Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 17 mei 2008 om 12:14
Ik heb 4 hele goeie vriendinnen.
Twee vanaf de middelbare school, en twee die ik op het schoolplein heb leren kennen.
Bij de eerste twee is het ook niet allemaal over rozen gegaan, daar ben ik als het ware in meegegroeid, ik zie ze niet dagelijks maar we hebben eens in de twee maanden zo'n beetje contact.
Praten met hun is als ademhalen, zo vanzelfsprekend.
De andere twee die zag ik een bepaalde periode dus dagelijks.
We zijn toen gaan sporten, na het sporten een bakkie koffie en dan komen er wel verhalen los van het dagelijkse gebeuren.
Ik leerde van hun letterlijk hoe zij in hun relatie met hun man omgingen, hoe het over en weer ging, en dan voelde ik het gemis zo van wat er bij mij thuis niet was. Ik zag door hoe zij het deden wat een relatie eigenlijk kan inhouden. Ik ben me ervan bewust dat het gras...nou ja, dat weten we allemaal, maar in geval van strijd en strubbelingen onderling werden die daar altijd wel opgelost, er werden compromissen gesloten, soms wat meer naar tevredenheid van de een, dan weer van de ander, maar er waren geen overloze verwijten achteraf, maar acceptatie.
Ik werd me meer en meer bewust van hoe het eigenlijk hoort tussen mensen die van elkaar houden.
Die vrouwen, meer en meer vriendinnen geworden inmiddels, vroegen mij dan rechtstreeks hoe dat bij mij zat.
Ik was best wel schuchter, maar omdat ik toch nooit iets voor anderen goed kan verbergen, gaf ik toch wel antwoord.
Ze gaven me dan raad, probeer het dan eens zo en zo te zien, stel dat eens voor...ik heb het echt geprobeerd, en als het dan op niks uitliep, dan zeiden ze wel van: Jeetje Peer, dat klinkt toch niet echt alsof jullie relatie gelijkwaardig is. En vervolgens: Ik had alláng zus of zo....
Ze accepteerden wel dat het mijn leven was, en is, en dat ik het deed op de manier hoe ik dacht dat dat het beste was.
Op een gegeven moment heeft er eentje gezegd: als ik het woord engelengeduld hoor, denk ik aan jou!
Dit zijn dus wel vrouwen waar ik ALLES aan kwijt kan.
Toen ik dan ook vertelde dat ik de stap definitief gezet had, waren ze zo blij voor me, ze hebben me gefeliciteerd.
Iseo, ook ik zie mijn verleden niet als een zwart gat. Er waren periodes van rust waarin ik mijn leventje gewoon leefde. En daarin scheen ook het zonnetje wel. Ook ben ik best een dromerig type, kon helemaal in gedachten verzonden op mijn eigen eilandje vertoeven, daar heb ik dan veel gebruik van gemaakt, en hij liet me daar wel zitten. Contactloos, dat wist ik wel, en ook dat dat eigenlijk niet klopt, maar zo had ik dan wel rust tot de volgende 'crisis' zich aandiende.
Je roeit gewoon met de riemen die je hebt op zo'n moment.
En later heb je het inzicht pas, absurd met hoe weinig je genoegen genomen hebt...met de kruimeltjes die je af en toe toegeworpen kreeg, daar was je dan weer even zoet mee.
Dag ladies, ik ga me de rest van de dag nuttig maken in het huishoudelijke deel van mijn bestaan. Het regent buiten.
Liefs, Perel.
Twee vanaf de middelbare school, en twee die ik op het schoolplein heb leren kennen.
Bij de eerste twee is het ook niet allemaal over rozen gegaan, daar ben ik als het ware in meegegroeid, ik zie ze niet dagelijks maar we hebben eens in de twee maanden zo'n beetje contact.
Praten met hun is als ademhalen, zo vanzelfsprekend.
De andere twee die zag ik een bepaalde periode dus dagelijks.
We zijn toen gaan sporten, na het sporten een bakkie koffie en dan komen er wel verhalen los van het dagelijkse gebeuren.
Ik leerde van hun letterlijk hoe zij in hun relatie met hun man omgingen, hoe het over en weer ging, en dan voelde ik het gemis zo van wat er bij mij thuis niet was. Ik zag door hoe zij het deden wat een relatie eigenlijk kan inhouden. Ik ben me ervan bewust dat het gras...nou ja, dat weten we allemaal, maar in geval van strijd en strubbelingen onderling werden die daar altijd wel opgelost, er werden compromissen gesloten, soms wat meer naar tevredenheid van de een, dan weer van de ander, maar er waren geen overloze verwijten achteraf, maar acceptatie.
Ik werd me meer en meer bewust van hoe het eigenlijk hoort tussen mensen die van elkaar houden.
Die vrouwen, meer en meer vriendinnen geworden inmiddels, vroegen mij dan rechtstreeks hoe dat bij mij zat.
Ik was best wel schuchter, maar omdat ik toch nooit iets voor anderen goed kan verbergen, gaf ik toch wel antwoord.
Ze gaven me dan raad, probeer het dan eens zo en zo te zien, stel dat eens voor...ik heb het echt geprobeerd, en als het dan op niks uitliep, dan zeiden ze wel van: Jeetje Peer, dat klinkt toch niet echt alsof jullie relatie gelijkwaardig is. En vervolgens: Ik had alláng zus of zo....
Ze accepteerden wel dat het mijn leven was, en is, en dat ik het deed op de manier hoe ik dacht dat dat het beste was.
Op een gegeven moment heeft er eentje gezegd: als ik het woord engelengeduld hoor, denk ik aan jou!
Dit zijn dus wel vrouwen waar ik ALLES aan kwijt kan.
Toen ik dan ook vertelde dat ik de stap definitief gezet had, waren ze zo blij voor me, ze hebben me gefeliciteerd.
Iseo, ook ik zie mijn verleden niet als een zwart gat. Er waren periodes van rust waarin ik mijn leventje gewoon leefde. En daarin scheen ook het zonnetje wel. Ook ben ik best een dromerig type, kon helemaal in gedachten verzonden op mijn eigen eilandje vertoeven, daar heb ik dan veel gebruik van gemaakt, en hij liet me daar wel zitten. Contactloos, dat wist ik wel, en ook dat dat eigenlijk niet klopt, maar zo had ik dan wel rust tot de volgende 'crisis' zich aandiende.
Je roeit gewoon met de riemen die je hebt op zo'n moment.
En later heb je het inzicht pas, absurd met hoe weinig je genoegen genomen hebt...met de kruimeltjes die je af en toe toegeworpen kreeg, daar was je dan weer even zoet mee.
Dag ladies, ik ga me de rest van de dag nuttig maken in het huishoudelijke deel van mijn bestaan. Het regent buiten.
Liefs, Perel.
zaterdag 17 mei 2008 om 12:27
Ik heb even niet zoveel postpuf : maar ik lees jullie natuurlijk allemaal wel.....
Perelke, ik heb gezocht voor je naar een tweedehandsje van Susan Forward maar helaas is het gewoon nergens te koop op het moment.
Pom, als jij 'm uit hebt, zou jij 'm dan aan Perel kunnen sturen? Is dat een idee? En dat jij 'm dan weer naar Iseo opstuurt Perel? Intussen is het misschien een idee om een zoekwekker in te stellen, dan krijg je een waarschuwing wanneer hij ergens te koop is.
Perelke, ik heb gezocht voor je naar een tweedehandsje van Susan Forward maar helaas is het gewoon nergens te koop op het moment.
Pom, als jij 'm uit hebt, zou jij 'm dan aan Perel kunnen sturen? Is dat een idee? En dat jij 'm dan weer naar Iseo opstuurt Perel? Intussen is het misschien een idee om een zoekwekker in te stellen, dan krijg je een waarschuwing wanneer hij ergens te koop is.
zaterdag 17 mei 2008 om 12:57
Ik kan wel als postduif fungeren, ik ga binnenkort met Mamzelle naar Iseo toe.
Perel, voor adres gegevens etc. zou je me kunnen mailen via beo_98@hotmail.com
Perel, voor adres gegevens etc. zou je me kunnen mailen via beo_98@hotmail.com
zaterdag 17 mei 2008 om 13:40
zaterdag 17 mei 2008 om 13:43
Lieve allemaal,
Eindelijk even de rust in mijn hoofd gevonden om te reageren op alle berichten die aan mij geschreven zijn!
Misschien klinkt het als een warverhaal, maar ik reageer op jullie per bericht, Dus soms zeg ik misschien dingen twee keer of lijkt het van geen kant te kloppen.. sorry alvast! Bij sommige stukjes staat ook wel een naam om het duidelijker te maken..
We zijn 3 jaar samen, wanneer je niet echt kijkt naar de tijden dat ik besloot dat ik alleen wilde zijn. We zien dit nu meer als een soort van break zeg maar..Ik ken je verhaal wel een beetje ja(iseo).
Maar ik blijf echt van mening dat er bij mij een stuk minder gebeurd dan bij jou/jullie. Ik ben nooit bij de politie geweest of bang geweest dat hij me zal vermoorden. Ik denk.. of nee weet dat hij daar gewoon niet toe in staat is. Daar kan ik mezelf blind op vertrouwen. We zijn misschien inderdaad wel op ons dieptepunt geweest, dat het niet slechter kon gaan. Maar hij is in therapie dus kan het nu alleen maar beter gaan! Hij werkt aan zichzelf en dat laat mij alleen maar zien hoe graag hij dit ook wil. Samen met mij zijn, misschien weer samenwonen in de toekomst en dan heel misschien wel een kindje samen krijgen. We hebben beide nu onze rust en tijd nodig en die geven wij elkaar ook. En ik denk dat we juist door dit alles nog hechter worden dan we al waren.
Wat jij verteld Mamz is precies wat ik bedoel..jou situatie is zoveel pijnlijker dan mijne. Zoveel erger.. Ik krijg gewoon tranen als ik lees hoe het is gegaan, dat je zo dacht over jezelf en ik wil zoveel lieve dingen zeggen nu, maar ik weet gewoon niet wat. Mijn vriend drinkt niet vaak. Heb er ook nog nooit naar gekeken over er een verband is..Hij blowt voor zover ik weet niet! Of daar moet ie mee begonnen zijn sinds we niet meer samenwonen. Gebruikt soms wel andere drugs. Ik ken zijn ouders.. Geweldige mensen naar mijn mening. En ja hij weet van mijn jeugd, mede daardoor hebben we toen ook besloten dat we snel gingen samenwonen. Misschien wilde ik inderdaad vluchtten, maar ik hield en houd ook van hem. Ik weet niet van vorige vriendinnen, behalve dat hij al 1 keer eerder had samengewoond maar dat zij op een dag was weggegaan en bij een ander was ingetrokken. Vrienden gaat hij gewoon mee om, alleen in bijvoorbeeld discotheken heeft hij snel ruzie met andere mensen. Hoe bedoel je qwertu zichzelf beschadigen? Door snijden? Niet dat ik weet, lijkt het me ook geen type voor. Ik heb nooit aangifte van iets willen doen. Hij heeft me er wel na gevraagd, maar nooit tot iets gedwongen, ík wil het niet. Ík wil hem niet kwijt en als ik dat doe, ben ik hem wél kwijt. En ik vind dat we wel degelijk beiden schuld hebben ( ook al weet ik dat ik jullie nu over me hen krijg als ik dit zeg, zo voelt het wel). Hij heeft nooit echt spullen gebruikt. Ja met zijn eigen telefoon gooien, maar dat was dan niet naar mijn bedoeld of gericht. Zijn bord eten een keer op de grond gesmeten, maar hier blijft het ook bij..
Leo, ik weet niet hoe ik moet reageren op je post, Ik heb hem wel goed gelezen en ik mag jullie misschien niet laten denken wat ik wil. Maar ik voel me soms gewoon schuldig, zo ook na jou post als je zegt dat je hem een griezel etc vind, Ik heb nog steeds het gevoel dat ík dat beeld dan heb gecreëerd.
qwertu, ik kan moeilijk verwachtten dat jullie allemaal gaan denken als mij, of mijn vriendinnen zich allemaal aanpassen, maar ik zou het inderdaad wel graag willen. Ik vind het ook niet raar, ik wil bij M blijven. En dan wil ik niet dat vriendinnen hem niet kunnen luchten of zien door uitspraken die ik soms uit het niets doe. Ik wil dat zij hem ook leuk vinden. Grof gezegd zou ik er alles wel voor willen doen, om jullie en de rest te laten zien dat M wel lief en wel van me houd. Ik weet niet hoe je bedoeld dat hij té veel van me weet? Tuurlijk troost ik hem wanneer hij huilt, ik wil niet dat hij huilt. Ik zie anna niet veel, maar spreek haar wel veel. Via sms, bellen, msn, emailen. Op die manieren en in de supermarkt en soms een middagje theedrinken.
Iseo, je hebt het echt niet teveel over jezelf hoor! Dus geen sorry. Ik kan niet echt goed antwoorden op je berichtje, het steekt. Door terug te kijken doe ik mezelf onnodig pijn vind ik. Ik wil dingen ook achter mij en ons kunnen laten.
sorry..
Ik ben even op.. Heb geloof ik nu ook op iedereen gereageerd..
Liefs,
LillyRose
Eindelijk even de rust in mijn hoofd gevonden om te reageren op alle berichten die aan mij geschreven zijn!
Misschien klinkt het als een warverhaal, maar ik reageer op jullie per bericht, Dus soms zeg ik misschien dingen twee keer of lijkt het van geen kant te kloppen.. sorry alvast! Bij sommige stukjes staat ook wel een naam om het duidelijker te maken..
We zijn 3 jaar samen, wanneer je niet echt kijkt naar de tijden dat ik besloot dat ik alleen wilde zijn. We zien dit nu meer als een soort van break zeg maar..Ik ken je verhaal wel een beetje ja(iseo).
Maar ik blijf echt van mening dat er bij mij een stuk minder gebeurd dan bij jou/jullie. Ik ben nooit bij de politie geweest of bang geweest dat hij me zal vermoorden. Ik denk.. of nee weet dat hij daar gewoon niet toe in staat is. Daar kan ik mezelf blind op vertrouwen. We zijn misschien inderdaad wel op ons dieptepunt geweest, dat het niet slechter kon gaan. Maar hij is in therapie dus kan het nu alleen maar beter gaan! Hij werkt aan zichzelf en dat laat mij alleen maar zien hoe graag hij dit ook wil. Samen met mij zijn, misschien weer samenwonen in de toekomst en dan heel misschien wel een kindje samen krijgen. We hebben beide nu onze rust en tijd nodig en die geven wij elkaar ook. En ik denk dat we juist door dit alles nog hechter worden dan we al waren.
Wat jij verteld Mamz is precies wat ik bedoel..jou situatie is zoveel pijnlijker dan mijne. Zoveel erger.. Ik krijg gewoon tranen als ik lees hoe het is gegaan, dat je zo dacht over jezelf en ik wil zoveel lieve dingen zeggen nu, maar ik weet gewoon niet wat. Mijn vriend drinkt niet vaak. Heb er ook nog nooit naar gekeken over er een verband is..Hij blowt voor zover ik weet niet! Of daar moet ie mee begonnen zijn sinds we niet meer samenwonen. Gebruikt soms wel andere drugs. Ik ken zijn ouders.. Geweldige mensen naar mijn mening. En ja hij weet van mijn jeugd, mede daardoor hebben we toen ook besloten dat we snel gingen samenwonen. Misschien wilde ik inderdaad vluchtten, maar ik hield en houd ook van hem. Ik weet niet van vorige vriendinnen, behalve dat hij al 1 keer eerder had samengewoond maar dat zij op een dag was weggegaan en bij een ander was ingetrokken. Vrienden gaat hij gewoon mee om, alleen in bijvoorbeeld discotheken heeft hij snel ruzie met andere mensen. Hoe bedoel je qwertu zichzelf beschadigen? Door snijden? Niet dat ik weet, lijkt het me ook geen type voor. Ik heb nooit aangifte van iets willen doen. Hij heeft me er wel na gevraagd, maar nooit tot iets gedwongen, ík wil het niet. Ík wil hem niet kwijt en als ik dat doe, ben ik hem wél kwijt. En ik vind dat we wel degelijk beiden schuld hebben ( ook al weet ik dat ik jullie nu over me hen krijg als ik dit zeg, zo voelt het wel). Hij heeft nooit echt spullen gebruikt. Ja met zijn eigen telefoon gooien, maar dat was dan niet naar mijn bedoeld of gericht. Zijn bord eten een keer op de grond gesmeten, maar hier blijft het ook bij..
Leo, ik weet niet hoe ik moet reageren op je post, Ik heb hem wel goed gelezen en ik mag jullie misschien niet laten denken wat ik wil. Maar ik voel me soms gewoon schuldig, zo ook na jou post als je zegt dat je hem een griezel etc vind, Ik heb nog steeds het gevoel dat ík dat beeld dan heb gecreëerd.
qwertu, ik kan moeilijk verwachtten dat jullie allemaal gaan denken als mij, of mijn vriendinnen zich allemaal aanpassen, maar ik zou het inderdaad wel graag willen. Ik vind het ook niet raar, ik wil bij M blijven. En dan wil ik niet dat vriendinnen hem niet kunnen luchten of zien door uitspraken die ik soms uit het niets doe. Ik wil dat zij hem ook leuk vinden. Grof gezegd zou ik er alles wel voor willen doen, om jullie en de rest te laten zien dat M wel lief en wel van me houd. Ik weet niet hoe je bedoeld dat hij té veel van me weet? Tuurlijk troost ik hem wanneer hij huilt, ik wil niet dat hij huilt. Ik zie anna niet veel, maar spreek haar wel veel. Via sms, bellen, msn, emailen. Op die manieren en in de supermarkt en soms een middagje theedrinken.
Iseo, je hebt het echt niet teveel over jezelf hoor! Dus geen sorry. Ik kan niet echt goed antwoorden op je berichtje, het steekt. Door terug te kijken doe ik mezelf onnodig pijn vind ik. Ik wil dingen ook achter mij en ons kunnen laten.
sorry..
Ik ben even op.. Heb geloof ik nu ook op iedereen gereageerd..
Liefs,
LillyRose
zaterdag 17 mei 2008 om 13:55
Toen ik net googelde op Susan Forward zag ik dat bij Amazon.com heel veel boeken staan van Susan Forward (zowel oud als nieuw, wel in het Engels natuurlijk). Als je via Amazon Duitsland bestelt betaal je geen verzendkosten. Ik heb er goede ervaringen mee.
(Mijn excuses voor deze inbraak... ik lees zo nu en dan mee met jullie. Had zelf jaren geleden 5 jaar lang een relatie met een man die soortgelijke trekje had als die jullie omschrijven en was daarom ook wel benieuwd naar het boek... vooral omdat ik er nog jaren best last van had gehad dat ik 'dat allemaal met me had laten gebeuren'.
Gelukkig zijn wij nooit verder gekomen dan latten en denk dat het ook veel minder extreem was dan wat ik lees in jullie ervaringen. Desalniettemin heeft het behoorlijk indruk op me gemaakt en ben ik blij dat ik sinds een paar jaar het gevoel heb dat die tijd echt achter me licht).
Voor jullie allemaal .
Geweldig dat jullie hier op het forum zo goed bij elkaar terecht kunnen. Voelde mezelf toen ik 7 jaar geleden de moed had om mijn relatie te verbreken behoorlijk eenzaam. De meeste mensen om mij heen kenden alleen de persoon die hij naar buiten toe was.
Wens iedereen die het nodig heeft veel kracht en vooral ook veel eigenliefde toe.
(Mijn excuses voor deze inbraak... ik lees zo nu en dan mee met jullie. Had zelf jaren geleden 5 jaar lang een relatie met een man die soortgelijke trekje had als die jullie omschrijven en was daarom ook wel benieuwd naar het boek... vooral omdat ik er nog jaren best last van had gehad dat ik 'dat allemaal met me had laten gebeuren'.
Gelukkig zijn wij nooit verder gekomen dan latten en denk dat het ook veel minder extreem was dan wat ik lees in jullie ervaringen. Desalniettemin heeft het behoorlijk indruk op me gemaakt en ben ik blij dat ik sinds een paar jaar het gevoel heb dat die tijd echt achter me licht).
Voor jullie allemaal .
Geweldig dat jullie hier op het forum zo goed bij elkaar terecht kunnen. Voelde mezelf toen ik 7 jaar geleden de moed had om mijn relatie te verbreken behoorlijk eenzaam. De meeste mensen om mij heen kenden alleen de persoon die hij naar buiten toe was.
Wens iedereen die het nodig heeft veel kracht en vooral ook veel eigenliefde toe.
zaterdag 17 mei 2008 om 13:57
Lilly, dat schuldgevoel ken ik hoor.
Als ik heel heel eerlijk ben maak ik me ergens nog wel zorgen ook, zo van stel dat hij erachter komt. En dat ik me dan nu al schuldig voel over het beeld wat ik van mijn ex heb neergezet.
Want hij is niet alleen die rotzak, hij is ook mijn vriend geweest. Zoals ik hem al die tijd wilde zien was het een gevoelige jongen met problemen maar ook mijn grote liefde dus.
Alsof je alles uit zijn verband rukt door het zo hard op te schrijven hier, wat hij heeft gedaan.
Ik hoor zijn stem in mijn hoofd, de verwijten. Dat ik niet eerlijk vertel wat er door mij aan vooraf was gegaan en mijn aandeel in de situaties.
Het is heel moeilijk om te zien dat het verder gaat dan wat hij deed in zijn onmacht. Dat je het mishandeling kunt noemen is een schok en dat duw je weg.
Tenminste, zo voelde dat voor mij.
Het duurde maanden na dat ik was weggegaan voor ik durfde toe te geven aan mijzelf dat er een patroon in zat, dat het geen op zichzelf staande gebeurtenissen allemaal waren.
Want op een of andere manier was dat altijd veel veiliger voor mijn rust om het zo te bekijken toen.
Je weet het wel maar tegelijk zie je het niet.
Ik voel me vaak als iemand die overdrijft en maar over zichzelf aan het blaten is. Ik hoor zijn stem, ik voel de verwijten bij die dingen die ik schrijf.
Ik neem het mezelf ook kwalijk dat ik dat niet los kan laten.
Alsof ik nog steeds bij alles een verklaring moet bedenken of een tegen-argument terwijl ik hem al die tijd niet meer heb gesproken.
Zit nog in mijn systeem.
Trouwens, ik wil echt nooit meer een relatie met iemand die 'in discotheken bijvoorbeeld snel ruzie heeft met anderen'.
Als ik heel heel eerlijk ben maak ik me ergens nog wel zorgen ook, zo van stel dat hij erachter komt. En dat ik me dan nu al schuldig voel over het beeld wat ik van mijn ex heb neergezet.
Want hij is niet alleen die rotzak, hij is ook mijn vriend geweest. Zoals ik hem al die tijd wilde zien was het een gevoelige jongen met problemen maar ook mijn grote liefde dus.
Alsof je alles uit zijn verband rukt door het zo hard op te schrijven hier, wat hij heeft gedaan.
Ik hoor zijn stem in mijn hoofd, de verwijten. Dat ik niet eerlijk vertel wat er door mij aan vooraf was gegaan en mijn aandeel in de situaties.
Het is heel moeilijk om te zien dat het verder gaat dan wat hij deed in zijn onmacht. Dat je het mishandeling kunt noemen is een schok en dat duw je weg.
Tenminste, zo voelde dat voor mij.
Het duurde maanden na dat ik was weggegaan voor ik durfde toe te geven aan mijzelf dat er een patroon in zat, dat het geen op zichzelf staande gebeurtenissen allemaal waren.
Want op een of andere manier was dat altijd veel veiliger voor mijn rust om het zo te bekijken toen.
Je weet het wel maar tegelijk zie je het niet.
Ik voel me vaak als iemand die overdrijft en maar over zichzelf aan het blaten is. Ik hoor zijn stem, ik voel de verwijten bij die dingen die ik schrijf.
Ik neem het mezelf ook kwalijk dat ik dat niet los kan laten.
Alsof ik nog steeds bij alles een verklaring moet bedenken of een tegen-argument terwijl ik hem al die tijd niet meer heb gesproken.
Zit nog in mijn systeem.
Trouwens, ik wil echt nooit meer een relatie met iemand die 'in discotheken bijvoorbeeld snel ruzie heeft met anderen'.
zaterdag 17 mei 2008 om 14:27
Lieve Iseo,
Dat heb ik ook, ik voel me schuldig als ik zeg dat hij een eikel is geweest. Want dat is hij niet, hij houd van me. Xegt het vaak genoeg en ik.. Ik flap er hier dan soms dingen uit en voel me daar dan kut over.
Maar niet alleen een schuldgevoel naar hem toe. Ik ben als de doods dat als er wel iets gebeurd. En ik vertel dat hier dat jullie dan een keer mij de rug toe keren.
Omdat jullie er geen zin meer in hebben, wat jullie nu al moeilijk vinden. Om keer op keer tegen mij te praten maar dat ik het gewoon zo oneens met jullie ben! En ik ben als de doods dat jullie op een gegeven moment denken van.. Doeii Lilly bekijk het maar!
Had jou ex ook veel ruzies met anderen dan? Of helemaal niet? Of wil je liever niet dat ik dat vraag?
Ik voel me ook alsof ik overdrijf wanneer ik zeg dat iets wel kut was. En dat ik niet de hele situatie er bij zeg..
pff.. ik ben moe..
Liefs..
Dat heb ik ook, ik voel me schuldig als ik zeg dat hij een eikel is geweest. Want dat is hij niet, hij houd van me. Xegt het vaak genoeg en ik.. Ik flap er hier dan soms dingen uit en voel me daar dan kut over.
Maar niet alleen een schuldgevoel naar hem toe. Ik ben als de doods dat als er wel iets gebeurd. En ik vertel dat hier dat jullie dan een keer mij de rug toe keren.
Omdat jullie er geen zin meer in hebben, wat jullie nu al moeilijk vinden. Om keer op keer tegen mij te praten maar dat ik het gewoon zo oneens met jullie ben! En ik ben als de doods dat jullie op een gegeven moment denken van.. Doeii Lilly bekijk het maar!
Had jou ex ook veel ruzies met anderen dan? Of helemaal niet? Of wil je liever niet dat ik dat vraag?
Ik voel me ook alsof ik overdrijf wanneer ik zeg dat iets wel kut was. En dat ik niet de hele situatie er bij zeg..
pff.. ik ben moe..
Liefs..
zaterdag 17 mei 2008 om 14:37
Heb je ooit wel eens al jouw erge dingen op papier gezet? Zomaar onder elkaar, op een rijtje? Dat zal best schrikken zijn hoor, als je kaal en kil alle erge dingen op een rijtje ziet staan.
Je moet jouw proces doorgaan. Bij mij heeft het acht jaar geduurd, terwijl ik al in de eerste maanden wist dat er iets goed mis was. Dus wie ben ik -zijn wij- om ongeduldig met je te zijn? Al zou ik je aan de andere kant wel door de tijd heen willen sleuren naar de finale van deze ellende.
Want dat er een eind aan komt, daar ben ik van overtuigd.
Je lijkt teveel levenszin te hebben om in zo'n relatie te blijven hangen. Vergeet niet dat vóórdat je met ons begon te schrijven, je al besloten had dat je in omstandigheden verkeerde, waarin je geen baby kon krijgen.
Je moet jouw proces doorgaan. Bij mij heeft het acht jaar geduurd, terwijl ik al in de eerste maanden wist dat er iets goed mis was. Dus wie ben ik -zijn wij- om ongeduldig met je te zijn? Al zou ik je aan de andere kant wel door de tijd heen willen sleuren naar de finale van deze ellende.
Want dat er een eind aan komt, daar ben ik van overtuigd.
Je lijkt teveel levenszin te hebben om in zo'n relatie te blijven hangen. Vergeet niet dat vóórdat je met ons begon te schrijven, je al besloten had dat je in omstandigheden verkeerde, waarin je geen baby kon krijgen.
zaterdag 17 mei 2008 om 14:46
quote:Iseo schreef op 17 mei 2008 @ 13:58:
Voel je vrij om gewoon mee te schrijven hoor.
Dankjewel!
Ik heb het gevoel dat ik de relatie met mijn ex maar ook de nasleep ervan achter me heb gelaten. Het voelt niet prettig om echt te praten/schrijven over wat er allemaal gebeurde tijdens en na onze relatie, behalve in algemene bewoordingen. Zo nu en dan gedoseerd er iets over lezen is wel fijn. Het viva-forum in het algemeen en zeker jullie topic helpt me om van de laatste restjes schaamte af te komen. Ik heb vooral voor de vrouwen hier die zich uit de situatie met hun vriend/man hebben weten te worstelen hier op dit topic echt bewondering. Jullie komen als heel sterk en wijs op mij over. Ik krijg door jullie het gevoel van: 'als het zelfs zulke sterke en wijze vrouwen kan overkomen om in een dergelijke relatie te belanden en aangetast te worden in hun eigenwaarde... waarom zou ik me er dan voor moeten schamen dat ik me in die situatie heb laten brengen?'. Jullie hebben me laten inzien dat de valkuil levensgroot is. Natuurlijk heb en had ik mijn eigen verantwoordelijkheid... maar in plaats van me te schamen over wat ik me heb laten gebeuren begin ik mijn relatie met mijn ex steeds meer te zien als een geweldig complexe situatie waar ik me uit heb weten te ontworstelen.
Heb momenteel meer zelfvertrouwen, assertiviteit en gevoel van eigenwaarde dan ooit tevoren. Ben zelfbewuster dan ooit in mijn keuzes. Mijn huidige vriend heeft hier overigens wel een behoorlijk aandeel in gehad hoor. Bij hem kan ik zijn wie ik graag wil zijn. Ben gelukkig! en dat gun ik iedereen hier.
Voel je vrij om gewoon mee te schrijven hoor.
Dankjewel!
Ik heb het gevoel dat ik de relatie met mijn ex maar ook de nasleep ervan achter me heb gelaten. Het voelt niet prettig om echt te praten/schrijven over wat er allemaal gebeurde tijdens en na onze relatie, behalve in algemene bewoordingen. Zo nu en dan gedoseerd er iets over lezen is wel fijn. Het viva-forum in het algemeen en zeker jullie topic helpt me om van de laatste restjes schaamte af te komen. Ik heb vooral voor de vrouwen hier die zich uit de situatie met hun vriend/man hebben weten te worstelen hier op dit topic echt bewondering. Jullie komen als heel sterk en wijs op mij over. Ik krijg door jullie het gevoel van: 'als het zelfs zulke sterke en wijze vrouwen kan overkomen om in een dergelijke relatie te belanden en aangetast te worden in hun eigenwaarde... waarom zou ik me er dan voor moeten schamen dat ik me in die situatie heb laten brengen?'. Jullie hebben me laten inzien dat de valkuil levensgroot is. Natuurlijk heb en had ik mijn eigen verantwoordelijkheid... maar in plaats van me te schamen over wat ik me heb laten gebeuren begin ik mijn relatie met mijn ex steeds meer te zien als een geweldig complexe situatie waar ik me uit heb weten te ontworstelen.
Heb momenteel meer zelfvertrouwen, assertiviteit en gevoel van eigenwaarde dan ooit tevoren. Ben zelfbewuster dan ooit in mijn keuzes. Mijn huidige vriend heeft hier overigens wel een behoorlijk aandeel in gehad hoor. Bij hem kan ik zijn wie ik graag wil zijn. Ben gelukkig! en dat gun ik iedereen hier.
zaterdag 17 mei 2008 om 14:52
Waarom zouden we jou laten vallen?
Tot nu toe kan ik jouw verhaal op veel punten zo naast mijn eigen ervaringen leggen.
En snap dus ook hoe het werkt en begrijp je twijfels.
Soms wil ik er even niet bij en soms maakt het me erg ongerust.
Maar waarom ben je bang dat iemand denkt, 'doei Lilly bekijk het maar'?
Ik kan zelf het antwoord wel raden, denk dat dat te maken heeft met dat stemmetje van binnen die weet dat je ergens een veilige uitlaatklep nodig hebt.
Dat hij zegt van je te houden, betekent niets meer dan lieve woorden, dat weet je he? Kan heerlijk zijn om te horen, maar houden van blijkt pas echt uit de liefde die in gebaren en daden schuilt.
Mijn ex hield ook van mij en dat riep hij ook wanneer hij gek van mij werd omdat ik het hem weer eens onmogelijk maakte.
Kon tegelijk van mij houden en mij pijn willen doen omdat hij woedend was. Volgens hem ook juist ondat hij zo van me hield en ik hem daardoor hard raakte met al mijn acties.
Wat het zo moeilijk maakt, is dat het zo herkenbaar is en dat wij als buitenstaander hier het soms knap lastig vinden om geduld te hebben. Omdat we weten hoe het werkt steeds dieper die patronen in te duiken met iemand. En hoe langer deze relatie duurt, hoe meer gehecht jullie aan elkaar zijn in de ellende en de mooie dagen.
Jij bent bang dat er iets gaat gebeuren. Natuurlijk voel je dat er zitten.
En je weet ongeveer de bezorgdheid en reacties van onze kant.
Maar jij beslist zelf wat je doet, als je wilt blijven bij M. is dat jouw keuze en je weet inmiddels wat er ongeveer allemaal bij komt kijken als je deze relatie wilt voortzetten.
En hier schrijven kan toch, zo gaat het nu ook.
Er is altijd wel iemand om mee te praten.
Nog even: je overdrijft niet.
Als je een situatie beschrijft die uit de hand loopt, en je haalt alles eromheen weg (dus de ruzie die er misschien aan vooraf ging, of de woordenwisseling, het elkaar verkeerd begrijpen, of jouw 'domme' actie of zijn slechte dag op het werk of dat hij had gedronken of weet ik veel wat) en je noemt alleen dat hij je in je ribben trapte of sloeg, wat is daar dan aan overdrijven aan?
Dat hij je in je buik sloeg?
Dat hij je duwde en jij pijnlijk terecht kwam?
Al die verzachtende omstandigheden en verklaringen en alles wat je jezelf wijs maakt en al die onzekerheden, die werken hier gewoon niet meer.
Daar zijn we te ver al voor gekomen met het schrijven op dit topic.
We kunnen elkaar wel vertellen hoe het bij ons werkte en hoe we denken/dachten en hoe de patronen werkten, maar achteraf en tijdens het schrijven erover kun je niet langer verbergen dat de emotionele chantage en het krijgen van klappen gewoon pijn doet.
Lees ook Yuky's stukje en dan lees je wat het voor haar betekent.
Tot nu toe kan ik jouw verhaal op veel punten zo naast mijn eigen ervaringen leggen.
En snap dus ook hoe het werkt en begrijp je twijfels.
Soms wil ik er even niet bij en soms maakt het me erg ongerust.
Maar waarom ben je bang dat iemand denkt, 'doei Lilly bekijk het maar'?
Ik kan zelf het antwoord wel raden, denk dat dat te maken heeft met dat stemmetje van binnen die weet dat je ergens een veilige uitlaatklep nodig hebt.
Dat hij zegt van je te houden, betekent niets meer dan lieve woorden, dat weet je he? Kan heerlijk zijn om te horen, maar houden van blijkt pas echt uit de liefde die in gebaren en daden schuilt.
Mijn ex hield ook van mij en dat riep hij ook wanneer hij gek van mij werd omdat ik het hem weer eens onmogelijk maakte.
Kon tegelijk van mij houden en mij pijn willen doen omdat hij woedend was. Volgens hem ook juist ondat hij zo van me hield en ik hem daardoor hard raakte met al mijn acties.
Wat het zo moeilijk maakt, is dat het zo herkenbaar is en dat wij als buitenstaander hier het soms knap lastig vinden om geduld te hebben. Omdat we weten hoe het werkt steeds dieper die patronen in te duiken met iemand. En hoe langer deze relatie duurt, hoe meer gehecht jullie aan elkaar zijn in de ellende en de mooie dagen.
Jij bent bang dat er iets gaat gebeuren. Natuurlijk voel je dat er zitten.
En je weet ongeveer de bezorgdheid en reacties van onze kant.
Maar jij beslist zelf wat je doet, als je wilt blijven bij M. is dat jouw keuze en je weet inmiddels wat er ongeveer allemaal bij komt kijken als je deze relatie wilt voortzetten.
En hier schrijven kan toch, zo gaat het nu ook.
Er is altijd wel iemand om mee te praten.
Nog even: je overdrijft niet.
Als je een situatie beschrijft die uit de hand loopt, en je haalt alles eromheen weg (dus de ruzie die er misschien aan vooraf ging, of de woordenwisseling, het elkaar verkeerd begrijpen, of jouw 'domme' actie of zijn slechte dag op het werk of dat hij had gedronken of weet ik veel wat) en je noemt alleen dat hij je in je ribben trapte of sloeg, wat is daar dan aan overdrijven aan?
Dat hij je in je buik sloeg?
Dat hij je duwde en jij pijnlijk terecht kwam?
Al die verzachtende omstandigheden en verklaringen en alles wat je jezelf wijs maakt en al die onzekerheden, die werken hier gewoon niet meer.
Daar zijn we te ver al voor gekomen met het schrijven op dit topic.
We kunnen elkaar wel vertellen hoe het bij ons werkte en hoe we denken/dachten en hoe de patronen werkten, maar achteraf en tijdens het schrijven erover kun je niet langer verbergen dat de emotionele chantage en het krijgen van klappen gewoon pijn doet.
Lees ook Yuky's stukje en dan lees je wat het voor haar betekent.
zaterdag 17 mei 2008 om 14:58
Lieve Mamz,
Ik denk nog heel vaak aan ons kindje. En steeds meer heb ik juist bij die beslissing het gevoel dat ik de foute heb gemaakt. Dat ik toen overdreef en toen niet helder had wat er wel was.. En dat hij dus wél van me houd en hield. En dat als ik niet zo bang was geweest om een klein kindje op te voeden dit nooit was gebeurd.
En ik heb misschien wel meer spijt van die beslissing dan van welke dan ook. Ik heb echt het gevoel dat ik dat nooit had moeten doen. Wanneer ik een kindje zie op straat dan steekt me dat, net als een jong meisje met een baby.. Tranen branden op dat moment met een in mijn ogen. En dan kan ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Ik word gek bij de gedachte dat ik nu een kindje had kunnen hebben..
Hij is al op intake geweest bij de groep. En hij gaat ook naar de groep toe. Ik weet niet de precieze data's. Maar ik vertrouw er op dat hij gewoon gaat, omdat hij het zelf ook wil.
Liefs..
Ik denk nog heel vaak aan ons kindje. En steeds meer heb ik juist bij die beslissing het gevoel dat ik de foute heb gemaakt. Dat ik toen overdreef en toen niet helder had wat er wel was.. En dat hij dus wél van me houd en hield. En dat als ik niet zo bang was geweest om een klein kindje op te voeden dit nooit was gebeurd.
En ik heb misschien wel meer spijt van die beslissing dan van welke dan ook. Ik heb echt het gevoel dat ik dat nooit had moeten doen. Wanneer ik een kindje zie op straat dan steekt me dat, net als een jong meisje met een baby.. Tranen branden op dat moment met een in mijn ogen. En dan kan ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Ik word gek bij de gedachte dat ik nu een kindje had kunnen hebben..
Hij is al op intake geweest bij de groep. En hij gaat ook naar de groep toe. Ik weet niet de precieze data's. Maar ik vertrouw er op dat hij gewoon gaat, omdat hij het zelf ook wil.
Liefs..
zaterdag 17 mei 2008 om 15:17
quote:Iseo schreef op 17 mei 2008 @ 14:52:
Waarom zouden we jou laten vallen?
Tot nu toe kan ik jouw verhaal op veel punten zo naast mijn eigen ervaringen leggen.
En snap dus ook hoe het werkt en begrijp je twijfels.
Soms wil ik er even niet bij en soms maakt het me erg ongerust.
Dat is misschien wel zo, maar ik ben er gewoon bang voor. Ik weet eigenlijk ook niet waarom. Ik vind het fijn om hier te schrijven. Ik ben de eerste 5 minuten ontzettend opgelucht en dan.. voel ik me we alweer ontzettend schuldig en dan wil ik het wel wissen. Maar dan hebben jullie het al gelezen..
Maar waarom ben je bang dat iemand denkt, 'doei Lilly bekijk het maar'?
Ik kan zelf het antwoord wel raden, denk dat dat te maken heeft met dat stemmetje van binnen die weet dat je ergens een veilige uitlaatklep nodig hebt.
Dat hij zegt van je te houden, betekent niets meer dan lieve woorden, dat weet je he? Kan heerlijk zijn om te horen, maar houden van blijkt pas echt uit de liefde die in gebaren en daden schuilt.
Mijn ex hield ook van mij en dat riep hij ook wanneer hij gek van mij werd omdat ik het hem weer eens onmogelijk maakte.
Kon tegelijk van mij houden en mij pijn willen doen omdat hij woedend was. Volgens hem ook juist ondat hij zo van me hield en ik hem daardoor hard raakte met al mijn acties.
Dat klinkt wel herkenbaar..
Jij bent bang dat er iets gaat gebeuren. Natuurlijk voel je dat er zitten.
En je weet ongeveer de bezorgdheid en reacties van onze kant.
Maar jij beslist zelf wat je doet, als je wilt blijven bij M. is dat jouw keuze en je weet inmiddels wat er ongeveer allemaal bij komt kijken als je deze relatie wilt voortzetten.
En hier schrijven kan toch, zo gaat het nu ook.
Er is altijd wel iemand om mee te praten.
Dat heb ik n u ook elke keer gemerkt. Wanneer ik schrijf als is bhet midden in de nacht.. het lijkt wel alsof jullie er 24 uur per dag zijn.. en kijken wie jullie nodig heeft, als engeltjes..Ik ben gewoon bang dat jullie het op een gegeven moment ook niet meer trekken!
Nog even: je overdrijft niet.
Als je een situatie beschrijft die uit de hand loopt, en je haalt alles eromheen weg (dus de ruzie die er misschien aan vooraf ging, of de woordenwisseling, het elkaar verkeerd begrijpen, of jouw 'domme' actie of zijn slechte dag op het werk of dat hij had gedronken of weet ik veel wat) en je noemt alleen dat hij je in je ribben trapte of sloeg, wat is daar dan aan overdrijven aan?
Dat hij je in je buik sloeg?
Dat hij je duwde en jij pijnlijk terecht kwam?
Omdat er dan inderdaad zoveel aan vooraf gaat.. Soms dagen. Soms maar uren. Maar er is wel wát. En dat maakt het niet alleen zijn schuld. Ik gaf mezelf altijd helemala de schuld, maar ben het wel eens dat dat niet zo is. Maar ik vind wel dat we nog steeds beide iets verkeerd doen op die momenten!
Al die verzachtende omstandigheden en verklaringen en alles wat je jezelf wijs maakt en al die onzekerheden, die werken hier gewoon niet meer.
Daar zijn we te ver al voor gekomen met het schrijven op dit topic.
We kunnen elkaar wel vertellen hoe het bij ons werkte en hoe we denken/dachten en hoe de patronen werkten, maar achteraf en tijdens het schrijven erover kun je niet langer verbergen dat de emotionele chantage en het krijgen van klappen gewoon pijn doet
.
Even geen reactie hierop...
Lees ook Yuky's stukje en dan lees je wat het voor haar betekent.
Ik heb Yuky's stukje gelezen. Mooi en krachtig. Maar lijkt zo ver weg van mijn verhaal.
Liefs,
LillyRose
Waarom zouden we jou laten vallen?
Tot nu toe kan ik jouw verhaal op veel punten zo naast mijn eigen ervaringen leggen.
En snap dus ook hoe het werkt en begrijp je twijfels.
Soms wil ik er even niet bij en soms maakt het me erg ongerust.
Dat is misschien wel zo, maar ik ben er gewoon bang voor. Ik weet eigenlijk ook niet waarom. Ik vind het fijn om hier te schrijven. Ik ben de eerste 5 minuten ontzettend opgelucht en dan.. voel ik me we alweer ontzettend schuldig en dan wil ik het wel wissen. Maar dan hebben jullie het al gelezen..
Maar waarom ben je bang dat iemand denkt, 'doei Lilly bekijk het maar'?
Ik kan zelf het antwoord wel raden, denk dat dat te maken heeft met dat stemmetje van binnen die weet dat je ergens een veilige uitlaatklep nodig hebt.
Dat hij zegt van je te houden, betekent niets meer dan lieve woorden, dat weet je he? Kan heerlijk zijn om te horen, maar houden van blijkt pas echt uit de liefde die in gebaren en daden schuilt.
Mijn ex hield ook van mij en dat riep hij ook wanneer hij gek van mij werd omdat ik het hem weer eens onmogelijk maakte.
Kon tegelijk van mij houden en mij pijn willen doen omdat hij woedend was. Volgens hem ook juist ondat hij zo van me hield en ik hem daardoor hard raakte met al mijn acties.
Dat klinkt wel herkenbaar..
Jij bent bang dat er iets gaat gebeuren. Natuurlijk voel je dat er zitten.
En je weet ongeveer de bezorgdheid en reacties van onze kant.
Maar jij beslist zelf wat je doet, als je wilt blijven bij M. is dat jouw keuze en je weet inmiddels wat er ongeveer allemaal bij komt kijken als je deze relatie wilt voortzetten.
En hier schrijven kan toch, zo gaat het nu ook.
Er is altijd wel iemand om mee te praten.
Dat heb ik n u ook elke keer gemerkt. Wanneer ik schrijf als is bhet midden in de nacht.. het lijkt wel alsof jullie er 24 uur per dag zijn.. en kijken wie jullie nodig heeft, als engeltjes..Ik ben gewoon bang dat jullie het op een gegeven moment ook niet meer trekken!
Nog even: je overdrijft niet.
Als je een situatie beschrijft die uit de hand loopt, en je haalt alles eromheen weg (dus de ruzie die er misschien aan vooraf ging, of de woordenwisseling, het elkaar verkeerd begrijpen, of jouw 'domme' actie of zijn slechte dag op het werk of dat hij had gedronken of weet ik veel wat) en je noemt alleen dat hij je in je ribben trapte of sloeg, wat is daar dan aan overdrijven aan?
Dat hij je in je buik sloeg?
Dat hij je duwde en jij pijnlijk terecht kwam?
Omdat er dan inderdaad zoveel aan vooraf gaat.. Soms dagen. Soms maar uren. Maar er is wel wát. En dat maakt het niet alleen zijn schuld. Ik gaf mezelf altijd helemala de schuld, maar ben het wel eens dat dat niet zo is. Maar ik vind wel dat we nog steeds beide iets verkeerd doen op die momenten!
Al die verzachtende omstandigheden en verklaringen en alles wat je jezelf wijs maakt en al die onzekerheden, die werken hier gewoon niet meer.
Daar zijn we te ver al voor gekomen met het schrijven op dit topic.
We kunnen elkaar wel vertellen hoe het bij ons werkte en hoe we denken/dachten en hoe de patronen werkten, maar achteraf en tijdens het schrijven erover kun je niet langer verbergen dat de emotionele chantage en het krijgen van klappen gewoon pijn doet
.
Even geen reactie hierop...
Lees ook Yuky's stukje en dan lees je wat het voor haar betekent.
Ik heb Yuky's stukje gelezen. Mooi en krachtig. Maar lijkt zo ver weg van mijn verhaal.
Liefs,
LillyRose
zaterdag 17 mei 2008 om 15:20
Je was niet alleen bang een klein kindje op te voeden, je was bang om dat te doen met hem. Alles kwam eruit. Mijn geheugen is een zeef maar toen al werden er binnen een paar dagen pagina's vol geschreven, dit hele topic is van start gekomen door jouw verhaal van toen.
De vrouwen hier herkenden zichzelf in jouw verhaal van toen.
Ik snap dat je verdriet hebt om je grote verlies. Maar als alles goed was had je dat verlies nooit geleden, was je op de kracht van zijn het kind willen samen verder gegaan.
Weer sla je jezelf zo hard en ben je zo zacht voor hem.
De vrouwen hier herkenden zichzelf in jouw verhaal van toen.
Ik snap dat je verdriet hebt om je grote verlies. Maar als alles goed was had je dat verlies nooit geleden, was je op de kracht van zijn het kind willen samen verder gegaan.
Weer sla je jezelf zo hard en ben je zo zacht voor hem.
zaterdag 17 mei 2008 om 15:27
'...begin ik mijn relatie met mijn ex steeds meer te zien als een geweldig complexe situatie waar ik me uit heb weten te ontworstelen.'
Een geweldig complexe situatie, zoals Yuky het noemt, lijkt me zeker ook op jouw relatie van toepassing.
Ook jouw post over hoe moeilijk je het hebt met de abortus van vorig jaar.
Alles wat erbij komt kijken, wat je bijvoorbeeld alleen al vanmiddag tijdens het schrijven noemt.
De onzekerheden, het schuldgevoel, de opluchting als je iemand er iets over kwijt kunt, de spijt erna. De toekomstdromen en het gevoel het verleden weg te willen stoppen.
De herkenning helaas in de voorbeelden, het onrustige gevoel dat wij je misschien zat raken, en de verwarring tussen de regels door die wij lezen.
Een geweldig complexe situatie, zoals Yuky het noemt, lijkt me zeker ook op jouw relatie van toepassing.
Ook jouw post over hoe moeilijk je het hebt met de abortus van vorig jaar.
Alles wat erbij komt kijken, wat je bijvoorbeeld alleen al vanmiddag tijdens het schrijven noemt.
De onzekerheden, het schuldgevoel, de opluchting als je iemand er iets over kwijt kunt, de spijt erna. De toekomstdromen en het gevoel het verleden weg te willen stoppen.
De herkenning helaas in de voorbeelden, het onrustige gevoel dat wij je misschien zat raken, en de verwarring tussen de regels door die wij lezen.
