Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 26 mei 2008 om 16:28
Elmervrouw, ik lees het nu pas wat je schreef, ik herken dit ook best wel...
Bij mij lijkt het soms wel of ik uit twee delen besta. Het ene deel de volwassene, die het allemaal inderdaad doet, met alle gevoelens die je hierboven noemt en die erbij horen. Gewoon dóen wat gedaan moet worden. So far so good.
Anderzijds heb ik een deel in mij, ik zou het 'innerlijk kind' kunnen noemen, die alleen maar emotie en gevoel heeft en dit niet kan relativeren. Het wordt erdoor overspoeld. Dit deel was eerst bij mij helemaal weggedrukt en daardoor voelde ik niets meer. Voelde mij ook niet betrokken bij het het leven op zich. Kon zómaar weggaan, zeg maar..
Jij noemt het je volwassene stukje tegenover je innerlijke kind.
Ik heb zo'n soort beeldvorming van mezelf ook, maar bij mij is het mijn toneel-Perel, die zich kleedt en gedraagt zoals andere mensen van mijn leeftijd normaalgesproken doen, maar het is dus puur uiterlijk, een proberen mee te doen in de grote mensenwereld: op mijn werk, in een winkel, als ik een telefoontje pleeg voor iets officieels...alleen heb ik dan wel altijd het gevoel dat ik nét dat beetje mis waarmee ik serieus in dat wereldje kan worden opgenomen.
Als dit innerlijk kind getriggerd wordt, door bijv. zo'n 'enge' examinator of een bazige werkgeefster, spelen die emoties zo hoog op dat er rationeel niet tegenin te redeneren valt. Ik kan het niet 'wegpraten', of 'overtuigen'. Het overspoelt me.
Ik denk zelf dat dit zó lang compleet is weggedrukt dat e.e.a. nu bezig is een nieuw evenwicht te vinden. En dat de gevoelskant gauw de overhand krijgt, omdat het zo lang weggedrukt is geweest. Het evenwicht vinden is met vallen en opstaan.
Het zit allemaal binnenin, maar dingen van buitenaf maken dat het naar buiten kan komen. En als ik nu dus mensen tegenkom die normaal reageren, rustig, zoals mijn baas bijv. op mijn acties, of zoals mijn man, dan kan ik beetje bij beetje weer vertrouwen gaan krijgen in mensen. Oh, er gebeuren geen rampen, je wordt niet geslagen of gekleineerd, niks aan de hand! Rustig maar.....
Dit kan ik daar op zulke 'warme' momenten éventjes in meegaan, als ik in die situatie zit en word ondergedompeld, of zoiets.
Ben ik later weer terug thuis, loop ik naar de spiegel en kijk ik naar mezelf (een soort van afreageren), bekijk ik mezelf kritisch en denk ik: dat dacht je toch zeker zelf niet? Ze kennen je niet echt! Je mag er alleen maar even aan ruiken.
Ik denk dan hoogstens dat het positief aanvoelde omdat ik mijn rol iets beter speelde dan wanneer het 'mis' gaat.
Weet niet of jullie hier iets van snappen, maar ik post het toch
In die zin, Elmer, snap ik het dus, maar wie weet bedoel jij toch iets wezenlijks anders.
Wat ik hierboven schreef is trouwens iets wat ik mijn hele leven al een beetje bij me draag, is niet persé gekomen door mijn huwelijk, maar het is wel de reden dat ik op die grond het hebben van mijn relatie zoals het ging zo lang heb kunnen accepteren, want zo gaat het nou eenmaal in mijn leven.
En met het naar mijzelf kijken in de spiegel herkende ik mijzelf: O,ja dit ben IK nou eenmaal. Dat verandert toch nooit.
Wat kan een mens toch raar in elkaar zitten.
Bij mij lijkt het soms wel of ik uit twee delen besta. Het ene deel de volwassene, die het allemaal inderdaad doet, met alle gevoelens die je hierboven noemt en die erbij horen. Gewoon dóen wat gedaan moet worden. So far so good.
Anderzijds heb ik een deel in mij, ik zou het 'innerlijk kind' kunnen noemen, die alleen maar emotie en gevoel heeft en dit niet kan relativeren. Het wordt erdoor overspoeld. Dit deel was eerst bij mij helemaal weggedrukt en daardoor voelde ik niets meer. Voelde mij ook niet betrokken bij het het leven op zich. Kon zómaar weggaan, zeg maar..
Jij noemt het je volwassene stukje tegenover je innerlijke kind.
Ik heb zo'n soort beeldvorming van mezelf ook, maar bij mij is het mijn toneel-Perel, die zich kleedt en gedraagt zoals andere mensen van mijn leeftijd normaalgesproken doen, maar het is dus puur uiterlijk, een proberen mee te doen in de grote mensenwereld: op mijn werk, in een winkel, als ik een telefoontje pleeg voor iets officieels...alleen heb ik dan wel altijd het gevoel dat ik nét dat beetje mis waarmee ik serieus in dat wereldje kan worden opgenomen.
Als dit innerlijk kind getriggerd wordt, door bijv. zo'n 'enge' examinator of een bazige werkgeefster, spelen die emoties zo hoog op dat er rationeel niet tegenin te redeneren valt. Ik kan het niet 'wegpraten', of 'overtuigen'. Het overspoelt me.
Ik denk zelf dat dit zó lang compleet is weggedrukt dat e.e.a. nu bezig is een nieuw evenwicht te vinden. En dat de gevoelskant gauw de overhand krijgt, omdat het zo lang weggedrukt is geweest. Het evenwicht vinden is met vallen en opstaan.
Het zit allemaal binnenin, maar dingen van buitenaf maken dat het naar buiten kan komen. En als ik nu dus mensen tegenkom die normaal reageren, rustig, zoals mijn baas bijv. op mijn acties, of zoals mijn man, dan kan ik beetje bij beetje weer vertrouwen gaan krijgen in mensen. Oh, er gebeuren geen rampen, je wordt niet geslagen of gekleineerd, niks aan de hand! Rustig maar.....
Dit kan ik daar op zulke 'warme' momenten éventjes in meegaan, als ik in die situatie zit en word ondergedompeld, of zoiets.
Ben ik later weer terug thuis, loop ik naar de spiegel en kijk ik naar mezelf (een soort van afreageren), bekijk ik mezelf kritisch en denk ik: dat dacht je toch zeker zelf niet? Ze kennen je niet echt! Je mag er alleen maar even aan ruiken.
Ik denk dan hoogstens dat het positief aanvoelde omdat ik mijn rol iets beter speelde dan wanneer het 'mis' gaat.
Weet niet of jullie hier iets van snappen, maar ik post het toch
In die zin, Elmer, snap ik het dus, maar wie weet bedoel jij toch iets wezenlijks anders.
Wat ik hierboven schreef is trouwens iets wat ik mijn hele leven al een beetje bij me draag, is niet persé gekomen door mijn huwelijk, maar het is wel de reden dat ik op die grond het hebben van mijn relatie zoals het ging zo lang heb kunnen accepteren, want zo gaat het nou eenmaal in mijn leven.
En met het naar mijzelf kijken in de spiegel herkende ik mijzelf: O,ja dit ben IK nou eenmaal. Dat verandert toch nooit.
Wat kan een mens toch raar in elkaar zitten.
maandag 26 mei 2008 om 16:35
Hallo,
Perel, Zonlicht, dank voor jullie visie. Ja, Zonlicht, ik ken jouw reactie nog wel, en het samenwonen kan ook op dit moment (nog) niet. Dan moet ik mijn dochter inderdaad uit haar vertrouwde omgeving halen, en dat kan ik zeker nu niet meteen doen.
Vriend en ik zullen wel proberen meer bij elkaar te kunnen zijn, maar ik zal mijn eigen huis voorlopig zeker niet opgeven!
Gelukkig durf ik wel steeds meer van me af te spreken en dingen die me bij vriend dwarszitten vaker te uiten.
Wat vader betreft: ja, ik zal hem zijn gang laten gaan (zal wel moeten); maar het is nog erg vers, dus nog verscheurd allemaal.
Wilde gewoon even mijn verhaal hier weer eens kwijt.
Tja, zit inderdaad ook weer in een ongelijkwaardige relatie, waar we ons wel beiden bewust van zijn; en waarin ik sterker moet worden, wil het beter gaan. Dat is iets waar ik ook aan zal moeten werken, als deze relatie mis zal lopen: gewoon leren meer voor mezelf op te komen. Wat dat betreft 'gebruik' ik deze relatie toch ook wel, om dit te leren. Ik weet gewoon, dat ik me ook red zonder hem, al voel ik me gewoon meestal erg prettig in zijn gezelschap.
Wat het momenteel weer ietsje lastiger maakt: hij is weer aan het werk; eigenlijk is hem dit te veel; hij is alweer oververmoeid, en hierdoor erg geprikkeld. Ook hij is in therapie, wil heel graag anders, en werkt hier aan. Wil zelfs dat we elkaar komend weekend niet zien, zodat hij (en ook ik) een beetje rust krijgen.
Zie wel hoe het verder gaat.
Liefs,
Nicole
Perel, Zonlicht, dank voor jullie visie. Ja, Zonlicht, ik ken jouw reactie nog wel, en het samenwonen kan ook op dit moment (nog) niet. Dan moet ik mijn dochter inderdaad uit haar vertrouwde omgeving halen, en dat kan ik zeker nu niet meteen doen.
Vriend en ik zullen wel proberen meer bij elkaar te kunnen zijn, maar ik zal mijn eigen huis voorlopig zeker niet opgeven!
Gelukkig durf ik wel steeds meer van me af te spreken en dingen die me bij vriend dwarszitten vaker te uiten.
Wat vader betreft: ja, ik zal hem zijn gang laten gaan (zal wel moeten); maar het is nog erg vers, dus nog verscheurd allemaal.
Wilde gewoon even mijn verhaal hier weer eens kwijt.
Tja, zit inderdaad ook weer in een ongelijkwaardige relatie, waar we ons wel beiden bewust van zijn; en waarin ik sterker moet worden, wil het beter gaan. Dat is iets waar ik ook aan zal moeten werken, als deze relatie mis zal lopen: gewoon leren meer voor mezelf op te komen. Wat dat betreft 'gebruik' ik deze relatie toch ook wel, om dit te leren. Ik weet gewoon, dat ik me ook red zonder hem, al voel ik me gewoon meestal erg prettig in zijn gezelschap.
Wat het momenteel weer ietsje lastiger maakt: hij is weer aan het werk; eigenlijk is hem dit te veel; hij is alweer oververmoeid, en hierdoor erg geprikkeld. Ook hij is in therapie, wil heel graag anders, en werkt hier aan. Wil zelfs dat we elkaar komend weekend niet zien, zodat hij (en ook ik) een beetje rust krijgen.
Zie wel hoe het verder gaat.
Liefs,
Nicole
maandag 26 mei 2008 om 16:50
Ik vind het wel heel krachtig klinken dat je in de spiegel kijkt, Perel. Ik ga eens kijken of ik daar iets mee kan, lijkt me een heel bewuste manier van met jezelf omgaan -ik weet zeker dat ik de binnenkant van mijn spiegelbeeld zal haten op zo'n moment-
Nicole, misschien idealistisch, maar ik zou juist het gevoel willen hebben, dat ik niets meer móet in een volgende relatie.
Gewoon zomaar jezelf zijn, dat lijkt me zo fijn, en toch niet teveel gevraagd.
Nicole, misschien idealistisch, maar ik zou juist het gevoel willen hebben, dat ik niets meer móet in een volgende relatie.
Gewoon zomaar jezelf zijn, dat lijkt me zo fijn, en toch niet teveel gevraagd.
maandag 26 mei 2008 om 16:53
quote:mamzelle schreef op 26 mei 2008 @ 16:50:
Nicole, misschien idealistisch, maar ik zou juist het gevoel willen hebben, dat ik niets meer móet in een volgende relatie.
Gewoon zomaar jezelf zijn, dat lijkt me zo fijn, en toch niet teveel gevraagd.Niet idealistisch maar realistisch en zeker mogelijk! Kijk maar eens hoe we hier met elkaar omgaan en ik heb inmiddels vriendschappen waarin dat ook opgaat. Gewoon echt jezelf kunnen zijn, met je goede en slechte kanten, met je vrolijkheid en je lach, maar ook met je verdriet en je triggers. Dus ik zal inderdaad nooit meer genoegen nemen met iets wat ongelijkwaardig is.
Nicole, misschien idealistisch, maar ik zou juist het gevoel willen hebben, dat ik niets meer móet in een volgende relatie.
Gewoon zomaar jezelf zijn, dat lijkt me zo fijn, en toch niet teveel gevraagd.Niet idealistisch maar realistisch en zeker mogelijk! Kijk maar eens hoe we hier met elkaar omgaan en ik heb inmiddels vriendschappen waarin dat ook opgaat. Gewoon echt jezelf kunnen zijn, met je goede en slechte kanten, met je vrolijkheid en je lach, maar ook met je verdriet en je triggers. Dus ik zal inderdaad nooit meer genoegen nemen met iets wat ongelijkwaardig is.
maandag 26 mei 2008 om 17:14
Helemaal mee eens, Mamz en Zon! Nicole, jij mag jezelf zijn in deze relatie. De reden waarom jij vindt dat je moet veranderen ("sterker moet zijn") is dat je vriend dat van je eist. Terwijl hij helemaal niet zo leuk en begripvol reageert als je wel voor jezelf opkomt. Hij wil een sterke vrouw die doet wat hij wil, ja sorry maar zo werkt het niet.
Jij bent wie je bent en dat is oké. Als jij wilt veranderen en sterker wilt worden om redenen die voor jou belangrijk zijn, dan moet je daar vooral aan werken. Het moet geen voorwaarde zijn om je relatie te laten slagen. Als hij jou accepteert zoals je bent (onvoorwaardelijke liefde, weet je wel...), dan redden jullie het wel.
Jij bent wie je bent en dat is oké. Als jij wilt veranderen en sterker wilt worden om redenen die voor jou belangrijk zijn, dan moet je daar vooral aan werken. Het moet geen voorwaarde zijn om je relatie te laten slagen. Als hij jou accepteert zoals je bent (onvoorwaardelijke liefde, weet je wel...), dan redden jullie het wel.
Ga in therapie!
maandag 26 mei 2008 om 17:31
quote:dubiootje schreef op 26 mei 2008 @ 17:14:
Helemaal mee eens, Mamz en Zon! Nicole, jij mag jezelf zijn in deze relatie. De reden waarom jij vindt dat je moet veranderen ("sterker moet zijn") is dat je vriend dat van je eist. Terwijl hij helemaal niet zo leuk en begripvol reageert als je wel voor jezelf opkomt. Hij wil een sterke vrouw die doet wat hij wil, ja sorry maar zo werkt het niet.
Jij bent wie je bent en dat is oké. Als jij wilt veranderen en sterker wilt worden om redenen die voor jou belangrijk zijn, dan moet je daar vooral aan werken. Het moet geen voorwaarde zijn om je relatie te laten slagen. Als hij jou accepteert zoals je bent (onvoorwaardelijke liefde, weet je wel...), dan redden jullie het wel.
Hallo dames,
ik vind alle reacties waardevol, maar pik die van Dubio er even uit, omdat zij schrijft, dat ik wil veranderen omdat vriend dit van me eist. Hij wil een sterke vrouw die doet wat hij wil.
Dit is inderdaad wel zoals ik het ook zie, en daar wijs ik hem ook wel op. Echter: ik wil echt voor mezelf sterker worden. Ik vind me nog steeds de mindere t.o.v. de meeste mensen; negatief zelfbeeld. Dus dat is sowieso iets wat ik wil veranderen. Ik wil me niet altijd de mindere voelen, en ook van daaruit reageren. Als ik een positiever zelfbeeld heb, denk ik, dat ik ook beter voor mezelf kan opkomen, omdat ik dan ook besef dat ik het waard ben.
En of dit dan met of zonder huidige vriend is, dat zie ik dan wel.
Wat wel opvalt: als vriend goed uitgerust is (zoals hij de laatste tijd eigenlijk wel was), hadden we het super als we samen waren, kon hij ook best veel hebben; had ik ook steun aan hem.
Momenteel is hij heel erg oververmoeid, en komen zijn 'nare' trekjes weer naar boven, en daar pas ik voor!
Wat mij wel opvalt, als hij moe is: hij wil echt alles onder controle houden. Hij wil bepalen hoe en wat zijn kinderen doen, waar ik sta, en wat ik doe; etc. Ik heb hem geadviseerd hier met zijn psycholoog over te praten, want dit gaat gewoon echt te ver.
Hoop dat het zo een beetje duidelijk is??
Groetjes,
Nicole
Helemaal mee eens, Mamz en Zon! Nicole, jij mag jezelf zijn in deze relatie. De reden waarom jij vindt dat je moet veranderen ("sterker moet zijn") is dat je vriend dat van je eist. Terwijl hij helemaal niet zo leuk en begripvol reageert als je wel voor jezelf opkomt. Hij wil een sterke vrouw die doet wat hij wil, ja sorry maar zo werkt het niet.
Jij bent wie je bent en dat is oké. Als jij wilt veranderen en sterker wilt worden om redenen die voor jou belangrijk zijn, dan moet je daar vooral aan werken. Het moet geen voorwaarde zijn om je relatie te laten slagen. Als hij jou accepteert zoals je bent (onvoorwaardelijke liefde, weet je wel...), dan redden jullie het wel.
Hallo dames,
ik vind alle reacties waardevol, maar pik die van Dubio er even uit, omdat zij schrijft, dat ik wil veranderen omdat vriend dit van me eist. Hij wil een sterke vrouw die doet wat hij wil.
Dit is inderdaad wel zoals ik het ook zie, en daar wijs ik hem ook wel op. Echter: ik wil echt voor mezelf sterker worden. Ik vind me nog steeds de mindere t.o.v. de meeste mensen; negatief zelfbeeld. Dus dat is sowieso iets wat ik wil veranderen. Ik wil me niet altijd de mindere voelen, en ook van daaruit reageren. Als ik een positiever zelfbeeld heb, denk ik, dat ik ook beter voor mezelf kan opkomen, omdat ik dan ook besef dat ik het waard ben.
En of dit dan met of zonder huidige vriend is, dat zie ik dan wel.
Wat wel opvalt: als vriend goed uitgerust is (zoals hij de laatste tijd eigenlijk wel was), hadden we het super als we samen waren, kon hij ook best veel hebben; had ik ook steun aan hem.
Momenteel is hij heel erg oververmoeid, en komen zijn 'nare' trekjes weer naar boven, en daar pas ik voor!
Wat mij wel opvalt, als hij moe is: hij wil echt alles onder controle houden. Hij wil bepalen hoe en wat zijn kinderen doen, waar ik sta, en wat ik doe; etc. Ik heb hem geadviseerd hier met zijn psycholoog over te praten, want dit gaat gewoon echt te ver.
Hoop dat het zo een beetje duidelijk is??
Groetjes,
Nicole
maandag 26 mei 2008 om 23:28
Ja lieve Nicole, ik snap het. Ik vind jou een sterke vrouw, maar ik zie ook hoe je nog bezig bent echt je kracht te vinden. Het gaat bij mij net zo, dus dat herken ik. Het feit dat je nog niet al je kracht kan aanboren, wil niet zeggen dat je niet al sterk bent. Als ik zie wat jij te verduren hebt, vind ik het heel knap dat je nog op je benen staat!
Ik vind het heel goed dat je voor jezelf probeert sterker te worden, dat je ziet waar je zwakke punten liggen en die wilt aanpakken. Wat ik niet goed vind, is dat je vriend je voortdurend lijkt te "pakken" op die zwakke plekken en je erom veroordeelt. Juist omdat je ze onderkent en eraan werkt, vind ik dat erg misplaatst. Ik zie ook hoe onzeker het jou maakt en daarmee ondergraaft hij juist het proces. Hij zou je moeten ondersteunen, een motor achter dat proces moeten zijn. Een goede partner kan daarin zo veel betekenen!
Ik denk dat het beeld van de man die de vrouw door elkaar schudt en roept: kom toch eens voor jezelf op! veel vrouwen hier wel wat zegt. Niet in letterlijke zin, maar ik denk dat het wel symboliseert wat in de relatie van sommigen van ons speelde. Dezelfde man die eist dat je sterk bent, kan er niet mee omgaan als je je kracht laat zien. Dan moet dat meteen weer de kop ingedrukt worden. Want o wee als je sterker bent dan hij...
Wat betreft zijn controlerend gedrag, daarin moet je echt ferm je grenzen aangeven en niet alleen vragen dat hij er met zijn psycholoog over praat. Hoe hij het in zijn hoofd oplost, moet hij zelf maar uitzoeken, maar jij kunt wel bepaald gedrag van hem eisen. En een duidelijke grens aangeven bij gedrag dat je niet accepteert. Niet te lief zijn, duidelijk zijn!
dubio
(die voortdurend de neiging heeft echte namen te typen, erg irritant)
Ik vind het heel goed dat je voor jezelf probeert sterker te worden, dat je ziet waar je zwakke punten liggen en die wilt aanpakken. Wat ik niet goed vind, is dat je vriend je voortdurend lijkt te "pakken" op die zwakke plekken en je erom veroordeelt. Juist omdat je ze onderkent en eraan werkt, vind ik dat erg misplaatst. Ik zie ook hoe onzeker het jou maakt en daarmee ondergraaft hij juist het proces. Hij zou je moeten ondersteunen, een motor achter dat proces moeten zijn. Een goede partner kan daarin zo veel betekenen!
Ik denk dat het beeld van de man die de vrouw door elkaar schudt en roept: kom toch eens voor jezelf op! veel vrouwen hier wel wat zegt. Niet in letterlijke zin, maar ik denk dat het wel symboliseert wat in de relatie van sommigen van ons speelde. Dezelfde man die eist dat je sterk bent, kan er niet mee omgaan als je je kracht laat zien. Dan moet dat meteen weer de kop ingedrukt worden. Want o wee als je sterker bent dan hij...
Wat betreft zijn controlerend gedrag, daarin moet je echt ferm je grenzen aangeven en niet alleen vragen dat hij er met zijn psycholoog over praat. Hoe hij het in zijn hoofd oplost, moet hij zelf maar uitzoeken, maar jij kunt wel bepaald gedrag van hem eisen. En een duidelijke grens aangeven bij gedrag dat je niet accepteert. Niet te lief zijn, duidelijk zijn!
dubio
(die voortdurend de neiging heeft echte namen te typen, erg irritant)
Ga in therapie!
maandag 26 mei 2008 om 23:36
quote:dubiootje schreef op 26 mei 2008 @ 23:28:
Ja lieve Nicole, ik snap het. Ik vind jou een sterke vrouw, maar ik zie ook hoe je nog bezig bent echt je kracht te vinden. Het gaat bij mij net zo, dus dat herken ik. Het feit dat je nog niet al je kracht kan aanboren, wil niet zeggen dat je niet al sterk bent. Als ik zie wat jij te verduren hebt, vind ik het heel knap dat je nog op je benen staat!
Ik vind het heel goed dat je voor jezelf probeert sterker te worden, dat je ziet waar je zwakke punten liggen en die wilt aanpakken. Wat ik niet goed vind, is dat je vriend je voortdurend lijkt te "pakken" op die zwakke plekken en je erom veroordeelt. Juist omdat je ze onderkent en eraan werkt, vind ik dat erg misplaatst. Ik zie ook hoe onzeker het jou maakt en daarmee ondergraaft hij juist het proces. Hij zou je moeten ondersteunen, een motor achter dat proces moeten zijn. Een goede partner kan daarin zo veel betekenen!
Ik denk dat het beeld van de man die de vrouw door elkaar schudt en roept: kom toch eens voor jezelf op! veel vrouwen hier wel wat zegt. Niet in letterlijke zin, maar ik denk dat het wel symboliseert wat in de relatie van sommigen van ons speelde. Dezelfde man die eist dat je sterk bent, kan er niet mee omgaan als je je kracht laat zien. Dan moet dat meteen weer de kop ingedrukt worden. Want o wee als je sterker bent dan hij...
Wat betreft zijn controlerend gedrag, daarin moet je echt ferm je grenzen aangeven en niet alleen vragen dat hij er met zijn psycholoog over praat. Hoe hij het in zijn hoofd oplost, moet hij zelf maar uitzoeken, maar jij kunt wel bepaald gedrag van hem eisen. En een duidelijke grens aangeven bij gedrag dat je niet accepteert. Niet te lief zijn, duidelijk zijn!
dubio
(die voortdurend de neiging heeft echte namen te typen, erg irritant)
Hallo Dubio, ik heb zitten lachen met je bericht! Ook ik heb de neiging mijn werkelijke naam onder het bericht te zetten, de namen van de kids, etc. Moet echt nadenken op vandaag!
Wat je schrijft over het 'pakken' op de zwakke plekken; dat hij me daarin moet ondersteunen, dat is ook wat mijn psycholoog ervan zegt, en dat heb ik hem al een paar keer terug gegeven. Maar is voor hem ook een leerproces!
En oh, wat een waarheid die je schrijft over de man, die wel wil dat zijn vrouw sterker wordt, en het daarna weer de kop in drukt! Je weet het goed te omschrijven. Ook dat is iets waar we het de laatste tijd trouwens vaak over hebben. Hij zegt nl. dat hij een sterke partner wil; zijn ex gaf aan, altijd onderdrukt te zijn door hem. Ik heb dus gezegd, dat hij wel zégt, dat ik sterker moet worden, maar zodra ik sterker wordt, probeert hij me weer te onderdrukken. Dit als grap gezegd, met een zeer serieuze ondertoon, en dat weet hij dondersgoed. Op zich durf ik het dus wel bespreekbaar te maken; het zal nog een heel proces worden om op gelijke voet te komen, en misschien lukt het wel nooit; maar zoals ik al zei: dan ga ik niet met hem verder. Ik zie de dingen vaak weer duidelijker en dat vind ik al pure winst!
Liefs,
Nicole
Ja lieve Nicole, ik snap het. Ik vind jou een sterke vrouw, maar ik zie ook hoe je nog bezig bent echt je kracht te vinden. Het gaat bij mij net zo, dus dat herken ik. Het feit dat je nog niet al je kracht kan aanboren, wil niet zeggen dat je niet al sterk bent. Als ik zie wat jij te verduren hebt, vind ik het heel knap dat je nog op je benen staat!
Ik vind het heel goed dat je voor jezelf probeert sterker te worden, dat je ziet waar je zwakke punten liggen en die wilt aanpakken. Wat ik niet goed vind, is dat je vriend je voortdurend lijkt te "pakken" op die zwakke plekken en je erom veroordeelt. Juist omdat je ze onderkent en eraan werkt, vind ik dat erg misplaatst. Ik zie ook hoe onzeker het jou maakt en daarmee ondergraaft hij juist het proces. Hij zou je moeten ondersteunen, een motor achter dat proces moeten zijn. Een goede partner kan daarin zo veel betekenen!
Ik denk dat het beeld van de man die de vrouw door elkaar schudt en roept: kom toch eens voor jezelf op! veel vrouwen hier wel wat zegt. Niet in letterlijke zin, maar ik denk dat het wel symboliseert wat in de relatie van sommigen van ons speelde. Dezelfde man die eist dat je sterk bent, kan er niet mee omgaan als je je kracht laat zien. Dan moet dat meteen weer de kop ingedrukt worden. Want o wee als je sterker bent dan hij...
Wat betreft zijn controlerend gedrag, daarin moet je echt ferm je grenzen aangeven en niet alleen vragen dat hij er met zijn psycholoog over praat. Hoe hij het in zijn hoofd oplost, moet hij zelf maar uitzoeken, maar jij kunt wel bepaald gedrag van hem eisen. En een duidelijke grens aangeven bij gedrag dat je niet accepteert. Niet te lief zijn, duidelijk zijn!
dubio
(die voortdurend de neiging heeft echte namen te typen, erg irritant)
Hallo Dubio, ik heb zitten lachen met je bericht! Ook ik heb de neiging mijn werkelijke naam onder het bericht te zetten, de namen van de kids, etc. Moet echt nadenken op vandaag!
Wat je schrijft over het 'pakken' op de zwakke plekken; dat hij me daarin moet ondersteunen, dat is ook wat mijn psycholoog ervan zegt, en dat heb ik hem al een paar keer terug gegeven. Maar is voor hem ook een leerproces!
En oh, wat een waarheid die je schrijft over de man, die wel wil dat zijn vrouw sterker wordt, en het daarna weer de kop in drukt! Je weet het goed te omschrijven. Ook dat is iets waar we het de laatste tijd trouwens vaak over hebben. Hij zegt nl. dat hij een sterke partner wil; zijn ex gaf aan, altijd onderdrukt te zijn door hem. Ik heb dus gezegd, dat hij wel zégt, dat ik sterker moet worden, maar zodra ik sterker wordt, probeert hij me weer te onderdrukken. Dit als grap gezegd, met een zeer serieuze ondertoon, en dat weet hij dondersgoed. Op zich durf ik het dus wel bespreekbaar te maken; het zal nog een heel proces worden om op gelijke voet te komen, en misschien lukt het wel nooit; maar zoals ik al zei: dan ga ik niet met hem verder. Ik zie de dingen vaak weer duidelijker en dat vind ik al pure winst!
Liefs,
Nicole
dinsdag 27 mei 2008 om 00:02
Hm, hij zegt, dat hij een sterke partner wil, maar hij vindt het ook prettig, als die partner doet, wat hij wil....en ook daar heb ik hem al vaker op gewezen!
Och, ik zie het nog even aan; we hebben het over het algemeen wel heel fijn samen. Alleen speelt nu zijn vermoeidheid en ziekzijn weer op, en dan zegt en wil hij heel andere dingen, dan wanneer hij zich goed voelt.... Ik zie wel waar het schip strandt, ben redelijk 'wakker' bij hem....
Welterusten voor dadelijk!
Groetjes,
Nicole
Och, ik zie het nog even aan; we hebben het over het algemeen wel heel fijn samen. Alleen speelt nu zijn vermoeidheid en ziekzijn weer op, en dan zegt en wil hij heel andere dingen, dan wanneer hij zich goed voelt.... Ik zie wel waar het schip strandt, ben redelijk 'wakker' bij hem....
Welterusten voor dadelijk!
Groetjes,
Nicole
dinsdag 27 mei 2008 om 00:08
Je maakt excuses voor zijn gedrag Nicole!
zie je de valkuil?
Ook al heeft hij veel te verwerken, dat zal allemaal best, dan nog gaat wat dubio zei op!
Hij wil jou veranderen en dus ben jij niet de vrouw voor hem. Dat hij waarschijnlijk iedere vrouw wil veranderen is zijn probleem om aan te werken!
en ja herkenbaar dat namen verhaal!
Slaap lekker allemaal
zie je de valkuil?
Ook al heeft hij veel te verwerken, dat zal allemaal best, dan nog gaat wat dubio zei op!
Hij wil jou veranderen en dus ben jij niet de vrouw voor hem. Dat hij waarschijnlijk iedere vrouw wil veranderen is zijn probleem om aan te werken!
en ja herkenbaar dat namen verhaal!
Slaap lekker allemaal
dinsdag 27 mei 2008 om 09:07
Nicole, het valt mij ook op dat je zijn gedrag goedpraat. En wat maak jij allemaal door dan? Zou je dat voor jezelf een excuus vinden om zo met hém om te gaan? Jij hebt het ook moeilijk en juist in zulke tijden moet je proberen er voor elkaar te zijn. Als het voor beiden zwaar is, wordt je relatie flink op de proef gesteld, maar een goede relatie kan dat aan.
Zon, jouw opmerking kun je ook omdraaien: hij wil jou veranderen en dus is hij niet de man voor jou!
Want zo is het ook nog eens een keer.
Wacht nou niet af waar het schip strandt maar zet zelf een koers uit. Wees duidelijk in wat jij wil! Je kan zo wel aan blijven modderen en bezig blijven met een soort van machtsstrijd, maar daar wordt je relatie ondertussen wel slechter van. Als je de boel wil redden, moet je nu niet gelaten zijn maar er echt iets in steken. Ik begrijp het heel goed als je nu even achterover wilt leunen omdat je hier gewoonweg niet de energie voor hebt. En genieten van de goeie momenten is ook prima. Maar laat niet over je lopen, laat duidelijk weten waar je grens ligt. Je moet niet meer accepteren dat hij je bekritiseert en je in twijfel trekt.
liefs!
dubio
Zon, jouw opmerking kun je ook omdraaien: hij wil jou veranderen en dus is hij niet de man voor jou!
Want zo is het ook nog eens een keer.
Wacht nou niet af waar het schip strandt maar zet zelf een koers uit. Wees duidelijk in wat jij wil! Je kan zo wel aan blijven modderen en bezig blijven met een soort van machtsstrijd, maar daar wordt je relatie ondertussen wel slechter van. Als je de boel wil redden, moet je nu niet gelaten zijn maar er echt iets in steken. Ik begrijp het heel goed als je nu even achterover wilt leunen omdat je hier gewoonweg niet de energie voor hebt. En genieten van de goeie momenten is ook prima. Maar laat niet over je lopen, laat duidelijk weten waar je grens ligt. Je moet niet meer accepteren dat hij je bekritiseert en je in twijfel trekt.
liefs!
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 27 mei 2008 om 10:56
Tja, zit inderdaad ook weer in een ongelijkwaardige relatie, waar we ons wel beiden bewust van zijn; en waarin ik sterker moet worden, wil het beter gaan.
Hoi Nicole,
Ik heb alles doorgelezen en er zijn best meer stukjes die ik eruit zou willen halen, maar er is al veel gereageerd op jouw stukjes. Ook ik wilde je adviseren om niet samen te gaan wonen wanneer je vantevoren al bergen hebt waar je tegen aan kijkt, maar dat is al een paar keer gezegd.
Ik heb speciaal deze zin eruit gehaald om aan jou te vragen, voor wie moet je sterker worden???? Van jezelf, of voor je vriend? Als het het eerste is, zou ik zeggen ga het proberen, als het voor je vriend is, vraag ik je waarom dan? Mag je niet zijn wie je bent.
De vrouw met sterke en zwakke kanten, met goede en minder goede eigenschappen? Waarom willen vrouwen zich toch zo vaak aanpassen aan de ander. Hebben we zo een laag zelfbeeld?
En dan kom ik bij elmervrouw, die een paar pagina's terug schreef dat ze eigenlijk vindt dat ze hier maar misschien niet meer moet schrijven omdat ze minder ergere dingen heeft meegemaakt als de andere vrouwen hier????? Lieve Elmer, mag ik je even flink door elkaar schudden??? Ben je vergeten wat jouw ex je heeft aangedaan??? Je kinderen afnemen??? Is dat minder erg als wat wij hebben meegemaakt? Ik dacht het niet!!! Je hoort er net zo goed bij Elmervrouw! Bij jou lees ik vaak tussen de regels door dat je een laagzelfbeeld hebt. Alsof je soms ergens onderaan bij je voeten bungelt en soms kruip je een beetje omhoog en waardeer je jezelf wel, om vervolgens jezelf weer onderaan je voeten te zetten. Meid, je bent een kanjer, een sterke vrouw die nog zo rechtop staat na wat je hebt meegemaakt. Ik heb zeer veel waardering voor je! Petje af voor jou.
Verder is hier zoveel geschreven dat het me duizelt.
Iseo, ook voor jou heb ik veel bewondering. Je bent zo goed bezig nu. Lastig, je onzekerheid, je eigenlijk 2 personen voelen......
Ik wil jullie allemaal hier een knuffel geven.......ik zou best langer reageren, maar ik merk dat het me altijd veel energie kost op de een of andere manier. Hier lezen of schrijven, of het nu over mezelf is of een reactie geven, het kost me altijd energie. Ik merk dat ik altijd even afstand moet nemen als ik hier ben geweest. Hoe dat komt??? Het zal wel met mijn eigen situatie te maken hebben, want elke keer lees je wel iets waarin je jezelf herkent of waarvan je denkt, ja zo kan ik het ook zien, of ja, dit is wel heel erg de waarheid en dan gaan bij mij even mijn oogkleppen af....
Hoi Nicole,
Ik heb alles doorgelezen en er zijn best meer stukjes die ik eruit zou willen halen, maar er is al veel gereageerd op jouw stukjes. Ook ik wilde je adviseren om niet samen te gaan wonen wanneer je vantevoren al bergen hebt waar je tegen aan kijkt, maar dat is al een paar keer gezegd.
Ik heb speciaal deze zin eruit gehaald om aan jou te vragen, voor wie moet je sterker worden???? Van jezelf, of voor je vriend? Als het het eerste is, zou ik zeggen ga het proberen, als het voor je vriend is, vraag ik je waarom dan? Mag je niet zijn wie je bent.
De vrouw met sterke en zwakke kanten, met goede en minder goede eigenschappen? Waarom willen vrouwen zich toch zo vaak aanpassen aan de ander. Hebben we zo een laag zelfbeeld?
En dan kom ik bij elmervrouw, die een paar pagina's terug schreef dat ze eigenlijk vindt dat ze hier maar misschien niet meer moet schrijven omdat ze minder ergere dingen heeft meegemaakt als de andere vrouwen hier????? Lieve Elmer, mag ik je even flink door elkaar schudden??? Ben je vergeten wat jouw ex je heeft aangedaan??? Je kinderen afnemen??? Is dat minder erg als wat wij hebben meegemaakt? Ik dacht het niet!!! Je hoort er net zo goed bij Elmervrouw! Bij jou lees ik vaak tussen de regels door dat je een laagzelfbeeld hebt. Alsof je soms ergens onderaan bij je voeten bungelt en soms kruip je een beetje omhoog en waardeer je jezelf wel, om vervolgens jezelf weer onderaan je voeten te zetten. Meid, je bent een kanjer, een sterke vrouw die nog zo rechtop staat na wat je hebt meegemaakt. Ik heb zeer veel waardering voor je! Petje af voor jou.
Verder is hier zoveel geschreven dat het me duizelt.
Iseo, ook voor jou heb ik veel bewondering. Je bent zo goed bezig nu. Lastig, je onzekerheid, je eigenlijk 2 personen voelen......
Ik wil jullie allemaal hier een knuffel geven.......ik zou best langer reageren, maar ik merk dat het me altijd veel energie kost op de een of andere manier. Hier lezen of schrijven, of het nu over mezelf is of een reactie geven, het kost me altijd energie. Ik merk dat ik altijd even afstand moet nemen als ik hier ben geweest. Hoe dat komt??? Het zal wel met mijn eigen situatie te maken hebben, want elke keer lees je wel iets waarin je jezelf herkent of waarvan je denkt, ja zo kan ik het ook zien, of ja, dit is wel heel erg de waarheid en dan gaan bij mij even mijn oogkleppen af....
dinsdag 27 mei 2008 om 13:03
hallo Dubio,
mijn eerste spontane reactie is: nee, dat voelt niet goed. Het doet pijn, het verwart en het maakt moe, doodmoe!
Als ik er wat langer over nadenk is het ja en nee
Nee, zie bovenstaand en ja, want ik ben mezelf meer gaan waarderen, ik was mezelf behoorlijk kwijt. Ja, want ik heb meer respect voor mezelf gekregen en ook bij man afgedwongen.
Maar dubbel blijft het
mijn eerste spontane reactie is: nee, dat voelt niet goed. Het doet pijn, het verwart en het maakt moe, doodmoe!
Als ik er wat langer over nadenk is het ja en nee
Nee, zie bovenstaand en ja, want ik ben mezelf meer gaan waarderen, ik was mezelf behoorlijk kwijt. Ja, want ik heb meer respect voor mezelf gekregen en ook bij man afgedwongen.
Maar dubbel blijft het
dinsdag 27 mei 2008 om 13:07
dinsdag 27 mei 2008 om 16:58
Afscheid nemen van iets wat er was is altijd verdrietig en vermoeiend.
De omstandigheden die jij omschreven hebt liegen er niet om Elfje. Ik denk dat geen enkele vrouw hier zo ontzettend lang in zo'n godsgruwelijke ongelijkwaardige relatie heeft gezeten waar niet alleen jij, maar ook je kinderen de dupe van zijn.
Jij meent dat je meer zelfrespect hebt gekregen en meent dat je wat afgedwongen hebt bij je man, maar dat is schijn. En schijn bedriegt. Ik vind het niet van respect naar jou toe getuigen wanneer je man thuiskomt (een week geleden pas) met de mededeling dat hij niet zal slaan.
Maar jij blijft in ontkenning, wat dat betreft doe je hetzelfde als Lily.
Ik zeg het nog een keer (het lijkt wel een mantra worden), als je wat van je relatie wil maken, dan moet jij in therapie gaan.
De omstandigheden die jij omschreven hebt liegen er niet om Elfje. Ik denk dat geen enkele vrouw hier zo ontzettend lang in zo'n godsgruwelijke ongelijkwaardige relatie heeft gezeten waar niet alleen jij, maar ook je kinderen de dupe van zijn.
Jij meent dat je meer zelfrespect hebt gekregen en meent dat je wat afgedwongen hebt bij je man, maar dat is schijn. En schijn bedriegt. Ik vind het niet van respect naar jou toe getuigen wanneer je man thuiskomt (een week geleden pas) met de mededeling dat hij niet zal slaan.
Maar jij blijft in ontkenning, wat dat betreft doe je hetzelfde als Lily.
Ik zeg het nog een keer (het lijkt wel een mantra worden), als je wat van je relatie wil maken, dan moet jij in therapie gaan.
dinsdag 27 mei 2008 om 18:25
Ik wil even een positief berichtje melden:
vorige week heb ik hier verteld over mijn ex die boos is op mij omdat hij de greep op mijn leven aan het verliezen is, en zich een paar maal heeft laten gaan toen de kinderen bij hem waren, door ze te vertellen hoe stiekem en slecht ik bezig ben, door ze de correspondentie gevoerd door onze advocaten te geven onder het motto: lees dit maar eens, en als dit doorgaat hou ik geen geld meer over om met jullie leuke dingen te doen!
Nu weet ik dat hij onredelijk is, en irreeël denkt, maar dit kon ik echt niet begrijpen. Waarom betrek je in vredesnaam je kinderen hierin? Ik heb het maar gezien als een reaktie op de dingen die op dat moment hoog zaten, want er waren net nieuwe ontwikkelingen en hij had nog geen tijd gehad om dit te verwerken zonder de kinderen, omdat die een deel van de vakantie bij hem waren.
Deze week heeft hij de jongens gezegd dat het niet goed was wat hij deed, dat het idd een meningsverschil is tussen hem en mij, en dat hij ze er voortaan niet meer mee zou lastig vallen, en dat het hem spijt als ze zich er rot door gevoeld hebben.
Ik kreeg dus na het weekend twee kinderen met blije gezichtjes terug, en we hebben elkaar even stevig geknuffeld.
Zie je wel, pappa had gewoon even tijd nodig, hij bedoelt het niet zo slecht.... (kromme tenen, kromme tenen).
Ik ben blij dat ik hem even heb laten afkoelen, en dat ik niet meteen mijn advocaat van deze acties op de hoogte heb gebracht.
Ik dacht een beetje aan die soep van Eleonora....
Perel.
vorige week heb ik hier verteld over mijn ex die boos is op mij omdat hij de greep op mijn leven aan het verliezen is, en zich een paar maal heeft laten gaan toen de kinderen bij hem waren, door ze te vertellen hoe stiekem en slecht ik bezig ben, door ze de correspondentie gevoerd door onze advocaten te geven onder het motto: lees dit maar eens, en als dit doorgaat hou ik geen geld meer over om met jullie leuke dingen te doen!
Nu weet ik dat hij onredelijk is, en irreeël denkt, maar dit kon ik echt niet begrijpen. Waarom betrek je in vredesnaam je kinderen hierin? Ik heb het maar gezien als een reaktie op de dingen die op dat moment hoog zaten, want er waren net nieuwe ontwikkelingen en hij had nog geen tijd gehad om dit te verwerken zonder de kinderen, omdat die een deel van de vakantie bij hem waren.
Deze week heeft hij de jongens gezegd dat het niet goed was wat hij deed, dat het idd een meningsverschil is tussen hem en mij, en dat hij ze er voortaan niet meer mee zou lastig vallen, en dat het hem spijt als ze zich er rot door gevoeld hebben.
Ik kreeg dus na het weekend twee kinderen met blije gezichtjes terug, en we hebben elkaar even stevig geknuffeld.
Zie je wel, pappa had gewoon even tijd nodig, hij bedoelt het niet zo slecht.... (kromme tenen, kromme tenen).
Ik ben blij dat ik hem even heb laten afkoelen, en dat ik niet meteen mijn advocaat van deze acties op de hoogte heb gebracht.
Ik dacht een beetje aan die soep van Eleonora....
Perel.
dinsdag 27 mei 2008 om 19:01
Hallo,
Zonlicht, Dubio, jullie hebben gelijk: ik praat zijn gedrag inderdaad goed; zoek excuses voor zijn gedrag. Echter, dat wil niet altijd zeggen, dat ik het gedrag dan ook zomaar pik! Ik heb er begrip voor, maar kom er regelmatig op terug, en geef dan aan, dat, ook al voelt hij zich zo, en kan ik het begrijpen, dat hij dan toch niet zo op mij hoeft te reageren. Excuses krijg ik dan wel, maar ja, het leed is dan wel weer geschied...
Echter Dubio, wat jij zegt, dat ik niet moet accepteren, dat hij me bekritiseert, dat vind ik nog altijd moeilijk om daar iets over te zeggen; het raakt me zo, dat ik meteen heel erg in mijn schulp kruip, en niets meer zeg (niets meer kan zeggen, eigenlijk).
Toch merk ik nu wel weer waar mijn grenzen liggen, en geef ik regelmatig aan, hoe ik ergens over denk.
En of we een goede relatie hebben? Ik ben er nog steeds niet uit. Het voelt goed, als we bij elkaar zijn, maar we hebben over sommige, in mijn ogen toch wel belangrijke, dingen, een heel ander idee; en ik weet niet of we daarin bij elkaar zullen komen.
Elfje, om op jou vraag te antwoorden: ik wil echt voor mezelf sterker worden Dit kan me van pas komen in de relatie, maar ik heb eerder ook al geschreven: ik voel me nog altijd minderwaardig, heb een laag zelfbeeld; anderen zijn per definitie beter dan ik. En van daaruit reageren...dan blijf je de mindere! En dat wil ik dus niet: ik wil ook weten, dat ik de moeite waard ben, vanuit mezelf; niet omdat anderen dat zeggen! En als ik van daaruit kan reageren, dan zal ik sowieso sterker overkomen, want dan pik je niet meer alles van die ander, en dat zal me in andere relaties (op het werk, met de kinderen, etc.) alleen maar ten goede komen.
Ik schaam me niet voor mijn zwakke kanten; als vriendlief dat echt niet accepteert, dan horen we zeker niet bij elkaar. Hijzelf heeft ook zijn zwakheden en komt daarvoor uit...
Nou ja, misschien klamp ik me wel vast aan een illusie, betreffende de relatie....ik probeer mijn ogen goed open te houden, en op te letten, op wat ikzelf wil, voel, etc.
Groetjes,
Nicole
Zonlicht, Dubio, jullie hebben gelijk: ik praat zijn gedrag inderdaad goed; zoek excuses voor zijn gedrag. Echter, dat wil niet altijd zeggen, dat ik het gedrag dan ook zomaar pik! Ik heb er begrip voor, maar kom er regelmatig op terug, en geef dan aan, dat, ook al voelt hij zich zo, en kan ik het begrijpen, dat hij dan toch niet zo op mij hoeft te reageren. Excuses krijg ik dan wel, maar ja, het leed is dan wel weer geschied...
Echter Dubio, wat jij zegt, dat ik niet moet accepteren, dat hij me bekritiseert, dat vind ik nog altijd moeilijk om daar iets over te zeggen; het raakt me zo, dat ik meteen heel erg in mijn schulp kruip, en niets meer zeg (niets meer kan zeggen, eigenlijk).
Toch merk ik nu wel weer waar mijn grenzen liggen, en geef ik regelmatig aan, hoe ik ergens over denk.
En of we een goede relatie hebben? Ik ben er nog steeds niet uit. Het voelt goed, als we bij elkaar zijn, maar we hebben over sommige, in mijn ogen toch wel belangrijke, dingen, een heel ander idee; en ik weet niet of we daarin bij elkaar zullen komen.
Elfje, om op jou vraag te antwoorden: ik wil echt voor mezelf sterker worden Dit kan me van pas komen in de relatie, maar ik heb eerder ook al geschreven: ik voel me nog altijd minderwaardig, heb een laag zelfbeeld; anderen zijn per definitie beter dan ik. En van daaruit reageren...dan blijf je de mindere! En dat wil ik dus niet: ik wil ook weten, dat ik de moeite waard ben, vanuit mezelf; niet omdat anderen dat zeggen! En als ik van daaruit kan reageren, dan zal ik sowieso sterker overkomen, want dan pik je niet meer alles van die ander, en dat zal me in andere relaties (op het werk, met de kinderen, etc.) alleen maar ten goede komen.
Ik schaam me niet voor mijn zwakke kanten; als vriendlief dat echt niet accepteert, dan horen we zeker niet bij elkaar. Hijzelf heeft ook zijn zwakheden en komt daarvoor uit...
Nou ja, misschien klamp ik me wel vast aan een illusie, betreffende de relatie....ik probeer mijn ogen goed open te houden, en op te letten, op wat ikzelf wil, voel, etc.
Groetjes,
Nicole
dinsdag 27 mei 2008 om 19:38
quote:Elfje1964 schreef op 27 mei 2008 @ 10:56:
Lieve Elmer, mag ik je even flink door elkaar schudden??? Ben je vergeten wat jouw ex je heeft aangedaan??? Je kinderen afnemen??? Is dat minder erg als wat wij hebben meegemaakt? Ik dacht het niet!!! Je hoort er net zo goed bij Elmervrouw! Bij jou lees ik vaak tussen de regels door dat je een laagzelfbeeld hebt. Alsof je soms ergens onderaan bij je voeten bungelt en soms kruip je een beetje omhoog en waardeer je jezelf wel, om vervolgens jezelf weer onderaan je voeten te zetten. Meid, je bent een kanjer, een sterke vrouw die nog zo rechtop staat na wat je hebt meegemaakt. Ik heb zeer veel waardering voor je!
Ik ontdek dat ik ook oogkleppen op heb.
Ik denk en zeg nog steeds dat hij een goede vader is. Hij was altijd goed voor de kinderen en ik heb geen reden om aan te nemen dat hij nu anders is.
Daarmee hou ik mezelf zoet.
Misschien heeft hij wel een nieuwe vrouw en nieuwe kinderen en tellen onze kinderen niet meer mee.
Iemand zei pas tegen mij: is dat de daad van een goede vader, wat hij gedaan heeft? Hij heeft alleen maar aan zichzelf gedacht.
Oef..
Ja, ik praat ook zijn gedrag goed. (Ik ben bij hem weggegaan, dat is zielig voor hem; ik begon een nieuwe relatie, dat is moeilijk voor hem want hij wilde onze relatie niet stoppen; hij moet zijn geloof doorgeven en dacht dat wij ze goddeloos zouden opvoeden, etc.etc.)
Wat een gerationaliseer. Allemaal zelfbescherming.
Ik begin er geloof ik eindelijk eens een keer achter te komen.
Lieve Elmer, mag ik je even flink door elkaar schudden??? Ben je vergeten wat jouw ex je heeft aangedaan??? Je kinderen afnemen??? Is dat minder erg als wat wij hebben meegemaakt? Ik dacht het niet!!! Je hoort er net zo goed bij Elmervrouw! Bij jou lees ik vaak tussen de regels door dat je een laagzelfbeeld hebt. Alsof je soms ergens onderaan bij je voeten bungelt en soms kruip je een beetje omhoog en waardeer je jezelf wel, om vervolgens jezelf weer onderaan je voeten te zetten. Meid, je bent een kanjer, een sterke vrouw die nog zo rechtop staat na wat je hebt meegemaakt. Ik heb zeer veel waardering voor je!
Ik ontdek dat ik ook oogkleppen op heb.
Ik denk en zeg nog steeds dat hij een goede vader is. Hij was altijd goed voor de kinderen en ik heb geen reden om aan te nemen dat hij nu anders is.
Daarmee hou ik mezelf zoet.
Misschien heeft hij wel een nieuwe vrouw en nieuwe kinderen en tellen onze kinderen niet meer mee.
Iemand zei pas tegen mij: is dat de daad van een goede vader, wat hij gedaan heeft? Hij heeft alleen maar aan zichzelf gedacht.
Oef..
Ja, ik praat ook zijn gedrag goed. (Ik ben bij hem weggegaan, dat is zielig voor hem; ik begon een nieuwe relatie, dat is moeilijk voor hem want hij wilde onze relatie niet stoppen; hij moet zijn geloof doorgeven en dacht dat wij ze goddeloos zouden opvoeden, etc.etc.)
Wat een gerationaliseer. Allemaal zelfbescherming.
Ik begin er geloof ik eindelijk eens een keer achter te komen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 27 mei 2008 om 20:26
Zo ver als ik dacht te zijn, ben ik óók blij als ik iets positiefs over mijn ex kan zeggen.
Het is heel raar waarom je dat nog wil, en waarom het zo fijn is om dat te kunnen doen.
Ik denk omdat het komt omdat je op die momenten tóch weer een beetje het menselijke, redelijke in de man herkent (of wil herkennen - dat is hier een veelbesproken hot item), zodat het voor jezelf een beetje legitiem wordt waarom je ooit voor hem viel, omdat je dat maar al te vaak gevraagd wordt.
Omdat jij hem denkt te kennen, zoals niemand hem kent.
Het is heel raar waarom je dat nog wil, en waarom het zo fijn is om dat te kunnen doen.
Ik denk omdat het komt omdat je op die momenten tóch weer een beetje het menselijke, redelijke in de man herkent (of wil herkennen - dat is hier een veelbesproken hot item), zodat het voor jezelf een beetje legitiem wordt waarom je ooit voor hem viel, omdat je dat maar al te vaak gevraagd wordt.
Omdat jij hem denkt te kennen, zoals niemand hem kent.
dinsdag 27 mei 2008 om 20:31
woensdag 28 mei 2008 om 00:11
Lieve allemaal,
Even een heel klein berichtje van mij.
Ik ben echt kapot, moe, ziek, zwak en misselijk. Denk toch nu wel dat ik echt ziek ben. Lijkt bijna wel op buikgriep. Pijn in men buik, vaak misselijk, soms overgeven. Ik heb geen idee.. Maar ik heb even geen puf te komen.
Wilde jullie niet ongerust laten worden..
Vandaar dit berichtje!
Tot snel lieve meiden!
Knuffel!
Liefs,
LillyRose
Even een heel klein berichtje van mij.
Ik ben echt kapot, moe, ziek, zwak en misselijk. Denk toch nu wel dat ik echt ziek ben. Lijkt bijna wel op buikgriep. Pijn in men buik, vaak misselijk, soms overgeven. Ik heb geen idee.. Maar ik heb even geen puf te komen.
Wilde jullie niet ongerust laten worden..
Vandaar dit berichtje!
Tot snel lieve meiden!
Knuffel!
Liefs,
LillyRose
