Bindingsangst?

Hoi,



Ik ben nogal nieuw op dit forum; kwam hier na wat rondgoogled te hebben op de term 'bindingsangst'.



Ik las in het topic 'ik doe het zelf, waarom doet het dan zo'n pijn?' een hoop nuttige dingen over een vrouw met een bindingsangstige (ex)-vriend.

De titel van het topic sprak me al erg aan. Ik heb zelf namelijk geen partner die me gek maakt met zijn bindingsangst, ik bén er een. Al ongeveer een jaar heb ik nu een fantastische vriendin. Lief, grappig, noem het rijtje adjectieven maar op. Maar op de een of andere manier heb ik er grote moeite mee er helemaal voor te gaan.

Bindingsangst dus. Ik heb er nooit eerder last van gehad. Maar als ik heel eerlijk ben, ben ik ook nooit eerder in een relatie geweest die zo volwassen was, wat betreft dingen als partnerschap. Waarschijnlijk zijn de omstandigheden er ook wel een beetje naar: ikzelf ben 24, nog half student, sinds kort in het bezit van m'n eerste 'echte' huis. Zij: (bijna) 35, zelfstandig ondernemer, (heel lief) dochtertje van twee.



Onze relatie begon heftig. Vijf minuten na de ontmoeting was het eigenlijk al duidelijk en ik heb nog nooit zo snel al zo heftig van iemand gehouden. In eerste instantie verbaasten we onszelf en iedereen om ons heen over hoe makkelijk we over dingen als leeftijd en verschillende levensfasen heen stapten. Maar na ongeveer een half jaar ging het van mijn kant mis. Steeds vaker kreeg ik twijfels. Twijfels die ik in eerste instantie maar al te graag liet wegnemen door fijn tegen elkaar aan te kruipen. Wat dat betreft is er nooit een probleem geweest... Ik ben van huis uit niet zo'n prater en ja, wat wás er inderdaad nu helemaal aan de hand?



Mijn vriendin heeft getrokken en getrokken om het er eindelijk uit te krijgen, en vanaf de eerste keer dat ik het toe durfde te geven gebeurde dat waar ik al bang voor was. Het woord 'twijfel' heeft een hoop stuk gemaakt. Mijn vriendin wilde geen twijfelaar meer. Daarvan had ze er al genoeg gehad. Ik wilde mijn vriendin niet kwijt en heb mezelf daarom steeds weer voorgenomen om niet te twijfelen. Toch kwamen ze steeds weer aan de oppervlakte, vooral na verjaardagen met veel peuters...



Het geëmmer duurt nu al meer dan een half jaar: langer dan de periode dat onze relatie zonder problemen is geweest. Let wel, in dat half jaar zijn er ook goede momenten geweest. Elke keer als we het goedmaakten. Ik zou niet meer twijfelen, zij zou mij opnieuw vertrouwen, samen gingen we het maken. Ja, tot de twijfel...



Inmiddels zijn we momenteel uit elkaar en tenzij ik nu echt echt zeker weet dat ik wel voor haar wil gaan gaat dat ook niet veranderen. Al is het maar om de eenvoudige reden dat ik haar mijn bindingsangstigheid niet langer meer aan wil doen. (En laat ik eerlijk zijn: ook zij is me al een tijdje spuugzat.)



Ik hoop er nu achter te komen of die angst van mij, die twijfels, of dat nu iets zegt over mezelf, of over over de relatie waar ik inzit. Zoals gezegd: ik ken mezelf niet als iemand met bindingsangst en onze situatie maakt m'n twijfels erg makkelijk te rationaliseren. Aan de andere kant: man man, wat ben ik dol op die vrouw.



Is er hier iemand met wijze woorden? Ik hoop het...

Hey Liefje,



Ik wil dat in ieder geval graag leren. Hoe bedoel je dat precies met die stukjes?

Hey,



Dank voor de reacties. Gowiththeflow: je hebt met een paar dingen wel behoorlijk gelijk. ze heeft inderdaad goede antennes en ook al een behoorlijke tijd geduld met me gehad.



Ik sta op zich niet afkeurend tegen een psycholoogbezoek. Alleen zegt een stukje van mij: nou, is dat wel nodig? Het is heel erg van mijn bui afhankelijk. Het ene moment denk ik: leg mij maar op de pijnbank. Alles om er achter te komen wat er nu aan de hand is.

Maar het volgende moment loop ik mijn twijfels te rationaliseren, bedenk ik allerlei dingen die me niet aan de relatie bevielen, en besluit ik - zoals Onderdezon het omschrijft - bij twijfel nee.

Maar inderdaad: wat als je op je 40e denkt: had ik maar...

Maar then again: daar wil ik nog helemaal niet aan denken. Het idee dat ik ooit 40 ben doet alleen maar alarmbellen rinkelen!



*Zucht*, zo'n psycholoog is misschien niet zo'n slecht idee. Ik heb er in ieder geval behoefte aan te weten óf er wat met me aan de hand is...

Hey female20,



Dank voor je berichtje.

Ja, dat heb ik ook al vaak gelezen/gehoord. Het is inderdaad wel zo dat we thuis nooit erg 'diep' met elkaar omgingen. Ik heb emotionele dingen die me bezig hielden zo lang als ik me kan herinneren eigenlijk nooit met mijn ouders besproken. Verder ook weinig knuffels enzo... Ik heb het hier ook wel met mijn (ex)vriendin over gehad. De laatste maanden/het laatste jaar probeer ik ze wel wat vaker uit de tent te lokken, ze meer te vragen naar hun gevoelens; en bijvoorbeeld naar wat ze nu eigenlijk écht van de relatie tussen m'n vriendin en mij vonden. Maar dat schiet helaas niet erg op...



Toch wil ik mijn ouders niet afvallen. Ze hebben me op hun manier altijd gesteund.

hm, een tegengeluid. Da's ook wel fijn!



Over kinderen hebben we het wel gehad. In eerste instantie freakte me het een beetje uit, omdat ik me meteen voor het blok gezet voelde. Was helemaal niet nodig natuurlijk, maar het voelde - mede door haar biologische klok - allemaal ineens zo dichtbij komen. Inderdaad, zij zou er graag nog eentje willen en ja, dan kan ze niet al te lang meer wachten.

Ik had voor mijn relatie met haar altijd het idee dat kinderen iets voor later als ik groot ben zijn. Ik moet zeggen dat ik daar sinds ik haar peutertje heb leren kennen wel iets anders over ben gaan denken. Ik zie kinderen niet meer als een onmogelijkheid in de nabije toekomst, maar zou inderdaad liever nog wat jaartjes wachten. Al is het maar vanwege praktische overwegingen zoals huisvesting, vastigheid qua werk, etc. Allemaal dingen waar ik nu ook nog geen erge haast mee heb.



Maargoed, de uitkomst was tot nu toe zo'n beetje dat wij met z'n tweetjes voorlopig in ieder geval nog niet zwanger gingen proberen te worden. Mijn vriendin kon zich daar op zich ook wel in vinden, maar dat was eigenlijk meer omdat ze niet nog een keer in de steek gelaten wil worden door een vader die er niet klaar voor is. Ze heeft me wel gezegd dat als de situatie juist was geweest, ze er graag nog eentje zou willen: mét een partner. Soms verweet ze met wel eens dat ik er niet eens open voor stond. Dat het niet genoeg bespreekbaar was. Maar ja, ik wil weer geen kind+moeder in de steek laten omdat ik er niet klaar voor ben. Daar ben ik inderdaad vrij helder in.



Dus: wat betreft kinderen en andere toekomstplannen verschillen we wel aardig. Ook onze manier van in het leven staan is wat verschillend. Als ik eerlijk ben ben ik een stuk indiviualistischer ingesteld dan zij. Maargoed, dat is ook wel weer iets waarin je van elkaar kunt leren, en zo ervoer ik dat ook.



Lang verhaal kort: de problemen die sugarmiss aankaart spelen inderdaad. Dat maakt het juist lastig, vind ik. Als dat namelijk niet het geval was geweest had ik nu allang ergens op een sofa gelegen. Maar doordat er daadwerkelijk ook wel wat lastige hobbels op de weg zitten is het erg verleidelijk om de twijfels die ik heb te rationaliseren.



Iets anders: heeft iemand tips over hoe ik in de tussentijd het beste met mijn vriendin om moet gaan?

Een tijd lang heb ik wel regelmatig contact proberen te houden, maar daardoor voelde zij zich aan het lijntje gehouden. (Toegegeven: het was een tijdje ook erg vaag. Dan was het uit, maar zagen we elkaar ineens wel vijf dagen in de week, etc. Dat geklooi heeft een hoop stuk gemaakt...)

Nu ik zeker weet dat we in ieder geval niet op deze manier door moeten gaan probeer ik zo veel mogelijk afstand te bewaren, maar dat stelt ze ook niet erg op prijs. Ze zegt dat ik dat een half jaar geleden al had moeten doen en, nou ja, eigenlijk dat ik gewoon een eikel ben. Ik probeer toch constitent te zijn. Heb haar gezegd dat ik met mezelf aan de gang ga en dat ik haar tot ik mezelf een beetje uit de knoop heb niet aan het lijntje zal houden. Dit heeft wel tot gevolg dat zij de kous nu als af beschouwd. Ze heeft geen zin meer om te wachten op een egoïstische twijfelaard. (Al weet ik dat ze zich stoerder voordoet dan ze is. Het doet haar erg veel pijn...)