Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 24 mei 2008 om 22:47
quote:dubiootje schreef op 24 mei 2008 @ 21:55:
[...]
In hoeveel mensen heb jij je vertrouwen gesteld die dat beschaamd hebben?
In hoeveel mensen heb je je vertrouwen gesteld die dat tot nu toe waard zijn gebleken?
Ja, zo voel ik me. En dat gaat vooral om die jaren dat ik samen was met mijn ex.
Voor die tijd was ik het eigenlijk niet gewend om bijvoorbeeld echt met iemand over gevoelens en gedachten te praten. Het was gewoon zoals het was.
Ik was nogal een dromer, erg op mezelf. Kon mijn ouders vertrouwen alleen praatten wij niet.
Naar vriendinnen luisterde ik, maar liet zelf weinig los. Zij waren in gesprek, en ik was erbij.
Ex wilde alles weten, ik vertelde hem in het begin alles. Hij wilde me leren kennen, ik wilde hem vertrouwen.
Dat veranderde, maar toch wist hij zo veel van mij.
Het werd steeds meer door hem tegen mij gebruikt.
Ja, en later. Weet niet goed, over echt dingen als hoe ik me voel en mijn angsten en waar ik mee zit enzo. Ja daar praat ik met jullie over.
Heb mijn oude schoolvriendinnen en die zie ik eens in de paar maanden en die zijn echt leuk. En dan mijn lieve nieuwe vriendin die ik wel steeds meer vertrouw.
Maar ik vind het toch een lastige vraag. Feitjes en wat je iemand vertelt hebt, dingen van vroeger, waar je mee zit, wat je hebt meegemaakt, wat je denkt over de toekomst en andere zaken, kan zich tegen je keren. Moeilijk uit te leggen hoe dat was in de relatie, maar alles kon er altijd bijgehaald worden door hem. En ik volgde dat ook, raakte verdwaald in hoe wij met elkaar omgingen.
Maar vertrouwen is ook dat je bij iemand weet hoe je de volgende dag naar elkaar toe bent bijvoorbeeld.
Ik weet van mezelf niet goed hoe ik morgen ben. Sommige dingen weet ik wel, dat ik voor mijn kind zorg bijvoorbeeld. Maar ik weet niet of ik naar school ga als het eigenlijk moet. Of ik kan opstaan, of ik de dingen doe waarvan ik vandaag weet dat ze belangrijk zijn om morgen te ondernemen. Vergeet veel, kom afspraken of wat ik wilde doen niet na.
Met mijn ex was het vertrouwen weg dat je naast iemand wakker wordt die de persoon is naast wie je in slaap gevallen bent.
Wat je de ene keer geeft, kan als door een ander iemand teruggeworpen worden.
Ik snap daar achteraf niets van. Het is nog steeds zo dat ik vanalles wil 'begrijpen'. Waarom ik iets wilde of deed, zijn reacties.
Het vertrouwen dat die ene persoon met wie je echt alles deelt, omdat dat zo werkte tussen ons, we waren zowat altijd samen op ons eiland weg van de rest, niet steeds verandert brokkelde af. en ik wist van mij echt niet hoe ik over dingen dacht want het volgende moment kon ik daar alweer over in de war zijn. Zo zie ik dat nu terug. Dat haat ik dat gevoel, dat je je eigen reactie of mening gaat laten afhangen van wat er het volgende moment gebeurt, daar schaam ik me echt voor. Ik begrijp dat niet.
Ik vind het eng om zoveel verantwoordelijkheid te hebben omdat ik mijn keuzes van de afgelopen jaren zo moeilijk kan volgen.
Wanneer weet je nou iets zeker? Ik weet nog niet eens zeker hoe het nou zit.
Wie ben ik? Waarom voelt het zo eng om dat allemaal te gaan uitzoeken en wie ben jij? En ik denk dat ik jou vertrouw Dubio want ik deel al een jaar zo veel met je en jouw reacties zijn altijd lief en direct en fijn.
Maar tegelijk ben ik het ook gewend het anders te zien.
Word al gek van dit stukje schrijven omdat ik geen idee heb waar ik het nou over heb.
Gewoon die onzekerheid over alles, en tegelijk snap je wel dat het gewoon zo is dat het zo werkt. Maar als ik wiebelig ben, begrijp ik het niet.
Ik denk dat je gelijk hebt met wat je schrijft, en dat het reacties op derden zijn die je zelf heel erg groot maakt en keer op keer opnieuw gaat beleven op die manier zoals je doet.
Maar als het goed gaat een tijdje, is dat andere niet weg, die andere manier van naar dingen kijken, maar is er misschien iets meer energie of vertrouwen om het zo te ervaren.
Maar alles doet me gewoon aan zoveel denken.
Zeker nu ik veel mensen elke dag tegenkom of ontmoet. Nu ik zo bezig ben met alles wat ik doe om daar mee om te gaan, wel sterk dat ik het afkijk of zou weten hoe het moet en daarom zo aanpak.
Het is zo druk, ik zie al die klasgenoten en waar iedereen mee bezig is.
Het voelt weer net als altijd, ik hoor er niet bij.
Zij zijn bezig en praten en ik, mijn verhaal, past er niet bij en niet omdat ik het niet zou mogen maar ik doe dat zelf. Kleine dingen en grote dingen, ik doe maar wat met dat gedeelte wat vanuit mij niet lastig is om te delen, de rest zit voor hun weggestopt. Maar in mijn gedachten niet dus.
Ik denk gewoon overal over na. Denk ik. Maar niet op zo'n slimme manier, want het helpt niet echt en het blijven kringetjes.
En dan is het nu meer dan twee jaar geleden, en steeds begint er iets nieuws als iets anders afgerond lijkt. En dan gá ik weer, opnieuw. Heb iets gedeeld en uitgewerkt en ik begrijp hoe het was, en dan moet ik het gaan inpassen in hoe ik tegen de wereld en mijzelf aankijk. Ofzo.
Kan je me nog volgen?
Ik heb echt geen flauw idee of iedereen dit heeft of dat ik maar wat vaags loop te doen.
Maar ik help mezelf op sommige dagen niet echt.
Maar wat was de vraag ook alweer.
Ja, ik denk dat ik ook een beetje vergeet het geheel te zien en blijf staren naar wat fout ging.
Op dit moment speelt voor mij erg het thema van hoe je je plek vindt, en wie je bent.
Weet niet zo goed hoe ik wat ik nu doe en wat er gebeurd moet waarderen, plaatsen. Als ik terugkijk is het aan de ene kant de afgelopen jaren een zootje, aan de andere kant zijn er duidelijk die patronen en zie ik mezelf zo daarin dat gedoe bewegen.
Pfffff.
[...]
In hoeveel mensen heb jij je vertrouwen gesteld die dat beschaamd hebben?
In hoeveel mensen heb je je vertrouwen gesteld die dat tot nu toe waard zijn gebleken?
Ja, zo voel ik me. En dat gaat vooral om die jaren dat ik samen was met mijn ex.
Voor die tijd was ik het eigenlijk niet gewend om bijvoorbeeld echt met iemand over gevoelens en gedachten te praten. Het was gewoon zoals het was.
Ik was nogal een dromer, erg op mezelf. Kon mijn ouders vertrouwen alleen praatten wij niet.
Naar vriendinnen luisterde ik, maar liet zelf weinig los. Zij waren in gesprek, en ik was erbij.
Ex wilde alles weten, ik vertelde hem in het begin alles. Hij wilde me leren kennen, ik wilde hem vertrouwen.
Dat veranderde, maar toch wist hij zo veel van mij.
Het werd steeds meer door hem tegen mij gebruikt.
Ja, en later. Weet niet goed, over echt dingen als hoe ik me voel en mijn angsten en waar ik mee zit enzo. Ja daar praat ik met jullie over.
Heb mijn oude schoolvriendinnen en die zie ik eens in de paar maanden en die zijn echt leuk. En dan mijn lieve nieuwe vriendin die ik wel steeds meer vertrouw.
Maar ik vind het toch een lastige vraag. Feitjes en wat je iemand vertelt hebt, dingen van vroeger, waar je mee zit, wat je hebt meegemaakt, wat je denkt over de toekomst en andere zaken, kan zich tegen je keren. Moeilijk uit te leggen hoe dat was in de relatie, maar alles kon er altijd bijgehaald worden door hem. En ik volgde dat ook, raakte verdwaald in hoe wij met elkaar omgingen.
Maar vertrouwen is ook dat je bij iemand weet hoe je de volgende dag naar elkaar toe bent bijvoorbeeld.
Ik weet van mezelf niet goed hoe ik morgen ben. Sommige dingen weet ik wel, dat ik voor mijn kind zorg bijvoorbeeld. Maar ik weet niet of ik naar school ga als het eigenlijk moet. Of ik kan opstaan, of ik de dingen doe waarvan ik vandaag weet dat ze belangrijk zijn om morgen te ondernemen. Vergeet veel, kom afspraken of wat ik wilde doen niet na.
Met mijn ex was het vertrouwen weg dat je naast iemand wakker wordt die de persoon is naast wie je in slaap gevallen bent.
Wat je de ene keer geeft, kan als door een ander iemand teruggeworpen worden.
Ik snap daar achteraf niets van. Het is nog steeds zo dat ik vanalles wil 'begrijpen'. Waarom ik iets wilde of deed, zijn reacties.
Het vertrouwen dat die ene persoon met wie je echt alles deelt, omdat dat zo werkte tussen ons, we waren zowat altijd samen op ons eiland weg van de rest, niet steeds verandert brokkelde af. en ik wist van mij echt niet hoe ik over dingen dacht want het volgende moment kon ik daar alweer over in de war zijn. Zo zie ik dat nu terug. Dat haat ik dat gevoel, dat je je eigen reactie of mening gaat laten afhangen van wat er het volgende moment gebeurt, daar schaam ik me echt voor. Ik begrijp dat niet.
Ik vind het eng om zoveel verantwoordelijkheid te hebben omdat ik mijn keuzes van de afgelopen jaren zo moeilijk kan volgen.
Wanneer weet je nou iets zeker? Ik weet nog niet eens zeker hoe het nou zit.
Wie ben ik? Waarom voelt het zo eng om dat allemaal te gaan uitzoeken en wie ben jij? En ik denk dat ik jou vertrouw Dubio want ik deel al een jaar zo veel met je en jouw reacties zijn altijd lief en direct en fijn.
Maar tegelijk ben ik het ook gewend het anders te zien.
Word al gek van dit stukje schrijven omdat ik geen idee heb waar ik het nou over heb.
Gewoon die onzekerheid over alles, en tegelijk snap je wel dat het gewoon zo is dat het zo werkt. Maar als ik wiebelig ben, begrijp ik het niet.
Ik denk dat je gelijk hebt met wat je schrijft, en dat het reacties op derden zijn die je zelf heel erg groot maakt en keer op keer opnieuw gaat beleven op die manier zoals je doet.
Maar als het goed gaat een tijdje, is dat andere niet weg, die andere manier van naar dingen kijken, maar is er misschien iets meer energie of vertrouwen om het zo te ervaren.
Maar alles doet me gewoon aan zoveel denken.
Zeker nu ik veel mensen elke dag tegenkom of ontmoet. Nu ik zo bezig ben met alles wat ik doe om daar mee om te gaan, wel sterk dat ik het afkijk of zou weten hoe het moet en daarom zo aanpak.
Het is zo druk, ik zie al die klasgenoten en waar iedereen mee bezig is.
Het voelt weer net als altijd, ik hoor er niet bij.
Zij zijn bezig en praten en ik, mijn verhaal, past er niet bij en niet omdat ik het niet zou mogen maar ik doe dat zelf. Kleine dingen en grote dingen, ik doe maar wat met dat gedeelte wat vanuit mij niet lastig is om te delen, de rest zit voor hun weggestopt. Maar in mijn gedachten niet dus.
Ik denk gewoon overal over na. Denk ik. Maar niet op zo'n slimme manier, want het helpt niet echt en het blijven kringetjes.
En dan is het nu meer dan twee jaar geleden, en steeds begint er iets nieuws als iets anders afgerond lijkt. En dan gá ik weer, opnieuw. Heb iets gedeeld en uitgewerkt en ik begrijp hoe het was, en dan moet ik het gaan inpassen in hoe ik tegen de wereld en mijzelf aankijk. Ofzo.
Kan je me nog volgen?
Ik heb echt geen flauw idee of iedereen dit heeft of dat ik maar wat vaags loop te doen.
Maar ik help mezelf op sommige dagen niet echt.
Maar wat was de vraag ook alweer.
Ja, ik denk dat ik ook een beetje vergeet het geheel te zien en blijf staren naar wat fout ging.
Op dit moment speelt voor mij erg het thema van hoe je je plek vindt, en wie je bent.
Weet niet zo goed hoe ik wat ik nu doe en wat er gebeurd moet waarderen, plaatsen. Als ik terugkijk is het aan de ene kant de afgelopen jaren een zootje, aan de andere kant zijn er duidelijk die patronen en zie ik mezelf zo daarin dat gedoe bewegen.
Pfffff.
zaterdag 24 mei 2008 om 23:21
zaterdag 24 mei 2008 om 23:47
Iseo, ik heb je gelezen.
Wat een doolhof het nu is in je hoofd, het staat er wel duidelijk.
Goed leesbaar en best te begrijpen.
Je bent niet gek.
Je zit alleen zo vol, zoveel rondtollende gedachten.
Het gaat met je op de loop.
Je bent hypergevoelig.
Ik ga er over nadenken en wie weet kan ik er morgen iets zinnigs over zeggen, het gekke is dat ik het nu wel voel, maar geen goeie woorden weet.
Ik ben nog erg moe, dus ga zo maar naar bed.
Voor straks iedereen die nog hier is: trusten, Perel.
Wat een doolhof het nu is in je hoofd, het staat er wel duidelijk.
Goed leesbaar en best te begrijpen.
Je bent niet gek.
Je zit alleen zo vol, zoveel rondtollende gedachten.
Het gaat met je op de loop.
Je bent hypergevoelig.
Ik ga er over nadenken en wie weet kan ik er morgen iets zinnigs over zeggen, het gekke is dat ik het nu wel voel, maar geen goeie woorden weet.
Ik ben nog erg moe, dus ga zo maar naar bed.
Voor straks iedereen die nog hier is: trusten, Perel.
zaterdag 24 mei 2008 om 23:57
Ik denk, dat ik je ook wel begrijp.
Weinig mensen, buiten je ex, in vertrouwen genomen
Je ex wel, maar hij manipuleerde je bijv. met dit
Nieuwe tijden, nieuwe vertrouwelingen. Mondjes maat aftasten of ze dat ook wel echt voor je zijn.
Nieuwe tijden, alleen beslissingen moeten nemen. Heel moeilijk omdat je zo ontzettend lang je zelfvertrouwen kwijt was.
Bij jou schuilt het probleem in het vertrouwen.
Je zelfvertrouwen moet groeien en het vertrouwen in andere mensen.
Iedereen hier kan heel hard roepen, dat jij veel meer op jezelf kunt vertrouwen, dat je wijs, verstandig, zelfstandig, zorgzaam, intelligent, betrokken etc overkomt, maar jij voelt het nog niet zo.
Ook het vertrouwen in andere mensen, dat moet je ze soms gewoon gunnen en dan kan het gaan groeien.
Ik denk dat iedereen hier met dit probleem kampt of heeft gekampt.
Dit is niet zo maar op te lossen, de tijd zal het gaan oplossen voor je.
Verder gewoon een ding tegelijkertijd doen. Wanneer er veel dingen zijn, een ding bewust kiezen en de andere bewust laten liggen. Dat schept veel ruimte in je hoofd. Je hebt het dan een stuk minder druk in je hoofd met alle dingen die je nog moet doen.
Weinig mensen, buiten je ex, in vertrouwen genomen
Je ex wel, maar hij manipuleerde je bijv. met dit
Nieuwe tijden, nieuwe vertrouwelingen. Mondjes maat aftasten of ze dat ook wel echt voor je zijn.
Nieuwe tijden, alleen beslissingen moeten nemen. Heel moeilijk omdat je zo ontzettend lang je zelfvertrouwen kwijt was.
Bij jou schuilt het probleem in het vertrouwen.
Je zelfvertrouwen moet groeien en het vertrouwen in andere mensen.
Iedereen hier kan heel hard roepen, dat jij veel meer op jezelf kunt vertrouwen, dat je wijs, verstandig, zelfstandig, zorgzaam, intelligent, betrokken etc overkomt, maar jij voelt het nog niet zo.
Ook het vertrouwen in andere mensen, dat moet je ze soms gewoon gunnen en dan kan het gaan groeien.
Ik denk dat iedereen hier met dit probleem kampt of heeft gekampt.
Dit is niet zo maar op te lossen, de tijd zal het gaan oplossen voor je.
Verder gewoon een ding tegelijkertijd doen. Wanneer er veel dingen zijn, een ding bewust kiezen en de andere bewust laten liggen. Dat schept veel ruimte in je hoofd. Je hebt het dan een stuk minder druk in je hoofd met alle dingen die je nog moet doen.
zondag 25 mei 2008 om 00:49
Iseo
Als het er op aan komt, doen heel veel mensen maar wat. Ikzelf doe nog steeds maar wat, nooit echt zeker en overtuigd van mezelf. Toch de beslissingen die ik de laatste jaren heb genomen goed uitgepakt, voor zover ik dat nu kan beoordelen. En dat geeft me de rust om gewoon door te gaan met leven, met het nemen van beslissingen, met gewoon maar wat te doen met het gevoel dat het wel weer goed zal gaan. Dat leer je dan in de loop van de tijd, of zo.
Misschien wil je graag zelfverzekerd in het leven staan. Keuzes maken waar je echt achter staat, overtuigd van de weg die je aan het bewandelen bent. Misschien komt dat, misschien niet. Maar in de tussentijd ben je gewoon goed bezig, en ben je wel degelijk bezig met het opbouwen van dat vertrouwen. Je kunt wel degelijk op jezelf rekenen, anders had je leven nu (en dat van je kindje) er heel anders uitgezien. Je doet het gewoon goed hoor!
Liefs!!!
Als het er op aan komt, doen heel veel mensen maar wat. Ikzelf doe nog steeds maar wat, nooit echt zeker en overtuigd van mezelf. Toch de beslissingen die ik de laatste jaren heb genomen goed uitgepakt, voor zover ik dat nu kan beoordelen. En dat geeft me de rust om gewoon door te gaan met leven, met het nemen van beslissingen, met gewoon maar wat te doen met het gevoel dat het wel weer goed zal gaan. Dat leer je dan in de loop van de tijd, of zo.
Misschien wil je graag zelfverzekerd in het leven staan. Keuzes maken waar je echt achter staat, overtuigd van de weg die je aan het bewandelen bent. Misschien komt dat, misschien niet. Maar in de tussentijd ben je gewoon goed bezig, en ben je wel degelijk bezig met het opbouwen van dat vertrouwen. Je kunt wel degelijk op jezelf rekenen, anders had je leven nu (en dat van je kindje) er heel anders uitgezien. Je doet het gewoon goed hoor!
Liefs!!!
zondag 25 mei 2008 om 10:19
quote:dubiootje schreef op 24 mei 2008 @ 21:53:Maar uiteindelijk gaat het erom dat jullie het doen, elke dag. En dat is waar het volgens mij om gaat. Want met elke dag dat je het doet, ondanks alle moeite, pijn, verdriet, tegenslagen, vermoeidheid, frustratie, twijfel, onzekerheid, schuldgevoelens en gemis, wordt het makkelijker om het te doen. Dat voelt misschien niet zo, maar jullie zijn allebei al ver gekomen, dus over langere tijd zie je het verschil wel degelijk.
Bij mij lijkt het soms wel of ik uit twee delen besta. Het ene deel de volwassene, die het allemaal inderdaad doet, met alle gevoelens die je hierboven noemt en die erbij horen. Gewoon dóen wat gedaan moet worden. So far so good.
Anderzijds heb ik een deel in mij, ik zou het 'innerlijk kind' kunnen noemen, die alleen maar emotie en gevoel heeft en dit niet kan relativeren. Het wordt erdoor overspoeld. Dit deel was eerst bij mij helemaal weggedrukt en daardoor voelde ik niets meer. Voelde mij ook niet betrokken bij het het leven op zich. Kon zómaar weggaan, zeg maar..
Als dit innerlijk kind getriggerd wordt, door bijv. zo'n 'enge' examinator of een bazige werkgeefster, spelen die emoties zo hoog op dat er rationeel niet tegenin te redeneren valt. Ik kan het niet 'wegpraten', of 'overtuigen'. Het overspoelt me.
Ik denk zelf dat dit zó lang compleet is weggedrukt dat e.e.a. nu bezig is een nieuw evenwicht te vinden. En dat de gevoelskant gauw de overhand krijgt, omdat het zo lang weggedrukt is geweest. Het evenwicht vinden is met vallen en opstaan.
Het zit allemaal binnenin, maar dingen van buitenaf maken dat het naar buiten kan komen. En als ik nu dus mensen tegenkom die normaal reageren, rustig, zoals mijn baas bijv. op mijn acties, of zoals mijn man, dan kan ik beetje bij beetje weer vertrouwen gaan krijgen in mensen. Oh, er gebeuren geen rampen, je wordt niet geslagen of gekleineerd, niks aan de hand! Rustig maar.....
Weet niet of jullie hier iets van snappen, maar ik post het toch.
Bij mij lijkt het soms wel of ik uit twee delen besta. Het ene deel de volwassene, die het allemaal inderdaad doet, met alle gevoelens die je hierboven noemt en die erbij horen. Gewoon dóen wat gedaan moet worden. So far so good.
Anderzijds heb ik een deel in mij, ik zou het 'innerlijk kind' kunnen noemen, die alleen maar emotie en gevoel heeft en dit niet kan relativeren. Het wordt erdoor overspoeld. Dit deel was eerst bij mij helemaal weggedrukt en daardoor voelde ik niets meer. Voelde mij ook niet betrokken bij het het leven op zich. Kon zómaar weggaan, zeg maar..
Als dit innerlijk kind getriggerd wordt, door bijv. zo'n 'enge' examinator of een bazige werkgeefster, spelen die emoties zo hoog op dat er rationeel niet tegenin te redeneren valt. Ik kan het niet 'wegpraten', of 'overtuigen'. Het overspoelt me.
Ik denk zelf dat dit zó lang compleet is weggedrukt dat e.e.a. nu bezig is een nieuw evenwicht te vinden. En dat de gevoelskant gauw de overhand krijgt, omdat het zo lang weggedrukt is geweest. Het evenwicht vinden is met vallen en opstaan.
Het zit allemaal binnenin, maar dingen van buitenaf maken dat het naar buiten kan komen. En als ik nu dus mensen tegenkom die normaal reageren, rustig, zoals mijn baas bijv. op mijn acties, of zoals mijn man, dan kan ik beetje bij beetje weer vertrouwen gaan krijgen in mensen. Oh, er gebeuren geen rampen, je wordt niet geslagen of gekleineerd, niks aan de hand! Rustig maar.....
Weet niet of jullie hier iets van snappen, maar ik post het toch.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 25 mei 2008 om 10:40
Dag meiden,
Heb veel aan jullie moeten denken, gisteren tijdens het wandelen. Ook aan mezelf. Heb het gevoel dat de toestand met mijn ex te lang geleden is om echt goed met jullie mee te schrijven. Was er nu weer even mee bezig door mijn promotievoorstel e.d., maar eigenlijk kan ik onderhand wel zeggen dat ik het echt achter me heb gelaten. Het langst heb ik gedaan om af te komen van het gevoel dat ik iemand ben die waar zo maar overheen te walsen valt en die zelfs nog begrip toont of bedankt als ze gekwetst wordt door iemand. Maar zeker het laatste jaar is mijn zelfbeeld een stuk realistischer (voor zover dat kan) geworden.
Meiden, denk niet dat ik hier nog regelmatig mee zal schrijven. Denk namelijk niet dat ik heel veel toevoeg (weet dat velen van jullie dit gezegd hebben, maar bij mij is het echt zo ) en er wordt al enorm veel geschreven. Met mij gaat het goed en ik denk dat er hier veel schrijfsters op het topic zijn die er veel beter in zijn dan ik om de goede dingen te zeggen waneer mensen die er nog midden in zitten dat nodig hebben.
Ik vind het enorm goed wat jullie doen. Ik zou echt hebben gewild dat dit topic al had bestaan in de tijd dat mijn ex en ik nog samen waren of in de jaren er vlak na. Ontzettend goed dat jullie het geduld hebben voor elkaar om zo in detail met elkaar te praten over deze complexe gevoelens.
Wat ik nog wel graag zou willen zeggen is dat ik hoop dat jullie inzien of gaan inzien (op den duur) gaan voelen dat eigenschappen als de wil om te 'pleasen' waar jullie het over hebben ook enorme krachten zijn als je je beter voelt en niet overspannen bent. Veel meiden die hier schrijven hebben bijvoorbeeld veel mensenkennis. Ik denk dat dit juist komt doordat je jezelf hebt aangewend je niet op de voorgrond te treden en te observeren wat mensen willen. Ik weet van mezelf dat mensen die zich in het algemeen niet geaccepteerd voelen, zich wel op hun gemak voelen bij mij, omdat ik niet snel veroordeel of dingen gek vindt. Het zou me niet verbazen als veel van jullie dit voor anderen betekenen. Mijn (misschien te grote) liefde voor de mensen om me heen heeft me soms kwetsbaar gemaakt, maar aan de andere kant kan ik in nieuwe omgevingen vrij snel vriendschappen op kan bouwen met enige diepgang en me echt thuis voelen.
Ik denk dat de kans groot is dat Elmervrouw straks een zeer gewaardeerde taxi-chauffeur wordt, als ze dat wil. Een echte vakvrouw die nog super klant gericht is ook. Ondanks de huidige strubbelingen en tegenvallers. De eisen die je aan jezelf stelt zijn hoog. Je zult niet bluffen dat je iets kunt, terwijl dat eigenlijk niet waar is. Als je straks het examen zult halen, maar daarnaast ook aan je eigen eisen voldoet, ben je een geweldige taxi chauffeuse. Als je er aan twijfelt moet je misschien eens naar Amsterdam gaan en 10 korte taxi-ritjes nemen. Ik wil ook best eens mijn - zeer wisselende- ervaringen met taxi-ritten voor je opschrijven. Dat gaat allemaal om mensen die hun diploma hebben gehaald.
Iseo is lief en heeft de behoefte te pleasen en wordt straks de beste netwerker die er bestaat. Echt, als je straks weer steviger bent en het naar je zin zult hebben in werk of opleiding is deze eigenschap heel erg nuttig. Zelfs als je niet geneigd bent om mensen om een gunst te vragen zal je sociale houding je heel erg helpen. Mensen zullen je kennen omdat je persoonlijke interesse toont. Bovendien lijk je me echt een geweldige vriendin doordat je zo sociaal bent. Als je de rust vindt die je verdient staan de vrienden (m/v) en potentiële lovers voor je in de rij.
Ik zeg niet dat jullie niet kritisch tegen jezelf moet zijn als je merkt dat je jezelf te kwetsbaar maakt door te veel te pleasen e.d. hoor, laat dat duidelijk zijn. Dat moet je zeker, maar zie (op den duur) ook je kracht.
Het is heel knap dat jullie hier open zijn over de grote problemen in je relaties en dat jullie eerlijk durfen te zijn naar jezelf over wat er gebeurt, of wat er gebeurd is. De confrontatie aangaan met jezelf en anderen. Ook daarvoor is moed nodig.
Heb gisteren mooie steentjes verzameld onderweg tijdens mijn wandeling. 1 voor Iseo, 1 voor Perel, 1 voor Elmer 1 voor Herfst, 1 voor Lily en een grote voor iedereen die het nodig heeft. Heb ze bij een heilig bronnetje gelegd. Het is er prachtig vredig en verwilderd. Het ligt beschut tussen 3 hele hoge bomen. Overal bloeien paarse bloemen, zelfst op de muurtjes die eromheen gemetseld zijn. De wind en de zon maken het af.
Denk aan jullie.
Heb veel aan jullie moeten denken, gisteren tijdens het wandelen. Ook aan mezelf. Heb het gevoel dat de toestand met mijn ex te lang geleden is om echt goed met jullie mee te schrijven. Was er nu weer even mee bezig door mijn promotievoorstel e.d., maar eigenlijk kan ik onderhand wel zeggen dat ik het echt achter me heb gelaten. Het langst heb ik gedaan om af te komen van het gevoel dat ik iemand ben die waar zo maar overheen te walsen valt en die zelfs nog begrip toont of bedankt als ze gekwetst wordt door iemand. Maar zeker het laatste jaar is mijn zelfbeeld een stuk realistischer (voor zover dat kan) geworden.
Meiden, denk niet dat ik hier nog regelmatig mee zal schrijven. Denk namelijk niet dat ik heel veel toevoeg (weet dat velen van jullie dit gezegd hebben, maar bij mij is het echt zo ) en er wordt al enorm veel geschreven. Met mij gaat het goed en ik denk dat er hier veel schrijfsters op het topic zijn die er veel beter in zijn dan ik om de goede dingen te zeggen waneer mensen die er nog midden in zitten dat nodig hebben.
Ik vind het enorm goed wat jullie doen. Ik zou echt hebben gewild dat dit topic al had bestaan in de tijd dat mijn ex en ik nog samen waren of in de jaren er vlak na. Ontzettend goed dat jullie het geduld hebben voor elkaar om zo in detail met elkaar te praten over deze complexe gevoelens.
Wat ik nog wel graag zou willen zeggen is dat ik hoop dat jullie inzien of gaan inzien (op den duur) gaan voelen dat eigenschappen als de wil om te 'pleasen' waar jullie het over hebben ook enorme krachten zijn als je je beter voelt en niet overspannen bent. Veel meiden die hier schrijven hebben bijvoorbeeld veel mensenkennis. Ik denk dat dit juist komt doordat je jezelf hebt aangewend je niet op de voorgrond te treden en te observeren wat mensen willen. Ik weet van mezelf dat mensen die zich in het algemeen niet geaccepteerd voelen, zich wel op hun gemak voelen bij mij, omdat ik niet snel veroordeel of dingen gek vindt. Het zou me niet verbazen als veel van jullie dit voor anderen betekenen. Mijn (misschien te grote) liefde voor de mensen om me heen heeft me soms kwetsbaar gemaakt, maar aan de andere kant kan ik in nieuwe omgevingen vrij snel vriendschappen op kan bouwen met enige diepgang en me echt thuis voelen.
Ik denk dat de kans groot is dat Elmervrouw straks een zeer gewaardeerde taxi-chauffeur wordt, als ze dat wil. Een echte vakvrouw die nog super klant gericht is ook. Ondanks de huidige strubbelingen en tegenvallers. De eisen die je aan jezelf stelt zijn hoog. Je zult niet bluffen dat je iets kunt, terwijl dat eigenlijk niet waar is. Als je straks het examen zult halen, maar daarnaast ook aan je eigen eisen voldoet, ben je een geweldige taxi chauffeuse. Als je er aan twijfelt moet je misschien eens naar Amsterdam gaan en 10 korte taxi-ritjes nemen. Ik wil ook best eens mijn - zeer wisselende- ervaringen met taxi-ritten voor je opschrijven. Dat gaat allemaal om mensen die hun diploma hebben gehaald.
Iseo is lief en heeft de behoefte te pleasen en wordt straks de beste netwerker die er bestaat. Echt, als je straks weer steviger bent en het naar je zin zult hebben in werk of opleiding is deze eigenschap heel erg nuttig. Zelfs als je niet geneigd bent om mensen om een gunst te vragen zal je sociale houding je heel erg helpen. Mensen zullen je kennen omdat je persoonlijke interesse toont. Bovendien lijk je me echt een geweldige vriendin doordat je zo sociaal bent. Als je de rust vindt die je verdient staan de vrienden (m/v) en potentiële lovers voor je in de rij.
Ik zeg niet dat jullie niet kritisch tegen jezelf moet zijn als je merkt dat je jezelf te kwetsbaar maakt door te veel te pleasen e.d. hoor, laat dat duidelijk zijn. Dat moet je zeker, maar zie (op den duur) ook je kracht.
Het is heel knap dat jullie hier open zijn over de grote problemen in je relaties en dat jullie eerlijk durfen te zijn naar jezelf over wat er gebeurt, of wat er gebeurd is. De confrontatie aangaan met jezelf en anderen. Ook daarvoor is moed nodig.
Heb gisteren mooie steentjes verzameld onderweg tijdens mijn wandeling. 1 voor Iseo, 1 voor Perel, 1 voor Elmer 1 voor Herfst, 1 voor Lily en een grote voor iedereen die het nodig heeft. Heb ze bij een heilig bronnetje gelegd. Het is er prachtig vredig en verwilderd. Het ligt beschut tussen 3 hele hoge bomen. Overal bloeien paarse bloemen, zelfst op de muurtjes die eromheen gemetseld zijn. De wind en de zon maken het af.
Denk aan jullie.
zondag 25 mei 2008 om 10:43
quote:yuky schreef op 25 mei 2008 @ 10:40:Heb gisteren mooie steentjes verzameld onderweg tijdens mijn wandeling. 1 voor Iseo, 1 voor Perel, 1 voor Elmer 1 voor Herfst, 1 voor Lily en een grote voor iedereen die het nodig heeft. Heb ze bij een heilig bronnetje gelegd. Het is er prachtig vredig en verwilderd. Het ligt beschut tussen 3 hele hoge bomen. Overal bloeien paarse bloemen, zelfst op de muurtjes die eromheen gemetseld zijn. De wind en de zon maken het af. flower: Denk aan jullie.
Wat lief
Zoiets vind ik echt super. Ik hou wel van zulke ritueeltjes, doe het zelf ook
Wat lief
Zoiets vind ik echt super. Ik hou wel van zulke ritueeltjes, doe het zelf ook
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 25 mei 2008 om 10:48
quote:yuky schreef op 25 mei 2008 @ 10:40:
Ik denk dat de kans groot is dat Elmervrouw straks een zeer gewaardeerde taxi-chauffeur wordt, als ze dat wil. Een echte vakvrouw die nog super klant gericht is ook. Ondanks de huidige strubbelingen en tegenvallers. De eisen die je aan jezelf stelt zijn hoog. Je zult niet bluffen dat je iets kunt, terwijl dat eigenlijk niet waar is. Als je straks het examen zult halen, maar daarnaast ook aan je eigen eisen voldoet, ben je een geweldige taxi chauffeuse. Als je er aan twijfelt moet je misschien eens naar Amsterdam gaan en 10 korte taxi-ritjes nemen. Ik wil ook best eens mijn - zeer wisselende- ervaringen met taxi-ritten voor je opschrijven. Dat gaat allemaal om mensen die hun diploma hebben gehaald.
Daar ben ik heel benieuwd naar. Als je wilt, schrijf 't maar in mijn eigen topic (zit er helemaal doorheen is de titel). Gewaardeerd word ik overigens wel al, in deze korte tijd, door mensen die ik vervoer. Die soms echt hun waardering uitspreken, dat doet me dan zo goed.
Fijn dat het goed met je gaat dat is ook weer bemoedigend om te horen. Het wordt een keer beter, zoiets dus.
Ik denk dat de kans groot is dat Elmervrouw straks een zeer gewaardeerde taxi-chauffeur wordt, als ze dat wil. Een echte vakvrouw die nog super klant gericht is ook. Ondanks de huidige strubbelingen en tegenvallers. De eisen die je aan jezelf stelt zijn hoog. Je zult niet bluffen dat je iets kunt, terwijl dat eigenlijk niet waar is. Als je straks het examen zult halen, maar daarnaast ook aan je eigen eisen voldoet, ben je een geweldige taxi chauffeuse. Als je er aan twijfelt moet je misschien eens naar Amsterdam gaan en 10 korte taxi-ritjes nemen. Ik wil ook best eens mijn - zeer wisselende- ervaringen met taxi-ritten voor je opschrijven. Dat gaat allemaal om mensen die hun diploma hebben gehaald.
Daar ben ik heel benieuwd naar. Als je wilt, schrijf 't maar in mijn eigen topic (zit er helemaal doorheen is de titel). Gewaardeerd word ik overigens wel al, in deze korte tijd, door mensen die ik vervoer. Die soms echt hun waardering uitspreken, dat doet me dan zo goed.
Fijn dat het goed met je gaat dat is ook weer bemoedigend om te horen. Het wordt een keer beter, zoiets dus.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 25 mei 2008 om 11:20
Yuki toch....wat mooi, wát liéf..
In gedachten zie ik ze liggen op dat speciale plekje dat je hebt uitgezocht. Rustig en vredig. Dat dat gevonden wordt bij elkaar, een onderonsje, net als hier op het forum.
Yuki wat goed van je dat je dit ook schrijft, dat je ons een wat meer gaat loslaten, en ook de reden waarom je dat dat je dat vindt betekent ook dat jij al een stap verder bent, moet een goed gevoel zijn binnen in je, en zo zal het met meer vrouwen straks gaan hier.
Dat is het allermooiste, dat vrouwen hier niet meer elke dag hoeven zijn, omdat ze sterker zijn geworden.
Als je het maar niet doet puur omdat je je niet op je plek voelt omdat jouw omstandigheden gunstiger zijn, maar dat denk ik eigenlijk niet, gezien je uiteenzetting.
Heel veel liefs, en succes Yuki!
In gedachten zie ik ze liggen op dat speciale plekje dat je hebt uitgezocht. Rustig en vredig. Dat dat gevonden wordt bij elkaar, een onderonsje, net als hier op het forum.
Yuki wat goed van je dat je dit ook schrijft, dat je ons een wat meer gaat loslaten, en ook de reden waarom je dat dat je dat vindt betekent ook dat jij al een stap verder bent, moet een goed gevoel zijn binnen in je, en zo zal het met meer vrouwen straks gaan hier.
Dat is het allermooiste, dat vrouwen hier niet meer elke dag hoeven zijn, omdat ze sterker zijn geworden.
Als je het maar niet doet puur omdat je je niet op je plek voelt omdat jouw omstandigheden gunstiger zijn, maar dat denk ik eigenlijk niet, gezien je uiteenzetting.
Heel veel liefs, en succes Yuki!
zondag 25 mei 2008 om 11:32
quote:Elmervrouw schreef op 25 mei 2008 @ 10:48:
[...]
Daar ben ik heel benieuwd naar. Als je wilt, schrijf 't maar in mijn eigen topic (zit er helemaal doorheen is de titel). Gewaardeerd word ik overigens wel al, in deze korte tijd, door mensen die ik vervoer. Die soms echt hun waardering uitspreken, dat doet me dan zo goed.
Fijn dat het goed met je gaat dat is ook weer bemoedigend om te horen. Het wordt een keer beter, zoiets dus.
Gelukkig dat je klanten je hun waardering laten voelen! Ik heb in de afgelopen 2 jaar behoorlijk wat taxiritjes gemaakt. In Nederland en Brussel door mijn werk, hier in Ierland door het beroerde OV. Ik zal je van de week wat over - goede en slechte - ervaringen schrijven. Een fijne zondag vandaag!
Bedacht me net dat (in het algemeen) een andere eigenschap is, dat een eigenschap van mensen die in zo'n vernederende relatie hebben gezeten zich vaak ook is dat ze zich erg goed kunnen schikken in de omstandigheden. Ook dat maakt klein en kwetsbaar, maar is ook een super kracht.
Ik ben een jaar (lichamelijk) ziek geweest. Ik kon bijna niets zonder doodmoe te worden... Toch was het één van de gelukkigste periodes in mijn leven. Genoot echt van hele kleine dingen toen. Ik heb nauwelijks geld nodig om te leven en het naar mijn zin te hebben. Ook dat maakt je onafhankelijk. Ik geniet iedere dag heel erg van mijn relatie met mijn vriend. Wat voor andere mensen misschien normaal is ervaar ik als heel bijzonder. Ben super dankbaar voor iedere dag en laat dat vaak merken.
[...]
Daar ben ik heel benieuwd naar. Als je wilt, schrijf 't maar in mijn eigen topic (zit er helemaal doorheen is de titel). Gewaardeerd word ik overigens wel al, in deze korte tijd, door mensen die ik vervoer. Die soms echt hun waardering uitspreken, dat doet me dan zo goed.
Fijn dat het goed met je gaat dat is ook weer bemoedigend om te horen. Het wordt een keer beter, zoiets dus.
Gelukkig dat je klanten je hun waardering laten voelen! Ik heb in de afgelopen 2 jaar behoorlijk wat taxiritjes gemaakt. In Nederland en Brussel door mijn werk, hier in Ierland door het beroerde OV. Ik zal je van de week wat over - goede en slechte - ervaringen schrijven. Een fijne zondag vandaag!
Bedacht me net dat (in het algemeen) een andere eigenschap is, dat een eigenschap van mensen die in zo'n vernederende relatie hebben gezeten zich vaak ook is dat ze zich erg goed kunnen schikken in de omstandigheden. Ook dat maakt klein en kwetsbaar, maar is ook een super kracht.
Ik ben een jaar (lichamelijk) ziek geweest. Ik kon bijna niets zonder doodmoe te worden... Toch was het één van de gelukkigste periodes in mijn leven. Genoot echt van hele kleine dingen toen. Ik heb nauwelijks geld nodig om te leven en het naar mijn zin te hebben. Ook dat maakt je onafhankelijk. Ik geniet iedere dag heel erg van mijn relatie met mijn vriend. Wat voor andere mensen misschien normaal is ervaar ik als heel bijzonder. Ben super dankbaar voor iedere dag en laat dat vaak merken.
zondag 25 mei 2008 om 11:58
quote:Perel schreef op 25 mei 2008 @ 11:20:
Als je het maar niet doet puur omdat je je niet op je plek voelt omdat jouw omstandigheden gunstiger zijn, maar dat denk ik eigenlijk niet, gezien je uiteenzetting.
Heel veel liefs, en succes Yuki!
Nee hoor Perel, dat is het niet... Het is meer zo dat ik merk dat ik me eigenlijk nauwelijks meer identificeer met de relatie die ik had met ex. Er is in de 7 jaar die volgden alweer zo veel meer gebeurd. (Het zal enorm schelen dat mijn relatie slechts 5 jaar geduurd heeft en ik pas 23 was toen het 'eindelijk' uitraakte, geen kinderen ook).
Het afgelopen half jaar heb ik veel tijd gehad om na te denken. Ik heb ook veel nagedacht over de tijd met mijn ex, mijn eigenschappen en de periode erna. Ik las heel veel mee op dit topic, vooral om het laatste stukje schaamte uit te wissen. (het is zo fijn om te weten dat er meer meiden zijn die dit overkomt.... en zeker dat dat slimme, leuke etc. meiden zijn... meiden waar niets mis mee is) Vorige week poste ik omdat ik wist waar het boek dat Leo noemde nog te verkrijgen was. Ik schreef toen ook meteen al dat ik er eigenlijk klaar mee was, maar kon de verleiding niet weerstaan om toch mee te schrijven.
De reden dat ik niet intensief mee wil gaan schrijven is dat ik de periode met ex en vooral ook de jaren erna, waarin ik mezelf van allerlei verwijten heb gemaakt en telkens weer bewijzen zag van mijn zwakte, echt achter me wil laten.
De tijd van nadenken is voorbij. Ik krijg het in het komende half jaar erg druk. Ik wil me niet langer identificeren met de moeilijke periode in het verleden, maar me richten op mijn kracht en de toekomst.
Als je het maar niet doet puur omdat je je niet op je plek voelt omdat jouw omstandigheden gunstiger zijn, maar dat denk ik eigenlijk niet, gezien je uiteenzetting.
Heel veel liefs, en succes Yuki!
Nee hoor Perel, dat is het niet... Het is meer zo dat ik merk dat ik me eigenlijk nauwelijks meer identificeer met de relatie die ik had met ex. Er is in de 7 jaar die volgden alweer zo veel meer gebeurd. (Het zal enorm schelen dat mijn relatie slechts 5 jaar geduurd heeft en ik pas 23 was toen het 'eindelijk' uitraakte, geen kinderen ook).
Het afgelopen half jaar heb ik veel tijd gehad om na te denken. Ik heb ook veel nagedacht over de tijd met mijn ex, mijn eigenschappen en de periode erna. Ik las heel veel mee op dit topic, vooral om het laatste stukje schaamte uit te wissen. (het is zo fijn om te weten dat er meer meiden zijn die dit overkomt.... en zeker dat dat slimme, leuke etc. meiden zijn... meiden waar niets mis mee is) Vorige week poste ik omdat ik wist waar het boek dat Leo noemde nog te verkrijgen was. Ik schreef toen ook meteen al dat ik er eigenlijk klaar mee was, maar kon de verleiding niet weerstaan om toch mee te schrijven.
De reden dat ik niet intensief mee wil gaan schrijven is dat ik de periode met ex en vooral ook de jaren erna, waarin ik mezelf van allerlei verwijten heb gemaakt en telkens weer bewijzen zag van mijn zwakte, echt achter me wil laten.
De tijd van nadenken is voorbij. Ik krijg het in het komende half jaar erg druk. Ik wil me niet langer identificeren met de moeilijke periode in het verleden, maar me richten op mijn kracht en de toekomst.
zondag 25 mei 2008 om 14:23
Ik hoop eigenlijk dat je wel blijft schrijven Yuky. Om je positiviteit en lieve, aardige, meelevende postings. Met mij gaat het ook al zes jaar uitstekend maar ik blijf ook komen om me met de dames hier te bemoeien. Omdat ik van ze ben gaan houden en mee wil denken en ze graag wil steunen in waar ze mee zitten.
Zelf weten wat je doet natuurlijk maar je bijdragen worden op prijs gesteld zoals je ziet.
(f)
Zelf weten wat je doet natuurlijk maar je bijdragen worden op prijs gesteld zoals je ziet.
(f)
zondag 25 mei 2008 om 22:31
Hallo,
wat wordt hier de laatste dagen weer ontzettend veel geschreven; ik kan het gewoon niet meer bijhouden!
Zit zelf weer niet zo lekker in mijn vel, hier is gewoon teveel gebeurd, en ik zou graag heel hard uithuilen!
Zoonlief is vorige week bij zijn vader gaan wonen, en hoewel ik het op zich met mijn verstand kan volgen, is het gemis enorm. Ik vind gevoelsmatig, dat hij bij mij hoort, en niet bij zijn vader. Ik denk dat zoon dat zelf ook zo ziet momenteel, maar ik weet dus niet hoe het zich gaat ontwikkelen! Maar ik zou hem het liefst weer naar huis halen, terwijl ik weet, dat dat niet goed kan zijn voor ons beiden! Ik mis in hem de man in huis, degene die de 'mannendingen' doet. Maar hij is nog pas 15...
Zijn zusje mist hem ook ontzettend.
Vader is echter heel blij, dat zoon nu bij hem woont...
Wat betreft partner...ik blijf heel erg wantrouwend en onzeker: kan ik wel met hem verder? Ik hou van hem, weet, dat hij ook van mij houdt, maar....ik zoek dingen in een partner die ik bij hem niet vind. Vind wel andere dingen bij hem; en is er wel een partner bij wie je alles vindt, wat je wil??
We hebben het soms over samenwonen, maar weten niet wie van ons dan alles zal opgeven...want in elk geval zal één van ons zijn omgeving op moeten geven.
Mijn kids zullen het vreselijk vinden, als ik naar hem toe zal vertrekken....kan ik me voorstellen, maar zo kan ik het me ook van zijn kids voorstellen!
Soms zou ik het liefst alleen verder gaan, ik weet dat ik het kan. Sterker nog: misschien kan ik dat wel beter dan samen!
Ik voel me nl. best wel geremd in de relatie, vraag me vaak af, of hij wel goed vindt wat ik doe. Hij stimuleert me vaak, maar aan de andere kant neemt hij het me kwalijk, als ik (leuke) dingen zonder hem doe...
Jee, dit is allemaal warrig...kan weer eens niet zo goed omschrijven wat ik voel/bedoel....sorry!
Groetjes,
Nicole
wat wordt hier de laatste dagen weer ontzettend veel geschreven; ik kan het gewoon niet meer bijhouden!
Zit zelf weer niet zo lekker in mijn vel, hier is gewoon teveel gebeurd, en ik zou graag heel hard uithuilen!
Zoonlief is vorige week bij zijn vader gaan wonen, en hoewel ik het op zich met mijn verstand kan volgen, is het gemis enorm. Ik vind gevoelsmatig, dat hij bij mij hoort, en niet bij zijn vader. Ik denk dat zoon dat zelf ook zo ziet momenteel, maar ik weet dus niet hoe het zich gaat ontwikkelen! Maar ik zou hem het liefst weer naar huis halen, terwijl ik weet, dat dat niet goed kan zijn voor ons beiden! Ik mis in hem de man in huis, degene die de 'mannendingen' doet. Maar hij is nog pas 15...
Zijn zusje mist hem ook ontzettend.
Vader is echter heel blij, dat zoon nu bij hem woont...
Wat betreft partner...ik blijf heel erg wantrouwend en onzeker: kan ik wel met hem verder? Ik hou van hem, weet, dat hij ook van mij houdt, maar....ik zoek dingen in een partner die ik bij hem niet vind. Vind wel andere dingen bij hem; en is er wel een partner bij wie je alles vindt, wat je wil??
We hebben het soms over samenwonen, maar weten niet wie van ons dan alles zal opgeven...want in elk geval zal één van ons zijn omgeving op moeten geven.
Mijn kids zullen het vreselijk vinden, als ik naar hem toe zal vertrekken....kan ik me voorstellen, maar zo kan ik het me ook van zijn kids voorstellen!
Soms zou ik het liefst alleen verder gaan, ik weet dat ik het kan. Sterker nog: misschien kan ik dat wel beter dan samen!
Ik voel me nl. best wel geremd in de relatie, vraag me vaak af, of hij wel goed vindt wat ik doe. Hij stimuleert me vaak, maar aan de andere kant neemt hij het me kwalijk, als ik (leuke) dingen zonder hem doe...
Jee, dit is allemaal warrig...kan weer eens niet zo goed omschrijven wat ik voel/bedoel....sorry!
Groetjes,
Nicole
zondag 25 mei 2008 om 23:03
Nicole, heel veel sterkte de komende tijd. Het zal niet makkelijk zijn om zo 'geamputeerd' te zijn van je zoon. Komt tijd komt raad.
Je vriend........aan de ene kant zeg je mooie dingen over hem. Maar aan de andere kant zijn er echt wel dingen die niet in de haak zijn. Wanneer je dat nu al ziet, terwijl je niet samenwoont is dat niet zo'n goed teken. Je moet je vrij voelen in een relatie meid!
Je vriend........aan de ene kant zeg je mooie dingen over hem. Maar aan de andere kant zijn er echt wel dingen die niet in de haak zijn. Wanneer je dat nu al ziet, terwijl je niet samenwoont is dat niet zo'n goed teken. Je moet je vrij voelen in een relatie meid!
maandag 26 mei 2008 om 10:03
Wat een goede dingen worden er geschreven.
Yuky, jouw ritueeltje is echt heel lief .
Verder ben ik gewoon te moe om veel te schrijven, lees wel mee en leer weer veel van jullie. Hier gaat het niet zo super, veel onbegrip en ik ben gewoon doodmoe van de moeite die ik moet doen om mijn goede bedoelingen over te brengen die dan vervolgens verkeer worden opgevat. Sorry, beetje cryptisch.
Yuky, jouw ritueeltje is echt heel lief .
Verder ben ik gewoon te moe om veel te schrijven, lees wel mee en leer weer veel van jullie. Hier gaat het niet zo super, veel onbegrip en ik ben gewoon doodmoe van de moeite die ik moet doen om mijn goede bedoelingen over te brengen die dan vervolgens verkeer worden opgevat. Sorry, beetje cryptisch.
maandag 26 mei 2008 om 10:09
Lieve Rabo, niks cryptisch aan hoor. Zo'n relatie is doodvermoeiend. Dat ervaart Lilly ook. Je bent niet voor niets zo moe! Als je je afvraagt waarom je toch tot zo weinig komt, waarom je zo weinig zin hebt om dingen te ondernemen of veel dingen laat liggen: dat is dus daarom. Al je energie gaat in het omgaan met je partner.
Yuki, ik heb je bijdragen gewaardeerd en hoop dat je af en toe nog komt kijken. Je blijft toch wel meelezen hè? Ik kan me voorstellen dat je er niet zo'n behoefte aan hebt te lezen of schrijven als je er zelf echt klaar mee bent. Ik hoop dat ook te bereiken Maar het is altijd fijn als je op basis van jouw ervaring wijze woorden kan komen brengen.
Nicole, ik leef met je mee. Geamputeerd is wel het goede woord, denk ik. Ik vraag me af wat je bedoelt met 'de man in huis'? Zijn dat verantwoordelijkheden die jij liever niet op je neemt, dingen die je denkt niet te kunnen?
liefs,
dubio
Yuki, ik heb je bijdragen gewaardeerd en hoop dat je af en toe nog komt kijken. Je blijft toch wel meelezen hè? Ik kan me voorstellen dat je er niet zo'n behoefte aan hebt te lezen of schrijven als je er zelf echt klaar mee bent. Ik hoop dat ook te bereiken Maar het is altijd fijn als je op basis van jouw ervaring wijze woorden kan komen brengen.
Nicole, ik leef met je mee. Geamputeerd is wel het goede woord, denk ik. Ik vraag me af wat je bedoelt met 'de man in huis'? Zijn dat verantwoordelijkheden die jij liever niet op je neemt, dingen die je denkt niet te kunnen?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 26 mei 2008 om 10:55
hallo,
Dank voor reacties! Dubio, of ik die verantwoordelijkheid niet op me neem? Nee, dat is het niet; het zijn gewoon soms kleine dingen, die hij graag doet: een lamp ophangen, de pc opnieuw installeren; iets wat kapot is repareren. Zoonlief is superhandig, en doet dat graag. Om zijn zelfvertrouwen op te krikken laat/liet ik hem die dingen doen, maar hierdoor ging hij zich ook boven mij plaatsen. Hij kwam vaak met ideeën, en die moesten dan ook zo uitgevoerd worden. Dit heeft vaak met zijn beperking (autisme) te maken: hij wil duidelijkheid, en door zo de controle te houden, had hij duidelijkheid.
Hierdoor is de verhouding tussen hem en mij flink verstoord! Soms had ik het idee, dat zoonlief me met niemand wil delen, alsof hij me bijna als partner ziet, en dat is eng!
Maar in elk geval was hij zo ongeveer de baas in huis, en dat kan gewoon niet...
Enne....geamputeerd, ja zo voelt het wel. Als hij geplaatst zou zijn, zou ik waarschijnlijk minder erg hebben gevonden!
Liefs,
Nicole
Dank voor reacties! Dubio, of ik die verantwoordelijkheid niet op me neem? Nee, dat is het niet; het zijn gewoon soms kleine dingen, die hij graag doet: een lamp ophangen, de pc opnieuw installeren; iets wat kapot is repareren. Zoonlief is superhandig, en doet dat graag. Om zijn zelfvertrouwen op te krikken laat/liet ik hem die dingen doen, maar hierdoor ging hij zich ook boven mij plaatsen. Hij kwam vaak met ideeën, en die moesten dan ook zo uitgevoerd worden. Dit heeft vaak met zijn beperking (autisme) te maken: hij wil duidelijkheid, en door zo de controle te houden, had hij duidelijkheid.
Hierdoor is de verhouding tussen hem en mij flink verstoord! Soms had ik het idee, dat zoonlief me met niemand wil delen, alsof hij me bijna als partner ziet, en dat is eng!
Maar in elk geval was hij zo ongeveer de baas in huis, en dat kan gewoon niet...
Enne....geamputeerd, ja zo voelt het wel. Als hij geplaatst zou zijn, zou ik waarschijnlijk minder erg hebben gevonden!
Liefs,
Nicole
maandag 26 mei 2008 om 14:48
Tja, dan had je tenminste geweten dat hij hulp had gekregen. Je gaat nu gewoon zitten wachten tot het misgaat
Heb je een idee hoe je in de tussentijd kan omgaan met dat baasspelen van hem? Duidelijkheid lijkt me ook duidelijke grenzen opgelegd krijgen. Zelf de onbeperkte controle hebben kan ook misschien te veel ruimte geven? Het moet wel duidelijk blijven dat jij de ouder bent en hij het kind, en niet andersom! En ook niks van gelijkwaardigheid zoals tussen partners. Kun jij daar in de tussentijd mee verder, door met iemand te praten bijvoorbeeld? Of een gerichte training te krijgen?
liefs,
dubio
Heb je een idee hoe je in de tussentijd kan omgaan met dat baasspelen van hem? Duidelijkheid lijkt me ook duidelijke grenzen opgelegd krijgen. Zelf de onbeperkte controle hebben kan ook misschien te veel ruimte geven? Het moet wel duidelijk blijven dat jij de ouder bent en hij het kind, en niet andersom! En ook niks van gelijkwaardigheid zoals tussen partners. Kun jij daar in de tussentijd mee verder, door met iemand te praten bijvoorbeeld? Of een gerichte training te krijgen?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 26 mei 2008 om 15:14
[quote]dubiootje schreef op 26 mei 2008 @ 14:48:
Tja, dan had je tenminste geweten dat hij hulp had gekregen. Je gaat nu gewoon zitten wachten tot het misgaat
Dubio, ik had niets liever dan die hulp gehad, maar vader heeft daar een stokje voor gestoken! Ik heb er alles aan gedaan om gericht hulp te krijgen (plaatsing met behandeling, heeft zoon nodig), maar vader geeft aan, dat het allemaal aan mij ligt, en dat hij het wel 'eventjes' beter gaat doen, en dat is dan ook puur de reden, dat zoonlief bij hem moet gaan wonen. (Onderzoek RvdK; vader en zoon willen beiden geen plaatsing; dus komt er geen plaatsing....) Als het aan mij had gelegen, hadden zowel zoonlief als ik gerichte hulp gekregen! Dat is ook de reden dat ik van deze hele situatie baal, dit zal voor zoonlief niet de op lossing zijn! En het is inderdaad wachten tot het misgaat, zeggen alle hulpverleners die totnogtoe betrokken zijn (geweest) bij het gezin. Blijkbaar moet het zo...
Heb je een idee hoe je in de tussentijd kan omgaan met dat baasspelen van hem? Duidelijkheid lijkt me ook duidelijke grenzen opgelegd krijgen. Zelf de onbeperkte controle hebben kan ook misschien te veel ruimte geven? Het moet wel duidelijk blijven dat jij de ouder bent en hij het kind, en niet andersom! En ook niks van gelijkwaardigheid zoals tussen partners. Kun jij daar in de tussentijd mee verder, door met iemand te praten bijvoorbeeld? Of een gerichte training te krijgen?
Op dit moment loop ik zelf nog steeds bij een psychotherapeut, en dat doet me wel goed; geeft ook echt steun/hulp. Echter: zoonlief heeft zeker ook therapie/begeleiding nodig, en die krijgt hij nu (voorlopig) niet; er komt alleen een OTS. De letterlijke afstand die er nu is tussen zoon en mij, is op zich alleen maar goed; echter ik had die het liefst anders ingevuld gezien: plaatsing met therapie, en die is er nu dus niet; dat doet pijn. Op zich hoorde ik altijd van de hulpverlener in huis, dat ik best duidelijk ben, en ook goed mijn grenzen aangeef e.d., maar dat zoonlief verbaal zó ontzettend sterk is, dat het gewoon te vermoeiend is; vechten tegen de bierkaai. Zoon is intussen 15 jaar, en ik gaf hem op zich al niet veel ruimte, maar ergens ga je met een 15-jarige toch anders om, dan met een 5-jarige; alleen: in dit geval kan hij er niet mee omgaan, en stelt zich gelijk boven mij. (het is nogal lastig uitleggen, maar schijnt alles met zijn beperking te maken te hebben. Als je hem een vinger geeft, pakt hij inderdaad meteen je hele hand/arm, en meer...)
liefs,
dubio[/quote]
Groetjes,
Nicole
Tja, dan had je tenminste geweten dat hij hulp had gekregen. Je gaat nu gewoon zitten wachten tot het misgaat
Dubio, ik had niets liever dan die hulp gehad, maar vader heeft daar een stokje voor gestoken! Ik heb er alles aan gedaan om gericht hulp te krijgen (plaatsing met behandeling, heeft zoon nodig), maar vader geeft aan, dat het allemaal aan mij ligt, en dat hij het wel 'eventjes' beter gaat doen, en dat is dan ook puur de reden, dat zoonlief bij hem moet gaan wonen. (Onderzoek RvdK; vader en zoon willen beiden geen plaatsing; dus komt er geen plaatsing....) Als het aan mij had gelegen, hadden zowel zoonlief als ik gerichte hulp gekregen! Dat is ook de reden dat ik van deze hele situatie baal, dit zal voor zoonlief niet de op lossing zijn! En het is inderdaad wachten tot het misgaat, zeggen alle hulpverleners die totnogtoe betrokken zijn (geweest) bij het gezin. Blijkbaar moet het zo...
Heb je een idee hoe je in de tussentijd kan omgaan met dat baasspelen van hem? Duidelijkheid lijkt me ook duidelijke grenzen opgelegd krijgen. Zelf de onbeperkte controle hebben kan ook misschien te veel ruimte geven? Het moet wel duidelijk blijven dat jij de ouder bent en hij het kind, en niet andersom! En ook niks van gelijkwaardigheid zoals tussen partners. Kun jij daar in de tussentijd mee verder, door met iemand te praten bijvoorbeeld? Of een gerichte training te krijgen?
Op dit moment loop ik zelf nog steeds bij een psychotherapeut, en dat doet me wel goed; geeft ook echt steun/hulp. Echter: zoonlief heeft zeker ook therapie/begeleiding nodig, en die krijgt hij nu (voorlopig) niet; er komt alleen een OTS. De letterlijke afstand die er nu is tussen zoon en mij, is op zich alleen maar goed; echter ik had die het liefst anders ingevuld gezien: plaatsing met therapie, en die is er nu dus niet; dat doet pijn. Op zich hoorde ik altijd van de hulpverlener in huis, dat ik best duidelijk ben, en ook goed mijn grenzen aangeef e.d., maar dat zoonlief verbaal zó ontzettend sterk is, dat het gewoon te vermoeiend is; vechten tegen de bierkaai. Zoon is intussen 15 jaar, en ik gaf hem op zich al niet veel ruimte, maar ergens ga je met een 15-jarige toch anders om, dan met een 5-jarige; alleen: in dit geval kan hij er niet mee omgaan, en stelt zich gelijk boven mij. (het is nogal lastig uitleggen, maar schijnt alles met zijn beperking te maken te hebben. Als je hem een vinger geeft, pakt hij inderdaad meteen je hele hand/arm, en meer...)
liefs,
dubio[/quote]
Groetjes,
Nicole
maandag 26 mei 2008 om 16:11
Hoi Nicole,
Uit je post begrijp ik dat jij hier al langer post, je naam komt me wel bekend voor ook uit een periode dat ik alleen nog maar af en toe meelas...
Wat je 15-jarige betreft, begijp je gevoelens goed.
Ik heb er ook een rondlopen, die bij ons thuis bepaalde klusjes beter aanpakt dan ik dat zelf zou doen. Staat in de familie al een beetje bekend als de techneut...
Omdat ik al voor mijn scheiding zo'n band met hem had van: we hoeven elkaar maar aan te kijken en we begrijpen elkaar, heb ik ook de neiging gehad om mijn gedachten over bepaalde zaken met hem te bespreken.
Ik heb dit bewust een halt toegeroepen toen ik merkte dat hij (goed bedoeld) bepaalde dingen zélf ging bepalen in ons huishouden. Het had daarbij wel het gevoel van: dat moet ik echt in de kiem smoren, anders zit ik straks in net zo'n situatie als met zijn vader; als ie straks tegen de 20 loopt regelt hij de hele boel: dit lijkt wel overdreven maar het hielp me wel om weer 'ouder' te worden.
Nicole, als ik je verder een goede raad mag geven: denk er goed over na voor je intrekt bij je vriend. Ik zou bijna zeggen, doe het niet. Geef je huis waar je je zelfstandigheid kan ontplooien niet op!
Het feit dat je zoon nu bij zijn vader woont is voor jou nou helemaal niet prettig, probeer die leegte niet te vullen met intrekken bij iemand waarmee je ook je twijfels hebt.
Toevallig (toevallig?) heb ik vorige week over zo'n situatie gehoord waar de dochter van de vrouw zich nu helemaal verloren voelt: uit haar vertrouwde omgeving bij een voor haar betrekkelijk vreemde in huis, samen met haar moeder, dat wel, maar ze heeft het gevoel dat ze haar moeder en haar vriend in de weg zit. Diepe treurnis bij dat meisje. Ergernissen en ruzies alom. De vriend vindt de dochter lastig en de moeder neemt het dan toch op voor haar kind, en kan niet meer terug naar haar eigen huis, want dat is er niet meer...
Nicole, zorg voor jezelf, als je stabiel bent zal je zoon aanvoelen dat hij de baas niet kan spelen, dan heb je zelf de touwtjes in handen. Is ook een betere basis om eventueel dan toch (weloverwogen) bij je vriend in te trekken, als je dat dán nog wilt.
Liefs, Perel.
Uit je post begrijp ik dat jij hier al langer post, je naam komt me wel bekend voor ook uit een periode dat ik alleen nog maar af en toe meelas...
Wat je 15-jarige betreft, begijp je gevoelens goed.
Ik heb er ook een rondlopen, die bij ons thuis bepaalde klusjes beter aanpakt dan ik dat zelf zou doen. Staat in de familie al een beetje bekend als de techneut...
Omdat ik al voor mijn scheiding zo'n band met hem had van: we hoeven elkaar maar aan te kijken en we begrijpen elkaar, heb ik ook de neiging gehad om mijn gedachten over bepaalde zaken met hem te bespreken.
Ik heb dit bewust een halt toegeroepen toen ik merkte dat hij (goed bedoeld) bepaalde dingen zélf ging bepalen in ons huishouden. Het had daarbij wel het gevoel van: dat moet ik echt in de kiem smoren, anders zit ik straks in net zo'n situatie als met zijn vader; als ie straks tegen de 20 loopt regelt hij de hele boel: dit lijkt wel overdreven maar het hielp me wel om weer 'ouder' te worden.
Nicole, als ik je verder een goede raad mag geven: denk er goed over na voor je intrekt bij je vriend. Ik zou bijna zeggen, doe het niet. Geef je huis waar je je zelfstandigheid kan ontplooien niet op!
Het feit dat je zoon nu bij zijn vader woont is voor jou nou helemaal niet prettig, probeer die leegte niet te vullen met intrekken bij iemand waarmee je ook je twijfels hebt.
Toevallig (toevallig?) heb ik vorige week over zo'n situatie gehoord waar de dochter van de vrouw zich nu helemaal verloren voelt: uit haar vertrouwde omgeving bij een voor haar betrekkelijk vreemde in huis, samen met haar moeder, dat wel, maar ze heeft het gevoel dat ze haar moeder en haar vriend in de weg zit. Diepe treurnis bij dat meisje. Ergernissen en ruzies alom. De vriend vindt de dochter lastig en de moeder neemt het dan toch op voor haar kind, en kan niet meer terug naar haar eigen huis, want dat is er niet meer...
Nicole, zorg voor jezelf, als je stabiel bent zal je zoon aanvoelen dat hij de baas niet kan spelen, dan heb je zelf de touwtjes in handen. Is ook een betere basis om eventueel dan toch (weloverwogen) bij je vriend in te trekken, als je dat dán nog wilt.
Liefs, Perel.
maandag 26 mei 2008 om 16:19
Lieve Nicole,
zorg voor de hulp voor jezelf en laat los wat er gebeurt is nu. En ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan, maar jij hebt je verhaal gedaan en het is duidelijk hoe jij en meer mensen erover denken.
Dan moet het maar misgaan, jij hebt dit niet meer onder controle en dat moet je niet meer willen ook. Gun jezelf die ruimte en werk aan je relatie met je dochter.
En ja dat samenwonen, niet doen, je kent mijn mening denk ik nog wel. Ik denk dat deze relatie voor jou een vlucht is, opnieuw willen leunen op iemand en als die persoon je dan gaat sturen in richtingen waar jij je niet goed bij voelt krijg je dus die meningsverschillen en dat gevoel dat er iets niet klopt.
En je kan je wel heel druk gaan lopen maken over de vader hoe die dat nu weer gedaan heeft, het brengt je echt niet verder. Het is gebeurd, deal with it. Zoals het ging kon het ook niet doorgaan dat weet je zelf ook heel goed. Laat de vader zijn verantwoordelijkheid maar eens nemen. Jij hebt lang genoeg gezorgd! Je bent geen slechte moeder omdat hij nu bij zijn vader zit, knoop dat goed in je oren!
liefs Zonlicht
zorg voor de hulp voor jezelf en laat los wat er gebeurt is nu. En ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan, maar jij hebt je verhaal gedaan en het is duidelijk hoe jij en meer mensen erover denken.
Dan moet het maar misgaan, jij hebt dit niet meer onder controle en dat moet je niet meer willen ook. Gun jezelf die ruimte en werk aan je relatie met je dochter.
En ja dat samenwonen, niet doen, je kent mijn mening denk ik nog wel. Ik denk dat deze relatie voor jou een vlucht is, opnieuw willen leunen op iemand en als die persoon je dan gaat sturen in richtingen waar jij je niet goed bij voelt krijg je dus die meningsverschillen en dat gevoel dat er iets niet klopt.
En je kan je wel heel druk gaan lopen maken over de vader hoe die dat nu weer gedaan heeft, het brengt je echt niet verder. Het is gebeurd, deal with it. Zoals het ging kon het ook niet doorgaan dat weet je zelf ook heel goed. Laat de vader zijn verantwoordelijkheid maar eens nemen. Jij hebt lang genoeg gezorgd! Je bent geen slechte moeder omdat hij nu bij zijn vader zit, knoop dat goed in je oren!
liefs Zonlicht
