Relaties
alle pijlers
Wat mannen echt willen....
donderdag 29 mei 2008 om 08:43
Ik heb vorige week van een vriendin een boek gekregen met de titel: 'Wat mannen echt willen....'
De schrijver maakt een onderscheid tussen zes verschillende soorten mannen en wat voor een verlanglijstje zij hebben. Zo is de ene man naar een een anders soort vrouw op zoek en met deze globale categorieën kunnen wij vrouwen beter begrijpen wat ons object of affection nu eigenlijk zoekt, of welk man-type het best bij ons past.
Natuulijk begrijp ik ook wel dat iedereen uniek is en dat een theorie nooit helemaal passend is op een individu.
En eerlijk gezegd heb ik het boek nog niet helemaal uit gelezen... maar zij er hier die het boek ook kennen/gelezen hebben en wat vinden jullie ervan?
De schrijver maakt een onderscheid tussen zes verschillende soorten mannen en wat voor een verlanglijstje zij hebben. Zo is de ene man naar een een anders soort vrouw op zoek en met deze globale categorieën kunnen wij vrouwen beter begrijpen wat ons object of affection nu eigenlijk zoekt, of welk man-type het best bij ons past.
Natuulijk begrijp ik ook wel dat iedereen uniek is en dat een theorie nooit helemaal passend is op een individu.
En eerlijk gezegd heb ik het boek nog niet helemaal uit gelezen... maar zij er hier die het boek ook kennen/gelezen hebben en wat vinden jullie ervan?
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
vrijdag 30 mei 2008 om 20:48
Aanpassen aan zijn ideaalbeeld hoeft inderdaad niet. Maar wat als jezelf zijn nu betekent dat je hem wilt dienen en alleen voor zijn plezier wilt leven? Sommige mensen zijn pas echt zichzelf als ze een ander kunnen verwennen. Kun je behaagziek noemen, eigenschappen zijn een relatief ding voor allemaal bestaat wel een positieve en een negatieve omschrijving. Ik ben dus zo iemand die dat leuk vind. Om in kleding die hij leuk vind met lingerie eronder die hij mooi vind met mijn haar hoe hij het leuk vind met zijn biertje die hij het lekkerst vind klaar te staan om vervolgens zijn lievelingseten te maken en zijn favo muziek op te zetten.
Waarom wil iemand dat? Laag zelfbeeld? Nee eigenlijk niet. Dit is eigenlijk een puur egoistische behoefte. Ik kan mezelf er in kwijt en mag ik dat niet omdat iemand zich simpelweg niet láát verwennen, dan raak ik gefrustreerd. Zou ik mezelf veranderen voor hem? Ja, maar verander ik mezelf als mezelf zijn betekent dat ik hem blij wil maken? Dat ik iets van mezelf moet onderdrukken om dat *niet* te doen i.p.v. iets van een ander van mezelf moet maken om het wel te doen? Er zijn best wel vrouwen die mij niet snappen. Die denken dat ik dit voor hem doe. Of dat hij zo'n tiran in huis is, dat ik wel moet. Maar dat is niet zo. Tuurlijk, ik zou het direct minderen als ik zou merken dat hij er niet van zou genieten. Tegelijkertijd zou ik dan meteen een andere 'oplossing' moeten zoeken voor mijn eigen behoefte. Een überzielig hondje uit het asiel, vrijwilligerswerk, of eenzame oma's verblijden. Ik *moet* dat kwijt.
Over de gezondheid van mijn eigenschap valt te twisten, maar goed hij is er nou eenmaal. Dat houdt in dat ik zulke boeken ook wel lees. Voor inspiratie ja. Ik weet dat hij dat nooit zou doen voor mij. Ik vind dat niet erg. Ik weet ook dat ik nooit zijn auto zou maken. Boeken die tegen mij zeggen welk gedrag ik wel of niet moet pikken, zijn daarentegen aan het verkeerde adres. Iedere relatie is een uniek contact tussen 2 personen. Daar ontstaat een speciale, heel persoonlijke balans uit. En een boek kan die balans niet aanvoelen. Ik zie een boek dus hooguit als een 'mogelijk standpunt' dat ik leen van dat boek, om vanuit te denken, om tegenin te denken, om mee te spelen, om zo mijn eigen balans meer bewust te laten zijn.
Wat veel mensen denk ik vergeten, is dat willen geven, soms ook een soort van behoefte is (van de gever bedoel ik). Ik ben helemaal niet needy en kan goed alleen zijn, maar als er iemand is, dan kick ik meer op geven dan op nemen. En das dus niet uit onzekerheid.
Verder wat Eleonora ook zei. Trouwens wat je zei over vreemdgaan. Nu kom ik uit een wazig milieu maar ik heb wel echt mensen meegemaakt die daar nonchalant op reageerden. In mijn geval was de rouwperiode in de relatie, en reageerde ik daarom niet meer heel heftig op het 'officiële moment'.
Waarom wil iemand dat? Laag zelfbeeld? Nee eigenlijk niet. Dit is eigenlijk een puur egoistische behoefte. Ik kan mezelf er in kwijt en mag ik dat niet omdat iemand zich simpelweg niet láát verwennen, dan raak ik gefrustreerd. Zou ik mezelf veranderen voor hem? Ja, maar verander ik mezelf als mezelf zijn betekent dat ik hem blij wil maken? Dat ik iets van mezelf moet onderdrukken om dat *niet* te doen i.p.v. iets van een ander van mezelf moet maken om het wel te doen? Er zijn best wel vrouwen die mij niet snappen. Die denken dat ik dit voor hem doe. Of dat hij zo'n tiran in huis is, dat ik wel moet. Maar dat is niet zo. Tuurlijk, ik zou het direct minderen als ik zou merken dat hij er niet van zou genieten. Tegelijkertijd zou ik dan meteen een andere 'oplossing' moeten zoeken voor mijn eigen behoefte. Een überzielig hondje uit het asiel, vrijwilligerswerk, of eenzame oma's verblijden. Ik *moet* dat kwijt.
Over de gezondheid van mijn eigenschap valt te twisten, maar goed hij is er nou eenmaal. Dat houdt in dat ik zulke boeken ook wel lees. Voor inspiratie ja. Ik weet dat hij dat nooit zou doen voor mij. Ik vind dat niet erg. Ik weet ook dat ik nooit zijn auto zou maken. Boeken die tegen mij zeggen welk gedrag ik wel of niet moet pikken, zijn daarentegen aan het verkeerde adres. Iedere relatie is een uniek contact tussen 2 personen. Daar ontstaat een speciale, heel persoonlijke balans uit. En een boek kan die balans niet aanvoelen. Ik zie een boek dus hooguit als een 'mogelijk standpunt' dat ik leen van dat boek, om vanuit te denken, om tegenin te denken, om mee te spelen, om zo mijn eigen balans meer bewust te laten zijn.
Wat veel mensen denk ik vergeten, is dat willen geven, soms ook een soort van behoefte is (van de gever bedoel ik). Ik ben helemaal niet needy en kan goed alleen zijn, maar als er iemand is, dan kick ik meer op geven dan op nemen. En das dus niet uit onzekerheid.
Verder wat Eleonora ook zei. Trouwens wat je zei over vreemdgaan. Nu kom ik uit een wazig milieu maar ik heb wel echt mensen meegemaakt die daar nonchalant op reageerden. In mijn geval was de rouwperiode in de relatie, en reageerde ik daarom niet meer heel heftig op het 'officiële moment'.
vrijdag 30 mei 2008 om 20:55
vrijdag 30 mei 2008 om 21:04
@Noblesse_Oblige,
Wuilesman en ik zijn al járen op zoek naar een vrouw die zichzelf wil blijven door hem te dienen en alleen voor zijn plezier te leven. Uiteraard binnen een parttime aanstelling. De rest van de tijd moet de dame in kwestie mij dienen en mij op de eerste plek zetten. Is dat bespreekbaar?
Wuilesman en ik zijn al járen op zoek naar een vrouw die zichzelf wil blijven door hem te dienen en alleen voor zijn plezier te leven. Uiteraard binnen een parttime aanstelling. De rest van de tijd moet de dame in kwestie mij dienen en mij op de eerste plek zetten. Is dat bespreekbaar?
vrijdag 30 mei 2008 om 22:04
Ken de term wel maar de film niet. Is die leuk?
Zit geloof ik wel offtopic te doen. Het boek. Wat ik er wel zinnig aan vind is dat je als trotse eigenaar van een enorme hokjesgeest (wel zo overzichtelijk) je aantal hokjes kunt uitbreiden. Dat maakt je dan toch iets minder vervelend voor anderen. Van heel veel associaties denk je zelf dat ze vanzelfsprekend zijn, terwijl dat helemaal niet zo is. Ik had pas zo'n gesprek met mijn vriend over dik en dun (bij vrouwen).
Bij dun denk ik lief, kind-vrouw, maar ook mooi, actief, gezond eten. Bij dik denk ik moeder-vrouw, zorgzaam, minder actief en minder gezond eten. Mijn vriend die ervaart dat totaal anders. Die denkt bij dun dus iel, ziekelijk, ongezond en bij dik (tenzij extreem) denkt hij gezonde Hollandse meid. Dus zelfs bij de dingen waarbij je denkt dat het simpel ligt kan je sterk verschillen. Dat bepaald dus ook hoe mensen dingen ervaren. Ook heel verhaal met schuldgevoelens en pedo associaties bij seksuele aantrekkingskracht m.b.t. heel dunne meisjes (omdat die eruit zien alsof hun lichaam niet uitontwikkeld is volgens hem). Dan denk je slank lijf enzo, dat kon ik nog wel bedenken, maar zelfs van die basale zekerheden kun je daarbij dus niet per definitie uitgaan.
Ik denk dus dat mensen voorspellen gewoon way too moeilijk is en je beter gewoon kunt accepteren dat je niet alles onder controle hebt. En bewustzijn, tsja, das ook maar een relatief ding. Ik werd heel onzeker toen ik me bewust werd van mijn onzekerheden tot ik me er bewust van werd dat ik niet meer onzeker was, maar alleen nog maar onzeker was over het feit dat anderen dachten dat ik onzeker was. (Snap je m nog...). Met andere woorden, bewustzijn is soms een probleem op zichzelf.
Zit geloof ik wel offtopic te doen. Het boek. Wat ik er wel zinnig aan vind is dat je als trotse eigenaar van een enorme hokjesgeest (wel zo overzichtelijk) je aantal hokjes kunt uitbreiden. Dat maakt je dan toch iets minder vervelend voor anderen. Van heel veel associaties denk je zelf dat ze vanzelfsprekend zijn, terwijl dat helemaal niet zo is. Ik had pas zo'n gesprek met mijn vriend over dik en dun (bij vrouwen).
Bij dun denk ik lief, kind-vrouw, maar ook mooi, actief, gezond eten. Bij dik denk ik moeder-vrouw, zorgzaam, minder actief en minder gezond eten. Mijn vriend die ervaart dat totaal anders. Die denkt bij dun dus iel, ziekelijk, ongezond en bij dik (tenzij extreem) denkt hij gezonde Hollandse meid. Dus zelfs bij de dingen waarbij je denkt dat het simpel ligt kan je sterk verschillen. Dat bepaald dus ook hoe mensen dingen ervaren. Ook heel verhaal met schuldgevoelens en pedo associaties bij seksuele aantrekkingskracht m.b.t. heel dunne meisjes (omdat die eruit zien alsof hun lichaam niet uitontwikkeld is volgens hem). Dan denk je slank lijf enzo, dat kon ik nog wel bedenken, maar zelfs van die basale zekerheden kun je daarbij dus niet per definitie uitgaan.
Ik denk dus dat mensen voorspellen gewoon way too moeilijk is en je beter gewoon kunt accepteren dat je niet alles onder controle hebt. En bewustzijn, tsja, das ook maar een relatief ding. Ik werd heel onzeker toen ik me bewust werd van mijn onzekerheden tot ik me er bewust van werd dat ik niet meer onzeker was, maar alleen nog maar onzeker was over het feit dat anderen dachten dat ik onzeker was. (Snap je m nog...). Met andere woorden, bewustzijn is soms een probleem op zichzelf.
vrijdag 30 mei 2008 om 22:25
zaterdag 31 mei 2008 om 11:25
Lolz een mening heb ik nog wel hoor. Trouwens, ik zou hem niet blij maken met geen mening hebben, hij houdt van discussies en dat kan niet met iemand zonder mening.
Ik vraag me sowieso af wat voor man er blij is met een vrouw die altijd ja en amen zegt, volgens mij gaat dat snel vervelen. Alleen een narcistische eikel blijft dat fijn vinden denk ik. Of iemand die gewoon heel dom is en geen behoefte heeft aan een goed gesprek ofzo. Maar een stevige discussie vind ik zelf wel lekker op z'n tijd. Ik denk dat altijd doen wat hij wilt niet gelijk hoeft te staan aan je eigen persoonlijkheid verloochenen. Zolang dat doen wat hij wil maar voortkomt uit je eigen persoonlijkheid. Dat houdt in dat ik het leuk vind om op zoek te gaan naar manieren om mijn persoonlijkheid in te zetten om hem te pleasen.. niet dat ik op zoek ga naar een andere persoonlijkheid om hem te pleasen. Dat zou een beetje schizo zijn denk ik.
In zo'n relatie kan je het alsnog oneens zijn. Ik heb ooit wat gehad met een jongen die juist alles voor mij deed. Dat vond ik heel opdringerig en vervelend. Omdat hij bepaalde wat hij mij wilde geven en ook enorm beledigd was als ik zijn gift niet accepteerde. Dat voelt zwaar. Dan doet iemand het niet vanuit zichzelf, maar om bevestiging of liefde te krijgen. Ruilhandel. Dat voelt niet goed. Soms is de afwezigheid van geven een gift op zichzelf. Echt geven houdt voor mij in dat je de ander geeft wat de ander wilt hebben en niet dat je de ander geeft wat je zelf kwijt wilt. Als je dat echt *wil* doen, zonder aandringen van de ander, zonder een tegenprestatie te willen (je doet het omdat je het leuk vind, of je doet het niet) dan denk ik wel dat het echt in jezelf zit.
Dat iemand zoals je zei in een leeghoofd veranderd, zou ik ook zonde van de persoon vinden. Mijn vriend zou dat ook eerder een afknapper vinden.
Ik vraag me sowieso af wat voor man er blij is met een vrouw die altijd ja en amen zegt, volgens mij gaat dat snel vervelen. Alleen een narcistische eikel blijft dat fijn vinden denk ik. Of iemand die gewoon heel dom is en geen behoefte heeft aan een goed gesprek ofzo. Maar een stevige discussie vind ik zelf wel lekker op z'n tijd. Ik denk dat altijd doen wat hij wilt niet gelijk hoeft te staan aan je eigen persoonlijkheid verloochenen. Zolang dat doen wat hij wil maar voortkomt uit je eigen persoonlijkheid. Dat houdt in dat ik het leuk vind om op zoek te gaan naar manieren om mijn persoonlijkheid in te zetten om hem te pleasen.. niet dat ik op zoek ga naar een andere persoonlijkheid om hem te pleasen. Dat zou een beetje schizo zijn denk ik.
In zo'n relatie kan je het alsnog oneens zijn. Ik heb ooit wat gehad met een jongen die juist alles voor mij deed. Dat vond ik heel opdringerig en vervelend. Omdat hij bepaalde wat hij mij wilde geven en ook enorm beledigd was als ik zijn gift niet accepteerde. Dat voelt zwaar. Dan doet iemand het niet vanuit zichzelf, maar om bevestiging of liefde te krijgen. Ruilhandel. Dat voelt niet goed. Soms is de afwezigheid van geven een gift op zichzelf. Echt geven houdt voor mij in dat je de ander geeft wat de ander wilt hebben en niet dat je de ander geeft wat je zelf kwijt wilt. Als je dat echt *wil* doen, zonder aandringen van de ander, zonder een tegenprestatie te willen (je doet het omdat je het leuk vind, of je doet het niet) dan denk ik wel dat het echt in jezelf zit.
Dat iemand zoals je zei in een leeghoofd veranderd, zou ik ook zonde van de persoon vinden. Mijn vriend zou dat ook eerder een afknapper vinden.
zaterdag 31 mei 2008 om 12:54
quote:ipodwoman schreef op 30 mei 2008 @ 11:00:
.
Bij de schepping heeft God meer tijd besteed (begrijpelijk natuurlijk) aan de vrouw: die zijn verstandiger, bij de man heeft HIJ vergeten wat tijd aan te besteden. Dat is door de loop van de tijd door de vrouw bijgesteld. Mannen beginnen nu langzamerhand verstand te krijgen.Klopt. De man was een eerste ontwerp, een prototype zeg maar. Daarna is God er eens goed voor gaan zitten. Et Dieu crea la femme ...
.
Bij de schepping heeft God meer tijd besteed (begrijpelijk natuurlijk) aan de vrouw: die zijn verstandiger, bij de man heeft HIJ vergeten wat tijd aan te besteden. Dat is door de loop van de tijd door de vrouw bijgesteld. Mannen beginnen nu langzamerhand verstand te krijgen.Klopt. De man was een eerste ontwerp, een prototype zeg maar. Daarna is God er eens goed voor gaan zitten. Et Dieu crea la femme ...
Polygamie = intensieve vrouwhouderij
zaterdag 31 mei 2008 om 13:03
quote:minny schreef op 30 mei 2008 @ 16:14:
Iris, je wilt toch niet alleen iemand die jij leuk vindt, maar ook iemand die echt gek is op jou zoals je echt bent?
Sja, als je je zinnen hebt gezet op een holbewonert met een hart van goud die ook nog eens gek op je is kan het zijn dat je nog ff door moet zoeken; die vind je niet op elke straathoek.
Persoonlijk ben ik van mening dat als je echt gek op iemand bent dat je dan ook bereid bent om iets te doen aan je onhebbelijkheden die je je als single kunt permitteren.
Wie te allen tijde 100 % zichzelf wil kunnen zijn, blijve liefst alleen.
Iris, je wilt toch niet alleen iemand die jij leuk vindt, maar ook iemand die echt gek is op jou zoals je echt bent?
Sja, als je je zinnen hebt gezet op een holbewonert met een hart van goud die ook nog eens gek op je is kan het zijn dat je nog ff door moet zoeken; die vind je niet op elke straathoek.
Persoonlijk ben ik van mening dat als je echt gek op iemand bent dat je dan ook bereid bent om iets te doen aan je onhebbelijkheden die je je als single kunt permitteren.
Wie te allen tijde 100 % zichzelf wil kunnen zijn, blijve liefst alleen.
Polygamie = intensieve vrouwhouderij
zaterdag 31 mei 2008 om 13:26
Anders voordoen dan je bent kan volgens mij helemaal niet. Ik geloof niet in identiteit. Identiteit is een concept meer niet. Als jij iets anders gaat doen, ben jij het nog steeds die dat doet, m.a.w. je kunt niets anders zijn dan jezelf, wat je ook doet. Of je je overtuigingen de bepalende factor wilt laten zijn voor je mogelijkheden dan mag dat maar dan zie je je overtuigingen dus als je identiteit. Ik zie mezelf als neutrale kracht die beinvloed word door dingen maar die invloeden ook weer los kan laten. Hoe meer je je bind aan een invloed, hoe beperkter je mogelijkheden, hoe meer die invloed jouw zelf-gevoel beinvloed, hoe minder je mag zijn van jezelf.
Je kunt een bepaalde smaak en stijl hebben, maar doorgaans zijn dat ook dingen die door de jaren heen veranderen, mede afhankelijk van hoeveel nieuwe invloeden je bereid bent toe te laten danwel bewust op te zoeken. Vasthouden aan een 'identiteit' ofwel tijdelijke toestand, kost veel meer energie dan los laten en de invloeden los van jezelf te zien. Identiteit bestaat voor mij dus gewoon niet. Er bestaat alleen energie, die beinvloed word door het leven, anderen, media, alles wat je toe laat. Het is ook hoe je denkt over weten. Ik geloof dat ik niets weet. Ik heb geen kennis, ik gebruik concepten en uitgangspunten.
Door er op zo'n manier naar te kijken ben je veel meer in beweging en het geeft ook veel meer kracht en energie. Er zijn mensen die het moeilijk vinden je dan te peilen en die zelf wel heel krampachtig aan dingen hangen, maar dat zie ik dan toch echt als hun probleem want er gaat heel veel energie verloren door zo'n levenshouding.
Je kunt een bepaalde smaak en stijl hebben, maar doorgaans zijn dat ook dingen die door de jaren heen veranderen, mede afhankelijk van hoeveel nieuwe invloeden je bereid bent toe te laten danwel bewust op te zoeken. Vasthouden aan een 'identiteit' ofwel tijdelijke toestand, kost veel meer energie dan los laten en de invloeden los van jezelf te zien. Identiteit bestaat voor mij dus gewoon niet. Er bestaat alleen energie, die beinvloed word door het leven, anderen, media, alles wat je toe laat. Het is ook hoe je denkt over weten. Ik geloof dat ik niets weet. Ik heb geen kennis, ik gebruik concepten en uitgangspunten.
Door er op zo'n manier naar te kijken ben je veel meer in beweging en het geeft ook veel meer kracht en energie. Er zijn mensen die het moeilijk vinden je dan te peilen en die zelf wel heel krampachtig aan dingen hangen, maar dat zie ik dan toch echt als hun probleem want er gaat heel veel energie verloren door zo'n levenshouding.
zaterdag 31 mei 2008 om 14:02
Nope. Niemand is een leeg blad. Je hebt genen. Genetisch bepaalde eigenschappen. Die eigenschappen zijn echter nog niet voorbestemd voor een bepaalde uiting. Toen ik mijn ex leerde kennen, leefde ik in de eerste instantie heel anders als hij. Ik zat veel thuis, las veel, leerde veel en zat vaak in de bibliotheek. Doordat hij veel uitging, werd ik daar nieuwsgierig naar en ben ik meegegaan. Dat beviel erg goed. Ik had kunnen vasthouden aan mijn op-dat-moment identiteit van rustig meisje, geen uitgaanstype, veel lezen etc. en in de eerste instantie was dat ook de neiging die ik had, omdat mensen zich vaak het best voelen bij wat al een gewoonte is. Maar door daar aan vast te houden, geef je nieuwe gewoontes niet de kans zich te ontwikkelen en ben je een heel beperkt persoon. Wel ontwikkelde ik binnen dat uitgaan mijn eigen voorkeuren. Ook die bleken niet absoluut, want al doende leer je meer mogelijkheden kennen, en naarmate je dingen vaker doet, worden ze meer gewoon voor je en voelen ze minder ongemakkelijk aan. Als dingen me echt tegen staan vraag ik me af waarom. Of dat reëel is, of het angst voor het nieuwe is.
Ik ken wel mensen die heel steriel in een plaatje proberen te passen en ook echt alleen dat willen doen wat bij het door hen gekozen type past. Maar het leven is geen film, en a-flexibele 1dimensionale types passen daar ook niet echt bij. Je kunt daar wel heel bewust mee omgaan door je doelstellingen en je bezigheden heel strak op elkaar af te stellen (simpel voorbeeld: bij een rijbewijs willen horen theorieexamen doen, rijlessen volgen en vast nadenken over een auto en niet al je eventuele rijschool geld uitgeven aan uitgaan). Maar ik zou zelf los van dat doelen stellen ding, ook iedereen willen adviseren een 'free zone' in hun leven te houden om te experimenteren.
Officieel heb je... ik meen 3 weken? maar dat weet ik niet meer zeker... nodig, willen je hersens iets gaan 'herkennen' als een gewoonte. Het is dus zinvol om dingen in ieder geval 3 weken te proberen zodat het comfortabel aanvoelt. Vind je het dan nog steeds niet leuk, dan kun je bijvoorbeeld concluderen dat het niet bij je past. Heb je geen zin om iets zo lang te proberen? (10 minuten per dag zou voor veel dingen al genoeg zijn, afhankelijk van de complexiteit van de handeling is een verschillend aantal herhalingen nodig om het een gewoonte te maken, wellicht ook mede afhankelijk van IQ...
) is ook prima. Maar dan *kies* je er m.i. zelf voor, om geen nieuwe gewoontes toe te laten en daarmee kies je er dus ook voor dat je een beperkter persoon bent, met een beperktere aansluiting op andere mensen, en beperktere mogelijkheden.
Ik zie het dus ook als iets wat je voor jezelf doet, om zo jezelf te verrijken en je mogelijkheden te vergroten/verbreden. In zekere zin kun je dus zelfs zeggen dat degene die zich aanpast de grootste profiteur in de relatie is - als het gaat om duurzame winst.
Ik ken wel mensen die heel steriel in een plaatje proberen te passen en ook echt alleen dat willen doen wat bij het door hen gekozen type past. Maar het leven is geen film, en a-flexibele 1dimensionale types passen daar ook niet echt bij. Je kunt daar wel heel bewust mee omgaan door je doelstellingen en je bezigheden heel strak op elkaar af te stellen (simpel voorbeeld: bij een rijbewijs willen horen theorieexamen doen, rijlessen volgen en vast nadenken over een auto en niet al je eventuele rijschool geld uitgeven aan uitgaan). Maar ik zou zelf los van dat doelen stellen ding, ook iedereen willen adviseren een 'free zone' in hun leven te houden om te experimenteren.
Officieel heb je... ik meen 3 weken? maar dat weet ik niet meer zeker... nodig, willen je hersens iets gaan 'herkennen' als een gewoonte. Het is dus zinvol om dingen in ieder geval 3 weken te proberen zodat het comfortabel aanvoelt. Vind je het dan nog steeds niet leuk, dan kun je bijvoorbeeld concluderen dat het niet bij je past. Heb je geen zin om iets zo lang te proberen? (10 minuten per dag zou voor veel dingen al genoeg zijn, afhankelijk van de complexiteit van de handeling is een verschillend aantal herhalingen nodig om het een gewoonte te maken, wellicht ook mede afhankelijk van IQ...
) is ook prima. Maar dan *kies* je er m.i. zelf voor, om geen nieuwe gewoontes toe te laten en daarmee kies je er dus ook voor dat je een beperkter persoon bent, met een beperktere aansluiting op andere mensen, en beperktere mogelijkheden. Ik zie het dus ook als iets wat je voor jezelf doet, om zo jezelf te verrijken en je mogelijkheden te vergroten/verbreden. In zekere zin kun je dus zelfs zeggen dat degene die zich aanpast de grootste profiteur in de relatie is - als het gaat om duurzame winst.
zaterdag 31 mei 2008 om 14:09
Tja, jij noemt het flexibel...maar het klinkt eerder berekenend. Uitzoeken wat hij leuk vind, boeken lezen om hem te doorgronden, en dan je persoonlijkheid zo aanpassen dat hij denkt de ideale vrouw te hebben getroffen met een persoonlijkheid die echt bij hem past... ipv een vrouw die uberhaupt geen persoonlijkheid heeft maar alleen lege gedragingen vertoont om hem te pleasen. Kweetnie...maar is hij niet een beetje heel erg dom als hij dat niet doorheeft, of is een beetje heel erg egoistisch dat ie het wel prima vind zo, dat jullie relatie om hem en zijn voorkeuren draait?
zaterdag 31 mei 2008 om 14:11
Ik ken mensen die met enige regelmaat roepen:
"ze moeten me maar nemen zoals ik ben"
Die mensen zijn alleen en ze blijven ook alleen. Want "ze" moeten helemaal niets.
Verder wel eens met de nuancering van Minny hoor.
"rekening houden met" is heel gezond in een relatie; jezelf verloochenen niet.
"ze moeten me maar nemen zoals ik ben"
Die mensen zijn alleen en ze blijven ook alleen. Want "ze" moeten helemaal niets.
Verder wel eens met de nuancering van Minny hoor.
"rekening houden met" is heel gezond in een relatie; jezelf verloochenen niet.
Polygamie = intensieve vrouwhouderij
zaterdag 31 mei 2008 om 14:17
Rekening houden is zeker gezond, en daar is ook niks mis mee. Integendeel zelfs. Maar het anders voordoen dan je bent om iemand te strikken, onder valse voorwendselen in principe...dat vind ik niet gezond.
Daarmee bedoel ik bijvoorbeeld doen alsof je het geweeeeldig vind om met zijn vrienden voetbal te kijken, en dan met een nep glimlach als een braaf vrouwtje hapjes maken en biertjes serveren, terwijl je je van binnen opvreet. Ga gewoon lekker iets voor jezelf doen terwijl hij dat doet. Hij blij, jij blij en allebei kun je iets doen wat je leuk vind zonder dat je de ander in de weg zit.
Daarmee bedoel ik bijvoorbeeld doen alsof je het geweeeeldig vind om met zijn vrienden voetbal te kijken, en dan met een nep glimlach als een braaf vrouwtje hapjes maken en biertjes serveren, terwijl je je van binnen opvreet. Ga gewoon lekker iets voor jezelf doen terwijl hij dat doet. Hij blij, jij blij en allebei kun je iets doen wat je leuk vind zonder dat je de ander in de weg zit.
