moeder treitert - kinderen de dupe. Wat doe je eraan?

De moeder kiest nergens vrijwillig voor als de vader weigert alimentatie te betalen, dat is een beslissing waar alleen de vader verantwoordelijk voor is. Ik hak (op een andere manier) ook met dat bijltje maar weiger de belangen van de kinderen te mengen met geld. Als de vader weinig opheeft met de kinderen, kun je dat toch niet afdwingen.

quote:dubiootje schreef op 22 mei 2008 @ 17:01:

De moeder kiest nergens vrijwillig voor als de vader weigert alimentatie te betalen, dat is een beslissing waar alleen de vader verantwoordelijk voor is. .Dat begrijp ik niet, dubiootje. Als de moeder haar kinderen bij de vader weghoudt, en hij als gevolg daarvan geen alimentatie betaalt totdat de moeder het bezoekrecht weer gaat respecteren, dan is het toch de moeder die daarvoor kiest?

Wat maakt het uit wie er schuldiger is aan de ellende van de kinderen? Voor de kinderen niets hoor. Als ouder hoor je gewoon geen beslissingen te nemen waarmee je je kinderen schaadt. Ook niet als de ander dat wel doet. Want wie zegt dat de moeder zo gaat reageren als vader denkt? In 9 van de 10 gevallen wordt de strijd alleen maar harder van dit soort akties en komt er helemaal niet wel een bezoekregeling als je met de alimentatie gaat dreigen. Moeder zal namelijk ongetwijfeld haar eigen redenen hebben om te doen wat ze doet. Terecht of niet.

quote:Reiger100 schreef op 22 mei 2008 @ 17:08:



Dat begrijp ik niet, dubiootje. Als de moeder haar kinderen bij de vader weghoudt, en hij als gevolg daarvan geen alimentatie betaalt totdat de moeder het bezoekrecht weer gaat respecteren, dan is het toch de moeder die daarvoor kiest?Er is hier helemaal geen sprake dat de moeder de kinderen bij de vader weghoudt, maar van (communicatie-)problemen tussen vader en moeder en van kinderen die daar de dupe van zijn.

Volgens mij is geen alimentatie meer betalen geen manier om te bereiken dat er beter gecommuniceerd wordt. Je gaat beter met mij communiceren of anders...?! De enige manier om de communicatie te verbeteren is zelf heel goed op te letten dat je duidelijk en zakelijk communiceert. Ook dat biedt geen garanties, helaas, maar het heeft betere kansen dan chantage en dreigementen.



Ook in het geval van een bezoekregeling die niet wordt nagekomen, vind ik dat alimentatie niet gebruikt mag worden om dat af te dwingen. Als de vader een link legt tussen bezoekrecht en alimentatie, dan is dat geheel voor zijn rekening. Waarmee ik allesbehalve goedpraat dat een moeder (of vader) de andere ouder het bezoekrecht ontzegt, want dat is verschrikkelijk.

Je moet ook niet dreigen, maar je moet iemand de keuze geven.



Bv:

"Zoals het nu afgesproken is werkt het niet. Wil je toch met de huidige afspraken doorgaan, zoals bezoekrecht, alimentatie, e.d. of laat je me weten wat je als ander voorstel ziet. De alimentatie stort ik op een tussenrekening, zodat die snel weer door kan gaan, zodra we er uit zien, zodat er geen financiele problemen hoeven te ontstaan."



Zoiets, maar dan aangepast naar de echte situatie. Het is dus geen chantage, maar een keuze die de moeder maakt in dit geval. En uiteraard moet het alternatief wel fair zijn.

Het is wel chantage, want ze krijgt alleen kinderalimentatie als ze weer bezoek toestaat. Alimentatie en bezoekrecht zijn twee verschillende zaken en de kinderen zijn er niet bij gebaat als die gemengd worden. Dit is trouwens ook wettelijk zo geregeld.



Mijn advocaat heeft er bij mij ook op aangedrongen, maar ik heb dit principieel geweigerd. Zelfs als op korte termijn het belang van de kinderen ermee gediend zou zijn, drijft dit de verhoudingen zo op de spits dat zij er uiteindelijk onder lijden.



Het alternatief moet fair zijn... in wiens ogen? Daar ga je al.

Na het lezen van de topic komen bij mij de herinnering weer snel naar boven. Ik zorgde ervoor dat mijn kids nooit iets negatiefs hoorde laat staan dat ik iets negatiefs van familie of vrienden wilde horen. En ja dat alles ondanks van de andere zijde heel negatief over mij bleef praten. Het heeft mij dan ook heel veel moeite gekost omdat naast mij neer te leggen en soms wordt mij dit nog steeds te veel.

Alimentatie ben ik gaan betalen nadat ik al onze gezamenlijk schulden had afbetaald. Onder de schulden zaten trouwens ook de streken van geen woonlasten en gas/licht/water betalen. Dit laatste is gebeurt nadat ik direct na de uitspraak weer richting de rechtbank ben gegaan. Mijn ouders waren toen zo aardig om dit voor te schieten. Nu betaal ik trouwens overigens trouw mijn alimentatie aangezien ik de kids niets te kort wil doen.



De alimentatie tijdelijk op een andere rekening te storten lijkt mij overigens geen goede optie, je zult namelijk deze zaak altijd verliezen.

- Ik heb niet alle reacties gelezen, want van de juridische kant van dit soort zaken ben ik niet op de hoogte.-

Door scheidingsperikelen en nare omstandigheden heb ik meer dan 15 jaar geen contact gehad met mijn vader. Het was erg verdrietig.

Mijn vader stuurde me regelmatig een kaartje om te laten weten dat hij aan me dacht. Ik heb vast niet al die kaarten ontvangen, maar het was wel een enorme troost. En het maakte het makkelijker voor mij om na al die jaren, toen ik zelfstandig was en eraan toe was, contact met hem op te nemen.

Misschien kan je vriend of man ook zoiets doen? Al is het maar iets kleins: als je de kinderen kunt laten weten dat je, zonder te veroordelen en zonder ze een kant te laten kiezen, van ze houdt, dan moet daar vast, nu of in de toekomst, iets goeds uit voort komen?

Veel sterkte in deze moeilijke situatie.

Heel vervelend allemaal Sneez, maar het lijkt dat je vriend de "zachte" methode wilt hanteren, maar harder optreden kan effectief zijn. Het lijkt erop dat de bezoekregeling nog enigermate werkt, en uiteraard moet je dat wel afwegen.



Slecht contact is lastig denk ik, maar een bezoekregeling kun je wel afdwingen, en anders kan er voor hoever ik weet een schade vergoeding worden ge-eist, voor elke overtreding (max 1000 euro?).



Als zij gratis in het huis zit, lijkt mij dat dat ook in de alimentatie verrekend hoort te zijn, toch?

@TO: Wellicht laat je een gouden kans liggen om die kinderen te helpen. Nu ben je een partij in het conflict en dus 1 van de 2 kanten die aan de kinderen trekt. Waarschijnlijk 'trek' je feitelijk en voor jouw gevoel niet maar kinderen voelen dat wel zo. Al hebben ze het nog zo goed bij jullie, krijgen ze van moeder het gevoel dat zij niet achter jullie contact (die 15%) staat, en krijgen ze bij jullie het gevoel dat jullie ze graag willen zien, dan ervaren de kinderen jullie wens om ze te zien al als trekken omdat ze loyaal willen zijn als moeder.



Zou je je opstellen als een vriendin van de kinderen, een vertrouwenspersoon die hun belang voorop stelt (ik zeg niet dat dat nu niet zo is) i.p.v. als een van de partijen, dan kunnen ze hun verhaal bij jou kwijt. Belangrijk is dan om niet te zeggen 'ja, maar papa wil jullie ook graag zien etc' maar houd het bij luisteren, vragen en gebruik verkregen informatie niet in het conflict. Ik weet niet of je de film Ciske de Rat hebt gezien, maar denk aan de rol die de vriendin van Ciske zijn vader speelde in Ciske zijn leven. Zelfs toen zijn vader en zij niet langer samen waren speelde zij een doorslaggevende rol in zijn leven. Door waarde te hechten aan zijn gevoelens, door altijd naar hem te luisteren wanneer zijn ouders weer zo diep in het conflict zaten dat ze hem over het hoofd zagen.



Zelf had ik zo iemand in mijn leven toen mijn ouders scheidden, al was het niet de vriendin van mijn vader maar een vriendin van mijn moeder die doordat ze op de hoogte was van alles, op de juiste momenten vroeg hoe het met mij ging terwijl andere partijen (ouders, nieuwe partners) voor mijn gevoel vooral bezig waren met de uitkomsten van gerechtelijke procedures.



Aan het treiteren kun je niks doen. Zo lang ze binnen de wet handelt, doe je er echt niets aan. Probeer er niet op te reageren door dat waarvan jullie beschuldigd worden, heftig te gaan ontkennen maar laat zijn dat de beweringen niet op waarheid berusten door daden. In plaats van naar de een of de ander te moeten luisteren, kunnen de kinderen zo zelf een oordeel vormen. Non-verbale communicatie zegt zoveel meer. De kleren die jullie voor ze hebben gekocht bijvoorbeeld bevatten 2 non-verbale boodschappen die naar mijn mening niet worden opgepikt door jullie. Boodschap 1 is dat ze er voor schandaal bijlopen. Boodschap 2 dat moeder niet goed voor ze zorgt door ze die aan te laten trekken.



Er zijn overigens een hoop goede boekjes voor kinderen over scheidingen. Wellicht een goed idee om die in de kast te zetten en ze zelf te laten bepalen of en wanneer ze die willen lezen. Als ze daar aan toe zijn, zullen ze dat vanzelf doen, al is dat misschien stiekem.



Overigens ben ik het met de meeste forummers eens: steek vooral tijd en energie in je relatie. Het mislukken daarvan heeft ook zijn weerslag op de kinderen. Opnieuw afscheid.



Het wordt vaker op dit forum gezegd. Probeer de dingen te veranderen die je kunt veranderen, accepteer dat je sommige dingen niet kunt veranderen en leer om het verschil er tussen te zien.



Ik wens je veel wijsheid en bedenk je dat ik echt wel weet wat voor vieze spelletjes door moeder worden gespeeld en hoe hard jullie je best doen. Persoonlijk denk ik dat inzicht je in deze situatie je meer zal brengen dan munitie.

Loyaal willen zijn ALS moeder is natuurlijk NAAR moeder...

En laat ZIEN i.p.v. ZIJN dat de beweringen...

Sneez, ik denk dat je vriend inderdaad een duidelijkere houding moet aannemen. Het is heel nobel niet kwaad te willen spreken over de moeder en dat is iets wat jullie zeker vol moeten houden. Maar er is een verschil tussen kwaadspreken en de kinderen de waarheid vertellen. In een redelijk normale situatie is het goed je te onthouden van elke opmerking die een negatief beeld geeft van de andere ouder. Het kind vat kritiek op een ouder op als kritiek op zichzelf, dus het effect is altijd alleen maar negatief.



Jullie situatie is meer te vergelijken met een man die zich door zijn ex in elkaar laat slaan en zichzelf niet verdedigt. Hij heeft de middelen maar wil ze omwille van de kinderen niet gebruiken. Maar ondertussen wordt hij het slachtoffer en dat is óók niet goed voor de kinderen! Hij is het aan de kinderen verplicht een tegenwicht te bieden aan de kwaadsprekerij van hun moeder. In feite neemt hij door te zwijgen niet de kinderen, maar zijn ex in bescherming.



Ik geef een voorbeeld. Mijn ex is alcoholist en ik heb om die reden bepaalde maatregelen genomen om de kinderen te beschermen. Ik heb ze daarover niet de waarheid verteld, omdat ik het drankgebruik niet met ze wilde bespreken. Ik wilde niet dat ze een negatief beeld van hun vader zouden krijgen.



Gevolg was echter dat de kinderen (misschien ook wel ingefluisterd door papa) mij mijn maatregelen kwalijk namen. Ze begrepen immers niet waarom ik die genomen had. Ik heb toen een heel goed gesprek met ze gevoerd (heel erg moeilijk!!) waarin ik ze op hun niveau heb uitgelegd waarom ik die dingen had besloten. Ik heb hun vader daarbij volledig in zijn waarde gelaten, geen oordeel gegeven over het drankgebruik maar op een feitelijke manier uitgelegd wat de gevolgen zijn als je te veel drinkt, en dat je dan niet goed voor kinderen kan zorgen. Het was een zwaar gesprek, maar ze pakten het heel goed op. Ze gingen niet eens in de verdediging voor papa, en dat was een goed teken. Ze voelden dus niet dat hij werd aangevallen. Ik heb ook zoals altijd benadrukt dat ik het heel belangrijk vind dat ze bij hem op bezoek gaan.



Het is een leerproces (ik heb daarbij veel gehad aan mijn psycholoog) maar je kan wel degelijk je kinderen bepaalde zaken uitleggen zonder de andere ouder zwart te maken. Soms, zoals in mijn geval, is het soms je verantwoordelijkheid om de kinderen mentaal gezond te houden.



Op zo'n opmerking over wat hun moeder over jou gezegd had (dat gaat trouwens behoorlijk ver!) zou je kunnen inspringen door een gesprek aan te gaan. Wat vind je daar zelf van? Hoe voel jij je als je moeder dat tegen je zegt? Weet je dan wat je terug moet zeggen?



De kinderen vinden jou blijkbaar (nog) heel aardig, maar ze mogen dat thuis niet laten blijken. Dan zijn ze bij hun moeder en zijn ze loyaal aan haar - en omdat ze bij haar wonen is die loyaliteit misschien wel groter dan die aan hun vader. Toch zijn ze ook loyaal aan hem en zullen ze niet graag negatieve dingen over hun moeder tegen jullie zeggen. Het feit dat ze je dit vertellen, betekent dat ze jou vertrouwen en weten dat je het niet tegen hen gebruikt. Ze zullen zich vast heel schuldig tegenover jou voelen als hun moeder zoiets gezegd heeft, want er was vast geen kans voor hen om jou te verdedigen. Ze weten dan al precies wat de gevolgen zijn.



groeten,

dubio

Hoi Sneez!



Het is inderdaad niet makkelijk om neutraal te blijven maar jezelf toch te verdedigen tegen de bagger die soms over je heen komt. Ik probeer heel consequent en duidelijk te zijn in de boodschap die ik de kinderen meegeef. Ook als ik merk dat zij door hun vader gemanipuleerd of oneigenlijk beïnvloed worden. Zo heeft hij de kinderen (5 en 7 zijn ze) gevraagd om hem elke avond te bellen. Mijn jongste voelde zich helemaal schuldig omdat ze dat niet had gedaan. Dan leg ik ze uit dat zij papa altijd mogen bellen en papa hen altijd mag bellen, maar dat zij hem niet MOETEN bellen. Een recht, geen plicht dus. Zij zijn klein en hij is groot, en als grote mensen met hen willen bellen, dan bellen ze zelf. Zij mogen bellen als ze het zelf willen.



Ik zie namelijk dezelfde manipulatie ontstaan als in de relatie het geval was, en ik wil onder geen beding dat de kinderen een misplaatst schuldgevoel krijgen over dingen waar zij niet verantwoordelijk voor zijn. Dus probeer ik heel duidelijk te zijn over waar de verantwoordelijkheid ligt. Zij zijn wel verantwoordelijk voor het nakomen van de bezoekregeling, dat is een regel en daar moeten ze zich aan houden. Hoe dat verloopt als ze groter zijn, zien we wel, maar voor nu moet het.



Met die kleren, dat is een lastige. Mogen ze die ook meenemen naar huis? Ik denk dat dat een belangrijk punt is. Als dat niet mag (of ze denken dat), dan versterkt dat het gevoel dat ze twee gescheiden levens hebben. Dat is erg pijnlijk. Pyjamaatjes, sokken, ondergoed en dat soort dingen lijkt me niet zo'n punt, want het is logisch daar zelf een voorraadje van te hebben. Maar schoenen en kleren die ze uit moeten trekken voor ze weer naar huis gaan, dat is heel vervelend.



Overigens zorgde mijn ex grotendeels voor de kinderen en werkte ik parttime. Nu zijn de kinderen bij mij.



groeten,

dubio

Hoi Sneez, gesproken woord is heel krachtig. Als iemand je 10 keer een k-wijf noemt, en je spreekt het niet tegen, dan wordt dat vaak de waarheid, ondanks de feiten. Dus je moet je altijd blijven verdedigen, en uitleggen waarom je een fijn iemand bent.



Ik snap je twijfels, over hoe om te gaan met deze situatie. Want je wil je niet verlagen tot haar taktieken. Maar er is verschil tussen netjes zijn en netjes vechten. Netjes vechten bestaat niet, alleen moet je de doelen niet uit het oog verliezen. Het gevecht mag nooit het doel worden (haatdragend), maar goed contact met de kinderen is het doel.



Soms moet je de moeder dan aanpakken (of alles van haar negeren), al zou je dat liever niet willen. Maar zij kiest het strijdtoneel, en daar kan je helaas niets aan doen. Het kan zijn dat de moeder vindt dat zij legitieme redenen heeft voor dit gevecht, stammend uit het verleden, dan kan ook een goed gesprek met haar misschien helpen.

Sneez



het is te kort door de bocht om te denken dat alleen vaders met dit probleem worstelen!

Ik ben het met je eens dat dit een groot probleem is wat opgelost zou moeten kunnen worden. Het is echter heel lastig om dit gedrag te veranderen, omdat je geen invloed hebt op het gedrag van de andere ouder.

Het zijn wel de kinderen die de gevolgen dragen en de emotionele schade oplopen.



Ik als moeder wordt op dit moment het liefst buitenspel gezet door de vader en zijn nieuwe vriendin. Het gaat in dit soort gevallen gewoon nog steeds om macht. Macht willen hebben over de situatie over de andere ouder, over de kinderen. Het is blijkbaar moeilijk te accepteren dat die tijd van macht hebben over de ander voorbij is met de scheiding en het is intriest dat het dan maar over de rug van de kinderen gaat.



Ik herken sommige stukjes in je verhaal, ook hier is een complete scheiding doorgevoerd in hun leven en de gevolgen laten zich raden want dit kunnen ze echt niet aan!



Advies heb ik niet voor je, wel wil ik je veel kracht sterkte en wijsheid toewensen, je zult het nodig zijn

Sneez,

ik heb gewoon moeite met de manier waarop je aan het generaliseren bent.



Er wordt maar al te vaak vanuit gegaan dat de moeder voor problemen zorgt.



Laatst was ik met iemand aan het praten die redelijk van mijn situatie op de hoogte is. En toch moet ik vechten tegen de vooroordelen die er zijn!

Een eerste reaktie was, wat wil je dan? dat de vader zijn kinderen niet meer ziet, terwijl ik degene ben die dus 1 van mijn kinderen niet meer zie door alle manipulaties. Toen ik dat duidelijk had gemaakt was de volgende reaktie:

Waar 2 vechten hebben 2 schuld. Ik kan je verzekeren dat ik dit soort reakties echt ontzettend zat ben!



En als ik dan hier lees en dit quote ik even uit je post:

Wanneer zien we de gescheiden moeder niet meer als dat arme vrouwtje dat er helemaal alleen voor staat - terwijl dat arme vrouwtje destructie en ellende veroorzaakt die zijn weerga niet kent? Wat dat betreft lopen we echt mijlenver achter, mensen!



Dan schiet mij dat echt in het verkeerde keelgat!



nog een stukje uit je volgende post:

Zonlicht, het gebeurt inderdaad ook andersom, maar komt minder vaak voor.



en daarom zijn alle gescheiden moeders maar zo? Sorry hoor, maar ik heb er dus echt een beetje moeite mee hoe je reageert. En ik weet dondersgoed waar ik over praat. Ik vind het jammer dat je zo gaat generaliseren in een voor jou zeer reeel probleem. Moet ik dan maar alle vaders met nieuwe vriendinnen gaan veroordelen? Dat lijkt me toch ook niet he!