Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
dinsdag 20 mei 2008 om 07:52
quote:dubiootje schreef op 19 mei 2008 @ 22:31:
Kijktip: Nederland 2, 22.50 uur, Dokument: een documentaire over internationale kinderontvoering na een scheiding.
Ik zie dit nu pas.
Oef.
Misschien bij uitzending gemist kijken, weet niet of ik vandaag tijd heb (werk, cursus vanavond). Was het de moeite waard?
Kijktip: Nederland 2, 22.50 uur, Dokument: een documentaire over internationale kinderontvoering na een scheiding.
Ik zie dit nu pas.
Oef.
Misschien bij uitzending gemist kijken, weet niet of ik vandaag tijd heb (werk, cursus vanavond). Was het de moeite waard?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 20 mei 2008 om 09:00
Lieve Elmerveer, ik vond de uitzending de moeite waard. Pijnlijk om te zien, zeker omdat ik jou en Mamz ken en het daarmee zo dichtbij komt. En het voor mijzelf ook een angst is. Ik ben nu bezig maatregelen te nemen om dit te voorkomen, hoe klein het risico ook is. De gevolgen zijn te groot.
Ik vond het wel typisch dat in beide gevallen (de vrouw die haar kinderen verloor en de vrouw die zelf haar dochter had ontvoerd) de vrouw als het slachtoffer werd neergezet. Ik heb mijn vraagtekens bij de houding van de moeder die jarenlang met haar dochter onderdook en haar weghield bij haar vader. Ik vond het wel schrijnend om te zien hoe kindonvriendelijk er door de politie werd opgetreden. Dat dit in Nederland plaatsvindt... (hoewel, veel illusies op dat gebied heb ik ook niet meer over Nederland).
De vrouw wier kinderen naar Egypte zijn ontvoerd, begint een rechtszaak. Is dat voor jou een optie, Elmerveer?
liefs,
dubio
Ik vond het wel typisch dat in beide gevallen (de vrouw die haar kinderen verloor en de vrouw die zelf haar dochter had ontvoerd) de vrouw als het slachtoffer werd neergezet. Ik heb mijn vraagtekens bij de houding van de moeder die jarenlang met haar dochter onderdook en haar weghield bij haar vader. Ik vond het wel schrijnend om te zien hoe kindonvriendelijk er door de politie werd opgetreden. Dat dit in Nederland plaatsvindt... (hoewel, veel illusies op dat gebied heb ik ook niet meer over Nederland).
De vrouw wier kinderen naar Egypte zijn ontvoerd, begint een rechtszaak. Is dat voor jou een optie, Elmerveer?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 20 mei 2008 om 12:43
quote:herfst76 schreef op 17 mei 2008 @ 23:06:
Ik vraag me af hoe anderen dat doen, na een breuk weer goed contact met ex, bij halen en brengen bijvoorbeeld. Hoe houd ik mezelf heel, hoe houd ik mijn zelfvertrouwen op pijl, als het zo'n pijn doet in de concrete situatie dat ik afscheid moet nemen van mijn zoontje en het leven dat ik zo graag wilde, wanneer hij naar zijn vader gaat?
Lieve Herfst,
Ik ben aan het bijlezen en kwam nu aan jouw postings van vorige week. Ik begrijp zo goed hoe moeilijk het is om het verdriet en de verwarring van je zoontje te zien! Het gaat inderdaad dwars door je hart
Probeer letterlijk bij jezelf te blijven. Zoek de oplossing niet bij je ex. Daarmee blijf je te afhankelijk van hem. Hij zal zich misschien op manieren gaan gedragen die jij niet voor ogen had. Misschien lukt het daardoor (aanvankelijk) niet op goede voet met elkaar om te gaan.
Goed contact is mooi, maar misschien wel te hoog gegrepen. Moet het vriendschappelijk zijn, of is afstandelijk-beleefd genoeg? Moet er een gezellig gesprek zijn of is het al goed als er geen ruzie is bij het halen en brengen? Jij kunt streven naar het hoogst haalbare, maar dat hoogst haalbare hangt ook van hem af. Toch heb je overal zelf invloed op. Je bepaalt zelf hoe je praat met je zoontje en hem ondersteunt, je bepaalt zelf hoe je communiceert met je ex en hoe je je opstelt bij het halen en brengen.
Die opstelling kun je aanpassen aan zijn houding. Is de omgang ongedwongen, prima, houden zo. Begint hij moeilijk te doen of ruzie te maken, kap het dan af. Geef dan ferm je grenzen aan. Soms letterlijk. Ik laat mijn ex nu bij de voordeur staan omdat hij ruzie maakte waar de kinderen bij waren. Ik heb één keer zelfs de voordeur dichtgedaan om de kinderen tegen nog zo'n discussie te beschermen. Die optie heb je als hij op de stoep staat, niet in de keuken.
Afscheid nemen van je kind is moeilijk, maar wordt makkelijker. De eerste keren zijn het moeilijkst. Zorg ervoor dat je iets voor jezelf doet, iets afspreekt met iemand, in jezelf investeert. Maar ook niet te veel van jezelf eisen, van dit moet en dat moet, gewoon wat jij wil. Het is wennen om je eigen tijd zonder kind te kunnen indelen, heel confronterend. Maar ook wel goed, want de confrontatie is met jezelf
Wat je zoontje betreft, ik denk dat het belangrijkst is dat je eerlijk bent en op zijn niveau de waarheid vertelt. Niets invullen voor je ex wat je niet zeker weet, alleen die dingen vertellen die je ook kan waarmaken. Dus niet zeggen: dan kun je naar papa toegaan en kunnen jullie samen leuke dingen doen, als je niet weet of hij dat ook doet. Maar zeggen: papa is en blijft jouw papa en ik doe er alles aan zodat jij altijd je papa kan blijven zien. En als je hem wilt bellen, dan zeg je het gewoon en dan doen we dat. Dingen waar jij de hand in hebt.
En geef een naam aan zijn gevoelens. Is hij in de war, verdrietig, boos? Probeer het te benoemen, want hij kan dat zelf niet. Zijn gevoelens lopen allemaal door elkaar. Maak hem duidelijk dat hij al die dingen ook mag voelen en dat jij het begrijpt dat hij zijn papa mist. Zeg - als het waar is - dat jij het ook verdrietig vindt dat jullie niet meer met zijn drieën zijn, dat je het ook liever zo had gezien maar dat het tussen papa en mama niet meer ging. Je kan op zijn niveau uitleggen waarom, waren er ruzies, waren jullie niet meer gelukkig, hielden jullie niet meer van elkaar? Leg uit dat papa en mama altijd van hem blijven houden, dat blijft altijd zo. En dat jullie altijd zijn papa en mama blijven, ook al woont papa ergens anders.
Hoe verdrietig ook, vergeet niet dat het heel goed is dat je zoontje tegen je zegt hoe hij zich voelt. Dat hij al die gevoelens heeft is niet meer dan normaal. Het is pas foute boel als hij ze binnenhoudt.
sterkte,
dubio
Ik vraag me af hoe anderen dat doen, na een breuk weer goed contact met ex, bij halen en brengen bijvoorbeeld. Hoe houd ik mezelf heel, hoe houd ik mijn zelfvertrouwen op pijl, als het zo'n pijn doet in de concrete situatie dat ik afscheid moet nemen van mijn zoontje en het leven dat ik zo graag wilde, wanneer hij naar zijn vader gaat?
Lieve Herfst,
Ik ben aan het bijlezen en kwam nu aan jouw postings van vorige week. Ik begrijp zo goed hoe moeilijk het is om het verdriet en de verwarring van je zoontje te zien! Het gaat inderdaad dwars door je hart
Probeer letterlijk bij jezelf te blijven. Zoek de oplossing niet bij je ex. Daarmee blijf je te afhankelijk van hem. Hij zal zich misschien op manieren gaan gedragen die jij niet voor ogen had. Misschien lukt het daardoor (aanvankelijk) niet op goede voet met elkaar om te gaan. Goed contact is mooi, maar misschien wel te hoog gegrepen. Moet het vriendschappelijk zijn, of is afstandelijk-beleefd genoeg? Moet er een gezellig gesprek zijn of is het al goed als er geen ruzie is bij het halen en brengen? Jij kunt streven naar het hoogst haalbare, maar dat hoogst haalbare hangt ook van hem af. Toch heb je overal zelf invloed op. Je bepaalt zelf hoe je praat met je zoontje en hem ondersteunt, je bepaalt zelf hoe je communiceert met je ex en hoe je je opstelt bij het halen en brengen.
Die opstelling kun je aanpassen aan zijn houding. Is de omgang ongedwongen, prima, houden zo. Begint hij moeilijk te doen of ruzie te maken, kap het dan af. Geef dan ferm je grenzen aan. Soms letterlijk. Ik laat mijn ex nu bij de voordeur staan omdat hij ruzie maakte waar de kinderen bij waren. Ik heb één keer zelfs de voordeur dichtgedaan om de kinderen tegen nog zo'n discussie te beschermen. Die optie heb je als hij op de stoep staat, niet in de keuken.
Afscheid nemen van je kind is moeilijk, maar wordt makkelijker. De eerste keren zijn het moeilijkst. Zorg ervoor dat je iets voor jezelf doet, iets afspreekt met iemand, in jezelf investeert. Maar ook niet te veel van jezelf eisen, van dit moet en dat moet, gewoon wat jij wil. Het is wennen om je eigen tijd zonder kind te kunnen indelen, heel confronterend. Maar ook wel goed, want de confrontatie is met jezelf
Wat je zoontje betreft, ik denk dat het belangrijkst is dat je eerlijk bent en op zijn niveau de waarheid vertelt. Niets invullen voor je ex wat je niet zeker weet, alleen die dingen vertellen die je ook kan waarmaken. Dus niet zeggen: dan kun je naar papa toegaan en kunnen jullie samen leuke dingen doen, als je niet weet of hij dat ook doet. Maar zeggen: papa is en blijft jouw papa en ik doe er alles aan zodat jij altijd je papa kan blijven zien. En als je hem wilt bellen, dan zeg je het gewoon en dan doen we dat. Dingen waar jij de hand in hebt.
En geef een naam aan zijn gevoelens. Is hij in de war, verdrietig, boos? Probeer het te benoemen, want hij kan dat zelf niet. Zijn gevoelens lopen allemaal door elkaar. Maak hem duidelijk dat hij al die dingen ook mag voelen en dat jij het begrijpt dat hij zijn papa mist. Zeg - als het waar is - dat jij het ook verdrietig vindt dat jullie niet meer met zijn drieën zijn, dat je het ook liever zo had gezien maar dat het tussen papa en mama niet meer ging. Je kan op zijn niveau uitleggen waarom, waren er ruzies, waren jullie niet meer gelukkig, hielden jullie niet meer van elkaar? Leg uit dat papa en mama altijd van hem blijven houden, dat blijft altijd zo. En dat jullie altijd zijn papa en mama blijven, ook al woont papa ergens anders.
Hoe verdrietig ook, vergeet niet dat het heel goed is dat je zoontje tegen je zegt hoe hij zich voelt. Dat hij al die gevoelens heeft is niet meer dan normaal. Het is pas foute boel als hij ze binnenhoudt.
sterkte,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 20 mei 2008 om 18:27
Lieve allemaal,
Ik kan het geloof ik nog wel 3000x zeggen. Maar jullie weten het ook wel. Ik vind jullie stukjes moeilijk. Moeilijk om te lezen en moeilijk om te beantwoorden. Misschien bescherm ik M wel een beetje. Maar dat doe ik dan omdat ik van hem houd en in hem niet de alleen de man zie, die jullie wel alleen zien.
Natuurlijk ben ik boos. Maar ik wil helemaal niet boos zijn. Van binnen ben ik keihard aan het vloeken. Maar ik wil niet tegen jullie vloeken. Jullie zijn er al zolang voor me, ook in kutte tijden. Ik wil niet nu heel lullig tegen jullie gaan doen. Ik wil gewoon aardig zijn en mssn ook wel gevonden worden. En lief zijn en gevonden worden. Ik wil niet schelden op mensen als jullie, wat jullie ook zeggen. Ik slik het liever in dan dat ik het risico neem jullie te kwetsen doordat ik m,e laat leiden door woede. Daarom reageer ik nu pas, heb gisteren wel alles gelezen maar was niet in staat normaal te reageren.
En ja Dubio, mijn moeder sloeg, schold, schreeuwde, gooide met dingen etc etc. Alles waar ik ene hekel aan heb. Wat ik heb gezworen nooit te doen. Nooit tegen mensen om wie ik geef, van wie ik houd.. Dus ook niet tegen jullie ik geef om jullie. En dat meen ik. Ik vind jullie stuk voor stuk sterke en dappere vrouwen waar ik tegen op kijk. Misschien wel omdat ik ook wel zo wil zijn. Ook zo sterk.
Pff.. volgens mij praat ik wartaal..
Liefs,
LillyRose
Ik kan het geloof ik nog wel 3000x zeggen. Maar jullie weten het ook wel. Ik vind jullie stukjes moeilijk. Moeilijk om te lezen en moeilijk om te beantwoorden. Misschien bescherm ik M wel een beetje. Maar dat doe ik dan omdat ik van hem houd en in hem niet de alleen de man zie, die jullie wel alleen zien.
Natuurlijk ben ik boos. Maar ik wil helemaal niet boos zijn. Van binnen ben ik keihard aan het vloeken. Maar ik wil niet tegen jullie vloeken. Jullie zijn er al zolang voor me, ook in kutte tijden. Ik wil niet nu heel lullig tegen jullie gaan doen. Ik wil gewoon aardig zijn en mssn ook wel gevonden worden. En lief zijn en gevonden worden. Ik wil niet schelden op mensen als jullie, wat jullie ook zeggen. Ik slik het liever in dan dat ik het risico neem jullie te kwetsen doordat ik m,e laat leiden door woede. Daarom reageer ik nu pas, heb gisteren wel alles gelezen maar was niet in staat normaal te reageren.
En ja Dubio, mijn moeder sloeg, schold, schreeuwde, gooide met dingen etc etc. Alles waar ik ene hekel aan heb. Wat ik heb gezworen nooit te doen. Nooit tegen mensen om wie ik geef, van wie ik houd.. Dus ook niet tegen jullie ik geef om jullie. En dat meen ik. Ik vind jullie stuk voor stuk sterke en dappere vrouwen waar ik tegen op kijk. Misschien wel omdat ik ook wel zo wil zijn. Ook zo sterk.
Pff.. volgens mij praat ik wartaal..
Liefs,
LillyRose
dinsdag 20 mei 2008 om 18:52
Ik geef om jou, Lilly.
En als je heel boos op me wordt en het wil uiten begrijp ik dat ook. Snap waar het vandaan komt.
Wees niet bang iets verkeerd te doen, bang voor de schrijfsters hier.
Of je wel of niet iets kan zeggen, wat de reactie moet zijn die wel of niet gepast is zoals je denkt dat wij het moeten lezen. Jij bent echt okee.
Je zit in een heel moeilijke situatie, en daar is alle begrip voor.
Zou je graag troosten meis, als je je klote voelt.
Ik hoop dat je onze reacties als aanmoedigingen blijft beschouwen, die je op weg helpen steeds meer jezelf te zijn. Jezelf de kansen te geven die je absoluut verdient.
Je kunt er hier over praten, lucht je hart lieverd.
En als je heel boos op me wordt en het wil uiten begrijp ik dat ook. Snap waar het vandaan komt.
Wees niet bang iets verkeerd te doen, bang voor de schrijfsters hier.
Of je wel of niet iets kan zeggen, wat de reactie moet zijn die wel of niet gepast is zoals je denkt dat wij het moeten lezen. Jij bent echt okee.
Je zit in een heel moeilijke situatie, en daar is alle begrip voor.
Zou je graag troosten meis, als je je klote voelt.
Ik hoop dat je onze reacties als aanmoedigingen blijft beschouwen, die je op weg helpen steeds meer jezelf te zijn. Jezelf de kansen te geven die je absoluut verdient.
Je kunt er hier over praten, lucht je hart lieverd.
dinsdag 20 mei 2008 om 18:55
Kus Lily, ik hoop dat je gewoon eens kwaad kan worden. Probeer het gewoon hier eens, tegen ons. Vloek en schreeuw gewoon eens tegen ons.
Ga gewoon eens leren om boos te zijn.
Ik zie dat persoonlijk veel liever, dan iemand die altijd maar bezig is om het iedereen naar de zin te maken ten koste van zichzelf.
Ga gewoon eens leren om boos te zijn.
Ik zie dat persoonlijk veel liever, dan iemand die altijd maar bezig is om het iedereen naar de zin te maken ten koste van zichzelf.
dinsdag 20 mei 2008 om 19:50
Lieve allemaal,
Dubio, bedankt voor je laatste posting, je steekt me een hart onder de riem. Zoals je het beschrijft, zo ongeveer wil ik het ook aanpakken.
Ik voel me eerlijk gezegd nogal ongemakkelijk om op dit topic te schrijven, weet niet of ik hier wel 'thuishoor'. De meeste postings gaan toch over een situatie van mishandeling, die in veel gevallen overwonnen is. Bij mij was geen sprake van echte mishandeling als in fysiek geweld, alleen van beslist te weinig respect en begrip tonen naar mij toe, en dat ik over mijn grenzen liet gaan, ongelukkig was en tóch niet zonder de relatie wil(de).
Misschien is er van psychisch geweld wel sprake geweest, maar ik ben zelf steeds terug gekeerd. Uiteindelijk heb ik over me heen laten lopen.
Hoewel ik zaterdag de relatie heb verbroken, zit ik nu toch weer te dubben. Dat komt doordat mijn ex zondag een mailtje heeft gestuurd waarin hij spijt betuigt, en hij aan heeft gegeven dat hij wil veranderen. Hij wil samen in relatietherapie. Hij denkt dat er in iedere relatie dingen zijn waaraan gewerkt moet worden. Op zich ben ik het daarmee eens. Maar ik betwijfel of het nog écht leuk kan worden, daar er al zoveel gebeurd is.
Maar goed na dat gesprek voelde ik me alsnog wel sterk. We hebben het niet weer goed gemaakt, ik heb gezegd dat ik moe was, het gesprek beëindigd. Hij zei dat we dan een andere keer verder kunnen praten. We hebben wel afgesproken dat we elkaar gaan helpen om de situatie zo ontspannen mogelijk te houden, voor zoontje.
Gisteravond wilde mijn zoontje bellen naar ex. Dus ik bellen. Hij was niet thuis, en mobiel is stuk. DIT is voor mij het punt dat ik wankel. Ik ga me afvragen waar hij dan is. En met wie. Misschien is hij gewoon naar een vriend gegaan, maar ik haal me van alles in het hoofd. Ik heb er spijt van dat ik in het gesprek van zondag het niet heb goedgemaakt, dat ik niet heb toegegeven. Want nu ik hem niet kan bereiken lijkt het alsof hij nu ook een andere kant op gaat, en dat wil ik niet!! Op het moment dat ik de relatie beëindig voel ik me sterk, als hij dat een goed idee vindt stort ik in.
Ik heb last van liefdesverdriet, vermengt met veel onzekerheid en een gebrek aan zelfvertrouwen. Ik voel me zó slecht als hij verder gaat met mijn leven, ook al weet ik dat dat moet en normaal is. Ik vind het zo dom en kinderachtig van mijzelf, maar voel me echt down hierdoor.
Ik heb hem gisteravond ook een mail gestuurd, over zoontje, daar heb ik ook nog niets op gehoord.
Ik wil wel ontspannen en vriendelijk zijn, maar op deze manier lukt dat niet!! Ik ben boos en bang, boos dat ik hem benader en hij geeft geen teken van leven, bang dat hij heel blij is zonder mij.
Hier ben ik vorig jaar ook lang in blijven hangen, dat ik alles wat hij deed of zei of juist niet ik op mijzelf betrok en altijd op een negatieve manier. Ik ga het werkboek cognitieve therapie er maar weer bij pakken denk ik.
Ik vind het zo stom dat het zoveel met me doet, dat hij er niet is als ik bel, en ook niets op die mail terugstuurt, hierdoor heb ik de neiging heb om het zo snel mogelijk weer goed wil maken. Zoek ik naar de bevestiging: 'ik wil bij je zijn'. Te merken dat het tegendeel waar is, dat trek ik dus niet. En dát maakt dat ik het moeilijk vind om hem 'ontspannen' te zien, daar geen gevoel bij te hebben, en daar baal ik van want dat MOET! Dat hebben we afgesproken en het is beter voor zoontje.
Ik maak me sowieso erg veel zorgen over zoontje, hij gaat volgend jaar naar kleuterschool, en ik zit te malen over het wegbreng- en haalschema. Wil hem kunnen wegbrengen en ophalen maar dat is lastig ivm werk. Met die rommelige thuissituatie wil ik dit soort dingen 'goed' doen, ik wil bij hem zijn, maar dat is heel moeilijk...Godallemachtig, het voelt zo mislukt en gestresst, ik wil niet dat mijn zoontje zich verloren gaat voelen op de kleuterschool. Door die mislukte relatie is dat wel het geval, ik vind het zo erg!
Dubio, bedankt voor je laatste posting, je steekt me een hart onder de riem. Zoals je het beschrijft, zo ongeveer wil ik het ook aanpakken.
Ik voel me eerlijk gezegd nogal ongemakkelijk om op dit topic te schrijven, weet niet of ik hier wel 'thuishoor'. De meeste postings gaan toch over een situatie van mishandeling, die in veel gevallen overwonnen is. Bij mij was geen sprake van echte mishandeling als in fysiek geweld, alleen van beslist te weinig respect en begrip tonen naar mij toe, en dat ik over mijn grenzen liet gaan, ongelukkig was en tóch niet zonder de relatie wil(de).
Misschien is er van psychisch geweld wel sprake geweest, maar ik ben zelf steeds terug gekeerd. Uiteindelijk heb ik over me heen laten lopen.
Hoewel ik zaterdag de relatie heb verbroken, zit ik nu toch weer te dubben. Dat komt doordat mijn ex zondag een mailtje heeft gestuurd waarin hij spijt betuigt, en hij aan heeft gegeven dat hij wil veranderen. Hij wil samen in relatietherapie. Hij denkt dat er in iedere relatie dingen zijn waaraan gewerkt moet worden. Op zich ben ik het daarmee eens. Maar ik betwijfel of het nog écht leuk kan worden, daar er al zoveel gebeurd is.
Maar goed na dat gesprek voelde ik me alsnog wel sterk. We hebben het niet weer goed gemaakt, ik heb gezegd dat ik moe was, het gesprek beëindigd. Hij zei dat we dan een andere keer verder kunnen praten. We hebben wel afgesproken dat we elkaar gaan helpen om de situatie zo ontspannen mogelijk te houden, voor zoontje.
Gisteravond wilde mijn zoontje bellen naar ex. Dus ik bellen. Hij was niet thuis, en mobiel is stuk. DIT is voor mij het punt dat ik wankel. Ik ga me afvragen waar hij dan is. En met wie. Misschien is hij gewoon naar een vriend gegaan, maar ik haal me van alles in het hoofd. Ik heb er spijt van dat ik in het gesprek van zondag het niet heb goedgemaakt, dat ik niet heb toegegeven. Want nu ik hem niet kan bereiken lijkt het alsof hij nu ook een andere kant op gaat, en dat wil ik niet!! Op het moment dat ik de relatie beëindig voel ik me sterk, als hij dat een goed idee vindt stort ik in.
Ik heb last van liefdesverdriet, vermengt met veel onzekerheid en een gebrek aan zelfvertrouwen. Ik voel me zó slecht als hij verder gaat met mijn leven, ook al weet ik dat dat moet en normaal is. Ik vind het zo dom en kinderachtig van mijzelf, maar voel me echt down hierdoor.
Ik heb hem gisteravond ook een mail gestuurd, over zoontje, daar heb ik ook nog niets op gehoord.
Ik wil wel ontspannen en vriendelijk zijn, maar op deze manier lukt dat niet!! Ik ben boos en bang, boos dat ik hem benader en hij geeft geen teken van leven, bang dat hij heel blij is zonder mij.
Hier ben ik vorig jaar ook lang in blijven hangen, dat ik alles wat hij deed of zei of juist niet ik op mijzelf betrok en altijd op een negatieve manier. Ik ga het werkboek cognitieve therapie er maar weer bij pakken denk ik.
Ik vind het zo stom dat het zoveel met me doet, dat hij er niet is als ik bel, en ook niets op die mail terugstuurt, hierdoor heb ik de neiging heb om het zo snel mogelijk weer goed wil maken. Zoek ik naar de bevestiging: 'ik wil bij je zijn'. Te merken dat het tegendeel waar is, dat trek ik dus niet. En dát maakt dat ik het moeilijk vind om hem 'ontspannen' te zien, daar geen gevoel bij te hebben, en daar baal ik van want dat MOET! Dat hebben we afgesproken en het is beter voor zoontje.
Ik maak me sowieso erg veel zorgen over zoontje, hij gaat volgend jaar naar kleuterschool, en ik zit te malen over het wegbreng- en haalschema. Wil hem kunnen wegbrengen en ophalen maar dat is lastig ivm werk. Met die rommelige thuissituatie wil ik dit soort dingen 'goed' doen, ik wil bij hem zijn, maar dat is heel moeilijk...Godallemachtig, het voelt zo mislukt en gestresst, ik wil niet dat mijn zoontje zich verloren gaat voelen op de kleuterschool. Door die mislukte relatie is dat wel het geval, ik vind het zo erg!
dinsdag 20 mei 2008 om 20:03
LilyRose,
Boos zijn mág!
Je bent mens, en je hebt gevoelens die je helemaal overhoop gooien.
Je hebt jezelf aangeleerd je woede te onderdrukken (gezien je thuissituatie vroeger), maar je kan niet altijd maar lief en aardig zijn.
En in jouw relatie is er genoeg reden om in opstand te komen, maar je doet het niet. Je wil die aardige,lieve, geduldige partner zijn, dat nekt je straks, dan knapt je elastiekje.
En je wordt boos op de plaats waar je het meest gehoor vindt: HIER.
Maar dat geeft niet, iedereen hier kan er wel tegen.
En we begrijpen het zeker, ook al geven we je géén gelijk.
Dan kun je misschien nog bozer worden, maar dat is gewoon goed voor je.
Hier kan je oefenen.
Tot je op een dag je woede gericht kan uiten daar waar het thuishoort.
En tot dan (en daarna ook nog) zijn de Oogklepjes er voor jou!
Liefs en sterkte, Perel.
Boos zijn mág!
Je bent mens, en je hebt gevoelens die je helemaal overhoop gooien.
Je hebt jezelf aangeleerd je woede te onderdrukken (gezien je thuissituatie vroeger), maar je kan niet altijd maar lief en aardig zijn.
En in jouw relatie is er genoeg reden om in opstand te komen, maar je doet het niet. Je wil die aardige,lieve, geduldige partner zijn, dat nekt je straks, dan knapt je elastiekje.
En je wordt boos op de plaats waar je het meest gehoor vindt: HIER.
Maar dat geeft niet, iedereen hier kan er wel tegen.
En we begrijpen het zeker, ook al geven we je géén gelijk.
Dan kun je misschien nog bozer worden, maar dat is gewoon goed voor je.
Hier kan je oefenen.
Tot je op een dag je woede gericht kan uiten daar waar het thuishoort.
En tot dan (en daarna ook nog) zijn de Oogklepjes er voor jou!
Liefs en sterkte, Perel.
dinsdag 20 mei 2008 om 20:09
Herfst,
Ik voel dat ook zo hoor, dat het bij mij lang niet zo erg is als wat ik hier lees aan lichamelijke mishandeling.
Bij mij was het ook meer het manipuleren en het treiteren, als er iemand fysiek werd, was ik het omdat ik helemaal wanhopig werd zo af en toe.
Het onaanwijsbare, het onderhuidse.
Maar als ik dan lees van de onzekerheid van de vrouwen hier, hoe ze zich voelen, het opkrabbelen, het jezelf weer terugkrijgen en met welke moeilijkheden en obstakels dat gaat, de invloed die de expartners nog lange tijd hebben (gehad),
dan herken ik zoveel, dat ik me wel op mijn plaats voel.
Ik voel dat ook zo hoor, dat het bij mij lang niet zo erg is als wat ik hier lees aan lichamelijke mishandeling.
Bij mij was het ook meer het manipuleren en het treiteren, als er iemand fysiek werd, was ik het omdat ik helemaal wanhopig werd zo af en toe.
Het onaanwijsbare, het onderhuidse.
Maar als ik dan lees van de onzekerheid van de vrouwen hier, hoe ze zich voelen, het opkrabbelen, het jezelf weer terugkrijgen en met welke moeilijkheden en obstakels dat gaat, de invloed die de expartners nog lange tijd hebben (gehad),
dan herken ik zoveel, dat ik me wel op mijn plaats voel.
dinsdag 20 mei 2008 om 20:11
quote:mamzelle schreef op 20 mei 2008 @ 20:07:
Waarom, Lily, heb je zo'n hekel aan hetzelfde gedrag van je moeder, wat je tolereert van je lief?
Ik denk - en dat zal LilyRose waarschijnlijk helemaal niet leuk vinden - dat ze er ergens toch een deel van zichzelf in herkent.
Het deel wat ze verafschuwt en niet in zich wil hebben.
Waarom, Lily, heb je zo'n hekel aan hetzelfde gedrag van je moeder, wat je tolereert van je lief?
Ik denk - en dat zal LilyRose waarschijnlijk helemaal niet leuk vinden - dat ze er ergens toch een deel van zichzelf in herkent.
Het deel wat ze verafschuwt en niet in zich wil hebben.
dinsdag 20 mei 2008 om 20:15
dinsdag 20 mei 2008 om 20:23
Die gaan inderdaad niet samen, daar waar je eerst alles van elkaars doen en laten wist, is nu de grote onbekende factor bijgekomen.
Het is eigenlijk maar goed ook dat je dit niet weet, want wat schiet je er mee op. Vaak is weten toch ook weer een beetje gekwetst worden.
Herfst pak er inderdaad je werkboek cognitief eens bij, wanneer je dat onder de knie hebt, dan weet jij ook hoe mis je zit met een aantal gedachtes.
De periode van verdriet na het beëindigen van een relatie is er altijd en die kan moeilijk verzacht worden.
Ik denk dat je best een pientere vrouw bent, die echt een weloverwogen beslissing genomen heeft verleden week.
Zet alles nog eens goed op een rijtje waarom je deze beslissing genomen hebt.
Het is eigenlijk maar goed ook dat je dit niet weet, want wat schiet je er mee op. Vaak is weten toch ook weer een beetje gekwetst worden.
Herfst pak er inderdaad je werkboek cognitief eens bij, wanneer je dat onder de knie hebt, dan weet jij ook hoe mis je zit met een aantal gedachtes.
De periode van verdriet na het beëindigen van een relatie is er altijd en die kan moeilijk verzacht worden.
Ik denk dat je best een pientere vrouw bent, die echt een weloverwogen beslissing genomen heeft verleden week.
Zet alles nog eens goed op een rijtje waarom je deze beslissing genomen hebt.
dinsdag 20 mei 2008 om 20:25
Mentale mishandeling, onderdrukking, onvrijheid, gemanipuleerd worden, gechanteerd worden, angstig zijn, op je hoede moeten zijn, kortom, ongelijkwaardigheid is een breed begrip en ik vind dat iedereen die het gevoel heeft daar mee te maken te hebben (gehad) hier moet kunnen posten.
We leggen hier geen dingen op weegschalen. Ik heb nog nooit gedacht dat de een het zwaarder had dan de ander. Met die insteek schrijven we hier (volgens mij) niet.
Er zijn meer vrouwen die geen klappen kregen hier en die het waarschijnlijk zwaarder hebben gehad dan ik. Ik heb nog nooit het idee gehad dat ik hier niet hoor.
We leggen hier geen dingen op weegschalen. Ik heb nog nooit gedacht dat de een het zwaarder had dan de ander. Met die insteek schrijven we hier (volgens mij) niet.
Er zijn meer vrouwen die geen klappen kregen hier en die het waarschijnlijk zwaarder hebben gehad dan ik. Ik heb nog nooit het idee gehad dat ik hier niet hoor.
dinsdag 20 mei 2008 om 21:10
quote:eleonora schreef op 20 mei 2008 @ 20:25:
Mentale mishandeling, onderdrukking, onvrijheid, gemanipuleerd worden, gechanteerd worden, angstig zijn, op je hoede moeten zijn, kortom, ongelijkwaardigheid is een breed begrip en ik vind dat iedereen die het gevoel heeft daar mee te maken te hebben (gehad) hier moet kunnen posten.
We leggen hier geen dingen op weegschalen. Ik heb nog nooit gedacht dat de een het zwaarder had dan de ander. Met die insteek schrijven we hier (volgens mij) niet.
Er zijn meer vrouwen die geen klappen kregen hier en die het waarschijnlijk zwaarder hebben gehad dan ik. Ik heb nog nooit het idee gehad dat ik hier niet hoor.
Ik wel. Toen ik hier voor het eerst schreef, vond ik mijn verhaal veel minder erg, omdat het bij mij niet zo lang had geduurd en daarbij is mijn toenmalige man overleden, dus was ik al heel lang en definitief vrij, in tegenstelling tot sommigen hier. Veel minder erg dus. Niet dat ik zo graag alles op een weegschaal wilde leggen, maar ik voelde me wel onzeker. Over mezelf (mag ik hier wel ruimte innemen?). Maar ik herkende me zo in wat er geschreven werd, kon me zo inleven in alles, dat ik me toch realiseerde dat ik hier wel thuishoor. Niet alles is precies af te meten inderdaad. Ik heb lichamelijke schade opgelopen, maar de geestelijke schade is zoveel groter geweest bij mij. Bij iemand anders voelt het misschien weer anders. Hoe kun je meten wat erger is?
Eens met wat jij schrijft, Eleonora. Herken je jezelf in onze verhalen, dan hoor je hier thuis. Ongeacht wat er precies wel of niet aan vooraf is gegaan.
Mentale mishandeling, onderdrukking, onvrijheid, gemanipuleerd worden, gechanteerd worden, angstig zijn, op je hoede moeten zijn, kortom, ongelijkwaardigheid is een breed begrip en ik vind dat iedereen die het gevoel heeft daar mee te maken te hebben (gehad) hier moet kunnen posten.
We leggen hier geen dingen op weegschalen. Ik heb nog nooit gedacht dat de een het zwaarder had dan de ander. Met die insteek schrijven we hier (volgens mij) niet.
Er zijn meer vrouwen die geen klappen kregen hier en die het waarschijnlijk zwaarder hebben gehad dan ik. Ik heb nog nooit het idee gehad dat ik hier niet hoor.
Ik wel. Toen ik hier voor het eerst schreef, vond ik mijn verhaal veel minder erg, omdat het bij mij niet zo lang had geduurd en daarbij is mijn toenmalige man overleden, dus was ik al heel lang en definitief vrij, in tegenstelling tot sommigen hier. Veel minder erg dus. Niet dat ik zo graag alles op een weegschaal wilde leggen, maar ik voelde me wel onzeker. Over mezelf (mag ik hier wel ruimte innemen?). Maar ik herkende me zo in wat er geschreven werd, kon me zo inleven in alles, dat ik me toch realiseerde dat ik hier wel thuishoor. Niet alles is precies af te meten inderdaad. Ik heb lichamelijke schade opgelopen, maar de geestelijke schade is zoveel groter geweest bij mij. Bij iemand anders voelt het misschien weer anders. Hoe kun je meten wat erger is?
Eens met wat jij schrijft, Eleonora. Herken je jezelf in onze verhalen, dan hoor je hier thuis. Ongeacht wat er precies wel of niet aan vooraf is gegaan.
dinsdag 20 mei 2008 om 21:11
Wat wordt hier veel geschreven! En ook hele goede dingen. Ik zou niet weten waar ik zou moeten beginnen om te reageren.
Herfst, je weet zelf het beste of je hier thuis hoort. In mijn relatie vindt ook geen fysieke mishandeling plaats, toch weet ik wel zeker dat er dingen scheef zitten en zeker hebben gezeten. Ik herken veel dingen die geschreven worden. En denken dat het bij een ander erger is, dat doen we geloof ik allemaal wel (hier moet eigenlijk een smiley).
Hier eindelijk weer eens een goed gesprek gehad en ook een welgemeend sorry. De lucht is echt opgeklaard en ik voel me een heel stuk beter. Nu is man op reis, maar ik voel me nu gewoon prettig, lekker met de kinderen thuis, geen probleem.
Herfst, je weet zelf het beste of je hier thuis hoort. In mijn relatie vindt ook geen fysieke mishandeling plaats, toch weet ik wel zeker dat er dingen scheef zitten en zeker hebben gezeten. Ik herken veel dingen die geschreven worden. En denken dat het bij een ander erger is, dat doen we geloof ik allemaal wel (hier moet eigenlijk een smiley).
Hier eindelijk weer eens een goed gesprek gehad en ook een welgemeend sorry. De lucht is echt opgeklaard en ik voel me een heel stuk beter. Nu is man op reis, maar ik voel me nu gewoon prettig, lekker met de kinderen thuis, geen probleem.
dinsdag 20 mei 2008 om 21:43
Dat vind ik heel treffend Mamzelle, 'je wilt weg van hem, maar je wilt tegelijkertijd gemist worden'. Beide zijn afwisselend zulke krachtige impulsen.
Ik stel mezelf de vraag: hoe komt het, dat de wetenschap dat ik waarschijnlijk meer kans op geluk heb zonder hem, keer op keer wordt overruled door de behoefte aan bevestiging van zijn kant?
Ook nu verlang ik naar een bericht van hem. Om vervolgens niet te weten wat ik er mee moet, omdat ik keer op keer uit ervaring heb gemerkt dat ik aan mooie woorden alleen niets heb.
'Weg willen', en 'gemist worden'. Die twee moet ik in waarheid en waarde naast elkaar leggen. Waarom wil ik zo graag gemist worden? Ik voel dat hier iets belangrijks mee is. Daar moet ik over nadenken.
Dank voor de woorden die me tot nadenken stemmen!! Die me hopelijk stukje voor stukje een gevoel van controle over mezelf en mijn leven geven. Zodat ik sterk kan blijven om mezelf en mijn zoontje op te vangen.
Ik stel mezelf de vraag: hoe komt het, dat de wetenschap dat ik waarschijnlijk meer kans op geluk heb zonder hem, keer op keer wordt overruled door de behoefte aan bevestiging van zijn kant?
Ook nu verlang ik naar een bericht van hem. Om vervolgens niet te weten wat ik er mee moet, omdat ik keer op keer uit ervaring heb gemerkt dat ik aan mooie woorden alleen niets heb.
'Weg willen', en 'gemist worden'. Die twee moet ik in waarheid en waarde naast elkaar leggen. Waarom wil ik zo graag gemist worden? Ik voel dat hier iets belangrijks mee is. Daar moet ik over nadenken.
Dank voor de woorden die me tot nadenken stemmen!! Die me hopelijk stukje voor stukje een gevoel van controle over mezelf en mijn leven geven. Zodat ik sterk kan blijven om mezelf en mijn zoontje op te vangen.
dinsdag 20 mei 2008 om 22:11
Mamz, het gedrag van mijn ouders komt totaal niet overeen met M. M doet dit niet béwust, mijn ouders wel. Zij maakten al ruzie omdat de vork aan de verkeerde kant lag of er iets was met het kopje waar de koffie in zat. Daar heb ik een hekel aan! Mijn moeder en vader maakten elkaar helemaal gek.. Dat had niets maar dan ook niets te maken met de situatie waar ik nu in zit. Er was geeb liefde bij mijn ouders. Misschien in hen manier van denken wel.. Maar niet in die van mij..
Ook al zeggen jullie dat ik wél boos mag zijn.. Ik wil het niet. Ik houd het echt liever tegen dan dat ik het wel uitspreek.. sorry..
Liefs..
Ook al zeggen jullie dat ik wél boos mag zijn.. Ik wil het niet. Ik houd het echt liever tegen dan dat ik het wel uitspreek.. sorry..
Liefs..
dinsdag 20 mei 2008 om 22:15
dinsdag 20 mei 2008 om 22:31
Precies wat ik wilde zeggen Mamzelle, wat doet zoveel jaar aan relatie inclusief kinderen met je?
Lily, je slaapt nu al slecht, terwijl je eigenlijk nog maar nauwelijks verantwoordelijheid richting elkaar of iets anders hebt. Hij moet nu al regelmatig de deur uit om af te koelen(dat doet hij toch ook bewust, dus hij raakt ook bewust oververhit). Jij mag nu al dingen niet meer doen omdat hij dat niet wil.
Therapie gaat hij waarschijnlijk volgen, omdat jij dat wil. En zo zijn er heel veel voorbeelden.
Blijf je boosheid maar ontkennen Lily, dat is dé basis om echt psychisch in de problemen te komen.
Het is toch niet gek dat je 's nachts slecht slaapt, wanneer je zo vlucht voor je echte gevoelens?
Lily, je slaapt nu al slecht, terwijl je eigenlijk nog maar nauwelijks verantwoordelijheid richting elkaar of iets anders hebt. Hij moet nu al regelmatig de deur uit om af te koelen(dat doet hij toch ook bewust, dus hij raakt ook bewust oververhit). Jij mag nu al dingen niet meer doen omdat hij dat niet wil.
Therapie gaat hij waarschijnlijk volgen, omdat jij dat wil. En zo zijn er heel veel voorbeelden.
Blijf je boosheid maar ontkennen Lily, dat is dé basis om echt psychisch in de problemen te komen.
Het is toch niet gek dat je 's nachts slecht slaapt, wanneer je zo vlucht voor je echte gevoelens?
