest huilen tijdens een kraambezoek en dat wil ik niet nog een keer meemaken.
Zal ik bij mijn vriendin eerlijk zijn hoe het zit of zal ik een smoesje verzinnen dat ik niet kan en afstand nemen van haar?
vrijdag 8 februari 2013 om 14:16
Ik vind dat er erg mooie posts tussen staan, appeltaart, kun je er iets mee?
Ik herinner me iets wat iemand hier op het forum tegen mij zei toen ik twijfelde over het contact met mijn moeder tijdens mijn zwangerschap. Ze zei: lieverd, straks ben je je eigen gezin. dan is alles anders. En dat is waar.
Op het moment dat ik nog geen kind had, zat ik toch soms nog met een been in mijn jeugd, leek het wel. Op het moment dat ikzelf moeder werd, was ik een generatie opgeschoven. En ik realiseerde me heel duidelijk dat het bij mij kon stoppen. dat ik een cirkel kon doorbreken.
Heb je een partner, trouwens? Praat je met hem/haar over je gevoelens?
Ik herinner me iets wat iemand hier op het forum tegen mij zei toen ik twijfelde over het contact met mijn moeder tijdens mijn zwangerschap. Ze zei: lieverd, straks ben je je eigen gezin. dan is alles anders. En dat is waar.
Op het moment dat ik nog geen kind had, zat ik toch soms nog met een been in mijn jeugd, leek het wel. Op het moment dat ikzelf moeder werd, was ik een generatie opgeschoven. En ik realiseerde me heel duidelijk dat het bij mij kon stoppen. dat ik een cirkel kon doorbreken.
Heb je een partner, trouwens? Praat je met hem/haar over je gevoelens?
Computer says nooooo
vrijdag 8 februari 2013 om 15:57
quote:bloemetje77 schreef op 08 februari 2013 @ 13:52:
[...]
Wederom, tikje overdreven. Ben ik dan de enige wiens vrienden:
a: niet allemaal baby's krijgen maar ook gerust nog single zijn, bewust kinderloos etc?
Het gaat niet alleen om vrienden, de hele maatschappij is doorspekt met baby's
b: niet geobsedeerd zijn door hun kroost maar ook gewoon nog mee uitgaan (zonder kinderen), praten over andere dingen, ondernemend zijn en geen moeite hebben de kinderen een weekend/avond/nacht bij opa en oma achter te laten
Daar gaat het niet om TO heeft onnatuurlijk veel moeite met baby's, daar moet ze iets aan doen. Want ook als je niet over je kind praat, hangt er wellicht wel een tekening op de koelkast. Zoiets kan bij TO al verkeerd vallen.Jij vergelijkt hoe 'normale' mensen (sorry TO) reageren op babys en kinderen. Voor TO is dat duidelijk anders.
[...]
Wederom, tikje overdreven. Ben ik dan de enige wiens vrienden:
a: niet allemaal baby's krijgen maar ook gerust nog single zijn, bewust kinderloos etc?
Het gaat niet alleen om vrienden, de hele maatschappij is doorspekt met baby's
b: niet geobsedeerd zijn door hun kroost maar ook gewoon nog mee uitgaan (zonder kinderen), praten over andere dingen, ondernemend zijn en geen moeite hebben de kinderen een weekend/avond/nacht bij opa en oma achter te laten
Daar gaat het niet om TO heeft onnatuurlijk veel moeite met baby's, daar moet ze iets aan doen. Want ook als je niet over je kind praat, hangt er wellicht wel een tekening op de koelkast. Zoiets kan bij TO al verkeerd vallen.Jij vergelijkt hoe 'normale' mensen (sorry TO) reageren op babys en kinderen. Voor TO is dat duidelijk anders.
vrijdag 8 februari 2013 om 17:37
De meeste mensen hier geven aan dat het beter is het wel kenbaar te maken. Ik vind dat wel heel moeilijk. Het is niet mijn bedoeling om mijn vriendin te kwetsen. Ik denk als ik een brief zou schrijven of als ik het persoonlijk vertel hoe het bij mij zit, dat is het dan allemaal te moeilijk maak. Te veel gedoe. Het gaat ook niet om mij. En dat ik haar sowieso kwets als ik het vertel.
Ja ik denk dat ik best belangrijk ben voor haar. Ik ben ook op dat feestje uitgenodigd en andere mensen die haar ook kennen niet. Het is echt mijn gevoel dat ik er niet toe doe, dat ligt aan mij.
Wat ik dan vooral erg vind is het gemis aan steun en achterban.
Ja ik denk dat ik best belangrijk ben voor haar. Ik ben ook op dat feestje uitgenodigd en andere mensen die haar ook kennen niet. Het is echt mijn gevoel dat ik er niet toe doe, dat ligt aan mij.
Wat ik dan vooral erg vind is het gemis aan steun en achterban.
vrijdag 8 februari 2013 om 18:26
Ik denk niet dat je haar kwetst door te vertellen hoe verdrietig je je voelt doordat je altijd het gevoel hebt gehad ongewenst te zijn en dat er niemand is die achter je staat. Hoe confronterend dat voor je is om dat wel te zien bij een ander, omdat jouw gemis dan.duidelijker wordt.
Geef aan waar je moeite mee hebt, maar geef ook aan dat je blij voor haar bent en er ook voor haar wil zijn.
Het is wel kwetsend als je daardoor contact met haar uit de weggaat. Dan gaat het niet om een feestje, dat valt wel te begrijpen, maar contact in het algemeen.
Maar als jij 1 van de eersten bent aan wie ze het heeft verteld, dan ben je wel belangrijk voor haar. Of jij nu wel of geen kinderen krijgt, zal zij er in ieder geval voor je zijn.
Geef aan waar je moeite mee hebt, maar geef ook aan dat je blij voor haar bent en er ook voor haar wil zijn.
Het is wel kwetsend als je daardoor contact met haar uit de weggaat. Dan gaat het niet om een feestje, dat valt wel te begrijpen, maar contact in het algemeen.
Maar als jij 1 van de eersten bent aan wie ze het heeft verteld, dan ben je wel belangrijk voor haar. Of jij nu wel of geen kinderen krijgt, zal zij er in ieder geval voor je zijn.
maandag 11 februari 2013 om 10:00
Appeltaart, waarom heb je dit topic eigenlijk geopend? Ik zie hele goede, nuttige reacties maar hebt het gevoel dat je (vooralsnog) weinig daarmee doet. Je blijft zeggen wat je mist - maar helaas kunnen wij geen liefhebbende ouders voor jou uit onze hoed toveren. Je blijft zeggen dat je je vriendin niet wilt kwetsen - ik (en volgens mij anderen ook) denk dat dat niet hoeft, juist als je met haar praat. Sterker nog, ik denk dat ze blij (beetje raar woord in deze context) als ze je kan helpen/beter leert begrijpen.
Hoezo gaat het niet om jou? Volgens mij zou je haar baby en haar blijdschap (waar jij wel of niet aan mee kunt doen) los moeten zien van jouw 'moeilijke gedoe'. Maar goed, je moet zelf weten of je dat moeilijke gedoe makkelijker wil maken of de rest van je leven in de weg wil laten staan.
Sterkte in ieder geval!
Hoezo gaat het niet om jou? Volgens mij zou je haar baby en haar blijdschap (waar jij wel of niet aan mee kunt doen) los moeten zien van jouw 'moeilijke gedoe'. Maar goed, je moet zelf weten of je dat moeilijke gedoe makkelijker wil maken of de rest van je leven in de weg wil laten staan.
Sterkte in ieder geval!
dinsdag 12 februari 2013 om 21:48
Ik lees je bericht nu pas. Ik twijfel nog steeds om te gaan. Ik zou denk ik het liefst het feestje overslaan en wel op kraambezoek gaan. De reden is dat ik het niet trek omdat het te confronterend is.
Ik vind het heel eng om te vertellen tegen haar. Ik denk dat ze dan denkt dat ik niet blij voor haar ben. Of misschien zou ze het niet begrijpen of mij kwalijk nemen? En dan ben ik bang dat het contact verwaterd daardoor.
Ik vind het heel eng om te vertellen tegen haar. Ik denk dat ze dan denkt dat ik niet blij voor haar ben. Of misschien zou ze het niet begrijpen of mij kwalijk nemen? En dan ben ik bang dat het contact verwaterd daardoor.
dinsdag 12 februari 2013 om 21:55
Ik zou het toch gewoon vertellen; hoe eng ook. Ik kan me vrijwel niet voorstellen dat ze er geen begrip voor zou hebben.
Ik ben zelf zwanger van mijn derde en heb ook vrienden gehad die toen ik zwanger en beviel van mijn eerste kindje ongewenst kinderloos waren (zaten in een IVF-traject). Zij vonden kraambezoek toen ook heel moeilijk en ik was heel blij dat ze dat eerlijk vertelden. Ze hoefden van mij namelijk helemaal niet blij voor mij te zijn, uiteindelijk zijn ze gewoon niet geweest op kraamvisite en dat was prima. We zijn nog steeds goede vrienden.
Ik ben zelf zwanger van mijn derde en heb ook vrienden gehad die toen ik zwanger en beviel van mijn eerste kindje ongewenst kinderloos waren (zaten in een IVF-traject). Zij vonden kraambezoek toen ook heel moeilijk en ik was heel blij dat ze dat eerlijk vertelden. Ze hoefden van mij namelijk helemaal niet blij voor mij te zijn, uiteindelijk zijn ze gewoon niet geweest op kraamvisite en dat was prima. We zijn nog steeds goede vrienden.
dinsdag 12 februari 2013 om 22:41
Ik denk dat je vriendin alleen maar opgelucht is als je dit vertelt, omdat ze vast al lang ziet dat er iets is maar niet begrijpt wat. Ze vraagt zich vast af of ze iets verkeerd heeft gedaan en wat dat dan is. Als je gewoon vertelt wat het is dat je dwarszit dan maak je het haar veel gemakkelijker om begrip voor jou te hebben en met je mee te leven. Dat geeft haar juist een fijn gevoel!
woensdag 13 februari 2013 om 09:14
woensdag 13 februari 2013 om 09:17
quote:Kastanjez schreef op 11 februari 2013 @ 10:00:
Appeltaart, waarom heb je dit topic eigenlijk geopend? Ik zie hele goede, nuttige reacties maar hebt het gevoel dat je (vooralsnog) weinig daarmee doet. Je blijft zeggen wat je mist - maar helaas kunnen wij geen liefhebbende ouders voor jou uit onze hoed toveren. Je blijft zeggen dat je je vriendin niet wilt kwetsen - ik (en volgens mij anderen ook) denk dat dat niet hoeft, juist als je met haar praat. Sterker nog, ik denk dat ze blij (beetje raar woord in deze context) als ze je kan helpen/beter leert begrijpen.Ik herhaal mezelf nog maar een keer, omdat ik het gevoel heb dat jij dat ook doet, zonder echt in te gaan op de reacties en dat is volgens mij jammer voor jezelf.
Appeltaart, waarom heb je dit topic eigenlijk geopend? Ik zie hele goede, nuttige reacties maar hebt het gevoel dat je (vooralsnog) weinig daarmee doet. Je blijft zeggen wat je mist - maar helaas kunnen wij geen liefhebbende ouders voor jou uit onze hoed toveren. Je blijft zeggen dat je je vriendin niet wilt kwetsen - ik (en volgens mij anderen ook) denk dat dat niet hoeft, juist als je met haar praat. Sterker nog, ik denk dat ze blij (beetje raar woord in deze context) als ze je kan helpen/beter leert begrijpen.Ik herhaal mezelf nog maar een keer, omdat ik het gevoel heb dat jij dat ook doet, zonder echt in te gaan op de reacties en dat is volgens mij jammer voor jezelf.
maandag 18 februari 2013 om 19:49
ik wilde laten weten dat ik inmiddels naar het feestje ben geweest. En het ging eigenlijk heel goed. Ik ben na afloop ook niet van slag geweest.Daar ben ik blij om.
Misschien dat ik binnenkort een beetje zal uitleggen waarom ik soms misschien wat minder enthousiast kan reageren. Hopelijk vat ze het wel goed op dan.
Misschien dat ik binnenkort een beetje zal uitleggen waarom ik soms misschien wat minder enthousiast kan reageren. Hopelijk vat ze het wel goed op dan.
dinsdag 19 februari 2013 om 08:28
quote:appeltaart02 schreef op 18 februari 2013 @ 19:49:
ik wilde laten weten dat ik inmiddels naar het feestje ben geweest. En het ging eigenlijk heel goed. Ik ben na afloop ook niet van slag geweest.Daar ben ik blij om.
Misschien dat ik binnenkort een beetje zal uitleggen waarom ik soms misschien wat minder enthousiast kan reageren. Hopelijk vat ze het wel goed op dan.
applaus!
de eerste stap is altijd de moeilijkste
ik wilde laten weten dat ik inmiddels naar het feestje ben geweest. En het ging eigenlijk heel goed. Ik ben na afloop ook niet van slag geweest.Daar ben ik blij om.
Misschien dat ik binnenkort een beetje zal uitleggen waarom ik soms misschien wat minder enthousiast kan reageren. Hopelijk vat ze het wel goed op dan.
applaus!
de eerste stap is altijd de moeilijkste
