Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 18 mei 2008 om 21:42
quote:Elmervrouw schreef op 17 mei 2008 @ 18:25:
... Daarna voelde ik me schuldig en ging echt weer zó pleasen.. het ergste van het ergste was toen ik nog even in een winkel wilde kijken en vroeg 'mag het?' ...
Ook ik vroeg vandaag nog aan mijn man of ik dat 2e badpak ook mocht kopen... Hij keek me verontwaardigd aan en zei: hallo, het is JOUW geld!
... Daarna voelde ik me schuldig en ging echt weer zó pleasen.. het ergste van het ergste was toen ik nog even in een winkel wilde kijken en vroeg 'mag het?' ...
Ook ik vroeg vandaag nog aan mijn man of ik dat 2e badpak ook mocht kopen... Hij keek me verontwaardigd aan en zei: hallo, het is JOUW geld!
zondag 18 mei 2008 om 21:46
Weet je zeker dat jouw meiden ook geen sneren meekrijgen, Zonnepitje? Of hardere eisen dan in redelijkheid verwacht zou kunnen worden?
Die dames hebben meer aan een moeder die alleen -met hen- gelukkig is dan aan een moeder die maar doortobt in een relatie die haar ongelukkig maakt. Die hém ook ongelukkig maakt, want zo tevreden is hij dus niet over hoe het gaat tussen jullie.
Die dames hebben meer aan een moeder die alleen -met hen- gelukkig is dan aan een moeder die maar doortobt in een relatie die haar ongelukkig maakt. Die hém ook ongelukkig maakt, want zo tevreden is hij dus niet over hoe het gaat tussen jullie.
zondag 18 mei 2008 om 22:19
Even een posting in het algemeen;
Die opoffering.....waar komt dat vandaan? Waarom zouden wij inderdaad op deze manier 75 moeten worden of zijn geworden? Ik ben er 32 mee geworden en ik vind het alsnog met terugwerkende kracht doodzonde, die 10 jaar die ik heb doorgebracht met een man die mij helemaal niet waard was. Dat bedoel ik helemaal niet zo arrogant als het er staat trouwens. Ik was er zelf bij (jaahaaaaaaa!) maar dat ik me zo heb uit lopen sloven, hem zelfs troostte op momenten dat hij mij als oud vuil had behandeld of zelfs als hij me geslagen had, of als hij met een andere vrouw de koffer in was gedoken, dat was hij helemaal niet waard.
Dat offeren, opofferen, inleveren, twijfelen, hopen....waarom toch? Kikker wordt prins? We geloven toch niet in sprookjes?
Zonnepitteke, lieve schat, jij schrijft dat je drie levens verpest als je weggaat bij je man....Is dat jouw verantwoordelijkheid? Scheld jij hém uit? Sneer jij naar hem te hooi en te gras als het jou uitkomt? Vertoon jij niet geïnteresseerd en liefdeloos gedrag? Als het antwoord ja is dan zou ik me nog eens op mijn kop krabben als ik jou was maar als het antwoord nee is, wie verpest dan wiens leven eigenlijk?
Waarom moet jij dit accepteren? Omdat je ooit verliefd op iemand werd? Heb je daarna straf, omdat je je hart weggaf? Is de concequentie dat je je daarna maar moet laten gebruiken als deurmat en ongelukkig moet zijn?
Is dat liefde wat je dan bij zo'n man houdt eigenlijk? Terugkijkend zou ik dat namelijk werkelijk niet meer weten.
Die opoffering.....waar komt dat vandaan? Waarom zouden wij inderdaad op deze manier 75 moeten worden of zijn geworden? Ik ben er 32 mee geworden en ik vind het alsnog met terugwerkende kracht doodzonde, die 10 jaar die ik heb doorgebracht met een man die mij helemaal niet waard was. Dat bedoel ik helemaal niet zo arrogant als het er staat trouwens. Ik was er zelf bij (jaahaaaaaaa!) maar dat ik me zo heb uit lopen sloven, hem zelfs troostte op momenten dat hij mij als oud vuil had behandeld of zelfs als hij me geslagen had, of als hij met een andere vrouw de koffer in was gedoken, dat was hij helemaal niet waard.
Dat offeren, opofferen, inleveren, twijfelen, hopen....waarom toch? Kikker wordt prins? We geloven toch niet in sprookjes?
Zonnepitteke, lieve schat, jij schrijft dat je drie levens verpest als je weggaat bij je man....Is dat jouw verantwoordelijkheid? Scheld jij hém uit? Sneer jij naar hem te hooi en te gras als het jou uitkomt? Vertoon jij niet geïnteresseerd en liefdeloos gedrag? Als het antwoord ja is dan zou ik me nog eens op mijn kop krabben als ik jou was maar als het antwoord nee is, wie verpest dan wiens leven eigenlijk?
Waarom moet jij dit accepteren? Omdat je ooit verliefd op iemand werd? Heb je daarna straf, omdat je je hart weggaf? Is de concequentie dat je je daarna maar moet laten gebruiken als deurmat en ongelukkig moet zijn?
Is dat liefde wat je dan bij zo'n man houdt eigenlijk? Terugkijkend zou ik dat namelijk werkelijk niet meer weten.
zondag 18 mei 2008 om 22:22
quote:Perel schreef op 18 mei 2008 @ 21:15:
Lily Rose,
Ik denk dat Eleonora het op deze manier bedoelt (Leo, zet me maar op mijn plaats terug als het niet zo is):
Dank je Perelke, inderdaad is veel van wat jij zegt wat ik bedoel.
Die vriend ook, Mark, ik kan hem zo goed begrijpen en ik vind het zo moeilijk om te geloven dat jij zelf niet ziet Lily dat die jongen jou niet wil peopelen maar dat hij het beste met je voor heeft maar ook zijn eigen grenzen in de gaten houdt en daar niet (meer) overheen wil gaan.
Hij mag jouw vriend niet. Hij mag jou wel maar ook bij hem is het geduld en het begrijpen op een bepaald moment opperdepop. Hij kan niet meer, ten koste van zichzelf, gezellig met M doen en ik vind het zo jammer dat je dat niet bergijpt Lily.
Lily Rose,
Ik denk dat Eleonora het op deze manier bedoelt (Leo, zet me maar op mijn plaats terug als het niet zo is):
Dank je Perelke, inderdaad is veel van wat jij zegt wat ik bedoel.
Die vriend ook, Mark, ik kan hem zo goed begrijpen en ik vind het zo moeilijk om te geloven dat jij zelf niet ziet Lily dat die jongen jou niet wil peopelen maar dat hij het beste met je voor heeft maar ook zijn eigen grenzen in de gaten houdt en daar niet (meer) overheen wil gaan.
Hij mag jouw vriend niet. Hij mag jou wel maar ook bij hem is het geduld en het begrijpen op een bepaald moment opperdepop. Hij kan niet meer, ten koste van zichzelf, gezellig met M doen en ik vind het zo jammer dat je dat niet bergijpt Lily.
zondag 18 mei 2008 om 22:25
Dat opofferen, in feite vond ik dat hij er veel slechter aan toe was dan ik, dat ik maar een mazzelaar was dat ik er relatief goed aan toe was, psychisch gezien.
Eigenlijk dat je iemand niet in de steek kunt laten die er ook niets aan kan doen dat 'ie zo is geworden, onder de omstandigheden waarin 'ie groot moest worden.
Ik hoopte hem een veilig thuis te kunnen bieden.
En toen ik me realiseerde dat ik zó niet tachtig wilde worden, ben ik eruit gestapt. Niet helemaal zonder schuldgevoel.
Eigenlijk dat je iemand niet in de steek kunt laten die er ook niets aan kan doen dat 'ie zo is geworden, onder de omstandigheden waarin 'ie groot moest worden.
Ik hoopte hem een veilig thuis te kunnen bieden.
En toen ik me realiseerde dat ik zó niet tachtig wilde worden, ben ik eruit gestapt. Niet helemaal zonder schuldgevoel.
zondag 18 mei 2008 om 22:45
dat opofferen Leo, dat zal een wel een stukje opvoeding en karakter zijn. Het gevoel dat je aan bepaalde verwachtingen moet voldoen. Ook maar tevreden zijn met wat je hebt want het kan immers altijd nog slechter! Ja hallo, inmiddels begrijp ik weer heel goed dat het ook vele malen beter kan. Dus op die manier 75 worden, no way.
Liever gelukkig alleen dan ongelukkig met zijn tweeen.
En als je er eenmaal te diep inzit zie je niet meer hoe je je steeds maar weer aanpast.
Ook de buitenwereld zal een rol meespelen. Want ja, jij doet toch ook wel iets, waar 2 vechten hebben 2 schuld, je bent er toch zelf bij, dan stap je toch op, (vooral van mensen die zelf wel een goede relatie hebben). Maar ook in jezelf het gevoel van schaamte, dat het juist jou niet lukt, het gevoel van falen, dat jij niets goed kunt doen. En dus ga je nog beter je best te doen om het juist wel te laten slagen, diep van binnen tegen beter weten in.
Anderen zijn vrij het aan te vullen hoor!
Liever gelukkig alleen dan ongelukkig met zijn tweeen.
En als je er eenmaal te diep inzit zie je niet meer hoe je je steeds maar weer aanpast.
Ook de buitenwereld zal een rol meespelen. Want ja, jij doet toch ook wel iets, waar 2 vechten hebben 2 schuld, je bent er toch zelf bij, dan stap je toch op, (vooral van mensen die zelf wel een goede relatie hebben). Maar ook in jezelf het gevoel van schaamte, dat het juist jou niet lukt, het gevoel van falen, dat jij niets goed kunt doen. En dus ga je nog beter je best te doen om het juist wel te laten slagen, diep van binnen tegen beter weten in.
Anderen zijn vrij het aan te vullen hoor!
maandag 19 mei 2008 om 12:55
Dag lieve dames,
Ik heb genoten van een weekje welverdiende rust en heb behoorlijk wat bij te lezen! Daar heb ik nog wel even voor nodig! Ik ga dus nu maar reageren op de laatste postings van Lilly.
Als jij en M. kinderen hebben...
... dan ben jij alweer een stukje ouder.
... dan geloof jij dat je nooit meer een ander vindt, dat je niet alleen door het leven kunt en dat je volledig afhankelijk bent van M.
... dan heb je nog meer van je zelfstandigheid (woonruimte, eigen inkomen) opgegeven om voor de kinderen te zorgen.
... dan wordt het geweld steeds erger en regelmatiger door de spanningen en irritaties over de kinderen.
... dan durf je je helemaal niet meer te verzetten om het niet erger te maken voor de kinderen.
.... dan draai jij voor de zorg van de kinderen op en krijg je zelden of nooit meer "toestemming" van M. om iets alleen te ondernemen.
... dan leef je voor de kinderen en offer je alles voor hen op, ook je eigen psychische en lichamelijke integriteit.
... dan gebruikt M. de kinderen om jou te manipuleren.
... dan is het plaatje van het complete gezinnetje voor jou de reden om nooit bij M. weg te gaan.
... dan isoleert M. je steeds meer van je vrienden en familie.
... dan word je (in het beste geval) vaste klant in het ziekenhuis en kent iedereen je daar.
... dan weet je op een bepaald moment niet meer hoe je je verwondingen moet verbergen en smoezen moet verzinnen, en isoleer je jezelf daarom.
... dan scheldt M. op je kinderen als hij een slechte bui heeft.
... dan ranselt hij jou af waar de kinderen bij zijn, of als ze jouw geschreeuw kunnen horen.
... dan kan Mark het niet meer aanzien dat jij je zo laat behandelen en verbreekt hij het contact met jou.
... dan staat Anna voor het dilemma of ze in de vriendschap met jou wil blijven investeren.
... dan blijf jij van haar vragen dat je lief voor haar bent en met haar meepraat als M. je weer in elkaar heeft geramd.
... dan kiest Anna uiteindelijk voor zichzelf omdat ze merkt dat de investering vooral veel verdriet en frustratie oplevert, en jij bewust kiest voor een relatie met geweld.
... dan ben je midden in dat plaatje van het ideale gezinnetje waar alleen jij in gelooft, verschrikkelijk alleen...
dubio
Ik heb genoten van een weekje welverdiende rust en heb behoorlijk wat bij te lezen! Daar heb ik nog wel even voor nodig! Ik ga dus nu maar reageren op de laatste postings van Lilly.
Als jij en M. kinderen hebben...
... dan ben jij alweer een stukje ouder.
... dan geloof jij dat je nooit meer een ander vindt, dat je niet alleen door het leven kunt en dat je volledig afhankelijk bent van M.
... dan heb je nog meer van je zelfstandigheid (woonruimte, eigen inkomen) opgegeven om voor de kinderen te zorgen.
... dan wordt het geweld steeds erger en regelmatiger door de spanningen en irritaties over de kinderen.
... dan durf je je helemaal niet meer te verzetten om het niet erger te maken voor de kinderen.
.... dan draai jij voor de zorg van de kinderen op en krijg je zelden of nooit meer "toestemming" van M. om iets alleen te ondernemen.
... dan leef je voor de kinderen en offer je alles voor hen op, ook je eigen psychische en lichamelijke integriteit.
... dan gebruikt M. de kinderen om jou te manipuleren.
... dan is het plaatje van het complete gezinnetje voor jou de reden om nooit bij M. weg te gaan.
... dan isoleert M. je steeds meer van je vrienden en familie.
... dan word je (in het beste geval) vaste klant in het ziekenhuis en kent iedereen je daar.
... dan weet je op een bepaald moment niet meer hoe je je verwondingen moet verbergen en smoezen moet verzinnen, en isoleer je jezelf daarom.
... dan scheldt M. op je kinderen als hij een slechte bui heeft.
... dan ranselt hij jou af waar de kinderen bij zijn, of als ze jouw geschreeuw kunnen horen.
... dan kan Mark het niet meer aanzien dat jij je zo laat behandelen en verbreekt hij het contact met jou.
... dan staat Anna voor het dilemma of ze in de vriendschap met jou wil blijven investeren.
... dan blijf jij van haar vragen dat je lief voor haar bent en met haar meepraat als M. je weer in elkaar heeft geramd.
... dan kiest Anna uiteindelijk voor zichzelf omdat ze merkt dat de investering vooral veel verdriet en frustratie oplevert, en jij bewust kiest voor een relatie met geweld.
... dan ben je midden in dat plaatje van het ideale gezinnetje waar alleen jij in gelooft, verschrikkelijk alleen...
dubio
Ga in therapie!
maandag 19 mei 2008 om 13:15
quote:zonlicht2 schreef op 18 mei 2008 @ 22:45:
dat opofferen Leo, dat zal een wel een stukje opvoeding en karakter zijn. Het gevoel dat je aan bepaalde verwachtingen moet voldoen. Ook maar tevreden zijn met wat je hebt want het kan immers altijd nog slechter! Ja hallo, inmiddels begrijp ik weer heel goed dat het ook vele malen beter kan. Dus op die manier 75 worden, no way.
Liever gelukkig alleen dan ongelukkig met zijn tweeen.
En als je er eenmaal te diep inzit zie je niet meer hoe je je steeds maar weer aanpast.
Ook de buitenwereld zal een rol meespelen. Want ja, jij doet toch ook wel iets, waar 2 vechten hebben 2 schuld, je bent er toch zelf bij, dan stap je toch op, (vooral van mensen die zelf wel een goede relatie hebben). Maar ook in jezelf het gevoel van schaamte, dat het juist jou niet lukt, het gevoel van falen, dat jij niets goed kunt doen. En dus ga je nog beter je best te doen om het juist wel te laten slagen, diep van binnen tegen beter weten in.
Anderen zijn vrij het aan te vullen hoor!Goed gesproken Zon
dat opofferen Leo, dat zal een wel een stukje opvoeding en karakter zijn. Het gevoel dat je aan bepaalde verwachtingen moet voldoen. Ook maar tevreden zijn met wat je hebt want het kan immers altijd nog slechter! Ja hallo, inmiddels begrijp ik weer heel goed dat het ook vele malen beter kan. Dus op die manier 75 worden, no way.
Liever gelukkig alleen dan ongelukkig met zijn tweeen.
En als je er eenmaal te diep inzit zie je niet meer hoe je je steeds maar weer aanpast.
Ook de buitenwereld zal een rol meespelen. Want ja, jij doet toch ook wel iets, waar 2 vechten hebben 2 schuld, je bent er toch zelf bij, dan stap je toch op, (vooral van mensen die zelf wel een goede relatie hebben). Maar ook in jezelf het gevoel van schaamte, dat het juist jou niet lukt, het gevoel van falen, dat jij niets goed kunt doen. En dus ga je nog beter je best te doen om het juist wel te laten slagen, diep van binnen tegen beter weten in.
Anderen zijn vrij het aan te vullen hoor!Goed gesproken Zon
maandag 19 mei 2008 om 13:19
quote:dubiootje schreef op 19 mei 2008 @ 12:55:
Dag lieve dames,
Ik heb genoten van een weekje welverdiende rust en heb behoorlijk wat bij te lezen!
Fijn dat je er weer bent meid! Heb je het fijn gehad?
Goed dat je de boel even op een rijtje hebt gezet voor Lily. Ik ben zo bang dat je van a to z gelijk zult hebben.
Ik las vandaag een uitspraak van dr Bram Bakker, die schreef: Struisvogelpolitiek is niet gebaat bij mensen die je confronteren met de werkelijkheid.
Dat ga ik me maar voor ogen houden in sommige gevallen heb ik me voorgenomen.
Dag lieve dames,
Ik heb genoten van een weekje welverdiende rust en heb behoorlijk wat bij te lezen!
Fijn dat je er weer bent meid! Heb je het fijn gehad?
Goed dat je de boel even op een rijtje hebt gezet voor Lily. Ik ben zo bang dat je van a to z gelijk zult hebben.
Ik las vandaag een uitspraak van dr Bram Bakker, die schreef: Struisvogelpolitiek is niet gebaat bij mensen die je confronteren met de werkelijkheid.
Dat ga ik me maar voor ogen houden in sommige gevallen heb ik me voorgenomen.
maandag 19 mei 2008 om 13:22
hallo,
jeetje, dubio.....jouw rectie...was een zeer confronterend stukje. Het is inderdaad iets waar Lilly over na kan denken. Of ze er ooit iets mee zal doen is een 2e.
Lieve Yuku en herfst, welkom hier. Schrijf en lees wanneer je dat nodig hebt, doe ik ook.
Zonnepitje, jouw laatste posting hier daar herken ik ook veel van wat hier ook gebeurt. Is wel wat minder de laatste tijd die verwijten. Ik zie het zo, dat de mannen van jou en mij eigenlijk alleen maar een veer in hun reet willen en als je iets zegt dat ze zich aangevallen voelen en dan eigenlijk heel kinderachtig reageren. Vroeger ging ik er dan altijd tegen in. Verklaringen afleggen zeg maar, met hoe en wat ik bedoelde. Nu haal ik mijn schouders op en zeg allen maar, tuurlijk, jij hebt gelijk hoor.......
Iseo, Pom, eleonora, zoals gewoonlijk goede postings, waar ik ook wat van opsteek, maar niks mee doe....
Verder gaat het wel goed met mij. Leuk weekend gehad. Zaterdag een feest...gisteren een goed gesprek gehad met man. Ik was jankerig gisteren en hij wilde weten wat er was.... Ik ben tegenover hem heel gesloten geworden. Ben bang voor wat zijn reactie is, loopt hij weg, valt ie in zelfmedelijden, voelt ie zich aangevallen of probeert hij me te begrijpen...het was gisteren het laatste, nadat hij geraden had waar ik mee zat.....Toch een fijn gesprek geweest. Verder zie ik het wel.....
Elmervrouw, hoe was je werkdag een vrijdag?????
Perel, dank je voor je lieve reactie..ik heb gelukkig 2 vriendinnen van goud waar ik altijd op terug kan vallen en waar ik volledig mijzelf kan zijn. Mijn werk, is geen uitvlucht, mijn werk is voor mij een vorm van houden van...daar kan ik mijn ei en liefde kwijt. Ik krijg er energie van. Werk op een gesloten afdeling met demente bejaarden.......
allemaal een knuffel van mij en en fijne dag allemaal...
Lilly....sterkte.....ik herken jouw schuldgevoelens, precies zoals jij dat zo mooi verwoord hetbt in je postings.
jeetje, dubio.....jouw rectie...was een zeer confronterend stukje. Het is inderdaad iets waar Lilly over na kan denken. Of ze er ooit iets mee zal doen is een 2e.
Lieve Yuku en herfst, welkom hier. Schrijf en lees wanneer je dat nodig hebt, doe ik ook.
Zonnepitje, jouw laatste posting hier daar herken ik ook veel van wat hier ook gebeurt. Is wel wat minder de laatste tijd die verwijten. Ik zie het zo, dat de mannen van jou en mij eigenlijk alleen maar een veer in hun reet willen en als je iets zegt dat ze zich aangevallen voelen en dan eigenlijk heel kinderachtig reageren. Vroeger ging ik er dan altijd tegen in. Verklaringen afleggen zeg maar, met hoe en wat ik bedoelde. Nu haal ik mijn schouders op en zeg allen maar, tuurlijk, jij hebt gelijk hoor.......
Iseo, Pom, eleonora, zoals gewoonlijk goede postings, waar ik ook wat van opsteek, maar niks mee doe....
Verder gaat het wel goed met mij. Leuk weekend gehad. Zaterdag een feest...gisteren een goed gesprek gehad met man. Ik was jankerig gisteren en hij wilde weten wat er was.... Ik ben tegenover hem heel gesloten geworden. Ben bang voor wat zijn reactie is, loopt hij weg, valt ie in zelfmedelijden, voelt ie zich aangevallen of probeert hij me te begrijpen...het was gisteren het laatste, nadat hij geraden had waar ik mee zat.....Toch een fijn gesprek geweest. Verder zie ik het wel.....
Elmervrouw, hoe was je werkdag een vrijdag?????
Perel, dank je voor je lieve reactie..ik heb gelukkig 2 vriendinnen van goud waar ik altijd op terug kan vallen en waar ik volledig mijzelf kan zijn. Mijn werk, is geen uitvlucht, mijn werk is voor mij een vorm van houden van...daar kan ik mijn ei en liefde kwijt. Ik krijg er energie van. Werk op een gesloten afdeling met demente bejaarden.......
allemaal een knuffel van mij en en fijne dag allemaal...
Lilly....sterkte.....ik herken jouw schuldgevoelens, precies zoals jij dat zo mooi verwoord hetbt in je postings.
maandag 19 mei 2008 om 17:14
maandag 19 mei 2008 om 18:10
Elf, dit topic dankt zijn kracht aan het feit, dat er vrouwen posten die allemaal in een andere fase van een bepaald type relatie zitten.
Al lijk je vastgeroest te zitten in je relatie, gezin en leefomgeving, door ervaringen hier uit te wisselen kom je in een bepaald proces terecht. je wordt je steeds bewuster van de omstandigheden waarin je leeft. Daarbij hoort ook de ontkenning, net als bijv. bij Lily het geval is.
Je doet wel degelijk wat met alles wat hier gepost wordt.
Hoe reageren je kinderen eigenlijk wanneer hij weer langere tijd weg is? Is er dan een zucht van verlichting of maakt het ze niet uit?
Al lijk je vastgeroest te zitten in je relatie, gezin en leefomgeving, door ervaringen hier uit te wisselen kom je in een bepaald proces terecht. je wordt je steeds bewuster van de omstandigheden waarin je leeft. Daarbij hoort ook de ontkenning, net als bijv. bij Lily het geval is.
Je doet wel degelijk wat met alles wat hier gepost wordt.
Hoe reageren je kinderen eigenlijk wanneer hij weer langere tijd weg is? Is er dan een zucht van verlichting of maakt het ze niet uit?
maandag 19 mei 2008 om 18:54
Tja, mijn werk, én dit topic: het confronteert me wel met al het lijden, als ik het zo even mag noemen, wat er is. Al die mensen die ziek zijn, en de vrouwen hier die zulke harde ervaringen achter de rug hebben.
Waaromwaaromwaarom? Vanmiddag in de taxi ff teveel verhalen over kanker gehoord, ik moet echt meer afstand van de mensen nemen, maar het lukt me geloof ik niet zo goed. Zoals ook dit topic af en toe op onverwachte momenten ineens naar boven komt, bepaalde personen.
Waaromwaaromwaarom? Vanmiddag in de taxi ff teveel verhalen over kanker gehoord, ik moet echt meer afstand van de mensen nemen, maar het lukt me geloof ik niet zo goed. Zoals ook dit topic af en toe op onverwachte momenten ineens naar boven komt, bepaalde personen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 19 mei 2008 om 21:37
Lieve allemaal,
Jullie post doen me heel erg veel. Maar ik vind het zo moeilijk of onmogelijk om op sommige dingen te reageren. Leo heeft het vaak over dat het over mij moet gaan, maar ik praat ook over mezelf. Maar anderen horen daar bij. En ik snap wel wat je wle en niet wilt. Maar ik voel me klote als ik iets heb geschreven.. En als ikhet dan wel overlees en dan zet ik er wel het hele verhaal bij.. Of andere dingen. Omdat ik me dan beter voel, en me geen kutwijf voel wat ik me anders wél voel.
Ik weet niet wat ik mishandeling vind, iemand aanvallen zonder reden. Of vechten zonder reden. Dat soort dingen denk ik. Ik weet het eigenlijk niet goed wat ik mishandeling vind. Niet wat er bij wel eens is voorgevallen.Dat vind ik geen mishandeling.
Ik vind het lastig wanneer er gevraagd word me te laten kijken via Anna, Wat als zij mij was en ik haar? Ik kan me daar niet goed in verplaatsen..
Ik vind het allemaal wel een beetje cru gezegd, dubio.. Sorry. Maar M ís in therapie, het gaat goed bij ons én met ons. Waarom kan hij dan niet de eerste man zijn van al deze verhalen waarbij therapie wél helpt. Die wél van mij houd en die wél veranderd..
Ik ga even tv kijken.. afkoelen zeg maar..
Liefs,
LillyRose
Jullie post doen me heel erg veel. Maar ik vind het zo moeilijk of onmogelijk om op sommige dingen te reageren. Leo heeft het vaak over dat het over mij moet gaan, maar ik praat ook over mezelf. Maar anderen horen daar bij. En ik snap wel wat je wle en niet wilt. Maar ik voel me klote als ik iets heb geschreven.. En als ikhet dan wel overlees en dan zet ik er wel het hele verhaal bij.. Of andere dingen. Omdat ik me dan beter voel, en me geen kutwijf voel wat ik me anders wél voel.
Ik weet niet wat ik mishandeling vind, iemand aanvallen zonder reden. Of vechten zonder reden. Dat soort dingen denk ik. Ik weet het eigenlijk niet goed wat ik mishandeling vind. Niet wat er bij wel eens is voorgevallen.Dat vind ik geen mishandeling.
Ik vind het lastig wanneer er gevraagd word me te laten kijken via Anna, Wat als zij mij was en ik haar? Ik kan me daar niet goed in verplaatsen..
Ik vind het allemaal wel een beetje cru gezegd, dubio.. Sorry. Maar M ís in therapie, het gaat goed bij ons én met ons. Waarom kan hij dan niet de eerste man zijn van al deze verhalen waarbij therapie wél helpt. Die wél van mij houd en die wél veranderd..
Ik ga even tv kijken.. afkoelen zeg maar..
Liefs,
LillyRose
maandag 19 mei 2008 om 21:53
lieve Lily
ik bewonder je moed dat je hier blijft lezen en schrijven want het moet wel erg lastig voor je zijn. Wij die je confronteren met dingen die je niet wilt zien en lezen.
Hoop, lieve schat, dat heet hopen op betere tijden.
Ik denk dat we dat allemaal wel kennen en gehad hebben. De een meer dan de ander. Jij hebt die hoop nog, net als Elfje.
En diep van binnen weten jullie beiden beter!
Ik vind het lastig wanneer er gevraagd word me te laten kijken via Anna, Wat als zij mij was en ik haar? Ik kan me daar niet goed in verplaatsen..
Is dat te confronterend misschien en wil je het daarom niet en zeg je daarom dat je het niet kunt?
Maar M ís in therapie, het gaat goed bij ons én met ons. Waarom kan hij dan niet de eerste man zijn van al deze verhalen waarbij therapie wél helpt. Die wél van mij houd en die wél veranderd..
Lieve schat, M is nog niet in therapie, hij heeft een intake gesprek om te mogen deelnemen in de groep. Ga nu niet direkt weer in de zevende hemel zitten, want echt, die therapie is nog een lange weg te gaan en is er alleen maar omdat hij anders jou kwijtraakt. Niet omdat hij dat zelf graag wil!
Lieve schat, ik geloof onmiddelijk dat M. van je houdt, dat deed mijn ex ook van mij en ook van de kinderen. En toch verstikt hij ons zodat wij onszelf niet meer kunnen of konden zijn. Dat is gebaseerd op angst en zo hoeft liefde niet te zijn! Echte liefde is ook elkaar los kunnen laten zodat je echt gelukkig kan zijn.
Weet je Lily, ik kon gisteren pas voor het eerst tegen een vriendin hardop zeggen dat ik een waardevol persoon ben, dat ik er mag wezen. Eindelijk begint dat geloof zich weer in mij te verankeren. M. behandelt jou niet als een waardevol persoon, dat is het probleem Lily!
liefs Zonlicht
en word maar boos, ook op ons, dat mag best. Die emoties mag je best hebben.
ik bewonder je moed dat je hier blijft lezen en schrijven want het moet wel erg lastig voor je zijn. Wij die je confronteren met dingen die je niet wilt zien en lezen.
Hoop, lieve schat, dat heet hopen op betere tijden.
Ik denk dat we dat allemaal wel kennen en gehad hebben. De een meer dan de ander. Jij hebt die hoop nog, net als Elfje.
En diep van binnen weten jullie beiden beter!
Ik vind het lastig wanneer er gevraagd word me te laten kijken via Anna, Wat als zij mij was en ik haar? Ik kan me daar niet goed in verplaatsen..
Is dat te confronterend misschien en wil je het daarom niet en zeg je daarom dat je het niet kunt?
Maar M ís in therapie, het gaat goed bij ons én met ons. Waarom kan hij dan niet de eerste man zijn van al deze verhalen waarbij therapie wél helpt. Die wél van mij houd en die wél veranderd..
Lieve schat, M is nog niet in therapie, hij heeft een intake gesprek om te mogen deelnemen in de groep. Ga nu niet direkt weer in de zevende hemel zitten, want echt, die therapie is nog een lange weg te gaan en is er alleen maar omdat hij anders jou kwijtraakt. Niet omdat hij dat zelf graag wil!
Lieve schat, ik geloof onmiddelijk dat M. van je houdt, dat deed mijn ex ook van mij en ook van de kinderen. En toch verstikt hij ons zodat wij onszelf niet meer kunnen of konden zijn. Dat is gebaseerd op angst en zo hoeft liefde niet te zijn! Echte liefde is ook elkaar los kunnen laten zodat je echt gelukkig kan zijn.
Weet je Lily, ik kon gisteren pas voor het eerst tegen een vriendin hardop zeggen dat ik een waardevol persoon ben, dat ik er mag wezen. Eindelijk begint dat geloof zich weer in mij te verankeren. M. behandelt jou niet als een waardevol persoon, dat is het probleem Lily!
liefs Zonlicht
en word maar boos, ook op ons, dat mag best. Die emoties mag je best hebben.
maandag 19 mei 2008 om 21:54
Lily, toen ik een keer mishandeld werd was ik heel heel heel erg boos op mijn ex. Ik kan echt heel veel terug zeggen wanneer ik boos ben, sta echt mijn mannetje wel. Alleen hij was 2x zo zwaar en waarschijnlijk 4x zo sterk.
Hij heeft me een aantal keren vastgepakt en keihard tegen de deurpost gegooid. Door de knal ketste ik iedere keer weer terug naar hem en klabats, daar ging ik weer tegen de deurpost.
Dan zou ik volgens jouw beleving helemaal niet mishandeld zijn dus, terwijl dat echt wel het geval was.
In jouw beleving moet het dus zo maar uit het niets gebeuren? Zonder ruzie? Zonder weerwoord? Dat iemand zo maar ineens je aanvalt als een hondsdolle hond?
Ik mag niet spreken van mishandeling omdat ik boos op hem was?
Lily, jij moet echt nog heel veel leren.
M IS NOG NIET IN THERAPIE! Hij heeft een intake gehad en nu maar eerst eens even een paar maandjes opwarmen en kijken hoe M het vindt om zo bezig te zijn.
Hij heeft me een aantal keren vastgepakt en keihard tegen de deurpost gegooid. Door de knal ketste ik iedere keer weer terug naar hem en klabats, daar ging ik weer tegen de deurpost.
Dan zou ik volgens jouw beleving helemaal niet mishandeld zijn dus, terwijl dat echt wel het geval was.
In jouw beleving moet het dus zo maar uit het niets gebeuren? Zonder ruzie? Zonder weerwoord? Dat iemand zo maar ineens je aanvalt als een hondsdolle hond?
Ik mag niet spreken van mishandeling omdat ik boos op hem was?
Lily, jij moet echt nog heel veel leren.
M IS NOG NIET IN THERAPIE! Hij heeft een intake gehad en nu maar eerst eens even een paar maandjes opwarmen en kijken hoe M het vindt om zo bezig te zijn.
maandag 19 mei 2008 om 22:32
Ook ik heb er geen moeite mee dat je kwaad op ons bent, of op mij alleen zelfs Lily. Ik begrijp het best. Hoe harder wij over M zijn, hoe harder jij hem zult verdedigen. Dat hoort ook bij het patroon van een relatie waar jij in zit en waar ik in zat.
Het enige wat ik van je vraag is af en toe eens na te denken over waaróm je hier schrijft en niet op een van de andere honderd topics hier op relaties. Waarom niet bij het topic 'verliefd' of 'nu eens een positief verhaal, mag ook weleens toch?' Daar schrijf je niet, je schrijft hier en dat betekent dat je in ieder geval íets van wat we hier schrijven herkent in je eigen relatie.
Ik zie dat je je verzet tegen wat we tegen je zeggen. Je wil er niet aan, je wil ons niet geloven, jij bent er van overtuigd dat jouw vriend zal 'genezen', dat zijn agressie iets van tijdelijke aard is en dat het allemaal goed zal komen en dan krijgen jullie kindertjes en dan is het hele plaatje compleet.
Geloof het of niet maar dat hoop ik voor je. Ook al zit ik je op je nek en ook al ben ik kritisch naar je, toch hoop ik dat je dat geluk wat je zoekt zult vinden.
Het enige wat ik van je vraag is af en toe eens na te denken over waaróm je hier schrijft en niet op een van de andere honderd topics hier op relaties. Waarom niet bij het topic 'verliefd' of 'nu eens een positief verhaal, mag ook weleens toch?' Daar schrijf je niet, je schrijft hier en dat betekent dat je in ieder geval íets van wat we hier schrijven herkent in je eigen relatie.
Ik zie dat je je verzet tegen wat we tegen je zeggen. Je wil er niet aan, je wil ons niet geloven, jij bent er van overtuigd dat jouw vriend zal 'genezen', dat zijn agressie iets van tijdelijke aard is en dat het allemaal goed zal komen en dan krijgen jullie kindertjes en dan is het hele plaatje compleet.
Geloof het of niet maar dat hoop ik voor je. Ook al zit ik je op je nek en ook al ben ik kritisch naar je, toch hoop ik dat je dat geluk wat je zoekt zult vinden.
maandag 19 mei 2008 om 22:50
Waar jij over praat is zinloos geweld Lilly. Dat is iets anders. Zinloos geweld heeft geen reden, alleen een aanleiding. Ik moet denken aan een scène uit Schindler's List, waarin een jonge Joodse vrouw vertelt waarom een wrede kampcommandant lukraak gevangenen vermoordt. Hij schiet vanaf zijn balkon een vrouw dood die voorbijloopt. Ze doet niets bijzonders, ze is niet anders dan de anderen, ze ziet er niet anders uit dan de anderen. Toch schiet hij haar dood.
Dat is geweld zonder aanleiding. Maar geweld heeft altijd een reden. In het geval van die kampcommandant is de reden eenvoudigweg dat hij het kan. Hij kan iemand vermoorden. Misschien geniet hij er niet eens van, maar geniet hij van het gevoel van macht dat het hem geeft.
Je hebt gelijk dat de vorm van geweld die in jouw relatie plaatsvindt, anders is. Die is niet willekeurig en lukraak. Die is alleen maar gericht op jou. M. slaat zijn moeder niet, Mark niet, Anna niet, die vriend van jou niet, zijn baas niet, zijn collega's niet, zijn vrienden niet. Nee, alleen jou. Ben jij de enige die hem aanleiding geeft? Is er verder nooit iemand die hem kwaad maakt, die frustraties in hem losmaakt? Alleen jij? Nee, maar als een ander woede in hem oproept, koelt hij die op jou.
Dat is geen waas, dat is heel bewust. Hij weet dat hij bij jou geen schade oploopt. Op jou kan hij veilig inslaan. Jij beschermt hem, wat hij jou ook aandoet. Jij stapt niet naar de politie, je vertelt aan niemand wat er is gebeurd. Je liegt tegen de dokters, tegen je vrienden en tegen je klasgenoten. Je verweert je niet. Nog niet. Straks ga je terugslaan misschien. Deed je moeder dat ook?
Er zijn twee mogelijkheden: of M. zit in een waas en weet niet wat hij doet als hij op jou in slaat. Of hij weet donders goed wat hij doet. Als het eerste waar is, hoe weet je dan dat hij ergens een grens weet aan te geven? Dat hij niet een mes uit de keukenla pakt, of een schaar die toevallig op tafel ligt, of een stoel of een zware bloempot op je hoofd kapotslaat? Hij weet toch niet wat hij doet? HIJ BEDOELT HET TOCH NIET ZO? Hij is al over zo veel grenzen heen gegaan. En jij ook Lilly. Je wil het niet eens mishandeling noemen als jouw vent je keer op keer het ziekenhuis in slaat.
En als het tweede waar is? Wat betekent dat dan voor jou? Hij weet wat hij doet, hij vindt dat je het verdient, hij vindt dat hij het recht heeft jou pijn te doen. Je moet een lesje leren. Je moet respect voor hem hebben. Je bent zwak, een slachtoffer, je verdedigt je niet eens. Je hebt keer op keer het lef hem tegen te spreken, dingen te doen waarvan je wéét dat hij ze niet wil hebben. Je gaat zeker weten vreemd met die gozer van die sms'jes. Je hebt gvd zijn kind laten wegmaken. Je zit weer op dat kutforum wat hij je toch duidelijk verboden had.
Ik zeg het niet een beetje cru, ik zeg het keihard. Dat mag je ook gerust zeggen hoor. Ik ben niet van suiker. Dankzij Leo zitten we hier niet meer om de brij heen te draaien. Zeg het nou maar gewoon. Zeg nou maar gewoon wat je voelt. Niet wat je denkt. Dat je best wel weet dat we gelijk hebben maar dat je er gewoon niet aan wilt. Want dan stort alles in. Dat je niet verder kan kijken, niet durft te denken aan een leven alleen, zonder M. Dat je godvergeten bang bent om alleen te zijn. Om jezelf te zijn. Want misschien vind je jezelf wel helemaal geen leuk mens. En misschien wil niemand je dan ooit nog hebben. En heb je nooit meer iemand die een arm om je heen wil slaan en tegen je zegt dat hij van je houdt. Ook al slaat hij je daarna weer de kamer door. Je wilt van hem houden, je wilt hem houden, hij is je buffer voor jouw realiteit. Die realiteit die jij niet wilt zien. Je wilt jezelf niet zien. Je wilt jezelf niet kennen. Je ontkent jezelf.
Wij zien jou!
Dat is geweld zonder aanleiding. Maar geweld heeft altijd een reden. In het geval van die kampcommandant is de reden eenvoudigweg dat hij het kan. Hij kan iemand vermoorden. Misschien geniet hij er niet eens van, maar geniet hij van het gevoel van macht dat het hem geeft.
Je hebt gelijk dat de vorm van geweld die in jouw relatie plaatsvindt, anders is. Die is niet willekeurig en lukraak. Die is alleen maar gericht op jou. M. slaat zijn moeder niet, Mark niet, Anna niet, die vriend van jou niet, zijn baas niet, zijn collega's niet, zijn vrienden niet. Nee, alleen jou. Ben jij de enige die hem aanleiding geeft? Is er verder nooit iemand die hem kwaad maakt, die frustraties in hem losmaakt? Alleen jij? Nee, maar als een ander woede in hem oproept, koelt hij die op jou.
Dat is geen waas, dat is heel bewust. Hij weet dat hij bij jou geen schade oploopt. Op jou kan hij veilig inslaan. Jij beschermt hem, wat hij jou ook aandoet. Jij stapt niet naar de politie, je vertelt aan niemand wat er is gebeurd. Je liegt tegen de dokters, tegen je vrienden en tegen je klasgenoten. Je verweert je niet. Nog niet. Straks ga je terugslaan misschien. Deed je moeder dat ook?
Er zijn twee mogelijkheden: of M. zit in een waas en weet niet wat hij doet als hij op jou in slaat. Of hij weet donders goed wat hij doet. Als het eerste waar is, hoe weet je dan dat hij ergens een grens weet aan te geven? Dat hij niet een mes uit de keukenla pakt, of een schaar die toevallig op tafel ligt, of een stoel of een zware bloempot op je hoofd kapotslaat? Hij weet toch niet wat hij doet? HIJ BEDOELT HET TOCH NIET ZO? Hij is al over zo veel grenzen heen gegaan. En jij ook Lilly. Je wil het niet eens mishandeling noemen als jouw vent je keer op keer het ziekenhuis in slaat.
En als het tweede waar is? Wat betekent dat dan voor jou? Hij weet wat hij doet, hij vindt dat je het verdient, hij vindt dat hij het recht heeft jou pijn te doen. Je moet een lesje leren. Je moet respect voor hem hebben. Je bent zwak, een slachtoffer, je verdedigt je niet eens. Je hebt keer op keer het lef hem tegen te spreken, dingen te doen waarvan je wéét dat hij ze niet wil hebben. Je gaat zeker weten vreemd met die gozer van die sms'jes. Je hebt gvd zijn kind laten wegmaken. Je zit weer op dat kutforum wat hij je toch duidelijk verboden had.
Ik zeg het niet een beetje cru, ik zeg het keihard. Dat mag je ook gerust zeggen hoor. Ik ben niet van suiker. Dankzij Leo zitten we hier niet meer om de brij heen te draaien. Zeg het nou maar gewoon. Zeg nou maar gewoon wat je voelt. Niet wat je denkt. Dat je best wel weet dat we gelijk hebben maar dat je er gewoon niet aan wilt. Want dan stort alles in. Dat je niet verder kan kijken, niet durft te denken aan een leven alleen, zonder M. Dat je godvergeten bang bent om alleen te zijn. Om jezelf te zijn. Want misschien vind je jezelf wel helemaal geen leuk mens. En misschien wil niemand je dan ooit nog hebben. En heb je nooit meer iemand die een arm om je heen wil slaan en tegen je zegt dat hij van je houdt. Ook al slaat hij je daarna weer de kamer door. Je wilt van hem houden, je wilt hem houden, hij is je buffer voor jouw realiteit. Die realiteit die jij niet wilt zien. Je wilt jezelf niet zien. Je wilt jezelf niet kennen. Je ontkent jezelf.
Wij zien jou!
Ga in therapie!
dinsdag 20 mei 2008 om 00:28
quote:dubiootje schreef op 19 mei 2008 @ 22:54:
Zelden zo snel een post eruit geramd zonder door te lezen. Ik ga maar effe tv-kijken (even afkoelen, zogezegd ;-p), mijn eigen kijktip opvolgen.
Dubio, lieverd het is te lezen!
en tegelijk is deze post zo waardevol juist door dat laatste zinnetje
Lily, Wij zien jou!
Zelden zo snel een post eruit geramd zonder door te lezen. Ik ga maar effe tv-kijken (even afkoelen, zogezegd ;-p), mijn eigen kijktip opvolgen.
Dubio, lieverd het is te lezen!
en tegelijk is deze post zo waardevol juist door dat laatste zinnetje
Lily, Wij zien jou!
dinsdag 20 mei 2008 om 00:38
Toen ik middenin mijn slechte relatie zat, had ik niemand om mee te praten. Durfde het niet, maar kon ook niet, ik kreeg niet de ruimte. Man controleerde alles, zat overal bovenop. Internet was er toen nog niet. Ik geloof echt dat als ik die mogelijkheden wel had gehad toen, ik eerder mijn 'oogkleppen' af had kunnen doen. Maar hoe dan ook, het blijft iets dat je zelf moet doen. En echt moet willen ook, met je verstand, en met je hart, en met 100% zekerheid, want anders ga je toch wel weer terug. Dat geldt ook voor Lilly, ongeacht wat wij hier met z'n allen zeggen tegen haar.
