Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 23 mei 2008 om 18:55
Lieve allemaal,
Ik wou dat ik jullie ook in het echt kende!! Hoe treffend, warm en lief jullie schrijven, dat vind ik echt geweldig! Ik wou dat ik minder aan mijn kop had, zodat ik ook wat vaker inhoudelijk op jullie verhalen in zou gaan, ipv alleen maar spuien waar ik mee zit. Het spijt me, maar veel gaat langs me heen. Deze posting gaat ook weer over mijzelf, over hoe het vandaag is gegaan met ex.
Vanochtend toen ik wakker werd, voelde ik me goed. Dankzij jullie prachtige, confronterende postings en een gesprek met mijn vriendin. Ik was weer overtuigd van mijn standpunt, en overtuigd van mijzelf. Ik voelde me wel goed over mijzelf.
Tegelijkertijd: wel de hele dag zenuwachtig geweest voor komst van ex. Huis netjes gemaakt. Kleding zorgvuldig uitgekozen. Omdat we in een onduidelijke situatie terecht zijn gekomen, doordat ik het aan de ene kant uit heb gemaakt, en we aan de andere kant nog verder zouden praten, had ik me voorgenomen te vragen of hij naar de huisarts is geweest. Aan zijn antwoord kon ik dan afmeten hoe serieus hij is als hij zegt dat hij wil veranderen en of hij nog verder wil praten. De bedoeling was dat ik onmiddelijk zou stoppen met het proberen een gesprek op gang te krijgen, zodra ik zou merken dat zijn insteek mij niet voldoende zou overtuigen.
Ik hink momenteel op twee overtuiging. Het ene moment sta ik erachter om niet eens meer het gesprek te openen, ook niet de huisarts vraag te stellen. Ik vind het beter dat het uit is. Het andere moment denk ik dat ik het misschien toch nog een kans moet geven, dat het wel bestaat dat het goedkomt, als we er aan werken, als hij zijn gedrag echt kan veranderen.
Het fijne van jullie postings is dat jullie zo goed begrijpen dat ik zo graag wil dat het goedkomt. De achterliggende emoties snappen jullie heel goed. Maar jullie hebben ook de benodigde afstand om te zien dat hoe graag ik ook wil dat het goed komt, echt goed komt, dat ik het toch geen kans meer moet geven, bij mijn standpunt moet blijven. Dat ik onduidelijk ben naar hem toe, dat ik dingen verwacht die hij niet waar kan maken.
Nu moet ik tot mijn spijt toegeven, dat ik niet sterk genoeg ben gebleven. Ik heb gevraagd of hij naar de huisarts is geweest. Hij zei van niet, omdat het uit is en hij zo niemand heeft om mee te nemen.
In plaats van mijn conclusies trekken, ben ik door gaan vragen. Ik heb gezegd dat ik teleurgesteld ben, dat ik had verwacht dat hij nog zijn best zou doen om dingen te veranderen.
Hij zei toen dat hij had begrepen dat het uit is, zonder twijfel. Dat hij daar vanuit is gegaan.
Ik heb gezegd dat we hadden afgesproken om het gesprek nog af te maken, maar dat had hij dus anders begrepen.
Hij moest duidelijk omschakelen. Mijn hart ging heel erg tekeer door de spanning. Zijn reacties hield ik heel scherp in de gaten.
Waarschijnlijk omdat ik er op wachtte dat hij zou ontwaken, en de 'juiste' dingen zou zeggen. Maar hoe hij deed maakte op mij geen goede indruk. Hij was niet blij met de ruimte die ik hem bood. Hij reageerde niet enthousiast, eerder weifelend. Ergo: machtsevenwicht 180 graden omgedraaid.
Om mijn positie een beetje te redden heb ik gezegd dat ik sowieso niet meer wil hoe het was, en dat ik initiatieven wil zien van zijn kant, die aangeven dat hij kan en wil veranderen.
Nog wat dingen over en weer. Hij is weggegaan, hij heeft gezegd dat hij de situatie heel gek vindt, dat hij erover na zal denken en zal bellen of een mail zal sturen.
Gatver. Het is helemaal misgelopen. Ik voel me met lege handen staan. Waar blijf ik inderdaad? Ik heb mezelf in de positie geplaatst, dat hij nu de touwtjes in handen heeft.
Behalve wanneer hij de zaak werkelijk serieus en diepgravend oppakt. want ik he aangegeven dat ik dat van hem verwacht, en dat we dan verder kunnen praten.
Gaat dan alles om wie de touwtjes in handen heeft? Is de enige manier om de touwtjes in handen te houden, het uit maken en dan voet bij stuk houden? Misschien is het niet zo heel zwak van me. Ik kan tenslotte nog altijd zeggen: wat je nu biedt is niet genoeg, dit aat niet werken.
Toch voel ik me wel zwak. Ik voel me teleurgesteld. Ik schaam me. Het ergste is dat ik bang ben dat hij mij raar vindt en ik hem nu de kans gegeven om het uit te maken met mij. En dát ik zo denk vind ik ook weer heel stom. Ik zie jullie ook al achter je laptop vermoeid zuchten.
Ik ben weer behoorlijk in de war, moet alles wéér op een rijtje zetten. Ik schiet zo gemakkelijk in een voor mij negatieve loop, ik verlies de controle. Voor ik het weet zie ik mezelf het weer goedmaken met hem, terwijl dat andersom zou moeten zijn. Dubiootje, inderdaad, ik zet de deur weer open, juist als ik zie dat hij zicht terugtrekt. Dan wil ik zijn bevestiging, want dn lijkt voor even alles weer 'goed', goud, warm.
Ik vind het echt zó moeilijk om het leven zoals het (tot voor kort) was op te geven, echt de rug toe te keren. Vanwege alle redenen die Dubiootje en Iseo zo treffend hebben beschreven.
Ergens zie ik echt wel heel scherp wat jullie bedoelen. De weg uit deze relatie en mijn leven zelf oppakken en invullen, die weg is zwaar, eng, moeilijk, want ik moet door eenzaamheid heen, en accepteren dat het leven zoals het was uit elkaar is gevallen en slechts uit brokstukken bestaat. Maar als ik de brokstukken weer tot een nieuw geheel kan vormen, kan het me ook zoveel mooie dingen brengen, dat weet ik. Als ik in deze relatie blijf snijd ik in mijzelf, omdat deze relatie zoveel onzekerheid met zich meebrengt en ik mezelf zo emotioneel ingesnoerd voel.
Hoe laf ik precies ben, dat weet ik nog niet.
Ik wou dat ik jullie ook in het echt kende!! Hoe treffend, warm en lief jullie schrijven, dat vind ik echt geweldig! Ik wou dat ik minder aan mijn kop had, zodat ik ook wat vaker inhoudelijk op jullie verhalen in zou gaan, ipv alleen maar spuien waar ik mee zit. Het spijt me, maar veel gaat langs me heen. Deze posting gaat ook weer over mijzelf, over hoe het vandaag is gegaan met ex.
Vanochtend toen ik wakker werd, voelde ik me goed. Dankzij jullie prachtige, confronterende postings en een gesprek met mijn vriendin. Ik was weer overtuigd van mijn standpunt, en overtuigd van mijzelf. Ik voelde me wel goed over mijzelf.
Tegelijkertijd: wel de hele dag zenuwachtig geweest voor komst van ex. Huis netjes gemaakt. Kleding zorgvuldig uitgekozen. Omdat we in een onduidelijke situatie terecht zijn gekomen, doordat ik het aan de ene kant uit heb gemaakt, en we aan de andere kant nog verder zouden praten, had ik me voorgenomen te vragen of hij naar de huisarts is geweest. Aan zijn antwoord kon ik dan afmeten hoe serieus hij is als hij zegt dat hij wil veranderen en of hij nog verder wil praten. De bedoeling was dat ik onmiddelijk zou stoppen met het proberen een gesprek op gang te krijgen, zodra ik zou merken dat zijn insteek mij niet voldoende zou overtuigen.
Ik hink momenteel op twee overtuiging. Het ene moment sta ik erachter om niet eens meer het gesprek te openen, ook niet de huisarts vraag te stellen. Ik vind het beter dat het uit is. Het andere moment denk ik dat ik het misschien toch nog een kans moet geven, dat het wel bestaat dat het goedkomt, als we er aan werken, als hij zijn gedrag echt kan veranderen.
Het fijne van jullie postings is dat jullie zo goed begrijpen dat ik zo graag wil dat het goedkomt. De achterliggende emoties snappen jullie heel goed. Maar jullie hebben ook de benodigde afstand om te zien dat hoe graag ik ook wil dat het goed komt, echt goed komt, dat ik het toch geen kans meer moet geven, bij mijn standpunt moet blijven. Dat ik onduidelijk ben naar hem toe, dat ik dingen verwacht die hij niet waar kan maken.
Nu moet ik tot mijn spijt toegeven, dat ik niet sterk genoeg ben gebleven. Ik heb gevraagd of hij naar de huisarts is geweest. Hij zei van niet, omdat het uit is en hij zo niemand heeft om mee te nemen.
In plaats van mijn conclusies trekken, ben ik door gaan vragen. Ik heb gezegd dat ik teleurgesteld ben, dat ik had verwacht dat hij nog zijn best zou doen om dingen te veranderen.
Hij zei toen dat hij had begrepen dat het uit is, zonder twijfel. Dat hij daar vanuit is gegaan.
Ik heb gezegd dat we hadden afgesproken om het gesprek nog af te maken, maar dat had hij dus anders begrepen.
Hij moest duidelijk omschakelen. Mijn hart ging heel erg tekeer door de spanning. Zijn reacties hield ik heel scherp in de gaten.
Waarschijnlijk omdat ik er op wachtte dat hij zou ontwaken, en de 'juiste' dingen zou zeggen. Maar hoe hij deed maakte op mij geen goede indruk. Hij was niet blij met de ruimte die ik hem bood. Hij reageerde niet enthousiast, eerder weifelend. Ergo: machtsevenwicht 180 graden omgedraaid.
Om mijn positie een beetje te redden heb ik gezegd dat ik sowieso niet meer wil hoe het was, en dat ik initiatieven wil zien van zijn kant, die aangeven dat hij kan en wil veranderen.
Nog wat dingen over en weer. Hij is weggegaan, hij heeft gezegd dat hij de situatie heel gek vindt, dat hij erover na zal denken en zal bellen of een mail zal sturen.
Gatver. Het is helemaal misgelopen. Ik voel me met lege handen staan. Waar blijf ik inderdaad? Ik heb mezelf in de positie geplaatst, dat hij nu de touwtjes in handen heeft.
Behalve wanneer hij de zaak werkelijk serieus en diepgravend oppakt. want ik he aangegeven dat ik dat van hem verwacht, en dat we dan verder kunnen praten.
Gaat dan alles om wie de touwtjes in handen heeft? Is de enige manier om de touwtjes in handen te houden, het uit maken en dan voet bij stuk houden? Misschien is het niet zo heel zwak van me. Ik kan tenslotte nog altijd zeggen: wat je nu biedt is niet genoeg, dit aat niet werken.
Toch voel ik me wel zwak. Ik voel me teleurgesteld. Ik schaam me. Het ergste is dat ik bang ben dat hij mij raar vindt en ik hem nu de kans gegeven om het uit te maken met mij. En dát ik zo denk vind ik ook weer heel stom. Ik zie jullie ook al achter je laptop vermoeid zuchten.
Ik ben weer behoorlijk in de war, moet alles wéér op een rijtje zetten. Ik schiet zo gemakkelijk in een voor mij negatieve loop, ik verlies de controle. Voor ik het weet zie ik mezelf het weer goedmaken met hem, terwijl dat andersom zou moeten zijn. Dubiootje, inderdaad, ik zet de deur weer open, juist als ik zie dat hij zicht terugtrekt. Dan wil ik zijn bevestiging, want dn lijkt voor even alles weer 'goed', goud, warm.
Ik vind het echt zó moeilijk om het leven zoals het (tot voor kort) was op te geven, echt de rug toe te keren. Vanwege alle redenen die Dubiootje en Iseo zo treffend hebben beschreven.
Ergens zie ik echt wel heel scherp wat jullie bedoelen. De weg uit deze relatie en mijn leven zelf oppakken en invullen, die weg is zwaar, eng, moeilijk, want ik moet door eenzaamheid heen, en accepteren dat het leven zoals het was uit elkaar is gevallen en slechts uit brokstukken bestaat. Maar als ik de brokstukken weer tot een nieuw geheel kan vormen, kan het me ook zoveel mooie dingen brengen, dat weet ik. Als ik in deze relatie blijf snijd ik in mijzelf, omdat deze relatie zoveel onzekerheid met zich meebrengt en ik mezelf zo emotioneel ingesnoerd voel.
Hoe laf ik precies ben, dat weet ik nog niet.
vrijdag 23 mei 2008 om 19:14
Ik besef ook: ik wil uiteindelijk een relatie die draait om liefde en begrip voor ekaar. In mijn relatie draait het om het ego, hoe het ego wordt aangetast door de ander en hoe de ander dat weer goed dient te maken. We komen uit op een nullijn, hooguit, het vlak van de onbezorgde liefde wordt niet meer bereikt.
Ik sta daar zelf in ieder geval heel ver vanaf, dat besef ik ook.
Ik sta daar zelf in ieder geval heel ver vanaf, dat besef ik ook.
vrijdag 23 mei 2008 om 21:19
Herfst, een ding staat als een paal boven water.Lees de eerste zin van Mamzelle maar eens in de openings posting.
Jullie relatie is totaal ongelijkwaardig. Vandaag heb je aangetoond wat jouw aandeel hierin is. Jij blijft deze ongelijkwaardigheid in stand houden. Jij geeft hem macht.
Jij hebt geprobeerd hem te manipuleren door het uit te maken, maar hij heeft al heel snel weer de touwtjes in handen genomen.
Wat jullie hebben heeft heel erg weinig met liefde te maken. Ik zie het nergens terug.
Herfst het zal een periode zwaar zijn, maar deze relatie is m.i. reddeloos verloren.
Maar in zo'n relatie blijven kan ook, maar dan zal het eigenlijk altijd erg zwaar of moeilijk zijn.
Veel sterkte en ik hoop dat je heel veel afstand kunt nemen van hem.
Jullie relatie is totaal ongelijkwaardig. Vandaag heb je aangetoond wat jouw aandeel hierin is. Jij blijft deze ongelijkwaardigheid in stand houden. Jij geeft hem macht.
Jij hebt geprobeerd hem te manipuleren door het uit te maken, maar hij heeft al heel snel weer de touwtjes in handen genomen.
Wat jullie hebben heeft heel erg weinig met liefde te maken. Ik zie het nergens terug.
Herfst het zal een periode zwaar zijn, maar deze relatie is m.i. reddeloos verloren.
Maar in zo'n relatie blijven kan ook, maar dan zal het eigenlijk altijd erg zwaar of moeilijk zijn.
Veel sterkte en ik hoop dat je heel veel afstand kunt nemen van hem.
vrijdag 23 mei 2008 om 21:19
Nou nou Herfst, ik vind wel dat je hard voor jezelf bent hoor. Hoe laf je bent... Probeer nu eerst eens wat aan je zelfbeeld te doen, dat is het begin. Je bent niet laf, je bent bang. Groot verschil. Laf is als je je door angst laat regeren. De angst beheerst je nu, maar je vecht ertegen. Dat is waar het om gaat, lieve Herfst, dat gevecht. Moed is niet alles durven, moed is datgene durven waar je doodsbang voor bent. De confrontatie aangaan.
Ik weet niet hoe je weet dat ik zat te zuchten achter mijn laptop maar inderdaad, ik vind het wel frustrerend te lezen dat je je zo zwak hebt gevoeld in je gesprek met hem. Maar ik begrijp het te goed om er een oordeel over te hebben. Dat meen ik echt.
Ik weet dat je het gevoel krijgt van zoiets dat je een zwak mens bent en dat het je nooit gaat lukken sterk te zijn. Maar dat is het niet. Je bent niet zwak, je vóelt je zwak. Die kracht zit er wel degelijk, maar nog net te ver weggestopt om erbij te kunnen. Hier schrijven, je denkproces, praten met anderen, keuzes maken voor jezelf, dat gaat je allemaal helpen die kracht te vinden. Een relatie zoals deze breekt die kracht helemaal af. Je vergeet gewoon hoe je jezelf moet verdedigen. Je bent zo gewend die ander te verdedigen, beschermen, verzorgen, voor hem te denken, concessies te doen, te geven geven geven, dat je niet meer goed weet hoe het ook alweer anders kon.
Je kan leren het anders te doen. Leer doorzien hoe het werkt. Uit je posting blijkt dat je dat al aardig goed doorhebt. Jij geeft een grens aan, hij deinst terug, jij trekt, hij geeft schoorvoetend toe. De scheve verhoudingen zijn weer hersteld.
Hij brengt je met zijn reacties in de war. En omdat je zelf al zo onzeker bent over je besluit, ben je dan heel snel geneigd je weer naar hem te voegen en alles aan hem over te laten. Maar dat voelt toch niet goed meer. Dat is dus een verandering, een bewustwording. Ga je zelf niet afstraffen omdat je niet goed gehandeld hebt vandaag, maar trek er een les uit. Analyseer hoe het gesprek verliep, inclusief lichaamstaal (zitten/staan, gebaren, houding). Bedenk wat jij anders had willen doen en zeggen (of niet zeggen). Bedenk waar jij als een soort automatisme reageerde, alsof je er niks over te zeggen had, en hoe je dat liever had willen doen. Oefen het gewoon eens hardop voor de spiegel. De woorden zeggen helpt, daarmee veranker je ze in je hoofd en komen ze er de volgende keer makkelijker uit.
Wat je laatste posting betreft, bedoel je dat jullie relatie draait om zijn ego? Je schrijft het alsof jullie allebei dit probleem hebben.
liefs,
dubio
Ik weet niet hoe je weet dat ik zat te zuchten achter mijn laptop maar inderdaad, ik vind het wel frustrerend te lezen dat je je zo zwak hebt gevoeld in je gesprek met hem. Maar ik begrijp het te goed om er een oordeel over te hebben. Dat meen ik echt.
Ik weet dat je het gevoel krijgt van zoiets dat je een zwak mens bent en dat het je nooit gaat lukken sterk te zijn. Maar dat is het niet. Je bent niet zwak, je vóelt je zwak. Die kracht zit er wel degelijk, maar nog net te ver weggestopt om erbij te kunnen. Hier schrijven, je denkproces, praten met anderen, keuzes maken voor jezelf, dat gaat je allemaal helpen die kracht te vinden. Een relatie zoals deze breekt die kracht helemaal af. Je vergeet gewoon hoe je jezelf moet verdedigen. Je bent zo gewend die ander te verdedigen, beschermen, verzorgen, voor hem te denken, concessies te doen, te geven geven geven, dat je niet meer goed weet hoe het ook alweer anders kon.
Je kan leren het anders te doen. Leer doorzien hoe het werkt. Uit je posting blijkt dat je dat al aardig goed doorhebt. Jij geeft een grens aan, hij deinst terug, jij trekt, hij geeft schoorvoetend toe. De scheve verhoudingen zijn weer hersteld.
Hij brengt je met zijn reacties in de war. En omdat je zelf al zo onzeker bent over je besluit, ben je dan heel snel geneigd je weer naar hem te voegen en alles aan hem over te laten. Maar dat voelt toch niet goed meer. Dat is dus een verandering, een bewustwording. Ga je zelf niet afstraffen omdat je niet goed gehandeld hebt vandaag, maar trek er een les uit. Analyseer hoe het gesprek verliep, inclusief lichaamstaal (zitten/staan, gebaren, houding). Bedenk wat jij anders had willen doen en zeggen (of niet zeggen). Bedenk waar jij als een soort automatisme reageerde, alsof je er niks over te zeggen had, en hoe je dat liever had willen doen. Oefen het gewoon eens hardop voor de spiegel. De woorden zeggen helpt, daarmee veranker je ze in je hoofd en komen ze er de volgende keer makkelijker uit.
Wat je laatste posting betreft, bedoel je dat jullie relatie draait om zijn ego? Je schrijft het alsof jullie allebei dit probleem hebben.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 23 mei 2008 om 21:54
Herfstje, ook ik ken bijna niemand in het echt hoor, ik ken alleen Pom al jaren. Voor de rest ken ik alle lieve meiden ook alleen van hier en soms van de mail. Voel je dus niet buitengesloten, je leert vanzelf kennen, er komt vanzelf ruimte. Nu ben je vol van en met andere dingen, kan gebeuren.
Alle vrouwen kennen hier denk ik dat wat jij beschrijft, dat op het moment dat de (ex)man in je leven zelf de deur dichtdoet, begrijpt dat het uit is, zegt dat hij dat weet, zelfs aanstalten maakt om met zijn leven door te gaan, je er weer achteraan wil. Want je wil niet met maar ook niet zonder zo'n man. Je bent onmisbaar voor elkaar. Dát is dat zogenaamde 'monsterverbond', zoals ik ook aan Elfje (geloof ik schreef) en dat is waar we hier allemaal tegen knokken of knokten.
Je moet heel goed doordrongen zijn van de consequenties die het heeft als je doorgaat met je ex. Binnen no time zit je weer op het punt waarop je de keer daarvoor besloot er mee op te houden, alleen wordt het steeds moeilijker om er dan ook weer mee op te houden. Hoe moeilijk ook, het is kiezen of delen. Goed, zoals jij 'goed' vindt, wordt het nooit. Hij zal niet wezelijk veranderen en jij kunt hem niet veranderen, jijzelf zal ook niet anders worden, het is dus slikken of stikken in zo'n relatie, je overgeven of je leven lang knokken om het leefbaar te houden.
Wat jij wil.....Het is jouw leven.
Het zou fijn zijn als je wat minder negatief over jezelf zou zijn. Je haalt jezelf in bijna iedere posting naar beneden. Opvallend vaak. Geef jezelf eens een opdracht om iedere dag drie dingen op te noemen, tegen jezelf, tegen ons, tegen een vriendin, die wél goed gingen. Dat hoeven maar kleine dingen te zijn maar het zal veel verschil maken na verloop van tijd.
(f)
Alle vrouwen kennen hier denk ik dat wat jij beschrijft, dat op het moment dat de (ex)man in je leven zelf de deur dichtdoet, begrijpt dat het uit is, zegt dat hij dat weet, zelfs aanstalten maakt om met zijn leven door te gaan, je er weer achteraan wil. Want je wil niet met maar ook niet zonder zo'n man. Je bent onmisbaar voor elkaar. Dát is dat zogenaamde 'monsterverbond', zoals ik ook aan Elfje (geloof ik schreef) en dat is waar we hier allemaal tegen knokken of knokten.
Je moet heel goed doordrongen zijn van de consequenties die het heeft als je doorgaat met je ex. Binnen no time zit je weer op het punt waarop je de keer daarvoor besloot er mee op te houden, alleen wordt het steeds moeilijker om er dan ook weer mee op te houden. Hoe moeilijk ook, het is kiezen of delen. Goed, zoals jij 'goed' vindt, wordt het nooit. Hij zal niet wezelijk veranderen en jij kunt hem niet veranderen, jijzelf zal ook niet anders worden, het is dus slikken of stikken in zo'n relatie, je overgeven of je leven lang knokken om het leefbaar te houden.
Wat jij wil.....Het is jouw leven.
Het zou fijn zijn als je wat minder negatief over jezelf zou zijn. Je haalt jezelf in bijna iedere posting naar beneden. Opvallend vaak. Geef jezelf eens een opdracht om iedere dag drie dingen op te noemen, tegen jezelf, tegen ons, tegen een vriendin, die wél goed gingen. Dat hoeven maar kleine dingen te zijn maar het zal veel verschil maken na verloop van tijd.
(f)
vrijdag 23 mei 2008 om 22:15
Precies Lemmy, ik 10 jaar bijvoorbeeld ik vind mezelf helemaal niet laf. Ik vind mezelf vasthoudend, stront eigenwijs, een doorzetter tegen wil en dank en ongelooflijk trouw en loyaal, maar dat zijn op zich hele goede eigenschappen, alleen moet daar dan wel een goede partner bij. In de handen van een verkeerde partner zijn het juist die eigenschappen die je nekken.
vrijdag 23 mei 2008 om 22:49
Pom, dit soort ongelijkwaardigheid is er in geslopen. Ik ben er zo aan gewend geraakt en zie het niet meer helder. Maar jullie hebben me de ogen geopend.
Dubio: " Een relatie zoals deze breekt die kracht helemaal af. Je vergeet gewoon hoe je jezelf moet verdedigen. Je bent zo gewend die ander te verdedigen, beschermen, verzorgen, voor hem te denken, concessies te doen, te geven geven geven, dat je niet meer goed weet hoe het ook alweer anders kon.
Je kan leren het anders te doen. Leer doorzien hoe het werkt. Uit je posting blijkt dat je dat al aardig goed doorhebt. Jij geeft een grens aan, hij deinst terug, jij trekt, hij geeft schoorvoetend toe. De scheve verhoudingen zijn weer hersteld."
Ongelooflijk, zo waar.
Een paar uur geleden werd ik geregeerd door het onbehaaglijke gevoel dat hij nu de touwtjes in handen heeft en er maar een klein stukje vanaf zit om het met mij niet verder te willen. Vanuit dit paniekerige gevoel was ik zenuwachtig aan het nadenken over hoe ik mezelf weer uit de slechte positie haal die ik zelf heb gecreëerd. Ik heb hem bijna een mail verstuurd waarin ik mijn excuses aanbied over mijn onduidelijke gedrag (aka, realiseer ik me sinds vanavond, een manipulatie van mijn kant om weer een aardige reactie van zijn kant uit te lokken.)
Ik heb de mail niet verstuurd. Zo verstandig ben ik inmiddels wel. Ik ben weer redelijk kalm. Ik realiseer me dat ik alles doe om te voorkomen dat hij mij niet meer ziet zitten en de knoop doorhakt, dat hij niet meer met mij verder wil. Tijdens dat gesprek van vanmiddag is de trigger dat hij zich erbij neer legt dat het uit is, terwijl we hadden afgesproken verder te praten. Hij laat dus niet op een daadkrachtige manier zien dat hij het goed wil maken. Op het moment dat hij dus laat zien dat hij opgeeft, zou ik moeten denken, tja, aan zo'n man heb ik dus niets. Opgeven is een vekapte afwijzing, ik kon het niet uitstaan dat hij mij laat gaan. Stel ik dan niets voor? Dus zoek ik weer toenadering, op zoek naar de bevestiging dat hij wel om mij geeft.
Ik realiseer me dat dit als een rode draad door onze relatie loopt. Zijn manier van doen komt bij mij over als halfslachtige interesse, afstand, terughoudendheid. Het is voor hem duidelijk moeilijk om verder te kijken dan zijn eigen gedachten en behoeften. Hij is soms enthousiast, mn bij dure aankopen, vaak chagrijnig en humeurig. Soms zo boos, zo respectloos, zo onredelijk. Dit is zijn grondhouding, naar alle mensen toe. Dat wil niet zeggen dat hij niet om mij geeft. Maar zijn manier van doen zorgt ervoor dat ik stelselmatig bevestiging en geborgenheid mis. Dat ik afwisselend op zoek ben naar de bevestiging en uit zelfbehoud me sterk op mijn eigen leven richt. Dat zorgt natuurlijk weer voor spanningen binnen de relatie.
Hoe dan ook, ik heb inderdaad niet vodoende ingezien hoe dat heeft gezorgd voor scheve verhoudingen. De manier waarop het vanmiddag ging, zo gaat het inderdaad altijd. Maar nu zie ik (deels) in wat er gebeurt. Ik zie wat mij triggert, waar ik weer meer rekening ga houden met hem, denken voor hem en begrip tonen voor zijn situatie: "Nou ja, hij doet dan wel zo schutterig, maar ja, hij heeft het er ook moeilijk mee, hij weet ook niet wat hem overkomt. Ik moet hem helpen, ik stuur hem een bemoedigende mail!"
Ik vergeet daarbij wat ik eigenlijk nodig heb; een daadkrachtige man die weet wat hij wil en dat wél met overtuiging in zijn gedrag kan leggen.
Bovendien (nog een inzicht!), dat begrip tonen voor zijn situatie doe ik eigenlijk omdat ik inderdaad zó bang ben dat hij niet meer te geven heeft dan wat hij geeft, dat ik het maar voor hem regel. Want wat hij uit zichzelf geeft, daar heb ik niet genoeg aan.
Wat ik bedoel met dat onze relatie draait om het ego, en niet meer om liefde en begrip voelen voor elkaar, is dat wij beiden niet meer in staat zijn onvoorwaardelijk liefde aan elkaar te geven. Mijn aandeel is ook niet meer zo liefdevol en positief. Wrok heeft zich opgebouwd, hij heeft altijd wel iets goed te maken.
En wat betreft zijn ego; ik las ergens 'zijn ego is te groot, er is geen ruimte voor mij'.
Ik moet vechten voor een structurele liefdevolle behandeling, maar dit kan kan nooit goed gaan, bedenk ik me nu. Hij kan ook heus heel lief zijn, doet dingen die ik laat liggen (komt bijv. vaker slapen dan andersom), maar het is nooit genoeg. Omdat het lief zijn en begipvol zijn juist niet structureel is, maar incidenteel.
Ik heb zoveel gedaan om hem te pleasen, hem te begrijpen, mezelf op de kaart te zetten, zo leuk en lief en grappig mogelijk proberen te doen, om hem te doen inzien hoe leuk ik ben, in de hoop dat bijpassende bevestiging zou volgen. Maar ik zie nu heel scherp: Dat moet uit hemzelf komen.
Dubio: " Een relatie zoals deze breekt die kracht helemaal af. Je vergeet gewoon hoe je jezelf moet verdedigen. Je bent zo gewend die ander te verdedigen, beschermen, verzorgen, voor hem te denken, concessies te doen, te geven geven geven, dat je niet meer goed weet hoe het ook alweer anders kon.
Je kan leren het anders te doen. Leer doorzien hoe het werkt. Uit je posting blijkt dat je dat al aardig goed doorhebt. Jij geeft een grens aan, hij deinst terug, jij trekt, hij geeft schoorvoetend toe. De scheve verhoudingen zijn weer hersteld."
Ongelooflijk, zo waar.
Een paar uur geleden werd ik geregeerd door het onbehaaglijke gevoel dat hij nu de touwtjes in handen heeft en er maar een klein stukje vanaf zit om het met mij niet verder te willen. Vanuit dit paniekerige gevoel was ik zenuwachtig aan het nadenken over hoe ik mezelf weer uit de slechte positie haal die ik zelf heb gecreëerd. Ik heb hem bijna een mail verstuurd waarin ik mijn excuses aanbied over mijn onduidelijke gedrag (aka, realiseer ik me sinds vanavond, een manipulatie van mijn kant om weer een aardige reactie van zijn kant uit te lokken.)
Ik heb de mail niet verstuurd. Zo verstandig ben ik inmiddels wel. Ik ben weer redelijk kalm. Ik realiseer me dat ik alles doe om te voorkomen dat hij mij niet meer ziet zitten en de knoop doorhakt, dat hij niet meer met mij verder wil. Tijdens dat gesprek van vanmiddag is de trigger dat hij zich erbij neer legt dat het uit is, terwijl we hadden afgesproken verder te praten. Hij laat dus niet op een daadkrachtige manier zien dat hij het goed wil maken. Op het moment dat hij dus laat zien dat hij opgeeft, zou ik moeten denken, tja, aan zo'n man heb ik dus niets. Opgeven is een vekapte afwijzing, ik kon het niet uitstaan dat hij mij laat gaan. Stel ik dan niets voor? Dus zoek ik weer toenadering, op zoek naar de bevestiging dat hij wel om mij geeft.
Ik realiseer me dat dit als een rode draad door onze relatie loopt. Zijn manier van doen komt bij mij over als halfslachtige interesse, afstand, terughoudendheid. Het is voor hem duidelijk moeilijk om verder te kijken dan zijn eigen gedachten en behoeften. Hij is soms enthousiast, mn bij dure aankopen, vaak chagrijnig en humeurig. Soms zo boos, zo respectloos, zo onredelijk. Dit is zijn grondhouding, naar alle mensen toe. Dat wil niet zeggen dat hij niet om mij geeft. Maar zijn manier van doen zorgt ervoor dat ik stelselmatig bevestiging en geborgenheid mis. Dat ik afwisselend op zoek ben naar de bevestiging en uit zelfbehoud me sterk op mijn eigen leven richt. Dat zorgt natuurlijk weer voor spanningen binnen de relatie.
Hoe dan ook, ik heb inderdaad niet vodoende ingezien hoe dat heeft gezorgd voor scheve verhoudingen. De manier waarop het vanmiddag ging, zo gaat het inderdaad altijd. Maar nu zie ik (deels) in wat er gebeurt. Ik zie wat mij triggert, waar ik weer meer rekening ga houden met hem, denken voor hem en begrip tonen voor zijn situatie: "Nou ja, hij doet dan wel zo schutterig, maar ja, hij heeft het er ook moeilijk mee, hij weet ook niet wat hem overkomt. Ik moet hem helpen, ik stuur hem een bemoedigende mail!"
Ik vergeet daarbij wat ik eigenlijk nodig heb; een daadkrachtige man die weet wat hij wil en dat wél met overtuiging in zijn gedrag kan leggen.
Bovendien (nog een inzicht!), dat begrip tonen voor zijn situatie doe ik eigenlijk omdat ik inderdaad zó bang ben dat hij niet meer te geven heeft dan wat hij geeft, dat ik het maar voor hem regel. Want wat hij uit zichzelf geeft, daar heb ik niet genoeg aan.
Wat ik bedoel met dat onze relatie draait om het ego, en niet meer om liefde en begrip voelen voor elkaar, is dat wij beiden niet meer in staat zijn onvoorwaardelijk liefde aan elkaar te geven. Mijn aandeel is ook niet meer zo liefdevol en positief. Wrok heeft zich opgebouwd, hij heeft altijd wel iets goed te maken.
En wat betreft zijn ego; ik las ergens 'zijn ego is te groot, er is geen ruimte voor mij'.
Ik moet vechten voor een structurele liefdevolle behandeling, maar dit kan kan nooit goed gaan, bedenk ik me nu. Hij kan ook heus heel lief zijn, doet dingen die ik laat liggen (komt bijv. vaker slapen dan andersom), maar het is nooit genoeg. Omdat het lief zijn en begipvol zijn juist niet structureel is, maar incidenteel.
Ik heb zoveel gedaan om hem te pleasen, hem te begrijpen, mezelf op de kaart te zetten, zo leuk en lief en grappig mogelijk proberen te doen, om hem te doen inzien hoe leuk ik ben, in de hoop dat bijpassende bevestiging zou volgen. Maar ik zie nu heel scherp: Dat moet uit hemzelf komen.
vrijdag 23 mei 2008 om 22:51
Ja Leo en Lemmy, zo is het maar net. Al die goede eigenschappen worden in zo'n foute relatie tegen je gebruikt tot je eraan kapotgaat. Je moet leren jezelf daartegen te beschermen. In de eerste plaats door te leren op jezelf te vertrouwen, in jezelf te geloven en je niet te laten wijsmaken dat je een minderwaardig wezen bent omdat je je niet verdedigt. Geef er positieve woorden aan. Zoals Leo, die loyaal, vasthoudend en een doorzetter is. Dat is niet laf, zwak en dom. Zo ga je je in zo'n relatie wel vaak voelen, ook omdat het nogal eens tegen je gezegd wordt.
Je eigen stem weer laten horen, weer naar jezelf luisteren, jezelf leuk, slim en grappig vinden. Jezelf omringen met mensen die dat ook vinden, en dat ook tegen je zeggen. Dingen doen die je leuk vindt en waar je goed in bent. Dat zijn dingen die je kan doen om je zelfvertrouwen weer op te bouwen.
Je eigen stem weer laten horen, weer naar jezelf luisteren, jezelf leuk, slim en grappig vinden. Jezelf omringen met mensen die dat ook vinden, en dat ook tegen je zeggen. Dingen doen die je leuk vindt en waar je goed in bent. Dat zijn dingen die je kan doen om je zelfvertrouwen weer op te bouwen.
Ga in therapie!
vrijdag 23 mei 2008 om 22:52
vrijdag 23 mei 2008 om 23:08
Ha, ja precies, ik beoordeel mezelf nu ook al wat minder hard. Daar ga ik ook op letten de komende tijd!
Als ik de gedachte 'mensen kunnen wezenlijk niet veranderen' probeer toe te laten, vind ik allemaal weerstand bij mijzelf terug. Waarom is dat toch, dat mensen niet echt kunnen veranderen? Mensen kunnen toch tot inzichten komen? Op een eigen tempo weliswaar, dat weet ik. Niet forceren bij iemand anders. Maar ik heb steeds gedacht dat we er samen uit zouden komen omdat hij aangaf dat hij wil veranderen. Ik vind het idee dat mijn ex vriend niet kan veranderen, heel moelijk te accepteren.
Maar goed, GENOEG!!! Roep ik tegen mijzelf. Alles in één avond uitvogelen hoeft ook niet.
Ben heel erg moe. Gelukkig ligt m'n zoontje lekker te slapen, ik ga zometeen ook naar bed en aan zijn lieve, rustige gezichtje denken, en aan jullie lieve woorden!! Heel erg bedankt!!
Als ik de gedachte 'mensen kunnen wezenlijk niet veranderen' probeer toe te laten, vind ik allemaal weerstand bij mijzelf terug. Waarom is dat toch, dat mensen niet echt kunnen veranderen? Mensen kunnen toch tot inzichten komen? Op een eigen tempo weliswaar, dat weet ik. Niet forceren bij iemand anders. Maar ik heb steeds gedacht dat we er samen uit zouden komen omdat hij aangaf dat hij wil veranderen. Ik vind het idee dat mijn ex vriend niet kan veranderen, heel moelijk te accepteren.
Maar goed, GENOEG!!! Roep ik tegen mijzelf. Alles in één avond uitvogelen hoeft ook niet.
Ben heel erg moe. Gelukkig ligt m'n zoontje lekker te slapen, ik ga zometeen ook naar bed en aan zijn lieve, rustige gezichtje denken, en aan jullie lieve woorden!! Heel erg bedankt!!
vrijdag 23 mei 2008 om 23:16
Ach Herfst je moest eens weten hoe vaak ik getwijfeld heb. Als er weer eens zo'n gesprek was geweest, hij me totaal overruled had, me uitgelachen had om een standpunt, hij me weer eens helemaal klein gemaakt had (nou ben ik al klein, kun je nagaan hoe klein ik dan was). Dan liep ik weer op straat, wanhopig eigenlijk, samen met mijn hond en dan dacht ik, dit klopt niet, dit klopt gewoon he le maal niet.
Maar in een gesprek met hem was ik niet in staat dit over te brengen.
Het leven werd zo veel makkelijker toen ik ervoor koos om niet meer dat soort gesprekken aan te gaan met hem. Want ik werd niet meer de grond ingeboord, kon mijn standpunten handhaven én werd een stuk sterker ook richting hem.
Herfst, ik was er kampioen in om de relatie die al totaal stuk was toch nog proberen te redden. Ik heb een aantal keren zulke gespekken gevoerd en eigenlijk is het gewoon jezelf martelen. Je raakt in paniek van zijn reacties en hij gaat echt verbaal nog een aantal rake klappen uitdelen, omdat hij echt heel goed weet dat hij je op de knieen kan krijgen dat je smeekt om de relatie nog een doorstart te geven.
Herfst als jullie relatie nog kans van slagen zou hebben, dan zou deze fase toch echt gepaard moeten gaan met heel veel meer respect voor elkaar?
Maar het zijn niet alleen de woorden hier die jou al snel na zo'n gesprek doen inzien dat het zinloos is. Het is ook echt wel dat je zelf het besef hebt dat wat er speelt niet klopt.
Al heel snel zul jij gaan merken hoe sterk je echt bent!
Maar in een gesprek met hem was ik niet in staat dit over te brengen.
Het leven werd zo veel makkelijker toen ik ervoor koos om niet meer dat soort gesprekken aan te gaan met hem. Want ik werd niet meer de grond ingeboord, kon mijn standpunten handhaven én werd een stuk sterker ook richting hem.
Herfst, ik was er kampioen in om de relatie die al totaal stuk was toch nog proberen te redden. Ik heb een aantal keren zulke gespekken gevoerd en eigenlijk is het gewoon jezelf martelen. Je raakt in paniek van zijn reacties en hij gaat echt verbaal nog een aantal rake klappen uitdelen, omdat hij echt heel goed weet dat hij je op de knieen kan krijgen dat je smeekt om de relatie nog een doorstart te geven.
Herfst als jullie relatie nog kans van slagen zou hebben, dan zou deze fase toch echt gepaard moeten gaan met heel veel meer respect voor elkaar?
Maar het zijn niet alleen de woorden hier die jou al snel na zo'n gesprek doen inzien dat het zinloos is. Het is ook echt wel dat je zelf het besef hebt dat wat er speelt niet klopt.
Al heel snel zul jij gaan merken hoe sterk je echt bent!
vrijdag 23 mei 2008 om 23:19
Mensen kunnen best veranderen, jij ook. Maar alleen als je zelf wilt. Je verandert je gedrag. En dat is ook wat je van je vriend wil, toch? Maar je merkt aan alles dat hij helemaal niet wil, want hij heeft geen probleem. Hij kan dus wel veranderen, maar hij WIL HET NIET.
Dus je neemt hem zoals hij is, of je stopt ermee.
slaap lekker meissie!
Dus je neemt hem zoals hij is, of je stopt ermee.
slaap lekker meissie!
Ga in therapie!
vrijdag 23 mei 2008 om 23:37
quote:eleonora schreef op 23 mei 2008 @ 22:15:
Precies Lemmy, ik 10 jaar bijvoorbeeld ik vind mezelf helemaal niet laf. Ik vind mezelf vasthoudend, stront eigenwijs, een doorzetter tegen wil en dank en ongelooflijk trouw en loyaal, maar dat zijn op zich hele goede eigenschappen, alleen moet daar dan wel een goede partner bij. In de handen van een verkeerde partner zijn het juist die eigenschappen die je nekken.
Leo, goed om te lezen voor mij
dankje voor deze woorden
Precies Lemmy, ik 10 jaar bijvoorbeeld ik vind mezelf helemaal niet laf. Ik vind mezelf vasthoudend, stront eigenwijs, een doorzetter tegen wil en dank en ongelooflijk trouw en loyaal, maar dat zijn op zich hele goede eigenschappen, alleen moet daar dan wel een goede partner bij. In de handen van een verkeerde partner zijn het juist die eigenschappen die je nekken.
Leo, goed om te lezen voor mij
dankje voor deze woorden
zaterdag 24 mei 2008 om 00:04
ik voel weer dubio
dus al het verdriet, alle gedoe raakt me diep op dit moment en tegelijk voel ik ook een intense rust en kan ik ook de goede dingen voelen en weer in me opnemen. Ik zie wat ik inmiddels heb bereikt en ben me mentaal aan het voorbereiden op wat nog komen gaat.
Verder druk, dus ik ben ook best moe, maar vanavond even weer heerlijk mijn hobby uitgeoefend, daaraan kan ik merken dat ik de stijgende lijn weer te pakken heb. Het glijden en stilstaan is gestopt.
Maar het is een hell of a way zogezegd!
Morgen misschien wel even meer van mij, ik ga nu zo mijn bedje opzoeken
dus al het verdriet, alle gedoe raakt me diep op dit moment en tegelijk voel ik ook een intense rust en kan ik ook de goede dingen voelen en weer in me opnemen. Ik zie wat ik inmiddels heb bereikt en ben me mentaal aan het voorbereiden op wat nog komen gaat.
Verder druk, dus ik ben ook best moe, maar vanavond even weer heerlijk mijn hobby uitgeoefend, daaraan kan ik merken dat ik de stijgende lijn weer te pakken heb. Het glijden en stilstaan is gestopt.
Maar het is een hell of a way zogezegd!
Morgen misschien wel even meer van mij, ik ga nu zo mijn bedje opzoeken
zaterdag 24 mei 2008 om 00:06
Ik lees net over Herfst haar perikelen.
Aan de ene kant begrijp ik haar zo goed, aan de andere kant zou ik haar wel door elkaar willen schudden...(om haar te helpen hoor).
Ze weet niet half hoe sterk ze is, hoe slim ze is, en dat het zo jammer is van al die energie, die ze aan haar zelf zou moeten besteden...
Aan de ene kant begrijp ik haar zo goed, aan de andere kant zou ik haar wel door elkaar willen schudden...(om haar te helpen hoor).
Ze weet niet half hoe sterk ze is, hoe slim ze is, en dat het zo jammer is van al die energie, die ze aan haar zelf zou moeten besteden...
zaterdag 24 mei 2008 om 00:10
Ik ben net even weg geweest met een ex-collegaatje, eerst wat gegeten, en daarna even een wijntje gedronken in een cafeetje, mannen, mannen overal mannen...ik was zo blij weer in mijn huisje thuis te komen, wat een rust, wat een verademing.
En ik wilde hier nog even kijken voordat ik mijn bedje instap.
Zit nu met een grote beker thee want droge keel van het praten daar.
En ik wilde hier nog even kijken voordat ik mijn bedje instap.
Zit nu met een grote beker thee want droge keel van het praten daar.
